အဆိုပါ ထဆူမခမ္း ရွားပါးမိႈကို ေရခဲေတာင္၊ ေတာင္ထိပ္၊ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား၊ သစ္ငုတ္မ်ားတြင္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး မိႈအၾကီးအေသး ၁ ပိႆာမွ ၁၀၀ ပိႆာထိ အေလးခ်ိန္အလိုက္ ေစ်းႏႈန္းရွိေၾကာင္း ေခါင္လန္ဖူးေဒသခံ ကို အားဖုန္က ေျပာသည္။
“ဒီမႈိဟာ ေဆးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္းတရုတ္ေတြကေျပာျပပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရိွေၾကာင္း သိရတယ္။ အစပိုင္းမွာအခ်ိန္ ၇ ပိႆာအထက္ရိွတဲ့ မႈိမ်ားကိုသာ ၀ယ္ၾကတယ္။ အငယ္ေလးေတြကိုေတာ့ခ်န္ထားတယ္။ အဲဒီမႈိမ်ိဳးက လူတစ္ထမ္းစာမက အခ်ိန္ ပိႆာ ၁၀၀ မက ႀကီးတဲ့မႈိမ်ိဳးရိွတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အထဲဖက္မွာ ျဖဴေဖြးၿပီး ႏုညံ့တယ္၊ ေရစိုထားသလိုမ်ဳိး ဟုတ္တယ္။ မပ်က္ေအာင္သတိထားၿပီး ထမ္းရတယ္။ ေရခဲေတာင္မွာေပါက္တဲ့ ထဆူပင္လို႔ေခၚတဲ့ သစ္ငုတ္မွာ ေပါက္တာကိုေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီထဆူပင္က ေလတိုက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ သစ္ပင္ဟာ အပင္ရဲ႕အလယ္ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးျပီး အပင္က်ဳိးသြားတာမ်ိဳးဆိုရင္ သစ္ငုတ္သာ က်န္ရစ္တယ္။ အဲဒီအခါ သစ္ငုတ္အခြံက ေဆြးလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေန မႈိကေလးေတြစေပါက္လာတယ္။”
တရုတ္ျပည္သုိ႔ ေရာင္းခ်ရာတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိႈ အေလးခ်ိန္ ၁ ပိႆာမွ ၁၀ ပိႆာရွိသည့္ အရြယ္အစားမ်ားက ပိုမ်ားျပီး ပိႆာ ၁၀၀ ရွိေသာမိႈမ်ိဳးဆုိလ်င္ တရုတ္ေငြ ယြန္ ၅ ေသာင္း (သိန္း ၈၀) အနည္းဆုံးရသည္ဟု သိရသည္။
သုိ႔ေသာ္ ယခုခ်ိန္တြင္ မိႈၾကီးမ်ားရွာေဖြရန္ ရွားပါးလာေသာေၾကာင့္ ခက္ခဲသည္ဟု ေခါင္လန္ဖူးေဒသခံ အဖုန္ KNG ကခ်င္သတင္းဌာနသုိ႔ ေျပာသည္။
“အပင္ႀကီးႀကီးေတြ၊ အခံြအထူႀကီးေတြမွာ ဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုႀကီးလာတယ္။ အပင္အႀကီးႀကီးမွာေတာ့ အခြံအရမ္း ထူတဲ့အတြက္ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ ပ်က္စီးမသြားပဲ ႏွစ္ ဆယ္ခ်ီထိန္းထားၿပီး မိႈ က တျဖည္းျဖည္းႀကီး လာတယ္။ အခံြထူတဲ့ အပင္မွာဆိုရင္ ပို ႀကီးျပင္း လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၊ ၃၀ ၾကာလာေတာ့ ပိႆာ ရာနဲ႔ ခ်ီၿပီးရိွလာတယ္။ အပင္ငယ္ရင္ အခြံပါးပါးေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ သိပ္လည္းမႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပဳတ္က် သြားတယ္။ အျမင့္ကပဲ ယူရတယ္ အမ်ားပိုင္းေပါ့။ အဲဒါကို ခက္ခက္ခဲခဲ အရမ္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ေက်ာက္ကမ္းပါးေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ သြားၿပီးအျမင့္ႀကီးကေန တျဖည္းျဖည္းေျမေပၚသို႔ခ် လိုက္ရတယ္။ ၿပီးမွ အင္မတန္မွ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္း၊ ေနရာေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရြာကို အရင္ထမ္းရတယ္။ အိမ္ကေန တခါ ရိွန္းေခါင္ဆိုတဲ့တရုတ္ျပည္နယ္စပ္ကို ထမ္းရတယ္။ ေစ်းဘယ္ေလာက္ပဲ နိမ္နိမ္ ေရာင္းလိုက္ရတယ္။”
ေခါင္လန္ဖူးေဒသည္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာ ေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုမိႈမ်ားေရာင္း၍ မိသားစုမ်ား ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ဆပ္ျပာ၊ လဘၻက္ စသည္မ်ားကို ျပန္လည္အစားထိုး၀ယ္ ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဒသခံမ်ားမ်ားမွ သိရသည္။
