ရာမဇာတ္ေတာ္ထဲက သမင္လုိက္ခန္း

ဘြဲ႕ျဖဴ

ဗုိလ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ မဆလ အမည္ခံ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးေတြ လုံး၀ဆိတ္သုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ လက္နက္ကုိင္သူပုန္အဖြဲ႔ေတြ ထပ္တုိးလာခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံက ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အနည္းဆုံးႏုိင္ငံ (LDC) ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ဗုိလ္ေစာေမာင္နဲ႔ ဗုိလ္သန္းေရႊတုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ န၀တ၊ နအဖ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ရစရာမရွိေအာင္ ခ်ဳိးေဖာက္ခံရတယ္။ ဒီမုိကေရစီေတာင္းဆုိတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြ လမ္းမေပၚေတြမွာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခံၾကရတယ္။ သမုိင္းမွာ မႀကံဳဖူး မၾကားဖူးတဲ့ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ႀကီးေတြ ခ်မွတ္ခံၾကရၿပီး အမ်ားစုဟာ အဲဒီျပစ္ဒဏ္ေတြအတုိင္း အတိအက် က်ခံၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ျပစ္ဒဏ္ထက္ေတာင္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြဟာလည္း စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲျဖစ္ေအာင္ နည္းေပါင္းစုံသုံးၿပီး ဒုကၡေပးတာ ခံခဲ့ၾကရတယ္။ အရြယ္ေကာင္း ျမန္မာျပည္သူအမ်ားအျပား ကမာၻလွည့္ၿပီး ကြၽန္ခံခဲ့ၾကရတယ္။ ႏုိင္ငံဟာလည္း အလုံးစုံၿပိဳကြဲပ်က္သုဥ္း႐ႈံးနိမ့္တဲ့ႏုိင္ငံ (Failed State) တခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ႏွစ္ (၆၀) ခရီးကုိ ျပန္ေျပာင္းသုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အဲဒိီအတုိင္း ေတြ႔ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ အလားအလာအေကာင္းဆုံး၊ ေနခ်င့္စဖြယ္အေကာင္းဆုံး ႏုိင္ငံတခု အခုလုိျဖစ္သြားခဲ့ရတဲ့ ကိစၥမွာ အဓိကတရားခံဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား မေထာက္မညႇာတမ္း ျမင္ၾကရ ေျပာၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ အလားအလာအေကာင္းဆုံးႏုိင္ငံ (the most promising state) ကုိ ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အနည္းဆုံးႏုိင္ငံ (LDC) ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကမွတခါ ၿပိဳကြဲပ်က္သုဥ္းေနတဲ့ ႏုိင္ငံ (Failed State) ျဖစ္သြားေအာင္ ထပ္လုပ္ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အားမရေသးဘူး။ ႏုိင္ငံကို ‘အသူရာေခ်ာက္’ (Black Hole) ထဲေရာက္သြားေအာင္ ဉာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္နည္းပါးစြာ ႀကိဳးပမ္းေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူတုိင္း ဒီကေန႔ ထမ္းေဆာင္ၾကရမယ့္ တာ၀န္က အဲဒီစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အၿပီးတုိင္ ၿဖိဳဖ်က္ရွင္းလင္းပစ္ေရးပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါကလြဲၿပီး တျခားဘာမွမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတာ၀န္အစား အျခားတာ၀န္တခုခုကုိ ပုိၿပီးအေရးႀကီးသေယာင္ မီးေမာင္းထုိးျပေနမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ျပည္သူေတြ ပစ္မွတ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ေတြေ၀ယိမ္းယုိင္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခုိင္မာမျပတ္သားျဖစ္သြားေအာင္ ႀကိဳးပမ္းတာပဲ ျဖစ္တယ္။

သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းျပေျမပုံအတုိင္း မမွိတ္မသုန္ ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားမယ္၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ‘ျပည္သူေတြ တခဲနက္ အတည္ျပဳထား’ တဲ့ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအတုိင္း မျဖစ္မေနက်င္းပသြားမယ္လုိ႔ နအဖ က တေန႔တျခား ပုိပုိၿပီးက်ယ္ေလာင္စြာ ဟိန္းေဟာက္ေျပာဆုိလာေနစဥ္မွာ ႏုိင္ငံရဲ႕ ပုဂၢလိကစာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ႕ေပၚမွာ ‘လုိင္စင္ရ’ ႏုိင္ငံေရးစာေရးဆရာေတြရဲ႕ ျမန္မာလူထုနဲ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ‘ေအာ္ေငါက္တဲ့’ ‘ေခ်ာ့ျမႇဴတဲ့’ အေရးအသားေတြကလည္း တေန႔တျခား ပုိပုိၿပီး မ်ားလာေနတယ္။

သူတုိ႔က ျမန္မာစစ္တပ္ ႏုိင္ငံေရးထဲ ၀င္လာတာ၊ ဒီကေန႔အထိ ဆက္ရွိေနတာ၊ ေနာင္ကုိလည္း ဆက္ရွိေနမွာကုိ သမုိင္းေပး လုိအပ္ခ်က္ (Historical Necessity) တခုအျဖစ္ ပုံေဖာ္ၿပီး အဲဒီအေနအထားဟာ မွန္ကန္တရားမွ်တမႈ (justifiable) ရွိေၾကာင္း ေရွ႕ေနလုိက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာျပည္ အခုလုိျဖစ္သြားရျခင္းရဲ႕ တရားခံအစစ္ကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖုံးကြယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတယ္။ အနည္းဆုံး တရားခံေတြရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတယ္။

အုိးေ၀ဦးညဳိျမရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္သြားခဲ့တဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိ ခဏငွားၿပီး “ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ” (Hell Hound At Large) လုိ႔ပဲ အခုအခ်ိန္မွာ ေျပာရေတာ့မယ္။ အဲဒီ ‘လုိင္စင္ရ’ ႏုိင္ငံေရးစာေရးဆရာတုိ႔ရဲ႕ အႀကီးအမႉး ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ႀကီးဟာ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးစမွာ တပ္မေတာ္နဲ႔ လက္တြဲပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္လုိ႔ ေၾကညာဖုိ႔ကုိ လက္မခံခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ ၁/၉၀ ကို က်ေနာ္တုိ႔ လက္မခံဘူးလုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဆုိခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္၊ “တပ္မေတာ္ဟာ အမ်ဳိးသားေရး အင္အားစုတခုျဖစ္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္က စစ္တပ္ကို ပထမဆုံး ‘စန္းတင္’ ေပးခဲ့သူျဖစ္ခဲ့တာ ကေတာ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ခ်က္ (Irony) တခုျဖစ္ဟန္ရွိတယ္။

‘လက္နက္နဲ႔ ဒီမုိကေရစီလဲေရး’ ဆုိတဲ့ လွပဆန္းသစ္တဲ့ စကားလုံးတခုကို တီထြင္ဖန္တီးၿပီး ႏုိင္ငံေရးအေျခခံ သေဘာတရား တခုကို ပုံပ်က္သြားေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး အလံကုိၿခံဳၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အႏွစ္ (၂၀) နီးပါးအၾကာမွာ အဲဒီအလံေတာ္ကုိပဲ ညစ္ညမ္းနံေစာ္ေနသေယာင္ ေျပာဆုိျပဳမူေနပုံေတြကုိ ေတြ႔ရၾကားရျပန္တာကေတာ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္မႈလုိ႔ပဲ ဆုိရေတာ့မယ္ထင္တယ္။

ဒီကေန႔ ကမာၻေပၚမွာ တပ္မေတာ္အမ်ားစုႀကီးဟာ သူတုိ႔သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအသီးသီးရဲ႕ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား စန္းတင္ၿပီး ေျပာေနစရာ ကိစၥတခုမဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္တပ္မေတာ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၊ ႏုိင္ငံမၿပိဳကြဲေရးတုိက္ပြဲ၊ ဖက္ဆစ္နာဇီ၀ါဒ ဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲေတြထဲမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့ တပ္မေတာ္ ျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ်တပ္မေတာ္၊ ဆုိဗီယက္တပ္မေတာ္တုိ႔ဟာလည္း ဖက္ဆစ္နာဇီေတြကို အေသအေက် ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္ လာတဲ့ တပ္မေတာ္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အလားတူ အျခား အျခားေသာ တပ္မေတာ္ေတြဟာလည္း မိမိတုိ႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရး အက်ပ္အတည္းမ်ားအတြင္း ေမြးဖြားေပၚေပါက္လာတဲ့ တပ္မေတာ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြမွအပ အျခားဘယ္တပ္မေတာ္ေခါင္းေတာင္ေတြကမွ “ကမာၻႀကီးကုိ က်ဳပ္တုိ႔ကယ္တင္ခဲ့တယ္” “တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ဖုိ႔ လက္ႏွစ္လုံးအလုိမွာ က်ဳပ္ကယ္တင္ခဲ့တယ္” “ဒီတုိင္းျပည္ကုိ က်ဳပ္ကယ္တင္ခဲ့တယ္” လုိ႔ မေျပာခဲ့ၾကဖူးဘူး။

အဲဒီလုိ ေျပာပုံဆုိပုံေတြကို ျမန္မာျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံး ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့တဲ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို တဖြဲ႔တည္း ေမာင္ပုိင္စီးၿပီး ‘တပ္မေတာ္ေန႔’ လုပ္ထားတဲ့လုပ္ရပ္။ ‘တပ္မေတာ္သာအမိ၊ တပ္မေတာ္သာအဖ’ ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံ၊ တပ္မေတာ္ေဆးတကၠသုိလ္၊ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသုိလ္စသျဖင့္ အေရးပါတဲ့ ပညာေရးအေဆာက္အုံေတြကို အရပ္ဘက္ကေန သီးျခားခြဲၿပီးထူေထာင္ထားတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ထြက္လာတဲ့ အေျဖက တခုတည္းပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္တပ္ဟာ အျခားေသာ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြအားလုံးရဲ႕ အေပၚမွာရွိတဲ့ (တနည္း) ဥပေဒအထက္မွာရွိတဲ့ တခုတည္းေသာ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ထူေထာင္ေနတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲသေလာက္ရွင္းေနတာကုိေတာင္ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေတြးေလ့ေျပာေလ့ရွိသူေတြက ရွင္းေနတာကုိ ႐ႈပ္ေအာင္ ေတြးေနေျပာေနၾကတဲ့အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြက အဲဒီအယူအဆကို အေျခခံဥပေဒထဲထည့္ဆြဲၿပီး အထြတ္တင္ထားတာ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအယူအဆဟာ ဗမာ့ေရေျမသဘာ၀နဲ႔လည္း ကုိက္ညီမႈမရွိ၊ ဗမာ့ေရွးထုံးအစဥ္အလာေတြနဲ႔လည္း ကုိက္ညီမႈမရွိ၊ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အက်င့္စ႐ုိက္၊ အေလ့အထေတြနဲ႔လည္း ကုိက္ညီမႈမရွိတဲ့အျပင္ သတင္းဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာေတြ အံ့မခန္းတုိးတက္ေနတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုေခတ္ ဒီကေန႔ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးသေဘာတရားေတြ၊ အခင္းအက်င္းေတြနဲ႔လည္း ဘယ္လုိမွ ကုိက္ညီမႈမရွိတဲ့ အဆုံးစြန္ေခတ္ကုန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ (Extremely Obsolete) အယူအဆ တရပ္ျဖစ္တယ္ဆုိ ဦးေႏွာက္ပုံမွန္ရွိသူတုိင္း သိၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ ဗမာျပည္ကုိ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၿပီး ဦးေႏွာက္ပုံမွန္ရွိသူတုိင္း လုပ္ေဆာင္ၾကရမယ့္ တခုတည္းေသာ အလုပ္က ဒီကေန႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ အဲဒီအယူအဆဟာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မွားယြင္းေနတယ္။ ဒီအယူအဆကုိ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ေရွ႕မ်ဳိးဆက္စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း အမွားႀကီးမွားခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအယူအဆကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ျပည္သူေတြဘက္ကုိ ေျပာင္းလာပါ” လုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာၾကရမွာျဖစ္တယ္။ ထပ္ကာထပ္ကာ ထပ္တလဲလဲ ေျပာၾကရမွာျဖစ္တယ္။ “လက္နက္နဲ႔ ဒီမုိကေရစီလဲပါ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ အခုမွေျပာၾကရမွာျဖစ္တယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဒီကေန႔ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ အယူအဆဟာ တုိင္းျပည္အတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိ၊ စစ္တပ္အတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိတဲ့အျပင္ ေရွ႕အနာဂတ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ အဲဒီအယူအဆကို ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိဘူးဆုိတဲ့ စကားကုိ တိတိက်က် ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာၾကရမွာျဖစ္တယ္။ လုိအပ္ရင္ အဖမ္းဆီးခံ၊ အညႇဥ္းဆဲခံ၊ အသတ္ျဖတ္ခံၿပီး ေျပာၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္။

ဂ်ာမဏီနာဇီထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အီရတ္အာဏာရွင္ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀မ်ားဟာ ႀကိဳးစင္ေပၚမွာ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၾကရတယ္။ အီတလီဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ မူဆုိလီနီ၊ ႐ုိးေမးနီးယား ကြန္ျမဴနစ္ ေခါင္းေဆာင္ ေခ်ာင္ဆက္စကူးတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀မ်ားဟာ လမ္းေပၚမွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၾကရတယ္။ စလုိဘုိဒန္ မီလုိစီဗစ္ (ယူဂုိဆလားဗီးယား)၊ ရာဒိုဗန္ကရာဇစ္ (ေဘာ့စနီးယား)၊ ခ်ားစ္ေတလာ (လုိက္ေဘးရီးယား)၊ ဒုခ်္ (ကေမာၻဒီးယား) စတဲ့ အာဏာရွင္ေတြဟာလည္း ႏုိင္ငံတကာစစ္ရာဇ၀တ္ခုံ႐ုံးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရ၊ ရင္ဆုိင္ေနၾကရဆဲျဖစ္တယ္။ ခ်ီလီမွာ၊ အာဂ်င္တီးနားမွာ၊ ရ၀မ္ဒါမွာ၊ ကြန္ဂုိမွာ မိမိတုိ႔ အာဏာရေနခုိက္ လူမဆန္တဲ့ ျပစ္မႈႀကီးေတြကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ အာဏာရွင္နဲ႔ မင္းမဲ့၀ါဒီေတြဟာလည္း သူတုိ႔ အဲဒီရာဇ၀တ္မႈႀကီးေတြကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာခဲ့ေပမယ့္ တရားဥပေဒရဲ႕ တေကာက္ေကာက္ ေနာက္ကလုိက္ျခင္းကုိ ခံေနၾကရဆဲျဖစ္တယ္။ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းေစာင့္တဦးဆုိရင္ အသက္ (၈၈) ႏွစ္ရွိေနၿပီး ဘီးတပ္ကုလားထုိင္နဲ႔ သြားလာေနရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ေနတာေတာင္မွ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈေတြေၾကာင့္ ႐ုံးတင္တရားစြဲဆုိ စစ္ေဆးတာကို ခံေနရတယ္။

အဲသလုိပဲ တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ အင္မတန္ကုိ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ဗုိလ္ေန၀င္းဟာလည္း သူ႔ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ကုန္လြန္ခဲ့ရၿပီး ေသေတာ့လည္း လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္သူတေယာက္မွမရွိဘဲ အေလာင္းကုိ ဂူသြင္းျမႇဳပ္ႏွံစရာ ေနရာေတာင္မရွိတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြဟာလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ၊ ဘုိးေအျဖစ္သူရဲ႕ ဆုိးေမြကုိ ဆက္လက္ခံယူေနၾကရဆဲျဖစ္တယ္။

အခု အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သူအားလုံးဟာ အာဏာရွင္၀ါဒ၊ မင္းမ့ဲ၀ါဒကုိ မကုိင္စြဲခင္က သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအသီးသီးရဲ႕ သမုိင္း စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အေတာ္အတန္ ေတာက္ပတဲ့ ပုံရိပ္ေတြနဲ႔ ေနရာယူႏုိင္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗုိလ္ေန၀င္းကုိပဲၾကည့္ပါ။ စာတုိက္စာေရးေလး သခင္႐ႈေမာင္ဘ၀နဲ႔ ကုိလုိနီဆန္႔က်င္ေရးေခတ္ကသူ႔ရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ၊ ဗုိလ္ေန၀င္းဘ၀နဲ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္က သူ႔ရဲ႕ပုံရိပ္ေတြဟာ အေတာ္ကေလး ေတာက္ေျပာင္တင့္တယ္ခဲ့တာကုိ ေတြ႔ၾကရမွာျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီသူေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕၀ိညာဥ္ထဲကုိ ပူးကပ္၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ အာဏာရွင္၀ါဒနတ္ဆုိး၊ မင္းမဲ့၀ါဒနတ္ဆုိးေတြကို မခုခံမတြန္းလွန္ႏုိင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ သူတုိ႔မွာရွိထားၿပီးသား ႏုိင္ငံေရးအရင္းအႏွီး (Political Capital) အားလုံးကုိ ဆုံး႐ႈံး လက္လြတ္ခဲ့ၾကရၿပီး သမုိင္းရဲ႕ဗီလိန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အေသဆုိးနဲ႔ေတာင္ ေသခဲ့ၾကရတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ပုဂၢဳိလ္တုိင္း မျဖစ္မေန ထမ္းေဆာင္ၾကရမယ့္ အနိမ့္ဆုံးတာ၀န္က အဲဒီလုိ အာဏာရွင္ေတြ၊ မင္းမဲ့၀ါဒီေတြရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းမေကာင္းပုံ၊ ဇာတ္သိမ္းမလွပုံေတြကို ျမန္မာျပည္က စစ္အာဏာရွင္ေတြ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ အခါသင့္အခြင့္ႀကံဳတုိင္း ထပ္တလဲလဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာျပၾကဖုိ႔ပဲျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အယူအဆအေတြးအေခၚနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ အေရာင္ထြက္ေျပာင္လက္လာေအာင္ (ရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ) တုိက္ခြၽတ္ေဆးသားတင္ေပးဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ (သြားၿဖဲကေလးေတြနဲ႔ လက္ေနာက္ပစ္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေျမႇာက္ပင့္ေပးတဲ့ အမူအရာေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အျပစ္ႀကီးသလဲဆုိတာကုိေတာ့ ေျပာစရာေတာင္လုိမယ္မထင္ဘူး။)

လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေတြထဲက အမွာစကားတခုကို အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “မွန္ကန္တရားမွ်တတဲ့ စကားကုိ အလုပ္ကုိ မေျပာရဲ မလုပ္ရဲရင္ေနပါ။ ခြင့္လႊတ္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမွန္ကန္ တရား မမွ်တတဲ့ စကားကုိ၊ အလုပ္ကုိ၊ မေျပာဘဲ မလုပ္ဘဲ ေနရဲတဲ့သတၱိေလးလည္း ရွိၾကပါ။ အဲဒီသတၱိေလာက္မွ မရွိရင္ေတာ့ ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ မလြယ္ေသးဘူး” ဆုိတဲ့ အမွာစကားျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးေရွ႕ပုိင္းတေနရာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ‘ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ႀကီး’ နဲ႔ သူ႔ကုိ တပ္ဦးတင္ထားၾကတဲ့ လုိင္စင္ရ ႏုိင္ငံေရးစာေရးဆရာဆုိသူေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ အရင္းခံျပႆနာ၊ ဗမာျပည္ရဲ႕ အဓိကပဋိပကၡ၊ ဗမာျပည္ အခုလုိ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရျခင္းရဲ႕ အဓိကလက္သည္တရားခံကို မသိၾကတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြအတြက္ သူတုိ႔က်င့္သုံးေနၾကတဲ့ နည္းလမ္းက ျမန္မာပရိသတ္ ျမန္မာလူထုနဲ႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ေနတဲ့ “ယုိးဒယား ရာမဇာတ္ေတာ္ထဲက သမင္လုိက္ခန္း” လုိ ျဖစ္ေနတာပဲရွိတယ္။

ယိုးဒယား ရာမဇာတ္ေတာ္ သမင္လုိက္ခန္း အကသ႐ုပ္ေဖာ္ကို ၾကည့္ဖူးသူေတြ သေဘာေပါက္ၾကလိမ့္မယ္။ ေလးေတာ္ကုိင္ ထားတဲ့ ရာမက လွလွပပ ႂကြႂကြြရြရြနဲ႔ ဇာတ္စင္ညာဘက္ေထာင့္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ သမင္က ဇာတ္စင္ဘယ္ဘက္ေထာင့္ကို အသာအယာ ကူးသြားတယ္။ ရာမ ဘယ္ဘက္ေရာက္သြားတဲ့အခါ သမင္က ညာဘက္ေရာက္သြားျပန္တယ္။ အကသ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္လမ္းဆုိေတာ့ ၾကည့္လုိ႔ေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏုပညာကုိ ဖယ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ရာမက သမင္ကုိ မမိေအာင္ လုိက္ဖမ္းသလုိျဖစ္ေနတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ႀကီးနဲ႔ သူ႔လူေတြရဲ႕ အေရးအသားေတြကလည္း အဲသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္မာ့အက်ပ္အတည္းမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ အဓိကက်တဲ့ အခန္းက႑ကုိ ေဖ်ာ့မွိန္ၿပီး အျခားက႑ေတြကုိ ရွာႀကံလက္ညႇိဳးထုိးျပေနၾကတယ္။ ဆင္ေကာင္ႀကီးေတြ႔ေနတာေတာင္ ေျခရာေဟာင္းနဲ႔ တုိက္ၾကည့္ၿပီးမွ ဆင္ဟုတ္မဟုတ္ လက္ခံႏုိင္မယ္္ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ ‘လူထြက္ႀကီး’ ဆုိရင္ တက္ခနီကာလာ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရ အသစ္အဆန္းေတြကုိ ေရလဲသုံးၿပီး သူသစၥာခံခဲ့ဖူးတဲ့ NLD ပါတီကုိေတာင္ ေငါက္ငမ္းႀကိမ္းေမာင္းတာေတြ လုပ္ေနတယ္။ ၇၀ ခုႏွစ္ေတြက တုိးတက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ တဦးျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ “ပညာတတ္ႀကိမ္လုံးနဲ႔ တအုန္းအုန္း ႐ုိက္ႏွက္တယ္” ဆုိတဲ့ စာသားကုိ သတိရစရာျဖစ္တယ္။ ‘လူထြက္ႀကီး’ ရဲ႕ လူေတြကလည္း ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပညာကုိ “ထက္ေအာက္ေမႊေႏွာက္ ထုတ္ေခ်ာက္ေက်ာ္ၾကား” တဲ့ ပုံမ်ဳိးဖမ္းၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပင္မေရစီးကုိ လမ္းလႊဲေပးဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတယ္။

ကြင္းဆက္ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေသာ့ခ်က္ျပႆနာကုိ ေတြ႔ေအာင္ရွာဖုိ႔က ပထမဆုံးလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ျပႆနာက ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးလည္းမဟုတ္၊ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံး ညီၫြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရးလည္းမဟုတ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးလည္းမဟုတ္။ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးသာ” ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ၾကရမယ္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာၾကရမယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို မျမင္ရင္ အမ်ဳိးသားေရးအျမင္ အာ႐ုံခ်ဳိ႕တဲ့တာပဲျဖစ္မယ္။ ျမင္ၿပီးမေျပာရင္ အမ်ဳိးသားေရးသတိၱ ခ်ဳိ႕တဲ့တာပဲျဖစ္မယ္။ ဒါကုိ အတုိင္းအတာတခုအထိ ခြင့္လႊတ္လုိ႔ ရႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဆင့္မွာတင္မရပ္ဘဲ ျပည္သူေတြ ေ၀၀ါးသြားေအာင္ “ရာမဇာတ္ေတာ္ထဲက သမင္လုိက္” သလုိ လုပ္ေနၾကတာကေတာ့ တရားခံကုိ အားေပးကူညီသူမ်ားအျဖစ္ သမုိင္းရဲ႕ ေရပုပ္ေျမာင္းထဲ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ခုန္ခ်ေနၾကတာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိလုပ္တဲ့သူေတြကုိေတာ့ သမုိင္းက ခြင့္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ။