၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံမွသည္ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဋိညာဥ္တရပ္ ေပၚထြန္းလာဖို႔

မင္းေကာင္းခ်စ္

သမိုင္းမတင္မွီေခတ္ကေန မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိေအာင္ လူသားေတြရဲ႕ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ျဖစ္စဥ္ တေလ်ာက္လံုးကို ေလ့လာလိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔လူသားေတြဟာ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုတဲ့ ပညာရပ္ကို သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ သားရဲတရိစၧာန္အႏၱရာယ္ေတြကိုရင္ဆိုင္ရာမွာ တဦးတည္း ရင္ဆိုင္ရမဲ့အစား လူသားအခ်င္းခ်င္း စုဖြဲ႔ေပါင္းစည္းကာကြယ္မႈေတြ ျပဳလာရ ကတည္းက အသံုးခ်ခဲ့တဲ့ အေထာက္အထားကို အထင္အရွားေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ခရစ္ေတာ္မေပၚခင္္ ဘီစီ ႏွစ္ ၁၀,၀၀၀ ဝန္းက်င္သက္တမ္းရွိေနတဲ့ အာရွမိုင္းနားေဒသရဲ႕ (ယခုအေခၚ တူရကီ) အနာတိုလီယာအရပ္က ကမာၻ႔သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ဝတ္ျပဳေက်ာင္းေတာ္ ဂိုဘက္ခလီ တက္ပီ (Göbekli Tepe) နဲ႔ ဘီစီ ၂၅၇၀ ၀န္းက်င္မွာ ဖာ႐ိုးဘုရင္ေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ တဲ့ ပိရမစ္ေတြရယ္၊ ခရစ္ေတာ္မေပၚခင္ ဘီစီ ၂၀၈ ခုက တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တရုတ္ျပည္ မဟာတံတိုင္းႀကီးအစရွိတဲ့ အံ့မခန္းဖြယ္ရာ ကမာၻေက်ာ္သမိုင္း၀င္ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္ ပေရာဂ်က္စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာ ပညာရပ္ဟာ ေရွးအတီအေတကာလ ကတည္းက အသြင္ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ ထြန္းကားေနခဲ့တယ္ဆိုတာ အျငင္းပြားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

အဲဒီလို ပေရာဂ်က္ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာပညာရပ္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေထာင္ေသာင္းခ်ီကထဲက အသံုးခ်ခဲ့ၾကေပမဲ့ ဒီဖက္ေခတ္ရဲ႕ ေမာ္ဒန္ ပေရာဂ်က္စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာ ပညာရပ္ကိုေတာ့ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္မွာ ဟင္နရီဂန္႔ (Henry Gantt) ဆိုသူရဲ႕ ပေရာဂ်က္အခ်ိန္ဇယားျပပံု (Gantt Chart) ကိုတီထြင္ၿပီးခဲ့တဲ့ေနာက္ ၂၀ ရာစုအလယ္ပိုင္း ေလာက္ကစၿပီး ႀကီးမားတဲ့လုပ္ငန္းရပ္ေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ပိုမိုျပည့္စံုစနစ္က်စြာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မသံုးမျဖစ္ အသံုးခ်ရတဲ့ ပညာရပ္တခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ပေရာဂ်က္ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာပညာရပ္ကို ကမၻာတ၀ွမ္းက ကုမၸဏီလုပ္ငန္းမ်ိဳးစံု၊ ႏိုင္ငံတကာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြသာမက ကမာၻ႔ႏိုင္ငံတိုင္းက အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရေတြ၊ ကမာၻနဲ႔ ခ်ီတဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ မျဖစ္မေနအသံုးခ်ေနၾကပါၿပီ။

မၾကာခင္မွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြသာမက တကမၻာလံုးက စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာ ေနၾကတဲ့ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔အတြက္ ရည္မွန္းၿပီး က်င္းပေဆြးေႏြးၾကေတာ့မွာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြနဲ႔ က်င္းပေတာ့မယ့္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို ပေရာဂ်က္ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာပညာရပ္အျမင္နဲ႔ သံုးသပ္ေဆြးေႏြးမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္မေရးခင္ အျမင္ပိုရွင္းရေအာင္ စကားပုလႅင္ခံခ်င္တာရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ စာေရးသူဟာ အန္အယ္လ္ဒီနဲ႔ တျခားမည္သည့္ပါတီရဲ႕ ပါတီဝင္တေယာက္မဟုတ္သလို ဘယ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မွ ခ်ိတ္ဆက္ လုပ္ကိုင္ေနမႈမရွိပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရားမ်ွတမႈရွိၿပီး အမ်ားလက္ခံတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္တရပ္ ေပၚထြန္းေရးကို လိုလားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္ဝင္စားသူ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တေယာက္မွ်သာျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အခုေရးျပမဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြဟာ စာေရးသူရဲ႕ အေတြးအျမင္ သက္သက္သာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ပါဘဲ။

ပေရာဂ်က္တခုမွာ အလြန္အေရးႀကီးၿပီး အခရာက်တဲ့ အစိတ္အပိုင္း၂ ခုရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ပေရာ့ဂ်က္ ပဋိညာဥ္စာတမ္း (Project Charter) နဲ႔့ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာ (Project Manager) တို႔ပါဘဲ။ ပေရာဂ်က္ ပဋိညာဥ္စာတမ္းဆိုတာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ၿပီး အက်ိဳးရွိမယ့္ စီမံကိန္းတရပ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း တရားဝင္ထုတ္ျပန္တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္စာတမ္းျဖစ္ၿပီး ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ အဲဒီစီမံကိန္းကို ရည္မွန္းခ်က္ အတိုင္း ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္ဖို႔ ပေရာဂ်က္ပိုင္ရွင္နဲ႔ပေရာဂ်က္စပြန္ဆာ (Project Ownwer/Sponsor) ေတြက ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္လိုက္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ တဦးပါဘဲ။

ဒီေနရာမွာ ေမးစရာေမးခြန္းရွိလာပါတယ္။ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပေရာဂ်က္အတြက္ ပေရာဂ်က္ ပိုင္ရွင္က ဘယ္သူေတြျဖစ္ၿပီး ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက ဘယ္သူျဖစ္သလဲ ဆိုတာပါဘဲ။ ကမၻာ့ သက္တမ္းအရွည္ဆံုး ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးေၾကာင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္အက်ဆံုးတိုင္းျပည္စာရင္းဝင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပေရာဂ်က္ႀကီးရဲ႕ ပေရာဂ်က္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြျဖစ္ၿပီး ပေရာဂ်က္စပြန္ဆာကေတာ့ အစိုးရသစ္အဖြဲ႔ပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရးပေရာဂ်က္ကို ဦးေဆာင္စီမံခန္႔ခြဲမယ့္ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္း လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းပယ္နိုင္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကတည္းက ဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပေရာဂ်က္အတြက္ လက္သန္းမွာမွင္တို႔ခံၿပီး သူတို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့တာပါ။

ပေရာဂ်က္တခုမွာ အစပ်ိဳးျပင္ဆင္ျခင္း (Initiating)၊ စီမံကိန္းေရးဆြဲျခင္း (Planning)၊ အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္း (Executing)၊ ေစာင့္ၾကပ္ထိန္းကြပ္ျခင္း (Monitoring and Control) နဲ႔ ၿပီးဆံုးပိတ္သိမ္းျခင္း (Closing) ဆိုၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္အဆင့္ ၅ ဆင့္ (Five Process Groups) ရွိတဲ့အထဲမွာ ပေရာဂ်က္ ပဋိညာဥ္စာတမ္း(Project Charter)ကို အစပ်ိဳးျပင္ဆင္ျခင္း (Initiating) လုပ္ငန္းစဥ္အဆင့္မွာ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက ဦးေဆာင္လို ့ ေရးဆြဲေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းေရးပေရာဂ်က္အတြက္ အဓိကက်တဲ့ ပါဝင္သင့္ပါဝင္ထိုက္သူေတြ (Main Stakeholders) ေတြကို ဖိတ္ေခၚလို႔ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို ဩဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ကစလို႔ ၅ ရက္တိုင္တိုင္က်င္းပၿပီး ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္ ပဋိညဥ္စာတမ္း (Project Charter)ကို တရားဝင္ ေရးဆြဲထုတ္ျပန္ႏိုင္ဖို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္ေနတာ မဟုတ္လား။

ပေရာဂ်က္ သေဘာတူညီခ်က္ ပဋိညဥ္စာတမ္း (Project Charter) တခုမွာ ပါ၀င္အပ္တဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ …

(၁) ပေရာဂ်က္ လိုအပ္ျခင္းအေၾကာင္းတရား ( Project purpose)

(၂) ပေရာဂ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ (Project Objectives)

(၃) ပေရာဂ်က္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ပမာဏအပိုင္းအျခား (Project Scope)

(၄) ပေရာဂ်က္ ယူရမည့္ အႏၱရာယ္စြန္႔စားမႈ (Project Risks)

(၅) ပေရာဂ်က္တြင္ သက္ဆိုင္ပါ၀င္ပါတ္သက္ေနသူမ်ား (Project Stakeholders)

(၆) ပေရာဂ်က္ အခ်ိန္ဇယား (Project Schedule)

(၇) ပေရာဂ်က္ အသံုးစရိတ္ (Project Budget)

(ဂ) ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာခန္႔ အပ္ျခင္း၊ တာ၀န္၀တၱရားႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္သတ္မွတ္ခ်က္ (Assigned Project Manager, Responsibility and Authority Level)

(၉) ပေရာဂ်က္ အတည္ျပဳျခင္းလိုအပ္ခ်က္- လက္မွတ္ (Project Approval Requirements: sign off) စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံႀကီး အထေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ရင္ ေပၚထြန္းလာဖြယ္ရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပေရာဂ်က္သေဘာတူညီခ်က္ ပဋိညာဥ္စာတမ္း (Project Charter) အတြက္ အထက္ပါအခ်က္ေတြထဲက နံပါတ္ (၁) (၂) (၃) ကိုဘဲ ဒီေဆာင္းပါးမွာ လက္လွမ္းမွီ သေလာက္ အခ်က္အခ်ဳိ႕နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။

နံပါတ္ (၁) အခ်က္ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပေရာဂ်က္လိုအပ္ရျခင္းအေၾကာင္းတရား ( Project purpose) ကေတာ့ နိုင္ငံကိုဆင္းရဲဒုကၡတြင္းနက္ထဲကမထြက္ေစတဲ့ ကမာၻ႔အရွည္ၾကာဆံုး ျပည္တြင္းစစ္မီးေတာက္ႀကီးကို ၿငိမ္းသတ္ဖို႔ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။

နံပါတ္ (၂) အခ်က္ ပေရာဂ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ (Project Objectives) ကေတာ့ ႏိုင္ငံသားခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနရတဲ့ လူသတ္စစ္ပြဲေတြအၿပီးတိုင္ အဆံုးသတ္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ဖက္ဒရယ္ဒီမိုကရက္တစ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ကိုတည္ေဆာက္ဖို႔ဘဲ မဟုတ္ပါလား။

နံပါတ္ (၃) အခ်က္ ပေရာဂ်က္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ပမာဏအပိုင္းအျခား (Project Scope) ကေတာ့ အခုလာမဲ့ ၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံမွာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိေဆြးေႏြးၾကမယ္ဆိုတာ စာေရးသူ တိတိက်က်မသိရေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ အေရးအပါဆံုး အစိတ္အပိုင္းေတြထဲက လံုၿခံဳေရးရာအပိုင္းကို အဓိကထားေဆြးေႏြးၾကမယ္ထင္မိပါတယ္။ ေနာက္အေရးႀကီး အစိတ္အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရးရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရာနဲ႔ လူမႈေရးရာအပိုင္းေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိ ထဲထဲ၀င္၀င္ေဆြးေႏြး ၾကမယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာနိုင္ပါေသးဘူး။

လံုၿခံဳေရးရာက႑ေအာက္မွာ စစ္ေရး၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားေနရာခ်ထားမႈ၊ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္၊ အၿမဲတမ္းတပ္၊ အရံတပ္၊ နယ္စပ္မ်ဥ္းလံုၿခံဳေရး၊ ျပည္နည္တိုင္းေဒသ နယ္ေျမလံုျခဳေရး၊ ရပ္ရြာကာကြယ္ေရး၊ တိုင္းတပါးရန္ အစရွိတဲ့လံုၿခံဳေရးရာ ကိစၥရပ္ေတြ ပါဝင္တာမို႔ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္ရပ္ဖို႔အတြက္ အဓိကထား အေသးစိတ္ေဆြးေႏြး ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လံုၿခံဳေရးရာကိစၥရပ္ေတြကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ႐ုပ္ပိုင္းလံုၿခံဳမႈတင္မက စိတ္ပိုင္းလံုၿခံဳမႈပါရရွိႏိုင္ဖို႔ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းေတြ ဖန္တီးဖို႔လိုပါတယ္။

စီးပြားေရးရာကိစၥရပ္ထဲမွာေတာ့ ျပည္နယ္ျပည္မေတာင္တန္းေဒသအားလံုးမွာ မွ်မွ်တတ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ အခြန္ဘ႑ေငြေၾကးထည့္ဝင္မႈ၊ အသံုးစရိတ္ခြဲေဝ၊ သယံဇာတခြဲေဝမႈ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈေကာင္းမြန္ေရး၊ တဦးခ်င္းဝင္ေငြ တိုးတက္လာေရး စတဲ့ကိစၥေတြမွာ အာမခံခ်က္ေတြ ရွိလာဖို႔ ေဆြးေႏြးၾကရမွာပါ။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရာအပိုင္းေတြမွာေတာ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံနဲ႔ အာဏာ ခြဲေဝမႈ၊ ျပည္နယ္တိုင္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာနဲ႔ ကန္႔သတ္မႈ၊ ထူးျခားဇုန္စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ အထူးေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကန္႔သတ္မႈ၊ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးခြင့္အာဏာသတ္မွတ္မႈ စတာေတြကို ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးရမယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

လူမႈေရးရာကိစၥေတြထဲမွာေတာ့ လူမ်ိဳးအားလံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ၊ စာေပ၊ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေတြပါဝင္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတိုင္းဟာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ ဘာသာစကား ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈေတြကို ျပည္ေထာင္စုအက်ိဳး မထိခိုက္ေစဘဲ လူမ်ိဳးအလိုက္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္၊ တရား၀င္သင္ၾကား ျမႇင့္တင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာယံုၾကည္ခြင့္ကို အာမခံႏိုင္ဖို႔ စဥ္းစားေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။

အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို လက္နက္နဲ႔ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ခဲ့တာ ႏွစ္ပရိေစၧဒ ၾကာျမင့္ခဲ့တာမို႔ ျပည္ေထာင္စုသားအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ မေက်လည္မႈ၊ မယံုၾကည္မႈ၊ အမုန္းတရားေတြ၊ အာဃာတအၿငိဳးေတြကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ဖို႔ အျပန္အလွန္ခြင့္လႊတ္ကုစား ရမွာျဖစ္သလို အတိတ္တံုးက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ဖံုးကြယ္ ေရွာင္ေျပးေနလို႔မရသလို အတံု႔အလွည့္နဲ႔ လက္စားေခ်မယ္လို႔လည္း မရည္ရြယ္သင့္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အတိတ္ကအမွားေတြ သမိုင္းညစ္ေတြကို ေႏွာင္းလူမ်ိဳးဆက္ေတြ ထပ္မံ မက်ဴးလြန္ေအာင္ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ဖို႔ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ မွတ္တမ္းတင္ၿပီး ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ေတြမွာ သင္ၾကားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နစ္နာခဲ့ရသူေတြကိုလည္း ေဖးမကုစားေပးၿပီး ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို ့၀ိုင္း၀န္းကူညီ လက္ကမ္းေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးမွာအဓိကေျပာခ်င္တာက ၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံႀကီးၿပီးစီးသြားတာနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး အဆံုးသပ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းေရးတခါထဲရမွာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အႀကီးႀကီး ထားတာထက္ ဒီညီလာခံဟာ ညီညြတ္မႈတည္ေဆာက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးမကိုဋ္ပန္းကို အတူတူ ခူးဆြတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ပထမပင္လံုညီလာခံစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အစဥ္အလာကို ေသြးကူးခံယူၿပီး ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အတူတူတည္ေဆာက္အရယူမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူပဋိညာဥ္ စာခ်ဳပ္တရပ္ ေပၚထြန္းလာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာက ပိုလက္ေတြ႔က်ပါေၾကာင္း စာဖတ္သူေတြကို အသိေပး လိုရင္းပါဘဲ။

အဲ့ဒီ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္ ပဋိညာဥ္စာတမ္းကို တိုင္းရင္းသား အားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းအသင္းအပင္းေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြက လက္ခံၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုး ကတိျပဳၿပီး ထာဝရအဓြန္႔ရွည္မဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ရာအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး ေျပာင္းလဲရမွာက ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို အားလံုးလိုလားတဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု စနစ္နဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ျပင္ဆင္ဖို႔နဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေရးဘဲျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ကန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေဖာ္ဆာင္လိုရင္ေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ဖိနပ္မေတာ္တာကို ေျခဖေႏွာင့္သာ ျဖတ္ခိုင္းတဲ့ အာဏာရွင္အေတြးအေခၚဆိုးကို စြန္႔လႊတ္ခဝါခ်လို႔ ဖိနပ္အသစ္ ေျပာင္းတာျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျခေထာက္နဲ႔ ေတာ္ေအာင္ ဖိနပ္ကို ျပင္ယူရမွာေပါ့။