၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ အ.ထ.က (၁) တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းေကာင္စီ အတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ကုိပင္ တေက်ာင္းလံုးက ဆႏၵမဲျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ေပးသျဖင့္ ၁ ႏွစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူးသည္။ က်ေနာ္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ တ႐ုတ္ေရာ မြတ္စလင္ေရာ ပါ၀င္သည္။ တ႐ုပ္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔တြင္ တ႐ုတ္သူငယ္ခ်င္း ခင္းစင္ႏွင့္ ခင္းေဖါင္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္အိမ္ လုိက္သြားၿပီး တ႐ုတ္မုန္႔ မ်ား အ၀စားရသည္။ သူ႔အေဖ တ႐ုတ္ႀကီးက အမ္ေပါင္း မုန္႔ဖိုးေပးသည္။ အဂၤလိပ္စာသင္ေသာ ဆရာဦးမ်ဳိးသက္တို႔ဘာသာ ခရစ္စမတ္ေန႔၌ သီခ်င္းလုိက္ဆုိၾကသည္။ ခရစ္ယာန္က ၃-၄ ေယာက္သာ ပါၿပီး က်န္လူမ်ားက မြတ္စလင္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခရစ္ယာန္သီခ်င္းမ်ား သီဆုိၿပီး လွည့္လည္ၾကရာ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ခ်ပ္ေက်ာင္းသည္ မီးရထားသံလမ္းနေဘးေအာက္ ခ်ဳိင္းရပ္တြင ္တည္ရွိသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ေန႔ သီတင္းကၽြတ္ “ဆင္ပြဲ”ကေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ႏုိ္င္ငံေက်ာ္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အတည္အတံ့“က”ေသာ အလွအပမ်ဳိးစံု ခ်ယ္သထားေသာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ဆင္မ်ဳိးရွိသလုိ က်ေနာ္တို႔လို ဗ႐ုတ္သုကၡလူငယ္မ်ား ပိုက္ဆံစုၿပီးေထာင္ေသာ အေပ်ာ္တမ္း “ဆင္” အဖြဲ႕လည္း ရွိပါသည္။ အေပ်ာ္တမ္းဆင္အဖြဲ႕သည္ ၿပိဳင္ပြဲမ၀င္ပါ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေလာက္ေအာင္လည္း မကတတ္ပါ။ တကိုယ္လံုး အိုးမဲသုတ္ထားၿပီး ၀ါးလက္ခုတ္မ်ားမ်ား၊ ဒုိးပတ္ ၁ လံုး၊ လကြင္းျခမ္း ၁ စံုသာပါသည္။ ေတြ႕ကရာ သီခ်င္းမ်ား သီဆုိၿပီး ေဟးလား၀ါးလား ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ ထိုအဖြဲ႕တြင္ ဗုဒၶဘာသာေရာ၊ မြတ္စလင္ေရာ၊ ခရစ္ယာန္ေရာ အတူတကြပါ၀င္ၾကသည္။
တင္ျမင့္တို႔ “အစ္”ေန႔ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ပတ္ေခၚၿပီး ကုလားရြာႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ “လက္ပန္”၊ “ဆူးေလကုန္း”ရြာႀကီးမ်ားကုိ အလည္သြားၾကသည္။ တင္ျမင့္ဖခင္က ဆီစက္ပိုင္ရွင္သူေဌး၊ မကၠာျပန္ဟာဂ်ီ ျဖစ္၍ မ်က္ႏွာပြင့္သည္။ ထုိေၾကာင့္ တင္ျမင့္ႏွင့္ အတူလိုက္လာေသာ က်ေနာ္တုိ႔သည္ အမဲသားတြဲ ၄-၅ ပိႆာ အသာေလးရၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မိခင္သည္ “အစ္”ေန႔က လက္ေဆာက္ရေသာ အမဲသားမ်ားကုိ ႏႊင္၍ ေနပူလွန္းရာ ၀ါးျခမ္း ၇ ျခမ္း၊ ၈ ျခမ္း ကုန္ေလသည္။ လက္ပန္ရြာ “အစ္” ေန႔တြင္ ညအိပ္သြား ၾကသည္။ ထုိစဥ္က နာမည္ႀကီးေသာ “ခ်ဳိသဲ” အၿငိမ့္ကုိ “အစ္”ေန႔၌ ေတြ႕ရသည္။ ဗမာ ဘုရားပြဲ ကဲ့သုိ႔ ခ်ားရဟတ္မ်ား၊ “ဂလုပ္ဂလုပ္” ကစား၀ိုင္းမ်ား၊ ေဘာ္လံုးပစ္ ကံစမ္းမဲမ်ား၊ ဘူးသီးေႀကာ္ဆိုင္၊ အရက္ဆုိင္၊ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ အကုန္ပါသည္။ ထို “အစ္” ပြဲေတာ္အတြက္ ရြာလူႀကီးေမာ္လ၀ီမ်ားက ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္း သံဃာမ်ားကုိ ပင့္ေလွ်ာက္၍ ပြဲကုိထိန္းေစသည္။
က်ေနာ္တို႔ အရပ္ေဒသသည္ ပြဲလမ္းသဘင္က်င္းပလွ်င္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ပြဲထိန္းေပးရသည္မွာ ထံုးစံျဖစ္ သည္။ အၿငိမ့္စင္၏ ေတာင္ဘက္ ေဒါင့္က မုိဟာမက္ယူစြတ္က ခ်ဳိသဲအတြက္ ဆုေတာ္ေငြ ၂၅ က်ပ္ ဟု လူရႊင္ေတာ္က ေၾကျငာလုိက္လွ်င္ ခ်ဳိသဲသည္ ဆုခ်သူရွိရာ အၿငိမ့္စင္ ေတာင္ဘက္ေဒါင့္သို႔ သြား၍ လႈပ္ရမ္းၿပီး ကျပပါသည္။ အားက်မခံ အၿငိမ့္စင္ေျမာက္ဖက္ေဒါင့္က ကုိရင္လွေဆာင္က ဆုေတာ္ေငြ ၂၅ က်ပ္ ဟုေၾကျငာ လုိက္လွ်င္ ခ်ဳိသဲက ေျမာက္ဖက္ေဒါင့္သြားၿပီး လႈပ္ရမ္း ကျပပါသည္။ ကာလသားမ်ားမွာ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရသည္။
ယခုအခါ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ “အစ္” ေန႔တြင္ ဗမာဘုရားပြဲ ကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ေတာ့။ အၿငိမ့္မေျပာႏွင့္ ဘာေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမွ မပါေတာ့ေပ။ ျမန္မာျဖစ္ၿပီးသား မြတ္ဆလင္အသိုင္းအ၀ုိင္းသည္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ဗမာဘုရားပြဲမ်ားကိုလည္း မြတ္ဆလင္မ်ား ေရွာင္ခြာသြားၾကသည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသက အေတြးအေခၚေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကူးစက္လာေနသလား။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်ဳိ႕ကလည္း မြတ္ဆလင္မ်ားအေပၚ ခြဲျခားဆက္ဆံလာၾကသည္။ ႏွစ္ဘက္စလံုး ထိုသို႕ မျဖစ္သင့္ေပ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမာၻႀကီးတြင္ ဒီမုိကေရစီ ရကာမွ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာ့ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ အေျခအေနကုိ ကမာၻက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမည္ မလြဲပါ။ ျပႆနာရပ္မ်ားသည္ အလြန္ပင္ ႐ႈပ္ေထြးနက္နဲလြန္းလွပါသည္။ ႏွစ္ဘက္ ဘာသာေရးအႀကီးအကဲမ်ား ဒီကိစၥ လက္ေရွာင္မေနသင့္ေပ။ မူလ အေနအထားျပန္ရရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္သည္။ ျမန္မာျပည္၌ ေမြး၍ ျမန္မာျပည္၌ ႀကီးျပင္းလာသည္ဟု ခံယူထားေသာ မြတ္စလင္တို႔သည္ ျမန္မာသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ဒီေနရာသည္ မကၠာမဟုတ္ေခ်။ မိမိယံုၾကည္ရာကုိ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ၿပီး ျမန္မာ့လူမႈအသုိင္းအ၀ုိင္းအတုိင္း ျပဳမူက်င့္ႀကံျခင္းကို “ဇာတ္ပ်က္”သည္ဟု ယူဆလွ်င္ အစြန္းေရာက္ရာ က်ေပလိမ့္မည္။ ယေန႔မည္သည့္ လူမ်ဳိးမွ ေရမေရာေသာ လူမ်ဳိးႀကီးစစ္စစ္ဟု ေျပာ၍ မရေတာ့ပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ လႊတ္ေတာ္နားခ်ိန္ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီးႏွင့္အတူ အိႏၵိယျပည္ ဗုဒၶဂါယာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဗုဒၶဂါယာ၌ ပိဋိကတ္သံုးပံု ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲႀကီးႏွင့္ တိုးသည္။ ထုိပြဲႀကီး၌ ျမန္မာဆရာေတာ္ ဦးဉာဏိႆရ တရားမိန္႔ခြန္းေျပာၾကားၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဆရာေတာ္ တရားမိန္႔ခြန္း ေျပာပါသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကုိ ညီအကိုေတာ္ေတြလား မသိဘူးဟု ဘူတန္ႏွင့္ထုိင္းက ဒကာ၊ ဒကာမ အခ်ဳိ႕က ေျပာသံၾကားလိုက္ရပါသည္။ အေတာ္ေလးလည္း ႐ုပ္ခ်င္းဆင္သူေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ကမာၻ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိ ကဗ်ာက၀ိပညာရွင္ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂုိးသည္ ဘဂၤလီစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ တဂုိး၌ အမုန္းမရွိေခ်။ ထင္ရွားေသာ ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာ တဂုိးမ်ဳိး ဆုိတာပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ဆရာ တဂိုးမ်ဳိး၏ မဂၢဇင္းပန္းခ်ီ အမ်ားအျပားကုိ ျမင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ခုေခတ္ အေနအထားအရဆုိလွ်င္ ဆရာ့ကုိ တံဆိပ္တပ္၍ စြပ္စြဲခံရေလမလား မသိပါ။ ၁၉၇၀ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ခရစ္ယာန္-မြတ္ဆလင္-ဗုဒၶဘာသာမ်ား ခ်စ္ၾကည္စြာေနခဲ့မႈကုိ လြမ္းမိပါသည္။
တပ္မေတာ္သား တာ၀န္စတင္ထမ္းေဆာင္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းဆင္းဆင္းျခင္း ေတြ႕ရသည့္ တပ္ရင္းမွဴးက ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရေက်ာ္ေက်ာ္ခ်ဳိျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၏ လက္ဦး ဆရာ ျဖစ္ၾကသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရေက်ာ္ေက်ာ္ခ်ဳိသည္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ္လည္း သားႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳေပးသည္။ သားမ်ား ရွင္ျပဳအလွဴလွည့္ရာ၌ သကၤန္းပရိကၡရာကိုင္၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ လုိက္ပါပို႔ ေဆာင္သည္။ ခရစ္စမတ္ကာလ၌ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ ေဒၚတင္တင္ျမင့္သည္ ခရစ္ယာန္ရဲေဘာ္မ်ား အၾကပ္မ်ားကို ဦးေဆာင္ၿပီး သီခ်င္းဆုိလွည့္သည္၊ ခရစ္ယာန္ဓမၼ ေတးမ်ား အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္ၾကသည္။ ပင္တုိင္ဂစ္တာတီးရသူက က်ေနာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အလြန္ လြမ္းစရာ ေကာင္းပါသည္။ ေဘ့ဂီတာတီးသူ မြတ္ဆလင္ ေမာင္သိန္းျဖစ္သည္။ ေမာင္သိန္း၏ မြတ္ဆလင္အမည္က မုိဟာမက္ဒူေဆာင္းျဖစ္သည္။
ခရစ္ယာန္တပ္ရင္းမွဴးသည္ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း တေနရာ၌ က်ဆံုးခဲ့ၿပီး မြတ္ဆလင္ေမာင္သိန္းသည္ လက္၀ဲဘက္ ေၾကာပိုင္းကုိ ေသနတ္ထိမွန္ဒဏ္ရာျဖင့္ ၀ဲဘက္လက္သိမ္သြားၿပီး ေဆးပင္စင္ျဖင့္ ႏုတ္ထြတ္ခဲ့ရသည္။ အၿငိမ္းစားတပ္သား ေမာင္သိန္းသည္ ဒလဘက္ကမ္း၌ သမၼာန္ခတ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ ဒီခရစ္ယာန္ႏွင့္ မြတ္ဆလင္မ်ားသည္ တုိင္းျပည္အတြက္အသက္ကို စေတး၀့ံသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရေက်ာ္ေက်ာ္ခ်ဳိသည္ ဗ်ဴဟာမွဴးျဖစ္သည္အထိ မည္သည့္ပုိင္ဆုိင္မႈမွ မရွိေခ်။ အျခားတပ္ရင္းမွဴးမ်ား အိမ္ေဆာက္ ကား၀ယ္လုပ္ေနၾကေသာ္လည္း ၎က “တပ္မေတာ္မွာ ရွိသမွ်ရိပ္သာအားလံုး ငါ့အိမ္ေတြခ်ည့္ဘဲကြ။ တပ္ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ဘူး။ အလံတုိင္ ဖက္ေနမယ္” ဟု အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။ သူက်ဆံုးေတာ့ ဇနီးႏွင့္သား ႏွစ္ေယာက္ ေနစရာ မရွိေခ်။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရန္ကင္းတုိက္ခန္း၌ မဲေပါက္သည္ဟု ၾကားသိရသည္။ ခရစ္ယာန္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ မြတ္ဆလင္ရဲေဘာ္ကို က်ေနာ္ အၿမဲသတိရမိပါသည္။ ယခုျဖစ္ေပၚေနေသာ ပစၥကၡအေျခအေနသည္ “မေျပာင္းလဲေသာ အေျပာင္းအလဲ” တခုျဖစ္ေနျခင္းသည္ သင့္၏မသင့္၏ ေသျခာေစရန္ သံုးသပ္လွေပသည္။
No comments:
Post a Comment