“ေညာင္နမ္ႏူး ေရ ဒါကိုယ္႔ေျမ၊ ကိုယ္႔ေဒသ မဟုတ္ဘူး။ကုိယ္႔ေျမ ကိုယ္႔ေဒသ ကို ျပန္ပါ။ နင္႔သား သမီးေတြကို ပူစရာ မလိုဘူး။ငါတို႔ ေစာင္႔ေရွာက္ ထားမယ္။ အခြင္႔ သာတာနဲ႔ နင္႔ေယာက်ာ္း ရွိတဲ႔ ေနရာကို ငါတို႔ လိုက္ပို႔မယ္။နင္႔သား အငယ္ဆံုး အတြက္ ဘာမ ွမပူနဲ႔။ ငါတို႔မ်ိဳးႏြယ္စု ေစာင္႔ေရွာက္ ထားတယ္။”
ကပူး ေျပာေနတာကို အႏူးၾကားရဲ့လား မသိဘူး။မၾကားဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။အႏူးဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ကပူး စကားကို နားေထာင္ၿပီး အႏူးကို ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတယ္။ အေနာင္းကို ခ်ီေပြ႔ထားတဲ႔ ကပီးကိုလည္း မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး။အႏူးကိုထားၿပီး ဒါးလန္းဂိန္း ျပန္ရေအာင္လို႔ ကပူးက ေခၚတယ္၊ဒါးလန္းဂိန္း အႏူးမပါဘဲ မျပန္ခ်င္ဘူး၊ အႏူးတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔ရမွာ၊ဒါးလန္းဂိန္းကို အႏူးက “သားအၾကီး အႏူးအားကိုးရတာလို႔” အၿမဲ ေျပာတတ္တာေလ၊ အႏူးကို တေယာက္ထဲထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ကပူးရယ္။
“ဒါလန္းဂိန္း အႏူးကို စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္ေနာ္ ကပူး”
“ဘယ္ျဖစ္မလဲ ကေလးကို ေခၚသြား”
“မသြားခ်င္ေသးဘူး ကပူး။အႏူးကို စကားမေျပာရလဲ အႏူးေျပာတာနားေထာင္ ခ်င္တယ္”
ဒါလန္းဂိန္း စကားေၾကာင္႔ ကပူးမ်က္ႏွာကို ေမာ့ၿပီး မ်က္ေတာင္ခက္လိုက္တယ္။ဘုရားေက်ာင္းတခုလံုး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ေနေလာင္ထားတဲ႔ ဒါလန္းဂိန္း ဆံပင္ကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ သပ္တင္ေပးလိုက္တယ္။
“သားအႏူးကို မေျပာခိုင္းနဲ႔ ကပူးေျပာျပမယ္။သား ဘာသိခ်င္လဲ။အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ သား ၾကိဳက္တာေမး။ ခု အိမ္ျပန္လိုက္အံုး။ ဦးေနာ္။သားက အၾကီးဆံုး အေနာင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကပီး ေခၚသြားၿပီ။ စကား နားေထာင္တဲ႔ ကေလးကို ဘုရားသခင္ေကာ၊ အႏူးကပါ ခ်စ္တယ္”
ကပူးစကားကို နားေထာင္ၿပီးဒါလန္းဂိန္း ေခါင္းၿငိမ္႔ျပလိုက္တယ္။ဒါလန္းဂိန္း မ်က္လံုးထဲမွာ အႏူးကို ေရာ၊ ကပူးကိုပါ ခပ္ဝါးဝါးပဲ ျမင္ရေတာ႔တယ္။
¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥
ကပူးဒါလန္းဂိန္းေတာ႔အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဒါလန္းဂိန္းေတာ႔ေမာင္ႏွမေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ကပူးတို႔ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြ သူတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္အတြက္ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ ေနၾကတယ္။ ဒါလန္းဂိန္းအပါးက ေရျခားေျမျခားမွာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုဖို႔ တာဝန္အတြက္ ဒါလန္းဂိန္း အပါးဖက္က နီးစပ္တဲ႔ မ်ိဳးႏြယ္စုကို ေရြးလိုက္တယ္။ မ်ိဳးႏြယ္စု တူပင္မဲ႔ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ေတာ႔ ျခားတယ္။ေတာ္ပါေသးရဲ့။
မ်ိဳးႏြယ္စု တူတာရွိလို႔။မရွိရင္လဲ သူတို႔ခ်င္းမ်ိဳးႏြယ္စုက တာဝန္ယူရမွာပဲ။ကိုယ္႔ဇာတိေျမ ခ်င္းေတာင္ ေဒသမွာလဲ မိဘမဲ႔ကေလးကိုရြာက သီးသန္႔ အိမ္ေဆာက္ေပးၿပီး ရိကၡာ ပံ့ပိုးရတာပဲမို႔လား။
ကပူးလို႔ အမ်ားေခၚေနၾကတဲ႔ “နန္႔ခမ္းခင္” က လက္ရွိ ဒီေနရာေလးမွာ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လို႔ေနရတာ။ဇာတိေျမနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ေဝးကြာေဝးကြာ ဓေလ႔ထံုးစံေတြကိုေတာ႔ မတိမ္ေကာ ေစခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေတာ႔ကား ဇာတိေျမကို လြမ္းတိုင္း၊ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြထဲကို ရင္ေသြးအသစ္ေတြ ေမြးဖြားလာတိုင္း ကပူးကို သတိရၾကတယ္။ ကပူးကို ဖိတ္ေခၚၾကတယ္။ ဒီအတြက္ ကပူး ၾကည္ႏူး ရပါတယ္။ဒါပင္မဲ႔ ဒီေန႔လို အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ႔ ကပူး မႀကံဳခ်င္ဘူးေလ။
ေညာင္နမ္ႏူးရဲ့ခင္ပြန္း ေရျခားေျမျခားကို ေရာက္သြားၿပီး ၆လအၾကာမွာ ေညာင္နမ္ႏူး သားေယာက်ာ္းေလး ဖြားျမင္ၿပီး ဆံုးပါးသြားခဲ႔တယ္။ကပူးအေတာ႔္ကို ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ၿပီး လူမမယ္ ကေလး သံုးေယာက္နဲ႔ ကိုယ္႔ဘဝ ကိုယ္႔အနာဂတ္ကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ ေနရာမွာ ဆံုးပါးရတာဘူးမို႔လား။
အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ မိခင္စိတ္ဆိုတာကို ကပူး ျမင္ရေတာ႔ ဝမ္းနည္းတဲ႔ၾကားက ဝမ္းသာမိေသးတယ္။ အေမ ဆိုတာ လူတိုင္းအတြက္ အရင္းႏွီးဆံုး၊ အေႏြးေထြးဆံုး လူသား ျဖစ္တယ္မို႔လား။ သဘာဝတရားအရ မသတၱဝါေတြက မိခင္စိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္။ သတၱဝါမ်ားစြာအနက္မွ အသိဥာဏ္ထူးမ်ား ပိုင္ဆိုင္သူ လူ အမ်ိဳးသမီးေတြက မိခင္စိတ္ ပိုႀကီးမားတတ္တယ္။ အိမ္ေထာင္မရွိ၊ သားသမီး မေမြးတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြမွာလဲ မိခင္စိတ္ ေဝေဝစာစာ ရွိပါတယ္။
ေညာင္နမ္ႏူးရဲ့ ရက္သားအရြယ္ သားေလးကို ႏို႔ဗူးတိုက္ၿပီး ေစာင္႔ေရွာက္ေနတဲ႔ ကပီး(အေဒၚ) ကလဲ အပ်ိဳေလးပဲ။သူေလးက ႏို႔ဗူးတိုက္ၿပီး ကေလး ေဝယ်ာဝစၥကို မိခင္ ကိုယ္စား လုပ္ေပးတယ္။ မိခင္ကိုယ္စား ေထြးေဖြ႔တယ္။ သနားစရာ ကေလးသံုးေယာက္လံုး အခုေတာ႔ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ဒါလန္းဂိန္း အိမ္မက္ေယာင္ရင္း”အႏူး” “အႏူး” လို႔ ေခၚသံက အားလံုးရင္ကို ထိခိုက္ေစတယ္။
“ကပူးရက္လည္မွာ ကပူးပဲထပ္ေျပာရမွာေနာ္” ကေလးေတြကိုေစာင္႔ေရွာက္ရတဲ႔ ေက်ာင္ခန္ကိန္းက ေျပာေတာ႔ အားလံုးက သေဘာတူၾကတယ္။ ဝိညာဥ္ေတြက စကားလံုး အတိမ္းအေစာင္း မခံဘူးလို႔ သူတို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ပထမရက္မွာ အသုဘခ်တဲ႔ေနရာကို သြားျပင္ေပးရတယ္။ ရက္သား အရြယ္ကေလးကို အေလာင္းထည့္တဲ့ ေခါင္းရဲ့ထိပ္မွာ အမ်ိဳးသမီးကေပြ႔ၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ကေလးထိန္းမယ္႔ ေက်ာင္ခန္ကိန္းဆီကို အေလာင္းေက်ာ္ၿပီး ကေလးကို ဟုိဘက္ဒီဘက္ သံုးခါပို႔ၿပီး ကေလးမ်က္ႏွာကို အဝတ္နဲ႔ ဖုံးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္ခန္ကိန္းက အေခါင္းထဲက ကေလးမိခင္ ေညာင္နမ္ႏူးကို အရက္စက္ဆံုး စကားေျပာၿပီး ကေလးနဲ႔ခြဲလိုက္တယ္။
“နင္ ငါတို႔ေနာက္ မလိုက္လာနဲ႔ေတာ႔။ ကေလးက ငါ႔ကေလး ျဖစ္သြားၿပီ။ နင္႔ကေလး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး”
အဲဒီ႔ေနာက္ ေညာင္နမ္ႏူး အနားကို ေက်ာင္ခန္ကိန္း မသြားရေတာ႔ဘူး။ ဒုတိယ ရက္ၾကေတာ႔ မ်ိဳးႏြယ္စု အလိုက္ အိမ္မွာ ဝမ္းနည္း ပူေဆြးမႈကို အဆံုးသတ္ဖို႔ စားေသာက္ပြဲရွိတယ္။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာ ခရစ္ေတာ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ ေညာင္နမ္ႏူးအတြက္ အိမ္မွာရွိတဲ႔ အေကာင္းဆံုး ထမင္းဟင္းပုိ႔ၿပီး စကားေျပာရမယ္။ ဒီအတြက္ ကပူးကို စကားေျပာခုိင္းတာ။
“ငါတို႔မွာ ရွိသမွ် အေကာင္းဆံုး ထမင္းဟင္းေတြ လာပို႔တယ္။အိမ္ကိုလည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္နဲ႔ အိမ္ကိုလည္း ျပန္မလာနဲ႔ေတာ႔။ သင္ခရီးဆက္ေတာ႔။သင္႔မိခင္ ရွိတဲ႔ေနရာ၊သင္႔ဖခင္ရွိတဲ့ ေနရာကို သြားပါ”
အိမ္မက္ေရာင္ေနတဲ႔ ဒါလန္းဂိန္းကို ေခၚၿပီး သခ်ိဳၤင္းကို သြားရဦးမယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္မပူဖို႔ ေညာင္နမ္ႏူးကို ေျပာရမယ္။ကပူး အဲဒီ႔စကားကို ေျပာႏိုင္ဖို႔ အားေမြးရမွာ။
¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥
ကပူး ေရာက္ေနတဲ႔ေနရာက ခ်င္းေတာင္ေဒသနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ျမဴခိုးေတြေဝရင္၊ ေတာမီးေတြေလာင္ရင္ ဇာတိ ေတာင္ေပၚရြာကို ကပူး သတိရမိတယ္။ခုလိုေဆာင္းရာသီဆို ေရခဲေအာင္ ေအးတဲ႔ေနရာေပါ႔။ တေတာလံုး၊ တေတာင္လံုး ေတာင္ဇလပ္ပြင႔္ေတြက ရဲရဲနီလို႔။လွလိုက္တာ ၾကည္႔လို႔မဝႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေတာင္ဇလပ္ဟာ ခ်င္းေတာင္ကိုကိုယ္စားျပဳတဲ႔နမိတ္ပံုပါ။
ကပူးဘဝမွာ ဇာတိေျမကိုခြဲၿပီး ဒီကိုေရာက္ရမယ္လို႔ ဘယ္ထင္ပါ႔မလဲ။ ၁၉၇၄မွာ ကပူး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပဲခူးေဆာင္မွာ သိပၸံေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဘြဲ႔ရတဲ႔အထိ ေနခဲ႔ရတယ္။က်ိဳကၠဆံကြင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ပြဲေတာ္အတြက္ တိုင္းရင္းသား ႐ိုးရာပေဒသာကပြဲကို တင္ဆက္ၾကတယ္။ဒီပြဲမွာ ကိုယ္႔႐ိုးရာကို ေဖာ္ထုတ္တဲ႔ တတ္ၾကြတဲ႔ ပညာတတ္လူငယ္အျဖစ္ ကပူးကိုယ္တိုင္ ခ်င္း႐ိုးရာအကကို ကခဲ႔ရတာ။ ခ်င္း႐ိုးရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကေလာင္နဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသ ဖြ႔ံၿဖိဳးရမယ္။
ကပူး သင္ထားတဲ႔ ပညာေတြနဲ႔ ကိုယ္႔တိုင္းရင္းသားေတြကို ပညာ ျဖန္႔ျဖဴးေပးမယ္ေပါ႔။ ဘဝဆိုတာ မဆံုးႏုိင္တဲ႔ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ပိတ္ရက္မရွိ ဖြင္႔လွစ္ထားတဲ႔ သင္တန္းေက်ာင္း တေက်ာင္းျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကပူးဘဝမွာ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ႔ သင္ၾကားစရာေတြ ျပည္႔ႏွက္ေနလို႔ ေလာကေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႔ ကပူးခုခ်ိန္ထိ သင္ယူေနတုန္းပါပဲ။
ကပူးဇာတိရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ စာသင္ခ်င္ေပမယ္႔ စာသင္ခန္းမရွိဘူး။ကပူးရြာက ကေလးေတြ ေက်ာင္းေနမဲ႔အရြယ္ေရာက္ရင္ ရြာနဲ႔မိုင္းေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ႔ေနရာကို မိဘေတြက ေက်ာပိုးၿပီး လိုက္ပို႔ရတယ္။ေန႔ဝက္ခရီးသြားရတဲ႔ လူႀကီးေျခလွမ္းနဲ႔ ေတာင္ေပၚခရီးဟာ မႈလတန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္အတြက္ ေန႔ျခင္းျပန္ ေက်ာင္းတတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ကိစၥပါ။ ဒီေတာ႔ကေလးကို ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္၊ မ်ိဳးႏြယ္စုတူသူေတြဆီမွာ အပ္ရတာေပါ႔။ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္ပိတ္မွျပန္။
ေက်ာင္းဖြင႔္ရာသီဆို မိဘနဲ႔မခြဲခ်င္တဲ႔ ကေလးေတြရဲ့ ငိုသံ ေတာေတာင္တခုလံုး ညံလို႔ပဲ။ သံုးႏွစ္တႀကိမ္ ေရြ႕ေျပာင္း ေတာင္ယာနဲ႔ အသက္ေမြးရတဲ႔မိဘေတြကလဲ သိပ္ကို ပင္ပန္း ဆင္းရဲပါတယ္။ ဒါပင္မဲ႔ ရင္ေသြးရဲ့ ပညာေရးအတြက္ အပင္ပန္းခံ၊ စိတ္အဆင္းရဲခံၿပီး ေက်ာင္းရွိတဲ႔ေနရာကို ပို႔ရတာပါ။
ေက်ာပိုးထဲကရင္ေသြးကို ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ႔ မိဘရဲ့ေမတၱာကို ရင္ေသြးငယ္ကေတာ႔ မသိရွာဘူး။ မိဘနဲ႔ မခြဲခ်င္တာပဲ သိတယ္။ တကယ္လည္း ဒီအရြယ္က မိဘနဲ႔ ရင္အုပ္မကြာ ေနရမဲ႔အရြယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္တိုင္း မိုင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ႔ စာသင္ခန္းေတြကိုေတာင္ေပၚေဒသ၊ ရြာထဲအထိ ပို႔မယ္ဆိုတဲ႔စိတ္ ကပူး ရင္ထဲ ျပင္းထန္ခဲ႔ရပါတယ္။
“ေတာင္တန္းေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးရမယ္။ ေခတ္မွီ ဖြံ႔တိုးတတ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီ”လို႔ အသံေကာင္း လႊင္႔ေနခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲနိမ္႔က်ေနတဲ႔ ေဒသခံေတြရဲ့ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးကို အုပ္စိုးသူကိုတင္ျပေတာ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆူပူလႉံံ႔ေဆာ္မႈနဲ႔ ကပူးကို ဖမ္းၾကတယ္။ စစ္ေၾကာေရးမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ အစစ္ခံရၿပီး လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ကပူး ေရာက္လာခဲ႔မိတယ္။လြတ္ေျမာက္နယ္ ေျမကေန ဒုကၡသည္စခန္း။
ဒုကၡသည္ စခန္းဆိုတာ ခဏတျဖဳတ္ အလည္လာလို႔ ရတဲ႔ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ မိမိေနရင္းေဒသကို စြန္႔ခြာ ထြက္ေျပး ခဲ႔ရတဲ႔သူေတြ။ တိုင္းျပည္ မၿငိမ္ မသက္ျခင္း၊ စနစ္ မေျပာင္းမလဲျခင္း ျပန္လို႔မရတဲ႔သူေတြ။
တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအေပၚ ရန္လိုမုန္းတီးတဲ႔ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ရဟန္းရွင္ လူ၊ျပည္သူအေပၚ ရန္လိုမုန္းတီးတဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္နဲ႔ ပညာရွင္မ်ားအေပၚ ရန္လို မုန္းတီးခဲ႔တဲ႔ စစ္အုပ္စု မျပဳတ္သေရြ႔ ကပူးတို႔ ျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒုကၡသည္ စခန္းကေန တတိယႏိုင္ငံကို အေျခခ် ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္တဲ႔အခါ
ကပူးတို႔လို အသက္ၾကီးတဲ႔ သူေတြအဖို႔ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ ဓေလ႔ထံုးစံ အသစ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဦးမယ္။ လူငယ္ေတြ အတြက္သာ အလြယ္တကူ အဆင္ေျပႏိုင္ေပမယ္။ ကပူးတို႔ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ ကိုယ္႔ေတာင္ေပၚ ေဒသမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျခက်ေနထိုင္ခဲ႔တာ။
ခုေတာ႔ ႏိုင္ငံမဲ႔ ဘဝနဲ႔ ေနရတဲ႔အျဖစ္။ စခန္းပတ္လည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ႔ ခ်င္းေတာင္ေဒသနဲ႔ သိပ္ကိုတူတာ။ ေလွကားထစ္ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြရွိတယ္။ ေတာေတာင္ေတြမွာ ျမဴေတြစိုင္းေနတာ။တိမ္ေတြ ပုခက္ စီးေနတာ။ မိုးလား၊ တိမ္လား၊ ျမဴလား မကြဲတဲ႔ ရႈခင္းတခုလံုးက ဇာတိေျမန႔ဲ တူမွတူ။ ကပူးက ေတာ႔ဒီအတုကိုဘဲ အစစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္ေနတာေလ။
¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥
“ကပူး ေညာင္နမ္ႏူးကေလး အငယ္ဆံုးကင္ပြန္းတပ္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ” ခ်င္းထံုးစံေတြကို ျပည္႔ျပည္႔စံုစံုနားလည္ေနတဲ႔ကပူးဆီကို အေၾကာင္းအရာ အသစ္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကျပန္ၿပီ။ ေဒၚထန္ဆုန္ေျပာလိုက္တဲ႔စကားက ကပူးရင္ထဲသိပ္ကိုေမာသြားရတယ္။
“ငါတို႔လဲ တတိယႏိုင္ငံမေရာက္ေသးဘူး။ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာေမြးတဲ႔ကေလးက ေသာမတ္စတို႔ ေဒးဗစ္တို႔ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ကိုယ္႔႐ိုးရာေတာင္ေပ်ာက္ေတာ႔မယ္။
ငါတို႔ခ်င္းလူမ်ိဳးရဲ့နာမည္ကိုယ္ေတာင္မမွည္႔ခ်င္ၾကေတာ႔ဘူးလား။ေခတ္လူငယ္ေတြေခတ္မွီခ်င္တာနဲ႔ ႐ိုးရာေတာ႔ေမ႔ေပ်ာက္ဖို႔မေကာင္းဘူး” ေဒၚထန္ဆုန္က ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈဓေလ႔ထံုးစံေတြကို ျမတ္ႏိုးတယ္။ အဲဒီ႔အေပၚမွာ ေတြးစရာ၊ေလးစားစရာေတြကို ရွာေဖြတယ္။ ခံစားတယ္။ ၾကည္ႏူးတယ္။ ပီတိျဖစ္တယ္။ သူလိုဘဲ လူငယ္ေတြကို ခံစားေစခ်င္၊ တန္ဖိုးထားေစခ်င္တာ။ ကပူးက ေဒၚထန္ဆုန္ကို ႏွစ္သိမ္႔လုိက္တယ္။ ”ဒို႔ေျမ၊ဒုိ႔ေရနဲ႔ ေဝးၿပီး ဒုကၡေတြခံစားေနရေတာ႔ ေမ႔တာလဲျဖစ္မွာေပါ႔”
“ငါကေတာ႔ကြယ္ ကိုယ္႔႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈမွာ အေျခခံေတြဘာရွိတယ္ဆိုတာ လူငယ္ေတြကို သိေစခ်င္တာဘဲ။ ဒီလိုမွ ခုထဲကမသိရင္ ေရွ႕ေလွ်ာက္သိဖို႔ ေဝးသြားၿပီ” ကပူးနဲ႔ ေဒၚထန္ဆုန္ စကားေျပာေနတာကို ေက်ာင္ခန္ကိန္း နားေထာင္ေနမိတယ္။ ခ်င္းေစာင္နဲ႔ သိုင္းလြယ္ထားတဲ႔ ကေလးငယ္ကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ကေလးေတြအဖကလည္း သူေရာက္တဲ႔ေနရာကေန မိသားစု ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ အေၾကာင္း ကပူးတို႔ကို အေၾကာင္းၾကား ထားတယ္။ ေညာင္နမ္ႏူး မိဘေတြကလည္း သူ႔သမီး ဦးေခါင္းအ႐ိုးကို ျပန္လိုခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ဆီေရာက္ေအာင္ သယ္ႏိုင္ဖို႔ ူတို႔မ်ိဳးႏြယ္စုေတြ ေငြစုေနၾကတယ္တဲ႔။ ခက္ရေခ်ရဲ့။ ဒါဒုကၡသည္စခန္း။ ဘယ္ျဖစ္မလဲကြယ္။
ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ကိုးကြယ္ေနၾကပင္မဲ႔ ႐ိုးရာကို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ကပူးတို႔ ေျမာက္ပိုင္းခ်င္းေတာင္မွာ အဓိက တီးတိန္၊ ဖလမ္း၊ ဟားခါး ခ်င္းမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ ရွိတယ္။ စကားေတာ႔ အနည္းငယ္ ကြဲတာေပါ႔။ ဓေလ႔ ထံုးစံေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္း ကြဲခ်င္ကြဲမယ္။ အႏွစ္သာရကေတာ႔ အတူတူပါပဲ။ ကေလးေမြးလာၿပီဆိုရင္ ေမြးစကေလးကို ၾကက္ဥအႏွစ္ အရင္ဆံုး ေကၽြးတယ္။ နည္းနည္းေလးေပါ႔။
ေမြးေမြးခ်င္း ေၾကြးၾကတာ ေရာဂါဘယ ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ကေလး သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကေလးဆံပင္ကို ျဖတ္ေပးရတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔ ကေလးရဲ့မိခင္က ထင္းေခြ၊ ဆန္ေဆး၊ မီးေမႊးရင္ ကေလးဝိညာဥ္က အေမ႔ဆီကို ပါသြားတတ္တယ္။ မီးေမႊးရင္ မီးထဲပါသြားမွာစိုးလို႔ ဆံပင္ ညွပ္ထားတာ။
“မင္းကေတာ႔ လူလားေျမာက္လာၿပီ။ မိခင္ေနာက္မလိုက္ပါနဲ႔” လို႔ သေဘာရတယ္။ ေမြးဖြားၿပီးစ မိခင္တဦးကို ဆယ္႔ငါးရက္ထိ ဘာမွမလုပ္ခိုင္းဘူး။ အိမ္အျပင္ မထြက္ရဘူး။ကေလး ဝိညာဥ္ လိုက္တတ္တဲ႔ အတြက္ေၾကာင္႔လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။
သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကင္ပြန္းတပ္တယ္။ မိခင္၊ဖခင္ဘက္က လူၾကီးေတြက နာမည္ေရြးတယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္။ ကပူးတို႔ တီးတိန္မွာေတာ႔ သားအၾကီးဆံုး ေမြးလာရင္ ဖခင္ဘက္က အေဖနာမည္ကို ယူရတယ္။ မိန္းကေလးဆိုရင္ ဖခင္ရဲ့ အေမနာမည္ကို ယူရတယ္။ဒုတိယသားသမီးမွ ကေလး မိခင္ဘက္က မိဘေတြနာမည္ကို ယူရတယ္။
သားဦး ေယာက်္ားေလး နာမည္မွာ အဘိုးဘဝကို ေဖာ္ညႊန္းတဲ့ စကားလံုးပါရမယ္။ သားရဲတိရိစာၦန္ ေတာေကာင္ေတြကို လိုက္တဲ႔၊ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္မွာ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္တဲ႔၊ ေတာင္ယာစပါး ဝမ္းစာဖူလံုတဲ႔ အေၾကာင္းအမွီျပဳၿပီး နာမည္မွည္႔ရတယ္။ဒ႔ါအျပင္ သူတို႔ဘဝမွာ ရန္မျဖစ္ဘူး။ ပရဟိတစိတ္ ရွိတယ္ဆိုတာ အေျခခံၿပီး မွည္႔ရတယ္။ကိုယ္႔ရဲ႔နာမည္ၾကည္႔ၿပီး အဖိုးအဘြားရဲ့ သမိုင္းကို သိတယ္။ဘဝမွာ မိဘမဲ႔တယ္။ အထီးက်န္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း နာမည္ကိုၾကည္႔ၿပီး သိႏိုင္တယ္။
ကပူးနာမည္က “နန္႔ခင္းခမ္” ။နန္႔က အဖိုးနာမည္။ခင္းက အဖိုးက သားရဲတိရိစာၦန္ တိုက္တဲ႔သူ။ခမ္က ေစာ္ဘြားဆိုေတာ႔ ရပ္ေရး၊ ရြာေရးမွာသူတပါးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးလို႔ ေခၚတာ။ကိုယ္စားျပဳ ေဖာ္ညႊန္းတဲ႔ ဝိေသသေတြနဲ႔ နာမည္မွည္႔ရပါတယ္။
နာမည္ေရြးတာကလည္း လိုေသးတယ္။ဥပမာ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းက ၾကီးလြန္းတယ္။ ေတာင္ယာ စပါးစိုက္ၿပီး ဝမ္းစာဖူလံုတဲ႔သူက သားရဲတိရိစာၦန္လိုက္တဲ႔ နာမည္ေပးရင္ မထိုက္တန္လို႔ လူက ကံဆိုး တတ္တယ္။ နာမည္က တန္ခိုးရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ကင္ပြန္းတပ္တဲ႔႔ နာမည္နဲ႔ ဘဝကို တကယ္ လိုက္နာႏိုင္ရဲ့လား။ နာမည္နဲ႔ ဘဝကေကာ ထပ္တူၾကရဲ့လားဆိုတာ သတိမႈရတယ္။ နာမည္နဲ႔လူ မလိုက္လို႔ လူအမ်ားၾကားမွာ ကဲ႔ရဲ့စရာျဖစ္ရင္ နာမည္နဲ႔ အဆဲခံရရင္ သိပ္ကိုနစ္နာတယ္။
နာမည္ေရြးၿပီးရင္ ကေလး ကင္ပြန္းတပ္မွာ ေကၽြးဖို႔ ဝက္ကိုၾကိဳးနဲ႔ တိုင္းတယ္။ ရင္ဘက္ကေန တိုင္းၿပီး ၾကိဳးကိုတိုင္းၾကည္႔ရင္ ငါးဆုပ္ေကာင္ တတ္ႏိုင္တယ္။ ခုနစ္ဆုပ္ေကာင္ တတ္ႏုိင္တယ္ေပါ႔။ ႏြားေနာက္ ေကၽြးရင္လည္းရတာပဲ။ ခ်င္းထံုးစံက ေအာင္ပြဲခံတဲ႔ေနရာမွာ သာမႈ၊ နာမႈမွာ ႏြားေနာက္က အဓိကပဲ။ ႏြားေနာက္ ေကၽြးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ႏြားေနာက္ရဲ႕ ဦးခ်ိဳနဲ႔ တိုင္းတယ္။ ႏြားေနာက္ဦးခ်ိဳက တေတာင္ရွိရင္ေတာ႔ နာမည္ရတယ္။ ဂုဏ္ပကာသနကို ႏြားေနာက္ရဲ့ ဦးခ်ိဳနဲ႔ တိုင္းတာတတ္တာ ခ်င္းဓေလ႔ဘဲ။
ေကာက္သစ္ဆန္၊ ေျပာင္းဖူးကို ေထာင္း၊ တစီးနဲ႔လုပ္ၿပီး စဥ္႔အိုးထဲ စိမ္ထားတယ္။ ခုနစ္ရက္ေတာ႔ အနည္းဆံုး ထားရတယ္။ ေခါင္ရည္န႔ံ မထြက္ေသးရင္ မဖြင္႔ရဘူး။ေခါင္းရည္ျဖစ္ရင္ေတာ႔ ေခါက္ရည္ နဲ႔တြဲၿပီး ဧည္႔ခံတယ္။ လာတဲ႔ ဧည္႔ေတြကလည္း ေခါင္ရည္အိုးပါတယ္။ ခုေခတ္မွာေတ႔ာ တျခား လက္ေဆာင္ ယူလာၾကတယ္။
ကေလး နာမည္က ေကာင္းလား၊ ဆိုးလားဆိုတာကို နမိတ္ဖတ္ရတယ္။ ဒါကေတာ႔ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲမွာ လုပ္တဲ႔ ဝက္၊ႏြားေနာက္ရဲ့ သဲေျခအိတ္ကို ၾကည္႔ရတယ္။ သံေျခအိပ္ျပည္႔ရင္ ကေလးဘဝက ေကာင္းစားမယ္။ သဲေျခအိပ္ မျပည္႔ရင္ ကေလးဘဝက ဖူလံုမႈမရွိဘူး။
သားေကာင္ရဲ့ သရက္ရြက္က ခၽြန္ထြက္တဲ႔ အဖ်ားက အေရွ႔ဘက္ကို ဦးတည္လား၊ အေနာက္ဘက္ကို ဦးတည္လား၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ကို ဦးတည္လားဆိုတာ ၾကည္႔ရတယ္။ဒါက စီးပြား ကံေကာင္းမဲ႔ အရပ္ကို ေဖာ္ညႊန္းတယ္။ ဒီလိုနမိတ္ဖတ္ၿပီး သူ႔ရဲ့ဘဝ တသက္တာမွာ စီးပြားျဖစ္မဲ႔အရပ္ကို အဖိုးအဘြားက ေျပာဆို ေပးလိုက္တယ္။
ဒါ႔အျပင္ ကေလးအတြက္ အဖိုးအဘြားက သီခ်င္း စပ္ေပးတယ္။ငါ႔ေျမးေရ အဖိုးဘဝက ဒီလိုဘဝေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ႔တယ္ေပါ႔။ ငါ႔ေျမးက အဖိုးရဲ့အေမြကို ဆက္ခံပါဆိုတဲ႔ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ႔ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပူးမွာလည္း အဖိုးစပ္ေပးတဲ႔ အဖိုးဘဝရဲ့ ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္း ရွိတယ္။ကပူးေမြးေန႔ေရာက္ရင္ အဖိုးစပ္ေပးတဲ႔ ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းကို ျပန္ဆိုရတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ေျပာတာေပါ႔။ကိုယ္နဲ႔ တသက္တာလံုး မခြဲမခြာရွိမဲ႔ နာမည္ဟာ အဓိပၸာယ္ ျပည္႔စံုရမယ္။ အဖိုးအဘြား ကိုယ္႔မ်ိဳးႏြယ္ကို၊ ကိုယ္႔ဘဝကို ကိုယ္စားျပဳရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းျမတ္တဲ႔ ဓေလ႔လဲ။
¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥ ¥
ေညာင္နမ္ႏူးရဲ့ သားသမီး သံုးေယာက္ကို သူ႔အပါးရွိရာ အေမရိကန္ကို ပို႔မဲ႔ေန႔က ကပူးတို႔ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ရတဲ႔ေန႔ေပါ႔။ ကပူး တစိမ္႔စိမ္႔လြမ္းရတဲ႔ ဇာတိေျမ ခ်င္းေတာင္နဲ႔ တူတဲ႔ ဒီဒုကၡသည္ စခန္းေလးကေန တတိယႏိုင္ငံကို အေျခခ် ေနထိုင္ဖို႔ ေညာင္နမ္ႏူးတို႔ မိသားစုေတြ ေရာက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ သို႔ပင္မဲ႔ ေညာင္နမ္ႏူးတေယာက္ မိသားစုနဲ႔အတူ တတိယႏိုင္ငံကို မထြက္ခြာ ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒုကၡသည္ စခန္းရဲ့ သခ်ိဳၤင္းေျမမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရစ္ၿပီ။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဘယ္သူ႔ကို မွ ခ်န္မထားခ်င္တဲ႔ ကပူးဆႏၵ မျပည္႔စံုခဲ႔ရဘူး။
ရက္သား ကေလးေလးကို ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္ခန္ကိန္္းကလည္း ငိုေနၿပီ။တယုတယ ေကၽြးေမြး ျပဳစုရတဲ႔ ကေလးငယ္က သူျမဴရင္ ရယ္ျပ ျပံဳးျပ တတ္တာေလ။ခ်စ္စဖြယ္ အမႈအယာနဲ႔ တုန္႔ျပန္တတ္တဲ႔ အရြယ္ၾကမွ ခြဲရေတာ႔တယ္။ဒါလန္းဂိန္းက သိတတ္တဲ႔အရြယ္မို႔ ခြဲခြာျခင္းဆိုတာ သိတာေပါ႔။
“အေမရိကန္လဲ မသြားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ကပူးရယ္။ အႏူးရွိတဲ႔ ဒီေနရာမွာဘဲ ကပူးတို႔နဲ႔ က်ေနာ္ ေနမယ္ေနာ္ ကပူး” ဒါးလန္းဂိန္းစကားက လိုက္ပုိ႔သူ အားလံုးရဲ့ အသဲႏွလံုးကို ဆုပ္ေျခ လိုက္သလိုပါဘဲ။ တတိယႏိုင္ငံဆီ လူမမယ္ကေလး သံုးေယာက္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးမဲ႔ ကားျပာၾကီးမွာ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံရဲ့ ဆရာဝန္ေတြ ပါတယ္ေလ။ UNအစီအစဥ္နဲ႔ သြားရမဲ႔ခရီးဟာ ကေလးေတြအတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ေစပါတယ္။ သို႔ပင္မဲ႔ မ်က္ႏွာစိမ္း ေရျခား၊ေျမျခား၊ကမာၻျခားကို သြားဖို႔ ကေလးေတြမွာ သတိၱဘယ္ရွိပါ႔မလဲ။ကပူးသိပါ တယ္ ဒါးလန္းဂိန္းရယ္။
ကပူးဘဝမွာ ခြဲခြာျခင္းေတြ ၾကံဳခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ဒီခြဲခြာျခင္းကေတာ႔ ကေလးတို႔အတြက္ ေကာင္းေသာ ခြဲခြာျခင္း ပါဘဲ။ကပူး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ဒါးလန္းဂိန္းကို စကားေျပာရတယ္။
“ကပူးတို႔ ခ်င္းစကားပံု ရွိတယ္ ဒါးလန္းဂိန္း။မတ္ေစာက္တဲ႔လမ္းနဲ႔ အသုဘ ဘယ္သူမွ ဝယ္မဲ႔သူ မရွိဘူးတဲ႔။ ဒါးလန္းဂိန္း အႏူးနဲ႔ ဒါးလန္းဂိန္းတို႔ ဘဝျခားသြားၿပီ။ သားက ရွစ္ႏွစ္ဆိုပင္မဲ႔ သူမ်ားေတြထက္ အရြယ္ ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ သားၾကီးဆိုတာ ဒို႔ခ်င္းလူမ်ိဳးက သိပ္ကို ဂုဏ္ယူတတ္တယ္။ အေနာင္းတို႔ကို ဒါးလန္းဂိန္း ေစာင္႔ေရွာင္႔ရမွာ။ ဒါးလန္းဂိန္းဆိုတဲ႔ သားနာမည္ကို အသက္ရွင္သ၍ တည္ၿမဲရမယ္လို႔ ကပူးကို ကတိေပးေနာ္။
သားနာမည္က သိပ္ကို အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ဒါးဆိုတာ အဖိုး၊လန္းဆိုတာ အေမြဥစၥာ၊ဂိန္းဆိုတာ ကိုယ္႔ပညာ၊ ဥစၥာအတြက္ ၾကြားဝါႏိုင္တဲ႔သူ ျဖစ္တယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ ဒီနာမည္နဲ႔ အတူ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို သား ေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္ပါေစ။
သားအေနာင္းရဲ့ တင(မိဘမဲ႔)ဆိုတဲ႔ နာမည္ကို အပါးဆီ ေရာက္ရင္ မေခၚနဲ႔ေတာ႔။”မန္႔လွ်န္းခို” လို႔ေခၚ။ မန္႔ဆိုတာ စည္းစိမ္၊ လွ်န္းဆိုတာ ေဆြမ်ိဳး၊ ခိုဆိုတာ သူမ်ားအေပၚမွာ အုပ္စိုးရမယ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ ဒီနာမည္က ဒုကၡသည္ ကပူးက သားတို႔ကို ေပးႏိုင္တဲ႔ လက္ေဆာင္ပဲ” ကားျပာၾကီးရဲ့ ကားဟြန္းသံက ကပူးတို႔ မ်ိဳးႏြယ္စုနဲ႔ ဒါးလန္းဂိန္းတို႔ကို ခြဲခြာဖို႔ အခ်က္ေပးလိုက္တဲ႔ အသံပါပဲ။ ျမဴခိုးေတြေဝတဲ႔ ေတာင္ညိဳညိဳေတြက ခြဲခြာျခင္းကို ပံ့ပိုးလို႔ ျမဴႏွင္းေတြ က်လာတယ္။ မိုးလား၊ တိမ္လား၊ ျမဴလား ခြဲမရေအာင္ျဖစ္တဲ႔ သဘာဝတရားက ကပူးတို႔ လက္ရွိဘဝလိုပါပဲ။
“ကပူးေရမာန္းထာ” “ကပီးေရမာန္းထာ” “အအူးေရမာန္းထာ” ဆိုတဲ႔ ငိုသံနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ႔ ဒါးလန္းဂိန္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ့အသံက ေတာေတာင္တခုလံုး ပဲ့တင္ ထပ္သြားတယ္။ ဒါးလန္းဂိန္းတို႔ကို တင္ေဆာင္သြားတဲ႔ ကားျပာၾကီးကို ကပူး မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္တဲ႔အထိ ရပ္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ကားျပာၾကီးရဲ့ ေနာက္မွာေတာ႔ ငွက္ကေလးတေကာင္ ေလဟုန္စီးလို႔ ပါသြားေလရဲ့။
No comments:
Post a Comment