အိမ္မက္ထဲက ေက်ာင္း

ဖိုးစမ္းေခ်ာင္း (GG)

မႏၱေလးၿမိဳ႕ ခ်မ္းျမသာစည္ၿမိဳ႕နယ္ ၿမိဳ႕သစ္အမွတ္(၅)အတြင္းရွိ အမွတ္ ၂၆ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး တာဝန္ျဖင္႔ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စုိး တေယာက္ ပထမဆုံး ေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ ေလးဘက္ေလးတန္ မလုံၿခံဳံသည့္ ေက်ာင္းတံတိုင္းနံရံမ်ား ဝန္းရံထားသည့္ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ သက္တမ္းရွိၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းႀကီး တခုျဖစ္သည္။

၆ ဧက ေက်ာ္က်ယ္ဝန္းသည့္ ေက်ာင္းႀကီးအတြင္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား သင္ၾကားေနသည့္ အေဆာင္တခ်ိဳ႕သည္ ေျမစုိက္ဝါးထရံ အေဆာင္မ်ားျဖစ္ၿပီး မိုးရြာၿပီဆိုလွ်င္ အေဆာင္ၾကမ္းခင္းမွာ ရႊံ႕အလူးလူးႏွင့္ျဖစ္သည္။

အားကစားကြင္းမ်ားလည္း ပီပီျပင္ျပင္ မရွိလွ၊ သိပၸံခန္းမွာ ထာဝစဥ္ေသာ့ခတ္ထားသည္။ စာၾကည္႔တိုက္မွာ စာအုပ္ေရ ၁၀၀၀ ခန္႔သာရွိသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပားရွိ ပုံမွန္ျမင္ေတြ႕ေနက် အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ပုံစံသာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စိုး ကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကို ေတာ္လွန္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အထက ၂၆ ကို သူ အသြင္ေျပာင္းပစ္မည္။ သူ႔အိပ္မက္ထဲက ေက်ာင္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းမည္ ျဖစ္သည္။

မိဘဆရာ အစည္းအေဝး ေခၚလိုက္သည္။ ေက်ာင္း၏လက္ရွိအေျခအေနအား ရွင္းျပသည္။ သူလုပ္ေဆာင္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို အေသးစိတ္ ေျပာျပသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း စည္း႐ုံးသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုလည္း လႈံ႔ေဆာ္သည္။ သက္ႀကီး ေက်ာင္းဆရာမ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ကို ေနာက္ကြယ္တြင္ ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္။ တံျမက္စည္းအသစ္ေလးဆိုေတာ့ အရမ္းလွဲခ်င္ေနမွာေပါ့ေနာက္ဆိုရင္ ဒီလုိပဲ ၿပီးသြားမွာပါဆိုသည့္ စကားမ်ားေျပာၾကသည္။

အထက္တန္းေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္က ႏွစ္စဥ္ ဘ႑ာေငြေထာက္ပံ့ေသာ္လည္း ေငြေၾကးပမာဏနည္းပါးလြန္းသျဖင့္ တႏွစ္လွ်င္ စာအုပ္ေရ ၂၀ ခန္႔မွ်သာ ဝယ္ယူႏိုင္ေသာ္လည္း ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စိုး ကေတာ႔ ဆင္ေျခမေပးပါ။

စာၾကည္႔တိုက္အတြင္း စာအုပ္မ်ားမ်ားထားရွိႏိုင္ရန္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုသည့္ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ကိုသာ ရွာေဖြေနပါသည္။ တကယ္ေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ကို အသက္ဝင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ရသည္မွာ သိပ္ေတာ့ မခက္လွ။ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားကို စာအုပ္ အလႈခံသည္။ မိမိအိမ္တြင္ရွိေသာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္သို႔ လွဴလိုက္သည္။

အိမ္တြင္ ပိုေနေသာ စာအုပ္မ်ားကိုေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္သုိ႔ လွဴရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တိုက္တြန္းသည္။ ျမန္မာစာ ဆရာမမ်ားထဲ မွာ စာဖတ္ဝါသနာပါေသာ ဆရာမမ်ားကို စာၾကည့္တိုက္မႉးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ၿပီး သူ႔လက္သူ႔ေျခ စီမံခြင့္ ေပးသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားကို မုန္႔စားနားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္မ်ားတြင္ ၎တို႔စိတ္ႀကိဳက္ ဖတ္ရႈေစ႐ုံသာမက ညေနခင္း ကာယခ်ိန္မ်ားမွာလည္း ေနပူျပင္းေသာေၾကာင့္ ထုိအခ်ိန္တြင္ စာဖတ္ဝါသနာပါေသာ ေက်ာင္းသားသူမ်ားကို စာၾကည့္တိုက္သုိ႔ သြားခြင့္ျပဳသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေလးမွာ အသက္ဝင္လာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္အေၾကာင္း မိဘမ်ားကိုေျပာျပၾကေလရာ မိမိတို႔သားသမီးမ်ား အမွန္တကယ္ဖတ္ရႈရေၾကာင္း သိရသျဖင့္ မိဘမ်ားက လည္း စာအုပ္မ်ား၊ စာအုပ္ဝယ္ရန္ အလွဴေငြမ်ား လွဴၾကသည္။ ေက်ာင္းသုိ႔ လာေရာက္ၾကည့္ရႈသည့္ လူႀကီးမ်ားကလည္း အသက္ ဝင္ေနသည့္ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုအျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ရ၍ လွဴသြားၾကျပန္သည္။ သူကလည္း စာအုပ္ဝယ္ရန္လႈသည့္ အလွဴေငြမ်ားကို တျခားေနရာတြင္ မသုံးပါ။ ယေန႔လွဴ နက္ျဖန္ စာအုပ္သြားဝယ္သည္။ ၿပီးသည့္ေနာက္ တပတ္တခါလုပ္သည့္ မိဘဆရာ အစည္း အေဝး တြင္ တခါတည္း စာရင္းရွင္းျပေလရာ လွဴသည့္မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ယုံၾကည္မႈ တိုးပြားလာၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ သူေရာက္ခါစ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၁၂ လပိုင္းအခ်ိန္က အုပ္ေရ ၁၀၀၀ ခန္႔သာရွိေသာ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္သည္ ယခုဆိုလွ်င္ အုပ္ေရ ၁၂၀၀၀ ေက်ာ္သြားၿပီျဖစ္ၿပီး မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အခန္းလုံးျပည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား စာလာ ဖတ္ ေနၾကသည္မွာ တျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမင္ရခဲလွပါသည္။

ႀကိဳးစားမႈ၏ ရလဒ္အေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာၾကည့္တုိက္အသင္းမွ အထက္ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ စံျပအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ဂုဏ္ျပဳခဲ့သကဲ့သုိ႔ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း စာအုပ္မ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကပါသည္။

“ဒီကိုလွဴရင္ စာအုပ္ေတြက ဗီ႐ုိထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုၿပီး အလွဴရွင္ေတြက လွဴၾကတယ္။ အခု စာအုပ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလးရွိလာေတာ့ ကေလးေတြအိမ္အထိ ငွားေပးဖို႔ စီစဥ္ေနျပီ”ဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေျပာပါသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတာဝန္ စတင္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ အားစိုက္လုပ္ရသည့္အလုပ္တစ္ခုမွာ သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕သစ္ထဲတြင္ တည္ရိွသည့္ေက်ာင္းျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း အရိပ္ရပင္အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေန ပူ ထဲတြင္ ေဆာ့ကစားေနရသည္။ စာသင္ေဆာင္မ်ား ပူေလာင္လြန္းလွ၍ ေန႔လယ္ခင္းဆိုလွ်င္ စာသင္ၾကားရသည္မွာ အဆင္မေျပ လွ၊ ထုိ႔အတြက္ တေက်ာင္းလုံးအႏွံ႔ သစ္ပင္စိုက္ရန္ႀကိဳးစားေတာ့သည္။

အမွန္တကယ္အားျဖင့္ အထက ေက်ာင္းတုိင္း မိုးရာသီဆိုလွ်င္ ၂ ႀကိမ္ သစ္ပင္စုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိုက္ပ်ိဳးသည့္ သစ္ပင္ တိုင္း၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ မျဖစ္ထြန္းလွ၊ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အလွည့္က်တာဝန္ေပးကာ သစ္ပင္မ်ားကို ေရေလာင္း ေစေသာ္လည္း ေႏြရာသီ ၃ လ ေက်ာင္းပိတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ စုိက္ပ်ိဳးထားသည့္ အပင္မ်ားကိုေရေလာင္းေပးမည့္သူ မရွိေတာ႔သည့္အခါ အသက္ျပင္းသည့္သစ္ပင္ တပင္တေလသာ ရွင္သန္သည္။

ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စုိး ကေတာ့ ထုိကိစၥကို တေက်ာင္းလုံးအႏွံ႔ လက္လွမ္းမီေသာ ေရပိုက္ရွည္ႀကီးမ်ား ဝယ္ယူလိုက္ကာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ သူကိုယ္တိုင္ေက်ာင္းထဲေနၿပီး သစ္ပင္မ်ားကို ေရလိုက္ေလာင္းျခင္းျဖင့္ မိုးရာသီက စိုက္ပ်ိဳးလိုက္သည့္ သစ္ပင္ မ်ားကို မေသဆုံးေအာင္ ေျဖရွင္းလိုက္သည္။

ယခု ၈ ႏွစ္ၾကာသည့္အခါတြင္ေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးငယ္မ်ားသည္ သစ္ပင္မ်ားဝန္းရံထားသည့္ စာသင္ေဆာင္မ်ားထဲတြင္ သင္ၾကားေနရၿပီျဖစ္သည္။ အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းမြန္လွသည့္ သစ္ပင္အုပ္ငယ္ေလးထဲတြင္ ကေလးတို႔သဘာဝ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ ကစားႏုိင္ၿပီ ျဖစ္သည္။

ပိေတာက္၊ ထေနာင္း၊ မန္က်ည္း၊ ေရတမာ၊ တ႐ုတ္စကား၊ မယ္ဇလီ စသည့္အရိပ္ရအပင္မ်ား၊ စပယ္၊ ဗုိလ္ကေတာ္မ်က္ဝန္း၊ ဆလပ္ ႀကီး စသည့္ပန္းအလွပင္မ်ား၊ ပရေဆး အပင္မ်ားျဖင့္ ၂၆ ေက်ာင္းမွာ အေဝးကၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေတာအုပ္ငယ္ တစ္ခု အလား ထင္မွတ္ရပါေတာ့သည္။ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာစိုက္ပ်ိဳးႏုိင္သည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ စိမ္းလန္းစုိေျပဆုကို ၂၀၀၉ မွ ၂၀၁၅ အထိ ၆ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ ရရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။

ထုိ႔အတူပင္ အာဆီယံအဖြဲ႔ႀကီးက ေပးအပ္သည့္ Eco Model Schoolဆု၊ အင္ဒုိနီးရွားအစုိးရက ေပးအပ္သည့္ Eco Green Schoolဆု၊ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ ကီတာဂ်ဳခ်ဳးအဖြဲ႔မွ ေပးအပ္သည့္ Eco Model Schoolဆု စသည့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ စိမ္းလန္းစုိေျပဆုမ်ားကိုလည္း ရရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

“သစ္ပင္ တကယ္စုိက္ခ်င္ရင္ အစုိးရကလည္း ကူညီတယ္ဗ်။ စည္ပင္က သစ္ပင္ပန္းမန္ဌာနတို႔၊ သစ္ေတာဌာနတို႔ကို စာတင္ၿပီး ေတာင္း ရင္ သူတုိ႔က ခ်က္ခ်င္း လာခ်ေပးတယ္။ အရင္အပတ္က(၄.၉.၂၀၁၅)ကို ပ်ိဳးပင္ ၁၀၀၀ လာခ်ေပးတယ္။ စိုက္ခ်င္တဲ့ေန႔က်ရင္ သူတို႔ကုိယ္တိုင္ လာစိုက္ေပးတယ္။ သြားေတာင္းဖုိ႔လည္း လိုတာေပါ႔ဗ်ာ။ မုိးေပၚကေတာ့ အလုိလုိေနရင္းက်မလာပါဘူး”ဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ရွင္းျပပါသည္။

သစ္ပင္မ်ား ေရေလာင္းရန္အတြက္ အဝီစီတြင္းရွိၿပီး ေရဖိုး၊ မီးဖိုးမွာ အစုိးရက က်သင့္ခံျခင္းသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တကယ္ လုပ္ရန္ သာ လိုေၾကာင္းျဖည့္စြက္ ေျပာပါသည္။

သိပၸံခန္းမ်ား အသက္ဝင္ရန္အတြက္ ပထမဆုံးလုပ္သည့္ ကိစၥကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔လက္ထက္ Multimedia roomမ်ားတြင္ အသုံးျပဳရန္ လွဴဒါန္းထားသည့္ ကြန္ပ်ဳတာမ်ားကို တစစီဖ်က္ထုတ္ၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းတြင္ ကပ္ကာ အညႊန္းမ်ား တပ္ဆင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုတြင္ အသုံးျပဳရန္ ဓာတ္ခြဲခန္းသုံးပစၥည္းမ်ား၊ အဏုၾကည့္မွန္ဘီလူးမ်ား၊ ဓာတုေဆးရည္မ်ားကို အစုိးရ က ေထာက္ပံ့ေပးေသာ္လည္း ေက်ာင္းအုပ္အမ်ားစုသည္ အဆိုပါ ပစၥည္းမ်ားပ်က္စီးမည္ကို စုိးရိမ္သည့္အတြက္ ဗီ႐ုိထဲတြင္ေသာ့ ခတ္ သိမ္းထားေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာ သန္းထိုက္စိုး ကေတာ့အားလုံးကို အသုံးျပဳေစပါသည္။

“အစိုးရက ေပးတဲ့ပစၥည္းေတြ ကေလးေတြကိုသင္ေပးရင္းနဲ႔ ပ်က္ရင္ ျပင္တယ္ဗ်ာ၊ ျပင္လို႔မရရင္ လူႀကီးေတြကို တင္ျပတယ္။ အစားျပန္ဝယ္ေပးတယ္။ တကယ္တမ္း အကုန္လုပ္လို႔ရပါတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း သေဘာက်တာပဲ။ အဲဒီပစၥည္းေတြက အထက ေက်ာင္းတိုင္းကို ေပးတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ေတြကိုက မလုပ္ေပးခ်င္လို႔ မလုပ္ၾကတာပါ”ဟုလည္း ၎က ရွင္းျပသည္။

အထက ၂၆ တြင္ ဓာတု၊ ႐ူပ၊ ဇီဝ ဆိုသည့္ သိပၸံခန္း ၃ ခုရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ႐ူပေဗဒ ခန္းတြင္ က်င္တြယ္မ်ား၊ အေဝးၾကည့္မွန္ေျပာင္းမ်ား၊ မွန္ဘီလူးမ်ား၊ သာမိုမီတာမ်ား၊ ဒုိင္အုပ္မ်ား၊ ဆားကစ္မ်ား စသည္ျဖင့္ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းစာ အျပည့္ခင္းက်င္းထားသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။

ဓာတုေဗဒခန္းတြင္လည္း ဓာတုေဆးရည္မ်ား၊ ဖန္ျပႊန္ဖန္ခြက္မ်ား၊ အပူေပးကိရိယာမ်ား ခင္းက်င္းထားၿပီး ဇီဝေဗဒခန္းတြင္ သန္ ေကာင္၊ တုပ္ေကာင္၊ ေျမြ၊ ဖား စသည့္ အေကာင္ပေလာင္မ်ားကို ေဆးရည္စိမ္ထားသည့္ ဖန္ပုလင္းမ်ား၊ မ်ိဳးေစ့မ်ား၊ ႐ုပ္လုံးမ်ား၊ ေဆးေရာင္စုံ ကားခ်ပ္မ်ား၊ အဏုၾကည့္ မွန္ဘီလူးမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။

သိပၸံခန္း ၃ ခန္းစလုံးတြင္ တူညီသည့္အခ်က္မွာ ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲပါသည့္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးမ်ား၏ ႐ုပ္ပုံမ်ားကို ဗီႏုိင္းထုတ္၍ ကပ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရွိတက္ေရာက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသာမက တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားပင္ အထက ၂၆ ၏ သိပၸံခန္းတြင္ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈမ်ား လာေရာက္လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။

လက္ေတြ႕ခန္းတြင္ ပစၥည္းကိရိယာမ်ား အစုံအလင္ထားႏုိင္ရန္အတြက္ ဘာသာရပ္ျပဆရာမ်ားကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝ ေပး ထား သည္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈမ်ားတြင္ အသုံးျပဳႏုိင္ရန္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူ ေစျခင္းအားျဖင့္ အသက္ဝင္ေစသည္။ မိမိတို႔၏သားသမီးမ်ား အမွန္တကယ္ လုပ္ေဆာင္ရေၾကာင္း သိရေသာအခါ မိဘမ်ားက လည္း ေက်ာင္းအတြက္လိုအပ္သည္မ်ား လွဴဒါန္းရန္ လက္မေႏွးၾကေတာ႔ပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ့ အားမရေသးပါ။ သိပၸံခန္း ၃ ခု သာမက ပထဝီဝင္ခန္းႏွင့္ သမိုင္းခန္းမ်ား ဆက္လက္ဖြင့္သြားရန္ ႀကိဳးစားေနၿပီ ျဖစ္သည္။

အစုိးရ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ညစ္ရသည္မွာ အိမ္သာတက္သည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အထက ၂၆ တြင္ စိတ္မညစ္ရပါ။ ၂၀၁၅ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ တက္ေရာက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသား ၂၀၀၀ နီးပါး(၁၉၇၆)အတြက္ အိမ္ သာလုံးေရ (၇၀)ရွိၿပီး အိမ္သာမ်ားသန္႔ရွင္းေစရန္အတြက္ ျပင္ပသန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္း ငွားလုိက္သည္။ ဆပ္ျပာအတြက္လည္း ပူစရာ မလိုပါ။ ေက်ာင္းသိပၸံခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္တိုင္ ထုတ္လုပ္ထားေသာ ဆပ္ျပာရည္ကို ေဖာေဖာသီသီထုတ္ေပးကာ တစ္ရက္ လွ်င္ ၂ ႀကိမ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေစေတာ့သည္။

တခုထူးျခားသည္မွာ အထက ေက်ာင္းအမ်ားစုတြင္ အိမ္သာမ်ားကို တေနရာတည္းတြင္ စုေပါင္းထားေစေသာ္လည္း အထက၂၆ တြင္မူ ေက်ာင္းေဆာင္ ၁၄ ခုရွိသည့္အနက္ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုျခင္းစီတြင္ အိမ္သာမ်ားအား ၄ လုံးတတြဲ၊ ၅ လုံးတတြဲထားကာ ေရကန္ႀကီး တစ္ခုစီေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုသည္ မိဘမ်ားဆီမွ အလွဴခံရေငြျဖင့္ တည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္သည္။

မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္တြင္ တည္ရွိသည့္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ ေက်ာင္းႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႔ မိဘမ်ားထံမွ အလႈခံရသည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စိုး ကေတာ့ မိဘဆရာ လက္တြဲကာ အထက ၂၆ကို သူ႔အိမ္မက္ထဲက ေက်ာင္းအျဖစ္ ပုံေဖာ္လ်က္ ရွိပါသည္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ သားသမီးေတြ တေနကုန္ ေက်ာင္းမွာေနရတယ္။ သူတုိ႔ ေရဘယ္လုိေသာက္သလဲ၊ အေပါ႔အေလး ဘယ္လိုစြန္႔သလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားဖူးလားလို႔ ေမးလုိက္တာ ခ်က္ခ်င္းလွဴၾကတာပဲ။ အဓိကကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္နဲ႔ မိဘၾကားမွာ ယုံၾကည္မႈရွိသြားဖို႔ပဲ လိုတယ္၊ က်ေနာ့္ေက်ာင္းမွာ တပတ္တႀကိမ္ မိဘဆရာ အစည္းအေဝးေခၚတယ္။ သူတို႔ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ေမးတယ္။ က်ေနာ္ ဘာ လုပ္ခ်င္လဲ ေျပာျပတယ္။ လက္ရွိ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ အကုန္ခ်ျပတယ္။ ယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရတာ မခက္ပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ပဲ လိုတာပါ”ဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေျပာပါသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စိုး ကေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းေလးထဲတြင္ တခ်ိန္လုံးနီးပါးေနကာ ေက်ာင္းအတြက္ ဘာလုပ္ေပး ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုသည္ကိုပဲ စဥ္းစားေနပုံေပၚပါသည္။

စေန တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္လည္း သူ႔ကိုေတြ႕ႏိုင္သည္။ ေႏြရာသီတြင္လည္း သူ႔ကိုေတြ႕ႏိုင္သည္။ သူကလည္း ဖိတ္ေခၚပါသည္။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းကို လာေလ့လာခ်င္တဲ့ ဘယ္သူမဆို အခ်ိန္မေရြး လာႏိူင္ပါတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အိမ္မက္ထဲက ေက်ာင္းကေလးအျဖစ္ ေဖာ္ေဆာ္ႏုိင္ရန္ ေဒါက္တာ သန္းထုိက္စုိး တေယာက္ ဆက္လက္ ႀကိဳးစားေနဦးမည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါေသး သည္။ ။