အျပန္လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ေဝလာတယ္ အေမ!

သက္ေနာင္

“ညီေလး အဲဒါ မင္းမိန္းမလား၊ မွတ္ပုံတင္ပါလား။ ဘန္ေကာက္က လာတယ္ မဟုတ္လား။ ညီေလးတို႕ ရံပုံေငြ တစ္ေယာက္သုံးေထာင္ ေပးရမယ္” ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း႐ွိ ဂိတ္မႉးတစ္ေယာက္၏ စကားျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီး၏ မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ကာ ေျပာဆိုေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဘးနားတြင္ စစ္ဝတ္စုံ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ လုံျခဳံေရးအေစာင့္ တပ္သားေလးငါးေယာက္က ကြမ္းယားတဝါးဝါးနဲ႕ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီး၏ အေၾကာက္ ပိုေနေသာ ဟန္အမူအရာႏွင့္ သူမ၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ျပန္လာမွန္း ျဖစ္သည္ကို အေစာင့္လုံျခဳံေရးေရာ၊ ဂိတ္မႉးေတြပါ သိေနသည္။

က်ေနာ္က အာဏာပုိင္တစ္ေယာက္၏ အရစ္ပိုေသာ စကားကို ရွည္ၾကာစြာ နားမေထာင္လိုသည္က တေၾကာင္း၊ ခ်စ္ဇနီး၏ အေၾကာက္ပိုေနေသာ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး သနားလာသည္က တေၾကာင္းေၾကာင့္ ပုိက္ဆံအိတ္ ခပ္ျပားျပားထဲက ျမန္မာေငြ ေထာင္တန္ေျခာက္ရြက္ကို ေရွာေရွာ႐ႉရႉ ထုတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ျပားသြားရျခင္းက ခရီးစရိတ္ ေပးရျခင္း၊ ဂိတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အၾကိမ္ၾကိမ္္ ဂိတ္ေၾကးေပးေနရျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဂိတ္မႉးတို႕၏ အေခၚအေဝၚကေတာ့ ဂိတ္ေၾကးဆိုတာ ရံပုံေငြေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္တို႔၏ ခရီးကား ဟန္းနီးမြန္းခရီး မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ ၾကင္ဦးစ ခ်စ္ဇနီးသစ္ႏွင့္အတူ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ကတည္းက တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ရခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရမ်ား ၾကဳံေနရသည့္အတိုင္း အလုပ္လက္မဲ့တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံသို႕ ေအာက္လမ္းမွ ကူးကာ ပန္းရံလုပ္ငန္းျဖင့္ ဝင္ေငြ႐ွာသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အေခၚအေဝၚအရ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေပါ့။

ပန္းရံလုပ္ငန္းျဖင့္ ဝင္ေငြ႐ွာရင္း ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ဒဏ္မ်ား၊ ႏွိပ္စက္ညွင္းဆဲမႈ ဒဏ္မ်ား၊ ထိုင္းပုလိပ္တို႕၏ အဖမ္းအဆီးမ်ားအၾကားမွာ ၾကဳိးစားလြတ္႐ုန္းရင္း စုေဆာင္းမိသမွ် ေငြထဲမွ တခ်ဳိ႕တဝက္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ မိဘဆီ ပို႕ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဝင္ေငြျဖင့္ မိဘမ်ားကို ဝမ္းစာျပည့္႐ုံေလာက္သာ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ဘဝတူ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား အမ်ားစုတို႔မွာ မိမိဇာတိရပ္ရြာ႐ွိ မိဘဆီ ပိုပိုမိုမို ေငြပို႕ေပးႏိုင္ၾကၿပီး၊ တျခားေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတို႔မွာ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မ်ား လုပ္ကိုင္ရင္း စုေဆာင္းမိသမွ် ထိုင္းႏိုင္ငံမွာပင္ ရရစားစားျဖင့္ ကုန္ခဲ့သည္။ မိဘအိမ္ကို ေငြမပို႕ႏိုင္ၾကေပ။ “ေမာင္လုပ္ ေမာင္စား၊ ေမာင္ဖ်ား ေမာင္ကု” ဆိုသလို ဘဝ႐ႈံးသြားသည့္ လူငယ္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း႐ွိ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတို႕၏ ဘဝအျဖစ္အပ်က္ တပိုင္းတစပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤခရီးကား မုဒုံျမဳိ႕နယ္အတြင္းမွ မြန္ရြာတရြာ႐ွိ မိဘႏွစ္ပါးထံ သီတင္းကြ်တ္ဝါထြက္ကာလ လာေရာက္ကန္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ခ်စ္ႀကဳိက္စုံမက္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ ဘဝတူ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားၾကားမွာပင္ အက်ဥ္းခ်ဳံးကာ လက္ထပ္မဂၤလာ က်င္းပခ့ဲသည္။ မိဘႏွစ္ဖက္သား အစုံအလင္ျဖင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ လက္ထပ္မဂၤလာ ျပဳလုပ္ခြင့္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံ႐ွိ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားအား အသိေပး အခြန္ေဆာင္ခ့ဲရသည္။ လက္ထပ္ျပီး ေလးငါးေျခာက္လအၾကာ ေငြအခ်ဳိ႕ စုေဆာင္းမိၿပီး ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ့ရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႕ ေအာက္လမ္းမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ဆႏၵက ေခြ်းမ ေခ်ာေခ်ာလွလွကို အေမ့ကို ၾကြားျပဖို႔နဲ႕ မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ ကန္ေတာ့ရန္အတြက္ ဇနီးေခ်ာႏွင့္အတူ ဤခရီးကို ႏွင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပြဲစား (ထိုင္းပုလိပ္ႏွင့္အတူ လက္ဝါး႐ုိက္သူမ်ား) ကို ပြဲခေပးကာ ဘန္ေကာက္မွတဆင့္ ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္ကို အစစ္အေဆးမရွိ ေရာက္လာခ့ဲသည္။

ျမန္မာေျမကုိ မနင္းရသည္မွာ သုံးႏွစ္ခန္႔ ၾကာပါၿပီ။ အမိေျမကို စတင္ေျခခ် နင္းလာခ့ဲသည္ႏွင့္ အစစ္အေဆး၊ ဂိတ္ေၾကးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ၾကဳံ့ခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူသြားရမည့္ ခရီးကား ဘုရားသုံးဆူမွတဆင့္ ေရႊေခ်ာင္းဆုံ စက္ေလွဂိတ္ ျဖစ္ျပီး ဤမွတဆင့္ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီး (ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ျမဳိ႕ၾကီးတစ္ျမဳိ႕) စက္ေလွဂိတ္ဆုံး ျဖစ္သည္။ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီး ေရာက္ၿပီးပါမွ မိမိသြားလိုရာကို ဆိုင္ကယ္လိုင္း၊ ကုန္တင္ဟိုင္းလက္ကား သို႔မဟုတ္ ခရီးသည္တင္ လိုင္းကားတို႔ျဖင့္ ခရီးဆက္ရေပမည္။ စက္ေလွျဖင့္ သြားရသည့္ ေရလမ္းခရီးကား ဤခရီးေၾကာင္းတေလ်ာက္တြင္ ခရီးအဖင့္ဆုံးႏွင့္ အၾကန္႔ၾကာဆုံး ျဖစ္သည္။

ဒီလမ္းခရီးသည္ သည္သို႕ႏွယ္ ႐ွိခဲ့ပါသည္။ လုံၿခဳံေရးအရ အစစ္အေဆး မ႐ွိေသာ္လည္း ဂိတ္ေၾကးေတြကိုေတာ့ ခရီးသည္တိုင္း လြတ္သူမ႐ွိသေလာက္ပင္ ေပးေဆာင္ေနရသည္။ ထိုင္း-ျမန္မာနပ္စပ္ျမဳိ႕ ျဖစ္သည့္ ဘုရားသုံးဆူျမဳိ႕သည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္ရင္းအခ်ဳိ႕ (အတည္တက်မ႐ွိပါ) ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္း မ်ားစြာ က်က္စားၾကီးစိုးလ်က္ ရွိသည္။ ကရင္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ခြဲေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ မြန္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ ႐ွိသည္။

