ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း၊ ဖူးခက္ေဒသရဲ႕ အႀကီးဆုံး တံငါဆိပ္ကမ္း တခုျဖစ္တဲ့ “အုံလန္စဖန္ပလာ” ေလွဆိပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ သား ေလွသမားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ႀကီးၾကပ္ လမ္းညႊန္မႈေတြနဲ႔အတူ စိတ္ပါ သည္ ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ မရပ္မနား လုပ္ကိုင္ေနၾကရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ တကယ့္ကုိ စိတ္မသက္သာစရာပါ။
အဲဒီေလွဆိပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက လာတဲ့ မြန္၊ ထား၀ယ္၊ ရခိုင္၊ ဗမာ စတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေပါင္းစုံ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ေလွသမားေတြအျဖစ္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကပါတယ္။ ေလွဆိပ္မွာအလုပ္လုပ္တဲ့ ေလွသမား ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေလွသမား ၃၀၀ ၀န္းက်င္ရွိတယ္လို႔ ဆိပ္ကမ္းရဲ႕ ဒုတိယ အႀကီး အကဲ မစၥတာ Gorragot က ရွင္းျပပါတယ္။
ေလွသမားေတြဟာ ပင္လယ္ျပင္ကုိ ေန႔စဥ္ ငါးဖမ္းထြက္ရၿပီး နံနက္ပိုင္း ၁၀ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆိုရင္ ငါးဖမ္း ေလွေတြ ဆိပ္ကမ္းကုိ ေရာက္ရွိလာကာ တညလုံး ဖမ္းထားတဲ့ ငါးေတြကုိ လာပို႔ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ေလွေပၚပါ ငါးေတြကုိ ကမ္းေပၚတင္၊ ထမင္းစား၊ ခဏတျဖဳတ္ အနားယူၿပီးတာနဲ႔ မြန္းလြဲ ၂ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲကုိ ငါးဖမ္းဖုိ႔ ျပန္ထြက္ရပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္ ဇယားဟာ ေလွသမားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ ပုံမွန္ လည္ပတ္ေနက် ဘ၀ အခ်ိန္ ဇယား တခုဆုိရင္လည္း မမွားႏုိင္ပါဘူး။ တခါတရံေတာ့ ေလွသမားေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ၂ လ ကေန ၃ လ ေလာက္ အထိ ငါးဖမ္းရင္း သူတုိ႔ဘ၀ေတြကို ပင္လယ္ ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ၾကရပါတယ္။
ဒီေလွသမားေတြဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔မအား၊ ညမနား လုပ္ကိုင္ေနၾကေပမယ့္ ေလွသမားအမ်ားစုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်န္ရွိေနတဲ့ မိသားစုေတြဆီကုိ ေငြေၾကး တစုံတရာ ျပန္မ ပို႔ႏိုင္ၾကဘဲ ရတဲ့ လုပ္အားခေတြကုိ မူးယစ္ေဆး၀ါး သုံးစြဲရာမွာ အသုံး ျပဳၾကပါတယ္။
ေလွသမားေတြဟာ ေရလုပ္သားေတြ ပီပီ အရက္ေသစာ ေသာက္သုံးေလ့ရွိၿပီး၊ အရက္မူးလာတဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာ၊ စကားမ်ားရာက တဆင့္ လူသတ္မႈေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေလွသမား ေတြဆီက သိရွိရပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ လူသတ္မႈေတြက သီတင္းပတ္တိုင္းမွာ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိၿပီး တလမွာ အနည္း ဆုံး ၂ ႀကိမ္ ေလာက္ေတာ့ မႈခင္းနဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ လူေသဆုံးမႈေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
“အရင္ကဆိုရင္ တလ ေလး၊ ငါး ေယာက္ ေလာက္ေသၾကတယ္၊ မူးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကတာက တဆင့္ လူ သတ္ၾကတာေပါ့”လို႔ ေလွသူႀကီး တဦးျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္၀င္းလိႈင္ က ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အရက္ေသာက္သုံးမႈ အစား ျမင္းေဆး၊ ယာဘေဆး၊ အာဆီယံ၊ ေရခဲ စတဲ့ တရားမ၀င္ စိတ္ ၾကြ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြကုိ အစားထိုး သုံးစြဲလာၾကၿပီး အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ တြင္က်ယ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကထက္ လူသတ္မႈ၊ ခိုက္ ရန္ျဖစ္ပြားမႈ စတဲ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္မႈေတြ ေလ်ာ့က်သြားပါတယ္။
“ေဆးသုံးထားေတာ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာမွာ ေအးေဆးအနားယူခ်င္တယ္၊ လူေတြနဲ႔စကား မေျပာခ်င္ဘူး၊ ကုိယ့္ပါကုိယ္ပဲ သီးသန္႔ ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ရန္ပြဲဆိုတာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့” လို႔ ေလွသမား ကုိသန္း၀င္း က ဆိုပါတယ္။
ေလွသမားေတြဟာ ေရခဲ၊ အာဆီယံ၊ ယာဘေဆးျပား၊ ျမင္းေဆး စတဲ့ တရားမ၀င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြကုိ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈနဲ႔ ေရာင္း ၀ယ္ ေဖာက္ကား၊ ၀ယ္ယူ သုံးစြဲေနၾကတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ေပၚေပၚတင္တင္ မဟုတ္ တဲ့အတြက္ ေရာင္းသူေရာ ၀ယ္သူကုိပါ အေရးယူဖို႔ ခက္တယ္လို႔ ဆိပ္ကမ္း အႀကီးအကဲ က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖမ္းဆီးမႈ ေတြလည္း တခါတရံ ရွိတတ္တယ္လို႔ သိရတယ္။
အမ်ားအားျဖင့္ လူသတ္မႈနဲ႔ ရန္ျဖစ္မႈေလ်ာ့က်သြားတဲ့အတြက္ တရားမ၀င္ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္သုံးစြဲ မႈေတြကုိ အာဏာပိုင္ ေတြက လ်စ္လ်ဴရႈထားပုံပါပဲ။
ေလွသမားတဦးရဲ႕ တလ၀င္ေငြက အနည္းဆုံး ဘတ္ေငြ ၇၀၀၀ ကေန အမ်ားဆုံး ၁၅၀၀၀ ၀န္းက်င္ ( ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၂သိန္းခြဲ ၀န္းက်င္မွ ၅ သိန္း၀န္းက်င္) ရရွိေပမယ့္ တရားမ၀င္ စိတ္ၾကြမူးယစ္ေဆး တျပားကုိ ဘတ္ ေငြ ၄၀၀ ကေန ၅၀၀ ( က်ပ္ေငြ တေသာင္းခြဲ ) ၀န္းက်င္ေလာက္ ကုန္က်ပါတယ္။ ေစ်းႀကီးလြန္းလွတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ ေန႔စဥ္ ၀ယ္ယူ သုံးစြဲရင္း ရသမွ် ၀င္ေငြေတြဟာလည္းပဲ ကုန္သြားၾကပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ မူးယစ္ေဆးေတြ သုံးစြဲေလ့ရွိလာတာေၾကာင့္ မိသားစုေတြဆီ ေငြေၾကး မေထာက္ ပ့ံႏိုင္တာအျပင္ သုံးစြဲသူေတြကုိယ္တိုင္ စိတ္ဓာတ္ ပိုင္းဆိုင္ရာ ခြ်တ္ယြင္းၿပီး စိတ္မမွန္ျဖစ္သြား သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့အခါမွာ လုပ္ငန္းခြင္ အဆင္မေျပမႈေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး ေလလြင့္ ဘ၀ပ်က္သြား သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနပါတယ္။
ဆိပ္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေလွသမား ထက္၀က္ေက်ာ္ဟာ မူးယစ္ေဆး သုံးစြဲၾကတယ္လို႔ ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္အဖြဲ႔က ေျပာေပမယ့္ ေလွ သမား တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေလွသမား အားလုံးနီးပါး မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ သုံးစြဲၾကတယ္လို႔ဆုိၾကပါတယ္။ ေလွသမား ၁၀ ဦးရွိရင္ ၈ ဦး ေလာက္က မူးယစ္ေဆး၀ါး သုံးစြဲၾကၿပီး မူးယစ္ေဆး သုံးစြဲမႈဟာ ဒီႏွစ္ အနည္း အတြင္းမွာ ပိုမိုသုံးစြဲလာၾကတယ္လို႔ ေျပာၾက ပါတယ္။
“အရင္တုန္းကဆိုရင္ ဖမာ့(ဗမာ) အခ်င္းခ်င္း၊ ဖမာ့-ထား၀ယ္၊ ဖမာ့-မြန္၊ ဖမာ့-ရခိုင္ အခ်င္းခ်င္း မူးၿပီးေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္၊ လူ သတ္မႈ ေတြျဖစ္ၾကတယ္၊ အခုေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾကတာ အေတာ္ေလး နည္းသြားပါၿပီ၊ လူသတ္မႈ နည္းသြားတာကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အ ခ်က္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မိသားစုေတြကုိ မေထာက္ပံ့ႏိုင္တာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ”လို႔ မစၥတာ Gorragot က ဆိုတယ္။
ေလွဆိပ္မွာ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံရွိေပမယ့္ သူတို႔အားလုံးကုိ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြက ဖမာ့ လို႔ပဲ သိ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွသမား ေတြ ကေတာ့ မိမိတို႔ လူမ်ဳိးစု နာမည္ေတြကုိပဲ ေျပာဆိုေလ့ရွိတာေၾကာင့္ လူမ်ဳိးစု အလိုက္ ဖမာ့ (ဗမာ )၊ ဖမာ့ ထား၀ယ္၊ ဖမာ့ မြန္၊ ဖမာ့ ရခိုင္ ဆိုၿပီး သုံးႏႈန္း ေျပာဆိုေနရတယ္လို႔လည္း ဆိပ္ကမ္း ဒု အႀကီးအကဲ မစၥတာ Gorragot က ဆက္ လက္ ရွင္းျပပါတယ္။
ေလွတစီးရဲ႕ အႀကီးအကဲကုိ ေရရွဴးလို႔ ေခၚၿပီး ေလွအႀကီးအကဲေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြလည္းရွိသလို ထိုင္းလူမ်ဳိး ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေလွေရရွဴး ေတြဟာ သူတို႔သေဘာမက်တဲ့ ေလွသမားေတြကုိ ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ်ထားခဲ့ တာမ်ဳိးေတြရွိသလို မေတာ္ တ ဆ ျပဳတ္က်ရင္လည္း မဆယ္ေတာ့ဘဲ ဒီအတိုင္း ပစ္ထားခဲ့တာေတြရွိတယ္လို႔ ေလွသမားေတြ က ဆုိၾကပါတယ္။
“ညဘက္ေတြမွာ မူးၿပီးေတာ့ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်တာရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရရွဴးေတြက ေလွကုိ ရပ္မေပးေတာ့ ကယ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီလို အျဖစ္မ်ဳိး က်ေနာ္ ကုိယ္တိုင္ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အဓိ ကေတာ့ ထိုင္းေရရွဴးေတြက အဲဒီလိုမ်ဳိး လုပ္တတ္ၾကတယ္”လို႔ ေလွသမား တဦး က ေျပာပါတယ္။
ေလွတစီးမွာ လူဦးေရ ၄၀ နဲ႔ ၅၀ ၀န္းက်င္ရွိၿပီး ေလွကုိအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေရရွဴးဆိုသူကေတာ့ အဲဒီေလွရဲ႕ ဘုရင္တပါး ဆိုရင္ လည္း မမွားပါဘူး။ ေလွေပၚပါသူ အားလုံးဟာ သူ႔ရဲ႕အမိန္႔အတိုင္း ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ ေပးရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလွေရ႐ွဴး မေက်နပ္တဲ့သူဆိုရင္ ပင္လယ္ထဲကုိ အရွင္လတ္လတ္ ပစ္ခ်ခဲ့တာ ဒါမွမဟုတ္ သတ္ၿပီး ပစ္ခ်ေလ့ ရွိ တာေၾကာင့္ပါပဲ။
ေလွေပၚမွာ ေရရွဴးေတြကုိ ေၾကာက္ရသလို ကမ္းေပၚမွာလည္း ေရရွဴးေတြရဲ႕ ကေတာ္ေတြကုိ ေၾကာက္ရတဲ့အခါ လည္းရွိပါတယ္။ ေလွသမားေတြရဲ႕ တခ်ဳိ႕ဇနီးေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ စကားမ်ားၾကတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီး အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားတဲ့ ျပႆနာဟာ သူတို႔ဆီမွာ ရပ္တန္႔ မသြားဘဲ သက္ဆိုင္ရာ ခင္ပြန္းသည္ေတြဆီကုိ တိုင္တန္းေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ေသးငယ္တဲ့ အရာက ျပႆနာ ႀကီးထြားသြားတာ မ်ဳိးေတြလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။
အေနၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့သူ ျမန္မာေလွသမားတခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာရွိ္ေနတဲ့ မိသားစုေတြပါ ထုိင္းကုိ ေခၚယူ ထားၿပီး သူတုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေလွဆိပ္ေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာ ေနရာေတြမွာ ေနထိုင္ေစပါတယ္။ ျမန္မာေလွသမားေတြရဲ႕ သားသမီး ကေလး ငယ္ေတြကို ပညာသင္ၾကားလို႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတယ္လို႔ ထုိင္းအာဏာပုိင္အဖြဲ႔က ေျပာပါတယ္။
ေလွသမားတခ်ဳိ႕ဆိုရင္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ရွိေနေပမယ့္ အလုပ္အဆင္ မေျပတာေၾကာင့္ မိသားစုဆီ ေငြျပန္မပို႔ႏိုင္တဲ့ အတြက္ မိသားစုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ လုံး၀ ျဖတ္ေတာက္ထားတဲ့သူေတြရွိသလို လူကုန္ကူးသူ ေတြရဲ႕ ေရာင္းစား ခံရမႈေၾကာင့္ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွေတြေပၚ ေရာက္ရွိလာၿပီး မိသားစု၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေလွသမားေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
“က်ေနာ္ဆိုရင္ မိသားစုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မရတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ဟိုတေလာက ဆက္သြယ္ၾကည့္ေတာ့ အေမနဲ႔အေဖ ဆုံးသြားတာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီလို႔ ေျပာၾကတယ္၊ က်ေနာ့္ မိန္းမလည္း မၾကာေသးခင္ကပဲဆုံးသြားတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားၾက တယ္”လို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ မာန္ေအာင္ေဒသ က ကုိထိန္၀င္း က ေျပာပါတယ္။
ဇနီးသည္ေရာ မိဘေတြပါ ဆုံးပါးသြားၾကၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔မွာ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနသလို အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာလည္း သတ္ မွတ္ထားတာ မရွိေသးဘူးလို႔ ကုိထိန္၀င္း က ရွင္းျပပါတယ္။ အနာဂတ္ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္ရွိတဲ့ ကုိထိန္ ၀င္း ဟာလည္း စိတ္ၾကြေဆး၀ါးေတြကုိ အေဖာ္ျပဳေနတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးရဲ႕သားေကာင္တဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။
“က်ေနာ့္ မိန္းမကုိ အရမ္းသတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမ့ထားႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြ က်ေနာ္ ရွာေဖြတာေပါ့။ အရင္တုန္း ကေတာ့ အရက္ ေသာက္ျဖစ္တယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဆး တခါတေလ သုံးျဖစ္ပါတယ္”လို႔ အနည္းငယ္ ေလးလံ ထိုိင္းမႈိင္းေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ ကုိထိန္၀င္းက ဆုိပါတယ္။
ေလွလုပ္သား အမ်ားစုဟာ ပင္လယ္ျပင္မွာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လုပ္ကုိင္ေငြရွာၾကေပမယ့့္ ပင္ပန္းသေလာက္ အလုပ္နဲ႔ ထိုက္တန္ ေအာင္ လုပ္ခလစာ မရတာကလည္း သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ေတြကုိ ပိုမိုဆိုး၀ါးေစပါတယ္။ ေငြအနည္းငယ္ပဲ ရတဲ့ အတြက္ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ ညစ္ေတာ့ အရက္ေသာက္၊ မူးယစ္ေဆး သုံးစြဲရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ေတြကုိ ေရစုံေမွ်ာေနသူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။
တခ်ဳိ႕ကလည္း အသက္အႏၱရာယ္ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကုိ ျပန္ဖို႔ လမ္းစရိတ္စုေဆာင္းေနၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာထက္ ၀င္ေငြပိုရမယ္၊ အလုပ္အကိုင္ ေပါမ်ား တယ္လို႔ ပြဲစား ေတြနဲ႔ လူကုန္ကူးသူေတြရဲ႕ လိမ္လည္ ေျပာဆိုတာကုိ နားေယာင္ ေရာက္ရွိလာသူေတြရွိသလို မိမိတို႔ ေဒသမွာ လုံး၀ အလုပ္ လုပ္စရာ မရွိလို႔ ထုိင္းေရာက္လာသူေတြလည္းရွိပါတယ္။
မူးယစ္ေဆး၀ါးရဲ႕ သားေကာင္ မျဖစ္တဲ့ ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာေလွသမားေတြကေတာ့ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ကုိပဲ စိတ္အားထက္သန္ေနၾက ပါ တယ္။
“က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ဘာမွ လုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိတဲ့လယ္ကုိ စစ္တပ္က သိမ္းၿပီး ခ႐ိုနီေတြကုိ ေရာင္းစားလိုက္ေတာ့ လုပ္စရာ အလုပ္မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အဲေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ပါေစ ဆိုၿပီး ထိုင္းလာခဲ့တာ ပိုဆိုးတယ္။ အထူးသျဖင့္ အသက္အႏၲရာယ္ စိုးရိမ္ ရတယ္။ အခု က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းစရိတ္ စုေနတယ္၊ ရတာနဲ႔ ျပန္မယ္”လို႔ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဘိုက ေလး ၿမိဳ႕နယ္သားျဖစ္တဲ့ ေလွ သမား ဦးမ်ဳိးျမင့္ က ေျပာပါတယ္။
၅ ႏွစ္ အရြယ္သားေလးနဲ႔ ၃ ႏွစ္ အရြယ္သမီးငယ္ေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံကို လာခဲ့ေပမယ့္ မေတာ္တဆ သူဆုံးပါး သြားခဲ့ရင္ သားေလးနဲ႔သမီးေလးတို႔ဟာ ဖေအမဲ့ဘ၀ ေရာက္သြားမွာကုိ အရမ္းစိုးရိမ္တယ္လို႔ ဦးမ်ဳိးျမင့္က ဆိုပါတယ္။ အိမ္ျပန္ လမ္းစရိတ္ ရဖို႔အတြက္ ေခၽြတာစုေဆာင္းေနၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံကုိ ေရာက္တာ ၂ ႏွစ္နီးပါး ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ရတဲ့ လုပ္အားခကုိ ပြဲစား ခ ေပးေနရတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္လမ္းစရိတ္ မျပည့္ေသးဘူးလုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။
“ဒီကပင္လယ္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ေသဖို႔က အေတာ္လြယ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္မရွိရင္ သားေလးနဲ႔သမီးေလး က အေဖမဲ့ျဖစ္ သြား မယ္ေလ။ အဲေတာ့ က်ေနာ့္ မိသားစုနဲ႔အတူေနၿပီး ကုိယ့္ေဒသမွာပဲ ရရာအလုပ္ကုိ ျပန္လုပ္ေတာ့မယ္”လို႔ ဦးမ်ဳိးျမင့္ ေျပာပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ေလွသမားေတြဟာ လုပ္ကုိင္ရတဲ့ အလုပ္က အသက္အႏၲရာယ္ ရွိမွန္းမသိတာရယ္ ေငြမ်ား မ်ားရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးအေတြးနဲ႔ လာေရာက္ လုပ္ၾကတာျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈေတြေၾကာင့္ ရမယ့္ေငြကုိလည္း မလိုခ်င္တဲ့အထိ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္လို႔ ေလွသမား တခ်ဳိ႕က ဆုိတယ္။
ကုိယ့္မိခင္ႏိုင္ငံမွာသာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္ အလမ္းေတြရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ပဲရရ အခ်ိန္ မေရြး ေသသြားႏုိင္တဲ့ အႏၲ ရာယ္မ်ားတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံက ေလွသမားဘ၀ အလုပ္ေတြကို မလုပ္ကိုင္ခ်င္ေၾကာင္း၊ သူတပါး တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္မခံႏုိင္ေၾကာင္း ေလွ သမား ဦးမ်ဳိးျမင့္က ေျပာပါတယ္။
“ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ တလ ၅ ေသာင္းပဲ ရဦး၊ ဒီမွာက ၂ သိန္း ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကုိယ့္ေဒသမွာ ကုိယ့္မိသားစုနဲ႔ပဲ အတူေနၿပီး ရတဲ့ေငြေလးနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္ေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိေတာ့လည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ဒုကၡခံေနရသူ ေတြအမ်ား ႀကီးပဲ”လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အေနၾကာၿပီး မိသားစုနဲ႔အတည္ တက် ျဖစ္ေနသူေတြ၊ စီးပြားေရးအရ အဆင္ေျပသူေတြကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ ငံ ကုိ ျပန္ဖို႔ ဆႏၵမရွိၾကေသးပါဘူး။ ထိုင္းေလွပိုင္ရွင္ေတြကလည္း ထိုင္းလူမ်ဳိးေလွလုပ္သားေတြ ထက္ အလုပ္ မေရြး တာ၊ အမိန္႔နာခံတာ၊ လုပ္အားခ ေပးရတာ နည္းပါး တာေတြေၾကာင့္ ျမန္မာေလွသမား ေတြကုိ ပိုမိုႏွစ္သက္ ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာေလွသမားေတြ ေနရပ္ျပန္သြားမွာကုိ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြ အေတာ္စုိးရိမ္ၾကပါတယ္။
“ဒီဆိပ္ကမ္းနားမွာပဲ ေစ်း၀ယ္ စင္တာႀကီး တခုေဆာက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ဖမာ့ေတြ အလုပ္ရဖို႔၊ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး ေတြ အဆင္ေျပေအာင္အတြက္ပါ။ အလုပ္ေတြ အဆင္ေျပ၊ ၀င္ေငြေကာင္းေနရင္ သူတို႔ဒီမွာပဲ ေနၾကမွာေပါ့”လို႔ ဆိပ္ ကမ္း အႀကီး အကဲ ကေျပာပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ေလွသမားမိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးေတြ ေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္လည္း အနီးအနားက ေက်ာင္းေတြမွာ သက္ဆိုင္ရာ အာ ဏာပိုင္ေတြ က စီစဥ္ေပးထားတဲ့အျပင္ ျမန္မာေလွသမားေတြရဲ႕ သာေရး၊ နာေရး ကိစၥေတြအတြက္ ပုလဲႏွင့္ငါး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ လုံၿခဳံ ထိန္း သိမ္းေရး အဖြဲ႔ (ဖူးခက္) တခုကို ဖြြဲ႕ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ကုိ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားေတြ ကပဲ ဦးေဆာင္ၾကၿပီး ျမန္မာေလွ သမားေတြနဲ႔ မိသားစုေတြအတြက္ စာၾကည့္တိုက္ငယ္ တခုကုိလည္း တည္ေထာင္ ထား ၾကပါတယ္။
ျမန္မာေလွသမားေတြအေနနဲ႔ အရင္က အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ သတ္ျဖတ္တာေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ စည္းလုံးမႈ အတန္ အသင့္ ရေနပါၿပီလို႔လည္း ဆိပ္ကမ္း အႀကီးအကဲက ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို စည္းလုံးမႈ ရွိလာေအာင္ ျမန္မာ အလုပ္သမား ေခါင္း ေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး စည္း႐ုံးမႈေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကုိ အားကုိးအားထား ျပဳေနရတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္ပ ပို႔ကုန္ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ ပင္လယ္ထြက္ ကုန္ ပစၥည္းဟာ အဓိက အခန္းက႑မွာ ပါ၀င္ေနတာေၾကာင့္ ျမန္မာေလွသမား ေရလုပ္သားေတြကုိလည္းပဲ အၿမဲလိုအပ္ေန မွာ ျဖစ္ သလို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းကလည္းပဲ အၿမဲရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ျပင္ထြက္ၿပီး ငါးဖမ္းရတဲ့ အလုပ္ဟာ အသက္အႏၱရာယ္အတြက္ စိတ္မခ်ရတာေၾကာင့္ အခြင့္အလမ္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိရွိ၊ ေငြဘယ္ေလာက္ပဲ ရရ အိမ္ျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့ ဦးမ်ဳိးျမင့္လို ျမန္မာေလွသမားေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။
“ကုိယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကုိ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အရက္ေလ်ာ့ေသာက္ၾကဖို႔၊ မူးယစ္ေဆး မသုံးစြဲၾကဖို႔ပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ ေတာ့ အလုပ္ကြ်န္ ဘ၀က မကြ်တ္ႏိုင္ၾကသလို မူးယစ္းေက်းကၽြန္ ဘ၀ကလည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ ေတာ့ ဘူး ဗ်ာ”လို႔ ဦးမ်ဳိးျမင့္က ေျပာဆုိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment