ရက္ကန္း႐ံုဆိုတဲ့အတိုင္း တဂ်ံဳးဂ်ံဳး အသံေတြကလည္း ညံလို႔၊ ရက္ကန္း႐ံုထဲမွာေတာ့ လူငယ္ေတြေကာ၊ အသက္ႀကီးသူ ေတြပါ ရွိေနပါ တယ္။
အဲဒီအထဲမွာ အသက္ ၆၀ အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးတဦးက တဘက္ ရက္ကန္းစင္ထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ လြန္းကို ဖမ္းလိုက္၊ တ ဘက္က ဖမ္းထားတဲ့လြန္းကို ေနာက္တဘက္ထဲ ျပန္ပစ္လိုက္နဲ႔ လက္ေတြက အျမန္လႈပ္ရွားေနသလို ေျခေထာက္ ကလည္း စည္း ခ်က္အ လိုက္ ေျခနင္းေတြကို နင္းေနတယ္။
“ဦးသန္းလြင္က ဒီ႐ံုမွာ ဆရာႀကီးပဲ။ ဒီဟာခတ္တာ ပညာပါတယ္။ ဒီတရြာလံုးမွာဆိုရင္ သူ႔လို ေျခ နင္း ၅ တန္းနဲ႔ လြန္း ၂ လြန္းစင္ကို ကၽြမ္း ကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ အရမ္းရွားသြားၿပီ။ ၂ ဦး၊ ၃ ဦးေလာက္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ အင္း ေလး ပုဆိုးကို ရက္ရတာ အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျခနင္းကိုၾကည့္လိုက္။ တန္း ၅ တန္းပါတယ္။ ခတ္တတ္တဲ့ လူငယ္အမ်ားစုက ေျခနင္း ၂ ခုပါတဲ့ ရက္ကန္းစင္ေလာက္သာ တတ္ ေတာ့တာ။ ေျခနင္း ၄ တန္းပါတဲ့ ရက္ကန္းစင္ေတာင္ ခတ္တတ္တာ လူေတာ္ေတာ္ နည္းေနၿပီ” လို႔ေ႐ႊျပည့္လွ်ံရက္ကန္း႐ံုပိုင္႐ွင္ဦးျမင့္ေဇာ္ က ေျပာပါတယ္။
အင္းေပါခုန္႐ြာထဲက အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သစ္သားနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြျဖစ္ေနတာကအရင္ရက္ကန္းေခတ္ ေကာင္း ခဲ့တုန္းက ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြလို႔ သိရတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီရက္ကန္း လုပ္ငန္းနဲ႔သာ ဆက္ၿပီး အသက္ေမြးၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီလို အိမ္ မ်ိဳးကို ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဦးျမင့္ေဇာ္က ဆက္ေျပာတယ္။
“အခု အင္းေလးက ထြက္တဲ့ ဇင္းမယ္အထည္ေတြ ဆိုရင္ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြေတာင္စက္ ေလွ ၃ စီးေလာက္လာမွ တစီးက လူေတြ လာၾကည့္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔ ႐ွင္းျပတာကို အားနာတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ၀ယ္သြားတတ္ ၾကတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ အ၀င္ နည္းနည္း မ်ားလာေတာ့ အရင္ႏွစ္ကထက္ အ၀ယ္နည္းနည္း ပိုသြက္တဲ့ သေဘာေတာ့ ႐ွိတာေပါ့” လို႔ သူက ႐ွင္းျပပါတယ္။
လက္ရက္ကန္းေတြဟာ စက္ရက္ကန္းကို အရည္အေသြးပိုင္းကအစ၊ ထုတ္လုပ္မႈပိုင္းအထိ မယွဥ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အခုလို အင္းေလးေဒသရဲ႕ အ ထင္ကရ ႐ိုးရာ ထြက္ကုန္ေတြ ေစ်းကြက္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့အျပင္ ႐ိုးရာပညာရပ္ပါ ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မယ့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္လာတာလို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
“လက္ရက္ကန္းက အႏုစိတ္တယ္၊ စိတ္ရွည္ရတယ္၊ အခ်ိန္ယူရတယ္။ လြန္းရာေက်ာ္စိတ္ကို စက္နဲ႔မွ ႐ိုက္လုိ႔ မရတာ။ အခုလူငယ္ေတြ ဒါမ်ိဳး မခတ္တတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဟိုး အရင္ခတ္တဲ့သူေတြ ႐ွိေနလို႔ အခုခ်ိန္အထိ အထည္နည္းနည္း ထြက္ေနတာ” လို႔ ဦးျမင့္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။
အင္းေလးယကၠန္း ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္က အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ လက္ယကၠန္းစင္ေတြ အနည္းဆံုး ၁ စင္ေတာ့ရွိခဲ့ရာကေန အခုဆိုရင္ အဲဒီယ ကၠန္းစင္ေတြကို ျဖဳတ္ေရာင္း ကုန္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ အင္းေပါခုန္ရြာမွာ အခုဆိုရင္ လက္ယကၠန္း လုပ္တဲ့႐ံု ၅ ႐ံုပဲ ႐ွိပါေတာ့တယ္။
“က်ေနာ္က ရက္ကန္း ေလာကထဲကို ေနာက္ဆံုးမွ ၀င္တဲ့သူပါ။ ေ႐ွးတုန္းက ဆရာႀကီးေတြ အမ်ား ႀကီးပါ။ က်ေနာ္က ကိုယ့္အိမ္မွာတႏိုင္ လုပ္ တယ္။ ၿပီးရင္ မႏၱေလးကို ပို႔တယ္။ မႏၱေလးက ပိုး ၀ယ္လာတယ္။ ဒီမွာ ရက္ကန္း ျပန္ရက္ တယ္။ မႏၱေလးျပန္ပို႔တယ္။ ေနာက္ၾကေတာ့ မႏၱ ေလး ကုန္သည္ေတြက တအားဖိလာတယ္။ ေစ်းမေပးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေဖး ေပါက္က ေန ၀င္တဲ့အထည္ေတြက က်ေနာ့္ထက္ ေစ်းနည္း ေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္တပ္ဆုတ္ၿပီး ျပန္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ တႏိုင္တပိုင္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္” လို႔ ဦးျမင့္ ေဇာ္က သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပတယ္။
အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္ေတြကို ပညာျပန္ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ လုပ္ေနတယ္လို႔ ရက္ကန္းပညာရွင္ ဦးသန္းလြင္က ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္း ေလး ေဒသမွာ လက္ယကၠန္းသင္ၾကား ေပးတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး။
“လက္ရက္ကန္းခတ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ ျပန္ေမြးထုတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတာ့ယူရမယ္။ မႏၱေလး၊ အ မရပူရမွာေတာ့ ဒီလို သင္တန္းမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ အခုေတာ့ လူငယ္ ၂ ဦးကို က်ေနာ့္ပညာေတြ သင္ေပးေနတာ အေနအထား တခုကိုေတာ့ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီ႐ံုမွာလုပ္ေနတဲ့ သူေတြက က်ေနာ္တုိ႔႐ြာက မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ေတြက လယ္ဆင္းခ်ိန္ ဆိုရင္ လယ္ထဲသြား အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ စိုက္ခင္းထဲ အလုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီရာသီကုန္မွ ဒီမွာလာျပန္ လုပ္ၾကတာ” လို႔ ဦးသန္း လြင္က ေျပာပါတယ္။
ဒီလုပ္ငန္းက သူတုိ႔ မိဘဘိုးဘြား အစဥ္အဆက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြပါ။ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြကို မတိမ္ေကာရေအာင္ျပန္ၿပီးေဖာ္ထုတ္ရ မယ္ လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေရာင္းအ၀ယ္ဘက္မွာ နည္းခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီလုပ္ငန္းက ရပ္လုိက္ရတဲ့အေနအထားမ်ိဳးအထိေရာက္လာပါၿပီ။ဒီအတြက္ အင္း ေလး ကထြက္တဲ့ လက္ထည္ ေတြကို ေစ်းကြက္ျပန္ ၀င္လာေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ရက္ကန္းသမားေတြက ေျပာ ပါ တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဇင္းမယ္အထည္ေတြဆို ေခတ္နဲ႔အညီ ဆန္းသစ္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဇင္းမယ္ထည္ဆိုတာ ဒီပံုစံအတုိင္းပဲ စံနမူနာ ျဖစ္ခဲ့ တာ၊ ေ႐ွးလူႀကီးေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ ပံုစံကိုပဲ နဲနဲပါးပါး အကြက္ဆန္းေလးေတြ ေလာက္ပဲ ထြင္လုပ္လုိ႔ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔ျဖစ္ေစခ်င္္တာက ေစ်းကြက္လည္း ႐ွိေစခ်င္တယ္၊ အတတ္ပညာ႐ွင္ေတြက အင္းေလး ေဒသ တခုလံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ ႐ွိပါေသးတယ္။ လုပ္ျပစရာ အရင္းအႏွီးက မ႐ွိဘူး။ အဲဒါေတြကို ေဖးမေစခ်င္တယ္။ ပညာ႐ွင္ကို ပညာ႐ွင္ အဆင့္ေပါ့။ အလုပ္သမားေတြ အတြက္လည္းအ ဆင္ ေျပေအာင္၊ ထြက္လာတဲ့ အထည္ေလးေတြကို ႏိုင္ငံျခား တင္ပို႔လို႔ရေအာင္ေပါ့။ လက္နဲ႔ရက္တဲ့ အထည္ေတြျဖစ္လို႔ တနည္းနည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ ျခား တင္ပို႔ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဒီလုပ္ငန္းက ျပန္အဆင္ေျပ ႏိုင္မယ္ထင္တယ္” လို႔ ေရႊျပည့္လွ်ံ ရက္ကန္း႐ံုပိုင္ရွင္ ဦးျမင့္ေဇာ္က ေျပာတယ္။
လက္႐ွိ အေနအထားကေတာ့ ထမင္းစားရ႐ံု ရပ္တည္ေနရတာတယ္၊ ဒီအေျခအေနကို အားမရဘူးလုိ႔ သူက ဆက္ေျပာ ပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ လည္ပတ္ေနတဲ့ ယကၠန္း႐ံုေတြက ထုတ္လုပ္ေပး ႏိုင္တဲ့ ပမာဏကလည္း တကယ္တမ္း ႏိုင္ငံျခား တင္ပို႔လို႔ရတဲ့ အေရအတြက္ မ႐ွိဘူးလို႔ သူ႔အျမင္ကို ဆက္ေျပာတယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ရက္ကန္းရက္ထည္ေတြထက္ စက္ခ်ဳပ္တာ ပိုမ်ားေနပါၿပီ။ ပိတ္စေပးတာကို ခ်ဳပ္တာေလာက္ပဲ မ်ားေတာ့ပါေတာ့ တယ္။
“ကိုယ့္ အင္းသူအင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ဒီလုပ္ငန္း အတတ္္ပညာကို တတ္ထားေစခ်င္တယ္။ ဒါက ကိုယ့္႐ိုးရာ အလုပ္ပဲေလ။ ဒီအလုပ္တတ္ရင္ ထမင္းစားလို႔ေတာ့ ရပါေသးတယ္” လို႔ ဦးျမင့္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။
အခု အင္းေလး႐ိုးရာ ရက္ကန္းပညာတင္ ပေပ်ာက္လုနီးပါး ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘဲ အင္းေလးစာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ ပေပ်ာက္လာ တယ္ လို႔ သိရပါတယ္။
အင္းေလးကန္ကလည္း ပ်က္စီးလာတယ္၊ အဲဒါေတြကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြက အဓိကပဲ၊ ဒီမွာ တကယ္ လုပ္ႏိုင္မယ့္သူေတြ က လည္း ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အားစိုက္တာ မေတြ႕ရဘူးလို႔ အင္းသားေတြက ေျပာၾကတယ္။
အင္းေလးေဒသမွာ အင္းသား ၀န္ႀကီးတေယာက္ ႐ွိေပမယ့္လည္း ေဒသခံေတြအားလံုး ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မွ ရမယ့္ အေနအထား ရွိပါ တယ္။
ရက္ကန္း႐ံုထဲကို လိုက္ၾကည့္လုိက္ခ်ိန္မွာ လြန္းကြာသြားတာနဲ႔အမွ် အထည္ေတြရဲ႕ အဆင္၊ အကြက္ေလးေတြ ကြာသြားတာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ ေထာင့္တေထာင့္က ရက္ကန္း စက္တခုမွာ ခတ္ေနတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးတဦးက ေဘးနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ အမ်ိဳး သ မီးငယ္ တဦးကို ေျခနင္းအကြက္က် ဘယ္လိုနင္းရမလဲဆိုတာကို လက္ေတြ႕နင္းျပ သင္ၾကားေနပါတယ္။
အဲဒီ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးက ဒီ႐ံုရဲ႕ ပညာရွင္ ဦးသန္းလြင္ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သလို အ႐ြယ္ေရာက္စ ကတည္းက ဒီရက္ကန္း အလုပ္နဲ႔ပဲ အ သက္ေမြးေနတဲ့ သူပါ။ ဒီ႐ံုထဲမွာ သူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးကသာ ဦးေဆာင္ေနရတဲ့ သူေတြလို႔ သိရပါတယ္။
ရက္ကန္းခတ္တာကို ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြား တစု ရက္ကန္း႐ံုထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြက အဲဒီ ႏိုင္ငံ ျခား သားေတြကို ရက္ကန္းအေၾကာင္း လုိက္လံ ႐ွင္းျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျပန္ထြက္သြား ခ်ိန္မွာ အထည္တ ထည္မွ ေရာင္းလိုက္ရတာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။
“ႏိုင္ငံျခားသား လာတိုင္း ၀ယ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔တင္ က်ေနာ္တို႔ ရပ္တည္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ထည္ေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းက ရန္ကုန္မွာ႐ွိတဲ့ အင္း တိုင္းရင္းသား ၀တ္စံုေတြထက္ေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတယ္” လုိ႔ ဦးျမင့္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။
ေ႐ႊျပည့္လွ်ံ ရက္ကန္း႐ံုကေန ျပန္ထြက္ဖုိ႔ ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရက္ကန္းခတ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ ရက္ကန္းစင္ကေန ျပန္ဆင္း လိုက္ တာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဧည့္သည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခတ္ျပၿပီး ဧည့္သည္ ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာတဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္ လာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင့္တေနရာမွာ စုေ၀းၿပီး စကားေျပာေနပါေတာ့တယ္။
ရက္ကန္း႐ံုေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုပဲ လည္ပတ္ေနရင္း တိုးတက္မယ့္ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ဦးျမင့္္ေဇာ္ကေတာ့ ဒီလုပ္ငန္း ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖုိ႔ဆိုရင္ အဘက္ဘက္ကေန ပံ့ပိုး ကူညီမႈေတြ အမ်ားအျပား လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
သူက လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကို အင္းေလးကန္အတြက္ အဓိက ေသာက္ေရ ရရွိေနေသးတဲ့ ေညာင္၀န္း ေရထြက္ေပါက္က ထြက္တဲ့ေရ ကို က်ိဳခ်က္ထားတဲ့ ေရေႏြးေလးေတာ့ ေသာက္သြားပါဦးလို႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳေနပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment