ကေလးအေမတခ်ိဳ႕ သူတို႔ကေလးေတြကို ေက်ာပိုးထားတယ္။ အသက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕မွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ပါ။
အဘိုးအို အဘြားအို သက္ၾကီးပိုင္းတခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ပါးစပ္ပင္ မပိတ္ႏိုင္ဘဲ လိုင္ဇာ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ထုတ္လႊြင့္တဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ၀ိုင္း ၾကည့္ ေန ၾကတယ္။
သူတို႔တေတြဟာ ျမန္မာစစ္တပ္မေတာ္ႏွင့္ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဖြဲ႕ (KIA) တုိ႔ ဇြန္လ ၉ ရက္ကေန တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ပြားလာတဲ့ အ တြက္ ေၾကာင့္မို႔လို႔ ေနရပ္စြန္႔ခြာထြတ္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာတဲ့စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ေတြပါ။
လူအုပ္ၾကီးနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တဦးက တႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္နဲ႔ သူတို႔ အိပ္ယာလို႔ ေခၚရမယ့္ ပလပ္စ တစ္ ဖ်ာတခ်ပ္ေဘးမွာ ေဆာ့ကစားေနပါတယ္။ အသက္ ၂၀ ေတာင္မ ျပည့္ေသး တဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေတာ့ လုေတာင္ျဖစ္ပါတယ္။
“အို.. ငါ့ဘဝ ဘယ္လိုမ်ား ေရွ႕ဆက္သြားရမလဲ..။ ငါ့အစ္မလည္း ေျခ၊ လက္ မသန္စြမ္း၊ ညီမေတြ လည္း ငယ္ေသးတယ္။ ခု ဘယ္လို ဒုကၡ မ်ား ဆက္ၾကံဳရမလဲ။” သူ႔ရဲ့ ေသာကေတြကို လုေတာင္ ျပန္ေျပာျပတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ညႇိဳးညိႇဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေန႔ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္း ေနရအံုးမွာလဲ သူ ေတြးပူေနပါတယ္။
ဇြန္လ (၁၅)ရက္ မညီညာတဲ့ေျမေပၚက ဝါးထရံကာ သက္ကယ္မိုးထားတဲ့ ေဆာက္လက္စ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ ဝါးအိမ္ေသးေသးမွာ တစ္ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္နဲ႔ သူ႔မိခင္ အိပ္ေမာက်ေနတယ္။
ဆမားၿမိဳ႕နယ္ခြဲ၊ မိုင္ဆပ္ပါ ေက်းရြာအုပ္စု၊ လမိုင့္ယန္ရြာ တစ္ရြာလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတာ မိုး ဖြဲဖြဲ ရြာက်ေနတာ ကလြဲၿပီး ဘာသံမွ မၾကား ရဘူး။ အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီခြဲ ေနၿပီ။
“ဝုန္း” အသံၾကီးက အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ လမုိင့္ယန္ တရြာလံုးကို လွန္႔ႏိုးေစခဲ့တယ္။ ဒါမဲ့လို႔ ကေလးမိခင္ လုေတာင္ကေတာ့ အိပ္လို႔ ေကာင္းေန ဆဲပါ။ မနက္ မိုး မေသာက္ခင္မွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ပခံုးေပၚၾကယ္ ႏွစ္ပြင့္နဲ႔ KIA ဗိုလ္တစ္ေယာက္ လုေတာင္ရဲ႕ အိမ္ဆီ ေျခလွမ္း က်ဲက်ဲနဲ႔ ဦးတည္လာပါတယ္။
“လုေတာင္၊ လုေတာင္”ဆိုသည့္ ေခၚေအာ္သံနဲ႔ အတူ လုေတာင္ မွတ္မိ ေနတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္း တစ္ခု ႏွစ္ပြင့္ ဗိုလ္က သူ႔ကို လွမ္းေပးလုိက္ တယ္။ “ေသြးေတြ ေပေနတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္း။ ဘုရားသခင္ သနားေတာ္မူပါ။”အာေမဍိတ္ သံ နဲ႔တူ လုေတာင္မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ ျဖဴေရာျဖစ္ သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ကုိယ္လံုးေပ်ာ့ေခြ သြားတယ္။ တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနသည့္ ရင္ကို လက္ နဲ႔ဖိထားလ်က္ပဲ သူ႔အမ်ိဳးသား တစ္ခုခု ျဖစ္ေန ၿပီလား ဆိုသည့္ အေတြးကလႊမ္းမိုး ထားေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္္ကို မျမင္ေတာ့ဘူး…။ KIA ဗိုလ္က သူ႔အမ်ိဳးသား မေခၚလဆိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီး ဘာတစ္ခြန္း မွ ေျပာမလာပါဘူး။ ေဆးရံုလုိက္သြားဖို႔တစ္ခုပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
မေခၚလဆိုင္းဟာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ KIO ထဲဝင္ကတည္းက ယခုလက္ရွိ နမ္ဆမ္ယန္ေက်းရြာ၊ ဂ်ာအင္ယန္ တိုက္နယ္ရံုးမွာ စာေရးအျဖစ္ တာ ဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရာကေန ေရွ႕တန္းထြက္ေနတာ ၂၇ ရက္ပဲရွိေသးတယ္ ျဖစ္တယ္။
လုေတာင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ သားေလး ရိန္ေအာင္ကို ပိုးခ်ီၿပီး ႏွစ္ပြင့္ဗိုလ္ႏွင့္အတူ KIO ဌာနခ်ဳပ္ရိွရာ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ အထက္ ေဝႀကိဳင္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုကို လုိက္သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လူနာကုတင္ေပၚမွာအဝတ္ ျဖဴျဖဴ နဲ႔အုပ္ထားသည့္ အေလာင္း ႏွစ္ ေလာင္းကို ျမင္ရ ေတာ့တယ္။
“ဘယ္တစ္ေယာက္လည္း က်မ အမ်ိဳးသား” သူ႔မ်က္လံုးျဖင့္ ေဝွ႔ရမ္း ရွာေနတယ္။ အ ေလာင္း ေဘးပတ္ပတ္ လည္မွာ ဆရာဝန္၊ ေဆးဆရာ မမ်ားနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူမ ေရာက္လာေတာ့ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ႔ အ ေလာင္း နားက လူေတြ ခြာသြားၾကတယ္။
သူမ သိလုိက္ပါၿပီ။ သူမ ပါးတျပင္လံုး မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္ စီးက်လာတယ္။ ကုတင္နားတိုးၿပီးေတာ့ “ေယာက္က်ားေရ က်မတို႔ သားအမိကို ထားခဲ့ၿပီေပ့ါ”။ ေအာ္ငိုရင္း ေမ့ေမ်ာ္သြားတယ္။
၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေဆြမ်ိဳးမိဘေတြသေဘာမတူတဲ့ၾကားကေန အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။အိမ္ေထာင္ သက္ ၃ ႏွစ္ထဲမွာပဲ လုေတာင္တို႔ သားအမိကို အေဖလုပ္တဲ့ KIO စာေရး မေခၚလဆိုင္း ႏႈတ္မဆက္ဘဲထြက္ခြာ သြားခဲ့တယ္။
က်ဆံုးသြားသည့္ KIA စစ္သားႏွစ္ဦးဟာ ဆမားၿမိဳ႕နယ္မွာ ေရွ႕တန္းထြက္ေနရင္း ဆြမ္းယန္ရြာ ႏွင့္မိုင္ ဆပ္ပါ ေက်းရြာၾကားမွာ မိုင္းထိ မိၿပီး က်ဆံုးသြားတာျဖစ္တယ္။
လုေတာင္ သတိျပန္ရလာေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသားကို မိုင္ဆပ္ပါေက်းရြာမွာ သၿဂႌဳလ္ဖို႔ စီစဥ္ေနၿပီ။ ခုေတာ့ သူမဟာ သားေလးနဲ႔တူ ေပ်ာက္ ဆံုးေန သည့္ အနာဂတ္ကို ဘယ္လိုေလွ်ာက္လွမ္းရမလဲ ေတြးရင္းနဲ႔ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ မ်က္ရည္ဝဲလာၿပီး အေဝးကို ေငးေမာၾကည့္ ေနပါ ေတာ့တယ္။
လုေတာင္ရဲ႕ ဖခင္ မရမ္လ ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအဖြဲ႔ဝင္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာျမန္မာစစ္ တပ္မေတာ္က သူမတုိ႔ အိမ္ေရွ႕မွာဘဲ ဖမ္းဆီး ပစ္သတ္သြားခဲ့ပါတယ္။
စစ္ၾကီး မၿပီးေသးသ၍ လုေတာင္တို႔ အတြက္ ဒုကၡေတြ က မၿပီးေသး။ လုေတာင္တို႔ ခ်စ္တဲ့ေျမမွာ ယမ္းေငြ႔ေတြ ေသနတ္သံေတြနဲ႔ ေသြး ျငီးန႔ံေတြ မျပယ္ေသးသေရြ႕ အိမ္ျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္လည္းမေရမရာ ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ အတန္ၾကာ ေငးေနရင္းကေန လုေတာင္တစ္ ေယာက္ သက္ ျပင္းခ်ၿပီးစကား ဆက္ေျပာလာတယ္။
“က်မ သူငယ္ခ်င္း ထုဆမ္ကေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသား ဆိုင္းဒူရဲ႕ အေလာင္းကိုေတာင္ မျမင္လုိက္ရဘူး…။”
No comments:
Post a Comment