ႏုိင္ဟံသာ
ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာ ႏုိင္ငံ တြင္ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ တည္ရွိ ေနေသာ အာဏာရ စစ္တပ္ အုပ္စု၊ စီမုိကေရစီ ရရွိေရး အတြက္ ဦးစားေပး ဖြဲ႕စည္း ထားေသာ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္း မ်ားအုပ္ခ်ဳပ္စုႏွင့္ ဗမာ မဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု အဖြဲ႕အစည္း မ်ား အုပ္စု၊ ဤအုပ္စ ုသုံးစုတုိ႕၏ ကုိယ္စား လွယ္မ်ား ႏုိင္ငံေရး အရ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြး ျခင္းျဖင့္သာ ယေန႔ ျပႆနာ ေပါင္းစုံကုိ ေျပလည္ ေအာင္ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္း ႏုိင္လိမ့္ မည္ျဖစ္သည္။
ဤေဆြးေႏြးပြဲ ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီးအပါအဝင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ား၊ ျမန္မာျပည္အေရးကုိ နားလည္ေသာ ႏုိင္ငံတကာရွိ ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ ျမန္မာျပည္ရွိ ဝါရင့္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္းမ်ား၊ နုိင္ငံေရးပါတီ မ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသားပါတီအဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးတုိ႕က ေတာင္းဆုိေနၾကသည္။ ဤသုိ႕ေတာင္းဆုိေနၾကရျခင္းသည္ ဤနည္းျဖင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္ ျပႆနာႀကီးမ်ားကုိ အရင္းအျမစ္ကေန ေျဖရွင္းႏုိင္မည္ဟု ယံုၾကည္ေန ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ထုိသုိ႕တူညီစြာ ႐ႈျမင္ေနၾကသနည္း။ ခုိင္လုံေသာ အေၾကာင္းရင္းခံမ်ား ရွိေနပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်ဳိ႕ ေသာသူတုိ႕က ဤအျမင္ကုိျငင္းပယ္ေနၾကသည္။ ၎တုိ႕သည္ စစ္တပ္က လက္ရွိအာဏာကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားသူမ်ားျဖစ္ ၿပီး၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) က အႏုိင္ရထားသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဤႏွစ္ဖြဲ႕ ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းလ်ွင္ ျပည့္စုံလုံေလာက္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ ဤ အယူအဆကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားၾကသူမ်ားမွာ စင္စစ္ အားျဖင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုအေပၚ ဗမာလူမ်ဳိးတုိ႕ တေလ်ွာက္လုံး လႊမ္းမုိး ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ ရလာေနသည္ကုိ လက္ မလြတ္လုိေသာ အရင္းခံဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
၎ဆႏၵကုိ ႐ုိးသားပြင့္လင္းစြာ မေဖာ္ထုတ္ဝံ့ၾကေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မတရားမွန္းသိေနၾကၿပီး ကုိယ္က်ဳိးဆႏၵ
ကုိလည္း ျဖည့္ဆည္းလုိေနျခင္းေၾကာင့္ အျခားေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ျငင္းပယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရ အမတ္ဦးေရအေပၚ အေျခခံတြက္ခ်က္လ်ွင္လည္း တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားျဖင့္ စုေပါင္း ထားေသာ္ “ျပည္ေထာင္စုတုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္” (UNLD) ႏွင့္ မဟာမိတ္တုိင္းရင္းသား အဖြဲ႕တုိ႔
က ဒုတိယအမတ္ဦးေရ အမ်ားဆုံး အႏုိင္ရထားသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ျငင္းပယ္ခ်န္ထားျခင္းျဖင့္တရားမ်ွတမည္မဟုတ္ေပ။
ႏုိင္ငံေရးအရ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေျဖရွင္းျခင္းသည္ ျဖစ္ရွိေနေသာ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကုို ေျပလည္ေစလို၍ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာအပုိင္းမွ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္လ်ွင္ ျပည္တြင္းစစ္ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ကုိ ျပန္လည္သုံးသပ္ရန္ လုိလိမ့္မည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရေသာႏွစ္တြင္ပင္ ျပည္တြင္းစစ္စခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကတည္းက အစုိးရကုိ လက္နက္ကုိင္ ဆန္႕က်င္တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ဒီမုိကေရစီေရး၊ အတန္းအစား အေရးအေပၚ အေျခခံ သည့္ အဖြဲ႕အစည္းတုိ႕ထက္ အေရအတြက္မ်ားခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ယေန႕အထိ (၅၃) ႏွစ္ေက်ာ္ လူမ်ဳိးစုအဖြဲ႕အစည္း မ်ားႏွင့္ ျဖစ္ပြားေနေသာ တုိက္ပြဲမွ ေသနတ္သံမ်ားကုိ တစ္ပတ္၊ တစ္လ မျခား ၾကားေနရသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု အဖြဲ႕အစည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားေသာ္လည္း တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေသနတ္သံမ်ားၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသက္သက္သည္ ျဖစ္ရွိေနေသာ ျပႆနာမ်ားကုိ ေျပလည္ေစႏုိင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း အမ်ားသိၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္တုန္းက ဝန္းႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုေခါင္းေဆာင္ေသာ ပထစ အစုိးရသည္ မြန္၊ ရခုိင္၊ ပအုိဝ့္လူမ်ဳိးစုအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ သေဘာတူညီမႈရၿပီး ၎အဖြဲ႕မ်ားလက္နက္စြန္႕ခဲ့ၾကေသာ္လည္း မၾကာေသးမီ အခ်ိန္ကေလးမွာပင္ ၎တုိ႕၏ ေတာ္လွန္ ေသာေသနတ္သံမ်ား ျပန္လည္ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားႏွင့္ အာဏာရအစုိးရ အဆက္ဆက္အၾကား ျပႆနာသည္ ေသးမႊားေသာ ျပႆနာမဟုတ္ေပ။
အခ်ဳိ႕ေသာသူတုိ႕သည္ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာကုိ အေလးအနက္မထားၾက။ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာသည္ လူတန္းစားျပႆနာ
၏ လက္ေအာက္ခံျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ လူအခ်ဳိ႕တုိ႕ကလည္း လူမ်ဳိးေရးျပႆနာသည္ ဒီမုိကေရစီေရး ျပႆနာ၏ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကျပန္သည္။ ထိုသူတုိ႕က လူတန္းစားျပႆနာ ဒီမုိကေရစီေရးျပႆနာတုိ႕ကုိ ေျပလည္ ေအာင္ေျဖရွင္းႏုိင္ပါက လူမ်ဳိးေရးျပႆနာသည္ အလုိလိုေျပလည္သြားမည္ဟု ထင္ျမင္ေျပာဆုိေနၾကသည္။ ၎တုိ႕ သည္ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာ၏ အတိမ္အနက္ကုိ တကယ္မျမင္၍လား သုိ႕တည္းမဟုတ္ အေရးမေပးလုိ၍လား ဆုိသည္ကုိ ၎တုိ႕ကိုယ္တုိင္သာ သိၾကေပလိမ့္မည္။
ကၽြႏု္ပ္၏အျမင္ကား ၎တုိ႕ႏွင့္ လုံးဝျခားနားပါသည္။ လူမ်ဳိးေရးဆုိင္ရာ ျပႆနာသည္ ေလးနက္သည္၊ ခုိင္ၿမဲသည္။ မည္သည့္ျပႆနာ၏ လက္ေအာက္ခံမဟုတ္ေပ။ တသီးတျခားမားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနသည္။ ဘာသာေရး ျပႆနာသည္ ကမၻာတခြင္ရွိ ဘာသာတူမ်ား၏ စာနာေထာက္ခံမႈကုိ ရရွိႏုိင္သျဖင့္ အရွိန္ၾသဇာေကာင္းတတ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံတစ္ခ်ဳိ႕တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ လူမ်ဳိးတူမ်ား၏ စာနာမႈကုိ ရရွိႏုိင္ေသာ္လည္း ဘာသာေရး၊ လူတန္းစား ေရးတုိ႕ႏွင့္စာလ်ွင္ ျပင္ပစာနာေထာက္ပံ့မႈနည္းေပသည္။ ကိုယ္အားကုိယ္ကုိး ေျဖရွင္းၾကရေသာ ျပႆနာမ်ဳိးဟု ဆုိႏုိင္သည္။
လူမ်ဳိးဟူသည္ကား ႏွစ္ေပါင္း ရာ၊ ေထာင္ခ်ီၿပီး နီကပ္စြာ အတူေနထုိင္ ေပါက္ဖြားလာေသာ ဘဝတူကံၾကမၼာတူ လူအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ သမုိင္းမတင္မီ အခ်ိန္မွသည္ ယေန႕အထိ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ လူအဖြဲ႕အစည္းအခ်င္းခ်င္းအၾကား ပဋိပကၡမ်ားတြင္ အျခားအေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ပါဝင္ေနေသာ္လည္း လူမ်ဳိးေရးအေျခခံမွ ကင္းလြတ္ျခင္းနည္းပါး ပါသည္။ နယ္ေျမလုယက္မႈ၊ ေစ်းကြက္လုယက္မႈ တုိ႕သည္ လူမ်ဳိးေရးအေပၚ အေျခခံမႈ တစ္ဝက္ေက်ာ္ ပါဝင္သည္။ ေခတ္ေဟာင္းကုိလုိနီ နယ္ခ်ဲ႕စစ္ပြဲမ်ားတြင္ လူမ်ဳိးေရးအေပၚ အေျခခံမႈမ်ားစြာ ပါဝင္ေနသကဲ့သုိ႕ ေငြအရင္းအႏွီးအေပၚ အေျခခံေသာ ေခတ္သစ္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္တြင္လည္း လူမ်ဳိးေရးအေပၚ အေျခခံမႈ ပါရွိသည္။ ကမၻာ့ေပၚရွိလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိ အထင္ရွားဆုံး စည္းျခားထားရာ ႏုိင္ငံမ်ားသည္ မတူကြဲျပားေသာ လူမ်ဳိးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၾကသည္။ လူမ်ဳိးတူ ႏုိင္ငံ ကြဲဟူ၍ အလြန္နည္းပါးပါသည္။ ဘာသာေရးအရ မည္သုိ႕ပင္တူညီေစကာမူ လူမ်ဳိးမတူက ႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ မပူးေပါင္း ၾက။ အတန္းအစားတူမ်ား အၾကားတြင္လည္း ထုိ႕အတူပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေရးအစြဲသည္ ဘာသာေရး အတန္းအစားေရးထက္ ေလးနက္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
ယေန႕ကမၻာတြင္ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡသည္ အားေလ်ာ့သြားျခင္းမရွိ၊ ပုိ၍ပင္ ေရွ႕တန္းေရာက္လာေနသည္ (Globalization) ဂလုိဘယ္လုိင္ေဇးရွင္း ေခၚ ကမၻာလႊမ္းပတ္ယွက္ႏြယ္မႈ ေခတ္ကာလတြင္ အဓိကအားျဖင့္ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႕၌ ဆက္စပ္လႊမ္းၿခဳံမႈ မည္သုိ႕ရွိေစ၊ မိမိလူမ်ဳိးကုိ လႊမ္းမုိးသြားျခင္း မရွိေအာင္ ကာကြယ္ေနၾကသည္။ ႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္ အာဏာရလူမ်ဳိးစုျဖစ္ေသာ လူမ်ဳိးက အျခားလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ လူမ်ဳိးေရးအရ လႊမ္းမုိးဝါးမ်ဳိးလုိၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ ကမၻာ လႊမ္းပတ္ယွက္ႏြယ္မႈအရ ျခားလူမ်ဳိးႀကီးတုိ႕၏ ဝါးမ်ဳိမႈကုိ ရင္ဆုိင္လာရေသာအခါ မိမိတုိ႕လူမ်ဳိးကုိ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္း ရန္ ႀကိဳးပမ္းလာေနၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ စစ္တပ္အစုိးရသည္ ဆုိ၊ က၊ ေရး၊ တီး ၿပိဳင္ပြဲမ်ားကုိ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္အလုိက္ေခၚယူၿပီး ေငြကုန္ေၾကးမ်ားစြာခံကာ က်င္းပေနၾကသည္။ ဤသည္လည္း လူမ်ဳိးေရးအေျခခံစိတ္ဓါတ္ ၏ ေလးနက္မႈပင္ျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ပါဝင္ၿပီး ျပႆနာမ်ားကုိ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကသည္။ ျပႆနာေျဖရွင္း ေရး နည္းေပါင္းမ်ားစြာအနက္ လက္နက္ကုိင္ ေျဖရွင္းနည္းသည္ အဆင့္အျမင့္ဆုံးႏွင့္ အရွည္ၾကာဆုံးျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ ေျဖရွင္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႕အထိ ေျပလည္စရာ အလားအလာ မျမင္ေတြ႕ရေသးေပ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ဦးႏု၏ (ပထစ) အစုိးရသည္ ဒီမုိကေရစီကုိ ပုိမုိက်ယ္ျပန္႕ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးၿပီး ႏုိင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္း ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ လက္နက္ကုိင္ပဋိပကၡမ်ား အရွိန္ေလ်ာ့က်လာၿပီး ႏုိင္ငံေရးအရ လႈပ္ရွားမႈ အရွိန္ေကာင္းလာသည္။ ဤသုိ႕ အရွိန္အဟုန္အားေကာင္းလာသည္ကုိ စစ္တပ္က မလုိလားသျဖင့္ အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။ စစ္ေရးအရ အရွိန္ျမင့္ ၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္။ ရလာဒ္ကား ႏွစ္ဖက္စလုံး အင္အားပုိမုိႀကီးမားလာၿပီး တုိက္ပြဲမ်ားေနရာအႏွံ႕ က်ယ္ျပန္႕လာကာ စစ္ပြဲ၏အနိဌာ႐ုံမ်ားကုိ ျပည္သူမ်ား ခါးသီးစြာ ခံစားလာခဲ့ရသည္။
၁၉၇၀ ခုတြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ဦးႏု၏ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီပါတီသည္ ႏုိင္ငံျခားအရင္းရွင္းမ်ား၏ အားေပးကူညီမႈကုိ အေတာ္အတန္ရရွိခဲ့သည္။ လူမ်ဳိးစုအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိကား မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ ေပးကမ္းျခင္းမရွိ။ ဗကပႏွင့္ ပူးေပါင္း လ်ွင္ ဗကပ ေပးကမ္းသမ်ွကုိသာ ရရွိၿပီး လုံးပါးပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလတစ္ေလ်ွာက္လုံးမွာ ေခါင္းေထာင္ခဲ့ေသာ ဗကပ သည္လည္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပုိင္းတြင္ ဦးက်ဳိး၍ ေျမလ်ွဳိးခဲ့ရသည္။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာကား မိမိလူမ်ဳိးႏွင့္ မိမိျပည္သူမ်ား၏ ေထာက္ပံ့ေပးမႈျဖင့္ ခက္ခဲစြာ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ္ လည္း ပန္းပန္ၿမဲပင္။ ဤသည္မွာလည္း လူမ်ဳိးေရးအခန္း၏ ေလးနက္မႈ သာဓကတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။
ယခုေခတ္ယခုအခါသည္ ဒီမုိကေရစီေခတ္ကာလျဖစ္သည္။ ဒီမုိကေရစီသည္ကား ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္သည့္ႏွင္းဆီခုိင္။ ဒီမုိကေရစီပ်ဳိးပင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ ျပည္ေထာင္စုမွာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ဘူးပါသည္။ သို႕ေသာ္ၾကာရွည္မရွင္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ နည္း။ ဤနည္းႏွင့္ ဤရာသီမ်ဳိး ဒီမုိကေရစီပ်ဳိးပင္မ်ား ေပါက္ပြားႀကီးျပင္းႏုိင္ရန္ လုိအပ္ေနသည့္ ေနေရာင္ကာပင္ (အရိပ္ပင္) သုိ႕မဟုတ္ တြယ္တက္ရန္ အပင္ျဖစ္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ လူမ်ဳိးေရးအရ တန္းတူေရးႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ အပင္မ်ားကုိ ေပါက္ခြင့္မေပး၊ ခုတ္ထြင္ ဖယ္ရွင္းထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ေန႕ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းျခင္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ တန္းတူေရးႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္ ျပဌာန္းခြင့္ကုိ ရွင္သန္ခြင့္ မေပးလုိ၍ျဖစ္သည္။ ထုိအခြင့္အေရးကုိ ဖ်က္ဆီးရင္း ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးမ်ား လည္း ပ်က္ျပားခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ျခင္းကုိ ထည့္တြက္ျခင္းမျပဳဘဲ ဒီမုိကေရစီေရး သက္သက္ ျဖင့္ ျပႆနာမ်ားကုိ မေျဖရွင္းႏုိင္။ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ မရပ္တန္႕ႏုိင္ပါ။ ျဖစ္ရွိေနေသာ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမ်ားႏွင့္ လက္နက္ ကုိင္ ပဋိပကၡမ်ားကုိ မေျဖရွင္းႏုိင္ပါက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ လူမႈလြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားသည္ လည္း မရွင္သန္ႏုိင္ေပ။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏုိင္ငံ၏ ထူးျခားမႈတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ ဗမာမဟုတ္သည့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ဦးေရသည္ ႏုိင္ငံလူဦးေရ၏ ထက္ဝက္ေက်ာ္ရွိေနျခင္း၊ ထုိလူမ်ဳိးစုမ်ား ေနထုိင္ေသာ နယ္ေျမမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စု တစ္ခုလုံး၏ ငါးပုံသုံးပုံေက်ာ္ရွိေနျခင္း၊ ထုိလူမ်ဳိးမ်ားစုအနက္ သမုိင္းေၾကာင္းအရ လြတ္လပ္ထင္ရွားစြာ ေနထုိင္လာခဲ့ ၾကသည္က မ်ားၿပီး ယေန႕အထိ အမ်ဳိးသားကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင္းကုိ လုိလားေတာင္းဆုိေနသည့္ လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေနျခင္း တုိ႕သည္ ထူးျခားမႈျဖစ္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ဤေနရာမ်ဳိး ဤအေျခအေနမ်ဳိးမ်ား၏အေရးကုိ ေနာက္ခ်န္ (သုိ႕မဟုတ္) ေဘးဖယ္ထားၿပီး ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေနပါက အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ သံသယမ်ားကုိ ပို၍ တုိးပြားေစ႐ုံသာ ျဖစ္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ားကုိ အမွန္တကယ္ေျဖရွင္းလုိေသာဆႏၵရွိပါက “သုံးပြင့္ဆုိင္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးျခင္း” သည္သာ ေျပလည္မႈကုိ ေပးေဆာင္ႏုိင္ေသာ ထြက္ေပါက္ျဖစ္ေၾကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ေယာင္ေဆာင္ေနသူမ်ားကုိ ထပ္မံလႈပ္ႏႈိး တင္ျပပါသည္။
ႏုိင္ဟံသာ
၂၀၀၂-ခုႏွစ္
ေဆာင္းပါး႐ွင္၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရး စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေဖၚျပသည္။
No comments:
Post a Comment