အဆိုေတာ္ လႊမ္းပိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက စာသားေလးပါ။ ဒီသီခ်င္းကို က်မ ထပ္ခါ တလဲလဲ ညည္းေနမိပါတယ္။
ဟုတ္တယ္။
အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီ။ ျပန္လုပ္ခ်င္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ … မေျပာင္းလဲဘဲ ခ်စ္ေနဆဲပါ။
ဘယ္သူ႔ကို ခ်စ္တာလဲ ဆိုေတာ့ … စာေပရယ္၊ ၿပီးေတာ့ စာေပသမားေတြရယ္ …၊ ၿပီးေတာ့ စာေပပရိသတ္ေတြကိုရယ္ေပါ့။
ေက်နပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေက်နပ္သည္ ျဖစ္ေစ … အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ပါၿပီ။ က်မတို႔ စာေပသမားေတြဟာ “ရသ” မ်ိဳးစုံ ခံစားခဲ့ၾကရ ၿပီးၿပီ။ ရ သ တကယ္ စုံပါ တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တာေတြ၊ ၾကည္ႏူးတာေတြ၊ ရယ္ေမာတာေတြ..၊ ၿပီေတာ့ ငိုေႂကြးရတာ ေတြ …။
ဟုတ္တယ္။ က်မတို႔ ငိုခဲ့တယ္။ ေခ်ာင္ၾကားထဲမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။
လူေရွ႕ သူေရွ႕၊ အမ်ားေရွ႕မွာ၊ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္း နားလည္စြာနဲ႔ မ်က္ရည္က်ခဲ့ၾကတာပါ။
ဧရာ၀တီ စာေပပြဲေတာ္ … တဲ့။ လွလိုက္တဲ့ နာမည္။
က်မတို႔ ေပးထားတဲ့ နာမည္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူတို႔ စိတ္ကူးပါ။ သူတို႔က က်မတို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသား အစစ္ျဖစ္တဲ့ “ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး” ကို က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳၿပီး နာမည္တပ္ေပးခဲ့တာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ စာေပပြဲေတာ္ပါ။
ႏို၀င္ဘာက အစပ်ိဳးလိုက္တာ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၊ ၂၊ ၃ ညေန ၆ နာရီခြဲမွာ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ပိတ္ပြဲကို အဲဒီ နာရီမွာ က်င္းပမယ္ လို႔ တာ၀န္ရွိသူ တေယာက္ ေျပာၾကားခ်က္အရ သိခဲ့တာပါ။ က်မကေတာ့ ပိတ္ပြဲကို မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ က်မ အသည္းႏွလုံးေတြက ၾကည့္ဖို႔ ျငင္းဆန္ေန ၾကတယ္။
ၿခဳံၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ …
စကတည္းက (တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဒုတိယ အစည္းအေ၀း၊ တာ၀န္အရွိဆုံး ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ စေတြ႕ ကတည္းက) က်မတို႔ ေျပာခဲ့တယ္ … ဒီပြဲ ကို “စာေပပြဲေတာ္”လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အင္မတန္ အေရာင္အေသြး ကင္းတဲ့၊ အျဖဴေရာင္သက္သက္ ပြဲ ျဖစ္ပါေစ လို႔။ သူ ကလည္း ကတိေပး ခဲ့တယ္။ လုံး၀ ႏိုင္ငံေရး မပါပါဘူး တဲ့။ က်မတို႔ စာေရးဆရာေတြ ေက်ာခင္းၿပီး ေပးခဲ့တဲ့ လမ္းကို တက္နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ခံခဲ့ရေပါင္း မ်ားၿပီပဲ။
ေကာင္းပါတယ္။
က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း … ႏိုင္ငံတကာက စာေရးဆရာေတြလည္း လာၾကတယ္။ ပြဲ မတိုင္ခင္ ကတည္းက ႀကိဳေရာက္ေနသူ တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ လုပ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ညစာ စားပြဲေလးေတြမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကား ဖလွယ္ ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ အထူး သျဖင့္ က်မတို႔ ျမန္မာ စာေရးဆရာမ်ားရဲဲ႕ “ဘ၀ ၾကမ္းၾကမ္း” စာအုပ္ေတြကို သူတို႔ သိခ်င္ ၾကတယ္။ ဌာနႀကီး တခုက ၾကားခံၿပီး ျမန္မာဘာသာကေန အဂၤ လိပ္ဘာသာကို ျပန္ဆိုဖို႔၊ ဟိုႏိုင္ငံက စာအုပ္ပြဲေတာ္မွာ ခင္းက်င္းဖို႔ အထိ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။
လိပ္စာကတ္ေတြ လဲလွယ္ၾက၊ ေရကန္ေဘးမွာ အေအးေသာက္ရင္း အင္တာဗ်ဴး၊ ဗီဒီယို မွတ္တမ္းေတြ ယူၾက၊ အျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾက။ ရလဒ္ က က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက “ဘ၀ေတြ” ကို သူတို႔ တခ်ိဳ႕တ၀က္ ေတြ႕ျမင္ခံစား သင္ယူသြားခဲ့တယ္။ သူတို႔အတြက္လည္း ျမတ္တယ္၊ က်မတို႔ အတြက္လည္း ျမတ္တယ္။ စီစဥ္ေပးသူမ်ားကို သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
စာေပပြဲေတာ္ … ဆိုတာ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတဲ့ က်မတို႔ စာေရးဆရာ တခ်ိဳ႕က (အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာခဲ့ေပမယ့္၊ အမွတ္တမဲ့နဲ႔မို႔) ေဆြး ေႏြးပြဲ (Panel Discussion) အတြက္ မျပင္ဆင္ဘဲ၊ ေရွး႐ိုးအတိုင္း စာတမ္းေတြ ျပဳစုၾကလို႔ ပင္ပန္း႐ုံမက ေငြလည္း ကုန္က်သြားၾက ရွာတယ္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာနဲ႔ ေ၀ငွလိုက္မဟဲ့ … ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ အဂၤလိပ္ ဘာသာ ျပန္ခိုင္းၾကရလို႔ ဘာသာျပန္ခေတြ တက္ကုန္ၾကပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴ တာ စာစီခ၊ မိတၱဴခ၊ ခ်ဳပ္ခေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္က် ရွာပါတယ္။ အင္းလ်ားလိတ္ ဟိုတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို အသြားအျပန္ လိုင္းကား မရွိေလ ေတာ့၊ တကၠစီခ ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ထပ္ဆင့္ ကုန္ၾကရ ရွာပါတယ္။ ကုန္ပါေစ … ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ ပရိသတ္နဲ႔ ေျပာၾကားသူ အျပန္ အ လွန္ ပူးေပါင္း ေဆြးေႏြး ၾကတာ အလြန္ ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။
ခက္သြားတာက … အခ်ိန္ဇယားပါ။
အဂၤလိပ္လို (ရွက္ဂ်ဴး)၊ အေမရိကန္လို (စကက္ဂ်ဴး) လို႔ေခၚတဲ့ အခ်ိန္ဇယားက အေတာ္ အခက္ေတြ႕ေစခဲ့တာပါ။ အႀကိမ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္ လိုက္၊ ေ၀လိုက္၊ ေနာက္ထပ္ ညိႇလိုက္၊ ျပန္ျပင္လိုက္၊ ျဖည့္လိုက္၊ ဖ်က္လိုက္နဲ႔ တကယ္တမ္း ပြဲက်င္းပမယ့္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁ ရက္ေန႔ မတိုင္ခင္ ေနာက္ဆုံးရက္ ဇန္န၀ါရီ ၃၁ က်မွ၊ ေနာက္ဆုံး ဇယား ထြက္လာတယ္။ (အထူးမွတ္ခ်က္ – အဲဒီ ဇယား ဆြဲခြင့္ က်မတို႔ မရခဲ့ပါ)
ဒီတခါ မူလက ၁ ရက္ေန႔ လုပ္ရမယ္လို႔ သိထားတဲ့ အဖြဲ႕ကို ၃ ရက္ေန႔ ေရႊ႕လိုက္တာလည္း ကာယကံရွင္က မသိလိုက္ဘူး။ ညက်မွ သိလို႔ ၁ ရက္ေန႔ ျပန္ေရႊ႕ေပးပါ ေျပာေတာ့ အခ်ိန္ ရွာေပး ရွာပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ မူရင္း ဇယားမွာ မပါတဲ့ အတြက္ အဲဒီ အဖြဲ႕ခမ်ာ သူရတဲ့ အခ်ိန္၊ သူ ရတဲ့ အခန္းကို သြားတဲ့ အခါ ခုံေလးေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕ … ပရိသတ္ တေယာက္မွ မရွိ။ ဘယ္ရွိမလဲ … အားလုံးကို အဲဒီ ဇယားေလး ေတြ အလ ကားေ၀ထားတာမို႔ ဇယားေလးကို ကိုင္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ အခန္း သြားၾကတာကိုး။ တၿပိဳင္နက္ ၄ ေနရာ က်င္းပတယ္ေလ။ ႀကိဳက္တာ ေဆြးေႏြး … နားေထာင္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္လို နားေထာင္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္လို ေျပာတဲ့ အခန္းသြား။ ျမန္မာလို နားေထာင္ခ်င္ရင္ အဲဒီ ၾကယ္ပြင့္ (*) ျပထားတဲ့ အခန္း သြားေပါ့။
ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕ခမ်ာမွာေတာ့ သူတို႔ ေျပာဖို႔ လုပ္ၾကတဲ့အခါ ဇယားမွာ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ပရိသတ္က မသိဘဲ ပရိသတ္ တ ေယာက္မွ မရွိတာပါ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ … လို႔ လွ်ပ္တျပက္ စဥ္းစားၾက တယ္။ ပရိသတ္ မရွိဘဲ ေျပာေနလို႔က အဓိပၸာယ္ မရွိဘူး။ေရႊ႕ဖို႔စဥ္းစား ရင္လည္း အပိုပဲ။ သူတို႔ မ်က္ရည္ မက်ပါဘူး။ ေဒါသ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း အျပစ္ မဖို႔ပါဘူး။ ပညာတတ္ေတြ ပီပီ … “ပညာရွိ အမ်က္ အျပင္မထြက္” ဆိုတဲ့ ဆုံးမစကားလို တိတိက်က် က်င့္သုံးသြားခဲ့ၾကတယ္။ ငိုတာက က်မပါ။ မ်က္ရည္ မက်ဘဲ ရင္ထဲမွာ ငိုတာမို႔ ပိုၿပီး အခံရ ခက္ပါတယ္။
သူတို႔ အဖြဲ႕ဟာ ဒုတိယ အစည္းအေ၀းက စၿပီး အၿပီးသတ္ အထိ တက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ စာေပနယ္မွာ တစုံတရာ နာမည္ရၿပီးသူေတြပါ။ စာ တမ္းအတြက္ အပင္ပန္းခံၿပီး ဘာသာျပန္ခေတြ၊ မိတၱဴခေတြ၊ ကြန္ပ်ဴ တာ စာစီခ ေတြကို ေသာင္းခ်ီၿပီး အကုန္အက် ခံခဲ့ၾကသူေတြပါ။ “ဆ ရာမပဲ လူႀကီး လုပ္ေနတာ” လို႔ က်မကို ခပ္သာသာေလး အျပစ္တင္ခ်င္ဟန္ မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္တာ ျမင္ရေတာ့ ဇယားဆြဲ တဲ့ အထဲမွာ ကိုယ္မွ ပါခြင့္ မရခဲ့တာေလ … လို႔ မ်က္လုံးနဲ႔ပဲ ေျဖခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ နာမည္ေတြကို က်မ မေဖာ္ရက္ပါဘူး။
ေနာက္ တဖြဲ႕က တမ်ိဳး … ဆိုးျပန္ပါတယ္။
လူအမ်ား ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ လုပ္လို႔ရတဲ့ ေနရာမွာ ေနရာရတယ္။ သူတို႔ အဖြဲ႕က ေတာင့္တယ္။ နားေထာင္မယ့္ ကိုယ္ပိုင္ ပရိတ္သတ္ (အမာ ခံ ပရိသတ္) လည္း အသင့္စုၿပီးသား ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခန္းမွာ ထိုင္ခုံ မရွိဘူး။
အခမ္းနားမႉး လုပ္တဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာက နာဂစ္ျဖစ္ေနၿပီ။ က်မမွာ သူ႔ကို စိတ္ထိန္းဖို႔ ဖက္ၿပီး ေခ်ာ့ရတယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္း မွာပဲ အခန္းေစာင့္ ေဗာ္လံတီယာေတြကို “ဟိန္း ေဟာက္” ရတယ္။
သူတို႔ ခမ်ာလည္း ပ်ာယာခတ္ၿပီး ထိုင္ခုံ ေျပးရွာၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ စားပြဲက ေသးေနလို႔ ကိုယ့္လူေတြ ကိုယ့္လက္ကိုင္အိတ္၊ လြယ္အိတ္ေတြ ကို ေပါင္ေပၚ တင္ၿပီး စကားေျပာရတာ ျမင္ေတာ့ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနား တဲ့ စင္ျမင့္နဲ႔ ဆိုဖာေတြ ခင္းထားတဲ့ (Ball Room ) ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ယွဥ္မိ ၿပီး က်မ ရင္နင့္ရျပန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္ အမာခံ ပရိသတ္နဲ႔ စၿပီး ၿငိမိၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ကိုယ့္အခန္းကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ ေဘာလ္ ရြန္းႀကီးဆီ အေျပးအလႊား သြားၾကတဲ့ လူေတြက ကိုယ့္အခန္းကို မေလးမစား ျပဳသြားတယ္လို႔လည္း ခံစားမိျပန္တယ္။ ပညာရွိ အမ်က္ အျပင္ မထြက္ေအာင္ က်င့္လက္စနဲ႔ က်င့္ရတယ္။ ဒီလိုအေရး ေတြ ျမင္လို႔ က်မက ႀကိဳတင္ၿပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ (တားခြင့္ေတာ့ မရွိဘူး ဟုတ္လား) သူတို႔ ဘယ္လိုလူကို ဦးစားေပးခဲ့သလဲ၊ ဘယ္လို လူကို ဘယ္လို အခန္းမွာ ဘယ္လို အခ်ိန္ေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာ က်မ ေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဇယားေတြ ေပါပါတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီ ဦးစားေပး ပုဂၢိဳလ္ကို တေန႔တည္းမွာ ၂ ခ်ိန္ေတာင္ ေပးခဲ့လို႔ တျခား အခန္းေတြမွာ အာ႐ုံ ေလ်ာ့သြားတာ ခံရတာက ကာယကံရွင္ေတြပဲ ခံစားၾကရတာပါ။ အဲဒီလို ပရိသတ္ ေျပးလႊား အာ႐ုံစိုက္ေနခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာ ဆရာမေတြအမ်ား စုက အင္းလ်ားကန္းေစာင္း ျမက္ခင္းမွာ ဖင္ခ်ထိုင္ၿပီး စိတ္ေၾက ေနၾကရွာပါတယ္။ ပညာရွိ အမ်က္ အျပင္ မထြက္။
အဆိုးဆုံးတကာ့ အဆိုးဆုံးကေတာ့ ေနာက္ဆုံး အခန္းတခုပဲ။ ညေန ၆း၃၀ မွာ ပိတ္ပြဲလုပ္မယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီ ၆း၃၀ မွာပဲ စာေရးဆရာ တစု (ဆရာမေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ဆရာ ၂ ေယာက္) အစီအစဥ္ ရွိေနတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဒီကေလး ေတြရဲ႕ အစီအစဥ္က ပိတ္ပြဲရဲ႕ အျပင္ ဘက္ေပါ့။ ပြဲေတာ္ ျပင္ပေပါ့။
က်မ တေယာက္တည္း အတြက္ ငိုစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၃ ရက္အတြင္း က်မက ၄ ေနရာေတာင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဂၤလိပ္ ဘာသာနဲ႔ ၂ ေနရာ၊ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ၂ ေနရာပါ။ အခု ၆း၃၀ မွာ ေဆြးေႏြးရမယ့္ က ေလးေတြက တခါမွ မေျပာရရွာ ေသးပါဘူး။ သူတို႔ ခမ်ာ အစည္းအေ၀းေတြ လည္း တက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၃ ရက္လုံးလုံးလည္း အေျပးအလႊား ဟိုသည္ကူးၿပီး နားေထာင္ခဲ့ၾကရွာတာပါ။ အခု သူတို႔ ရတဲ့ အလွည္က ပြဲေတာ္ ပိတ္ပြဲ အျပင္ဘက္မွာ။ ပြဲေတာ္ ပိတ္ပြဲက ေရကန္ေဘး လသာတဲ့ ျမက္ခင္းမွာ။ သူတို႔ ခမ်ာက အေပၚထပ္ ေခ်ာင္က်က် အခန္း က်ဥ္းေလးထဲ မွာ။ ေန႔ခင္းက တြင္က်ယ္ခဲ့တဲ့ စႏၵရားႀကီးလည္း အဖုံးပိတ္ ထားၿပီ။ စားေသာက္ခန္းမွာလည္း က်ီးနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္။ ေလာ္ဘီ မွာလည္း ဧည့္သည္ေတြက ေလယာဥ္ကြင္း ဆင္းမယ့္ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာေတြ နဲ႔ …။
က်မ ရဲေဘာ္ တဦးက … “စာေပမွ တဆင့္ လြတ္လပ္ခြင့္” ဆိုတဲ့ အခု သူတို႔ ရထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ ဒီ အစီအစဥ္ကို လူမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ မွာ ထားေပးတာ လားလို႔ ေမြးခြန္း ထုတ္ခဲ့တယ္။ သူလည္း ပညာရွိေပါ့ေလ။
ေဟာ … ေအာက္ဘက္ ျမက္ခင္းျပင္က လက္ခုပ္သံေတြပါလား …။ သူတို႔ ေအာင္ပြဲခံေနၿပီ။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက စာေရးဆရာမ ေလးေတြကေတာ့ … မ်က္စိသူငယ္နဲ႔။ က်မရဲ႕ ရဲေဘာ္တဦးက “ရပ္လိုက္ေတာ့” လို႔အဓိပၸာယ္ရတဲ့လက္ ဟန္ (လည္ပင္း ကို ျဖတ္ျပတာ) ျပလိုက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့။ က်မရဲ႕ ညီမ တဦးက ရင္ကြဲတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ ေကာက္ရြတ္တယ္။ က်မေပါက္ကြဲတယ္။တၿပိဳင္ နက္တည္းမွာပဲ ဆရာေဖျမင့္ ေျပာတဲ့ စကားကို သတိရတယ္။ ကိစၥ အခက္အခဲ တခုခု ေတြ႕တိုင္း “ေနာက္ဆို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ရေအာင္” တဲ့။
(ေရႊကူေမႏွင္းသည္ ဝတၳဳတို၊ ဝတၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္ စသည့္ စာေပလက္ရာမ်ိဳးစံုကို ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားေနသူ ျဖစ္ ၿပီး လံုးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသား ထုတ္ေဝေနသည့္ စာေရးဆရာမ တဦးျဖစ္သည္)
No comments:
Post a Comment