အခ်ိန္က ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာအကုန္ ဒီဇင္ဘာအႀကိဳ ျဖစ္ေနေပမဲ့ မိုးေတြက တဖြဲဖြဲ ရြာခ်ေနပါတယ္။ မိုးေတြ ဘယ္လိုရြာေနေန ဒီေန႔ အေဒၚတို႔ ယာခင္း စပါးပုတ္တဲ့ အလွည့္က်ေနတာမို႔ ရက္မေရႊ႕ဆိုင္းဘဲ မိုးရြာထဲမွာ စပါးပုတ္ ၾကမဲ့ပံုပါဘဲ။ အေတြးထဲမွာေတာ့ မိုးရြာထဲမွာ စပါးပုတ္ေနပံု ဗီြဒီယို ေကာင္းေကာင္း ရိုက္ကူးႏိုင္ဘို ့ အိမ္က ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ယာထဲ လိုက္ဆင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။
ဒါေပမဲ့ ကယားျပည္နယ္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၃၀အတြင္း ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျပန္လာခြင့္ရတဲ့က်ေနာ့ကို အေဒၚက ယာ မဆင္းခိုင္းဘဲ စပါးပုတ္ သူေတြအဖို႔ အိမ္မွာေနၿပီး ထမင္း ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ ကူညီ ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခ်က္ျပဳတ္ေရး ကူညီခ်င္တာနဲ ့ဓါတ္ပံုနဲ ့ဗီဒီယို လိုက္ရိုက္ဖို ့ကိုေတာင္ ေမ့ထားလိုက္ပါတယ္။ သူ ခိုင္းတာကို လုပ္တာဟာလည္း တနည္းတဖံု ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေမြးရပ္ေျမကုိ ဘာမွ ျပန္ျပီး အကူအညီမေပးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အဖို ့ ကူညီခြင့္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အက်ိဳးရွိသားပဲ ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ မီးဖိုေဆာင္ထဲ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
အလ်ားေပ ၂၀ အနံ ၁၀ ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးရဲ့ အလည္ဗဟို ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ေက်းလက္ ပံုစံ က်က် ေျမသားနဲ႔ ေလးေပပတ္လည္ခန္႔ ခင္းထားတဲ့ မီးဖိုအနားမွာ အေဒၚက အဆင္သင့္ရွိေနၿပီ။
ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုး သံုးလံုးေလာက္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ရတဲ့ ရွည္ေျမာေျမာ သံဖိုခံုေလာက္ ေအာက္မွာ မနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္ထားခဲ့တဲ့ မီးခဲအကြ်င္းအက်န္ထဲ အေဒၚက ထင္းေလးငါးေခ်ာင္း ပစ္ထည့္ၿပီး ေလာင္စာ စ ပ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။
အေဒၚက စပါးပုတ္တဲ့ လူအေယာက္ ၂၀အတြက္ ေခါင္ရည္ ေဖာက္ဖို႔နဲ႔ ထမင္းတအိုး ခ်က္ဖို႔ တာ၀န္ယူၿပီး ဟင္းလ်ာ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ကိစၥကိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ခိုင္းပါတယ္။ ေရတ၀က္ေလာက္ ျဖည့္ ထားတဲ့ ေျမအိုးႀကီးထဲ ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ဖို႔ ဆန္ ၆ ခြက္ထည့္ၿပီး မီးအရွိန္ရေနတဲ့ ရွည္ေျမာေျမာ သံဖိုေလာက္ေပၚ အရင္တည္ထား လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေမြး ၾကက္ဖႀကီး ႏွစ္ေကာင္ကို အေလာေတာ္ေလာက္ တံုးၿပီး ဟင္းအိုးႀကီးနဲ႔ ေရလံုျပဳတ္ဖို႔ ဆန္ျပဳတ္ အိုးေဘးမွာ ေနာက္ထပ္ အိုးတလံုး ၿပိဳင္တူ တည္ထား လိုက္ပါတယ္။
