မနက္မိုးေသာက္ အ႐ုဏ္ေရာက္တာနဲ႔ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ဂြတိုနဲ႔ သူ႔အေမတို႔ ေတာင္ဒဂံု ၂၀ ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ စည္ပင္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြေနတဲ့ ဝန္းထဲကေန အမိႈက္သိမ္းဖို႔ ထြက္လာၿမဲပါ။
ေတာင္ဒဂုံရပ္ကြက္ေတြထဲမွာရွိတဲ့ အိမ္ေတြဆီကို တအိမ္ၿပီးတအိမ္ တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္နဲ႔ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လွည္းကေလးနဲ႔ အမိႈက္သိမ္းေပး၊ အမိႈက္ပစ္ေပးတဲ့အတြက္ အမိႈက္ပစ္ခ သဒၵါသေလာက္ ရၾကပါတယ္။ အဲ႔ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာပါလာတဲ့ သူတို႔က ပလံုလို႔ေခၚတဲ့ ပလတ္စတစ္ဘူးေတြ၊ ဘီယာဘူးေတြ၊ ပုလင္းေတြ၊ ေၾကးေတြ၊ ဒန္ေတြ စတဲ့ ေရာင္းစားလို႔ရတဲ့ အရာေတြက သူတို႔အတြက္ ဆုလာဘ္ပါပဲ။
“မနက္ ၆ နာရီေလာက္ဆို ထတယ္၊ ထၿပီးရင္ ထမင္းစားတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ လွည္းသြားထုတ္တယ္၊ လွည္းထုတ္ၿပီးရင္ အမိႈက္သြားတြန္းတယ္၊ ၿပီးရင္ ဒီျပန္လာၿပီး အမိႈက္သြားသြန္တယ္။”
ေနပူမေရွာင္ မုိးရြာမေရွာင္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့ အမိႈက္ေတြနဲ႔ ေမာင္ဂြတိုတေယာက္ နပန္းလံုးေနေပမယ့္ သူ႔အရြယ္ ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းကိုယ္စီဝတ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ေနၾကပါၿပီ။ ေမာင္ဂြတိုဟာ ၅ တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေတာင္ဒဂုံက ေက်ာင္းေတြမွာ တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မျပည့္စံုမႈေတြ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြက သူ႔ကို စာသင္ခန္းနဲ႔ေဝးရာကို တြန္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။
“ဒီေက်ာင္းမွာတုန္းက ဆရာမက အဆင့္အတန္းခ်င္း ခြဲတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ မေဆာ႔နဲ႔၊ အဲ့ေကာင္ေလးက ဆင္းရဲတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဆရာမကေျပာတယ္။ အဲ႔အခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ေမႀကီးက အဲ့ေက်ာင္းမွာမတက္နဲ႔၊ ေက်ာင္းထြက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေျပာင္းေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေျပာင္းေပးတယ္။ ဟိုဘက္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမက အမိႈက္ေကာက္တဲ့ ေကာင္မရဲ႕သားနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔တဲ့၊ အဲ႔လိုေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲ႔အမိႈက္ေကာက္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕သားက ဘယ္မွာလဲတဲ့၊ သားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ အဲ႔လိုေျပာတယ္။ အဲ႔လိုေျပာေတာ့ သားလည္း ရွက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ေန႔ကစၿပီး ေက်ာင္းေျပးတာ၊ အဲ့ဒါကို အေမကသိသြားၿပီး ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ရင္ မတက္နဲ႔ေတာ့ဆိုၿပီး ထြက္ခိုင္းလိုက္တယ္။”
သူ ေက်ာင္းကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးဘဲ ျပန္တက္ခ်င္ေပမယ့္ ေက်ာင္းဟာ သူ႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာေနရာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ခံယူထားပါတယ္။
“စာမရလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ပ်င္းသြားတယ္၊ လူကိုယ္တိုင္က ပ်င္းသြားတာ၊ ဘာဆို ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထဲကေန အျပင္ပဲ ထြက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ေက်ာင္းထဲမွာလည္း မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းက သိပ္မရွိပါဘူး။ ဆရာမေတြေျပာထားေတာ့ မေပါင္းတဲ့သူေတြက မ်ားတယ္၊ ေပါင္းတဲ့သူကနည္းတယ္။”
ေမာင္ဂြတိုရဲ႕အေမ မကုလားမက သူ႔အသက္ ၁၈ ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက အမိႈက္ေကာက္၊ အမိႈက္လွည္းတြန္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ႔တာပါ။ သူ႔ရဲ႕အမ်ိဳးသားကေတာ့ သားသံုးေယာက္နဲ႔ သူ႔ကို စြန္႔ခြာသြားၿပီး ေနာက္ထပ္ အိမ္ယာသစ္ ထူေထာင္သြားပါၿပီ။
သူနဲ႔ ေန႔စဥ္ ဒုိးတူေပါင္ဖက္လိုက္ၿပီး အမိႈက္လွည္းတြန္းေနရတဲ့ သူ႔သားကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။
“သမီးစာမဖတ္တတ္လို႔ သမီးသားသမီးကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့။ သူမ်ားအလိမ္ခံရမွာ ေၾကာက္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သမီးစာမတတ္ေပမယ့္ သူမ်ားႏွိမ္မွာစုိးလုိ႔ ထားေပးတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကုိက မတက္ခ်င္တာ။ သမီးေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလး၊ သူ ေယာက်္ားေလး၊ အေမတုိ႔က ေယာက်္ားယူရင္ ေယာက်္ားလုပ္စာ ထုိင္စားရမယ္။ သားတုိ႔က မိန္းမယူရင္ ရွာေကၽြးရမယ္။ သားတုိ႔ ပညာတတ္လို႔ရွိရင္၊ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ ၁၀ တန္းေလာက္ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ အေမတို႔လို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနတာထက္ ေဘာပင္ေလးတေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး လုပ္ရရင္ သားအက်ိဳးအျမတ္ရွိတာေပါ့၊ အပင္ပန္းသက္သာတာေပါ့။ အခုလိုက်ေတာ့ သားပင္ပန္းတာေပါ့၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ေနရိပ္ထဲမွာ ေနတာထက္စာရင္ ေနရပူထဲထြက္လုပ္ရေတာ့ သားမပင္ပန္းဘူးလား၊ သူ႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပတယ္ေလ၊ နားလည္ေအာင္လည္း ေျပာျပတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္က စိတ္မပါတာ သမီးဘယ္လိုလုပ္ေပးမလဲ။”
သူ႔သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ ထက္သန္လွေပမယ့္ ဆႏၵနဲ႔ဘဝ ထပ္တူမက်တာဟာ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္လို႔ပဲ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္တင္ေနေတာ့တယ္။
“အရင္က သမီး ေက်ာင္းထားႏိုင္တယ္။ အခု လွည္းတြန္းတဲ့ကာလမွာ ခုမိုးတြင္းဆုိရင္ အဆင္မေျပဘူး။ အဆင္မေျပေတာ့ သူတို႔ကိို သမီး ေထာက္ပံ့မႈ မေပးႏိုင္ဘူး။ သမီးကိုယ္တိုင္ကလည္း မေျပလည္ဘူး၊ လင္လည္း မရွိဘူးေလ။ အဲ႔ဒီ အႀကီးေကာင္ဆိုရင္ ေလးတန္းေအာင္၊ ငါးတန္းနဲ႔ စည္ပင္ထြက္လုပ္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလးဆိုလည္း သမီး မေထာက္ပံ့ႏိုင္ဘူး။ သူ စက္ဘီးလိုခ်င္တယ္ေျပာတယ္၊ သမီး သူ႔ကို စက္ဘီးမဝယ္ေပးႏိုင္ဘူး။ စက္ဘီးတစီးကို ေလးေသာင္းရွိတယ္၊ အဲ့ဒါအနိမ့္ဆုံး။ သမီး သူ႔ကို မေထာက္ပံ့ႏိုင္ဘူး၊ မုန္႔ဖိုး သံုးေလးရာမွ မပါရင္ သူ ဘယ္လိုလုပ္တက္ခ်င္မွာလဲ။ ငါးဆယ္ တရာနဲ႔ေကာ ဘယ္ကေလးက တက္မွာလဲ။ အခုေခတ္မွာ ငါးဆယ္မုန္႔မွမရွိတာ။ အဲေတာ့ သူ႔ကို သမီးက မေျပလည္တဲ့အတြက္ မေထာက္ပံ့ႏိုင္ဘူး။ သမီးကိုယ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွာစားေနရတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေထာက္ပံ့ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။”
သူ နိစၥဓူ၀ အမိႈက္တြန္းလို႔ရတဲ့ေငြဆိုတာကလည္း သူတို႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ အမိႈက္မတြန္းႏိုင္တဲ့ရက္ေတြက ယူထားတဲ့ အေႂကြးကလည္း သူ႔ကို ဖိစီးလို႔ေနပါတယ္။
“ဒီေန႔ဆို မရဘူးဆိုရင္ ေျခာက္ေထာင္ရတယ္၊ ကုန္ၿပီေလ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ သံုးေထာင္က ေစ်းဖိုးသြင္းလိုက္တယ္။ မနက္ပိုင္းရွာတဲ့ဟာ ေစ်းဖိုးသြင္းတယ္။ အခုေန႔ခင္းရွာတဲ့ဟာက ေန႔သြင္းဖိုး ေပးတယ္၊ ၿပီးသြားၿပီ။ ေန႔သြင္းဖိုးေပးတယ္ဆိုတာ ေၾကလားဆို မေၾကဘူး။ မတ္တိုးဖိုးေတြ ရွိသးတယ္။ ထပ္သြားတြန္းရအံုးမယ္။ အဲေတာ့ သမီးနားမယ္ဆိုရင္ ဘာနဲ႔နားမွာလဲ။ သမီးနားတယ္ထားဦး၊ သမီးပါးစပ္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး၊ သမီး သားသမီးပါးစပ္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနမေကာင္းလည္းသြားတယ္၊ ေနေကာင္းလည္းသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုမ်ိဳးသြားလဲ၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီး မထႏိုင္မွ မသြားတာ၊ လူကေနေပမယ့္ အေႂကြးကမေနဘူး။”
သူ႔သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ မကုလားမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျဖစ္ သူ႔သားအငယ္ဆံုးေလးကို ေက်ာင္းထားထားပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အတန္းပညာ မၿပီးဆုံးေပမယ့္ သူ႔ညီကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေမာင္ဂြတိုကေတာ့ သူ႔ညီကို အၿမဲေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေနၾကပါ။ သူ႔ညီေလးကိုေတာ့ သူ႔လို အမိႈက္လွည္းတြန္းတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ သူ႔မွာ အျပည္႔အဝရွိေနပါတယ္။
“သားညီေလးကိုေတာ့ ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အမိႈက္ေတြက နံလည္းနံေစာ္တယ္၊ ညစ္လည္း ညစ္ပတ္တယ္၊ သူမ်ားအေျပာအဆိုလည္း ခံရတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သားညီေလးကို မလုပ္ခိုင္းခ်င္တာ။”
သူတို႔ ခု ေန႔လယ္ နားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ၊ စာသင္ခန္းနဲ႔ေဝးေနတဲ့ ေမာင္ဂြတိုတေယာက္ သူနဲ႔ ဘဝတူကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာ့ကစားလို႔ေနၿပီ။ သူ သံေယာဇဥ္မျပတ္ေသးတဲ့ စာသင္ခန္းဆီ ေမာင္ဂြတိုတေယာက္ တေခါက္ျပန္ေရာက္သြားပါ့အံုးမလား……..
No comments:
Post a Comment