ဘုရားသုံးဆူမွာပင္ ဘတ္ေငြႏွင့္ ျမန္မာေငြကို လွဲလွယ္ျပီး စက္ေလွဂိတ္႐ွိရာ ေရႊေခ်ာင္းဆုံသို႕ ဆိုင္ကယ္လိုင္းျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို ဘတ္တစ္ရာေပးကာ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ဘုရားသုံးဆူျမဳိ႕သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္အတြင္းတြင္ ႐ွိေသာ္လည္း ထိုင္းဘတ္ေငြကို အသုံးျပဳၾကသည္။ ဖုန္းလိုင္းမ်ားႏွင့္ လ်ပ္စစ္ဓါတ္အားမ်ားကို ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ဝန္ေဆာင္မႈျဖင့္ အတြင္တြင္ အသုံးျပဳၾကသည္။

ေလွစီးခ အျဖစ္ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ ျမန္မာေငြ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေပးရပါသည္။ ေနာက္မွ သိရတာက ထိုေငြထဲမွ တစ္ေသာင္းခန္႕သာ ေလွသမားမ်ား ရၿပီး က်န္ေငြမ်ားကို ဂိတ္ေၾကးအတြက္ ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေရႊေခ်ာင္းဆုံမွ စက္ေလွခရီး စတင္ပါျပီ၊ ေလွကေလးသည္ ေမာ္ေတာ္ကား အင္ဂ်င္တပ္ စက္ေလွ ျဖစ္ျပီး ေရးစီးသန္ေသာ ဇမိျမစ္မွ ျမစ္ေရကို စုန္ဆင္းရေသာ ခရီး ျဖစ္သည္။ ေလွေပၚတြင္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုံ ပါသည္။ ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာႏွင့္ ထိုင္းမွ ျပန္လာသည့္ ရခိုင္လူမ်ဳိး ငါးေယာက္အုပ္စုလည္း ပါဝင္သည္။ ဇမိျမစ္သည္ ေခ်ာင္းငယ္အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ေတာင္က် ေရတံခြန္ငယ္မ်ား စုေပါင္းစီးဆင္းသည့္ ေရစီးသန္ေသာ ျမစ္ျဖစ္သည္။ ဇမိျမစ္သည္ ကရင္ျပည္နယ္႐ွိ ေရႊေခ်ာင္းဆုံမွ အစျပဳ၍ မြန္ျပည္နယ္ ေမာ္လျမဳိင္ျမဳိ႕အဆုံး အတၲရံျမစ္သို႕ စီးဆင္းသြားသည့္ ျမစ္ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီတြင္ ေရနည္းျခင္းေၾကာင့္ ေရလမ္းခရီးျဖင့္ မသြားလာႏိုင္ပဲ ကားလမ္းခရီးမ်ားကိုသာ အားထားၾကသည္။

ဇမိျမစ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေကာက္အခြန္ဂိတ္ေပါင္း မ်ားစြာ႐ွိသည္။ ျမန္မာစစ္တပ္ဂိတ္မ်ား၊ တပ္ေပါင္းစုံဂိတ္မ်ား၊ DKBA ကရင္လက္နက္ကိုင္တပ္ ဂိတ္မ်ား၊ KPF လက္နက္ကိုင္တပ္ ဂိတ္မ်ား၊ KNU ကရင္လက္နက္ကိုင္တပ္ ဂိတ္မ်ားႏွင့္ NMSP မြန္လက္နက္ကိုင္တပ္ ဂိတ္မ်ား ႐ွိသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ရွိ ေရေပၚတြင္ ဝါးလုံးေဖာင္အိမ္မ်ား ဖြဲ႕ကာ ထမင္းဆိုင္ ဖြင့္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ အေကာက္အခြန္ဂိတ္မ်ားမွာလည္း ဤသို႕ပင္ ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ ဂိတ္ေၾကး ေတာင္းၾကပါသည္။

ေလွဦးပိုင္း႐ွိ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နား ကပ္ျပီး တိုးတိုးေလး ညည္းတြားသည့္ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ဦးေမာင္ၾကီးေရ… ၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ၊ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားတာ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလားေတာ့ မသိဘူး။ လက္႐ွိ ေပးေနရတဲ့ ဂိတ္ေၾကးေတြေၾကာင့္ ခရီးသည္ေတြေတာ့ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားတာပဲေလ….”

ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီတြင္ ေရႊေခ်ာင္းဆုံမွတဆင့္ စုန္ဆင္းလာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခရီးသည္တင္ စက္ေလွမွာ ဂိတ္ေလးဂိတ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ စက္သံတဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္တြင္ ကြ်န္းေခ်ာင္း KNU ဂိတ္ကို ဆိုက္ေရာက္ပါသည္။ ထိုသို႕ေသာဂိတ္မ်ားတြင္ စက္ေလွပိုင္႐ွင္၏ အမ်ိဳးသမီးက ခရီးသည္မ်ားအတြက္ ဂိတ္ျဖဳတ္ေပးရပါသည္။ ထိုေငြမ်ားသည္ ေရႊေခ်ာင္းဆုံမွ ေပးေဆာင္ရေသာ ေလွစီးခ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲက ေငြမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ခရီးဆက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္းေခ်ာင္း႐ွိ ဝါးလုံးထိုး ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ ညခရီးတစ္ေခါက္ နားၾကပါသည္။

ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ အိပ္ရေတာ့မည္။ ေဖာင္အိမ္ ၈ လုံးခန္႔ ျမစ္ေရေပၚတြင္ စီတန္းကာ ေနရာယူထားၾကသည္။ ေဖာင္အိမ္ပိုင္႐ွင္တို႕ ျပင္ဆင္စီခင္းထားေသာ ပိုက္ျပြန္ထိုး ဖ်ာမ်ားႏွင့္ ေခါင္းအုံးမ်ား ယူေဆာင္ကာ မိမိသင့္ေတာ္ရာ ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ ဖ်ာခင္းေနရာယူရပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေယာက်ာ္ၾကီး ငယ္မ်ားက ဘီယာေဖာက္ေသာက္သူ ေသာက္ၾကသည္၊ အရက္ငွဲ႕ ေဆာ္ဒါေရာ ေသာက္သူမ်ား က ေသာက္ၾကသည္။ ထိုသူတို႕သည္ ေက်ာခင္းစရာ တေနရာစာအတြက္ စိတ္ပူစရာ မလိုတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္လို ခ်စ္ဇနီးႏွင့္အတူ ခရီးထြက္လာသူအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ဖုိ႕ရန္အတြက္ သင့္ေတာ္ရာမွာ ဖ်ာခင္းအိပ္ရပါသည္။

ေရခ်ဳိးရာတြင္လည္း ဇမိျမစ္ေရ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေပၚတြင္ ခပ္ခ်ဳိးသူ ႐ွိသလို ေရကူးတတ္သူမ်ား ေရဆင္းကူးၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက ေဖာင္အိမ္ အေနာက္ဖက္ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစု ေရခ်ဳိးရာတြင္ ေရခ်ဳိးၾကပါသည္။ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းသည္က အိမ္သာတက္သည့္ကိစၥ ျဖစ္သည္။ ကမ္းေပၚတက္ျပီး ျခဳံၾကားမွာပင္ ျခင္တကိုက္ကိုက္ျဖင့္ မိမိကိစၥ ေျဖ႐ွင္းၾကရပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္မူ ပိုၿပီး အဆင္မေျပသည့္ကိစၥ ျဖစ္သည္။

ေဖာင္အိမ္ထမင္းဆိုင္မ်ားေပၚတြင္ ေတာေကာင္ဟင္းမ်ား တခါတရံံ ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်သလို အရက္၊ ဘီယာ၊ ကြမ္းယားကအစ ေခါင္ေလ်ာ္ရည္၊ ဆပ္ျပာ သြားတိုက္ဗူးအဆုံး အစုံအလင္ ရႏိုင္ပါသည္။ ၾကက္သား အဆီျပန္ဟင္းသည္ ဆိုင္တိုင္းတြင္ ရ႐ွိႏိုင္ပါသည္။ ငါးပိရည္က်ဳိႏွင့္ ဝါးႏုေခ်ာင္း တို႕စရာသည္ ခရီးပန္းလာေသာ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ စိတ္ေက်နပ္စရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၾကက္သားဟင္းႏွစ္ခြက္ႏွင့္အတူ ထမင္းကို အဝစားျပီး ဆုိင္႐ွင္ကို ပုိက္ဆံသုံးေထာင္ ေပးရပါသည္။ မိမိအိပ္နားရာ ေဖာင္အိမ္ဆိုင္မွာပင္ ထမင္းကို ဝယ္စားရပါသည္။ အိပ္ရာေနရာအတြက္ အခေၾကးေငြ ေပးေဆာင္ရန္ မလိုေတာ့ပါ။