ဆန္ျပဳတ္ေျမအိုးထဲကို ခတ္ႏုတ္ႏုတ္စင္းထားတဲ့ ၾကက္ရင္ပံုသား၊ ၿခံထြက္စပါးလင္၊ မက္ခါသီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီသတ္ စတဲ့ အဆာပလာေတြ ထည့္ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔ ႏွပ္ထားလိုက္ ပါတယ္။ ဆူပြက္ေနတဲ့ ၾကက္သား ေရလံုျပဳတ္ထဲ ၿခံထြက္ ေက်ာက္ဖရံုသီး ႏွစ္လံုးကို ေသးေသးေလးေတြ တုံၿပီး စပါးလင္၊ မက္ခါတီး၊ ၾကက္သြန္ ျဖဴ ဆီသတ္ ထည့္ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔ ေႏြးထား လိုက္ပါတယ္။
မီးဖိုေခ်ာင္ စားရိတ္ကေတာ့ တျပားမွ မကုန္ပါဘူး။ အခု စပါးပုတ္သူ အေယာက္ ၂၀ အတြက္ အေဒၚေနတဲ့ ေက်းလက္ မီးဖိုထဲမွာ ထမင္းဟင္းဘိုး ငါးျပားမွ ကုန္က်စရာမလိုဘဲ ညေနစာကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ ျပင္ဆင္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။
မီးဖိုေဆာင္ ကုန္က်စားရိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဒၚ့ရြာနဲ႔ က်ေနာ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ႏႈိင္းၾကည့္လိုက္ရင္ အမ်ားၾကီး ကြာဟေနပါတယ္။ ဥပမာ… လူဦးေရ ေလးေယာက္ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ မိသားစုအဖို႔ ထမင္းတနပ္စာ အတြက္ အနည္းဆံုး က်ပ္ ၃၀၀၀ ကုန္က်ပါတယ္။
အေဒၚ့ရဲ့ အိမ္ၿခံထဲမွာ ေရာင္စံုပန္းခင္း လွလွေလးေတြ၊ ေရကူးကန္ေတြ၊ ကားဂိုေဒါင္ေတြမရွိပါဘူး။ စပါး၊ ေျမပဲ၊ ပဲၾကား၊ ေျပာင္းေကာက္၊ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ဖရံုသီး၊ သခြား၊ ဘူးသီးခြံေခ်ာက္ေတြ ထားတဲ့ စပါးက်ီ၊ ၾကက္ၿခံ၊ ၀က္ၿခံ၊ ႏြားေမြးၿခံေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ ေနတာပါ။
အိမ္ေျခ (၉၀) ေလာက္ရွိတဲ့ အေဒါ့ရြာမွာ ဆီႀကိတ္စက္ တလံုးရွိတယ္။ အေဒၚတို႔ ဆီသြားႀကိတ္ရင္ ေငြ ေပးစရာ မလိုဘဲ စက္ရံုက ပဲဖတ္ေတြကိုဘဲ ယူတာပါ။ ပဲဆီ စစ္စစ္ အေဒၚ့အိမ္မွာ စားလို႔ကိုမကုန္။ ေျပာင္းေကာက္ကို အေဒၚတို႔က ေခါင္ရည္ခ်က္လုပ္ပါတယ္။ ကယားျပည္မွာ နာမည္ရေနတဲ့ ေခါင္ရည္ဟာ အေဒၚတို႔လို ေက်းရြာေတြကထြက္တဲ့ ေျပာင္းေကာက္နဲ႔ ခ်က္လုပ္ၾကတာပါ။
အေဒၚတို ့ရြာ၀န္းက်င္မွာ ထံုးဖုတ္ၾကတယ္။ အိမ္တိုင္းလိုလို ၿခံထဲမွာ ထံုးေတြနဲ႔ သဲေက်ာက္ေတြ စုေဆာင္း ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ထံုးနဲ႔ သဲေက်ာက္ေတြ ေရာေႏွာၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အုပ္ပေလာက္ေတြနဲ႔ အိမ္ေတြ ေဆာက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ အရင္းအျမစ္ေတြနဲ႔ အေဒၚတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သာယာလွပ ေစၾကပါတယ္။
ေက်းလက္မွာ ေရွး ဘိုးဘြားဘီဘင္ ကတည္းက တတ္ေျမာက္ထားၾကတဲ့ ေတာင္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အသက္ေမြးလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ရွိမွာ ဖူလံုတယ္ဆိုတဲ့ စံခ်ိန္ တခုကို ဆက္ထိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ စိန္ေခၚမႈေတြ ရွိေနပါျပီ။
ဘ၀ေတြ ဒီထက္ ေကာင္းမြန္ တိုးျမင့္ဖုိ႔ ဆိုရာမွာ ပညာတတ္ေျမာက္ဖို႔ လုိတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို အေဒၚ တို႔လို ပညာသင္ယူ ေလ့လာခြင့္ မရခဲ့တဲ့ သူေတြက လက္ခံ ယံုၾကည္ ထားၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ရြာထဲက သားသမီးေတြကို မိဘတို႔က ေငြကုန္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္ သြားခြင့္ ရတဲ့ သူေတြလဲ ရွိေနပါျပီ။ ရွိခဲ့ပါျပီ။ ရွိျပီးၾကပါျပီ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အေဒၚတို႔လို ေက်းလက္ေဒသက မိဘေတြ ေမြးထုပ္လိုက္တဲ့ ပညာတတ္ သား သမီး ေတြ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာမွာ ျပန္လာၿပီး မိဘ၊ ဘိုးဘြား ဘီဘင္ေခတ္ အဆက္ဆက္ကတည္းက လုပ္ကိုင္လာခဲ့ ၾကတဲ့ ေတာင္ယာ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ျပန္ လာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ တေယာက္မွ မေတြ႔ရပါဘူး။ ပညာတတ္ သြားၿပီးမွဘဲ Laptop ကြန္ျပဴတာ၀ယ္ဖို႔ မိဘေတြက ေငြေက်း ထပ္ပို႔ ေပးရတာေတြပဲ ရွိေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အေဒၚတို႔လို ေက်းလက္ေဒသက မိဘေတြ ေမြးထုပ္လိုက္တဲ့ ပညာတတ္ သား သမီး ေတြ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာမွာ ျပန္လာၿပီး မိဘ၊ ဘိုးဘြား ဘီဘင္ေခတ္ အဆက္ဆက္ကတည္းက လုပ္ကိုင္လာခဲ့ ၾကတဲ့ ေတာင္ယာ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ျပန္ လာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ တေယာက္မွ မေတြ႔ရပါဘူး။ ပညာတတ္ သြားၿပီးမွဘဲ Laptop ကြန္ျပဴတာ၀ယ္ဖို႔ မိဘေတြက ေငြေက်း ထပ္ပို႔ ေပးရတာေတြပဲ ရွိေနပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြ လက္ရွိ အေနအထားအတိုင္း ဆက္လက္ ထိမ္းသိမ္း သြားႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ အေဒၚတို႔လို တိုင္းရင္းသားေတြ သူတို႔လုပ္အား သူတို႔အစြမ္းအစနဲ႔ ထုပ္လုပ္ ရရွိထားတဲ့ ထြက္ကုန္ အပိုအလွ်ံေတြကို ေစ်းကြက္ေတြမွာ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ရွိလာဖို႔ လိုအပ္ ပါလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ အေဒၚတို႔လို တိုင္းရင္းသား ေက်းလက္ေဒသက ျပည္သူေတြအတြက္ လာမည့္ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ အာဆီယံ စီးပြားေရး အသိုက္အ၀န္း ASEAN Economic Community-AEC ရဲ့ ေဒသအတြင္း လြတ္လပ္တဲ့ ကုန္သြယ္ ေရးနဲ႔ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈ ေခတ္တခုမွာ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္ စိန္ေခၚမႈပါ။
တဘက္ႏိုင္ငံက နယ္စပ္လမ္းေတြ ဖြင့္လာရင္ျဖင့္ အဲ့ဒီ စိန္ေခၚမႈကို ဦးစြာ ရင္ဆိုင္ရမည့္သူေတြက အေဒၚတို႔လို တိုင္းျပည္ရဲ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဒသမွာ ကိုယ့္လုပ္ အားနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ေဒသထြက္ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ေစ်းကြက္ေတြထဲေရာက္ေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ ကို ရပ္ရြာထဲက ပညာတတ္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ဖူလံုမႈ စံခ်ိန္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိမ္းသိမ္း လာခဲ့ၾကတဲ့ မိဘ၊ ဘိုးဘြားတို႔ရဲ့ လုပ္ရိုး လုပ္စဥ္ အတိုင္း ျပန္သြား ၾကရပါလိမ့္မယ္။ အဲ့လို ျပန္သြားလို႔ကေကာ ယခုေခတ္ လူငယ္ေတြ မိဘဘိုးဘြား လက္ထက္ေတြကလို ေတာင္ယာ အလုပ္ သြားႏိုင္တဲ့ ခံႏိုင္ရင္စြမ္း ရွိၾက ပါေတာ့မလား။
အခုလို က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ညေနေစာင္းေရာက္လာပါျပီ။
တေနကုန္ တိတ္ဆိပ္ ေနခဲ့တဲ့ မာခေရာ္ေရွ ့ေက်းရြာေလးဟာ ႏြားလွည္းသံေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီ စက္သံေတြနဲ႔ ယာခင္းက ျပန္လာၾကတဲ့ ရြာသူ/သားတို႔ရဲ့ အသံေတြနဲ႔ ျပန္လည္ အသက္၀င္ လာခဲ့ၾကပါျပီ။ ယာခင္းဆီကေန မိုးစိုစိုရႊဲရႊဲ၊ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ျပန္လာၾက သူေတြကို အေဒၚကေတာ့ သူေဖာက္ထားတဲ့ ေခါင္ရည္ ပူပူ ေႏြးေႏြး ေလးနဲ႔ ဦးစြာ ႀကိဳဆို လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္ပမ္းလာသူေတြ ေခါင္ရည္ ေသာက္ေနၾကပါျပီ။
အဲ့ဒီေနာက္ ယာခင္းက ျပန္လာသူေတြ ေရခ်ိဳး အ၀တ္အစား လဲၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ အေဒၚတို ့ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ညေနစာ မစားမီ ေခါင္ႀကိဳက္သူ အမ်ိဳးသားေတြက ေခါင္ ဆက္စုပ္ၾကပါတယ္။ ေခါင္နဲ႔ဲျမည္းဖို ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး အိုးထဲမွာ ျပဳတ္ထားတဲ့ ၾကက္သားတံုးေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔ တို႔စားဖို႔ အေဒၚက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဆယ္ေပးပါတယ္။
ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း တ၀ိုင္းထဲထိုင္ၿပီး ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ား သံုးေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္အေၾကာင္းေတြကို အစပ်ိဳးၿပီး ေဆြးေႏြး ေျပာဆိုၾကရာမွာ ေခါင္ရည္ရဲ့ အရႈိန္ေၾကာင့္ စကားသံ ေတြက ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ေရာေႏွာ ထြက္လာတာေၾကာင့္ တေနကုန္ ေမာပမ္းခဲ့တာေတြကို ေျပေစတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ညေနခင္း တခု မဟုတ္လား…။
ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္းက က်ေနာ္ တခု စဥ္းစားမိလာပါတယ္။
ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေဒသမွာ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္အားအေပၚမွာ အမွီသဟဲ ျပဳၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဖူဖူလံုလံုနဲ႔ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္း ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနဟာ အေဒၚတို႔လို ေက်းလက္ေဒသခံေတြ အႏွစ္သက္ဆံုး ဘ၀တခုပါ။ သားသမီးေတြ ဒီဘ၀ထက္ တိုးတက္ဖို႔ လိုေနတယ္ဆိုတာ လက္ရွိ သူတို႔ က်ိဳးပမ္း လုပ္ကိုင္မႈေတြက ထင္ဟပ္ ျပသေနပါတယ္။
ဒီလို ေတာင္ေပၚ ေက်းလက္ ေဒသက အေ၀းမွာ ပညာသြားေရာက္ သင္ယူေနသူေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုေမြးထုတ္ ေကြ်းေမြး ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့ၾကတဲ့ မိဘ၊ ဘိုးဘြား ဆရာသမားတို႔ရဲ့ နိစၥဒူ၀ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္း လုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္ေရး တဘက္တလမ္းက ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ ေပးသင့္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လဲ ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္းနဲ ့ကမၻာတလႊားေရာက္ ကရင္နီလူငယ္ေတြဟာ (ကရင္ ပအို၀္ ခ်င္း ကခ်င္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသား အေ၀းေရာက္ လူငယ္တုိင္းဟာ) မိခင္ေျမကို ကူညီဘို ့ျပန္မလာသင့္ဘူးလား…။
သူတို ့ျပန္လာႏိုင္ျခင္းျဖင့္ တိုင္းရင္းသား ေတာင္ေပၚ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြရဲ့ ဘ၀ ဒီထက္ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ လာႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment