ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လင္းတႀကီးမ်ား ဝဲေနသည္

ကိုေအာင္

ဆီြဒင္လူမ်ဳိး သတင္းစာဆရာ ဘာေတးလ္လစ္တနာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းကို ေဝဖန္တာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာမွာ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနတဲ့၊ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို သြားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရွာေဖြေပးတဲ့၊ ကူညီေစ့စပ္ ေျဖ ရွင္း အေျဖရွာတဲ့ လုပ္ငန္း ဝန္ေဆာင္မႈေတြက ေခတ္စားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီဝန္ေဆာင္မႈဟာ အလကား ပဲတင္းေတာ့ မရပါဘူး၊ ဒီလုပ္ငန္းမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္သူေတြက ဘတ္ဂ်က္(budget) နဲ႔ ေထာက္ပံေငြ (grant) မ်ားမ်ားရွာရတာျဖစ္သလို၊ အဲဒီအတြက္ကို ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အစိုးရေတြက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ၊ ပိုးစိုး ပက္စက္ ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥမွာေတာ့ ေနာ္ေဝအပါအဝင္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက ဘတ္ဂ်က္ေငြအမ်ားအျပား ခ်ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ သီရိလကၤာမွာလည္း ဒီလိုပဲ ေနာ္ေဝက ႏိုင္ငံပုိင္အစိုးရေငြကို ပံုေအာၿပီး သံုးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမွာေတာ့ Myanmar Peace Centre က ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနတာပါ၊ ဘာေတးလ္လစ္တနာကေတာ့ သူတို႔ကို ဘာမွမလုပ္တဲ့ သူေတြလို႔ ေဝဖန္ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔ဟာ အရင္စစ္အစိုးရ လက္ထက္က တတိယအုပ္စု(Third Group) လို႔ နာမည္ တြင္ခဲ့သူေတြပါ၊ မင္းဆရာေတြလို႔ အေျပာခံရ သူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ MPC ဆိုတာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းေတြ အဓိက ဦးေဆာင္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးဦးေအာင္ မင္းရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ ႐ုံး ပံုစံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ တြန္းတြန္း တိုက္တိုက္ လုပ္ေဆာင္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ အဲဒီ အတြက္ ေဝဖန္ခံရသလို ခ်ီးက်ဴးအားေပးတာေတြလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔အျပင္ ႏို္င္ငံျခားသားေတြလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး(Peace ) လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ပါဝင္ၾကပါတယ္။ အရင္က UNDP မွာလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ Charles Petrie, Ashley South, Adam Cooper စတဲ့သူေတြ အမ်ားအျပား ပါဝင္ၾကတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစားက်က္ဟာ ပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔လာတာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ေဆာင္ေပးခ်င္တဲ့ လင္းတႀကီးေတြ ဝဲလာတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

အဲဒီအဖြဲ႕ကေတာ့ MPSI လို႔ေခၚၿပီး၊ Myanmar Peace Support Initiative လို႔အရွည္ေကာက္ ေခၚပါတယ္၊ အလႉရွင္ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ေနာ္ေဝ၊ ၿဗိတိန္၊ ၾသစေတးလ် နဲ႔ ကုလသမဂၢတို႔ပဲ ျဖစ္ၿပီး၊ ကမၻာဘဏ္(world Bank)ပထမဆံုးအလွဴေငြကေတာ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၃၀ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာ္ေ၀ ရဲ႕ အခန္းက႑ ကို ေဝဖန္သူေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ ေငြေတြသံုးရသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ အရင္စစ္အစိုးရ၊ အခုအစိုးရကို ေထာက္ခံခ်င္ေနတာလဲ ဆိုတာေတြပါ။

ဒါ့အျပင္ ေနာ္ေဝရဲ႕ အသံုးေငြေတြက ဘယ္ေလာက္ ပြင့္လင္းျမင္သာၿပီး (transparent)၊ ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ခံမႈ (accountable) ရွိသလဲ ဆိုတာကိုလဲ ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါတယ္။

ဒီလုိ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္မယ့္အစား ေနာ္ေဝက ၾသဇာရွိတဲ့ သတင္းစားေတြမွာ အယ္ဒီတာထံ ေပးစားမ်ဳိးေရးၿပီး ေဝဖန္ေမးခြန္း ထုတ္သင့္ ပါတယ္။

သူတို႔ဟာ ျမန္မာအစိုးရလို မဟုတ္ပဲ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ တာ၀န္ခံဖို႔ လိုပါတယ္၊ အခြန္ထမ္းျပည္သူ(Taxpayer)ေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို သံုးေနရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရႈ႕ေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးကၾကည့္ၿပီး ကူညီခ်င္သူေတြ ပိုမ်ားလာတာ ေကာင္းပါတယ္၊ စစ္တိုက္တာ ထက္စာရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စားပြဲေပၚမွာ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာ အေျဖရွာတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာေတးလ္ လစ္တနာ ေျပာခဲ့သလို ဒါကလဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း (Peace Industry) ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီလုပ္ငန္းမွာ အဓိက ႀကီးၾကပ္ပါဝင္ရသူေတြ ရတဲ့ လစာ၊ အႀကံေပးခ(consultant fee ) ၊ ခရီးစရိတ္၊ နစ္နာေၾကး စတာေတြဟာ အေတာ္ကိုႀကီးမားတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ ေတြပါ။

အဲဒီသူေတြ တေယာက္ခ်င္းစီရတဲ့ လစာကိုသိရင္ ခင္ဗ်ားအရမ္း စိတ္ဓာတ္က်သြားမယ္ မသိခ်င္ပါနဲ႔လို႔ အတြင္းသိ မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာဘူးပါတယ္။

သူတို႔ရတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ဟာ ေဒၚလာေသာင္း ဂဏာန္းဝန္းက်င္ ရွိပါတယ္၊ ဒီအထဲမွာ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္ေတြ မပါေသးပါဘူး။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကေတာ့ ဘယ္ဆီေနတယ္ မသိေသးပါ၊ လင္းတႀကီးေတြကေတာ့ ဝဲေနၾကပါၿပီ၊ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းရွိသလို၊ ဂြင္ေကာင္းလို႔ ကၿပီးဝဲေနသူေတြလဲ ဒု နဲ႔ ေဒးပါ၊ ဒီ Peace လုပ္ငန္းေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ခဲ့ဖူး က်င္လည္ခဲ့ဘူးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေျပာဘူးပါတယ္၊ မင္းတို႔ အဲဒီ Peace Industry ေတြမွာ လုပ္ၿပီးသြားရင္ “ ေတာင္ ”ကိုဝယ္ခ်င္ရင္ ၀ယ္လုိ႔ ရပါတယ္လို႔ ေျပာဘူးပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔အတြက္ စရိတ္စက က အရမ္းႀကီးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီ ျပည္တြင္းစစ္ထဲမွာ ေပးဆပ္ေနရတဲ့ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝ၊ ေက်ာင္းကလူငယ္ေတြ အနာဂတ္ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ သူေတြအတြက္က ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာ ခ်ည္းပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ ဝယ္လို႔ မရပါ။