ထမင္းဆီဆမ္း၊ ရုပ္ဝါဒႏွင့္ ဟမ္ဘာဂါယဥ္ေက်းမႈ

ကြန္းအိန္

လူ႔သဘာဝမွာ စၿမံဳ့ျပန္တတ္ေသာ ဝါသနာရွိသည္။ လသာသည္ျမင္တိုင္း က ေလးဘဝက ေပ်ာ္ပါးေဆာ့ကစားခဲ့ပံုကုိ အခါအားေလ်ာ္စြာ မွတ္မိေနၾကေပမည္။ ေကာင္းကင္မွ ေရႊေရာင္လႊမ္းေသာ လျပည့္ဝန္းကို ၾကည့္ယင္း ဖိုးလမင္းရယ္ ထမင္း ဆီဆန္း ေရႊလင္ဗန္း နဲ႔ေပး ပါဟု တစာစာဟစ္ေအာ္ယင္း ခုန္ေပါက္ျမဴးတူး ေပ်ာ္ပါးခ့ဲၾက သည္။ အပူအပင္မရွိ ထမင္းဆီဆန္း အမွန္တကယ္ရရွိမည္ဟုလည္း မေမ်ွာ္ လင့္ခဲ့။ အဘြား၏ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ေျမပဲ ကိုသာပို၍ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ဖိုးလမင္းမွ ထမင္းဆီဆန္းသည္၊ ယူဇနာ ေထာင္ ေသာင္း မွာရွိေနသည့္အတြက္ သိပ္မေသ ခ်ာ။ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ထန္းလ်က္ခဲမ်ားသည္ အဘြား၏ရင္ခြင္သို႔ တိုးေဝွ႔ပူဆာလိုက္သည္ ႏွင့္ ေသခ်ာ ေပါက္ရႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။

ဤသို႔ တျဖညး္ျဖည္း၊ ကိုးကြယ္မွဳ ဆုေတာင္းမွဳခရီးလမ္းကိုျဖတ္သန္းရင္း ရုပ္ဝါဒ တခုကို ခလုတ္တိုက္မိေသာအခါ ယခင္က ရူးသြပ္မွဳကို ရွက္ၿပံဳးမိျပန္သည္။ လူသား လ်ွင္ ပဓါန၊ ရုပ္သာလ်ွင္အဓိက အေၾကာင္အရာမ်ားအေပၚအာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေဆြး ေႏြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဝဖန္ေလကန္ပစ္ခဲ့သည္။ အႏူပဋိပေလာမရုပ္ဝါဒ ေရေသာက္ျမစ္သံုး သြယ္တို႔ကို အေပၚယံေၾကာဖတ္ခဲ့ယင္းတတ္ေယာင္ကား ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့သည္။ သူ႔ေခတ္ႏွင့္ သူ႔အခါတြင္ မိုးခါးေရကို မေသာက္ပါက သူရူးဟု အထင္ခံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစာမေၾကေသာည ဝမ္းေလ်ွာေသာ ေန႔မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းရင္းေလာကႀကီးကို အလ်ားတိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။

တခ်ိဳ႔သူတို႔မွာ ေလာကလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ညင္သာစြာ ျဖတ္သန္ယင္း ေအာင္ ျမင္မွဳ လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ရွိ သြားသည္။ တခ်ိဳ႔မွာ ဘြဲ႔လက္မွတ္ကိုယ္စီကိုင္ယင္း ေလာကဓံပင္လယ္ဝဲဂယက္အလယ္တြင္ လက္ပစ္ကူးေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႔မွာ ေျမျဖဴႏွင့္ ေဘာပင္ကိုပစ္၍ ေရျခားေျမျခားတြင္ ဘိလပ္ေျမသယ္ ေရွးရွင္ဘုရင္မ်ားကိုင္္သည့့္ သံလ်က္ႏွင့္ လံုးဝမတူေသာ သံလ်က္ကိုကိုင္၍တပါး ေျမတြင္ေရေျမ့သနင္း ကြ်န္ဇာတ္ ခင္းခဲ့ၾကသည္။ တတ္သိသိကၡာအစား ဘတ္ေဒၚလာျဖင့္ ျဖည့္စြမ္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ကံ ၾကမၼာတရားကို ယံုၾကည္သူက ယံုသည္။ မယံုၾကည္မွဳလည္း ရွိလာသည္။ အရာရာကို သံသယအျမင္ျဖင့္ ၾကည့္တတ္လာခဲ့သည္။ ေခတ္လူငယ္ေျခက် အခ်င္းခ်င္း စုမိေသာ အခါ ကံၾကမၼာလမ္းေၾကာင္းကို မဝဲ့မရဲ သံုးသပ္မိလာသည္။ ေလာကဓံတရားကို မ်က္ ေတာင္စင္းစင္းျဖင့္ ၾကည့္မိေလသည္။ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းေနတုန္းက သင္ခဲ့ေသာ တကၠ သုိလ္ဝင္းမြန္၏ ဆားဒယ္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိ၏။ ဆားဒယ္ စီးတုန္းက ေပ်ာ္ ခဲ့သည့္ ေပ်ာ္ရႊင္မွု ရသတစ္ခု။ ဆားဒယ္အေပၚ ခဲယဥ္းစြာတက္ယင္း အနီးအနား ျဖတ္ သန္းသြားေသာ ေဘာက္တူ ေလွမ်ားအေပၚ အညွိဳးအာဃာတကင္းကင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ ရႊင္စြာလက္ေဝွ႔ယမ္းျပကာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ယၡဳမရွိၿပီးေလာ။ ငယ္စဥ္တုန္းက ရွိခဲ့ေသာ ရိုးသား ျမင့္ျမတ္သည့္စိတ္ထား ဘယ္ေရာက္သြားသနည္း။ ေတြးယင္းေတာယင္း သုခိတာ ေဆးေပါ့လိပ္တိုမ်ား ပုလင္းခြံမ်ားသာတိုးပြါးသြားသည္။ အေျဖကားရွာမေတြ႔။

ေခတ္ေၾကာင့္ေလာ စံနစ္ေၾကာင့္ေလာ အျပစ္တင္ရေအာင္ မိမိကဘာမ်ွအေရးပါ အရာေရာက္သည္မဟုတ္။ ေနာက္ဆံုး ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႔ရေတာ့မည္အေျခသို႔ပင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဝိုင္းဖြဲ႔မိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း တခ်ိဳ႕ကနီ၊ တခ်ိဳ႕ ကအနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ တခ်ိဳ႕ကအဝါ၊ တခ်ိဳ႕ကပန္းႏုေရာင္မရင့္တရင့္ျဖင့္ အသီးသီး ေျပာင္းလဲ ခဲ့ေခ်ၿပီး။ ယံုၾကည္မွဳဟူသည္ မည္ေသာအခါမ်ွ မတည္ၿမဲေၾကာင္း စိတ္ထဲ၌ တိတ္တ ဆိတ္ဝန္ခံယင္း ပုဂံလံုးထဲတြင္ မုန္တိုင္းထန္ ခဲ့သည္။ ပညတ္ႏွင့္ပရမတ္သေဘာမ်ားကို မပြင့္တပြင့္ေျပာဆိုျဖစ္ ခဲ့ၾကသည္။

သမုဒၵရာဝမ္းတထြာအေရးအတြက္ ေလာကဓံကို တိုက္ပြဲဝင္ယင္း တခ်ိဳ႕ကေအာင္ ျမင္ၾက၊ တခ်ိဳ႕ရွံုးနိမ့္ၾက၊ တခ်ိဳ့က သံသရာဝဲဂယက္တြင္လည္ၾကႏွင့္ အသြင္ပံု သ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာင္းလဲပံုေဖာ္ေနၾကသည္။ တူညီေသာခံစားခ်က္ တစ္ခုကိုေတာ့ စေနေန႔ ညေနတိုင္း စည္ဘီယာဆိုင္တစ္ခုတြင္ ဖြင့္အံမိၾကသည္။ စီးပြားေရး လူမွဳေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတုိ႔၏ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ တိမ္းေခ်ာ္မွဳမ်ားကို ပ်က္လံုးထုတ္ကာ စိတ္သက္သာမွဳ ရွာခဲ့မိသည္။ နံရံျခားမွမ်က္လုံးမ်ား နားရြက္မ်ား ကို ေရွာင္ရွားယင္းမိမိတို႔၏ ခံစား ခ်က္မ်ားကို ဖြင့္အံမိၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကအံႀကိတ္ၾက တခ်ိဳ႕ကလက္သီးဆုတ္ၾက၊
တခ်ိဳ႕ကစုတ္သပ္ၾကႏွင့္ ေသြးေရာင္လႊမ္းေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ရင္နာနာႏွင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္မွဳဟူေသာ စကားလံုးတစ္ခု ႏွလံုးသားကိို ဗဟိုျပဳ၍ ေပၚထြက္လာ ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႔ကခရီးရွည္ ခ်ီတက္ပြဲတြင္ပါဝင္သြားခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕က ဒဂုန္တာရာ၏ ဆိတ္ဖလူးန႔ံလႊမ္းေသာ ေလးဘက္ေလးတန္ ဧည့္ရိပ္သာတြင္ အၿငိမ္းစားယူခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ္တည့္ ေတာ္ရာပုန္းေရွာင္ယင္း ဗိုလ္စံဖဲဘဝကို ေရာက္သြားၾကသည္။ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမထဲက ဆိုသလို ေခတ္ႏွင့္စံနစ္ဆိုးကြက္မ်ားေၾကာင့္ အဖိုးတန္ ေသာ အခ်ိန္မ်ား ကုန္သြားၾကသည္။ လက္ေခ်ာင္းမွ လက္သီး ေျပာင္းျပန္ခရီးစဥ္မွာ ေအာင္ျမင္မလိုလိုႏွင့္ အဖ်ားရူးသြားသည္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါေၾကာင့္ဟု လက္ညွိဳးထိုး ညႊန္ျပစရာ မရွိ၍ ကံကိုသာ ယုိးမယ္ဖြဲ႔မိ၏။ မႏိုင္၍ သည္းခံရျခင္းသည္၎ဟု ခႏၶီပါရမီကို ျဖည့္ဆည္းလိုက္ရသည္။

တေန႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဝင္ကာ အေအးေသာက္ေနခဲ့ သည္။ ေႏြ၏အပူကို ရင္ဆိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ေသာ္လည္း အေအးကတျခား ပူေနသည္က တျခားအလႊာႏွစ္ခုၾကားမွ ညွပ္မိသလို ခံစားရသည္။ ဟမ္ဘာဂါ တစ္ခုကို ေကာက္ကိုင္၍ စားမိ၏။ ေပါင္မုန္႔အခ်ပ္အလႊာႀကားမွ ညွပ္ေနေသာအသားလႊာ၊ ဆလပ္ရြက္၊ ဝက္အူေခ်ာင္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားကိိို ဝါးယင္း မိမိတို႔သည္လည္း လူအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုထဲတြင္ ေရာျပြမ္းညွပ္ပါလာသည့္ သူမ်ားပါ တကားဟု မဆီမဆိုင္ ေတြးေတာမိသည္။ ဟမ္ဘာဂါသည္ အေမရိကန္ေရာက္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဟမ္းဘတ္ၿမိဳ့သား တဦးမွ ျပဳလုပ္ေသာ အစားအစာအျဖစ္ ေရာင္းခ်ယင္းအမည္ တြင္သြားျခင္းျဖစ္သည္ဟု စာတစ္ေစာင္တြင္ ဖတ္ဘူး သည္။ ေခတ္ စံနစ္ သကၠရာဇ္ေျပာငး္လဲမွဳတြင္ မိမိတို႔က ကန္႕လန္႔ကန္႔လန္႔ ၾကားညွပ္၍ ပါဝင္ေနသည္။ ေရွာင္လႊဲခ်င္ ေသာ္လည္း တိမ္းေရွာင္၍မရ။

ေတာ္ဖလာ ပီတာထရပ္ကားတို႔၏ တတိယလွိဳင္းေခၚ နည္းပညာေခတ္ကိုမဆို ထားႏွင့္ ပထမလွိဳင္းကိုေတာင္ အလ်င္ မမွီေသးသူမ်ားအျဖစ္ ေလာကေရစီးေၾကာင္းတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ ကူးခတ္ခဲ့သည္။ သူမ်ားဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုသည္ႏွင့္ ကိုယ္ပါဂလိုဘယ္ခဲ့မိ၏။ ဘာကိုပယ္၍ ဘာကိုဆယ္မိသည္မသိ။ ငယ္စဥ္ကသင္ခဲ့၊ေရးခဲ့ေသာ လူငယ္တို႔ သည္အနာဂတ္၏ ေခါင္းေဆာင္ဟူေသာ စာမ်ားကား ျခမ်ား ပိုးဟပ္စာမ်ား ျဖစ္သြားတာၾကာလွၿပီး။ အနာဂတ္ဆိုသည္ မွာ ေဆးဖေယာငး္ခ်က္ႏွင့္္ ေဆးပလာစတာ ျပဳလုပ္ရာတြင္ ပါသြားၿပီးဟု မဆီမဆိုင္အေတြးပြါးမိ၏။ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ေတာက္ပခဲ့ဘူးေသာ မ်က္လံုးမ်ားကာ ယၡဳအခါ မွိဳင္းေဝေနခဲ့ၿပီး။ ေျခက်လူ ငယ္အခ်င္းခ်င္းစုမိလ်ွင္ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ေဘာလံုးပြဲမ်ားအေၾကာင္းသာ ေျပာဆိုျဖစ္ေတာ့သည္။ ဒါကုိမွေပ်ာ္စရာမထင္လ်ွင္ အေပ်ာ္ဆိုတာဘာလည္း နားလည္မႈ မရွိေတာ့ေပ။ ေခတ္ႏွင့္ကိုယ္ အံမဝင္သလိုၿဖစ္ေနသည္။ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္မ ဆိုရဲသည္ႏွင့္ အတူတူကိုယ့္ကိုယ္သာ အျပစ္ဖြဲ႔မိသည္။ လာခ်င္ဦးဟဲ့လူ႔ေလာက။

ေနႏွင့္လတို႔ အဝင္အထြက္မ်ားအၾကားလူငယ္ေလးဘဝမွ လူငယ္ႀကီးဘဝ သို႔ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ လူ႔ေလာက
ထဲသို႔ အံမဝင္ဂြင္မက် ေဘးတိုက္အလ်ား လိုက္ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေလထဲ တိုက္အိမ္ ေဆာက္သည့္ပမာ ၿပိဳကြဲခဲ့သည္။ ေလာကဓံတရားအလည္တြင္ ၾကားညွပ္၍ ပါလာခဲ့သည္။ အနာဂတ္ ဆိုတာဘာလဲဟု တခါတေလ ပေဟဠိဆန္ဆန္ေတြးေတာ မိ၏။ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနေသာ လူငယ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ရွိ ေနမည္လဲကို မတြက္ဆ တတ္။ တြက္ႏိုင္သည့္အရည္အေသြး မိမိမွာမရွိ။ ေဒးကာနက္ဂ်ီက်မ္းမ်ားဖတ္ ဘုန္းျမင့္ေသြး၏ တက္က်မ္းမ်ားကို ဖတ္ယင္းအက်ၤႌလံုခ်ည္ မီးေပါက္ရာမ်ားတိုးပြါးခဲ့သည္။

ယၡဳလည္ ၂၀၁၀ ေရာင္ျခည္တခုေပၚထြက္လာေလၿပီ။ ေနေရာင္ျခည္ေလာ၊ လ ေရာင္ေလာ၊ အနုျမဴေရာင္ျခည္ေလာ ခြဲျခား၍ မသိႏိုင္ေသး။ ထမင္းဆီဆန္းကိို ရုပ္ဝါဒ ဆန္ဆန္ေတာင္းခံမည္ေလာ။ ဟမ္ဘာဂါကဲ့သို႔ ႀကားညွပ္၍ အလ်ား တိုက္ေရြ႔႕မည္ ေလာ။ အေတြးမ်ား ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့သည္။ အေျဖကမရွိေသး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးဘဝက ေတြ႔ခဲ့ ေသာ လျပည့္ဝန္းကို တမ္းတမိ၏။ လျပည့္ဝန္း၏ လင္းေရာင္ျခည္ကား ကမၻာတဝွမ္းအယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး သူ၏အလင္းေရာင္ကို ျဖန္႔က်ဲေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ အိမ္မက္ထဲတြင္ကား ထက္ေကာင္းကင္တြင္ ေရႊဟသၤာမ်ား ခြပ္ေဒါင္းမ်ားအားမာန္ဝင့္စြာျဖင့္ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး ပ်ံသန္းသည္တကား။