၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇြန္ ၂၂ ရက္ မနက္ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေပၚသို႔ လူတေယာက္ တက္လာသည္။ တံခါးဖြင့္ၿပီးသားမို႔ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ တန္း၀င္လာ၏။ က်မက ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုင္ရင္း သူ႔ကို ႀကိဳဆိုရသည္။
“လာ..လာ.. ဆရာမ၊ လက္မွတ္ထိုး”
မ်က္မွန္ ၀င္း၀င္းထဲက မ်က္လုံးက်ယ္က်ယ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ရင္း က်မကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသူကား ဦး၀င္းခက္ပါ။ လက္ထဲက စာရြက္ကို ထိုးေပးၿပီး တံခါး၀ အနီးရွိ ဆက္တီကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ခ်သည္။ သူ အေတာ္ပင္ပန္း လာပုံရ၏။ စိတ္ေရာ လူေရာ ပင္ပန္းေနပုံက သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ သူ ထုတ္ေ၀ေသာ “ပန္ မဂၢဇင္း” “စာေမာ္ကြန္း မဂၢဇင္း” မ်ားအတြက္ က်မထံမွ စာမူ လာေတာင္းေလ့ ရွိခဲ့၏။ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္၊ စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္ လုပ္ေနက် ျဖစ္သည္။ ယေန႔ နံနက္မွာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ခက္ထန္ေနသည္။
သူေပးေသာ စာရြက္ကို က်မ ယူၾကည့္၏။ စာရြက္ေပၚမွာ ဘာမွ် ေရးမထားေပ။ လက္မွတ္ထိုးထားေသာ သေကၤတ ၂ ခုကိုကား အမွတ္တမဲ့ ျမင္ရ၏။ ဘာမွန္း မသိရ။
ဦး၀င္းခက္က ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ကာ “မေန႔က ကိစၥ။ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပတဲ့ ကေလးေတြကို လုံထိန္း ေတြက ကားနဲ႔ တိုက္သတ္တဲ့ ကိစၥ။ အဲဒါကို စာေရးဆရာေတြ လက္မွတ္ထိုးၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္ကို ကန္႔ကြက္စာ တင္မလို႔။ အဲဒါေတြ ေရးထားတဲ့ စာရြက္က ေမာင္ကိုယု ဆီမွာ။ သူက ေမာင္စြမ္းရည္အိမ္ကို သြားၿပီ။ က်ေနာ္က ဆရာမဆီ လာတာ။ လူခြဲ လုပ္ရတာ။ အျမန္ လက္မွတ္ထိုး။ အဲဒီစာရြက္မွာ ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္လည္း ထိုးၿပီးၿပီ”
ဦး၀င္းခက္က ဗလုံးဗေထြး စကား ေျပာ၏။ က်မ သေဘာေပါက္ပါသည္။ စာေရးဆရာ အခ်င္းခ်င္း ယုံၾကည္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘဘ ဦးခင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ အန္တီ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ လက္မွတ္ထိုးသည္ ဆိုေတာ့ က်မက ဘာမွ စဥ္းစားေနစရာ မလိုေတာ့။ ဘဘတို႔၊ အန္တီတို႔ လက္မွတ္ေအာက္မွာ က်မ လက္မွတ္ကို ထိုးလိုက္သည္။ ဦး၀င္ခက္လည္း စာရြက္ကို ဆြဲယူၿပီး အိမ္ေပၚမွ အျမန္ဆင္းသြားသည္။ သူ႔ကို ၀ရံတာမွ သြားၾကည့္ေတာ့ လမ္းမမွာ ရပ္ထားေသာ ဟိုင္းလက္ကားတစီးေပၚ တက္သြား သည္ကို ျမင္ရ၏။ ကားထဲမွာ မ်က္မွန္၀င္း၀င္းႏွင့္ ေနာက္တေယာက္ကိုလည္း လွမ္းျမင္ရသည္။ ေမာင္ကိုယု မ်က္ႏွာပါ။
မေန႔က ကိစၥ။ မေန႔က ကိစၥကား ႐ုပ္ရွင္တခု သဖြယ္ ထင္မွတ္ရေလသည္။ မေန႔က မတိုင္မီကတည္းက ကေလးေတြ လမ္းေပၚတက္ ဆႏၵျပၾကမည္ဟု ၾကားခဲ့၏။ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား။ မေရမရာႏွင့္ မယုံၾကည္ခဲ့ပါ။ မယုံႏိုင္ဟုဘဲ ဆိုပါစို႔။ ကေလးေတြက ဘာသိလို႔လဲ။ လူႀကီးေတြေတာင္ မေက်နပ္တာေတြ ကိုယ့္အိမ္မွာ ရဲရဲ မေျပာရဲၾက။ “ေန႔ေျပာ ေနာက္ၾကည့္၊ ညေျပာ ေအာက္ၾကည့္” ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း၊ က်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေျပာရဲၾကတာပဲ။
သတင္းက မွန္ေနသည္။ ျပည္လမ္းေပၚမွာ ကေလးေတြ ခ်ီတက္လာၾကၿပီတဲ့။ က်မအိမ္က လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္မွ ဆိုလွ်င္ ေတာင္ဘက္ျခမ္း၊ ျပည္လမ္းမႀကီးႏွင့္ အၿပိဳင္၊ အတြင္းဘက္ရွိ လမ္းက်ယ္မွာ ျဖစ္၏။ ၀ဂၢီလမ္းက်ယ္ဟု ေခၚသည္။ လမ္းက်ယ္မွ ျပည္လမ္းသို႔ ထြက္ေသာလမ္း ၃ သြယ္ရွိ၏။ ျပည္ရိပ္သာလမ္း၊ ၀ဂၢီရိပ္သာလမ္းႏွင့္ နာနတ္ေတာ လမ္းတို႔တည္း။ ျပည္လမ္းႀကီးႏွင့္ ကိုက္ ၁၀၀ ခန္႔သာ ေ၀းမည္ ထင္ပါသည္။ ျပည္လမ္းေပၚမွ ကားသံမ်ား၊ သီခ်င္းသံမ်ားကို က်မ အိမ္မွ ၾကားႏိုင္သည္။ ထုိေန႔က ၾကားေနရေသာ အသံမ်ားကား
“တို႔ အေရး ..၊ တို႔ အေရး..”
လမ္း အသီးသီးမွ လူမ်ား ျပည္လမ္းသို႔ အေျပးအလႊား သြားေရာက္ ၾကည့္ၾကသည္။ က်မလည္း မေနႏိုင္ပါ။ အိမ္ေနရင္း အ၀တ္ႏွင့္ပင္ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္လိုက္သည္။ ကိုယ့္လို ထြက္သူေတြႏွင့္ ဆုံသည္။ ၀ဂၢီလမ္းထိပ္၊ ဘုရားေလးနား ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ တအံ့တၾသ ေတြ႕ရသည္။
အျဖဴ အစိမ္း ကေလးေလးမ်ား။ ဘယ္ေလာက္ မ်ားျပားသလဲ။
ျမန္မာ့အသံ၊ ပညာေရး တကၠသိုလ္ ေရွ႕ေလာက္မွ ေန၍ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ အထိ ျပည့္ေနသည္း လမ္းေပးမွာ ကားတစီးမွ မရွိေတာ့။ ကေလးေတြခ်ည္း တက္ႂကြ ရႊင္လန္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။ တုတ္ေခ်ာင္းေတြ ထိပ္မွာ ရရာအ၀တ္စေတြ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ခ်ီတက္အလံ လုပ္လာၾကသည္။ အသက္အရြယ္ ခပ္ႀကီးႀကီး မ်ားက ေႂကြးေၾကာ္သံ အတိုင္ပိုဒ္ကို ေအာ္၏။
“ေန၀င္း အစိုးရ ျဖဳတ္ခ်ေရး”
က်န္ကေလးမ်ားက “တို႔ အေရး ၊ တို႔ အေရး”
“ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး” “တို႔ အေရး ၊ တို႔ အေရး”
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ လမ္းေပၚမွာ မေမာတမ္း ေလွ်ာက္ေနေသာ အျဖဴ အစိမ္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို မျမင္ဖူးသည့္အရာ သဖြယ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကေလးမ်ားက လမ္းမႀကီးေပၚ အသြား အျပန္ ေလွ်ာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ပရိတ္သတ္ထဲမွာ တေယာက္က လက္ခုပ္ စတီး၏ အနားက လူမ်ား တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း လိုက္တီးၾကသည္။ က်မက လက္ခုပ္မတီးရဲေပ။ ေဘးဘီသို႔ မလုံမလဲ ၾကည့္ရ၏။ ကိုယ့္ကို မွတ္မိသူမ်ား ရွိလွ်င္ လက္ခုပ္တီးမႈႏွင့္ အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္သည္။
စက္ဘီးေလးႏွင့္ ေမာင္ႏွမဟု ထင္ရေသာ ေက်ာင္းသားေလး ၂ ေယာက္ပါလာသည္။ အ၀တ္စ အလံကို စက္ဘီးလက္ကိုင္မွာ ေထာင္ထားသည္။ ေကာင္ေလးက စက္ဘီးနင္းသည္။ ေကာင္မေလးက ေနာက္ဘက္ ကယ္ရီယာ ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္သည္။ သူတို႔ ေမာင္ႏွမကို ၾကည့္ၿပီး ပရိသတ္က လက္ခုပ္တီးျပန္သည္။
“ေန၀င္းအစိုးရ ျဖဳတ္ခ်ေရး…၊ တို႔ အေရး၊ တို႔ အေရး” “ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး…၊ တို႔ အေရး ၊ တို႔ အေရး” အသံေတြက မိုးယံအထိ ညံေနေလၿပီ။ ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံမ်ားက စည္းခ်က္က်လွသည္။
က်မက အနီးအနားမွာ အသိတေယာက္တေလ ရွိလိုရွိျငား လွည့္ရွာ၏။ စာေရးဆရာ ေမာင္ေအာင္မြန္ (ေနာင္ VOA ဦး၀င္းေအာင္) ကို ေတြ႕ရသည္။ သူလည္း ၀ဂၢီရိပ္သာ လမ္းမွာ ေနသည္။ အသံၾကား၍ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္မည္။ က်မက သူ႔အနား ကပ္ၿပီး တိုးတိုးေမးရ၏။
“ဘယ္လိုလဲ”
သူက လက္ဟန္ျဖင့္ ကာလ်က္ “ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ပရိတ္သတ္ လက္ခုပ္တီးေတာ့ သူလည္း ၀င္တီးသည္။ က်မကား မတီးရဲပါ။
အျဖဴအစိမ္းေလးမ်ားသည္ ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ အစုန္ အဆန္ ခ်ီတက္ေနခဲ့ၾက၏။ သူတို႔ အေရအတြက္က ေလ်ာ့မသြားဘဲ တိုး၍သာ လာသည္။ ပရိသတ္လည္း ပလက္ေဖာင္းလွ်ံက်ေအာင္ တိုးလာသည္။
က်မသည္ အေတာ္ၾကာ ရပ္ၾကည့္ၿပီး အားမရသျဖင့္ ေတာင္ဘက္သို႔ ပလက္ေဖာင္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ စိုက္ပ်ိဳးေရး မွတ္တိုင္ေခၚ စိုက္ပ်ိဳးေရး ႐ုံးႀကီးေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ ဖိုးျဖဴႏွင့္ ေတြ႕၏။ သူႏွင့္ က်မက “ျမပုဏၰမာ” အၿငိမ့္ က်မ အိမ္မွာ ဇာတ္တိုက္ကတည္းက အဖြဲ႕သားခ်င္း ျဖစ္ကာ ေမာင္ႏွမသဖြယ္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ က်မ အားတက္သြားသည္။ သူ႔ ပခုံးကို လွမ္းဖက္လိုက္၏။
သူ႔ မ်က္ႏွာလည္း စိုးရိမ္မႈေတြ လႊမ္းေနသည္။
“ဘာ ျဖစ္မလဲ”
က်မ အေမးက တိုးတိုးေလးသာ ျဖစ္၏။
သူက စိုက္ပ်ိဳးေရး ၀င္းႀကီးထဲ ေမးထိုးျပေလသည္။ ႐ုံး၀င္းထဲတြင္ကား တီးအီး ၁၁ ေခၚ စစ္ကားႀကီးမ်ား အဆင္သင့္ ရပ္ထား၏။ ကားေပၚတြင္ ဒိုင္းလႊားကာ ေတြႏွင့္ လုံထိန္း ေခၚ စစ္သားႀကီးမ်ား အျပည့္။ က်မ တကိုယ္လုံး ေမြးညင္းေတြ ေထာင္သြားသည္။ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။
“မမႏွင္း အိမ္ျပန္ေတာ့…၊ က်ေနာ္လည္း ျပန္မယ္”
သူက လွန္းတန္းေစ်းနားမွာ ေနသူ ျဖစ္၏။ က်မကို ၀ဂၢီလမ္းထဲမွ တဆင့္ လမ္းက်ယ္အိမ္ေရွ႕သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ပို႔ၿပီး၊ လမ္းမႀကီးသို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။ သူ အိမ္ျပန္ပုံ မရ။ က်မကို လမ္းေပၚမွာ မေနေစခ်င္တာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ျပည္လမ္းမွ ကေလးသံမ်ားကို ၾကားေနရဆဲ။ “တို႔ အေရး..၊ တို႔ အေရး..” ပဲ့တင္ ထပ္ေနသည္။
ထိုေန႔ တေန႔လုံး ရင္တုန္ပန္းတုန္ႏွင့္ ထမင္းလည္း မစားျဖစ္။ အခ်င္းခ်င္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာလိုက္၊ ျပည္လမ္းမေပၚ ေျပးၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ညေန ေရာက္လာသည္။
“ကေလးေတြကို ကားနဲ႔ တိုက္သတ္ေနၿပီ”
“လုံထိန္း ကားေတြ ထြက္သြားၿပီ”
“ဆန္းသီရိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေရွ႕မွာ တဲ့”
“ေသကုန္ၿပီ၊ စက္ဘီးနဲ႔ ေမာင္ႏွမေလးလည္း ပါသြားၿပီ”
စစ္ကားသံေတြကိုလား ၾကားရဲစရာ မရွိၿပီ။ လမ္းမမွာ စစ္ကားႀကီးမ်ား၏ တဂ်ီဂ်ီ အသံက တျခား ကားသံမ်ားႏွင့္ မတူ။ စစ္ကားသံမ်ား ၾကား၀ယ္ … အျဖဴအစိမ္း ေလးမ်ား၏ “တို႔ အေရး” အသံ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ တညလုံး ေၾကကြဲဖြယ္။
ယင္း အျဖစ္အပ်က္သည္ကား ဦး၀င္းခက္ေျပာသည့္ “မေန႔က ကိစၥ” တည္း။ ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္ ၂၂ ရက္၊ ည ၈ နာရီ
BBC မွ သတင္းလာေနသည္။ ဇြန္ ၂၁ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပသည့္ အေၾကာင္း၊ စစ္တပ္၏ လုံထိန္း ကားမ်ားႏွင့္ လမ္းေပၚမွာတင္ တိုက္သတ္သည့္ အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ ေသဆုံး အေရအတြက္ အတိအက် မသိရ။ ဤ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာျပည္ရွိ “စာေပႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ား” က လႊတ္ေတာ္သို႔ ကန္႔ကြက္စာ တင္ေၾကာင္း၊ စာေပသမား ၁၀၀ ေက်ာ္ လက္မွတ္ေရးထိုး တင္ျပေၾကာင္း …။
က်မ အံ့ၾသေနခဲ့၏။
ဟင္ မနက္ကမွ လက္မွတ္ထိုး လိုက္တာ ခု ည သတင္းမွာ ပါလာပါလား ဟု ပီတိ ျဖစ္ေနသည္။
က်မတို႔ စာေရးဆရာမ်ားကား ႏိုင္ငံေရးတြင္ လက္ပိုက္ၾကည့္ မေနႏိုင္ၾက သူမ်ား ျဖစ္၏။ ဦး၀င္းခက္ႏွင့္ ေမာင္ကိုယုတို႔ ပ်ာယာခတ္ၿပီး ကားတစီးႏွင့္ လက္မွတ္ လိုက္ထိုးခိုင္းၾကစဥ္ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း လူခြဲ လုပ္သျဖင့္ လက္မွတ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေန႔ခ်င္း ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ သတင္းၾကားသူမ်ားက လက္မွတ္ယူေနသူမ်ားကို လိုက္ရွာၿပီး လက္မွတ္ထိုးၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ မွာလည္း လက္မွတ္ထိုး မည့္သူမ်ား ေရာက္ၿပီး ထိုးၾကသည္။ “အေရးႀကီးၿပီ၊ ေသြးစည္းၾကစို႔” ဆိုတာ ဒါပါပဲ။
ထိုရက္မွ စၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္း ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဟိုတကြက္ သည္တကြက္ ေပၚလာသည္။ ေျမနီကုန္း အေရးက ေသြး ေၾကာင္ မသြား ေစသည့္အျပင္ ေသြးဆူလာသည္။
ေဟာေျပာပြဲေတြ စၾကၿပီ။
လူဆုံရာ အရပ္မွာ ျဖစ္သလို စင္ထိုးၿပီး ေဟာၾကသည္။ က်မကား နားစြင့္ေန႐ုံမွ အပ သြား နားမေထာင္ျဖစ္ပါ။ တေန႔တြင္ ထီးကေလး တေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာဆဲ …၊ အနားမွာ ကားတစီး ထိုးရပ္လာ၏။ ကုမုျဒာ မဂၢဇင္းမွ အယ္ဒီတာမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကို ေခၚခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာမလည္း လာပါဟု ေခၚသည္။ နားေထာင္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး ကားေပၚ တက္လိုက္ပါခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ အယ္ဒီတာ တေယာက္က ဆရာမ ဘာေဟာမလဲ၊ စဥ္းစားထားေနာ္ ဟု ဆို၏။ က်မ ၿပဳံးပဲ ၿပဳံးလိုက္သည္။
အုတ္က်င္း ဘူတာ႐ုံေဘး ေရာက္ေတာ့ စင္ျမင့္ေပၚမွာ အားရပါးရ ေဟာေနေသာ ဦး၀င္းခက္ကို ျမင္ရသည္။ မေၾကာက္တမ္း မရြံ႕တမ္း၊ စိန္ေခၚရဲေသာ သူ႔ သတၱိကို ျမင္ေတာ့ က်မ တက္ႂကြလာသည္။ ဆရာစြမ္း တက္ေဟာ၏။ သူၿပီးလွ်င္ က်မ အလွည့္တဲ့။ မစမ္းႏြဲ႕ကိုလည္း သြားေခၚပါလားဟု သူခိုး ေသေဖာ္ညိႇ ရ၏။ သူတို႔ သြားေခၚၾကသည္။ ကဲ အေဖာ္ေတြ စုံၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွ မေၾကာက္ေတာ့။ ပထမ အႀကိမ္ ေဟာျဖစ္ၿပီ။
ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကတုန္ကရင္ ျဖစ္ေန၏။ သားႀကီးကို အေမေတာ့ ေဟာခဲ့ၿပီဟု ေျပာျပရသည္။ သားက လူငယ္မို႔ ေဟာသာေဟာဟု အားေပးေလသည္။
ေနက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ..၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားထိုးဆိုက္ၿပီ။ ကားေပၚမွ “မမႏွင္း… မမႏွင္း” ဟု ေအာ္ေခၚေနသည္။ ၀ရန္တာမွ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ဘိုင္အိုမင္းသစ္။ မမႏွင္း .. လာ.. လာ။ ခင္ဗ်ား ေဟာရမယ္ ဟု ေခၚသည္။ က်မ လိုက္သြား၏။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ သားျဖစ္သူ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္းတို႔ႏွင့္ အတူ ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ေဟာၾကသည္။
ေနာက္တေန႔ မင္းသစ္ လာေခၚျပန္သည္။ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ပါသည္။ တၿမိဳ႕လုံး စင္ဘယ္ႏွခု ကူးခဲ့သလဲ ဆိုတာ မမွတ္မိႏိုင္။ စင္တစင္မွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေဟာၿပီး တျခားစင္သို႔ ကူးၾကသည္။ ထမင္းလည္း မသိ၊ ဟင္းလည္း မသိ။ တခ်ိဳ႕ေနရာက ၾကာဆံေၾကာ္ ေကၽြးတာလည္း မစားႏိုင္။ ေဇာကပ္ေနၾကသည္။ ကားေပၚမွာ အေအး တပုလင္းကို မွ်ၿပီး ေသာက္ရ၏။ စီးကရက္ တလိပ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္ရ၏။ မရမ္းကုန္းမွာ ဆရာ မင္းသိခၤႏွင့္ ဆုံသည္။ စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)၊ ၾကဴၾကဴသင္းတို႔ႏွင့္ပါ ဆုံသည္။ မင္းသိခၤက ရဲေဘာ္တို႔ မင္းတို႔ ဖိနပ္ေတြ ေပါက္ေနတာ ၾကည့္ပါဦး။ ေဘာင္းဘီၿပဲေနတာလည္း ျမင္ေနရတယ္။ မင္းတို႔ ေသနတ္ေျပာင္း၀ေတြ ဟိုဘက္ မင္းတို႔ ဆရာႀကီးေတြဆီ လွည့္လိုက္ပါဟု ေျပာရာ က်မတို႔မွာ “ဒါမွ တို႔အစ္ကိုႀကီးကြ” ဟု ၾသဘာေပးရင္း ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။
