စစ္ကိုမေပး၊ အစားအေသာက္ကိုသာ ေပးမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ပန္႔ခ္လူငယ္မ်ား

သီဟတိုး

ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လူအ႐ႈပ္ဆံုး ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚက ဆူးေလခံုးတံတား ေအာက္နားတြင္ ဆံပင္ အနီေရာင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ပံုစံျဖင့္ ဆူးခြ်န္မ်ား ပါဝင္ေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ၊ ခႏၶာကိုယ္ ေနရာတခ်ိဳ႕တြင္ တက္တူးထိုးထားၿပီး နားတြင္ နားေပါက္ ခပ္ႀကီးႀကီးေဖာက္၍ နားကြင္း တပ္ထားေသာ လူငယ္တခ်ိဳ႕ကို အလြယ္တကူ ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။

အဆိုပါ လူငယ္မ်ားမွာ ပန္႔ခ္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို ႏွစ္သက္သူ၊ ပန္႔ခ္ ေနထိုင္မႈပံုစံျဖင့္ ဘဝကို ရွင္သန္ ျဖတ္သန္း ေနၾကသူ လူငယ္မ်ား ျဖစ္သည္။

ပန္႔ခ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ Accessories ပစၥည္းမ်ား၊ ပန္႔ခ္ဒီဇိုင္း တီရွပ္မ်ား ေရာင္းခ်ေပးေသာ “ေက်ာ္ေက်ာ္ပန္႔ခ္ဆိုင္” ဆိုလွ်င္ ဆူးေလ ခံုးတံတား နားတဝိုက္ မသိသူ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သည္။ ညေနဆိုလွ်င္ ထိုပန္႔ခ္ဆိုင္ေလးက ပန္႔ခ္လူငယ္မ်ား ဆံုစည္းေနက် ဆံုရပ္ေလးတခု၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အပတ္စဥ္ တနလၤာေန႔တိုင္း ပန္႔ခ္လူငယ္မ်ား လာေရာက္ ဆံုစည္းေလ့ ရွိသည့္ ေနရာေလးပင္ ျဖစ္သည္။

ဆူးေလ ဘုရားလမ္း တေလွ်ာက္ ျဖတ္သြားေသာ ခရီးသည္တင္ ယာဥ္လိုင္းကားမ်ား၊ လမ္းေလွ်ာက္ ခရီးသြားမ်ားက သူတို႔ အုပ္စုအဖြဲ႔ကို စိတ္ဝင္တစား အထူးဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္သြားၾကသည္။

သူတို႔အဖြဲ႔က Punk တို႔၏ ေနထိုင္မႈ ဘဝပံုစံအတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၿပီး အပတ္စဥ္ တနလၤာေန႔တိုင္း ည ၈ နာရီ၊ သူတို႔ပန္႔ခ္ဆိုင္ ပိတ္ခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစု၍ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဝင္ေငြႏွင့္ မုန္႔ဖိုးမ်ား စုေပါင္းကာ မရွိဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးသူမ်ား၊ ေတာင္းစားၾကသူမ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ လမ္းေဘး ကေလးငယ္မ်ားကို အစားအစာႏွင့္ မုန္႔မ်ား ေဝငွလႉဒါန္းေပးၾကသည္။ အဲဒီအလႉအဖြဲ႔ကေလးကို သူတို႔က Food Not Bombs ဟု အမည္ေပးထားသည္။

Food Not Bombs လႈပ္ရွားမႈ ဆိုသည္မွာ ကမၻာတဝန္းရွိ ႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕တြင္ လူမႈထူေထာင္ေရး လုပ္သူမ်ားႏွင့္ ပန္႔ခ္ လူငယ္မ်ားက ခ်ိဳ႕တဲ့ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးသူမ်ား၊ အိမ္ေျခယာမဲ့မ်ား၊ လမ္းေပၚတြင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရေသာ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို အစားအေသာက္မ်ား လိုက္လံ ေဝငွလႉဒါန္းေပးသည့္ လႈပ္ရွားမႈတခု ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