သုိ႔ေသာ္ ယခုခ်ိန္ ေခါင္လန္ဖူးေဒသတြင္ မိုးအ၀င္ေနာက္က်၍ စပါးစိုက္ခ်ိန္ မစိုက္လိုက္ရပဲ ဆန္မ်ားလည္း ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခက္ခဲရင္ဆိုင္ရျပီး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အဆိုပါမိႈမ်ားေရာင္းရန္လည္း ခူးခ်ိန္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ပုိ၍ ခက္ခဲလာသည္ဟု အထက္ပါေဒသခံက ဆက္ေျပာသည္။
“တစ္ပတ္တြင္းရွာလုိ႔မရဘူး။ အနည္းဆုံး (၂) ပတ္၊ (၃) ပတ္၊ တစ္လ ေတာင္ ၾကာသြားတတ္တယ္။ ဒါေတာင္မွ အနည္းစုကသာ ရတာ။ ရွာတဲ့လူအကုန္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယခုလက္ရိွအေျခအေနကလည္း အရင္နဲ႔ေတာ့ လံုး၀ မတူ ေတာ့ဘူး။ အခုက ေနရာအႏွံ႔မသြားတဲ့ေနရာဆိုလို႔ မရိွေတာ့ဘူး။ အကုန္လံုးက ရွာထားၿပီးတဲ့ ေနရာေတြ သာျဖစ္ ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ဥပမာ အခ်ိန္ပိႆာ ၃၀၊ ၄၀ ရွိၿပီဆိုရင္ တရုတ္ေငြက ယြန္ ၁ ေသာင္းအထိ ေစ်းရခဲ့တယ္။ ဗမာေငြနဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္ တရုတ္ေငြ ၈ ယြန္ ကို ဗမာေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္နဲ႔တြက္ရင္ေတာင္ အမ်ားႀကီးျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေဒသခံလူေတြက ရွားပါးမႈိရေတာ့လည္း မိမိရြာမွာ၊ နယ္စပ္မွာ ေရာင္းျဖစ္တာနဲ႔ တရုတ္ေငြ ယြန္ ၁ ေသာင္း ရ ရမဲ့ဟာကို ၇၀၀ - ၆၀၀ ယြန္နဲ႔ ေက်နပ္သြားတာေတြပဲမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ျမန္ျမန္ေလး ယူသြားရတယ္။ မိုးတြင္းမွာ ေရစိုေနလို႔ မထမ္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အလြန္ေလး ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက ေဆာင္းတြင္းကို ေရြးရတာျဖစ္တယ္။ အခု အႀကီးေတြ ရဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ တခါတေလ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကရတယ္။ အရမ္းရွာရတာ ခက္ခဲတယ္။ ေရခဲေတာင္ေတြမွာပဲ ေပါက္တဲ့အခါ လူေတြအားလံုးက သြားလို႔မရဘူးေလ။ အသက္စြန္႔ၿပီးသြားရွာၾကတာပဲ။ မိသားစုအေရးအတြက္ေပါ့။ အမ်ားပိုင္းေဒသခံလူေတြက မသိဘူး။ မရွာဘူး။ အနည္း စုသာ ရွာစားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။”
ထိုမိႈမ်ားကို အရြယ္အစားၾကီး၍ ေစ်းေကာင္းရရန္ ႏွစ္ရွည္ထားရေၾကာင္းႏွင့္ ေစ်းရရန္ မိႈခူးယူျပီးေနာက္ ေရာင္းပန္းလွေစရန္ ပင္ပန္းစြာ ဂရုစိုက္၍ ထမ္းယူရသည္ဟု ေျပာသည္။
“မႈိကို အစို ေရာင္းတယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ သူ႔အလွမပ်က္ေအာင္ပဲ အၿမဲတမ္း မေရာင္းမခ်င္းေတာ့ သတိထား ရမယ္။ အမ်ားႀကီးျပဳစုဖို႔မရိွပါဘူး။ နဂိုအလွမပ်က္ေအာင္ ကြယ္ကာေပးတာ ေလာက္ပါပဲ။ ဥပမာ ေနပူတဲ့ေနရာေတြမွာ၊ မိုးရြာတဲ့ေနရာေတြမွာ ၾကာၾကာမထားရဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ရတယ္။ သူ႔ရဲ့ ေအာက္ ဗိုက္ဖက္မွာ နည္းနည္း ဂရုစိုက္ေပးရံုေလးပါပဲ။ ေရာင္းရမယ့္ေနရာ ျမန္ျမန္ေလး ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရတယ္။ သူကအပင္ကေနယူၿပီး ၾကာၾကာထားလိုက္ၿပီဆိုရင္ အလြန္ဘဲ အေလးခ်ိန္က်သြားတတ္ပါတယ္။ ရမယ့္ အတိုင္းအတာ အထိမရပါဘူး။”
တရုတ္ျပည္တြင္မူ အငယ္ဆံုးမႈိကို ၁ ေပါင္ က်ပ္ ၁ ေထာင္ခန္႔ ေစ်းရေၾကာင္းသိရသည္။ ထဆူမခမ္းေခၚ ရွားပါးမႈိကို ေခါင္လန္ဖူးၿမိဳ႔နယ္တြင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကစတင္၍ တရုတ္ျပည္မွလာေသာ ေနာမီ လီဆူးတိုင္းရင္းသားေတြက တဆင့္ေဒသခံရြာသားေတြကို လိုက္ရွာခိုင္းရာက သိရိွခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
No comments:
Post a Comment