ကယားထဲ
ဖရူဆို ေစ်းရဲ႕ အေနာက္ဘက္လမ္းၾကားကေန ပါးရည္ႏွာဖူးရည္ တြန္႔လိန္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၆၇ ႏွစ္အရြယ္ အဖိုးတစ္ဦး ဆံလန္အိတ္ တလုံးနဲ႔ ေစ်းဘက္ကို ေျခဦးတည္လ်က္ ေစ်းထဲကို လာပါတယ္။
ေစ်းထဲအေရာက္ ကရင္နီလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္တန္း ျဖစ္တဲ့ ေခါင္ရည္တန္း ေရွ႕မွာပဲ ဆံလန္အိတ္ထဲ ပါလာတဲ့ ေမာင္းႏွစ္လုံးႏွင့္ လင္ကြင္းတစ္စုံ ထုတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚခ်စီထားပါတယ္။
ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်ဖို႔အတြက္ ေျမႀကီးေပၚ ခ်အၿပီးမွာပဲ လူေတြ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ လာ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေမာင္းကို တိီးၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လင္းကြင္းကို တီးၾကည့္ၾကတယ္။
ေမာင္းနဲ႔ လင္းကြင္းကို စုစုေပါင္း ငါးသိန္း၊ တလုံးကို တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္း ဆိုၿပီး အဖိုးက ေျပာပါတယ္။ လာၾကည့္ၾကတဲ့ သူေတြထဲကလည္း ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ ရွာေဖြစုေဆာင္းတဲ့ သူေတြ ပြဲစားေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
လာေရာက္တီးၾကည့္ၾကတဲ့ သူေတြကို အဖိုးက “ဒီပစၥည္း ရွိထားရင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ရိုးရာပြဲေတာ္မွာလဲ ထမင္း၊ ေရေတြနဲ႔ ပူေဇာ္မစရတယ္။ ေဆာင္ထားရင္ ျမတ္တယ္” လို႔ ကရင္နီဘာသာစကားနဲ႔ ရွင္းျပသြားပါတယ္။
ဖိုးဖြားစဥ္ဆက္ေခတ္ကတည္းက ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အဖိုးအဖြား အေမြအႏွစ္ ျဖစ္လုိ႔ ေမာင္းနဲ႔ လင္းကြင္းကို လူေတြက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားလာၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဖိုးဖြားစဥ္ဆက္ကတည္းက မိမိတို႔ရဲ႕ အိမ္မွာ ထားရွိျခင္း ေဆာင္ထားျခင္းဟာ အလြန္အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ သိရေပမဲ့ အဖိုးက ဘာေၾကာင့္ အဖိုးဆီမွာ ဆက္မထားေတာ့ပဲ ေရာင္းခ်င္ရတာလဲ ဆိုၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးမိလိုက္တယ္။
အဲဒီေတာ့ အဖိုးက တစ္ခြန္းတည္းပဲ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “စားစရာ လိုေနလို႔ပါ” တဲ့ အဖိုးရဲ႕ အေျဖကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ေနာက္ အဖိုးလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ က်ေနာ္လည္း ခဏငိုင္က်သြားပါတယ္။
ေဘးက လာၾကည္ၾကတဲ့ ဦးေလးေတြကေတာ့ အဖိုးရဲ႕ အေျဖကို ဂရုစိုက္ဟန္ မေပၚပါဘူး။ အဖိုးရဲ႕ မ်က္ခုံးေအာက္ထဲ ခ်ိဳင့္ခြက္ ၀င္ေနတဲ့ မ်က္လုံး အစုံထဲမွာေတာ့ မိသားစု ၀မ္းစာေရး အဆင္ေျပေအာင္ ေျဖရွင္းနုိင္ဖို႔ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းေတြကို ပူပင္ေတြးေတာႀကံဆေနရတာကို က်ေနာ္ ျမင္ေနရပါတယ္။
လာၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္ထဲက ကရင္နီလူငယ္ တေယာက္က အဖိုးကိုလည္း အဆင္ေျပေစခ်င္ၿပီး မိမိတို႔ ကရင္နီလူမ်ိဳးတို႔ တန္ဖိုးထားတဲ့ ပစၥည္းမို႔ ျပန္ၿပီး ၀ယ္ထားခ်င္တာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
သူက “ပိုက္ဆံ ရွိရင္ေတာ့ ၀ယ္ထားခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ မတတ္နုိင္ေသးဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အဖိုးက “အခုေခတ္ ေငြစကၠဴနဲ႔ ငါးသိန္း၊ ေျခာက္သိန္းနဲ႔ ၀ယ္ထားရင္ မမွားဘူး။ လယ္ယာ လုပ္ရင္လည္း ေအာင္ျမင္မႈ ရၿပီး ေနာင္က်ရင္ အက်ိဳးေပးတယ္” လို႔ အဖိုးလည္း သူရဲ႕ ေမာင္းနဲ႔ လင္းကြင္းကို အမွန္တကယ္ တန္ဖိုးရွိေၾကာင္းနဲ႔ အသုံး၀င္ေၾကာင္းကို ဆက္ရွင္းျပေနပါတယ္။
ေမာင္းနဲ႔ လင္းကြင္းကို အဓိက ေၾကး၀ါ၊ ေၾကးျဖဴ၊ ေငြ၊ ေရႊ၊ သံကြ်တ္ စတဲ့ သတၱဳ အမ်ိဳးအစားတို႔ကို ဆတူ အခ်ိဳးက်က် ေရာစပ္ၿပီး သြန္းလုပ္ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အဖိုးမွာလည္း ဒီလိုတန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥည္းကို ေဆာင္ထားခ်င္ေပမဲ့လို႔ သူ႔မွာ စပါးသီးႏွံ အထြက္မေကာင္းလို႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ သားသမီး ပညာေရးအတြက္ တန္ဖိုးထားတဲ့ ဖိုးဖြား အေမြႏွစ္ပစၥည္း ျဖစ္တဲ့ ေမာင္းေတြ လင္းကြင္ေတြ ေရာင္းခ်ေနရတာပါ။
ဒီႏွစ္လို မိုးနည္းတဲ့ ရာသီဥတု ဒုကၡျပသာနာေၾကာင့္ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကရင္နီလူမ်ိဳးအတြက္ေတာ့ ၀မ္းစာေရးကို ဒီနည္းလမ္းကိုပဲ ေရြးလိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဖါးစည္၊ ေမာင္း၊ လင္းကြင္းတို႔ ဆိုတာေတြက က်ေနာ္တို႔ ကရင္နီလူမ်ိဳးရဲ႕ ဖိုးဖြား အေမြအႏွစ္၊ အမ်ိဳးသား အေမြအႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာင္း၀ယ္မႈ ကုန္ပစၥည္းအျဖစ္ မလုပ္သင့္ပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ အားလုံးက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သင့္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment