၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ က်ေနာ့္အျမင္ (ႏိုင္ငံေရးစစ္တမ္း ၉)

ႏုိင္ငံေရးမွာ အခြင့္အေရး opportunity ေပၚတဲ့အခါမွာ ဒီအခြင့္အေရးကုိ လွမ္းယူတတ္ရမယ္။ ယူတတ္္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ဆြတ္ခူးႏုိင္သလို မယူတတ္္ရင္ ရြာလည္သြားႏုိင္တယ္။ ၈၈ မွာအခြင့္အေရးေကာင္းေပၚခုိက္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မညီခဲ့လုိ႔၊ ေပၚလာခုိက္မွာ လွမ္းမယူတတ္္လုိ႔ အခုထိ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ရြာလည္ေနရတာေပါ့။

အေျပာလြယ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေအာင္ျမင္မႈကုိ မစြန္႔ႏုိင္ခင္ ပထမဦးဆုံး ဒါ အခြင့္အေရးေဟ့ ဆုိတာကုိ အရင္ျမင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ရွိရမယ္။ ႏုိင္ငံေရးအကြက္ျမင္ရမယ္။ ဗ်ဴဟာအရ ၾကည့္တတ္္ရမယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ဆုံး စစ္ပြဲတပြဲ ဆင္ႏဲႊသလုိ သူ႔တုိက္္ကြက္ ကိုယ့္တုိက္ကြက္၊ သူ႔ထုိးကြက္ ကုိယ့္ထုိးကြက္၊ သူ႔ဆုတ္ကြက္ ကုိယ့္ဆုတ္ကြက္ေတြကုိ ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားၿပီး အစီအစဥ္ (Plan) ရွိရမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ အရင့္အရင္အတုိင္း ေအာ္ၾကဆူၾက၊ ဆဲၾက၊ ငုိၾက စိ္တ္အဆာေကၽြး႐ုံသက္္သက္္၊ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေျပာၾကဆုိၾက ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီး အေျခအေနတခု၊ အခြင့္အေရးတခု ဆုံးရႈံးသြားၿပီး ေမာက်န္ခဲ့ၾက။

၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးလာတာနဲ႔အမွ် ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး ပူးေပါင္းမွ တုိးတက္မႈရွိမယ္၊ ရသေလာက္ ယူထားဆုိတဲ့ အျမင္နဲ႔ နားခ်သူေတြရွိသလုိ မဝင္နဲ႔ေဟ့ တင္းခံထားၾက ေရြးေကာက္ပြဲဝင္သူေတြဟာ သစၥြာေဖာက္ပဲဆုိတဲ့ zero sum game ကို လက္ကုိင္ထားသူေတြရဲ႕ အသံကလည္း ဇာတ္တုိက္္ဆိုသလုိၾကားေနရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဖက္စလုံးက အသံေတြထဲမွာ ဗ်ဴဟာက်က် ဘယ္္လုိနည္းနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ အျမတ္ထုတ္မယ္၊ ထင္သလုိျဖစ္မလာရင္ ဆုတ္ကြက္က ဘယ္လုိ၊ (plan B) က ဘယ္ဆုိတာကုိ မၾကားမိဘူး။ စိတ္ခံစားမႈ (emotion) ကုိပဲ ဦးစားေပး လြန္ဆြဲေနၾကတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။ အမ်ားက လူၾကားရေအာင္ ေအာ္ၾကတဲ့ စလုိဂန္ (slogan) ေတြပဲလို႔ ထင္မိတယ္။

နအဖ ကလည္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ဳိးစုံနဲ႔ အကြက္အမ်ဳိးမ်ဳိး ဆင္ထားတယ္။ လူအမ်ဳိးစုံ၊ အဖြဲ႔မ်ဳိးစုံ ေမြးထုတ္ေနပုံရတယ္။ တကြက္မွားရင္ နာၿပီသာမွတ္။ အာဏာရွိ အစုိးရက အဆုိျပဳလုိက္ရင္ အတုိက္အခံဘက္မွာ ဆန္႔က်င္သူနဲ႔ ေထာက္ခံသူေတြ ေပၚလာၾကေရာ။ ဒါ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ သဘာဝပဲ။

ဒါဟာ အာဏာရွိသူေတြရဲ႕ အေျခခံလက္နက္ သေဘာတရားပဲ။ အဂၤလိပ္ေခတ္က (တြဲ)ေရး၊ (ခြဲ)ေရးတုန္းကလည္း ဗမာေတြ သေဘာထားကြဲၾက။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက ဖဆပလ အဖြဲ႔ၾကီးကုိ ဘုရင္ခံေကာင္စီကုိဝင္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ပထမေတာ့ ေထာက္ခံၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ အညံ့ခံတယ္ဆိုၿပီး ခြဲထြက္သြားၾကတာပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေခၚေတာ့ လုိင္းမာနဲ႔ လုိင္းေပ်ာ့ ကြဲထြက္သြားၾကတယ္။

ဒီမုိကေရစီကို တကယ္လက္ခံရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေတြးအေခၚကုိ အဂၤလိပ္လုိ (tolerance) သည္းညည္းခံႏုိင္ရမယ္။ မိမိနဲ႔မတူရင္ ရန္သူဆုိၿပီး မိမိနဲ႔အေတြးမတူသူတုိင္းကုိ ရန္ဖြဲ႔ရင္ ကိုယ္ပဲ (ကြဲ) က်န္ခဲ့မယ္။ အင္အားခ်ဳိ႕တဲ့ႏုိင္တဲ့ အႏၲရာယ္ကုိ သတိရွိရမယ္။

အေရးၾကီးတာက နအဖရဲ႕ တုိက္ကြက္၊ လွည့္ကြက္ထဲ မဝင္ဖုိ႔ မိမိေရွ႕မွာရွိတဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ရဲရဲျမင္တတ္္ဖုိ႔ လုိတယ္။ အဓိက ရင္ဆုိင္ၾကရမွာက အာဏာကို လက္ကုိင္ျပဳထားတဲ့ နအဖ ဆိုတာကုိ သတိရွိဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။

ျပည္ပသတင္းဌာနေတြကုိ ဦးဝင္းတင္ေျပာတာေတြကုိေထာက္ရင္ NLD အတြင္းမွာလည္း သေဘာထား မတူတာေတြ ရွိတယ္။ ဦးဝင္းတင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ (မာန္) နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အေတြးနဲ႔ (ဥာဏ္) နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အေတြး ႏွစ္ခုေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ NLD ရဲ႕ ရပ္တည္မႈက အခုထိ အတိအက် မရွိေသးဘူး။ NLD အတြက္ အဓိက က်တာကလက္ရွိ အေျခအေနကုိ အရွိကုိအရွိအတုိင္း ၾကည့္ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔။ ဒီအျမင္ကမွ ၁၉၉ဝ ရလဒ္နဲ႔ တရားဝင္မႈ (အလံ) ကုိကုိင္ၿပီး တုိက္မွာလား? ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ကြင္းအသစ္မွာ စြန္႔စားၿပီး ဝင္တိုက္္မွာလားဆိုတာကုိ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲလုိ႔ ထင္မိတယ္။

ေရြးစရာက ၂ လမ္းထဲ မဟုတ္ပါ။ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကုိ ေယဘုယ်အားျဖင့္ၾကည့္ရင္ ၂ လမ္းပဲရွိတယ္လုိ႔ ထင္ႏုိင္စရာရွိတယ္။ ဦးဝင္တင္ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ မာန္နဲ႔ ဥာဏ္ သို႔မဟုတ္ အႏုနည္းနဲ႔ အၾကမ္းနည္းလုိ႔ သတ္မွတ္ႏုိင္တယ္ေပါ့။ ၁၉၉ဝ ရလဒ္ကုိ စြဲကိုင္ၿပီး မဝင္ရင္ အၾကမ္းနည္း ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး (ဝင္လုံး) ရင္ အႏုနည္းေပါ့။ လူအမ်ား မစဥ္းစားၾက၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထုတ္မေျပာၾက၍ေသာ္လည္းေကာင္း မထင္မွတ္တဲ့ နည္းတနည္း လမ္းတသြယ္ က်န္ပါေသးတယ္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူအမ်ားက ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ရင္ အညံ့ခံရာေရာက္တယ္။ ေပ်ာ့တယ္လုိ႔ ယူဆစရာ ရွိတယ္။

ဒါက ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး စစ္တပ္အမိန္႔ကို ေခါင္းငံု႔ခံမွ ဒီလုိစြပ္စြဲႏုိင္မွာပါ။ ေနာက္တနည္းက ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ရလဒ္ကုိ ေတာင္ေပၚမွာ ေထာင္ထားၿပီး တက္လာတဲ့ ရန္သူကုိ (က်ား) ဆုိၿပီး လွံစြပ္နဲ႔ ဝင္ထုိးၿပီး (နယ္ေျမ) ကုိ ဝင္လုတဲ့ အကြက္ပဲ။


လက္ရွိ အေျခအေနကုိ သတိၱရွိရွိ အရွိကုိ အရွိအတုိင္း ျမင္ရဲရင္၊ ဝန္္ခံရဲရင္ NLD အေျခအေနဟာ ေရွ႕လည္း မေရာက္၊ ေနာက္လည္း မဆုတ္၊ တုိးတက္မႈလည္း မရွိ၊ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ေရေပၚမွာ ေပါေလာ ေမ်ာေနတာ အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဒၚစုနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးတုိ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး သက္ၾကားရြယ္အုိၾကီးေတြကုိ ထိပ္မွာတင္ၿပီး စည္းခတ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ (ေခါင္းေဆာင္မႈ) ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး လႈပ္ရွားမႈ ခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ရတယ္။ လႈပ္ရွားစရာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ေျမဟာလည္း က်ဥ္းသထက္ က်ဥ္းလာတာေပါ့။

အဓိကက်တဲ့ အခ်က္ ၂ ခ်က္က ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ မရွိတာနဲ႔ လက္ရွိ ဦးေဆာင္အဖြဲ႔ CEC က ရဲရဲ ဦးမေဆာင္ရဲတာဘဲလုိ႔ ျမင္မိတယ္။ ဒီ့အျပင္ ရဲရဲ ရပ္တည္ရမယ္လုိ႔ မာန္နဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဦးဝင္းတင္လုိ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးကုိ နအဖ အစုိးရဟာ ဘာေၾကာင့္ လႊတ္ေပးခဲ့တယ္ ထင္ပါသလဲ? က်ေနာ့္အျမင္အရေတာ့ NLD ေခါင္းေဆာင္မႈအတြင္းမွာ ရပ္တည္ခ်က္ကြဲေအာင္နဲ႔ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ NLD ကုိ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ေစခ်င္လုိ႔ အကြက္ဆင္ၿပီး လႊတ္ေပးခဲ့တာလုိ႔ ယူဆတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ?

၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဟာ နအဖ အတြက္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ျပႆနာ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ သူ႔ရဲ႕ အာဏာမ႑ိဳင္ကုိ တည္ေဆာက္ခ်ိန္မွာ ၁၉၉ဝ ရလဒ္ကုိ ေဘးဖယ္ၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ရႏုိင္သမွ် အခ်ိန္ဆြဲၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိတာ တေသြးတမံ တမိန္႔နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာကုိး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏုိင္တယ္ေလ။

အသက္ၾကီးလာၿပီး အာဏာလက္လဲႊဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ရလဒ္ကုိ ၂ဝ၁ဝ ရလဒ္နဲ႔ ဖုံးအုပ္ၿပီး တရားဝင္မႈ (Legitimacy) ကုိ ထိခုိက္ႏုိင္ေပမယ့္ အဓိကၿပိဳင္ဘက္္ (Opposition) က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္မၿပိဳင္ရင္ အလုိအေလ်ာက္ (By Default) အာဏာဟာ အာဏာရွိသူဆီမွာပဲ က်ေရာက္လာတာေပါ့။ ဇင္ဘာေဘြမွာ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေမာ္ဂင္ခ်န္ဂ႐ုိင္း (Morgan Tsvangirai) ဝင္အေရြးမခံေေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ သမၼတရာထူးကုိ ေရာဘတ္မုိဂါဖီ (Robert Mugabe) က ဆက္ကုိင္ထားႏုိင္တာပဲ။

ေလာေလာလတ္လတ္ အာဖဂန္ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ကာဇုိင္း (Karzai) ဟာလည္း ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံး အႏုိင္ယူခဲ့တာ မဟုတ္လား?

ဒါေၾကာင့္ နအဖ က NLD ကုိ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ေစခ်င္ဖူးလုိ႔ ထင္မိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD မဝင္ေရာက္ရေလေအာင္ မာန္နဲ႔ ရပ္တည္တဲ့ ဦးဝင္းတင္ကုိ ၾကိဳလႊတ္ခဲ့တာလုိ႔ ျမင္မိတယ္။ NLD က သူ႔သေဘာနဲ႔သူ မဝင္ခဲ့ရင္ နအဖ က BY DEFAULT အႏုိင္ရႏုိင္တာေပါ့။

အေရးၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး Post-election ကုိ စဥ္းစားထားတာ မေတြ႔မိေသးဘူး။ အမွန္က ဗ်ဴဟာက်က် ေတြးမိရင္ တုိက္ပြဲက ၂ ပြဲ ရွိတယ္။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီး ကာလပဲ။ နအဖ ဘက္က ႏုိင္ငံေရးဗ်ဴဟာမႉးေတြ ေတြးမွာက ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးမွာ NLD မဝင္ခဲ့ရင္ သူ႔လူေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံမယ္။

႐ုပ္ေသးအစုိးရနဲ႔ (၂၅ % က်ိမ္းေသၿပီး) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ကုိင္ထားမယ္။ Professionalစစ္တပ္နဲ႔ အႏုျမဴ လက္နက္ရွိတဲ့ စစ္တပ္ၾကီးကုိ ဆက္လက္ထူေထာင္ၿပီး စစ္တပ္ကို ဖိကုိင္ႏုိင္မယ္။ နဝတ အာဏာသိမ္းၿပီးကာလကလုိ စီးပြားေရးအရ အသက္ရႉေခ်ာင္ခြင့္ နည္းနည္းေပးလုိက္ရင္ တုိင္းျပည္တြင္းမွာ မေက်နပ္မႈေတြ ေလ်ာ့သြားမယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပကုိ ၾကားေနျဖစ္ေအာင္ ထိန္းထားၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ၿပီး (sanction) ကို ရပ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိ။ Token Opposition လုိ႔ ေခၚတဲ့ လက္တဆုပ္စာ အတုိက္အခံကို ပါလီ္မန္ထဲမွာ ေျပာခြင့္ေပးထားရင္ ေျမႊမေသ တုတ္မက်ဳိး အေျခအေနကုိ ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ရင္ NLD ကို အရင္အတုိင္း အမွည့္ေျခြေျခြၿပီး (အခ်ိန္) နဲ႔ အႏုိင္ယူႏုိင္တာပဲ။

NLD အေနနဲ႔ ၁၉၉ဝ ရလဒ္ကုိ ဆက္ေအာ္ရင္ ၂ဝ၁ဝ ရလဒ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္႐ုံရွိတာပဲ။ NLD က ဝင္မေရြးလုိ႔ (ေဘး) ေရာက္တာလုိ႔ စြပ္စြဲလုိ႔ ရတာေပါ့။ ျပသာနာေပၚရင္ အရပ္သားအစုိးရ ျပည္သူကေရြးေကာက္ထားတဲ့အစုိးရ ရွင္းပါေစ။ ေန႔တဓူဝ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ လူငယ္အစုိးရနဲ႔ သမၼတက ရွင္းပါေစ။ ဒုိ႔တေတြ လူၾကီးေတြက အာဏာ မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ စစ္တပ္ကုိပဲ အာ႐ုံစုိက္ၾကစုိ႔ဆုိတဲ့ အကြက္ပဲ။

ဒုိ႔တသက္မွာ အာဏာမျပဳတ္ေရးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအကြက္ပဲ။ ဦးေနဝင္းလည္း ေနာက္ဆုံး ဒီလမ္းကို ေဖာ္ထုတ္တာပဲ။ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္လည္း ဒီလမ္းကုိ ေဖာ္ထုတ္တာပဲဲ။ အာဏာရွင္ေတြအတြက္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ အာဏာလက္မလႊတ္ဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် (ေသ) ႏုိင္ဖုိ႔ဟာ အဓိကက်တာပဲ။

ဒီအေတြး ဒီအျမင္ေၾကာင့္ နအဖနဲ႔ အၾကီးအကဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊတုိ႔ဟာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD ကုိ မဝင္ေစခ်င္ဖူးလုိ႔ ဆုိခဲ့တာပါ။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေရးမွာ မထင္တာကို လုပ္ရဲရမယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ NLD ကုိ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ဝင္ေစခ်င္တယ္။

ခယဖုိ႔မဟုတ္၊ ကိုယ့္အကြက္ ကိုယ့္ဗ်ဴဟာနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးနယ္ေျမ ဝင္လုဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရး အရွိန္ျမႇင့္ဖို႔ NLD ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္မယ္ဆုိတာနဲ႔ NLD ကုိ ညစ္တယ္ထားဦး၊ အတုိင္းအတာ တခုအထိ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ ဖြင့္ေပးရမယ္။ နယ္႐ုံးေတြ ျပန္ဖြင့္ခြင့္ ေပးရမယ္။ (နယ္လွည့္ စည္း႐ုံးခြင့္ ေပးရမယ္) တလပဲေပးေပး၊ ႏွစ္လပဲေပးေပး၊ သုံးလပဲေပးေပး NLD ပါတီဝင္ေတြ လႈပ္ရွားခြင့္ ရမယ္။

လူထုနဲ႔ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ထိေတြ႔ခြင့္ ရမယ္။ အစုိးရက ညစ္မွာကုိ မေၾကာက္နဲ႔။ ညစ္ရင္ မီဒီယာေတြကေနတဆင့္ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပမီဒီယာေတြက မီးေမာင္းထုိးျပၿပီး အသံကုန္ ဝုိင္းေအာ္ၾကမယ္။ ကမၻာနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ သိေအာင္ေပါ့။

NLD ဝင္ရင္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္သူေတြကုိ ဝင္ခြင့္ေပးရမယ္။ မေပးရင္ (အင္) ေရြးေကာက္ပြဲ အတုၾကီးဆုိတာ ကမၻာ့ေရွ႕မွာ ထင္းထင္းၾကီး ျဖစ္သြားမယ္။ က်ေနာ့္အျမင္က ျပည္သူေတြက နအဖ ကို မုန္းတယ္၊ ရြံတယ္။ ေဒၚစုကို ခ်စ္တယ္၊ ေလးစားတယ္။ NLD ကုိ ေထာက္ခံတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခြင့္ရရင္ လူထုက NLD ကုိ မဲေပးမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုကုိ မလႊြတ္ရင္ေတာင္ ေဒၚစုဓာတ္ပုံ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဓာတ္ပုံကုိ ေထာင္ၿပီး စည္း႐ုံးပါ၊ လူစုပါ၊ အရွိန္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္။ တဖက္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစုကုိလႊြတ္ဖုိ႔ ဝုိင္းေတာင္းဆုိရမယ္။ တဖက္က ဇင္ဘာေဘြမွာလုိ NLD လူေတြကုိ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ ဝုိင္း႐ုိက္ခုိင္းႏုိင္တယ္။ ႐ုိက္ရင္ ကမၻာကသိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။

အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကုိ ေက်ာ္ႏုိင္တာ အတုိက္အခံဘက္က အင္အားမ်ားၿပီး (အရွိန္) ရလာရင္ (လူအုပ္စိတ္ဓာတ္) Mob Psychology ဝင္လာၿပီး ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တုန္းက ျမန္မာျပည္၊ ၁၉၈၉ တင္အန္မင္၊ ၁၉၈၉ ဘာလင္အုပ္တံတုိင္း (Berlin wall) ေရာင္စံုတာ္လွန္ေရး Color Revolution ေတြမွာ (လူအုပ္) ေတြဟာ အရွိန္ရလာေတာ့ ေနာက္ဆုံး Numbers အရည္အတြက္ အမ်ားစုနဲ႔ အႏုိင္ရခဲ့ၾကတာပဲဲ။

အီရန္ေရြးေကာက္ပြဲကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ သိပ္အားက်ခဲ့တယ္။ နအဖ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ NLD က မထင္ထားတာနဲ႔ အကြက္ဝင္လာလုိ႔ မလုပ္ရဲ၊ မလုပ္တတ္္လုိ႔ အခ်ိန္မီ (မညစ္) ႏုိင္တာေၾကာင့္ ၁၉၉ဝ ကလုိ အႏုိင္ရခဲ့ရင္ ႏုိင္တာပဲ။

နအဖ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက ညစ္ခဲ့ရင္ သူတုိ႔ရဲဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ၿပီး ဘီလူးေခါင္းေပၚလာမယ္။ လမ္းေပၚလူေတြ ထြက္လာဖုိ႔ အေၾကာင္းေပၚလာမယ္။ ဒါဆုိရင္လည္း ႏုိင္ငံေရးအရ ႏုိင္တာပဲ။ NLD ဘာလုပ္မလဲ?
Non Violence လုိ႔ ေခၚတဲ့ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ အေတြးအေခၚမွာ ရပ္တည္မႈ ၂ ခုရွိတယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။

၁။ Confrontational Non Violence ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္တဲ့ အၾကမ္းမဖက္ရပ္တည္မႈ၊
၂။ Passive Non Violence ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္မႈကုိေရွာင္တဲ့ ၿငိမ္ဝပ္တဲ့ အၾကမ္းမဖက္မႈ၊
ကုိယ့္ဘက္က အၾကမ္းမဖက္မႈကို ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ထိန္းဦးေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈရွိရင္ ေသြးထြက္သံယိုမႈက ရွိကုိရွိမွာပဲ။ ဒါကုိ ေက်ာ္ႏုိင္ဖို႔ လုိတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနက ဘာထူးလဲ? လူမသိသူမသိ အသက္ေတြ စေတးေနရတာပဲ မဟုတ္ပါလား? စစ္ေၾကာေရးမွာ ေသြးထြက္သံယိုမႈအျပင္ အသက္ဆုံးရႈံးမႈေတြ ရွိေနတာပဲ။

တိုင္းရင္းသားရြာေတြ မီးရွႈိ႕ဖ်က္ဆီးခံရစဥ္ လူေတြ အေသအေပ်ာက္ရွိတာပဲ မဟုတ္လား? လူမသိသူမသိ အစြန္႔လႊတ္္ခံမလား? ေျပာင္ေျပာင္္တင္းတင္း အစြန္႔လႊတ္ခံမလားဘဲ။ ဒါပဲ ကြာတာပါပဲ။ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ NLD ဟာ ဒီတသက္မွာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီကုိ ရေအာင္တုိက္မယ္ဆုိရင္ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈကုိ မေရွာင္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ျမင္မိတယ္။

Passive နည္းနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရင္ေတာ့ ေဒၚစု အသက္ရလာတာနဲ႔အမွ် NLD ဟာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာပဲ။

၁၉၉ဝ ရလဒ္ကုိ စြဲကုိင္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ရင္ဆုိင္ရင္၊ ပထမေတာ့ ႏွိပ္ကြပ္မႈ ခံရမယ္။ စြန္႔လြတ္မႈေတြ ရွိလာမယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD အေရာင္ေတာက္လာမယ္။ အရွိန္ရလုိ႔ လူထု လမ္းေပၚေရာက္လာရင္ ဒုတိယအဆင့္ ဗ်ဴဟာက်က် စစ္တုိက္သလုိ ရင္ဆုိင္ရမွာေပါ့။ ဒုတိယအဆင့္ကို ေက်ာ္ႏုိင္မယ္ မေက်ာ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္မႈ Implementation အေပၚ မူတည္တာေပါ့။

က်ေနာ့္အထင္ကေတာ့ သတၱိရွိတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚလာမယ္။ ေပၚလာေအာင္ လူၾကီးေတြက ဝုိင္းကူညီၾကရမယ္။ တုိက္ပြဲကမွ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ ေပၚႏုိင္တာကုိး။

NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔လည္း စဥ္းစားရမွာက Idealism လုိ႔ ေခၚတဲ့ ယုံၾကည္မႈ အေတြးအေခၚက ပုိအေရးၾကီးသလား ? တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး၊ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရးဟာ အဓိကက်သလား? ဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ၾကရလိမ့္မယ္။

တ႐ုတ္ျပည္ ကြန္ျမဳဳနစ္ပါတီ သမိုင္းကိုၾကည့္ရင္ ေမာ္စီတုံးဟာ တ႐ုတ္ေတြ သန္းခ်ီၿပီးေသဆံုးတာကို ဂ႐ုမထားႏုိင္။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီၾကီး ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ ပ်က္စီးလုနီးပါး ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္တာကို အေလးမထားႏိုင္။ ငါ့အေတြးအေခၚ မွန္တယ္ဆိုၿပီး Idealism ၾကီးကို ဆြဲကိုင္ၿပီး ေသသြားတယ္။

တိန္႔ေရွာင္ဖိန္က ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကုိ ယုံၾကည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ Idealism ဟာ လက္ေတြ႔ မျဖစ္္ႏုိင္တာကုိ သိလာေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ တုိင္းျပည္တုိးတက္မႈအတြက္ အသုံးခ်ေပမယ့္ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ စုိးမုိးေရးနဲ႔ တုိင္းျပည္တုိးတက္ေရးကုိ ဦးစားေပးသြားတဲ့ လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား Pragmatic Politician အေနနဲ႔ ေသသြားခဲ့တယ္။

NLD အေနနဲ႔လည္း ဒီလမ္းေၾကာင္း ၂ ခုနည္းတူ တုိင္းျပည္က အေရးၾကီးသလား? Idealism အေရးၾကီးသလားဆုိတာကုိ မၾကာခင္ ဆုံးျဖတ္ရလိမ့္မယ္။ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဗ်ဴဟာ Strategy ခ်ရမယ္။ ဗ်ဴဟာအေပၚ မူတည္ၿပီး ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ရင္ဆုိင္ရမွာကိုး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နည္းကုိပဲ သေဘာက်တယ္ (ရရင္ရ မရရင္ခ်) ဆုိတာပဲ။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ (ရရင္ရ မရရင္ခ်) ဆုိတဲ့ ေပၚလစီနဲ႔ Slogan ကုိ ေအာ္ထားေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ေသြးထြက္သံယို မျဖစ္တဲ့နည္းကို သုံးၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရးကုိ အရယူႏုိင္ခဲ့တယ္။ အင္မတန္ ႏုိင္ငံေရး လိမၼာ ပါးနပ္တဲ့ လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား တေယာက္ေပပဲ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ကုိလုိနီ အဂၤလိပ္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ လုံးလုံးမတူဘူး။ ႏုိင္ငံေရးမွာ ကိုယ္႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေရြးလုိ႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ။ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အေျခအေနက ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ကုိ ဥာဏ္စြမ္းရွိမွ ရင္ဆုိင္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား?

ဆရာစံ သူပုန္ထတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး လက္ပန္းက်ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ေခတ္ အခ်ိန္အခါခ်င္း မတူၾကဘူး မဟုတ္လား? ေနမဝင္အင္ပါယာအေနနဲ႔ မာနတက္ေနတုန္းက ျမန္မာ့မ်ဳိးခ်စ္ ဂဠဳန္ စစ္သားေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ့ၾကၿပီး ဆရာစံကုိ ၾကိဳးေပးခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေတာင္ ငမုိက္သားေတြက ဖမ္းၿပီး ေျခဖ်က္္ဖုိ႔ ၾကံစည္ၾကေသးတာပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနာက္မွာ တတုိ္င္းျပည္လုံး ရွိတယ္ဆိုတာကို သိလုိ႔သာ ဒင္းတို႔ ေရွ႕မတုိးရဲတာကိုး။
ဘယ္အစိုးရမဆုိ အာဏာကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ မစြန္႔လြတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါ အာဏာရဲ႕ သေဘာတရားပဲ။ ဒီမုိကေရစီ မတည္တံ့ဘဲ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ မရွိရင္ လူတုိင္းလုိလုိ အာဏာကို မက္ၾကတာပဲ။ ဒါ လူ႔သဘာဝပဲ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)