စားပြဲရွည္ႀကီးေပၚမွာ စေကာအခ်ပ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ ၾကံကို အခြံခြာၿပီး ပိုင္းထားတဲ့ ၾကံဆစ္ပိုင္းေတြ၊ ငွက္ေပ်ာတဖီး၊ ထမင္း ခုႏွစ္ ဆုပ္၊ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ ဝါးေရခြက္၊ ဝါးေယာက္မ၊ ခ်ည္ျဖဴလံုးေတြ ပန္းနုႏြယ္အညႊန္႔ေတြကို စေကာထဲ စုထည့္ထားတယ္။
စခန္း႐ုံးထဲမွာ ကေလးငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြၾကားထဲမွာ “ဘယ္သူေရ ဘယ္ဝါေရ” လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အတင္းတိုးေဝွ႔လို႔ စားပြဲေပၚ က စ ေကာေတြကို ၾကည့္ၿပီး သြားရည္ က်ေနၾကတယ္။ ဝိဉာဥ္ေခၚၿပီး ခ်ည္ျဖဴခ်ည္ၿပီးရင္ စားရမယ္ဆုိတာ သိလို႔ အနားက မခြာႏိုင္ၾက ပါဘူး။ ဖိနပ္ မပါတဲ့ ေျခေထာက္ကို ျမဲေအာင္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။
ကရင့္႐ိုးရာေတြ မႊန္းထံုေနတဲ့ စခန္း႐ုံးထဲမွာ စခန္းလံုျခံဳေရးတာဝန္ရွိသူ တီးလွေရႊ က “ဝါေလး ေဂ” မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ တဲ့အခါ လူထုပရိတ္သပ္ကလည္း “ဝါေလး ေဂ” လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တဲ့ အသံက စခန္း႐ုံး တခုလံုး ဟိန္းထြက္သြားတယ္။ ဝါေခါင္လျပည့္ ခ်ည္ျဖဴပြဲအတြက္ အမွတ္တ ရစကား ေျပာၿပီး အခမ္းအနားကို ဖြင့္လွစ္လုိက္ပါတယ္။
ခ်ည္ျဖဴပြဲအေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဖၚၾကတယ္။ ကရင္လူငယ္ေလးေတြ ႐ိုးရာဝတ္စံု အျပည့္မွာ ပလိုင္း၊ စေကာ၊ စကာ၊ စူး၊ ေပါက္ျပား၊ ေပါက္ တူး၊ ဝါးခြ်န္၊ ကြဲ်ခ်ိဳကိုင္ၿပီး စင္ျမင့္ေပၚ တက္သြားၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ျမဴးၾကြတဲ့ ႐ိုးရာေတးဂီတသံ ေအာက္မွာ သ႐ုပ္ေဖၚၾကတယ္။ ေခါင္း၊ ခါး၊ ေျခ၊ လက္ သြက္လက္တဲ့အကနဲ႔ ကၿပီး မၾကာခင္မွာ လက္ခ်ည္ပြဲမွာ ပါတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကိုင္ၿပီး အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပၾက တယ္။
ေသာၾကာအဲ (ျမန္မာလို သစၥာကို ခ်စ္တယ္)ဆိုတဲ့ ကရင္မေလးက “အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအရ သမီးတို႔ ကရင္ လူမ်ိဳးေတြဟာ ေတာင္ယာနဲ႔အမ်ားစု အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ယာစိုက္တဲ့ စူးဝါးကို အျမတ္တႏို္း ထား ၾကတယ္။ ေတာင္ယာခုတ္တယ္။ေတာင္ယာစိုက္ ၿပီးရင္ စပါးခင္းကို ရိတ္သိမ္းတယ္။ စပါးေလွ့တယ္။ ဒီအခါ စုေပါင္းကူညီ ေပးၾက တယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျပန္လည္စုေပါင္း ေနထုိ္င္ရေအာင္ အသံေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကြ်ဲခ်ိဳမႈတ္တယ္။ ကြဲ်ခ်ိဳသံဟာ စည္းလံုးျခင္း အဓိပၸါယ္ လည္း ေျပာႏိုင္တယ္။ လက္ခ်ည္ပြဲမွာ ပါတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ ပန္း နုႏြယ္က ဘယ္ေျမႀကီးေပၚပဲ ပစ္ခ်ပစ္ခ် ရွင္သန္တယ္။ ႀကီးထြားတယ္။ သန္မာတယ္။ ဘယ္မွာစိုက္စိုက္ မေသဘူး။ ဒါ ကရင္လူမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္။ သတၱိေကာင္းတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးက အခို္င္ တခုထဲက ဆင္း သက္လာတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖီးေလးေတြဟာတဖီးစီေပမယ့္ငွက္ေပ်ာဖီးမွာအသီးေလး ေတြ စုဖြဲ႔ေနတယ္။ ဒါ သမီးတုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးလိုပဲ။ သမီးတို႔ ကရင္လူမ်ဳိဳးေတြလည္း အစုအဖြဲ႔နဲ႔ ေနတတ္သူေတြပါ” တဲ့။
ေနာက္ၿပီး “ေယာက္မက သစ္ဝါးနဲ႔လုပ္ထားေတာ့ ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ မီးအပူဒဏ္ကို ခံႏို္င္တယ္။ သမီးတုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြကလည္း ေယာက္ မလုိအပူခံႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဖီးတုိ႔ ေျပာသလုိ ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးေပါ့။ေကာက္ ညွင္းနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ခြက္ျပင္ကစီးကပ္တယ္။ သမီး တုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြကိုလည္း တျခား ဘယ္လူမ်ိဳးက ခြဲခြဲ မကြဲဘူး၊ စီးကပ္ေနတယ္” တဲ့။
“ၾကံဆစ္ပိုင္းေလးေတြက ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ အနာဂတ္ပါ။ ၾကံအညႊန္႔က စိုက္လုိ႔ လြယ္တယ္။ ၾကံ ပင္ကႀကီးလာရင္တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္ သြားတယ္။ သမီးတုိ႔ဘဝလိုမ်ိဳး တဆင့္ျခင္း တက္သြားတယ္။ ထမင္းဆုပ္က သမီးတုိ႔ အသက္ သခင္။ ကရင္လူမ်ဳိးက ထမင္းကုိပဲ အဓိက အားထား စားရတယ္။ ထမင္းဆုပ္နဲ႔ တူတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳးက စုေပါင္း လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ”
ဆက္ၿပီး စင္ေပါမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ “ေရကျဖဴစင္တယ္။သန္႔စင္တယ္။ကရင္လူမ်ိဳးကလည္းျဖဴ စင္သန္႔စင္တယ္ေလ။ေကာက္ညွင္းထုပ္ထုပ္ ရင္ ပူးၿပီး ႏွစ္ခု ထုပ္သလို ကရင္လူမ်ိဳးေတြလည္း အျမဲတမ္း တြဲေနတယ္။ မခြဲခြာဘူး။ေကာက္ညွင္းထုပ္ ထိပ္ေလးက ရန္သူေတြကို ကာကြယ္ဖုိ႔ အျမဲခြ်န္ေနျမေနတယ္ေပါ့။ စေကာထဲမွာ ဆန္ထည့္ ဝိုင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းတဲ့ ဆန္ကိုေရြးတယ္။မေကာင္းတဲ့ဆန္ကိုလႊင့္ပစ္တယ္။မေကာင္း တာကို မယူဖုိ႔နဲ႔ သူမ်ား႐ိုးရာ ကိုယ့္႐ိုးရာထဲ မေရာက္ေအာင္ က်င္လုိက္ တဲ့ သေဘာပါ” လို႔ ေရလည္စြာပဲ ရွင္းျပသြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ အဘိုးအဘြားေတြက ဝိဉာဥ္ ေခၚၾကပါတယ္။
ဝိဉာဥ္ ခုႏွစ္ပါးကို ျပန္ေခၚေနတာပါ။ က်ားပါးစပ္၊ ဆင္ပါးစပ္၊ ငွက္ပါးစပ္ထဲက၊ သခ်ႋဳင္းထဲက၊ ေတာေတာင္ထဲက၊ ရွိသမွ် ေနရာက ဝိဉာဥ္ ေတြ ဒီႏွစ္၊ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ လူေတြရဲ့ အသံုးအေဆာင္၊ လယ္ယာ အသံုးအေဆာင္ ခိုင္းေနတဲ့ႏြားကအစ အေဝးမွာေရာက္ေနတဲ့ မိသားစု ေတြရဲ႕ ဝိ ဉာဥ္ အားလံုးကို ျပန္ေခၚတာ။ အဘိုးအဘြားေတြက ခုႏွစ္ရက္ သားသမီး ဝိဉာဥ္ ခုႏွစ္ပါး ျပန္လာၿပီလားလို႔ သံုးႀကိမ္ ေမးတယ္။ အားလုံးက ျပန္လာၿပီလို႔ သံုးႀကိမ္ ျပန္ေအာ္ရတယ္။
No comments:
Post a Comment