၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႔ ဒုတိယပတ္မွာ ေျမျပန္႔က ျပည္မသားေတြေရာ ေတာင္ေပၚတုိင္းရင္းသားေတြပါ ပင္လုံဆုိတဲ့ ျမိဳ႔ေသးေသးေလးမွာ သမုိင္း၀င္ စာခ်ဳပ္တခုကုိ ခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ဖုိ႔ အစစအရာရာ လြယ္ကူေခ်ာေမာခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယ္တုိင္ နန္းရင္း၀န္ မစၥတာ အက္တလီနဲ႔ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့ရေသးတယ္။ လန္ဒန္ခရီးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အတူပါသြားခဲ့တဲ့ျမန္မာတခ်ဳိ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သေဘာထား ကြဲလြဲျပီး စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္မထုိးခဲ့ဘူး။ လန္ဒန္ကအျပန္မွာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္အတြက္ အပူတျပင္း စီစဥ္ျပီးမွ ေတာင္တန္းျပည္မ လြတ္လပ္ေရးကုိ အတူတကြယူမယ္ဆုိျပီး တုိင္းရင္းသားေတြ စုေပါင္း လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ႀကတာပါ။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ ရက္ေန႔ဟာ ျပည္ေထာင္စုေန႔အျဖစ္ သမုိင္းမွာ မွတ္တမ္း၀င္သြားပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုေန႔ေရာက္တုိင္း အစုိးရက ရုံးပိတ္ရက္ အလုပ္ပိတ္ရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့တယ္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ က်င္းပၾကတယ္။ အရင္ေခတ္ေတြကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ကုိ ႏုိင္ငံအ၀ွမ္း သယ္ေဆာင္ျပီး ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ခုိင္ျမဲေအာင္ ဆိုျပီး လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ တေပေလာက္ရွိတဲ့ အလံေတာ္ကုိ တေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ေငြရုိးအလံတုိင္မွာ တပ္ဆင္ျပီး တုိင္းျပည္အႏွံ႔ လွည့္လည္ခဲ့ႀကတယ္။ တခ်ဳိ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ ေလွေတြ လွည္းေတြနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ၾကရတာလည္းရွိတယ္။ ေလယာဥ္ေတြ သေဘၤာေတြနဲ႔ သယ္ရတဲ့အခါလည္း ရွိတာပါပဲ။ မာစတာဂ်စ္ အမုိးဖြင့္ကားေရွ႕က အင္ဂ်င္အဖုံးေပၚမွာ ေငြဖလားကုိ ႀကိဳးနဲ႔ေသခ်ာခ်ည္ေႏွာင္ျပီး အဲဒီေငြဖလားထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္လႊင့္ခဲ့တာလည္းရွိတာေပါ့။
ျပည္ထာင္စု အလံေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္သယ္ခဲ့တဲ့ မႏၲေလးက ေက်ာင္းဆရာတေယာက္က သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကုိ အခုလုိျပန္ေျပာျပတယ္။ “ျပည္ေထာင္စုအလံမသယ္ခင္ တပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ ျပည္ေထာင္စုအလံကုိ ညာလက္နဲ႔ကုိင္ျပီး ဘယ္လက္သီးဆုပ္ကုိ ဘယ္ဘက္ရင္အုံမွာ ကပ္ေျပးခဲ့ရတယ္။ အဖြဲ႔၀င္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ပါမယ္။ စက္ရွင္တံတားထိပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ကုိ ျပည္ေထာင္စုအလံ လႊဲေျပာင္းရတယ္။ ေနာက္မွာေတာ့ လုံျခံဳေရးအဖြဲ႔က ပါတာေပါ့”တဲ့။
အဲဒီတုန္းက မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာဆုိတဲ့ အာလုပ္စကားသုံးတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေသးဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ေတာင္သူႀကီးမ်ား ဒါမွမဟုတ္ရင္ လုပ္သားျပည္သူအေပါင္းတုိ႔ ခင္ဗ်ား ဆုိျပီး ပ်ားရည္နဲ႔ ၀မ္းခ်တဲ့ေခတ္။ အလံေတာ္ သယ္ယူေရးအဖြဲ႔မွာ ေတာင္သူလယ္သမား ယာသမား ကုိင္းသမားေတြ၊ စက္ရုံ အလုပ္ရုံႀကီးငယ္က ေကာ္လံျပာ လုပ္သားႀကီးေတြလည္း အလံေတာ္သယ္ယူေရး အလံေတာ္ႀကိဳဆုိေရးမွာ ဆုိရွယ္လစ္သားေကာင္းမ်ားပီပီ ပါ၀င္ခဲ့ႀကရတယ္။ အလံေတာ္ ညအိပ္ရပ္နားတဲ့ ေနရာက အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ားျပည္သူ သြားလာႏိုင္ၾကတဲ့ေနရာ (Public Area) ေတြျဖစ္တယ္။
မႏၱေလးမွာဆို ေတာင္ေျခက ရာျပည့္ကြင္းႀကီးထဲမွာ ႏွစ္စဥ္ ညအိပ္ ရပ္နားခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ ၀န္ႀကီးဌာနျပခန္းေတြ အားကစားျပိဳင္ပြဲေတြ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေတြ ပါ၀င္တယ္။ ေလွျပိဳင္ပြဲကုိ ေျမာက္ဘက္က်ဳံးထဲမွာ ျပဳလုပ္ျပီး လွည္းျပိဳင္ပြဲေတြလည္း ပါ၀င္တာ အမွတ္ရမိတယ္။ မနၱေလးျမိဳ႕ေပၚက အေျခခံပညာ ေက်ာင္းအားလုံး ေ၀လီေ၀လင္း မနက္အေစာႀကီး ရာျပည့္ကြင္းထဲက ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ကုိ သြားေရာက္ အေလးျပဳၾကရတယ္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ဂုဏ္ျပဳပြဲ တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္ေဘာလုံးပြဲေတြ အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ႀကရတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ျပည္ေထာင္စု ဒုိင္းဆုႀကီးလုိ႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ဦးေလးဦးလွ၀င္းႀကီး တီဗီအစီစဥ္ေတြမွာ ေႀကညာသံနဲ႔ေျပာရရင္ “ျပည္ေထာင္စု ဒုိင္းဆုႀကီးက မန္းေတာင္ရိပ္ပဲ ခုိမွာလား၊ ရွမ္းရုိးမမွာသြားျပီး ခုိလွုံမွာလားဆုိတာ မႀကာမီအခ်ိန္တြင္းမွာ သိရေတာ့မွာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အစီရင္ခံေနစဥ္အတြင္းမွာပဲအထူးတန္းပြဲႀကည့္စင္ ေရွ႕ကေန ကန္သြင္းလုိက္တဲ့ ေဘာလုံးဟာ ဂုိးလြန္ေဘာအျဖစ္ လွိမ့္ကာ လွိမ့္ကာနဲ႔ ထြက္သြားပါျပီခင္ဗ်ာ”ဆုိတာ ေခတ္ေဟာင္းေဘာပြဲႀကိဳက္သူေတြ အမွတ္ရမိမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ရဲ့ အႏွစ္အသား ဘာဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာျပခဲ့ၾကဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ ေတာင္းဆိုၾကျပီး စာခ်ဳပ္ထဲမွာပါတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူဆုိတာကုိ ခြဲထြက္ေရးလုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားက တေလွ်ာက္လုံး ဝါဒျဖန္႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဖက္ဒရယ္စကားေျပာသူမွန္သမွ် ျပည္ေထာင္စုက ခြဲထြက္ခ်င္သူ ျပည္ေထာင္စု ျဖိဳခြဲသူလုိ႔ တံဆိပ္ကပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္ေထာင္စု မျပိဳကြဲေရး၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံး ညီညြတ္ေရး ဆုိတဲ့ စကားလုံးလွလွသုံးျပီး မိႈင္းတိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရျပီး ရာစုတ၀က္ေက်ာ္အထိ တုိင္းရင္းသားေဒသေတြဟာ နယ္ေျမေဒသ မေအးခ်မ္းလုိ႔ဆုိတဲ့ အေႀကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အေမ့ေလ်ာ့ခံျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးေတြ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ လုပ္မေပးနုိင္ခဲ့ဘူး။ ေအးခ်မ္းပါတယ္ဆုိတဲ့ ျပည္မေဒသေတြမွာလည္း တုိင္းရင္းသားေဒသေတြ နည္းတူ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးေတြသည္ပင္ မေန႔တေန႔ကမွ အူယားဖားယားေဆာက္ျပခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။
ပင္လုံဟာ သမုိင္း၀င္ျမိဳ႔ သမုိင္းတြင္ျမိဳ႔ျဖစ္ေပမယ့္ အေမ့ေလ်ာ့ခံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျခင္းခံခဲ့ရတယ္။ ပင္လုံျမိဳ႔လုိပါပဲ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဇာတိျမိဳ႔ နက္ေမာက္သည္ပင္ သမုိင္းမွာ အစဥ္အလာရွိခဲ့တဲ့ ျမိဳ႔ျဖစ္ေပမယ့္ အေရးပါ အရာမေရာက္ေအာင္ အာဏာရွင္ေတြက ဖန္တီးခဲ့ႀကတာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ပတၱျမားအစစ္ႏြံ မနစ္သလုိပါပဲ၊ ပင္လုံဆုိတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႔ ေရာ အညာေဒသက နတ္ေမာက္ျမိဳ႔တုိ႔ဟာ သူတုိ႔အစြမ္းနဲ႔သူတုိ႔ ဖူးပြင့္လာခဲ့ပါျပီ။
ျပည္ေထာင္စုမျပိဳကြဲေရး၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံး ညီညြတ္ေရးဆုိတာ လည္ေခ်ာင္းကြဲေအာင္ ေအာ္ေကာင္းရုံ ေရးထားတဲ့စာသား မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ေထာင္စုကုိ တကယ္ခ်စ္ရင္၊
တုိင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လုံး စည္းလုံးညီညြတ္ေစခ်င္ရင္ လူမ်ားစု လူနည္းစု မခြဲျခားဘဲ ေအးအတူပူအမွ် ခြင့္တူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုယ့္ေဒသကိုယ္ေရာ ျပည္ေထာင္စုေရးပါ တာဝန္ယူတတ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔သာ လုိအပ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment