အီး မလိုတဲ့ႏိုင္ငံ

ရန္ကုန္သားတာေတ

“ထံုးျဖဴ၊ ဗမာေဆး တရာဖိုးေပးကြာ”
“ခပ္ .. န ေလးေစာင့္ေနာ္အားကို႔ .. ခၽြန္ေဒၚ ယားေပးမယ္ေနာ္၊ ေအာ္ဒါ နည္းနည္းမ်ားလို႔ပါ”
“ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ .. တရာဖိုးကို ဘယ္ႏွယာ ရမွာလဲ”
“ေျခာက္ယာရမယ္ေနာ္ အားကို .. ကြမ္းေစ်းေတြ အရမ္းတက္တယ္ .. ခၽြန္ေဒၚတို႔လည္း ရႈံုးတယ္”

“မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ .. မင္း ဒီေလာက္ေတာင္ ေရာင္းေနရတာ .. ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုးလည္း ေနရာတိုင္း ကြမ္းတံေတြးခ်ည္းပဲ .. မင္းတို႔ သူေဌးမျဖစ္ ဘယ္သူျဖစ္မွာလဲကြ။ ဒါနဲ႔ မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ခၽြန္ေဒၚ့နာမည္ ေမာင္တာေတပါ”

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ျဖစ္သည္။ ဖိုးရႈပ္တေယာက္ ကြမ္းယာဝယ္ေနသည္ကို ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ေစာင့္ေန ရသည္။ ကြမ္းယာယာသည့္ ေကာင္ေလးက လက္မလည္ေအာင္ယာရင္း စကားကိုလည္း အမွ်င္ မျပတ္ေျပာ ေနသည္။ ဖိုးရႈပ္ကလည္း သတင္းေထာက္ပီပီ စပ္စုေနသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ေကာင္ ဖိုးရႈပ္ မၿပီးေသးဘူးလားကြာ .. ၾကာလိုက္တာ။

ဦးရုကၡစိုး၏ အသံၾကားေတာ့ ကြမ္းယာသည္ေလးက ေမာ့ၾကည့္သည္ ..။

တာေတ။ ။ ဟား ဒီလူးႀကီး ခၽြန္ေဒၚျမင္ဖူးတယ္ .. ဖိုးခ်စ္ဇာတ္ပြဲထဲက မဟုတ္လား။ ခၽြန္ေဒၚေနာ္ ကြမ္းယာေရာင္းရင္း အဲဒီဇာတ္ပြဲၾကည့္တယ္။ အရမ္းေကာင္းတယ္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးေရ .. ဦး႐ုကၡစိုးကို ကြမ္းယာသည္က ဇာတ္ထဲကနတ္နဲ႔ မွားေနၿပီဗ်။

တာေတ။ ။ ဘယ္လုိဖစ္တာလဲ ဦးေလး .. အဝတ္အစားေတြ ေပါင္ၿပီး ဖဲရုိက္လိုက္လို႔လား ..။ ဇာတ္ထဲက အဝတ္ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတယ္ေနာ္ .. ဦးေလး မေကာင္းဘူးရွိတယ္။ သူမ်ား ရယ္မယ္ေနာ္။ ဟီးဟီးဟီး။

ထင္ရာေတြေလွ်ာက္ေျပာရင္း ျဖဴေဖြးေသာသြားမ်ားကို ၿဖဲကာ ရယ္ျပေနေသာ တာေတေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုး ကၽြဲၿမီးတိုသြားသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ကဲ ကဲ ဖိုး႐ႈပ္ေရ .. မင္းလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးပါမွပဲ။ မဟုတ္ရင္ ငါ ဒီေကာင့္ကို ထ ရိုက္မိေတာ့မယ္။ သူေျပာတာနဲ႔ ငါ့မလဲ ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။

ဖိုးရႈပ္။ ။ မင္းကလည္း မင္းပဲ။ အလုပ္ရႈပ္ရတဲ့ထဲ မင္းမို႔လို႔ ဒီေလာက္ေလကပန္းႏုိင္တယ္ အံ့ေရာ .. ေရာ့ ၂၀၀ တန္ .. ျပန္အမ္း တရာ။

တာေတ။ ။ ဟား ဒါက ခၽြန္ေဒၚတို႔ အလုပ္ရဲ႕ ကာစတန္မာ ဆားဗစ္ပဲ အားကို ..။ စကားမ်ားမ်ား ေျပာရတယ္ေနာ္၊ လူမ်ားမ်ားလာမယ္။ ခၽြန္ေဒၚ့ကိုလူမွတ္မိမယ္။ ေရာ့ ေရာ့ အားကို႔ ကြမ္းယာထုပ္။ ခဏေစာင့္ ခၽြန္ေဒၚ ခ်က္ မွာ လက္မ ထိုးလိုက္ဦးမယ္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ေဟ့ေကာင္ .. မင္းကို တရာျပန္အမ္းဖို႔ ေျပာေနတာ .. ဘယ္က ခ်က္ကို လက္မနဲ႔ ထိုးဦးမလို႔လဲ .. ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းပါကြာ။ ဒီမွာ ဦး႐ုကၡစုိးႀကီး စိတ္တိုေနၿပီ။

ကုလား။ ။ ဟား .. အားကိုတို႔ ေတာ္ေတာ္ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီ .. ၾကည့္ရတာ ေတာက တက္လာတာနဲ႔တူတယ္ .. ခပ္ … နေလးေစာင့္ ..။

ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ တာေတက စာရြက္ပိုင္းေလးတခုေပၚတြင္ “၁၀၀ က်ပ္” ဟု ေရးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္တြင္ “တာေတ” ဟု လက္မွတ္ထိုးကာ ဖိုးရႈပ္ကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဖုိးရႈပ္ကလည္း ေယာင္နန ႏွင့္ ယူလိုက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟ .. ေဟ့ေကာင္ ေမာင္တာေတ .. မင္းက လူလည္က်တာလားကြ။ ဒီစာရြက္နဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ ရမွာလဲ။ ျပန္အမ္းကြာ တရာ။

တာေတ။ ။ ဘာလုပ္လို႔ရမလဲ .. ဟုတ္လား။ ခၽြန္ေဒၚ ရွင္းျပမယ္ ..။ ဒီစာရြက္နဲ႔ေနာ္ .. တာေတ့ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အခ်ိန္မေရြး ကြမ္းျပန္လာဝယ္လို႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ .. ခၽြန္ေဒၚ့ ဆိုင္ခြဲေတြမွာ သြား ဝယ္ခ်င္လည္းရတယ္။ ဦးေလး တရာေတာင္းတယ္ေနာ္။ ဒါ စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ .. ။ ဘယ္သူမွ မေတာင္းေတာ့ဘူး .. ။ တရာတန္ေနာ္ .. အရမ္းကို ရွားပါးပစၥည္း ဖစ္ေနၿပီ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ေဟ့ေကာင္ အေႂကြရွားတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါၾကားဖူးတာေတာ့ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္တို႔၊ သၾကားလံုးတို႔၊ ဖေယာင္းတိုင္တို႔ အမ္းတာဆို။ မင္းလို စာရြက္ပိုင္းေပၚ ၁၀၀ လို႔ ေရးေပးတာေတာ့ ခုမွႀကံဳဖူးတယ္။

တာေတ။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ အားကိုတို႔ ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီလို႔ ေျပာတာ ..။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ေနပါဦးကြ .. ခု ဘဏ္ေတြက ပုိက္ဆံအေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ လဲေပးေနၿပီေလကြာ .. မင္း သြားလဲပါလား။

တာေတ။ ။ စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔ အားကို .. တာေတေနာ္ ဘဏ္သြားဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး။ လူအမ်ားႀကီး မေစာင့္ႏုိင္ဘူး။ ခၽြန္ေဒၚ စီးပြားပ်က္မယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ တေယာက္ကိုေနာ္ အရြက္ ၃၀ ပဲ လဲေပးမယ္။ မေလာက္ဘူး။ ဒီနည္းက အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို စာရြက္ မသိမ္းခ်င္ေတာ့ ခၽြန္ေဒၚ့ဆီမွာ ကြမ္းယာ လေပးစားၾကတယ္။ ေကာင္းတယ္ေနာ္ အားကို။ ဒီမွာေတာ့ အားလံုး ေဒါင္က်က် ျပားက်က်ပဲ ..။ ဘဏ္ကေနာ္ အရမ္းၾကာတယ္။ ခၽြန္ေဒၚတို႔ ကြမ္းယာသည္ေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြ၊ စတိုးဆိုင္ေတြအားလံုး ဒီနည္းကို သံုးေနတာၾကာၿပီ .. ေရာင္းသူ ဝယ္သူ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ မၾကာဘူးေနာ္။

ထိုစဥ္ လူတေယာက္ ေရာက္လာၿပီး “ကြမ္း ၂၀၀ ဖိုးေပးပါ” ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ တာေတလည္း စကား ျပတ္ကာ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔လည္း ထိုသူကို လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။ ထိုလူစိမ္းကိုၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနပံုရသည္။ အဝတ္အစား အေကာင္းစားမ်ားကို ဘိုသီဖတ္သီ ဝတ္ထားၿပီး ေခါင္း စုတ္ဖြားႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုသူကလည္း ဦး႐ုကၡစိုးတို႔ကို ျပန္ၾကည့္သည္။

ၾကည့္ရင္းက ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ဖုိးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္တို႔ ထိုသူကို မွတ္မိကာ ၿပိဳင္တူ အားရပါးရ ေအာ္လိုက္ၾကသည္
“ဟာ .. ဘီလ္ဂိတ္ႀကီး”

ဂိတ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္သိပါတယ္ဗ်ာ။ နာမည္ႀကီးေတြပဲဟာ ..။ ဦး႐ုကၡစိုးဆို ပိုေတာင္ ရင္းႏွီးေနေသးတယ္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ကြမ္းဝယ္စားေနတာလဲဗ်။ မနည္းၾကည့္ရတယ္။ ဘိုသီဖတ္သီနဲ႔။

ဂိတ္။ ။ ေျပာ .. မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ တသက္နဲ႔ တကုိယ္ မႀကံဳဘူးတာေတြ ႀကံဳလာရလို႔ .. လူလည္း ရူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္ ျဖစ္ေနတာ။ ကြမ္းဝယ္တယ္ဆိုတာက စားမလို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ .. စမ္းသပ္မလို႔ပါ။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘယ္လိုစမ္းသပ္မွာလဲဗ် .. ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ ေျပာပါဦး။

“သတင္းေထာက္ကေတာ့ ေမးခြန္းေတြစၿပီ” ဟု ဘီလ္ဂိတ္က ေတြးလိုက္သည္။

ဂိတ္။ ။ ျမန္မာျပည္မွာ အီးေကာမာ့စ္ (e commerce) စေတာ့မယ္ဆိုလို႔ လာတာေလ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက က်ဳပ္ကို ဖိတ္လို႔ဗ်။ သူကေတာ့ ေျပာတာပဲ .. ခင္ဗ်ားက ကမၻာေပၚမွာ အေတာ္ဆံုးလို႔ၾကားဖူးတယ္ .. လာကူညီ စမ္းပါ ဆိုတာနဲ႔ လာတာ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီသတင္း က်ေနာ္တုိ႔လည္း ၾကားတာပဲဗ်။ ျမန္မာျပည္မွာ ခရက္ဒစ္ကတ္ မရွိ ဘာမရွိနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ အီးေကာမာ့စ္ မွာလဲဗ်။ ဘဏ္စနစ္ေတြကလည္း ကေမာက္ကမ မဟုတ္လား။

ဂိတ္။ ။ ေအးဗ် .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အထင္ႀကီးေနတာဆိုေတာ့ ရသေလာက္ လုပ္ေပးၾကည့္မယ္၊ က်ဳပ္အစြမ္းကို ျပမယ္ဆိုၿပီးလာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ … အဲဒီ အီး …

ထိုစဥ္ ကြမ္းယာသည္တာေတက ဘီလ္ဂိတ္လက္ထဲသို႔ ကြမ္း ၁၂ ယာပါသည့္ အထုပ္ကေလး ထည့္ေပး လိုက္ေသာေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားသည္။ ဘီလ္ဂိတ္က ၅၀၀ က်ပ္တန္တရြက္ေပးလိုက္သည္ရာ တာေတက ၂၀၀ တန္တရြက္ႏွင့္ ၁၀၀ ဟု ေရးထားေသာ စာရြက္ပိုင္းေလး တပုိင္း ျပန္ေပးသည္။ ဘီလ္ဂိတ္က ယူလိုက္သည္။

တာေတ။ ။ ေဟး .. အားကို႔တို႔ ေျပာတဲ့ထဲမွာ အီး ဆိုတာေတြပါတယ္၊ ညစ္ပတ္တယ္ေနာ္။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေဟ့ေကာင္ .. အဲဒီ အီး က ညစ္ပတ္တဲ့ အီး မဟုတ္ဘူးကြ။ အီလက္ထရြန္းနစ္ အီး (E) ..။ မင္းက ငါတို႔ကိုေတာ့ ေခတ္မမီဘူးေျပာတယ္ .. မင္းက်ေတာ့ ဘာမွလည္း မသိဘူး။

ဖိုးရႈပ္က ခုနက ခံထားရသည့္အတြက္ တာေတ့ကို ျပန္တြယ္လိုက္သည္။

တာေတ။ ။ ခၽြန္ေဒၚ နားမလည္ဘူး အားကို ..။

ဖိုးရႈပ္။ ။ နားမလည္ရင္ မွတ္ထား ..။ ဒီဆရာႀကီးက မိုက္ခရိုေဆာ့ဖ္ သူေဌးႀကီး ..။ မင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကမၻာေပၚမွာ နာမည္အႀကီးဆံုး၊ အခ်မ္းသာဆံုးထဲမွာပါတဲ့ သူေဌးႀကီးကြ။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အြန္လိုင္း စီးပြားေရး ထြန္းကားဖို႔ လာကူညီတာ ..။ လူၿပိန္းနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ .. ပိုက္ဆံ ကိုင္စရာမလုိဘဲ ေစ်းဝယ္လို႔ရမယ့္ စနစ္ေပါ့ကြာ .. ဟဲဟဲ .. ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ဆရာႀကီး။

ဖိုးရႈပ္က ခပ္ႂကြားႂကြားေျပာရင္း ဘီလ္ဂိတ္ဘက္ကိုလွည့္ကာ ေထာက္ခံခ်က္ ယူလိုက္သည္။

ဂိတ္။ ။ ဟုတ္ .. ဟုတ္ ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ .. ဒါ .. ဒါေပမယ့္ .. (တြန္႔ဆုတ္ထစ္အစြာ ျပန္ေျပာသည္)

တာေတ။ ။ ဟားဟား .. ပိုက္ဆံမသံုးဘဲ ေစ်းဝယ္တာမ်ား အထူးအဆန္းလုပ္ လာေျပာေန ေသးတယ္။ ခု ခၽြန္ေဒၚတို႔လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ေနတာပဲေလ ..။ ပိုက္ဆံေနာ္ အကုန္လံုး စုတ္ျပတ္သတ္ေနတယ္။ ကြမ္းယာကို လက္ဖက္ရည္နဲ႔ လဲေသာက္တယ္၊ စတိုးဆိုင္က ျပန္အမ္းတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ သံုး၊ ေလးတိုင္ ေပါင္းလိုက္ရင္ ကိုယ္ လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္း ထပ္ဝယ္ခ်င္ ဝယ္လို႔ရတယ္။ အမ္းထားတဲ့ သၾကားလံုးေတြစုထားရင္ လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ ျပန္လဲလို႔ ရတယ္။ ေကာ္ဖီမစ္ သံုးထုပ္ေပးရင္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ သံုးထုပ္ရတယ္ ..။ ဘာလိုခ်င္လဲ အကုန္ရတယ္။ အားကိုတို႔ ေျပာတဲ့ အီးဆိုတာႀကီး မလိုဘူးေနာ္ .. လံုးဝ မညစ္ပတ္ဘူး။ ဘာမွမအမ္းခ်င္ဘူးေနာ္ .. ခု ခၽြန္ေဒၚ လုပ္သလို စကၠဴေပၚမွာ စာေရးေပးလိုက္ .. ကြမ္းျပန္ဝယ္လို႔ရတယ္ .. တာေတ့မွာေနာ္ .. ကြမ္းယာဆိုင္ခြဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ရန္ကုန္မွာေကာ မႏၱေလးမွာေကာ .. ရွိတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေနတာ ၾကာၿပီ .. အီး မလိုဘူး အားကို။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ .. အေရးထဲ ကြမ္းယာဆိုင္ေၾကာ္ျငာက ဝင္ေနေသးတယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ခက္ေနျပန္ပါၿပီ .. ခင္ဗ်ားပဲ ရွင္းျပလိုက္ပါေတာ့ ဦးဘီလ္ဂိတ္ရယ္။

ဂိတ္။ ။ သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ အီး ေကာမာ့စ္ ျဖစ္ထြန္းဖို႔ တတ္စြမ္း သေလာက္ ကူညီမယ္ဆိုၿပီး လာတာပဲ။ ဒီေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ ခု က်ေနာ့္မွာ ၁၀၀ တို႔ ၅၀ တို႔ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ၊ ေကာ္ဖီမစ္ ထုပ္ေတြလည္း အမ်ား ႀကီးပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ားစုက ဒီလိုပဲ လုပ္ေနၾကတာဗ်။ ဘာခရက္ဒစ္ကတ္မွ မလိုဘူး။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္ပါ့မလားဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားက မလုပ္ေပးခ်င္တာနဲ႔ဘဲ။

ဂိတ္။ ။ လုပ္ေပးလို႔ရရင္ လုပ္ေပးပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးလုပ္ေပး ..၊ ဘယ္ေလာက္လွဴလွဴ၊ ဘယ္သူက သံုးမွာလဲဗ် ..။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းေရွာင္ႀကီးေတြပဲ သံုးမယ့္ကိစၥ က်ဳပ္က ဘာလို႔ လုပ္ေပးမွာလဲ။ ျပည္သူလူထုက သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနတာပဲဟာ။ ခုနည္းက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ .. မီးလည္း လာစရာမလိုဘူး။ အင္တာနက္မရွိလည္းရတယ္။ က်ဳပ္ေတာင္ ဒီစနစ္ ျပန္သံုးၾကဖို႔ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို အႀကံေပးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ကိုလည္း ေခၽြတာရာ ေရာက္တာ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္း လုပ္ရတာ ပ်င္းလာၿပီ၊ တခါတေလ ကမၻာဦးကို ျပန္သြားခ်င္တဲ့ စိတ္ ေပါက္ေနတာ အေတာ္ပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခုလို တာေတတို႔ဆီက နည္းနာေတြ ဆည္းပူးေနတာ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ကမၻာေက်ာ္ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြလည္း လာလိမ့္မယ္။ သူတို႔ကလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်။

တာေတ။ ။ ကဲ .. ခၽြန္ေဒၚ မေျပာဘူးလား .. ဘာ အီး မွ မလိုပါဘူးလို႔ ..။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ သူတို႔ေျပာတာ ဟုတ္သားပဲကြ ..။ ျမန္မာႏုိင္ငံက အီး မလိုတဲ့ ႏိုင္ငံပဲ။ အေျမာ္အျမင္ ရွိလို္က္တဲ့ ခ်ိဳကုပ္ႀကီးေတြ။ ထြက္သမွ်ဓာတ္ေငြ႕ေတြ ေရာင္းစားတာ လက္စသတ္ေတာ့ အီး မလိုလို႔ကိုး။ လူေတြဆီက ထြက္တဲ့ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဓာတ္ေငြ႕ေတြကိုပါ ေရာင္းလို႔ရရင္ ေရာင္းဦးမလားမသိဘူး။ ဖိုးရႈပ္နဲ႔ ႂကြက္စုတ္ေရ … အီးေပါက္ရင္ သတိထားေပါက္ေနာ္။ ေနာက္ပိုင္း ေစ်းေကာင္းခ်င္ေကာင္းမွာ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီေတာ့လည္း စုထားၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ကို ျပန္သြင္းရတာေပါ့ဗ်ာ။

ထိုစဥ္ ကြမ္းယာသည္၏ ေဘးနားတြင္ ထူထားေသာ “ေခတ္မီဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးဆီသို႔” ဟု ေရးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး “ဝုန္း” ခနဲ ျပဳတ္က်လာသျဖင့္ သူတို႔အားလံုး လြတ္ေအာင္ မနည္းေရွာင္လိုက္ရ ေလေတာ့သည္။

ရန္ကုန္သားတာေတ၏ ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚမွာ အေျခခံေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပးေဝဖန္ၾကေသာ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပရိတ္သတ္ကို ေလးစားလွ်က္ …။