ဗညာဟံသာ
ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေစာင့္ေမၽွာ္ၿပီးေနာက္ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ ႏိုင္ငံေရးလႊဲေပးမႈ မေပၚေပါက္ခဲ့ေခ်။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ အသီး သီးတုိ႔က အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ႀကိဳးစားေသာ္လည္း လက္စမေပၚေသး၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို အဖက္ဖက္က သည္းခံ ေစာင့္စည္းေသာ္လည္း ဘာမၽွအဖတ္မတင္ေသး၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၀င္လာၿပီးေနာက္ တပ္မေတာ္ ဦးေဆာင္ေသာ စစ္အစုိးရက နည္းမ်ဳိးစံုလွည့္ပတ္ၿပီး တုိင္းျပည္အာဏာကို ဆက္လက္ဆုပ္ ကိုင္ထားလၽွက္ရွိေပသည္။
ျပည္ပဖိအားေပးမႈ၊ အၾကပ္ကိုင္မႈ ၿခိမ္းေျခာက္မႈႏွင့္ ျပည္တြင္းအံု ႂကြ၊ သပိတ္ေမွာက္ဆႏၵျပမႈ၊ သံဃာဦးေဆာင္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတာင္းဆိုမႈ၊ ေက်ာင္းသားဦး ေဆာင္ေသာ တိုင္းျပည္အၾကပ္အတည္းမွ ေက်ာ္လႊားရန္ ယာယီအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေပးမႈ စေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္လည္း ေအာင္ျမင္မႈ မရွိခဲ့ေခ်၊ ဤအေရးအေၾကာင္းကို ႏုိင္ ငံေရးအသိပညာရွင္ႏွင့္ ေလ့လာသူ အၾကံေပးသူေတြက ေခါင္းေျခာက္လာၾကၿပီး ဘာဆက္ လုပ္ရမည္နည္း စေသာ ေမးခြန္းမ်ား ေပၚလာေပၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဤေဆာင္းပါးသည္ ေဆးမီးတို တစ္ခြက္ပမာ တုိက္ေဆးျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ရေပသည္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလကို ကုလသမဂၢမွ ႀကီးမႉးက်င္းပေသာ ေတြ႕ ဆံုေဆြးေႏြးပဲြကို ၁၉၉၄ အေထြေထြ ညီလာခံမွ တင္းက်ပ္မႈမရွိေသာ အေထြေထြဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႏွင့္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕အစီးမွ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား သံုးပြင့္ဆုိင္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရန္ ကုလသမဂၢက တိုက္တြန္း ခဲ့သည္။ ဤတိုက္တြန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အေထြေထြဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္ (အထူး သံတမန္)မ်ားလည္း ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ျမန္မာျပည္ကို ၀င္လိုက္ထြက္လုိက္ႏွင့္ သံသရာလည္ခဲ့ သည္။ တပ္မေတာ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကို တာ၀န္ေက် ၀တ္ေက်၊ တန္းေက်ေတြ႔ခြင့္ေပးၿပီး ေဒၚေအာင္ ဆန္းဆုၾကည္ကိုလည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေတြ႕ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ တိက်ေသာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈ မေပၚေပါက္ေခ်။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း အိမ္ႏွင့္ေထာင္၊ ေထာင္ႏွင့္အိမ္ ထမင္းငတ္မေလာက္ေတာင္ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ရိုက္ ႏွက္ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ၾကရသည္။
ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရး၊ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္သင့္ျမတ္ေရး၊ တန္းတူေရး၊ အမ်ဳိးသား ကိုယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ ရယူေရး၊ စစ္မွန္ေသာ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားေရး၊ စစ္မွန္ ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး စေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ႀကိဳးပမ္းလာၿပီးေနာက္ ၂၀၁၀ တြင္ တဖန္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရန္ စစ္အစိုး ရက စီစဥ္လၽွက္ရွိသည္။ ဤေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ လာေသာ ႏုိင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္မည္နည္း။
ယခုလအေတာအတြင္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရး အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ Hillary Rodham Clinton က ျမန္မာ့အေရးကို နည္းသစ္ လမ္းသစ္ ရွာေဖြဆက္ဆံသြားေရးႏွင့္ ဖိအားေပးေရးကို သူမ၏ ႏိုင္ငံျခားခရီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေရာက္တြင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ဤတြင္လည္း ျမန္မာျပည္ ရွိ ႏုုိင္ငံေရး ေလ့လာသူမ်ားက တဖန္ေမၽွာ္ကုိးၿပီး ေတြးေတာလာတတ္ၾကသည္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို အေလးေပးေသာ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေရးလမ္း စဥ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖိအားေပးမႈႏွင့္ အၾကပ္ကိုမႈကို အေလး ေပးေသာ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕က ျပည္ပဖိအားေပးမႈကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကသည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံမ်ားအသင္းက ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းသြင္းၿပီး တဆင့္မွတဆင့္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရန္ အၾကပ္ကိုင္ေသာနည္းျဖင့္ ျပဳမူဆက္ဆံေျပာဆိုတုုိက္တြန္းလာခဲ့သည္။ ၁၉၉၇ မွ ၂၀၀၈ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ၁၀ ႏွစ္အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ န၀တ၊ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ပရိယာယ္ေပါင္း၊ နည္းေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းသြင္းဆက္ဆံခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ ဤ သက္ေသႀကီး မ်ားကို ေထာက္ရႈျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္း သံုးပြင့္ဆုိင္ေဆြးေႏြးေရး ေပၚ ေပါက္ရန္ ႀကိဳးစားမႈသည္ ၁၀-၁၅ ႏွစ္အေတာအတြင္း မေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ကို လက္ေတြ႔က်က် သေဘာေပါက္ရေပသည္။ သို႔ဆုိလၽွင္ အေျခခံက်ေသာ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို ပထမ အဆင့္ စတင္ရန္ ၂ ပြင့္ဆုိင္မွ စတင္ၿပီး အေျဖရွာရန္ ဘာ့ေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ေခတ္သစ္ျမန္မာ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသလဲ?
စစ္အာဏာရွင္သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ တိုုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အလြယ္တကူႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို အရပ္သား အစိုးရ လက္ထဲတြင္ အပ္ႏွံရန္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ လႊဲလိမ့္မည္ မ ဟုတ္ေခ်၊ ထို႔ေၾကာင့္ နအဖ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ ႏုိင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မႈကို လက္ေတြ႔က်က် ေရးသားၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ တင္ျပရန္ အေရးပါလာၿပီ။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေပၚရွိ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက လက္ နက္ကိုင္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားတို႔၏ ယံုၾကည္မႈကို ရယူၿပီး နအဖ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ေသာ ေတြ႔ ဆံုေဆြးေႏြးေရး ေကာ္မရွင္တစ္ရပ္ ဖြဲ႔စည္းေပးရန္ အေရးႀကီးသည္။ ဤေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး ေကာ္မရွင္သည္ အဆင့္ဆင့္အားျဖင့္ မည္သည့္အခ်က္အလက္မ်ား ပဏာမေဆြးေႏြးရန္ ႏွစ္ ဖက္သံုးဖက္ တုိင္ပင္ၿပီး လုပ္ငန္းစရေပမည္။
မိမိ၏ ပါတီႏုိင္ငံေရးခံယူခ်က္ေၾကာင့္ အဆမတန္ အာဏာရယူေရး ေတာင္းဆိုမႈ၊ မိမိတုိ႔၏ တိုင္းရင္းသား သမုိင္းေၾကာင့္ မေလ်ာ္ညီေသာ နယ္ေျမခြဲေ၀ေတာင္းဆိုမႈ စေသာ ယုတၱိမတန္ ေသာ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို သတိထားေရွာင္ဖယ္သင့္သည္။ နအဖတြင္လည္း အာဏာ တည္ၿမဲ ေရးထက္ ျပည္ေထာင္စု တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးအတြက္ ျပည္နယ္အစိုးရတြင္ လြတ္လပ္ေသာ အုပ္ ခ်ဳပ္မႈအာဏာ အေတာ္အတန္ ခြဲ ေ၀ေပးရန္ လုိက္ေလ်ာရေပမည္။
ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ အျငင္းပြားမႈႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ အဆံုးသတ္ေရးအ တြက္ ဗမာႏွင့္ ဗမာ ပဏာမ စကားေျပာ ၾကပါ။ ဒုတိယအဆင့္အျဖစ္ ဗမာႏွင့္ တုိင္းရင္းသား စကားေျပာၾကပါ။ တတိယအဆင့္အျဖစ္ စစ္တပ္ႏွင့္ လုပ္သားဗမာတို႔ႏွင့္ တုိင္းရင္းသား ေခါင္း ေဆာင္မ်ား ေတြ႔ဆံုလၽွင္ ရက္ေပါင္း (၁၀၁၀) အတြင္း ျမန္မာျပည္ ေျပာင္းလဲလာေပမည္။
No comments:
Post a Comment