ညအိပ္ရာ မဝင္ခင္ ေဖာင္အိမ္ပိုင္႐ွင္က ခရီးသည္မ်ားအတြက္ ကာရာအိုေကသီခ်င္း သို႔မဟုတ္ ျမန္မာဟာသဇာတ္ကားတို႕ကို မီးစက္ဖြင့္ ျပသပါေသးတယ္။ ညအိပ္ရာတြင္လည္း အေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ ထရံမ႐ွိေသာ ေဟာခန္းပုံစံလုိ ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ တန္းစီ အိပ္ၾကရသည္။ ျခင္ေထာင္ မ႐ွိေသာ္လည္း ခ်စ္ဇနီး ေဆာင္ယူလာသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံလုပ္ ျခင္ကုိက္ကာကြယ္ေဆး လိမ္းထား၍ ျခင္ကိုက္ျခင္း ရန္မွ လြတ္ရသည္။ ခရီးသည္အေပါင္းႏွင့္အတူ ကြ်န္းေခ်ာင္း႐ွိ ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ တညတာ ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ ခရီးသည္တိုင္းပင္ မိမိအိမ္ (သို႔) မိမိလုိရာခရီးကို အျမန္ေရာက္ခ်င္ေဇာ ႐ွိၾကသည္။

နံနက္စာကို စူပါေကာ္ဖီမစ္႐ွယ္ႏွင့္ ျမန္မာ့႐ုိးရာ မုန္႕လက္ေကာက္တို႔ျဖင့္ ၿပီးသြားခဲ့ပါသည္။ မုန္႕ဟင္းခါး ဝယ္စားၾကသူမ်ားလည္း ႐ွိပါသည္။ အျခားအစားအစာမ်ားကိုလည္း မိမိၾကဳိက္ႏွစ္သက္သလို ဝယ္စားႏိုင္ၾကပါသည္။ ေစ်းေတာ့နည္းနည္း ၾကီးပါသည္။

သည္ကြ်န္းေခ်ာင္းမွတဆင့္ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးၿမဳိ႕ကုိ ေရာက္ဖို႕ရန္အတြက္ တျခားစက္ေလွ ေျပာင္းစီးရျပန္ပါသည္။ အဲသည္အတြက္ ေလွခ ထပ္ေပးရပါသည္။ တစ္ေယာက္ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္စီ ေပးရပါသည္။ KNU မွ လူငယ္ပိုင္းသာသာ႐ွိေသာ ဂိတ္မႉးကို ခရီးသည္စာရင္းမ်ား သြင္းရပါသည္။ မွတ္ပုံတင္ မပါသူမ်ားအတြက္ စာရင္း သြင္းရန္ ခက္ခဲေသာ္လည္း အမည္ႏွင့္ အဖအမည္ကို ေျပာျပရပါသည္။ နာမည္စာရင္း ေခၚျပီး ေလွေပၚတက္ေသာအခါ အဲဒီလူငယ္ဂိတ္မႉးက “ခရီးသည္ အားလုံးပဲ! အေ႐ွ႕ဂိတ္ႏွစ္ဂိတ္မွာ ေလွသမားက ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ေပးလိမ့္မယ္၊ က်န္တဲ့ဂိတ္ေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ကိုယ္တိုင္ ျဖဳတ္ယူရမယ္။ ဂိတ္ေၾကးမေပးႏိုင္ရင္ အဲဒီမွာ က်န္ေနခ့ဲပဲ” ဤသို႕ တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာကာ စက္ေလွလည္း ေဖာင္အိမ္မွ ခြာၿပီး ထြက္ခဲ့ပါသည္။ တကယ္ပင္ ေ႐ွ႕႐ွိဂိတ္ႏွစ္ဂိတ္ကို ေလွသမားက ဂိတ္ေၾကးျဖဳတ္ေပးပါသည္။

ခရီးတဝက္တျပက္ ေရလည္ရြာ႐ွိ ေဖာင္အိမ္ေပၚတြင္ ထမင္းစားရင္း သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား ထူထူလိမ္းၿပီး ကြမ္းတျမဳံ့ျမံဳ့ ဝါးေနသည့္ ေလွရွင္မိန္းမ၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။

“ေ႐ွ႕ဆက္ ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ဖို႔ ငါးဂိတ္ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခရီးသည္မ်ား တစ္ေယာက္ ငါးေထာင္ ေပးၾကပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခရီးသည္ကိုယ္တိုင္ ကမ္းေပၚတက္ၿပီး ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ၾကာမွာ စိုးလို႕ပါ။ က်မတို႕ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ” ဟု ေျပာသည္။

လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ႏွင့္ ပတ္သက္သူအခ်ဳိ႕က ခရီးသြား ေထာက္ခံစာ ႐ွိသည့္အတြက္ ဂိတ္ေၾကးကို ေလွသမားဆီ ထုတ္ေပးမခ်င္။ ကိုယ္တိုင္ ျဖဳတ္ယူမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဘုရားသုံးဆူျမဳိ႕မွ ဖားအံတကၠသုိလ္ အေဝးသင္စာေမးပြဲ ေျဖဆိုမည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကလည္း သူ႕တြင္ ေက်ာင္းသားကဒ္ ပါေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္ ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

က်န္ခရီးသည္မ်ား ဂိတ္ေၾကးျဖဳတ္ရန္ ပိုက္ဆံကိုယ္စီ ထုတ္ေပးၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႕ လင္မယားက ေထာင္တန္ ၁၀ ရြက္ကို ထုတ္ကာ ေလွပိုင္႐ွင္ မိန္းမကို ေပးလိုက္သည္။ ထိုပိုက္ဆံမ်ား အားလုံးကို ေလွသမားမ်ားက ဂိတ္ေၾကးမ်ားအတြက္ ေပးေဆာင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ခရီးသည္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက ေျပာသည္။

“ဥပမာ ဂိတ္တစ္ဂိတ္မွာ အေယာက္သုံးဆယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေယာက္စာေလာက္ပဲ သူတို႕ ျဖဳတ္မယ္။ သူတို႕က ဂိတ္ထိုးသူေတြနဲ႔ လက္ဝါးခ်င္း ႐ုိက္တာပါ” လို႕ အေဒၚၾကီးက ႐ွင္းျပသည္။

သည္လမ္းခရီးတြင္ ဂိတ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ခန္႔ ႐ွိသည္။ ေလွသမားတိုင္း ဂိတ္ေရာက္လၽွင္ ေလွဆိုက္ၿပီး ကမ္းေပၚတက္ ဂိတ္ျဖဳတ္ရသည္။

“ေနပူလိုက္ မိုးရြာလိုက္ ဂိတ္ျဖဳတ္လိုက္နဲ႕ဆုိ ငါ့ကေလးေတာ့ ဖ်ားေတာ့မွာပဲ” ဟု လူလတ္ပိုင္း ကေလးငယ္ မိခင္တစ္ဦးက ညည္းတြားသည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္၊ ေလွေျပးေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေလတိုက္ေန၍ ေနသိပ္မပူသလို ခံစားရေပမယ့္ ဂိတ္ေၾကးျဖဳတ္ခ်ိန္ ေလွရပ္နားစဥ္မွာေတာ့ အရမ္းပူပါသည္။

ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးဂိတ္သို႔ မဆိုက္မီ ေရတပ္သေဘာၤတြင္လည္း ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ပါရေသးသည္။ ညေျခာက္နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးျမဳိ႕ကို ဆိုက္ေရာက္ၿပီး ကမ္းေပၚအတက္မွာ ခရီးသည္စာရင္းစစ္ဌာနတြင္ ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ရျပန္ပါသည္။ မွတ္ပုံတင္ေပး၊ နမည္ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံတစ္ေယာက္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ေပးရပါသည္။ ခရီးသည္စာရင္းဌာနကလည္း ေစတနာပိုပိုနဲ႕ ေရသန္႔ဗူးတစ္ဗူးစီ ေပးပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေပးခဲ့ေသာ ဂိတ္ေၾကးပိုက္ဆံထဲက ျဖတ္ထားသည္ကို ခရီးသည္တိုင္း သိပါသည္။ ဆိုက္ကားသမား လူေခၚသံမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္သမား လူေခၚသံမ်ားျဖင့္ ေလွဆိပ္တစ္ခုလုံး ညံဆူေနပါသည္။

ၾကားအင္းဆိပ္ၾကီးျမဳိ႕ကို ေရာက္႐ွိသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္ေနပါၿပီ။ ဇနီးက အိမ္ကို အေစာၾကီး ေရာက္ရန္ ပူဆာသျဖင့္ တကၠစီ ငွားစီးရပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မုဒုံအထိ ပို႕ေပးဖို႕ ဆိုင္ကယ္တကၠစီသမားကို ေျပာေသာအခါ တစ္ေယာက္ တစ္ေသာင္းသုံးေထာင္ ေပးရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ေစ်းအမွန္မသိေသာ က်ေနာ္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္လိုင္းကို စီးကာ ခရီးဆက္ရပါေတာ့သည္။ ဆိုင္ကယ္သမား ေတာင္းေသာ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း မဆစ္သာပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ တစ္ေယာက္တစ္စီးစီ ငွားစီးသြားပါသည္။ ၾကားအင္းဆိပ္ၾကီးၿမိဳ့အထြက္ အစိုးရလုံျခဳံေရး ဂိတ္တစ္ခုမွာ ပိုက္ဆံတစ္ေယာက္ တစ္ေထာင္ ေပးလိုက္ရပါသည္။ သည္မွတဆင့္ သံပုရာရြာ မေရာက္ခင္ တံတားေပၚက စစ္တပ္ဂိတ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေထာင္ ထပ္ေပးလိုက္ရျပန္သည္။

ေခ်ာင္းႏွစ္ခြ ေလွကူးတုိ႕ဂိတ္ ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္ေနၿပီ။ မီးစက္အလင္းေရာင္၊ ဘထၴရီမီး အလင္းေရာင္ ျပဳိးတဲေျပာက္ေတာက္ ဇက္ဆိပ္တခုလုံး ဆူညံေနပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ဇက္ေပၚတင္ၿပီး ကူးရမွာမို႕ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးစာအတြက္ တစ္ေထာင္ ေပးလိုက္ရေသးသည္။ တဖက္ကမ္း ဇက္အကူးႏွင့္ ၾကဳံခိုက္မို႕ အကုန္သက္သာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ ေလွငယ္ေလးျဖင့္ ကူးရပါက ေလွသမားေတြ အေခ်ာင္႐ုိက္လို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ကုန္ဦးမည္။ သည္တင္မက ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ရဦးမည္၊ ဆိုင္ကယ္သမားက ဂိတ္ေၾကး ျဖဳတ္ေပးဖို႕အတြက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ေတာင္းသည္။ က်ေနာ္တို႕ကိုယ္တိုင္ ျဖဳတ္ယူမည္ ဆုိပါက ဂိတ္မႉးေတြ ဒီထက္ ပုိယူမည္ဟု ေျပာသည္။ က်ေနာ္က အရစ္မခံလိုေသာ ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ပိုက္ဆံသုံးေထာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ရပါသည္။

အိမ္ကိုေတာ့ ေရာက္သြားပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲက တစ္ေထာင္တန္မ်ား တေျဖးေျဖး သူတို႕ေျပာတဲ့ ရံပံုေငြဖလားထဲ ေရာက္ကုန္သည္ကိုေတာ့ ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္မိပါသည္။ တကယ္လို႕သာ ရံပုံေငြ အမွန္သာ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုပါက က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အလႉေပးလာခဲ့ရသည္ဟု စဥ္းစားၿပီး ၾကိတ္ျပဳံးေနမိသည္။

အေမ့ေခြ်းမေခ်ာကို အေဖ၊ အေမႏွင့္ က်ေနာ့္ေမာင္ႏွမမ်ားက ျပဳံးျပံဳးေလးႏွင့္ ဆီးၾကဳိပါသည္။ လမ္းခရီး သြားလာေရး အေျခအေန ေကာင္းသလားလို႕ အေမက ေမးပါသည္။ “ဟုတ္ကဲ့အေမ ေကာင္းပါတယ္” လို႔သာ ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက လက္က်န္ပိုက္ဆံ တခ်ဳိ႕တဝက္ကို အေဖနဲ႕ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ပါသည္။

အေမ့ကို ကန္ေတာ့စဥ္က မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို မိသားစုစကားဝိုင္းမွာ အေမ့ကို ေျပာခဲ့မိပါသည္။ “အေမရယ္ လမ္းမွာ က်ေနာ္ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ေဝလာခဲ့ရတယ္၊ သူတို႕ေျပာတဲ့ ရံပုံေငြဖလားထဲကိုေပါ့ အေမ”

ဤခရီးသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ျပန္လာသည့္ က်ေနာ့္၏ ခရီးစဥ္အတြက္ အသုံးျပဳခဲ့ရေသာ ေငြေၾကးပမာဏ ဇာတ္ေၾကာင္းမၽွသာ ျဖစ္ပါသည္။