ေဒါက္တာတင္မ်ိဳး၀င္း (ဥကၠ႒၊ အမ်ိဳးသား က်န္းမာေရးကြန္ရက္၊ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္)
၈ ေလးလံုးမွာ က်ေနာ္ ဘယ္လိုပါ၀င္ခဲ့ရလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး အေရးေပၚဌာနမွာ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ အျဖစ္နဲ႔ တာ၀န္က်တယ္။ စ ပစ္တာက ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔။ က်ေနာ္တို႔ဆီကို စပစ္တဲ့ေန႔ ညပိုင္း ၁၂ နာရီေက်ာ္မွာ ပထမ အသုတ္ စစ္ကားနဲ႔ လာပို႔တာ ၄၂ ေယာက္၊ အဲဒီအထဲက ၁၂ ေယာက္ ဆံုးသြားတာ။
အဲဒီ အခ်ိန္ ပစ္ခတ္ေနၾကေတာ့ ကားလမ္းေတြလည္း ပိတ္ေန၊ ရပ္ကြက္ေတြမွာလည္း ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ လံုၿခံဳေရး သေဘာမ်ိဳး လုပ္ထားေတာ့၊ ၀င္ထြက္လို႔မရတဲ့ အေျခအေန ဆိုေတာ့ ဒီလူနာေတြကို ေဆး႐ံုပို႔တဲ့ ဆီမွာလည္း အခက္ခဲေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ရတာေပါ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တကယ္လို႔ ေစာေစာေလး ပို႔ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ကယ္တင္ႏိုင္မယ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္။
စေရာက္လာတဲ့ အေခါက္မွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြက အမ်ိဳးစံုပဲ။ တညလံုး က်ေနာ္တို႔ ခြဲစိတ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီညမွာပဲ စစ္ကား ေတြနဲ႔ လူနာလာပို႔တာ ၃ ေခါက္ေလာက္႐ွိမယ္။ က်ေနာ္က အေရးေပၚဌာနမွာ တာ၀န္က်ေနေတာ့ ပထမအေခါက္ ကတည္းက ေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြကို သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္ေတြ ထပ္ေခၚၿပီး အ႐ိုးဆရာ၀န္က အ႐ိုးခြဲ၊ ရင္ေခါင္းဆရာ၀န္က ရင္ေခါင္းခြဲဲနဲ႔ တညလံုးကို ခြဲစိတ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ့ အေခါက္ေတြမွာ လူနာ ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္ေတာ့ဘူး။
လာပို႔တာ သယ္ယူေရးတပ္ တပ္မ ၅၅ ေပါ့။ လာပို႔တဲ့ တပ္ကလည္း ေျပာတယ္။ သူတို႔က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အတြက္ပဲ တာ၀န္က်တာ။ ပစ္ခတ္ ေခ်မႈန္းေရးထဲမွာ သူတို႔မပါဘူး။ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ လာပို႔ေပမယ့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတာ အရမ္း သိသာတယ္။ စစ္တပ္ဆိုေတာ့ အမိန္႔ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔လည္း ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ နားလည္ပါတယ္။
သူတို႔က လာပို႔တာမွာ လူနာေတြကို ၀ိုင္းခ်ေပး႐ံုတင္ မကဘူး။ ခြဲစိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ လူနာေတြရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ၊ ဘယ္ႏွေယာက္ ေသသြားၿပီလဲ ဆိုတာ ခဏခဏ ေမးတယ္။ လာပို႔ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ျပန္သြားၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေနရာက သယ္လာတယ္ ဆိုတာေတာ့ မေျပာဘူး။
လူငယ္ေလးေတြလည္း ပါတယ္၊ လူႀကီးေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ငါတို႔ ေဆး႐ံုႀကီးကလည္း ေဆး႐ံုႀကီးကို ၂၄ နာရီဖြင့္ၿပီးေတာ့ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရၾကတဲ့သူေတြကို ေဆးကုသေပးရင္း ဆႏၵျပၾကမယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပသူေတြကို ေထာက္ခံမယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး အႀကီးႀကီး ေရးလိုက္တယ္။ “ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပသူမ်ားကို ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ဆရာ၀န္၊ ဆရာ၀န္မႀကီးမ်ားက ေထာက္ခံသည္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေထာင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စထြက္ေတာ့ ၾသဂုတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔။