လမ္းေပၚမွာ ခ်ီတက္သူေတြလည္း ေလ်ာ့မသြား။ လမ္းဆုံလမ္းခြ စင္ျမင့္ေတြေပၚက ေဟာေျပာပြဲေတြကလည္း တိုးလို႔ မေပါက္ေအာင္ စည္ကားလွသည္။
လႊတ္ေတာ္မွာ သမၼတ ေျပာင္းသြားၿပီ။ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ တက္၏။
သူတို႔က လူလဲၿပီး ကစားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္က ပညာရွိ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာ ယဥ္ေက်းသည္။ လူထုကို ေဖ်ာင္းဖ်၏။ “ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အုဋ္ျမစ္ခ်ၾကရေအာင္” ဟူေသာ စကား ေျပာစမွတ္ က်န္ရစ္သည္။
အဆိုေတာ္မ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား ေဟာသည့္ စင္ေတြမွာ အဖိုးႀကီး အမယ္ႀကီး မက်န္၊ ကေလးတြဲေလာင္းႏွင့္ ကေလး အေမမ်ား မက်န္ေအာင္ သြားေရာက္ အားေပးၾကသည္။
ဘားလမ္း ဓမၼာ႐ုံမွာ စာေရးဆရာမ်ား စုရပ္ျဖစ္လာ၏။ ဆရာ ေမာင္ေသာ္ကက ဥကၠ႒၊ ဆရာ ဦး၀င္းတင္က ဒုတိယ ဥကၠ႒၊ ေမာင္မိုးသူက အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ “ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာ သမဂၢ” ကို ဖြဲ႕စည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
ေမာင္မိုးသူက “ဒီေကာင္ေတြ အရွက္ တပဲသားမွ မရွိဘူး” ဟု ေဟာသည္။ ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ဦးႏွင့္ မိသားစုလည္း မေနမနား လိုက္ေဟာေနသည္။ ဆရာ နန္းညြန္႔ေဆြ၊ ေဒၚၾကည္ဦး၏ သား “ဇာဂနာ” ကလည္း လက္မလည္ေအာင္ ေဟာေနေလၿပီ။ တခ်ိဳ႕စင္မ်ားတြင္ အလွည့္ေစာင့္ရျခင္း အတြက္ ျငဴစူၾကရ၏။ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ယူၿပီး ေဟာေနသည္။ က်မတို႔ အဖြဲ႕၏ သေဘာထားမွာ အခ်ိန္က်ဖို႔မလို၊ အမ်ားႀကီးေဟာဖို႔ မလို။ ဘယ္သူေတြ ေဟာေနေၾကာင္း Public Figure ကို ျပရန္က ပို၍ အေရးႀကီးသည္ ဟူ၍ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါပုံႏွင့္ ေထာက္ႀကံ့လမ္းဆုံ၊ ၎မွ တဆက္တည္း ၾကည့္ျမင္တိုင္သို႔ စသျဖင့္ အေျပးအလႊား ကားတစီးႏွင့္ မေမာႏိုင္အားခဲ့ၾက။
၈ – ၈ – ၈၈ ေန႔
ထိုေန႔ မတိုင္မီ ကတည္းက လႈံ႕ေဆာ္မႈေတြ ရွိခဲ့သည္။ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာကား ျပည္ပ အသံလႊင့္ ဌာနမ်ားတည္း။ တယ္လီဖုန္းမ်ား မေပါမ်ားေသးသျဖင့္ သတင္းစကားကို ျပည္ပ အသံလႊင့္ဌာနမ်ားကိုသာ အားထားခဲ့ၾကရသည္။ ထိုအသံလႊင့္ ဌာနမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ အုံႂကြမႈ၏ သက္ေသအျဖစ္ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ်ားကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၾကသည္။ စာေရးဆရာမ်ား၏ အသံသည္ တႏိုင္ငံလုံးအတြက္ တြန္းအား တရပ္ျဖစ္ခဲ့၏။
က်မသည္ ထိုေန႔က ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ အတူ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ျပည္လမ္းမႀကိး (လႊတ္ေတာ္ေရွ႕) ကို မျဖတ္ရဟု ၇ – ၈ – ၈၈ ည ၈း ၀၀ နာရီ သတင္းတြင္ ေၾကညာပိတ္ပင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ျပည္လမ္းအတိုင္း သြားမရေသာ အခါ လူထုႀကီး (အင္းစိန္ လမ္းမွ လာၾကေသာ ေမွာ္ဘီ၊ အင္းစိန္၊ မရမ္းကုန္း၊ လႈိင္၊ ကမာရြတ္မွ) သည္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွာ လွည့္၍ ခ်ီတက္ၾက၏။ ဤအခ်ိန္တြင္ လမ္း၌ ေရမ်ားကို အဆိပ္ခတ္ၿပီး တိုက္ေနသည္ ဟူေသာ ေကာလာဟလေၾကာင့္ က်မတို႔ အိမ္မွေရပုလင္း ယူသြားရသည္။
ဘားလမ္း ဓမၼာ႐ုံ (စာေရးဆရာ သမဂၢ စုရပ္) ေရာက္ေသာအခါ စာေရးဆရာမ်ားကို လူခြဲၿပီး ေဟာေျပာစင္မ်ားသို႔ လႊတ္ေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ က်မ ေရာက္ေသာအခါ အေမရိကန္ သံ႐ုံးေရွ႕ (ကုန္သည္လမ္း) စင္ျမင့္၌ ေဟာေျပာရန္ လာေခၚသည္ႏွင့္ ႀကဳံသည္။ လိုက္သြား၏။ စင္ေပၚ၌ကား လူေပါင္းစုံ၍ ေဟာေျပာေနၾကေလၿပီ။
အထူးသျဖင့္ ဦးေန၀င္းအား ငယ္က်ိဳးငယ္နာ ေဖာ္ၾကသည္။ ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ မသိ။ ေျပာခြင့္ရတုန္း အမုန္းစိတ္ ျဖင့္ ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ က်မက စာေရးဆရာ ျဖစ္၏။ စာေရးဆရာသည္ ႐ိုးသားရမည္၊ ေျဖာင့္မတ္ရမည္၊ လူထုႏွင့္ တသားတည္း ရွိရမည္၊ တတ္ႏိုင္လွ်င္ လူထုကို ေခါင္းေဆာင္ရမည္။ ဤသို႔ နားလည္ထား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ စင္ျမင့္ေပၚ ေျပာခြင့္ရဆဲတြင္ လူၿပိန္းႀကိဳက္ ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ားကို မေျပာလိုေပ။ လူထုသည္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို မုန္းတီးေနသည္။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ေတာင္းဆိုေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စ၍ ၂၉ ႏွစ္တာမွ် ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အလွမ္း ကြာခဲ့သျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္ကို (ထိုအခ်ိန္က) အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေအာက္ လူငယ္မ်ား နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ ေရာသြားမည္ကို ပူရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်မ မီခဲ့ေသာ ဖဆပလ ေခတ္က ခံစားဖူးသည့္ ဒီမိုကေရစီ အရသာ အနည္းငယ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ၏ မူရင္း အဓိပၸာယ္၊ အႏွစ္သာရ မ်ားကို ဉာဏ္မီသေရြ႕ ေဟာေျပာခဲ့သည္။ ယခု သံ႐ုံးေရွ႕ စင္ျမင့္ ပရိသတ္ ထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ားစုကို ျမင္ရသည္။ မိမိ တတ္စြမ္းသမွ် အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားျဖင့္ ေဟာလိုက္သည္။
တျခား စင္ျမင့္မ်ားတြင္ ျမန္မာလို ေဟာပါသည္။
ထိုေန႔၏ အမွတ္တရမွာ .. ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုပင္ ထမင္း တနပ္မွ် မစားျဖစ္ျခင္း ပါပဲ။ ေဒါပုံေရာက္သည္။ ၂၂ မိုင္ေ၀းေသာ ေထာက္ႀကံ့ ေရာက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ကာ ညေနပိုင္း ၾကည့္ျမင္တိုင္ (ဆရာ ေသာ္ကအိမ္ အနီး) မွာ ေဟာရသည္။ ေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ လူသည္ လုံး၀ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္း မရွိခဲ့။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ တိုက္ပြဲပုံသ႑ာန္ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။
Hunger Strike ေခၚ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲမ်ား။
ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)က တိုင္ပင္၏။ သူက ႀကံ့ခိုင္သူျဖစ္၍ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲ၀င္မည္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ ပါးလွပ္လွပ္မို႔ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲထဲ မ၀င္ဖို႔၊ ဆက္၍ ေဟာေျပာဖို႔ ျဖစ္သည္။
မင္းသစ္ကား မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေဟာေျပာေနတာ ရပ္ဖို႔ ေကာင္းၿပီဟု ဆိုသည္။ ဘာလုပ္မွာလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ညႇိဳးကို ေကြး၍ ျပေလသည္။ ေသနတ္ ေမာင္းျဖဳတ္သည့္ပုံ၊ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ဖို႔ အေတာ္မ်ားမ်ား စဥ္းစားေနၾကၿပီ။
စစ္ကိုင္းမွာ ရဲစခန္းကို လူထုက စီးနင္းမိၿပီဟု အသံလႊင့္ဌာနက အတိအက် ေျပာခဲ့ၿပီ။ ကမာရြတ္ ရဲစခန္းကိုလည္း ၀င္စီးၿပီး ေတြ႕ရသမွ် ေသနတ္ (႐ိုင္ဖယ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္) မ်ားကို ယူၿပီး ကမာရြတ္ ဘီစကြတ္ စက္႐ုံကို သိမ္းၾကသည္။ ေသနတ္ မကိုင္ဖူးေသာ အရပ္သားမ်ား အတြက္ ဘာမွ် မျဖစ္ေလာက္။
တခ်ဳိ႕က ပင္လယ္၀မွာ အေမရိကန္ စစ္သေဘၤာေတြ ေရာက္ေနၿပီဟု ဆိုၾက၏။ ေရတပ္သား တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၾကည္း၊ ေလ တခ်ိဳ႕ ဆႏၵျပပြဲထဲ ၀င္လာေတာ့ ေပ်ာ္၍ မဆုံးၾက။ က်မတို႔ စာေရးဆရာ အမ်ားစုက လက္နက္ကို မေမွ်ာ္လင့္ေခ်။ အစာ အငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းသည္ အျမင့္ဆုံး တိုက္ပြဲဟု (ၾကားဖူးနား၀ႏွင့္) ယုံၾကည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းသစ္ႏွင့္ က်မတို႔က ေနရာအႏွံ႔ သြား ေဟာၾကစဥ္ ေမာင္စိန္၀င္း ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ တခ်ိဳ႕လည္း လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္ အလယ္ရွိ ကြင္းတြင္ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲ ၀င္ပါၾကသည္။
၁၈ – ၉ - ၈၈
မရမ္းကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ပရိတ္သတ္က ေထာင္ခ်ီ၍ ရွိေနသည္။ စင္ျမင့္ သီးသန္႔ မေဆာက္ဘဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၏ ျပဴတင္းေပါက္မွ ေန၍ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေဟာၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ ဦးေဆာင္ေသာ ကဗ်ာသမဂၢမွ လူမ်ားက လက္ေမာင္းမွာ လက္ပတ္အနီေတြႏွင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔ ခံယူခ်က္က “အကုန္ မရရင္ တခုမွ မယူဘူး” ဟူ၍ ျဖစ္၏။
က်မႏွင့္ ေမာင္မိုးသူ ေဟာၿပီးေသာ အခါ ေမာင္မိုးသူက လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေအာင္ဟု အေဖာ္စပ္၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လမ္းေထာင့္မွာ ျဖစ္၏။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း မင္းသစ္တို႔ကို ေစာင့္မည္။ သူတို႔က အင္းစိန္မွာ ေဟာၿပီး က်မတို႔ကို ျပန္ႀကိဳဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာင္စိမ္းနီ အဖြဲ႕ ေဟာေျပာေနစဥ္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲ ထိုင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္လမွာေသာက္ဆဲ … ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဖြင့္ထားေသာ ေရဒီယို သီခ်င္းကို က်မ သတိထားမိ၏။ သီးခ်င္းေတြက စစ္ခ်ီေတမ်ား ျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ သီးခ်င္း တပုဒ္ႏွင့္တပုဒ္ အၾကား အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူအသံ မၾကားရျခင္းပါ။ က်မက အသံလႊင့္႐ုံမွာ ၁၃ ႏွစ္လုံးလုံး အမႈထမ္းလာခဲ့သူမို႔ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူ အသံမပါဘဲ ဆက္တိုက္ (Non-stop) ထုတ္လႊင့္ေနျခင္းကို မသကၤာ ျဖစ္ေတာ့၏။
အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္။
ျမန္မာ့အသံသည္ ေန႔လယ္ ၁း၃၀ မွာ ရပ္နားၿပီး ညေန ၄း၀၀ နာရီမွာ ျပန္စလႊင့္စၿမဲ။ ယခု ညေန ၄း၀၀ မွာ ထုံးစံအရ ဆိုလွ်င္ သီခ်င္းပေဒသာ အခန္းျဖစ္ရမည္။ ယခုကား စစ္ခ်ီသီခ်င္း ေတြခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ ဆက္တိုက္ ထုတ္လႊင့္ေနၿပီ။ ထူးေတာ့ ထူးေနၿပီ။ ေမာင္မိုးသူကို က်မ ေျပာလိုက္၏။ သူကေတာ့ သိပ္ပူပန္ဟန္ မျပေခ်။
ညေန ၄ နာရီခြဲၿပီ ဆိုေတာ့ သီခ်င္းရပ္ၿပီး ေယာက္်ားသံ ေပၚလာေလသည္။ ဦးသာဦး၏ အသံဟု က်မ မွတ္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ ဦးသာဦး ဆိုသူမွာ အသံလႊင့္တာ၀န္၊ သတင္းေၾကညာသူ မဟုတ္။ သူက ႀကီးၾကပ္သူ အရာရွိ ျဖစ္၏။ ယခု သူ ေၾကညာခ်က္ ဖတ္ေနၿပီ။ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ နား စြင့္ရသည္။ ထင္သည့္ အတုိင္းပါပဲ။ ယခု အခ်ိန္မွ စ၍ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညေန ၆ နာရီမွာ အားလုံးကို ဖယ္ရွားေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း …။
ေမာင္မိုးသူႏွင့္ က်မ ၿပိဳင္တူ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ လမ္းမဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ အင္းစိန္ရွိ မင္းသစ္တို႔ထံ မဟုတ္ေခ်။ ႀကဳံရာကားကို တားၿပီး ၿမိဳ႕ထဲဘက္ ျပန္ေခါက္ၾကရေတာ့၏။
သူက ၿမိဳ႕ထဲသို႔ စီးသည္။ က်မက လွည္းတန္းမွာ ဆင္းရမည္။ လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္အလယ္ ကြက္လပ္ႀကီးထဲမွာ ေမာင္စိန္၀င္းႏွင့္ ကဗ်ာဆရာမ်ား ရွိေနသည္။ ၀ဂၢီ လူငယ္ ၂၀ ေက်ာ္ ထိုင္ေနသည္။ လာသမွ် လူမ်ားႏွင့္ စုစုေပါင္း လူဦးေရ ၁၀၀ နီးပါး ရွိမည္။ ည ၁၀း၀၀ နာရီအထိ အခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။ ညေန ၆း၀၀ နာရီမွာ ဖယ္ရွားေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကို အေၾကာင္းၾကားရမည္။
ကြက္လပ္ထဲသို႔ က်မ ေရာက္သြားေတာ့ ေမာင္စိန္၀င္းက က်မကို မွာၾကားခဲ့ေၾကာင္း၊ သတင္းၾကား၍ သူတို႔ ထသြားသည့္ အေၾကာင္း ၀ဂၢီ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္က ဆီး၍ ေျပာသည္။
ညေန ၅း၀၀ နာရီ။
ကြက္လပ္ကို စစ္ကားႀကီးမ်ား လွည့္ပတ္၍ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကေလၿပီ။ ဦးပဥၨင္း တပါးက သ၀ဏ္လႊာ ဖတ္မည္ ဆို၏။ က်မက ေရဒီယိုသတင္း ေျပာျပသည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာတေယာက္က မင္းတို႔နဲ႔ အတူ ဆရာ အေသခံမယ္ဟု ေအာ္ေနသည္။ စာေရးဆရာ ေမာင္ေအာင္မြန္ ေရာက္လာ၏။ “ပြဲၾကမ္းေတာ့မယ္” ဟု စစ္ကားႀကီးမ်ားကို ၾကည့္၍ ေျပာသည္။
ကေလးမ်ားကို ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ေခၚ၏။ မရေခ်။
ည ၁၀း၀၀ နာရီအထိ ထိုင္ၾကမည္ဟု တင္းခံေနသည္။ စာေရးဆရာမ တေယာက္က အစ္မ လုပ္ပါဦး ဟု ဆိုသည္။ သူ႔ သမီးကို ေခၚ၍ မရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ က်မ ေခၚလည္း မရ။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကူး ရၿပီး ရပ္ကြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ကို သြားေလွ်ာက္ရ၏။ ဆရာေတာ္ လိုက္လာၿပီး ကေလးေတြကို “အိမ္ျပန္ရေအာင္” ဟု တခြန္းပဲ မိန္႔၏။ အားလုံး ျပန္လိုက္လာၾကသည္။ သူတို႔ ေက်နပ္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၁၀း၀၀ နာရီ အထိ ဆက္ထိုင္ၾကသည္။
၁၀း၀၀ နာရီပင္ မထိုးေသး။
ည .. အေမွာင္ ပ်ဳိးခါစ.. လမ္းမမ်ားေပၚမွာ ေသနတ္သံမ်ား မိုးယံအထိ ညံေလၿပီ။
စက္တင္ဘာ ၁၈၊ ၁၉၈၈။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့ည ပင္တည္း။ ။
No comments:
Post a Comment