ႂကြက္စုတ္။ ။ တိုက္ပြဲကား တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လ်က္ ရွိေလၿပီ။ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘာလဲဟ … ထိုင္းက ရွပ္နီ၊ ရွပ္ဝါ၊ ရွပ္ေရာင္စံုေတြနဲ႔ စစ္တပ္ေတြလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ မဟုတ္ … လားလားမွ မဟုတ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေၾသာ္သိၿပီ … နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕ဖို႔ ေျပာထားတဲ့ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ နအဖ တပ္ေတြလား။ ငါလည္း သိ … သိ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ႏိုး … မဟုတ္။ တိုက္ပြဲကား တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္သည္ထက္ ျပင္းထန္လွ်က္ ရွိေလသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အင္း … ႂကြက္စုတ္ … နင္ပဲ ရူးသြားတာလား၊ ငါပဲ ေၾကာင္သြားတာလား ဟင္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ ဖုိးရႈပ္ရယ္။ အာရံုပ်က္လိုက္တာ။ ငါ ၾဆာေတကို အားက်လို႔ စာေရးဆရာလုပ္မလို႔ဟ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ စာေရးဆရာ … ဟုတ္လား။ မြဲေဆးက ေဖာ္ေတာ့မယ္။ စာေရးဆရာ ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ လုပ္မွာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္မွာလဲ၊ ဘယ္မွာလုပ္မွာလဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ မင္းကလည္း အခုမွ အေျခခံသတင္းစာ သင္တန္းၿပီးထားမွန္း သိသာလိုက္တာ။ အခုပဲစာေရးဆရာ လုပ္မွာ … အခုကို စေရးေနၿပီ၊ ပါးစပ္နဲ႔။ ဒီေခတ္မွာ ျမန္မာစာကို ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္နဲ႔ ရိုက္တတ္သူတုိင္း စာေရးဆရာ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ဂ်ီေတာ့မွာ ခ်က္ရြန္း ထိုင္သူတိုင္း စာေရးဆရာ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ဘေလာ့ရွိသူတိုင္း စာေရးဆရာ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ေခတ္မီသူတုိင္း စာေရးဆရာ လုပ္ၾကတယ္ …။ အဲဒီေတာ့ ငါလည္း စာေရးဆရာ လုပ္မွာေပါ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ကဲပါ … စာေရးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ နင္က ဘာေရးမွာလဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အင္တာနက္ေပၚက တုိက္ပြဲေခၚသံ ဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဝတၳဳရွည္ႀကီးေရးမလို႔ ...။ နင္လုပ္တာနဲ႔ ငါ အာရံု ပ်က္သြားတာ။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ တိုက္ပြဲကား ျပင္းထန္သည္ထက္ ျပင္းထန္ရာက တျဖည္းျဖည္း မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လာေလၿပီ။ ဆက္ေရးေတာ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေအး ဟုတ္တယ္ ...။ ဆက္ေရးမယ္။ ထိုသို႔ ေလလႈိင္း … လွ်ပ္လႈိင္း … ဒီဂ်စ္တယ္ လႈိင္း … အင္တာနက္ … အင္တာျဖဴ … အင္တာျပာ မ်ားေပၚတြင္ ျပင္းထန္စြာ တဘက္ႏွင့္ တဘက္ … ေအာ္ဆဲသူကဆဲ … စကားလံုးႏွင့္ နရင္းရိုက္ သူကရိုက္ … ဗံုးေထာင္သူကေထာင္ … ဗံုးႀကဲသူက ႀကဲ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္၌ … ၌ … ၌ ...။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူျဖစ္တာလဲဟ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ခက္ပါလား … ပို႔စ္ေမာ္ဒန္နည္းနဲ႔ ေရးထားတာ။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္ ...။ မထူးပါဘူးကြာ … ေျပာျပမယ္။ နအဖ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတြနဲ႔ အင္တာနက္ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ျဖစ္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အင္းအင္း … သိၿပီ ဆက္ေျပာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ … သိၿပီ။ ထိုသို႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေန ၾကခ်ိန္၌ တခုေသာ လံုၿခံဳရာအရပ္ ၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္ႀကီးတြင္ … ေအာက္လမ္း နည္းပညာမ်ားကို တဘက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္သူ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဇနီးသည္ အကူအညီယူ၍ ယၾတာ စစ္မ်က္ႏွာသစ္ တခု ဖြင့္ရန္ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနေတာ့သည္။ ဒန္တန္႔တန္ ...။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ေအာင္မယ္ … မင္းဟာက တယ္ဟုတ္ပါလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္ဆို … စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေရးတဲ့ ႏွစ္ေလာက တိုက္ပြဲဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကေန ခိုးခ်ထားတာ ကိုးဟ။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာက ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ဂ်ာမန္နဲ႔ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ေရျပင္၊ ေျမျပင္၊ ေလျပင္မွာ တုိက္ပြဲ ျဖစ္ေန ၾကတုန္း သူတို႔ရဲ႕ ဝိညာဥ္လိပ္ျပာေတြအခ်င္းခ်င္း စုန္းအတတ္၊ ေမွာ္အတတ္ေတြနဲ႔ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၿပီး တိုက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာ … အဟဲ။