အဲဒီလို လုပ္တာကို ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးကလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြ အားလံုးက စိတ္ဓာတ္ တညီတညြတ္တည္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ဆရာ၀န္ထဲမွာ က်ေနာ္ရယ္၊ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒါတ္တာ ဦးထြန္းေ႐ႊရယ္၊ သူနာျပဳ ဆရာမ၊ သူနာျပဳ ဆရာေတြ၊ လူနာ ေစာင့္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ ေပါင္းၿပီး ထြက္တဲ့အခါ ဒုတိယဂိတ္လည္းက်ေရာ ေသနတ္နဲ႔ စပစ္ခတ္တယ္။
စပစ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀န္းရံထားတဲ့ သူနာျပဳအကူ အမ်ိဳးသား တေယာက္ ေသနတ္ ထိသြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ စထြက္တဲ့ အဖြဲ႕ထဲက ၂ ေယာက္ ထိတယ္။ ေနာက္ လူနာေစာင့္ ၂ ေယာက္ ေသနတ္ထိ ၿပီး ၁ ေယာက္ေသတယ္။ ေနာက္ ၁ ေယာက္ ထပ္ထိတယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ ဂ်ဴတီကုတ္လည္း ၀တ္ထားတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာလည္း ဆႏၵျပေနတယ္၊ အရင္ေန႔ကပဲ ေသနတ္ ဒဏ္ရာနဲ႔ ဆံုးသြားတဲ့ လူနာေတြလည္း ေတြ႕တယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ပစ္တယ္ဆိုေတာ့ ဒီလိုလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ဒီထက္ ပိုၿပီးေတာ့ တက္တက္ႂကြႂကြ ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖုိ႔ လုပ္ၾကတယ္။ အဖြဲ႕ဖြဲ႔ဖို႔ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ရဟန္းသံဃာေတြလည္း လာတက္ၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကက ဦးေအာင္လြင္တို႔ လာတက္ၾကတယ္။ သမဂၢဘက္က ကိုသက္ထြန္း၊ လူငယ္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာတက္ၾကတယ္။
ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာ ေနၿပီး အဖြဲ႔တခုဖြဲ႕မယ္၊ လာေဟာေျပာတဲ့ လူေတြအတြက္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္မႈေတြ၊ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပတာေတြကို စီစဥ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ၾသဂုတ္လ ၁၃၊ ၁၄ ရက္မွာ “ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မတီ” ဆိုၿပီး ဖြဲ႔လိုက္တယ္။
က်ေနာ္က ဥကၠ႒၊ ဦးေအာင္လြင္က ဒုဥကၠ႒၊ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးေမာင္ကိုက ဒုဥကၠ႒၊ ေဒါက္တာ သက္မင္းက အတြင္းေရးမႉး ဆိုၿပီး ဖြဲ႕လိုက္တယ္။ နာမည္ကို သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအးျမင့္က ေပးခဲ့တာ။
ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာ စင္ေတြေဆာက္၊ လူငယ္ သမဂၢ အဖြဲ႕စည္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္တယ္။ မိုးသီးဇြန္တို႔က အကူညီလာေတာင္း တယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာ အလႊာေပါင္းစံု၊ လူေပါင္းစံုက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခ်င္တယ္၊ ေနာက္ ဇာဂနာတို႔၊ မိုး၀င္းတို႔၊ ခ်မ္းသာတို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြ၊ ဇာတ္သမားေတြ အကုန္လံုး ပါၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးႏုတို႔၊ ဦးတင္ဦးတို႔က လာအားေပး ၾကတယ္။
အဲဒီကေန အဖြဲ႕အစည္းေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကတယ္။ အာဏာသိမ္းတဲဲ့အထိ အဲဒါကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ထြက္ၾကတယ္။ အာဏာမသိမ္းခင္ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွာ ဦးတင္ဦးနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တင္လိုက္္တယ္။ ေရွ႕သြားမယ့္ လမ္းစဥ္ကို သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္တယ္။
စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္မွာ လမ္းမေတာ္ အထက ၁ မွာ ထပ္ အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးေအာင္ၾကည္ ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ ပါလာေတာ့ ေက်ာင္းသားကေတာ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ႐ွိေပမယ့္ တျခားသူေတြက ဘယ္လိုပါမလဲ ဆိုတဲ့အတြက္ အားလံုးကို စုစည္းၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕တာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
စက္တင္ဘာလမွာေတာ့ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ဆရာ၀န္ေတြကို က်န္းမာေရး ၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုးရဲ႕ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးေတြက အစ အကုန္လံုး တာ၀န္ယူေပးခဲ့တယ္။ ဒဏ္ရာအမ်ိဳးမ်ိဳး အတြက္ ကုသေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ရန္ပံုေငြေတြကို ေစတနာ႐ွင္ေတြဆီက ရွာရတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးပိုင္းက ပ်က္သြားၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ဆိုတာ ဒဏ္ရာေတြ၊ ေသြးေတြဆိုတာ ယဥ္ပါးေနၿပီးသားပါ။ အဲဒါေတာင္မွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္တာကို ပစ္ခတ္လိုက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။
အဲဒီ အပစ္ခတ္ေတြ မစတင္ခင္ ကတည္းက က်ေနာ္တို႔က ဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို ရိပ္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အာဏာသိမ္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးေစာေမာင္ရဲ႕ သမီးတုိ႔၊ သမၼတျဖစ္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိန္လြင္ သမီးတို႔က က်ေနာ့္ လက္ေအာက္မွာ လက္ေထာက္ အျဖစ္ ရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို သံုးသပ္မိတယ္။
ကိုဗထူးေမာင္ (ပုဂၢလိက ေက်ာင္းဆရာ)
က်ေနာ္က ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လိႈင္တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ ႐ုကၡေဗဒ ေက်ာင္းသား။ ၈၈ မတိုင္ခင္ အင္းလ်ား အေရးအခင္းမွာ ကတည္းက က်ေနာ္ ပါခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ အေရးအခင္း ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ပါခဲ့လဲ ဆိုေတာ့၊ က်ေနာ့့္ကို လူႏွစ္ေယာက္က ထမ္းထားတယ္။ ထမ္းထားတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကို ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း ကမာၻမေၾက ဆိုခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကမာၻမေၾကဘူးေဟ့ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက မေပၚေသးဘူး။ ကမာၻမေၾကလည္း ဆိုၿပီးေရာ အားလံုးကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တကမ္းမွာ သံဆူးႀကိဳး ႐ွိတယ္။ ေဘးမွာ ေဇာ္မင္း႐ွိတယ္၊ လွမ်ိဳးေနာင္လည္း ႐ွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ထမ္းတဲ့ ႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ ဒီေလးေယာက္ပဲ မတ္တပ္ရပ္ ေနၾကတာ။ က်န္တဲ့သူေတြက အကုန္ထိုင္ေနၾကတာ။
သံဆူးႀကိဳးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာက စစ္သားေတြ တန္းစီ မတ္တပ္ရပ္ ေနၾကတာ။ ကမာၻမေၾက ဆိုၿပီးလို႔ ၿငိမ္က်သြားတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္လည္း ႐ွိေရာ လွည္းတန္းဘက္ကေန လံုထိန္းကားေတြ ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ကေန ၀င္႐ိုက္သြားတာပဲ။
အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ပုရြက္ဆိတ္အံုကို တုတ္နဲ႔ ထိုးလိုက္သလိုပဲ။ အားလံုး ျပန္႔က်ဲၿပီး ေျပးကုန္တာ။ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး က်န္ခဲ့တာ။ ထြက္ေျပးေတာ့ ေဘးၿခံထဲကို ခံုခ်လိုက္ရတာ သီသီေလး လြတ္သြားတယ္။ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္တက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာက္က လံုထိန္းက လွမ္းဆြဲတာ မိဖို႔ နည္းနည္းေလး လိုတယ္။ အဲဒီမွာ လြတ္သြားတယ္။
ရယ္လည္း ရယ္ရ၊ အမွတ္ရစရာလည္း အျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္နဲ႔ သီေပါက စိုင္းထင္ေက်ာ္တို႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေ႐ွ႕က ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား မတ္တပ္ရပ္ၿပီး တရား စေဟာတယ္။ နားေထာင္တဲ့သူ တေယာက္မွ မ႐ွိေသးဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စကေန ငါးဆယ္၊ တရာအထိ လူေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ထဲက နားေနခန္းမ RC မွာ ေဟာမယ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ လိုက္တယ္။ ေနာက္ ၾကာေတာ့ RC က သပိတ္စင္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္။
စေဟာေနရင္းနဲ႔ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္း ဆိုတဲ့သူ ထပ္တက္လာတယ္။ အခုေတာ့ ဆံုးသြား႐ွာၿပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ယုယုေမာ္တို႔၊ လိႈင္လိႈင္ျမင့္တို႔ တက္လာတယ္၊ အဲဒီကေန အံ့ဘြယ္ေက်ာ္။ အံ့ဘြယ္ေက်ာ္ ကေတာ့ စက္နားမွာ ထိုင္ေနတာ၊ ေဟာတဲ့ေျပာတဲ့ အထဲမွာ မပါေသးဘဲ ရပ္ၾကည့္တဲ့ အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဦးေအာင္လြင္ႀကီးရဲ႕ သမီး ေပါက္စီ။ အဲဒီ ဦးေအာင္လြင္ရဲ႕ သမီးကို က်ေနာ္က စင္ေပၚကို ဆြဲတင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ မင္းေဇယ်ာ တက္လာတယ္။ ေနာက္ လူ ၅၀ ေလာက္ ေက်ာ္လာတဲ့အခါ ေဒ၀ဒတ္ေခၚ အာၿပဲ ေခၚ ေဇာ္မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ ေရာက္လာတယ္။ ထားေတာ့ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရေအာင္။
သူက စင္ျမင့္ေပၚကေနၿပီးေတာ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တဲ့၊ ၾကယ္ငါးပြင့္ပါတဲ့ အလံတခု ယူလာတယ္တဲ့။ ၿခံဳပုတ္ထဲမွာ ဖြက္ထားခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ သြားယူၿပီးေတာ့ စင္ေအာက္က လူေတြက တုတ္ကေလး တေခ်ာင္း ယူလာေပး တယ္။
အလံေလးကို ေထာင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းက က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒ၀ဒတ္ေခၚ အာၿပဲက အားလံုး ဒီအလံကို အေလးျပဳၾကမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ အေလးျပဳမယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးက မတ္တပ္ထၾကတာေပါ့။ မိုက္ခ႐ိုဖုန္း ကေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ပဲ ေအာ္ရမွာ။ အာၿပဲကလည္း ဖိုးေအာ္ခ်င္ ဆိုေတာ့ အားလံုးသတိ ဆိုၿပီး သူက စေအာ္လုိက္တယ္။ အားလံုး သတိဆြဲၿပီးတဲ့ အခါ သူက ဘာေအာ္လုိက္လဲဆိုေတာ့ “ျပည္ေထာင္စု ဆို႐ွယ္လစ္ သမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အလံကို အေလးျပဳ” ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ေအာက္ကလူေတြက ၀ိုင္းဆဲေရာ။ ခဲနဲ႔ ၀ိုင္းထုေရာ။ ဘာ ဆို႐ွယ္လစ္လဲကြ၊ ဘာဆို႐ွယ္လစ္လဲကြ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ျပန္လုပ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ဆို႐ွယ္လစ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ “ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အလံကို အေလးျပဳ” ဆိုၿပီး ျပန္ေအာ္ ေပးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္တဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္ရတာေပါ့။
ေဒၚမီးမီး (၈၈ မ်ိဳးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကြန္ရက္ ေခါင္းေဆာင္ တဦး)
က်မက ၁၉၈၈ မွာတုန္းက အသက္ ၁၆ ႏွစ္၊ အေျခခံပညာ အထက္တန္း ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသူတေယာက္ အေနနဲ႔ ပါလာ တာ။ က်မ အမွတ္ရဆံုး ျဖစ္ေနတာက အာဏာမသိမ္းခင္ ကိစၥပါ။ ဘယ္ေန႔ ဆိုတာေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေန႔ခင္းပိုင္း အခ်ိန္မွာ ဆိုတာေတာ့ မွတ္မိတယ္။
က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ျပည္သူေတြေရာ အဖြဲ႕အစည္း ေပါင္းစံုပါတဲ့ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္ စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းက ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲကို ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ က်မတို႔ ခ်ီတက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္မွာ စစ္သားေတြ အျပည့္ တင္ထားတဲ့ စစ္ကားေတြက ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ သြားလာေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
႐ိုး႐ိုးပဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနေတာ့ ျပည္သူေတြက ေပ်ာ္ၾကၿပီး “ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ တို႔တပ္မေတာ္” “ျပည္သူ႔စစ္သား တုိ႔စစ္သား” ဆိုတာေတြကို ေအာ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ စစ္ကား ၆ စီးေလာက္က အသြားအျပန္နဲ႔ ျဖတ္္သြားတဲ့ အေျခအေနပဲ ရွိေသးတယ္။
ေနာက္ဆံုး တေခါက္မွာ က်မက ေယာက်္ားစီး ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးကိုစီးရင္း၊ တစ္ဘက္က ခြပ္ေဒါင္း တပ္ဦးအလံ အတို ေလးကို ကိုင္ထားရင္း တပ္ဦးထိပ္နားကေန ခ်ီတက္ေနတယ္။ က်မတို႔ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ၿပီး ခ်ီတက္ေနတာ ၁ နာရီ ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားတာ စျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ဒိုင္း၊ ဒိုင္း၊ ဒိုင္း ဆိုတဲ့ ေသနတ္ပစ္သံေတြနဲ႔ အတူ ငွက္ေတြ တအုပ္ႀကီး အပင္ေပၚကေန ထပ်ံတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေရွ႕မွာလည္း ေျပးၾက၊ ေျပးၾက၊ ပစ္ေနၿပီ ဆိုတဲ့ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ျဖစ္တာကုိ ၾကားလိုက္ရတယ္။
လူေတြက မပစ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဆက္ခ်ီတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စစ္တပ္ဟာ အာဏာရွင္ပီပီပဲ ႏွိမ္နင္းခဲ့ တယ္။ စစ္တပ္အင္အားက တီအီးကား ၆ စီးေလာက္နဲ႔ စစ္သား ၁၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ပါတယ္။ အဲဒီ ပစ္တဲ့အခ်ိန္က က်မတို႔က ပုဇြန္ေတာင္ မီးရထား၀င္း ရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ကို ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။
အဲဒီလို ပစ္လည္းပစ္ေရာ က်မက စက္ဘီးေပၚက ဆင္းၿပီး စက္ဘီးကို တြန္းေနေပမယ့္ ဘယ္ကိုသြားရမွန္ မသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူထုကလည္း ေျပးလႊားေနရင္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ၊ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ သတ္ဖို႔မ ဟုတ္ဘူး” ဆိုတာေတြလည္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးရထား၀င္း ရပ္ကြက္က ျပည္သူေတြက ထြက္လာခဲ့ၿပီး စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ျပည္သူေတြေရာကို ရပ္ကြက္ထဲ ၀င္ခိုင္းၿပီး အစအန မျမင္ရေအာင္ ေဖ်ာက္ေပး လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္က လူေတြက ဓားေတြ ကိုင္ရင္း ရပ္ကြက္ထဲအထိ ၀င္လာရင္ ခုတ္မယ္ဆိုၿပီး ကာကြယ္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အခုအခ်ိန္မွာ နာမည္တခုအေနနဲ႔ ျပည္သူေတြ သိလာခဲ့ၾကၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဒါဟာ က်မတို႔ ႀကိဳးစားမႈ အစြမ္းအစေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်မတို႔ကို အသက္ေဘးကေန ကာကြယ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုကပဲ ေရေသာက္ျမစ္ပါ။ အဲဒီ ျပည္သူဆိုတဲ့ ေရေသာက္ျမစ္သာ မရွိရင္ အခု ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ထင္ရွားလာတဲ့ မည္သူေတြမွ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
၁၉၈၈ ဟာ သာမန္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အရပ္သား ရန္ျဖစ္ရာကေန စခဲ့တဲ့ အေရးေတာ္ပံု မဟုတ္ပါဘူး။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေမွးမွိန္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ သူေတြက အရပ္သားနဲ႔ ေက်ာင္းသား စခဲ့တဲဲ့ အေရးအ ခင္းလို႔ သံုးၾကတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ အေမွာင္ပိတ္ၿပီး ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံသစ္၊ စနစ္သစ္ကို စတင္ဖို႔ လမ္းမေတြေပၚ ထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။ သမိုင္းကို ဘယ္လုိပဲ ေဖ်ာက္ခ်င္ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အနာဂတ္မွာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနမယ့္ အရာပါ။
ျမင့္မိုးေအာင္ (ေတးေရးဆရာ)
က်ေနာ္ ၈၈ တုန္းက ေတြ႔တာ ႀကံဳတာေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘးကေနၿပီးေတာ့ပဲ ေတြ႕တာမ်ားတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ထဲထဲ၀င္၀င္ လႈပ္ရွားၾကတဲ့ သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ အမ်ိဳးအေဆြထဲမွာလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ လႈပ္ရွားတဲ့သူ မ်ားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ သဘာ၀အတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနတယ္။
သူတို႔တေတြ ဘာေတြလုပ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေဘးနားကေန ေတြ႕ေနရတာေပါ့။ က်ေနာ္ ပါ၀င္တာကေတာ့ ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ သူတို႔ စာရြက္ေတြ ကပ္တဲ့အခါ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ တေထာင့္ တေနရာကေန လုပ္ေပးတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး ဆန္ဆန္ႀကီး တိတိပပ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လႈပ္ရွားတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ျမင္ကြင္းဆိုးေတြေတာ့ မႀကံဳရပါဘူး။ ၾကားရတာပဲ မ်ားပါတယ္။
က်ေနာ္က ပုသိမ္မွာပဲရွိေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ႀကံဳရတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ၈၈ နဲ႔ အမွတ္တရဆိုရင္ ၈၈ က တႏုိင္ငံလံုး အတြက္ေရာ၊ လူထု၊ လူတန္းစား အားလံုးအတြက္ေရာ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႕ အေျဟင္းအလဲေပါ့။
အဲဒီေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေသးေသးမႊားမႊား ပါ၀င္ခဲ့ၾကတာ ရွိသလို၊ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ တဘ၀လံုးဘ၀ေတြ ရင္းၿပီး ပါ၀င္ၾကတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ စြန္႔စားမႈေတြ၊ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ ကလည္း ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီေန႔အေျခအေနကို ေရာက္လာတယ္။ ဒါဟာ အေရးပါတဲ့ ကိစၥေတြပဲ။
အဲဒီအတြက္ သူတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥရပ္တိုင္း အားလံုးကေတာ့ မွန္တယ္၊ ေကာင္းတယ္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း ေလးနက္မႈမရွိဘဲ စည္းကမ္း စနစ္မရွိတာေတြလည္း ရွိမွာေပါ့ေလ။
ဒါက လူထု၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အလိုက္ လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာပဲေျဟေျဟ ေက်းဇူးရွိတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သင္ခန္းစာေတြ ယူစရာလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေျဟရရင္ေတာ့ ၈၈ က ခ်က္ခ်င္း ေအာင္ျမင္ ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
လူတိုင္းကေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ကိစၥ၊ လူမ်ိဳးေရး ကိစၥ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ကိစၥေတြမွာေတာ့ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က လုပ္ၾကတာပ။ဲ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ကူညီ လုပ္ေဆာင္လို႔ မရတဲ့သူေတြလည္း ရွိတာပဲေလ။
အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ျဖစ္တဲ့အခါမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အမ်ားစုရဲ႕ အခက္အခဲက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ စနစ္တက် ေပါင္းစည္းလုပ္တဲ့ ဟာေတြမွာ အဆင္မေျပ တတ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီလို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ ေလးေတြကိုေတာ့ အၿမဲတမ္း သင္ခန္းစာ ယူသင့္တယ္ လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment