သံစဥၤမဲ့ဘ၀မ်ား

ေရႊဟသၤာ

ဤျမန္မာႏိုင္ငံသား မိဘမဲ့ကေလးမ်ားသည္၊ ထိုင္းႏိုင္ငံကန္ခ်နဘူရီ ခရိုင္စံခလ ဘူရီျမိဳ့နယ္၌ တျဖည္းျဖည္း အေရအတြက္ မ်ားလာေနသည့္ အတြက္ စား၀တ္ေနေရး ျပသနာ၊ ေနရာ ထိုင္ခင္းျပသနာနွင့္ အကူအညီရရွိ မွုျပသနာ စသည္ တို႔သည္ ျပသနာ တခုလိုျဖစ္လာေနပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္(၂၀၀၄) ခုႏွစ္မွစျပီး အခ်ိန္ (၇) ႏွစ္ အေတာအတြင္း ကာလ၌ မိဘမဲ့ ကေလးေဂဟာ (၂)ခုရွိေနရာကယခုဆိုရင္ (၁၂)အထိ ရွိလာခဲ့ျပီး ကေလးအေရအတြက္ အားျဖင့္ေျပာရမည္ ဆိုပါကအေရအတြက္ (၅၀)မွ (၆၀၀)ေက်ာ္အထိရွိလာခဲ့သည္ဟုမိဘမဲ့ကေလးမ်ားအတြက္ပညာေရးအကူအညီကိုလိုက္လံေဆာင္ရြက္ေပးေနသည့္ Break the Silence အဖြဲ့မွ Coordinator Andy ကဆိုပါသည္။ ဤျပသနာဘာေၾကာင့္ ၾကီးထြားလာခဲ့ရတာလဲ။ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ အေျခအေန၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စား၀တ္ေနေရး၊ ေနရာ ထိုင္ခင္းျပသနာမ်ားႏွင့္ အကူအညီ ရရွိမွဳ၊ အေျခအေနမ်ားကို ကာယကံရွင္ ကေလးငယ္မ်ား အပါ၀င္ကေလးထိန္းေက်ာင္း ေပးလာခဲ့သူမ်ားႏွင့္ ေမးျမန္းျပီး ေရးသား တင္ျပထားပါသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံ ကန္ခ်နဘူရီခရိုင္ စံခဘူရီျမိဳ့၌ DiDi Devamala ဆိုသူအီတလီအမ်ဳိးသမီးတဦးဦးေဆာင္သည့္ Baanunurak မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာ တခုရွိပါသည္။ ဤေဂဟာ၌ ကေလးဦးေရေပါင္း (၁၃၀)ခန့္ရွိျပီး ၾကည့္ရွဳ႕ ေစာင့္ေရွာက္သူေပါင္း (၂၀)ဦးထက္မနဲရွိပါသည္။ယင္းေဂဟာသည္စံခလဘူရီျမိဳ့၏ အေရွ့ေတာင္ဖက္၌ ရွိသည့္ သီးျခားေဆာက္လုပ္ ထားသည့္ေနရာ တခုျဖစ္ပါသည္။ ဤမိဘမဲ့ကေလးေဂဟာသည္ (၁၉၉၁)ခုႏွစ္၌ စတင္ဖြဲ့စည္း ထူေထာင္ ခဲ့ျပီး စံခလဘူရီျမိဳတြင္း တေနရာႏွင့္ ၿမိဳ့ျပင္ တေနရာႏွစ္ေနရာခြဲျပီး ရံုးစိုက္ခဲ့ပါသည္။ အေဆာက္အဦးမွာ ကြန္ကရစ္တိုက္ျဖင့္ အခိုင္အမာေဆာက္လုပ္ ထားျပီး စာသင္ေက်ာင္းကိုလည္းႏွစ္ထပ္တိုက္ပံုစံျဖင့္ေခတ္မွီစြာေဆာက္လုပ္ထားပါသည္။

Baan unurak ေဂဟာမွာရွိသည့္ကေလးေပါင္း (၁၃၀)ခန့္အနက္ (Prama)ဆိုသည့္ အသက္ (၁၃)ႏွစ္အရြယ္ရွိ မိဘရဲ့စြန့္ပစ္ ထားျဖင္း ခံခဲ့ရသည့္ ကေလး မေလး တဦးအေၾကာင္းကို တင္ျပလိုပါသည္။သူမသည္၊အမည္မသိရသည့္အေမတဦးက (၁၉၉၈)ခုႏွစ္၌ စံခလဘူရီျမိဳ့လယ္ရွိေဆရံုတြင္ ေမးဖြား ခဲ့ပါသည္။ ေဆးရံု၌ ကေလး ေမြးဖြား ၿပီးေနာက္ သူ့အေမဟာ စိတ္ဖိစီးမွဳ တခုေၾကာင့္ ရက္ပိုင္းေလးမွာပင္ စိတ္မႏွံ့သြား ခဲ့သည္ဟု ထင္ရပါသည္။ သူမဘာေၾကာင့္ စိတ္မႏွံ့သြားခဲ့ရတာကိုေတာ့ ယေန့အထိ တိတိက်က်မသိရေသးပါ။

ပရာမာေျပာျပခဲ့သည္မွာ-

ပရာမာ ေျပာခဲ့သည္မွာ သမီး အေမဘယ္သူလဲ ဆိုတာ ယေန႔အထိ အတိက်ေတာ့မသိခဲ့ပါဘူး။ သမီး သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက သမီး ျမင္ေတြ႔ရတာ ကေတာ့ အခု သမီး ကိုၾကည့္ရွဳ႕ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ အေမေနာ္စမ္းေအးတစ္ေယာက္ကိုပဲသိတယ္။ သူကိုဘဲျမင္ဖူးပါတယ္။ သူကိုပဲအေမလို သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ့ မိဘေတြ က မၾကာခဏ လာေနေတာ့ က်မ အဲဒီအခါက်မွ က်မသူငယ္ခ်င္းက က်မကို ေမးတယ္။ နင့္အေမမလားဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ က်မအေမက အေမစမ္းေအးလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သမီးကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာျပန္တယ္။ နင့္အေမကအေမစမ္းေအးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွ က်မ အေမကဘယ္သူလဲ။ အေမကိုေတာ့တစ္ခါမွ မေတြ ့ဖူးဘူး။ ၾကားလည္းမၾကားပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ သမီးအေမ စမ္းေအးက သူမိခင္အရင္းမဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပခဲ့လို႔ သမီးသိခဲ့ပါတယ္။ အေမေနာ္စမ္းေအးကို သမီးအေမ ဘယ္သူလည္း ဘယ္ကလဲလို႔သမီးေမးမွေတာ့ အေမစမ္းေအးက သမီးအေမအရင္က ရန္ကုန္က ထင္ေၾကာင္း သမီးကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အေမစမ္းေအးရဲ ့ေျပာခ်က္အရ သမီးအေမအရင္းဟာ က်မ အသက္(၇) လသားအရြယ္မွာ Bann unurak ေဂဟာကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္လို႔ေျပာျပီး အေမစမ္းေအးက တိတ္သြားေတာ့ သမီးဆက္ေမးတယ္။ အေမဘယ္ သြားလဲ ဘယ္မွာလဲလို႔ဆက္ေမးေတာ့မွာ အေမစမ္းေအးက သမီးအေမကအဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္မနွံ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါျပီးဟု က်မကိုေျပာျပခဲ့ပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ သမီးအရမ္းလြမ္းတယ္။ သတိရတယ္။ အဲဒါအခါေတာ့ က်မမ်က္ရည္၀ဲျပီး က်န္ခဲ့တယ္။ အျဖစ္မွန္အားလံုးကို သမီးသိရေတာ့ သမီး ၀မ္းနည္းျပီး ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ သမီး ၈ နွစ္အရြယ္ေရာက္မွာ သမီး အေမ က အေမစမ္းေအးမဟုတ္မွန္းသိေတာ့ သမီး အရမ္းခံစားတယ္။ သမီး အေမကိုေတြ ့ခ်င္လာတယ္။ သမီးအေမက ဘယ္လိုလူလည္း သိခ်င္လာတယ္။ အေမက ဘာေၾကာင့္သမီးကိုတစ္ေယာက္တညး္ထားခဲ့ တာလည္းသိခ်င္တယ္။ သမီး အေမကိုလြမ္းတဲ့စိတ္ အေမဘယ္သူလဲ သိခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ့ ေငးငိုင္းေနမိတယ္။ မေတြ ့ဖူးတဲ့အေမ့အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိတယ္။”

ေနာ္စန္းေအး(Naw San Aye) သည္ပရာမာအသက္ (၂)ႏွစ္အရြယ္ကေန အခုအခ်ိန္ထိၾကည့္ရွဳေစာင့္ေပးေနတဲ့ Di Di ရဲ့၀န္ထမ္းတဦးျဖစ္ပါသည္။(၇)လသားကေန (၂)ႏွစ္အထိကိုေတာ့ သူ႔ထက္အရင္ Di Di ၀န္ထမ္းတဦးကေစာင့္ေရွာက္ေပးလာခဲ့ပါသည္။အသက္ (၇)ႏွစ္ေလာက္အရြယ္မွာေတာ့ သူနဲ့အတူတူေနၾကတဲ့ အရြယ္တူ ကေလးေတြရဲ့ေျပာစကားကို နားေထာင္ျပီး အခုသူရွိေနတဲ့ေနရာဟာ မိဘမဲ့ ကေလးေဂဟာျဖစ္ေၾကာင္း သိလာခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေၾကာင့္ မိခင္အရင္းဟု ယူဆေနသည့္ က်မကို ေမးျမန္း ခဲ့ပါေတာ့သည္။ သူ့ရဲ့ မိခင္ အရင္းဟာ ဘယ္သူလဲ ဟူ၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးျမန္း လာခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ က်မအမွန္တိုင္းေျပာရေတာ့မယ့္ အေနအထား တစ္ခုျဖစ္လာသည္။

အစကေတာ့ သမီးရဲ့အေမဟာက်မပါလို့ သူကိုလိမ္ခဲ့တယ္ေလ။ ကိုယ့္သမီးလိုဘဲ မိဘတဦးရဲ့ ေမတၱာအတိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူအေမးအျမန္းထူလာတဲ့အတြက္ Di Di ကေျပာလာပါတယ္၊ သူ့ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာျပဖို့ျဖစ္လာေတာ့ က်မလည္းသူ့ကို က်မဟာ သမီးရဲ့အေမရင္း မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မေလအရမ္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါတယ္။ သူ့ကိုငယ္ငယ္ ကတည္းကျပဳစုလာခဲ့တာေလ ကို္ယ့္သမီးအရင္းလိုျဖစ္သြားေနပါျပီး။ ဒါေပမဲ့မတတ္နိုင္ပါဘူး Di Di ကေျပာခိုင္းေနေတာ့ သမီးရဲ့အေမရင္းဟာ ရန္ကုန္သူလို့ ယူဆရတဲ့အေၾကာင္း အေမလည္းေသေသခ်ာခ်ာ မသိေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စျပီးေတာ့ ပရာမာဟာ အျမဲတမ္းကို မ်က္ႏွာညွိးငယ္ေနခဲ့ျပီး၊ မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ အေမဘယ္မွာလဲ၊ အေဖဘယ္မွာလဲဆိုျပီး ခနခနေမးလာပါေတာ့တယ္။ သူလည္း သိပ္ကိုသိခ်င္ေနရွာလာပါတယ္။”

- ေဂဟာမွာအပ္ထားသည့္ကေလးမ်ားထဲမွတခ်ဳိ့မိဘမ်ားက၄င္းတို့၏သားသမီးမ်ားကိုျပန္လာေတြ့ၾကပါသည္။ဤအခ်ိန္မ်ဳိးဆိုလ်ွင္ပရာမာသည္သူ့မိဘေတြလည္းဘာျဖစ္လို့လာမရွာတာလဲဟုသိခ်င္သလို ဘယ္သူ့ကိုမွစကားမေျပာေတာ့ဘဲမ်က္ႏွာထားညွိးငယ္စြာနဲ့မ်က္ရည္မ်ား၀ဲျပီးေငးမွဳိင္ေနတတ္ပါသည္။ဤအျဖစ္မ်ဳိးသူအသက္(၇)ႏွစ္ေက်ာ္လာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာမိဘအရင္းကိုပိုျပီးတမ္းတလာခဲ့ပါသည္။

“ က်မရြာကကရင္ျပည္နယ္ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးျမိဳ့နယ္က ဖါးျပရြာပါ။ က်မခြင့္ျပန္ရင္ သူ့ကိုလည္း က်မမခြဲႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒါနဲ့သူ့ကိုပါေခၚသြားတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ သူလည္း သူ့အေဖအေမေတြ ေတြ့ခ်င္ေဇာနဲ့ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ က်မအေမအိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ့အေဖအေမကို လိုက္ေမးပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးကြဲ့ ဒါကအေမ့ရြာပါ။ သမီးရဲ့အေမရင္းရြာ မဟုတ္ပါဘူးေျပာလိုက္ေတာ့ အင္မတန္၀မ္းနည္းသြားျပီး ယူၾကဳံးမရငိုခ်ေတာ့တာပါဘဲရွင္။ က်မလည္းသူ့ကို အျမဲတမ္းေခ်ြးသိပ္ေပးပါတယ္။ သူ့ကိုေမတၱာနဲ့ စာနာေပးသလို နမ္းေပးတယ္ေခ်ာ့သိပ္ေပးတယ္။သူ့အလိုကိုလိုက္ေပးပါတယ္။အဲဒီလိုနဲ့သူ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ့မိဘအရင္းရွာတဲ့ စိတ္ေတြေလ်ွာ့လာျပီး က်မကိုဘဲ အေမရင္းလို သတ္မွတ္လာေတာ့တယ္။ က်မစိတ္ကလည္း သမီးအရင္းလိုျဖစ္ေနတာၾကာပါျပီးေလ။ က်မကိုသူမေတြ့ရရင္ သူမေနတတ္ေတာ့သလိုသူ့ကို မေတြ့ရင္လည္း က်မကအလိုလို စိတ္ပူလာပါေတာ့တယ္။” ဟုေနာ္စန္းေအးကေျပာပါသည္။

- ပရာမာဟာအခုအသက္ (၁၃)ႏွစ္အထိေနာ္စန္းေအးကိုအေမလို သေဘားထားေပမဲ့မိခင္ရင္းကိုေတာ့ေတြ့ခ်င္ေနပါသည္။ သူ့အေမကိုလြမ္းေနသည္ဟု မၾကာခဏေျပာေလ့ ရွိျပီး မွဳိင္ေနတတ္ပါသည္။ေနာက္ျပီးသူၾကီးလာရင္ဘယ္သူနဲ့ေနရမလဲဟုအျမဲတမ္းေမးလာခဲ့ပါသည္။

“ က်မေလၾကီးလာရင္ဘယ္သူနဲ့ေနရမလဲစိုးရိမ္ေနမိတယ္။ဘယ္မွာေနျပီးဘယ္ကိုသြားရမလဲ။က်မပညာေရးကိုလည္းက်မသိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူး။က်မကိုဘယ္သူေတြေစာင့္ေရွာက္မလဲက်မဘယ္သြားရမွာလဲအဲဒါေတြကိုအရမ္းစိုးရိမ္ေနမိတယ္။ျပီးေတာ့က်မကိုအေမရင္းထားခဲ့တဲ့ဒီေနရာကေနထြက္သြားလိုက္ရင္တကယ္အေမရင္းျပန္လာရင္မေတြ့ျဖစ္မွာကိုလည္းစိုးရိမ္မိတယ္” ဆိုျပီးပရာမာကဆိုပါတယ္။

ပရာမာသည္စိတ္တိုတတ္သလိုစိတ္နာၾကည္းမွဳလည္းအျဖစ္လြယ္ကူသည္ဟုေနာ္စန္းေအးကဆိုပါသည္။ထို့ျပင္အထီးက်န္သြားမွာကိုအရမ္းစိုးရိမ္ေနျပီး၊သူ့အေမရင္းကိုလည္းေတြ့ခ်င္ေနေသးေသာ္လည္းေနာ္စန္းေအးကိုမိခင္အရင္းထက္ပိုခ်စ္ေၾကာင္းထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလာခဲ့ပါျပီး။ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္မ်ားမထားတတ္ေသးေသာ္လည္းသူ၏ဘ၀မွန္ကိုနဲနဲေလးသေဘာေပါက္လာသည္ဟုေျပာႏိုင္ပါသည္။

Baan unurak ေဂဟာ၌ပရာမာလိုဘ၀တူကေလးေပါင္း (၁၅)ဦးထက္မနဲရွိျပီးဤအထဲ၌အမ်ဳိးသမီးေလးကပိုမ်ားသည္ဟု Di Di ၌တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဘူးသည့္ေနာ္လာေမထူး(Naw la May Htoo) ေခၚစို့ဖါက ေျပာပါသည္။၄င္းအျပင္ Baan unurak ေဂဟာထံလာေရာက္အပ္ႏွံထားသည့္ကေလးမ်ားမွာ (၄)မ်ဳိး(၄) စားရွိေၾကာင္းေျပာပါသည္။

(၁) ပရာမာလိုမိဘမသိႏိုင္ေသးသည့္အရြယ္မွေရာက္လာသည့္ကေလးမ်ဳိး၊

(၂) လမ္းစရိတ္ရရွိေရးအတြက္ကေလးကိုလာေရာက္ေပါင္ႏွံခံသြားရသည့္ကေလးမ်ဳိး။
(ဤကေလးမ်ဳိး၌ထိုင္းႏိုင္ငံထဲသို့ခိုး၀င္လာၾကသည့္မိဘမ်ားသည္အခက္အခဲတခုေၾကာင့္လမ္းစရိတ္ျပတ္ေတာက္သြားသျဖင့္လမ္းစရိတ္ရရွိေစရန္ကေလးမ်ားကိုေရာင္းစားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္)

(၃) မိဘကဆင္းရဲေသာေၾကာင့္မေက်ြးေမြးနိုင္ေတာ့သျဖင့္ေဂဟာထံလာေရာက္အပ္ႏွံ လိုက္တဲ့ ကေလးမ်ဳိး။

(၄) လူနာသည္မိဘမ်ားကကေလးမ်ားကိုမၾကည့္ရွဳႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္လာေရာက္အပ္ႏွံထားျခင္း။ဟူ၍(၄)မ်ဳိး (၄)စားရွိျပီးဤအထဲမွအမ်ားစုသည္ဆင္းရဲေသာမိဘမ်ားကလာေရာက္အပ္ႏွံျခင္းျဖစ္သည္ဟုေနာ္စို့ဖါကေျပာပါသည္။

Baanunurak မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာ၌ရွိသည့္မိဘမဲ့ကေလးမ်ားကိုထိုင္းအေျခခံပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကိုတက္ေစပါသည္။ပညာအရည္ခ်င္းေတာ္သည့္ကေလးမ်ားကိုမူဘြဲ့ရရွိသည္အထိသင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။ကေန့အထိဘြဲ့ရရွိသူ ႏွစ္ဦးရွိေနျပီး၁၂တန္းေအာင္ျမင္သူကေလးအမ်ားအျပားရွိပါသည္။ကေလးအမ်ားစုသည္ႏို္င္ငံမဲ့ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾကျပီးတခ်ဳိ့ကေလးမ်ားမွာေဒသခံကပ္ျပားမ်ားျပဳလုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။အသက္(၁၈) ႏွစ္ႏွင့္အထက္ျဖစ္လာသည့္ကေလးမ်ားမွာအမ်ားစုမွာအိမ္ေထာင္က်ျပီးေဂဟာမွထြက္ခြာသြားၾကပါသည္။

-စံခလဘူရီရွိမိဘမဲ့ကေလးေဂဟာမ်ား။

1.Hway Malai Children Home [Sangkhlaburi Safe House].. Children (30)

2. Da Da's Children Home - Children (50)

3. Vission trust - sponsor around 300 children to go to both public schools and Christian School every year, Some children are continue and some are quick from the schooling. Every year about (30) children can get sponsor to go to school.

4. KRC Children Home - Children (25) –

5. Ban Htaw Phan Children Home - Children (20-30)

6. Vic Philippines Children Home] – (50) –

7. Another Philippines Children Home, Children (16 -20)

8. Christian Children Home [ I don't know their name] Teacher Mary is taking care of it. around (46) Children.

9. Children of the forest (300) more

10. DiDi Devamola Bannurat House (150) more

11. Sangalia Children House (50) ထက္မနဲရွိပါတယ္။ ယင္း ၁၁ ဖြဲ႔ထဲမွာမွ Vission trust က ကေလးေတြ ရဲ့ပညာေရးကိုအဓိက ဦးစားေပးေထာက္ပံ႔ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ Vission trust တာ၀န္ခံ မင္းဦး ( Min Oo) က “က်ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ နိုင္ငံမွာ ေတာ့ ပညာေရးမွာ နိမ့္က်ေနတဲ့ကေလးေတြကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ကေလးေတြကို ပညာေရးကို အဓိကဦးစားေပး ပံံ႔ပိုးရတာ လည္းဆိုေတာ့ ပညာေရးဟာ ဆင္းရဲမွုေတြကို ပေပ်ာက္ေစတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆက္လက္ျပီးေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ ရပ္တည္မွုအတြက္ ပညာေရး အေထာက္အပံ႔ျဖစ္သလို ကေလးေတြ ရဲ့ဘ၀ ပိုျပီး တိုးတက္ျပီးအသိပညာ ဗဟုသုတ ျမင့္မားလာမယ္လိုလည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးကို အဓိကထားျပီး ပံ့ပိုးကူညီျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔” သူကဆိုပါတယ္။

Break the Silence အဖြဲ့မွ Coordinator Andy ကလည္း ကေလးေဂဟာ (၁၁)ရွိသည့္အနက္ စုစုေပါင္း ကေလးမွာ (၆၀၀)ေက်ာ္ရွိသည္ဟု သူကဆိုပါသည္။မိဘမဲ့ကေလးမ်ား၏အသက္အပိုင္းအျခားမွာအမ်ားစုသည္ (၁၀)ႏွစ္ေအာက္ကေလးမ်ားျဖစ္ျပီးအသက္(၁၄)ႏွစ္အထိလာေရာက္အပ္ႏွံခဲ့ၾကပါသည္။

- မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာ၏အခက္အခဲမ်ားမွာေနစရာေနရာအခက္အခဲ(ေျမေနရာ)ျပသနာ၊အေဆာက္အဦးအခက္အခဲ၊စား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲ၊ပညာသင္ၾကားေရးႏွင့္ႏိုင္ငံမဲ့ျပီးအနာဂတ္ျပသနာအခက္အခဲမ်ားျဖစ္သည္ဟုမိဘမဲ့ကေလးေဂဟာတိုင္းကေျပာၾကပါသည္။

-ကေလးေဂဟာမ်ားတိုးမ်ားလာရျခင္းသည့္အေၾကာင္းရင္းမ်ားမွာ-

ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည့္ျမန္မာႏိုင္ငံကမြန္ျပည္နယ္ကရင္ျပည္နယ္တနသာၤရီတိုင္းႏွင့္အျခားတိုင္းေဒသမ်ားမွျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္၊စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ႏိုင္ငံေရးအရေသာ္လည္းေကာင္းစစ္ေရးအရေသာ္လည္းေကာင္းဤအၾကပ္အတည္းမ်ားေၾကာင့္ထိုင္းနိုင္ငံထဲကိုတရားမ၀င္ခိုး၀င္လာခဲ့ၾကပါသည္။ဤကဲ့သို့ခိုး၀င္ရာ၌အခန့္မသင့္ဘဲလူကုန္ကူးသူေတြရဲ့ေရာင္းစားမွုကိုခံရျခင္း။ညလ မ်ား၏ဖမ္းဆီးမွဳကိုခံရျခင္း။လူကုန္ကူးသူမ်ားကလိုရာခရီးကိုမပို့ေပးဘဲလမ္းခရီးတ၀က္တပ်က္မွာပစ္ထားခံရျခင္း။လမ္းစရိတ္နည္းပါးလာသျဖင့္အဆင္မေျပမွဳျဖစ္လာျခင္း။လင္မယားျပသနာျဖစ္ျပီးလမ္းခရီး၌ကြာရွင္းၾကျခင္း။ကေလးေမြးကင္းစအခ်ိန္၌လင္ေယာက်ာ္းမ်ားရဲ့ထားပစ္ျခင္းကိုခံရျခင္း။လင္ငယ္၏အၾကပ္ကိုင္မွဳေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ေရာဂါသည္လူနာျဖစ္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္းစသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ကေလးမိခင္မ်ားသည္၊မိမိရင္ေသြးငယ္မ်ားကိုမိဘမဲ့ကေလးေဂဟာမ်ားထံမွာသြားေရာက္အပ္ႏွံခဲ့ျပီးထြက္ေပါက္ရွာခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံကန္ခ်ဘူရီခရိုင္စံခလဘူရီျမိဳ့နယ္ႏွင့္ကရင္ျပည္နယ္ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးျမိဳ့နယ္ဘုရားသံုးဆူနယ္စပ္လမ္းေၾကာင္းသည္၊ပ်ွမ္းမ်ွအားျဖင့္လစဥ္လူ(၂၀၀မွ၅၀၀)အတြင္းထိုင္းႏိုင္ငံထဲသို့ခိုး၀င္ေနၾကသည္ဟုဘုရားသံုးဆူျမိဳ့ရွိလူကုန္ကူးသူမ်ားကခန့္မွန္းၾကပါသည္။အလားတူထိုင္းရဲမ်ားဖမ္းဆီးျပီးျမန္မာနိုင္ငံကိုျပန္ပို့ခံရသည့္ျမန္မာအေရအတြက္မွာလည္းဤလမ္းေၾကာင္း၌ပ်ွမ္းမွ်လစဥ္လူ(၂၀၀မွ၃၀၀)အထိရွိႏိုင္မည္ဟုလူကုန္ကူးသူမ်ားကခန့္မွန္းထားပါသည္။

“ ဒီအေျခအေနေတြေၾကာင့္မိဘမဲ့ကေလးေတြမ်ားလာရတာပါ။တရားမ၀င္ခိုး၀င္ရတယ္ေလအဆင္မေျပတာကမ်ားပါတယ္။တခ်ဳိ့မိဘေတြဟာရလာတဲ့လမ္းစရိတ္ကိုကသိပ္မမ်ားလွပါဘူး။ဒီေတာ့အ၀င္အထြက္အေျခအေနေလးေတြေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းနဲ့ဘဲစားဖို့ေတာင္အခက္အခဲျဖစ္လာခဲ့တယ္ေလ။ဒါနဲ့မိဘခ်င္းကစျပီးရန္ျဖစ္လာတယ္။တခ်ဳိ့အမ်ဳိးသမီးေတြဆိုရင္၀င္လာကတည္းကိုကကိုယ္၀န္ေဆာင္လာတာရွိပါတယ္။ဒီေတာ့ကြဲၾကျပဲၾကတာေပါ့။တခ်ဳိ့လင္ေယာက္က်ားေတြဆိုရင္မယားကကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတာကိုေတာင္ပစ္လိုက္တာပါဘဲ။ဒီေတာ့အမ်ဳိးသမီးေတြဟာေနစရာစားစရာေမြးဖြားစရာေတြကအစအခက္အခဲျဖစ္လာေတာ့အခုလိုမ်ဳိးရတဲ့ေနရာကေနေမြးျပီးကေလးေတြကိုမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့၊တခ်ဳိ့အမ်ဳိးသမီးေတြဆိုရင္စိတ္ဖိစီးမွဳေၾကာင့္စိတ္မနွံ့ေရာဂါျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။ဒီေတာ့အဲဒီမိန္းကေလးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးကကေလးေတြကိုမိဘမဲ့ကေလးေဂဟာေတြမွာဘဲအပ္လာၾကတာေပါ့။စိတ္လည္းခ်ရတယ္ျပီးေတာ့ကေလးလည္းပညာသင္ရတယ္ေလ” ဟုဘုရားသံုးဆူျမိဳ့ရွိလူကုန္ကူးသူတဦးကေျပာပါသည္။

-တကယ္ေတာ့မိဘမဲ့ေဂဟာထံ အပ္ထားတဲ့ကေလးေတြကတျဖည္းျဖည္းမ်ားလာေပမဲ့မိမိကေလးကိုျပန္လာယူသူေတြကရွားလွပါသည္။ကေလးတရာ၌ (၂)ႏွဳန္းမွ်ျပန္လာယူမွဳမရွိဟု Save House မွေနာ္ေဖါလုလုကေျပာပါသည္။

-ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကအလုပ္အကိုင္ရွားပါးသည့္အျပင္ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္မွဳဒဏ္ကိုလည္းအလူးအလဲခံေနၾကရေသာေၾကာင့္နီးစပ္ရာထိုင္းႏိုင္ငံသို့၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ထို့ျပင္စစ္ဆင္ေရးကိစၥေၾကာင့္လဲမိမိတို့၏ေနရပ္ေဒသကိုစြန့္ျပီးထိုင္းနိုင္ငံကို၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ဤကဲ့သို့၀င္ေရာက္လာသူမ်ားထဲမွ အမ်ားစုသည္ဆင္းရဲေသာမိသားစုမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္အခက္အခဲျဖစ္လာသည့္အခါမိမိတို့၏ရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ားကိုစြန့္ၾကသည့္အတြက္ထိုင္းႏိုင္ငံကန္ခ်နဘူရီခရိုင္စံခဘူရီျမိဳ့၏မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာမ်ားတိုးမ်ားလာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ယခုအခ်ိန္၌ရန္ကုန္တိုင္း၊ပဲခူးတိုင္း၊မေကြးတိုင္း၊ဧရာ၀တီတိုင္းမွလူမ်ားပင္ဒီစံခလဘူရီ ၏ခိုး၀င္မွဳလမ္းေၾကာင္း၌ေတြ့ေနရသည္ဟုလူကုန္ကူးသူမ်ားကဆိုပါသည္။ဤကဲ့သို့ေသာအေျခအေနေၾကာင့္၄င္းတို႔မွာပါလာေသာကေလးမ်ား တခ်ဳိ႕ ကေလးမ်ားပါလာၾကပါသည္။ ေနစရာအခက္ခဲ၊ စားစရာအခက္ခဲ၊ သြားလာရာတြင္အခက္ခဲမ်ားရွိေသာေၾကာင့္ စံခလဘူရီရွိမိဘမဲ့ကေလးေဂဟာသည္ေနာက္ထပ္တိုးလာဖြယ္ရာအေျခအေနရွိပါသည္။

- အန္ဂ်ီအိုမ်ား၏အေျခအေန။

- ကေလးေဂဟာတိုင္း၌ေထာက္ပံ့မွဳမလံုမေလာက္ျဖစ္ေနၾကသည္ဟုဆိုၾကပါသည္။ဤေဂဟာအားလံုးကိုျခဳံၾကည့္ပါက၊ခရစ္ယာန္အသင္းအဖြဲ့မ်ား၏ေထာက္ပံ့မွဳႏွင့္ႏိုင္ငံတကာကေလးမ်ားရံပံုေငြကတဆင့္ရရွိေနၾကပါသည္။ဤႏွစ္အတြက္ေထာက္ပံ့မွဳမ်ားသည္မႏွစ္ကထက္ (၂၅)ရာႏွဳန္းေလ်ာ့နည္းသည္ဟုဆိုၾကပါသည္။

-ကေလးေဂဟာ၏အနာဂတ္အေနအထား။

ကေလးေဂဟာအားၾကည့္ရွဳေနၾကသည့္ေစတနာရွင္မ်ားသည္၊မိဘမဲ့ကေလးသစ္မ်ားကိုလက္မခံရဲေအာင္ျဖစ္ေနၾကျပီး၄င္းတို့လက္ခံၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ေနသည့္ကေလးမ်ား၏အနာဂတ္အတြက္လည္းစိတ္မေအးစရာျဖစ္လာေနၾကပါသည္။အေၾကာင္းမွာဤကေလးမ်ားကိုအနာဂတ္မွာဘယ္သူေတြပံ့ပိုးေပးၾကမွာလဲေမးခြန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ဤသို့ေၾကာင့္ပရာမာလိုမိဘျမင္ခ်င္ေနသည့္ကေလးမ်ားရဲ့အနာဂတ္ဟာမိဘေတြကိုျပန္လည္ဆံုေတြ့ႏိုင္ၾကေတာ့မွာလားစဥ္းစားစရာပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။