ဆယ္ေတးလု
တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲေတာ့ လူထုလည္း မြဲတယ္။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ရင္ ကိုယ့္အက်ဳိးေအာင္မယ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ သူမ်ားအတြက္ အေတာ္ကို အသိေခါက္ခက္၊ အ၀င္နက္ဆိုသလို ရယ္စရာေကာင္းတယ္ ေျပာရေအာင္လည္း ပကတိအျဖစ္မွာ လူထု တစ္ရပ္လံုးဟာ ကုန္းေကာက္စရာ ငတ္ျပတ္မြဲေတ ေနတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့ ေခ်ာက္ထဲက်လုဆဲဆဲ တိုင္းျပည္ကို တပ္မေတာ္က ကယ္တင္လိုက္ရတာပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ဖို႔ လံုးပမ္းေနတာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္က မလြဲမေရွာင္သာ အာဏာသိမ္းရတာပါဆိုတဲ့ လက္နက္ကိုင္အာဏာရွင္ တစ္စုရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြဟာ ထိပ္ပိုင္းက စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ ကပ္ဖားအေပါင္းအဖက္တစ္စုတို႔ကို ကမၻာေပၚမွာ တိုးတက္ပါတယ္ဆိုတဲ့၊ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြ ေနထိုင္သံုးစြဲတဲ့ စည္းစိမ္ေတြနဲ႕ စိုးစဥ္းမွ် အပူအပင္မရွိ ဘ၀လွပေနၾကတာဟာ တိုင္းျပည္က တကယ္ဘဲ ဆင္းရဲေနသလား။
ျပည္သူသာလွ်င္ အမိ၊ ျပည္သူသာလွ်င္ အဖလို႔ တခ်ိန္က ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတဲ့ အညၾတစစ္သားေတြဟာ ကေန႔မွာေတာ့ စစ္ဗိုလ္ရာထူးရလာတဲ့အခါ တပ္မေတာ္သည္သာလွ်င္အမိ၊ တပ္မေတာ္သည္သာလွ်င္ အဖဆိုၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ ဆင္းရဲမေနပါ။ ဘယ္အခါကမွလည္း ေခ်ာက္ထဲက်မည့္ အေျခအေနကိုလည္း မေရာက္ခဲ့ပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြကလည္း ခြဲထြက္ဖို႔ လံုးပမ္းတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းလည္းမရွိခဲ့ပါ။
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတပစၥည္းေတြကို စစ္ဗိုလ္တမတ္သားတို႔က လက္လြတ္စပယ္ အေပါင္းပါအခ်ဳိ႕နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ ဘိတ္ေခၚကာ ထုတ္ယူသံုးစြဲၿပီး တပ္မေတာ္အင္အားရွိမွ တိုင္းျပည္အင္အားရွိတယ္ဆိုကာ ျပည္သူေတြကို မက္လံုးေပးေနပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဟာ အေရအတြက္သာမ်ားလာၿပီး အင္အားရွိမလာပါ။ ဒီတပ္မေတာ္ အေရအတြက္ကဘဲ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ အေပါင္းပါေတြကို အာဏာခြင္မွာ ျမဲေနေအာင္၊ လိုတရ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ျပည့္၀လာေအာင္ အကာအကြယ္ ေပးေနသူေတြအျဖစ္ သက္သက္မွ် ျဖစ္ေနပါတယ္။
တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို ဒီလိုထုတ္ယူေရာင္းခ်ေနေတာ့ ကုန္ခမ္းၿပီး တိုင္းျပည္က မဆင္းရဲဘဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ဒါေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ အေပါင္းပါတို႕ကေတာ့ အဲဒီက ထုတ္ယူေရာင္းခ်လို႔ရတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပေတြမွာပါ ေရြေငြရတနာေတြကို ပံုေအာၿပီး စုေဆာင္းေနၾကပါတယ္။ ကမၻာ့သူေဌးသူႂကြယ္ေတြ စာရင္းထဲ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါတယ္။ သားသမီးေတြကို ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ အတတ္ပညာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပို႔ၿပီး အာဏာဆက္ခံမည့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ပညာသင္ေစပါတယ္။
လူထုေတြကို ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ ပို႔ေဆာင္ေရး အစရွိတဲ့ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းတိုင္းေတြမွာ အနားမရေအာင္ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ ေနာက္လိုက္တစ္စုက အတင္းအၾကပ္အခမဲ့ လုပ္အားေပးခိုင္းေနေလေတာ့ လူထုေတြ မမြဲရင္ ဘယ္သြားေနမလဲ။ ဒီၾကားထဲက လူထုေတြရဲ႕ ရွိရင္းစီးပြားလုပ္ငန္းေတြကို ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ပိတ္ပင္တာ၊ လယ္ယာေျမေတြကို လုယူသိမ္းဆည္းတာေတြ ထပ္လုပ္ျပန္ေတာ့ မငတ္ဘဲဘယ္ေနမလဲ။
တကယ္မွာေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ မဆင္းရဲဘဲ ျပည္သူေတြက မြဲေတေနရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စစ္ဗိုလ္မ်ားနဲ႔ အေပါင္းပါတစ္ခုတို႔ဟာ အမ်ားအက်ဳိးမေဆာင္ဘဲနဲ႔ ကိုယ့္အက်ဳိးေအာင္ေနၾကတာမ်ား အဘယ္အေၾကာင္းမ်ားပါလဲ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး တိုင္းျပည္အာဏာကို စစ္တပ္က သိမ္းယူခဲ့တာဟာ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္တပ္အႀကီးအကဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုကေန တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အာဏာသိမ္းခိုင္းတာျဖစ္တယ္လို႔ ဗမာ့အေရးကို ေလ့လာေနတဲ့ ပါေမာကၡ ဂ်ိဳးဇက္ဆီးလ္ဗာစတိုင္းက ေျပာဖူးတာကို အမွတ္ရခဲ့ပါတယ္။
ဒါဟာ တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းနက္ထဲ တြန္းပို႔ၿပီး ျပည္သူေတြကို အငတ္ေဘးဆိုက္ေစခဲတဲ့ ကေနဦးအစဘဲလို႔ ေျပာရေလမလားဘဲ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ျပည္တြင္းျဖစ္နဲ႔ ဖူလံုေရးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လက္မႈလယ္ယာ စနစ္ကေန စက္မႈလယ္ယာစနစ္ဆီ ဦးတည္ဖို႔ ေရတို၊ ေရရွည္စီမံကိန္းအလီလီ ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္လာလိုက္တာ အဆံုးမွာ ႏိုင္ငံတကာက ေခ်းယူေငြေတြ ျပန္မဆပ္ႏိုင္တာေတြနဲ႔ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံအဆင့္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့တာ တုိင္းျပည္က ဆင္းရဲမြဲေတလို႔ေတာ့ မဟုတ္တန္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ အေပါင္းပါေတြကေတာ့ စီးတဲ့ေရ၊ ကာတဲ့ကန္သင္း ဆိုသလိုပါဘဲ။ အျပန္အလွန္ ေဖးေဖးမမနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးဖယ္ၿပီး ဥစၥာစည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ယစ္မူးေနႏိုင္ခဲ့ၾကတာ တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ဖို႔ လံုးပမ္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ ရိုးစြပ္ခ်က္ေၾကာင့္ဘဲ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီအတြက္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အႀကီးအကဲေတြဟာ ရွိရင္းစြဲအာဏာေတြကို အတင္းအၾကပ္ စြန္႔လြတ္ၾကရယံု မဟုတ္ပါဘူး၊ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀နဲ႔၊ အခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဖမ္းဆီးခံရတဲ့အျပင္ ေသဆံုးတာ၊ အစအနမသိရတဲ့ ယေန႔တိုင္ ေပ်ာက္ဆံုးၾကရတာေတြဟာ ဘယ္သူလုပ္ခဲ့သလဲ။
ေနာက္ဆံုး တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲ က်လုဆဲဆဲမွာ တပ္မေတာ္ကေန လက္မတင္ကေလးအလိုမွာ ကယ္တင္လိုက္ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ေစတာ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္က လုပ္သားျပည္သူတစ္ရပ္လံုးကို စုရံုးေစၿပီး တခဲနက္အတည္ျပဳေၾကာင္း ေက်ညာလိုက္တဲ့ မဆလ တစ္ပါတီရဲ႕ အေျခခံဥပေဒက ထြက္လာတဲ့ ရလာဒ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူက ျငင္းမလဲ။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာ့ခါနမ္းရတဲ့ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ အတည္ျပဳခဲ့တာပါ။
တိုင္းျပည္ကို လက္နက္အားကုိးနဲ႔ ဒါးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ထင္တုိင္းႀကဲခဲ့တဲ့ စစ္အလုပ္စုရဲ႕ ခိုင္းတဲ့ကကၽြန္၊ ထြန္တဲ့ႏြားပမာ လိုတစ္မ်ဳိး၊ မလိုတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ ဥပေဒ၊ စနစ္ေတြေအာက္မွာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးဟာ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ၿပီး မစို႔မပို႔ေပးထားတဲ့ အာဏာကို ရယူခြင့္ရွိၾကတဲ့သူေတြဟာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းၾကားမက သာမန္ျပည္သူေတြကို ေမာက္မာခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့ၾကတာ မဆလ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ စစ္ဗိုလ္တစ္စုက မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးလိုက္တဲ့ စိတ္၀မ္းကြဲ အေျခခံနည္းနာေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အလႊာအသီးသီးက ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက မခံမရပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ တျပည္လံုးအႏွံ႔ အံုႂကြမႈျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေခ်ာက္ထဲက်လုဆဲဆဲ တပ္မေတာ္ကဘဲ ကယ္တင္ရွင္လုပ္ရပါတယ္ဆိုတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္စစ္တစ္စုက အာဏာသိမ္းျပန္တာပါဘဲ မဟုတ္လား။
အမွန္ကေတာ့ တိုင္းျပည္ႀကီးက စုန္းစုန္းနစ္ျမဳပ္ေတာ့မဲ့၊ ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မဲ့ အေျခအေနကို မျမင္ရက္လို႔ ရဟန္းရွင္လူတစ္ရပ္လံုးကေန ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတာပါ၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေျပာခဲ့သလို ဆူပူအံုႂကြမႈလုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စင္စစ္ တိုင္းျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်လုျဖစ္ရတာ၊ လုထုတစ္ရပ္လံုးက မြဲေတြျပာက်ေနတာဟာ ထာ၀စဥ္ အာဏာလက္၀ယ္ကိုင္ထားၿပီး အျမဲတမ္းစည္းစိမ္ ယစ္ပလႅင္ေပၚကေန ေအာက္က်မသြားရေလေအာင္ မင္းမူအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ခုရဲ႕ သူတို႔အေျပာနဲ႔ ေျပာရရင္ “ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံ” ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ပါ။
အခုတခါတည္း လာျပန္ပါၿပီ။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ႔ရဲ႕ အလိုေတာ္ရိေတြနဲ႔ တဖက္သတ္က်ိတ္ၿပီး ေရးဆြဲထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒကို လူထုကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ေရးဆဲြသေယာင္ျဖစ္ေအာင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က ေရြးေကာက္ခံ လူထုကိုယ္စားလွယ္ အခ်ဳိ႕ကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ျပည္သူေတြနဲ႔ ကမၻာကို ျပလို႔ရေအာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံ ဆိုတာႀကီးကို ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တာပါ။ စစ္ဗို္လ္ခ်ဳပ္က လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီအမ်ဳိးသားညီလာခံဟာ ကမၻာမွာ က်င္းပခဲ့သမွ်ေသာ ညီလာခံေတြထဲမွာ မာရသြန္ညီလာခံႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေရြးေကာက္ခံအမတ္အခ်ဳိ႕နဲ႔ အပစ္ရပ္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အခ်ဳိ႕က ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေန အေျခခံမူအပိုဒ္အခ်ဳိ႕ကို ျပင္ဆင္ဖို႔၊ ျပန္လည္သံုးသပ္ဖို႔ အႀကံျပဳတာေတာင္ လက္မခံပယ္ခ်ၿပီး ဒီကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ ညီလာခံကို တက္ရတဲ့အလုပ္ဟာ ဥပေဒေတြကို ေထာက္ခံဖို႔သက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊
တခါၾကည့္ပါဦး၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၀) ရက္မွာ ဒီဥပေဒကို အတည္ျပဳဖို႔ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမတိုင္ခင္မွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းက်ခဲ့တာေၾကာင့္ လူေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသတဲ့၊ ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့၊ ငတ္ျပတ္တဲ့ၾကားထဲကဘဲ လူထူေတြကို မကူညီတဲ့အျပင္ ေက်ညာထားတဲ့ ဥပေဒအတည္ျပဳေရး ဆႏၵခံယူပြဲႀကီးကို အတင္းအၾကပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့တာဟာျဖင့္ သူတို႔အာဏာ ဆက္လက္တည္ျမဲေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးသလဲဆိုတာ။ လူေသတာေပ်ာက္ဆံုးတာ၊ ငတ္ျပတ္တာထက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီဆႏၵခံယူပြဲရဲ႕ ရလာဒ္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။
ၿမိဳ႕ျပေတြမွာေတာ့ မလာမေနရ၊ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာေတာ့ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းကို ရြာသူႀကီးဆီက ရယူယံုနဲ႔တင္ အတည္ျပဳေထာက္ခံမဲအျဖစ္ ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။ ကန္႔ကြက္မဲေတြအားလံုးဟာလည္း ေထာက္ခံမဲပံုးထဲ ေရာက္သြားတာ။ ကန္႔ကြက္မဲထည့္သူေတြကို တခါေထာက္ခံမဲထည့္ဖို႔ ႏွစ္ခါျပန္မဲထည့္ခိုင္းတာေတြ၊ ေပါင္းလိုက္ေတာ့အဆံုးမွာ ၉၄ ရာခိုင္ႏႈန္း မဲေပးသူေတြအနက္ ၉၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ေသာ လူထုေထာက္ခံမဲနဲ႔ အတည္ျပဳေၾကာင္း ကမၻာကို အရွက္ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ေက်ညာခဲ့တာဟာ အသက္ကို အရွက္နဲ႔ လဲၿပီး ကာကြယ္ေနတာမဟုတ္ပါလား။
ဒီအတည္ျပဳလိုက္တဲ့ ဥပေဒနဲ႔ဘဲ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမည္လုိ႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒေတြထဲမွာ အဆင့္တိုင္းေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားေတြမွာ စစ္တပ္က အရာရွိေတြက ေနရာယူထားပါတယ္။ အထက္လြတ္ေတာ္နဲ႔ ေအာက္လြတ္ေတာ္ေတြမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းေဒသႀကီးေတြမွာ၊ ျပည္နယ္ေတြမွာ၊ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသေတြမွာမက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစီရင္စုေတြအဆံုး စစ္တပ္က စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကေန ေရြးခ်ယ္ေစလြတ္လိုက္တဲ့ စစ္တပ္အရာရွိေတြက ပါ၀င္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သြားဖို႔ ဒီအေျခခံဥပေဒထဲမွာ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒီစစ္တပ္က အရာရွိေတြကိုလည္း စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က သေဘာမတူတဲ့ တာ၀န္ကေန ေရြ႕ေျပာင္းတာ၊ အဆင့္ေလ်ာ့ခ်တာ၊ ျဖဳတ္ပစ္တာမ်ဳိးေတြကို ဘယ္အာဏာပိုင္ကမွ လုပ္ခြင့္မျပဳထားပါဘူး။ ဒီေတာ့ လက္ရွိစစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာနဲ႔ ၂၀၁၀ ခု၊ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလို႔ ဖြဲ႔စည္းမဲ့ အစိုးရသစ္က အုပ္ခ်ဳပ္မွာနဲ႔ ဘယ္လိုကြာျခားမႈ ရွိပါလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ကြာျခားတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ လက္ရွိစစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ တရားလက္လြတ္၊ ဥပေဒမဲ့ လူထုေတြကို ဖိႏွိပ္ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးယင္ ဥပေဒနဲ႔အညီ လူထုေတြကို ထာ၀ရစနစ္တက် ဖိႏွိပ္ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာ ကြာျခားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေပၚယံအားျဖင့္ လူေတြသိေန၊ ၾကားေနၾကတာကေတာ့ လြတ္ေတာ္အဆင့္ေတြမွာ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ေရြးခ်ယ္ေစလြတ္မဲ့ စစ္တပ္က အရာရွိေတြ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ပါ၀င္မယ္လုိ႔ နားလည္ထားၾကတာပါ။
ဒါေပမဲ့ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ နအဖရဲ႕ အစီအစဥ္အတုိင္း ေမ်ာၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္၊ ရတဲ့အာဏာေလးကိုယူၿပီး လူထုေတြကို ဦးေဆာင္မယ္။ အနီးကပ္တိုက္ပြဲ၀င္မယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ လုပ္ယူမယ္ဆိုတဲ့စဥ္းစားခ်က္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဘယ္လိုမွ တရားမွ်တမႈမရွိႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲမျဖစ္ေအာင္ တိုက္ဖ်က္ရမယ္ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ေနသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ နအဖ ကေတာ့ သူခင္းတဲ့ လမ္းေပၚမွာ တေသြမတိမ္း ဆက္ေလွ်ာက္မွာပါဘဲ။ မပိုင္ဘဲနဲ႔လည္း လုပ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့ဖို႔ လုိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အဓိကက်တာ လူထုေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။ တသက္လံုး မတရား ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္လာသူေတြကို တရား၀င္အာဏာရရွိေအာင္ ဥပေဒနဲ႔အညီ စိတ္ထင္တိုင္း ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္သြားဖို႔ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ဆက္လက္ ေထာက္ခံသြားၾကမလား၊ သို႔မဟုတ္ ရွိတဲ့အားနဲ႔ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္သြားၾကမလားဆိုတာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စဥ္းစားျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ အားလံုးရဲ႕ အနာဂါတ္အတြက္ အဆံုးအျဖတ္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးေနတာပါ။
မၾကာမီကလည္း ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရဲ႕ အထူးကိုယ္စားလွယ္ကို ေျပာလိုက္တာကို ၾကည္ပါဦး။ အေျခခံဥပေဒကို ပ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္သူေတြကို အျပင္းအထန္အေရးယူမည္လို႔ ရာဇသံေပးလိုက္သလိုဘဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို ျမင္ခ်င္ရင္ သူတို႔အေပၚ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ခ်ထားတဲ့ ဗီဇာပိတ္ပင္မႈေတြ၊ စီးပြားေရးဒါဏ္ခတ္မႈေတြကို ရုပ္သိမ္းဖိုး ေတာင္းဆိုေနပါတယ္။ နအဖ ဟာအျမဲတမ္းဒီလိုနည္းေတြနဲ႔ လက္ဦးမႈ ေတြယူဖို႔ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တရုတ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ ရုရွားတို႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ရွိေနသေရြ႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခရုစိုက္ေနစရာ မလိုဘူးလို႔လည္း ဆိုေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးလာေရာက္သြားတဲ့ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးကိုယ္စားလွယ္ကလည္း ဗမာျပည္ကအျပန္ မွတ္ခ်က္ျပဳသြားတာကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးဟာ စိန္ေခၚမႈေတြ ရွိေနတုန္းပါဘဲတဲ့။ ဘာစိန္ေခၚမႈေတြလည္း ေမးေနစရာ မလိုဘူးထင္ပါတယ္။
အႏွစ္ ၅၀ နီးပါးေလာက္ကို စစ္တပ္ကေန တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေျမေပၚေျမေအာက္သယံဇာတေတြ ထုတ္ယူေရာင္းခ်လို႔ ရတဲ့ ေငြေတြဟာ စစ္တပ္ကို တိုးခ်ဲ႕ေနတာနဲ႔ စစ္ဗိုလ္အခ်ဳိ႕နဲ႔ အေပါင္းပါစီးပြားေရးသမား တစ္စုတို႔ေၾကာင့္ လံုးပါးပါးေတာ့မဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေနာင္ျပည္သူေတြက ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ ျပည္သူ႔အစိုးရေပၚလာခဲ့ရင္ေတာင္ ဘက္စံုထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို ကုန္းရုန္းလုပ္ေဆာင္ရင္းနဲ႔ ေႂကြးၿမီေတြ တင္ဖို႔ရွိႏုိင္ပါတယ္။
အေၾကာက္တရားကို မေခ်ေဖ်ာက္ႏုိင္ၾကဘူးဆိုရင္ျဖင့္ ထာ၀ရစစ္တပ္ရဲ႕ ကၽြန္ျဖစ္ယံုသာ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရစုန္မွာ ေလွၾကံဳစီးရင္း ဘ၀ကို နစ္ေမ်ာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကမလား၊ သို႔မဟုတ္ ေရအဆန္မွာအားမာန္ အျပည့္န႔ဲ အန္တု ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ဆန္းသစ္တဲ့ အနာဂါတ္ဆီကို ဦးတည္ၿပီး ၾကမၼာသစ္ကို ဖန္တီးၾကမလား ဆိုတာ အသိေပးႏိုးေဆာ္လိုပါတယ္။
No comments:
Post a Comment