ဖိုးရႈပ္က ႂကြက္စုတ္ကို မ်က္ေစာင္း ထိုးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔ေလေပါေနရာ ခ်င္းမုိင္က်ံဳးနေဘးသို႔ ဦးရုကၡစိုးပါ ေရာက္လာေလသည္။ ဦးရုကၡစိုးမွာ နတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႂကြက္စုတ္၏ အႀကံအစည္ အားလံုးကို သိထားၿပီးျဖစ္ရာ ျပန္လည္ ရွင္းျပစရာ မလုိေတာ့ေပ။ ဦးရုကၡစိုး ေနာက္တြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း ပါလာသည္။ ႂကြက္စုတ္ စကားကို နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္သည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အငမ္းမရေမးေတာ့သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … အရမ္း စိတ္ဝင္စားတယ္ ႂကြက္စုတ္ရာ … မင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္လား ...။ ေပးဖတ္စမ္းပါဦး။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္က ထြက္ဖို႔ ေနေနသာသာ တလံုးေတာင္ မေရးရေသးဘူး။ ခုမွ သူမ်ားေရးတာကို ခိုးခ်ဖုိ႔ လုပ္တုန္း။ ဒါနဲ႔ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဘယ္က ဘယ္လို ခ်င္းမုိင္ေရာက္လာတာလဲ။ မေန႔ကတင္ ေနျပည္ေတာ္မွာ ကဆုန္ေညာင္ေရ သြန္းေနတာ မဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မေန႔ကတင္ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းတယ္။ ဒီမနက္ ဆင္ျဖဴေတာ္စီးၿပီး ခ်င္းမုိင္လာတယ္။ဦးရုကၡစိုးဆီက ယၾတာေလး ဘာေလး ရမလား လာေတာင္းတာ။ ကြိဳင္ကြိဳင္က လႊတ္လိုက္တာေလ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ မျဖစ္ႏုိင္တာဗ်ာ။ ဆင္ျဖဴေတာ္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ခ်င္းမိုင္ေရာက္မွာလဲ။ ေလယာဥ္စီးလာတာ မဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ခက္ပါ့ ႂကြက္စုတ္ရယ္၊ မင္းကို ရွင္းရတာက တမ်ိဳး။ ဆင္ျဖဴေတာ္ဆိုတာ ေလယာဥ္ရဲ႕ နာမည္ကို ေျပာတာဟ။ သူ႔ေဗဒင္ဆရာက သူ႔ကို အဲဒီလိုပဲ ေျပာရမယ္လို႔ မွာထားတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ … ဟုတ္တယ္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ ပိုင္သေတာ္မူေသာ မင္းၾတားႀကီးေပ့ါ။ ဟဲဟဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဆင္ျဖဴေတာ္ဆိုတာ မင္းက်င့္တရား ၁၀ ပါးနဲ႔ အညီ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မင္းေတြဆီကို အလိုလို ေရာက္လာတတ္တာတဲ့ … ၾကားဖူးတာပဲ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးဆီကိုေကာ ဒီဆင္ျဖဴေတာ္ေလယာဥ္က ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဝယ္လိုက္တာေလ ...။ အဲ … အလုိုလို ေရာက္လာတာေပါ့။ က်ဳပ္လည္းမင္းက်င့္တရား ၁၀ ပါးနဲ႔ အညီအုပ္ခ်ဳပ္တာပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းမင္းဗ်၊ ဘာမွတ္လဲ။ ၉ ပါးသီလကို ၉ စကၠန္႔ ေစာင့္ထားတာ။ ကဲ ဦးရုကၡစိုး … ယၾတာေပးေတာ့။
ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္က ယၾတာေပးရေအာင္ ေဗဒင္ဆရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအး ေနစမ္းပါရေစဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ေပးပါ ဦးရုကၡစုိးရယ္။ ခု ဆို က်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႔ ဘာမွ မလိုေတာ့ဘူး။ လမ္းေပ်ာက္ေျမပံုက တျဖည္းျဖည္း ပံုေပၚေနၿပီ။ အခု … သိန္းဂိန္ကိုလည္း ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္လိုက္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းဆို ႏုိင္ၿပီ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္မွ ေဘာင္းဘီခၽြတ္တာ မရွက္ဘူးလားဗ်ာ။ အဲဒါေကာ ယၾတာပဲလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အာ ေဘာင္းဘီခၽြတ္တယ္ ဆိုတာက ဗိုလ္သိန္းဂိန္ကေန ဦးသိန္းဂိန္လုပ္လိုက္တာ။ ယၾတာေခ်တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ခၽြတ္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သူ ေဘာင္းဘီခၽြတ္တာကလည္း ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္နဲ႔ပါလားဗ်။ ေၾကလည္း မေၾကညာပါလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မေၾကညာဘူး ဆိုတာက သူက ရွက္တတ္တယ္ေလ။ လူေရွ႕သူေရွ႕ သိပ္ထြက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ထိပ္ႀကီးကလည္း အရမ္းေျပာင္ေနတယ္ မဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟင္ … ဘာမွလည္း မဆုိင္ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဆုိင္ေတာ့ မဆုိင္ဘူးေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္ေျပာရတာေပါ့ ...။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း နည္းနည္း ရွက္လု႔ိပါ။ အဟီး။ က်ဳပ္တို႔လုပ္မယ့္ဟာေတြ အားလံုး လူေတြက ႀကိဳ ႀကိဳသိေနတာ ဆိုေတာ့ေလ ... နည္းနည္း ေျပာင္မ်ား က်ေနမလားလို႔။ အဲဒါနဲ႔ ေဆာ္ၾကမ္း ကို ျမန္မာ့အေမွာင္မွာ မသိမသာေလး ေျပာင္းေရးေပးဖို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။
ရုကၡစိုး။ ။ မွတ္သားေလာက္ပါေပ့ဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မွတ္သားေလာက္ရင္ ယၾတာေပးေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေနာက္က်ေနရင္ ကြိဳင္ကြိဳင္က ဆူဦးမယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေနပါဦးဗ်။ ဦးသိန္းဂိန္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီးေတာ့ အတြင္းခံပါ ခၽြတ္ … အာ ေယာင္ကုန္ၿပီ။ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ပုဆိုးဝတ္ေပးမွာေပါ့။ ၿပီးရင္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ … သမၼတလုပ္။ ဒါပဲေလ။ သိန္းဂိန္တင္မကဘူး တျခားခ်ိဳကုပ္ေတြကိုလည္း ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ပုဆိုးဝတ္ ေပးမလို႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ ပုဆိုးေတြဝယ္စုေနတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒါက သိၿပီးသား ဇာတ္လမ္းေဟာင္းႀကီးပဲ။ ဘာယၾတာလိုေသးလို႔လဲ။ NLD လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားပဲ ႏိုင္မွာပဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္ … ဒါေပမယ့္ ခုနက ႂကြက္စုတ္ေျပာသလို … ဟိုဘက္က အတိုက္အခံေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ၊ သူတို႔ အမ်ိဳးေတြ၊ သားေျမးတီတြတ္ ကၽြတ္ေတြက က်ဳပ္ကို ေအာက္လမ္းေတြ၊ ၁၂ ႀကိဳးေတြ … ေဇာ္ကနီ၊ ေဇာ္ကနက္ေတြနဲ႔ တိုက္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ နည္းနည္းေတာ့ ကာဗာ လုပ္ထားမွ ျဖစ္မယ္။ ပြဲက ၿပီးခါနီးေလ … တခုခု မွားမွာ ေၾကာက္ေလပဲ။ ယၾတာေကာင္းရင္ မင္းေတာင္ အေလာင္းျဖစ္ဆိုလား ဘာလား ရွိတယ္မဟုတ္လား။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာလည္း ေဗဒင္ဆရာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ သူတို႔က မေပးဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူတို႔ ရွိေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္မီသြားေအာင္ ႏုိင္ငံျခားက ယၾတာေလး လိုခ်င္လို႔ပါ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေျပာမရရင္လည္း ေပးလိုက္ပါေတာ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ အင္း မေပးရင္လည္း ျပန္မယ့္ပံုမေပၚဘူး။ ကဲကဲ ဒီလိုလုပ္ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးဆီမွာ ဆင္ျဖဴေတာ္ အစစ္ရွိလား။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မရွိဘူးေလ။ ဖင္တြန္႔ရွာထားတာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆင္ ၃ ေကာင္နဲ႔ေတာ့ မပတ္သက္ခ်င္လို႔ မင္းဓမၼကုန္းဘက္ သြားေတာင္ မသြားဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ အင္း ဒါဆို ကိုယ့္ဘာသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာေပါ့။ ေတြ႕ရင္ … အဲဒီဆင္ျဖဴေတာ္ ပါထားတဲ့ အီးတံုး ၃ တံုးကို တႀကိမ္တည္းနဲ႔ အာမထိ လွ်ာမထိ ၿမိဳၿပီး … ေအာင္ၿပီ … ေအာင္ၿပီ … လို႔ ၃ ခါတိတိေအာ္ … ။ ဒါပဲ။
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဦးရုကၡစိုး ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ကာ ထြက္သြားသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “အဲဒီလို လုပ္ရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲ ဦးရုကၡစိုး” ဟု လွမ္းေမးသည္ကိုလည္း ျပန္မေျဖေတာ့ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ သူလိုခ်င္သည့္ ယၾတာရၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ေလယာဥ္စီးကာ ဌာေနျပန္သြားေလေတာ့၏။
ထိုေန႔မွစ၍ ေန႔စဥ္ သတင္းမ်ားထဲ၌ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတေယာက္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ေတာနင္း ရွာေဖြေနေၾကာင္း၊ ဆင္ျဖဴေတာ္ မေတြ႕ပါက ဆင္မည္းတေကာင္ကို ထံုးသုတ္ကာဝမ္းႏႈတ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ဖတ္ရႈေနရ ေလေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment