မီဒီယာနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕နာရီ

တင္ေမာင္သန္း

မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (၆)

တင္ေမာင္သန္း

ဒီဗြီဘီ ကိုတိုးေဇာ္လတ္သို႔

ကိုတုိးေရ…

ခုတေလာ Eleven မီဒီယာနဲ႔ ရန္ကုန္တုိင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ ျဖစ္ၾကတဲ့ အမႈအခင္းသတင္းကို ဖတ္ရေတာ့ သတိရမိတာေလးတခ်က္နဲ႔ စိုးရိမ္မိတာေလး ေျပာခ်င္လာတယ္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီကိစၥရဲ႕အထက္မွာ ပိုမိုႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ ဆိုင္ရာနယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ပညာရည္ ပညာေသြးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ျခင္း (Professionalism) ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိေနလို႔ပါ။ စိုးရိမ္မိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ စ၊ စိုးရိမ္မိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ပိတ္မယ္ဗ်ာ။

ခုလို Eleven က စာေရးသူ၊ အယ္ဒီတာ ၂ ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးလိုက္တဲ့အခါ၊ က်ေနာ္စိုးရိမ္တာကေတာ့ ေဝဖန္ေထာက္ျပမယ့္အသံေတြ နည္းနည္းသြားၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ တကယ့္ ပကတိအျဖစ္ေတြၾကား ကြာဟလာမွာကိုပါပဲ။ ခုထိေတာ့ အဲဒီေလာက္ႀကီး မကြာဟေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဝးသြားမွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္။ လူထုေထာက္ခံမႈ အျပတ္အသတ္နဲ႔ အႏုိင္ရရွိၿပီး တက္လာတဲ့အခါ၊ လက္ရွိအစိုးရကို ေဝဖန္တာေတြက ေတာ္ေတာ္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျဖစ္သြားၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်။ အစိုးရကလုပ္လို႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းၾကတာကိုး။ အဓိကက်တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အစိုးရအသစ္ကို အခ်ိန္ေပးဖို႔လိုတယ္လို႔ ျမင္ၾကတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္အေနအထားမွာ အမ်ားစုက ထိုင္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါက တခ်က္ဗ်။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ၆၆(ဃ)ကို အသံုးျပဳၿပီး ဌာနေတြက ေျပာတတ္သလို ေျပာလာၾကတဲ့သူေတြကို ဖမ္းဆီးလာမွာကိုလည္း က်ေနာ္ စိုးရိမ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ကို အသံုးခ်ၿပီး၊ ထင္တာေတြ စြတ္ၿပီး ႐ိုင္း႐ိုင္းပ်ပ် ေျပာေနတာကို ထိန္းဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုမွ အင္တာနက္ကို ထိေတြ႔ခါစ၊ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ထိေတြ႔ရတာ သံုးႏွစ္တာေလာက္ပဲရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈနဲ႔ ေျပာရဲဆိုရဲ စိတ္ဓာတ္တရပ္ကို အညြန္႔ခ်ိဳးပစ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာကိုေတာ့ အစိုးရိမ္ဆံုးပါပဲ။ ဒီအတြက္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းတယ္ ဆိုတာထက္ ဆရာေဖ (ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေဖျမင့္) အေနနဲ႔ ပညာေပး ေလ့က်င့္တဲ့ အစီအစဥ္တရပ္ကို စဥ္းစား၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရင္ မေကာင္းေပဘူးလားဗ်ာ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ သံုးေနတဲ့သူေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔လည္း တနည္းနည္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးအျမင္ဖလွယ္ၾကတဲ့ ပြဲေလးေတြ ပံုမွန္လုပ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ ခုလို ျဖစ္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးကို ၀ိုင္းဝန္းေဆြးေႏြး သင္ယူတာမ်ိဳးေပ့ါ။

ဒီအခါ ဗြီအုိေအ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာကို သတိရမိေရာဗ်။ ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ယခု မႏၲေလးတိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ ေထာင္က်ေနတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ပါဝင္ပတ္သက္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို မထိခိုက္ေစလိုတဲ့အတြက္ အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာကိုေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဗြီအိုေအမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ဝင္လုပ္ေနပါတယ္။ တေန႔ ထုိင္းႏုိင္ငံနယ္စပ္မွာ အေျခစုိက္တဲ့ ကိုဘိုၾကည္နဲ႔ ကိုတိတ္တို႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ (AAPP) က ႏုိ္င္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္တေစာင္ ထုတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာက အဲဒီသတင္းေရးဖို႔ က်ေနာ့္ကို တာဝန္ေပးပါတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ရဲ႕ဇနီး ေဒါက္တာယုယုေမကို ဝါရွင္တန္႐ံုးကေန လွမ္းဖုန္းေခၚရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဆရာမက ခုလို ေျပာျပတယ္ဗ်။ အစိုးရက ကုမေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကိုတင္ေမာင္သန္းရဲ႕တဲ့။ ကိုေဇာ္ကို ေဆး႐ံုတင္တယ္။ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ေပးပါတယ္။ ဗိုက္က နာေနတာ ၾကာေတာ့ အစာအိမ္ထဲကို မွန္ေျပာင္းထည့္ၿပီးေတာ့လည္း ၾကည့္ပါတယ္။ မွန္ေျပာင္းလည္း ထည့္ၿပီးေရာ အထူးကုဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ သူက အစာအိမ္မွန္ေျပာင္းၾကည့္တဲ့ Training (ေလ့က်င့္သင္ယူရမႈ) က ၇ ရက္ပဲမို႔၊ ေကာင္းေကာင္းမရခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ လူနာျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ကေရာ ကိုယ့္ေရာဂါကို တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ သူနဲ႔အတူ ၾကည့္ေစလိုပါေၾကာင္း ေျပာၿပီး ဖန္သားျပင္ကို ဆရာေဇာ္ဘက္ လွည့္ေပးသတဲ့ေလ။ ကိုတိုး စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ လူနာက ခုတင္ေပၚမွာ တေစာင္းလွဲရင္းေပါ့။ ပါးစပ္ႀကီးဟ၊ အစာအိမ္မွန္ေျပာင္းပိုက္ႀကီးကို မ်ိဳခ်ထားရ။ အဲဒီေခတ္ အစာအိမ္မွန္ေျပာင္းပုိက္ ဆိုတာကလည္း ခုေခတ္လို ေသးေသးမဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒီ မွန္ေျပာင္းပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ လူနာကုိ အထူးကုဆရာဝန္က တီဗြီဖန္သားျပင္ လွည့္ထုိးျပေနတဲ့ ျမင္ကြင္း။ တကယ္ေတာ့ ဆရာေဇာ္က မႏၲေလးေဆးတကၠသိုလ္ ဇီဝကမၼေဗဒဌာနမွာ ဇီဝဓာတုေဗဒ (Biochemistry) ဆရာဗ်။ အစာအိမ္ထဲ သူလည္း ဘယ္ၾကည့္ဖူးပါ့မလဲဗ်ာ။ ၇ ရက္ပဲ သင္ယူခြင့္ရခဲ့ၿပီး အဲဒီေလ့လာမႈနဲ႔ မွန္ေျပာင္းၾကည့္ အေတြ႔အႀကံဳ ရခဲ့ေပမယ့္ အသားစ မယူဘူးခဲ့တဲ့ အထူးကုဆရာဝန္ရယ္၊ တခါမွ မၾကည့္ဖူးဘဲ ေရာဂါသေဘာနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္ရတဲ့ လူနာဆရာဝန္ရယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ခမ်ာ ေရာဂါရွာေဖြေနၾကေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းနည္းကိုပဲ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္ၿပီး တခ်ိဳ႕ကို မဟုတ္ဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏုိင္တာကို ဆရာေဇာ့္ဇနီးက ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ဘယ္အားရပါ့မလဲ။ ျဖစ္ပံု ေျပာပါတယ္။

သတင္းသမားတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ိဳးက တယ္ေရးလို႔ေကာင္းကိုး ေနာ။ ရယ္လည္း ရယ္စရာႀကီး။ သိပ္ႀကိဳက္တာေပါ့ ကိုတိုးရာ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို ဗိုက္နာနာေနတဲ့ ေရာဂါက ဘာျဖစ္သြားႏုိင္သလဲဆိုတဲ့ ဆရာဝန္အျမင္ကိုလည္း အေမရိကန္ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ့္ သူငယ္ခ်င္း အေရးေပၚေရာဂါဆိုင္ရာ သမားေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာဉာဏ္လင္းဆီက အသံယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေရး၊ အသံသြင္း၊ တည္းျဖတ္၊ ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာ ၾကည့္ဖုိ႔ ေပးလုိက္တယ္ေပါ့။

ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာ နားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အသံလႊင့္ရမယ့္အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္နီးေနၿပီဗ်။ ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာက ေျပာတယ္။ ဆရာေရ အဲဒီ ေဒၚယုယုေမေျပာတဲ့ အပိုင္းတပိုင္းလံုး ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ပါတဲ့။ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္ဗ်။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ကိုဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာက ေနာက္မွေျပာမယ္ဗ်ာ။ ခုေတာ့ ျဖဳတ္သာ ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့တဲ့။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲေတာ့ ဘယ္ၾကည္လင္ပါ့မလဲဗ်ာ။

“ဒီလို ဆရာေရ႕…” ဆိုၿပီး အသံလႊင့္ၿပီးေတာ့ ဦးေက်ာ္ဇံသာက သူ ဘာလို႔ျဖဳတ္ရတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္ ကိုတိုးရ။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ ေဒၚယုယုေမေျပာတဲ့ အထူးကုဆရာဝန္ဘက္ကေျပာတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကို က်ေနာ္တို႔ မရႏုိင္ဘူး။ အစိုးရဘက္က မီဒီယာကိုေျပာဖို႔ သိပ္ဝန္ေလးတဲ့အခ်ိ္န္မွာ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ နားလည္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ Training ေကာင္းေကာင္း မရခဲ့ဘူး၊ သိပ္မၾကည့္တတ္ဘူးလို႔ ဆရာဝန္ေျပာတာက သူက ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆရာေဇာ္ကို ေျပာတာ။ ဆရာေဇာ္ကို ယံုၾကည္လို႔ ေျပာတာ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားျပည္သူကိုေတာ့ အဲဒီလို ဘယ္ေျပာမွာလဲ။ ဒါ့အျပင္ ေဆး႐ံု အလုပ္သေဘာအရ လူနာမွတ္တမ္းမွာ ဆရာဝန္က က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမၾကည့္တတ္ပါလို႔ ေရးလို႔မရဘူးဗ်။ ဘာေတြ႔တယ္ဆိုတာေတာ့ ေရးရမယ္ေလ။ တခုခုေတာ့ ေရးမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဥပေဒေထာင့္က ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႔ခ်ီးျမႇင့္ခံထားရၿပီး အထူးကုဆရာဝန္ ရာထူးအဆင့္အထိေတာင္ ေရာက္ၿပီးတဲ့ ဆရာဝန္တေယာက္ကို တတ္ကြၽမ္းသူအျဖစ္ပဲ နားလည္သတ္မွတ္တာ မဟုတ္လား။ ဒီအေျခအေနမွာ အယ္ဒီတာတေယာက္အေနနဲ႔က ေဒၚယုယုေမ ေျပာတဲ့ဇာတ္ကို တင္မလား၊ မတင္ဘူးလား ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။ ဥပေဒအက်ိဳးဆက္ကိုလည္း ၾကည့္ရပါတယ္။ ဒီဇာတ္က မွန္ပင္ မွန္ေသာ္ျငားလည္း ဥပေဒေထာင့္က ၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ဗြီအိုေအဘက္က အားနည္းလွတယ္တဲ့။ ပိုၿပီး စိုးရိမ္စရာေကာင္းတာက အသံလႊင့္ၿပီးသြားတဲ့အခါ ဆရာမ ေဒၚယုယုေမအေပၚ စစ္အစိုးရက တံု႔ျပန္ေဆာင္ရြက္လာမွာပါပဲ။ ဒီကိစၥက ေထာက္လွမ္းေရးတင္မကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနေအာက္က ေဆးပညာသင္ၾကားေလ့က်င့္ေရးနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးဆိုင္ရာ ကိစၥလည္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီဌာနရဲ႕ တာဝန္ရွိသူေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာတယ္။ ဒါ့အျပင္ အထူးကုုဆရာဝန္ရဲ႕ ဘဝကိစၥလည္း ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကာကြယ္ၾကရေတာ့မွာကိုး။ ဒီေတာ့ ေဒၚယုယုေမမွာ က်ေနာ္တို႔ အသံလႊင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ိဳးဆက္ေတြ အမ်ားႀကီး ခံစားရစရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိလာတာကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားရမွာေပါ့။ ဖိႏွိပ္တာေတြကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဥပေဒအတုိင္း စဥ္းစားရင္ကို ဗြီအိုေအဘက္က အားနည္းလွတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ျဖဳတ္လိုက္တာ ဆရာလို႔ ဦးေက်ာ္ဇံသာက ရွင္းျပပါတယ္။

သတင္းစာဆရာတေယာက္ရဲ႕ ပညာရည္ ပညာေသြးနဲ႔ ၾကည့္ျမင္လုပ္ေဆာင္တတ္ပံု (Professionalism) ဆိုတာ ဒါပါလားလို႔ က်ေနာ္ သင္ယူလိုက္ရပါတယ္ ကိုတုိး။ မွန္ေပမယ့္ မွန္တိုင္း ေျပာလို႔မရဘူးေလ ကိုတိုးရဲ႕။ တိုင္းျပည္တျပည္မွာ တည္ေဆာက္ထားပံုေတြနဲ႔ ဆက္စပ္အေျခအေနေတြ ရွိတယ္။ ဒါကို နားလည္ရပါတယ္။ လက္ေတြ႔စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားႏုိင္ရပါမယ္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာကေတာ့ သမာၻနဲ႔ ပညာ ရင့္လာတဲ့ ပညာသည္တေယာက္ ျဖစ္ေလေတာ့ ျဖစ္ရပ္တခု ႀကံဳလိုက္တာနဲ႔ ျပႆနာရဲ႕ အက်ယ္အဝန္း အနက္အ႐ိႈင္းကို ျမင္ၿပီး ဒိုင္းခနဲ ဆံုးျဖတ္ လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္တာကိုး ကိုတိုးရ။

ဒါေပမယ့္ ကိုတိုးေရ… ဦးေက်ာ္ဇံသာနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး ျမန္မာစာနယ္ဇင္းသမားေတြကို ၾကည့္မယ္ ဆိုျပန္ရင္လည္း တရားမွ်တရာက်မယ္လို႔ က်ေနာ္ မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းသမားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္ကာလက သံုးေလးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာေလဗ်ာ။ သူတို႔ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကလည္း ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္း။ ဦးေက်ာ္ဇံသာက အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆရာက သမုိင္းဌာနမွာ သမုိင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၿဗိတိသွ်သံ႐ံုးမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘီဘီစီမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ ဗြီအိုေအ ေရာက္တာကိုး။ လန္ဒန္ အေရွ႕တိုင္းေလ့လာေရးကေန မဟာဘြဲ႔ရတယ္။ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းဆရာေတြရဲ႕ ထိေတြ႔ခြင့္သာမႈက ဘာမွ မရွိေသးဘူးေလဗ်ာ။ ဒါလည္း ခ်င့္ခ်ိန္ရမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ တဘက္မွာလည္း ျမန္မာသတင္းသမားေတြအေနနဲ႔ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ရမယ့္ တဘက္လူရဲ႕အသံကို နားေထာင္ေရးဆိုတဲ့ အလုပ္လမ္းညႊန္က်င့္ဝတ္ကို လုိက္နာရာမွာ အားမ်ား နည္းေနေလသလားလို႔ က်ေနာ္ ေမးခ်င္ပါတယ္။ သတင္းသမား ဘက္မလိုက္ရဘူးဆိုတာ အမွန္တရားဘက္ကို လိုက္ရမွာပဲလို႔ နားလည္ေနၾကတာကိုး။ သတင္းတရပ္ကို လုိက္တဲ့အခါ စြပ္စြဲ ေျပာဆိုတဲ့ဘက္၊ စြပ္စြဲေျပာဆိုခံရတဲ့ဘက္ ဘက္ ၂ ဘက္လံုးကို နားေထာင္ရတယ္ဆိုတဲ့ နားလည္မႈ အားနည္းေနေလသလား။ တဘက္အသံ နားေထာင္လုိက္ရင္ကို ျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်ိန္လို႔ရသြားတတ္တာ မဟုတ္လား ကိုတိုးရ။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ရသေလာက္ ေျပာရရင္ ေလာဂ်စ္က ခုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

‘လူသိနည္းေသာ္လည္း တန္ဖိုးႀကီးလွေသာ ပတစ္ဖိလစ္ ဟူသည့္ လက္ပတ္နာရီ ရွိ၏။ ထိုလက္ပတ္နာရီကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တေယာက္ ပတ္၏။ ခ႐ိုနီတေယာက္လည္း ပတ္၏။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၏ လစာမွာ ေဒၚလာ ၂၅၀၀ ခန္႔ရွိၿပီး နာရီတန္ဖိုးမွာ ေဒၚလာ ၁ သိန္းေက်ာ္၏။ ခ႐ိုနီမ်ားသည္ ခ်မ္းသာ၏။ ယခင္ကလည္း တန္ဖိုးႀကီးလက္ေဆာင္မ်ားကို ခ႐ိုနီမ်ားသည္ အာဏာရွိသူမ်ားကို ေပးေလ့ရွိ၏။ ယခုအခါတြင္လည္း ထို႔ေၾကာင့္…’

ဆိုတဲ့ ေလာဂ်စ္မ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔ပါ။ Eleven မွာ အေထာက္အထားေတြ ရွိေကာင္း ရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ Eleven က ေျပာတဲ့ နာရီအမ်ိဳးအစားနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ နာရီအမ်ိဳးအစားကလည္း လြဲေနပါေရာလားဗ်။ အမ်ိဳးကြဲသလို တန္ဖိုးကလည္း ကြာပါတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပတ္တဲ့နာရီ ဘာအမ်ိဳးအစားလဲလို႔ စံုစမ္းလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ ေဒၚလာ ၁ သိန္းေက်ာ္တန္နာရီကို ပတ္ေနရာက ခ်က္ခ်င္း သိမ္းလိုက္ၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေနာက္တလံုး ထုတ္ပတ္လာေလသလား။ အဲသလိုဆိုရင္လည္း Eleven က ဆက္ေျပာဖို႔ လိုေပတာေပါ့။

သတင္းသမားေတြအေနနဲ႔ ဆက္စပ္အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္နဲ႔ အေထာက္အထားကို ကြဲဖို႔မ်ား လိုေလမလာ ကိုတိုး။ နာရီတန္ဖိုး၊ လစာ၊ ခ႐ိုနီမ်ားနဲ႔ အာဏာရွိသူမ်ား၏ ယခင္က ဆက္ဆံေရး… ဒါေတြက အခ်က္အလက္ေတြအျဖစ္ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ေကာက္ခ်က္အတြက္ အေထာက္အထားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆက္စပ္အေျခအေနေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္စပ္အေျခအေနကို အေျခခံၿပီးခ်တဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ပံု ယုတၱိမ်ိဳးကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အသံေတြမွာ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ လူအမ်ားဟာ အဲဒီ ေလာဂ်စ္ေတြနဲ႔ ေျပာေနတတ္ၾကၿပီး အဲဒါကို အေထာက္အထားအျဖစ္ ယူဆေနတတ္တာကလည္း လြဲေခ်ာ္မႈ တရပ္ပါပဲ။ ပညာရည္၊ ပညာေသြးနဲ႔ ၾကည့္ျမင္လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အလုပ္တိုင္းမွာ ဒီယုတၱိထက္ပိုတဲ့ စဥ္းစားပံု မရွိသင့္ေပဘူးလားဗ်ာ။ ဒီေမးခြန္းက စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကုိ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို က်ေနာ္က အဲဒီေလာဂ်စ္ထဲ က်တတ္ခဲ့ေလ့ရွိလို႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ ပဋိပကၡ အေျခအေနမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တဘက္ကို ေရာက္ေနေတာ့ ဒီေလာဂ်စ္က ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ အျမစ္တြယ္ခဲ့တာကိုးဗ်။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္ဆြဲတင္တင္ခဲ့ရလို႔ပါ။ အခု သတင္းစာဆရာေတြရဲ႕ ေကာင္စီလူႀကီး၊ အရင္ ျမန္မာ့ဓနအယ္ဒီတာ ကိုသီဟေစာက သူေပးတဲ့သင္တန္းမွာ မွတ္မိသြားေအာင္ ေျပာတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သြားသတိရလိုက္မိပါရဲ႕။ ေယာက္်ားတေယာက္မွာ ဟိုဟာတေခ်ာင္းပါတာကို သတင္းေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပုဆိုးလွန္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ သတင္းသမားမွာ တာဝန္ရွိပါသတဲ့ ကိုတိုးေရ႕။

ကိုတိုးေရ႕.. ေနာက္ဆံုး ဘဝင္မက်လွတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ ပုဒ္မ ၆၆(ဃ) ပဲဗ်။ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲဆိုႏိုင္တဲ့ တျခားပုဒ္မေတြရွိရက္နဲ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖမ္းလို႔ရမယ့္ ပုဒ္မကို လုပ္ထားေလသလား ဥပေဒပညာရွင္မ်ား ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီဗြီဘီက စီစဥ္စမ္းပါဦး။ အထူးသျဖင့္ သတင္းသမားတေယာက္ကို အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ စြဲဆိုတဲ့အခါမွာ စြဲဆိုသူက သတင္းသမားမွာ စြဲဆိုသူကို နစ္နာေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တမင္လုပ္ေၾကာင္း တရားစြဲသူက ျပသရပါတယ္။ ဒါက ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝက္စ္မိုးလင္းနဲ႔ တုိင္းမဂၢဇင္း (ထင္တယ္ဗ်) ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမႈမွာ တုိင္းမဂၢဇင္းဘက္က အခ်က္အလက္မွားေတြ ေရးခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီလို ေစတနာနဲ႔ တမင္ေရးတာျဖစ္ေၾကာင္း မျပသႏုိင္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝက္စ္မိုးလင္း ႐ံႈးခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ဥပေဒပုဒ္မ ၅၀၀ မွာလည္း အဲဒီလို ျပသဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လုပ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီဘိတ္ကို နားေထာင္ခ်င္လွသဗ်။ ၆၆ နဲ႔ ၅၀၀ ေပါ့ဗ်ာ။ ၆၆ က ၅၀၀ ကို လႊမ္းမိုးသင့္၊ မသင့္။ အဲဒီ ၆၆(ဃ) ကို စစ္တပ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္အေပၚ ေစာ္ကားလို႔ဆိုၿပီးသံုး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေလးစားသူေတြကလည္း ေခါင္းေဆာင္အေပၚ ေစာ္ကားလို႔ဆိုၿပီး သံုး၊ Eleven ကလည္း သူမ်ားေတြအေပၚ သံုး၊ ခု အစိုးရတာဝန္ရွိသူကလည္း Eleven အေပၚ သံုးနဲ႔… ပတ္ခ်ာလည္ ႐ိုက္ေနပါေရာလား။ တဘက္မွာေတာ့ မိမိနဲ႔ သေဘာထားကြဲသူမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လာတဲ့အခါ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ကိစၥေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ၾကသလဲဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးပညာေပး အစီအစဥ္က မရွိ။ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုတာ၊ အဲဒီလို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈကို ေလးစားရတာ စတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္းရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြက အသစ္ပါ။ အသစ္ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ဘယ္သူမွ အေတြ႔အႀကံဳ မရွိႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်။ မွားၾကတာ သဘာဝဗ်။ အဲဒီအမွားကို ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္လုပ္ေဆာင္လဲဆိုတာက ေသာ့ခ်က္ဗ်။ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံအေနနဲ႔ နယ္ပယ္အသစ္ထဲကို ဝင္ရတဲ့အခါ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်၊ ေလ့လာသင္ယူ၊ နားလည္ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္၊ အျပန္အလွန္ထိန္းသိမ္းေပးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက အေရးႀကီးလွပါတယ္။ စနစ္ေဟာင္းကို စနစ္အသစ္နဲ႔ အစားထိုးတဲ့အခါ၊ အေဟာင္းနဲ႔ဲ မလႊဲမေရွာင္သာ စရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ခိုင္ခံ့ခဲ့တဲ့ အဲဒီစနစ္ေဟာင္းႀကီးထဲ အစိုးရအသစ္က ေခါင္း စ ဝင္မိသြားမွာကိုေတာ့ အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္မိေလရဲ႕ ကိုတိုးေရ။