အဆိုပါ လႈပ္ရွားမႈေလးကို ႏိုင္ငံတကာတြင္ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္လည္း စတင္ ျမင္ေတြ႔ေန ရၿပီ ျဖစ္သည္။ ယင္း ပန္႔ခ္လူငယ္မ်ားသည္ Food Not Bombs လႈပ္ရွားမႈကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီတြင္ စတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အင္တာနက္မွတဆင့္ Food Not Bombs လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ဖူးခဲ့ရာမွ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အတြင္း ၎တို႔ အဖြဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံသို႔ သီခ်င္းသြားဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး အင္ဒိုနီးရွား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သီခ်င္းဆိုရင္း Food Not Bombs လႈပ္ရွားမႈကိုပါ တြဲလုပ္ေနၾကျခင္းကို ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကို စိတ္ဝင္စားကာ ေမးျမန္းရင္း ျမန္မာျပည္တြင္ စတင္လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ပန္႔ခ္အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းဆိုင္မွ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ဧရာဝတီကို ေျပာသည္။

အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က လက္ရွိ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စီးပြားေရး အထူးျပဳျဖင့္ တက္ေရာက္ ေနၿပီး ပန္႔ခ္ေနထိုင္မႈ ဘဝပံုစံကို သူ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ စတင္သိရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ယင္းကဲ့သို႔ ဝတ္စားဆင္ယင္ ေနထိုင္မႈ ပံုစံကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သျဖင့္ ပန္႔ခ္ေလာကထဲသို႔ ေျခစံုပစ္၍ ဝင္ခဲ့ေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။

ညေနဘက္တြင္ ပန္႔ခ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားေသာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေန႔လယ္ဘက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေဖာက္သည္မ်ား မွာယူထား သည့္ တီရွပ္ ဒီဇိုင္းမ်ား ႐ိုက္ႏွိပ္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္သည္ဟု ေျပာျပသည္။ တီရွပ္ဒီဇိုင္းမ်ား ႐ိုက္ႏွိပ္သည့္ အခါတြင္ လည္း ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူးျဖင့္ တီထြင္႐ိုက္ႏွိပ္ သလို၊ ႏိုင္ငံျခား ပန္႔ခ္ဂီတ အဖြဲ႔မ်ား၏ Band Logo မ်ားကိုလည္း မွာယူသူ စိတ္ႀကိဳက္ ႐ိုက္ႏွိပ္ေပးရသည္ဟု ဆိုသည္။

သူ၏ ပန္႔ခ္ပစၥည္းဆိုင္ကေလး ဖြင့္သည့္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း “ေက်ာ္ေက်ာ္ပန္႔ခ္ဆိုင္” ဟု ဆူးေလနား တဝိုက္တြင္ နာမည္ရ လာၿပီး သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက ပန္႔ခ္သမားမ်ား၏ ဆံုရပ္ေနရာတခုလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔တြင္ လူ ၂၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ပန္႔ခ္သမားမ်ားလည္း ပါသလို၊ အျပင္လူေတြလည္း ပါၿပီး၊ အမ်ားစုက ပန္႔ခ္သမား မ်ားဟု သိရသည္။

အဆိုပါ Food Not Bombs လႈပ္ရွားမႈကို စလုပ္စဥ္က ကိုယ့္ဝင္ေငြနဲ႔ကိုယ္ တေယာက္ကို က်ပ္ တေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ စသျဖင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုကာ စတင္လုပ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္မ်ားက ၎တို႔အဖြဲ႔ အေၾကာင္း ေမးျမန္းရင္း ငါးေထာင္၊ တေသာင္း ေပးလႉသြားျခင္း မ်ိဳးလည္းရွိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အလႉေငြမ်ားလည္း ရရွိလာၿပီဟု ဆိုသည္။

“က်ေနာ္တို႔က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အလႉေငြထက္စာရင္၊ အစားအေသာက္ကို ပိုၿပီး လႉေစခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ လက္ခံတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥက ေနာက္ပိုင္းမွာ သံသယေတြ ဘာေတြ ရွိႏိုင္တယ္၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ က်ေနာ္တို႔ မေျဖရွင္းခ်င္ ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ အစားအေသာက္ပဲ လႉဒါန္းေစခ်င္တယ္” ဟု ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

သူတို႔ အဖြဲ႔သည္ အပတ္စဥ္ တနလၤာေန႔တိုင္း ည ၈ နာရီ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္တဝိုက္ သိမ္ႀကီးေစ်းေထာင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေထာင့္၊ ဆူးေလ ေအာက္ဘက္၊ ပန္းဆိုးတန္း ခံုးတံတားေအာက္၊ သမၼတ ခံုးေက်ာ္ တံတားနား တဝိုက္ရွိ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူ တခ်ိဳ႕၊ လမ္း ေပၚက သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို အစားအေသာက္မ်ား လိုက္လံေဝငွသည့္ အလုပ္ ပံုမွန္ လုပ္ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

ယင္းအျပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တဖက္ကမ္းရွိ ဒလၿမိဳ႕နယ္သို႔ တခါ၊ လိႈင္သာယာ ေရႊလင္ပန္းစက္မႈဇုန္ ဘက္သို႔ ႏွစ္ခါ အစားအေသာက္မ်ား သြားေရာက္ လႉဒါန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟုလည္း သိရသည္။

“က်ေနာ္တို႔ စစလုပ္ခ်င္းတုန္းက တခ်ိဳ႕လမ္းေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ သူတို႔က အိပ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကလည္း မႏိႈးရက္ဘူး။ သူတို႔ကို ႏိႈးလိုက္ရင္ အိပ္ေရးပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ မသိေအာင္ ေဘးနားမွာ မုန္႔ေလးေတြ သြားခ်တာ၊ သူတို႔က လူသံၾကားလို႔ ထၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဖိနပ္ ခြ်န္ခြ်န္ေတြကို ျမင္ၿပီး ရဲေတြထင္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မေျပးပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က လႉတာပါ ဆိုၿပီး ရွင္းျပမွ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ယဥ္သြားတာ” ဟု သူက ေျပာျပသည္။

လမ္းသြားလမ္းလာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ သူတို႔အေၾကာင္းကို မသိေသးသူတခ်ိဳ႕က သူတို႔၏ ဝတ္စား ဆင္ယင္မႈ (ပန္႔ခ္စတိုင္ အခြ်န္အတက္မ်ား ႏွင့္ ဆံပင္ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္) ပံုစံမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔ကို လမ္းသရဲမ်ားဟု ျမင္ၾက ေလ့ရွိသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ပန္႔ခ္ ဆိုတာ လမ္းသရဲျဖစ္တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းသရဲတိုင္းက လူေတြထင္ ထားသလိုမ်ိဳး လမ္းေပၚမွာ ဆိုးသြမ္းရမ္းကား မူး႐ူးၿပီး အနာဂတ္မဲ့ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လမ္းသရဲတိုင္း သူတို႔ ထင္ထားသလို အနာဂတ္ေပ်ာက္ ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး” ဟု ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာသည္။

ဆက္လက္ၿပီး ဘဝတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးက အစားအေသာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။

“အစားအေသာက္က တကယ္လည္း အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ပိုက္ဆံလႉတာက လႉလို႔ရတယ္။ ပိုက္ဆံလႉတာ က်ေတာ့ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ သူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ကေလးေတြကို ခိုင္းစားေနတဲ့ လူဆိုးဂိုဏ္းေတြ ရွိေနမယ္။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရး သက္သက္ ရွာေနတဲ့ လူလိမ္ေတြ ရွိေနမယ္။ မုန္႔ေပးလႉ လိုက္ရင္ သူတို႔ ရယ္ဒီ စားလိုက္႐ံုပဲ။ အဆင္လည္း ေျပတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေလာဘေတြလည္း ျဖစ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြက ပိုက္ဆံေပးတဲ့ နည္းနဲ႔ ကယ္တင္လို႔ မရဘူးဗ်။ အစားအေသာက္ေပးၿပီး အသိဉာဏ္ ဖြင့္ေပးတဲ့ နည္းနဲ႔ ကယ္တင္မွပဲ ရမွာ” ဟု ကိုေက်ာ္ ေက်ာ္က သူ၏အျမင္ကို ေျပာျပသည္။

Food Not Bombs ကို ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က သူနားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားသည္ ဟုလည္း သိရသည္။

“Bombs ဆိုတာ လက္ပစ္ဗံုးေပါ့။ အဲဒါကို ထပ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ဖြင့္မယ္ ဆိုရင္ စစ္ပြဲေတြမွာသံုးတဲ့ လက္နက္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာသာျပန္မယ္ ဆိုရင္ စစ္ပြဲမဟုတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္ မကြ်မ္းက်င္ပါဘူး” ဟု သူက ဆိုသည္။

ဆက္ၿပီး သူက “ကမၻာမွာ ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ စစ္အစိုးရေတြရဲ႕ စစ္အသံုးစရိတ္က လူမႈထူေထာင္ေရး အသံုး စရိတ္ထက္ ဆယ္ဆေလာက္ မ်ားျပားေနတယ္။ စစ္ပြဲေတြမွာ အသံုးျပဳေနတဲ့ လက္နက္ေတြ၊ ဒံုးက်ည္ေတြ ေနရာမွာ အစားအေသာက္ေတြ ထည့္ႀကဲမယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ေျပာတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက တကယ္ရမွာပါ။ အခုလက္ရွိ ကခ်င္ ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ ေလယာဥ္ေပၚကေန ဒံုးက်ည္ေတြ ပစ္ခ်မယ့္အစား ေပါင္မုန္႔ေတြ အမ်ားႀကီး ပစ္ခ်ၾကည့္ ပါလား၊ လူေတြက ပိုၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုေတာင္ ရႏိုင္ဦးမယ္” ဟု ေျပာသည္။

“လူသားေတြ အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အစားအေသာက္၊ လူသားေတြ အတြက္ အေရးႀကီးတာက စစ္ပြဲ မဟုတ္ဘူး၊ အစားအေသာက္ပါ။ Bombs ကိုေတာ့ လက္ပစ္ဗံုးထက္ က်ေနာ္က စစ္ပြဲလို႔ပဲ ဘာသာျပန္တယ္” ဟု သူက ထပ္၍ ေျပာသည္။

ဆူးေလတဝိုက္တြင္ ျမန္မာမုန္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာင္းခ်ေနသည့္ အသက္ ၅၃ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚေအးကလည္း ထိုပန္႔ခ္အဖြဲ႔ကို ခင္မင္ေနေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

“အဘြားက ဒီကေလးေတြကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အရမ္းခင္မိတယ္။ သူတို႔အေပၚ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိတယ္။ သူတို႔ကေလ အဘြား ေစ်းေရာင္း မကုန္လို႔ ဒီဘက္ကို လာတိုင္း အဘြားမွာ က်န္တဲ့ မုန္႔မွန္သမွ် အကုန္ဝယ္ၿပီး အားေပးတယ္။ ၿပီးရင္ အဘြားကိုလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာေလး ဆက္ဆံေပးတယ္။ အဘြား ေနေကာင္းလား၊ ေရာင္းေကာင္းလား ဆိုၿပီး အၿမဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေမးတယ္” ဟု ေဒၚေအးက ဆိုသည္။

အခ်ိန္က တျဖည္းျဖည္း မိုးခ်ဳပ္လာၿပီး ညေနပိုင္းမွ ညပိုင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ည ၇ နာရီအခ်ိန္တြင္ လူစံုတက္စံု ျဖစ္ေသာ သူတို႔၏ ဆံုရပ္ေနရာသို႔ ပန္႔ခ္လူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ မိန္းကေလး တဦးလည္း ေရာက္လာသည္။ သူ႔နာမည္က မဆုရည္ဝင္း ျဖစ္သည္။ သူလည္း Food Not Bombs အဖြဲ႔ဝင္တဦးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

အသက္ ၂၄ ႏွစ္ အရြယ္ မဆုရည္ဝင္းက လက္ရွိ အခ်ိန္တြင္ စာသင္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ေနၿပီး သူက ေရာ့ခ္ဂီတႏွင့္ ပန္႔ခ္သီခ်င္းမ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဆုရည္ဝင္းက ေယာက္်ားေလး ပန္႔ခ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ယခုကဲ့သို႔ တနလၤာေန႔တိုင္း လာေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ ညဘက္မုန္႔ေဝသည့္ အလုပ္၊ ရံဖန္ရံခါ သီခ်င္းဆို ေဖ်ာ္ေျဖရင္း အလႉခံသည့္ အလုပ္မ်ားကို ပံုမွန္လုပ္လ်က္ ရွိသည္။

“ပတ္ဝန္းက်င္က ညီမကို အထင္ေသးတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္လာလည္း ညီမက ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေနေနတာ အဆင္ေျပေနတာပဲ ေလ။ ကိုယ္က မေကာင္းတာ လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ညီမတို႔ အခုလို မရွိဆင္းရဲသားေတြ၊ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရသူေတြကို ပစၥည္းေတြ၊ ပိုက္ဆံေတြ ေပးၿပီး လႉလိုက္ရတာ ထက္ အစားအေသာက္ေတြ ေကြ်းၿပီး လႉလိုက္ရတာကို အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ညီမက အျပင္မွာ စာသင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေတာ့ လမ္းေဘးက ကေလးေတြဆိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကံဳတဲ့အခါ စာသင္ေပးတယ္။ သူတို႔ကို ျမင္ရင္လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံေပးပါတယ္” ဟု မဆုရည္ဝင္းက ရွင္းျပသည္။

ပန္းၿခံထဲတြင္ သူတို႔အဖြဲ႔ သီခ်င္းဆိုရင္း အလႉခံစဥ္က ပထမပိုင္းတြင္ လူတခ်ိဳ႕က ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက သူတို႔အဖြဲ႔ အေၾကာင္း လာေရာက္ေမးျမန္းရင္း ျပန္ရွင္းျပသည့္အခါမွ အဖြဲ႔အေၾကာင္းကို သိလာၿပီး အလႉေငြမ်ားလည္း လိုလိုလားလားႏွင့္ လာထည့္သူမ်ား ရွိလာေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။

“ညီမတို႔ အဓိကေပးခ်င္တဲ့ Message က လူငယ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ဝတ္စားဆင္ယင္ဆင္ယင္ သူတို႔မွာ ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိတယ္၊ လူသားခ်င္း စာနာစိတ္ရွိတယ္၊ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳးကို ျပခ်င္တာ။ လူေတြရဲ႕ အျပင္ ပံုပန္းသဏၭာန္ထက္ သူဘယ္လိုလဲ ဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္” ဟု ဆုရည္ဝင္းက သူ၏အျမင္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေျပာသည္။

အခ်ိန္က ည ၈ နာရီခန္႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းမထက္ ကားက်ပ္မႈမ်ားက သိသိသာသာ ေလ်ာ့ သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တို႔ အဖြဲ႔ကလည္း လူစံုလာသျဖင့္ မုန္႔ဝယ္သူက ဝယ္၊ ေရသန္႔ဝယ္သူက ဝယ္ႏွင့္ သူတို႔၏ Food Not Bombs လႈပ္ရွားမႈကို စတင္ၾကသည္။

အဘြား ေဒၚေအးကလည္း သူ၏မုန္႔မ်ားကို အကုန္ဝယ္သြား သျဖင့္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ေငြမ်ားေရတြက္ရင္း မုန္႔ထည့္သည့္ အိုးအလြတ္ကို ေခါင္းတြင္ရြက္ကာ သူတို႔အဖြဲ႔ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။

“Food Not Bombs က ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ အပတ္စဥ္ တနလၤာေန႔ေတြ အျပင္ က်ေနာ္တို႔ ဝင္ေငြပိုက္ဆံ၊ အလႉေငြေပၚ မူတည္ၿပီး ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ လူတန္းစားေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး မ်ားမ်ား လႉသြားဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ခဏေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီ ဆူးေလနားတဝိုက္ ခါတိုင္း လႉေနက် ပံုစံအတိုင္း သြားလႉမယ္။ ၿပီးရင္ လက္ရွိ မိေက်ာင္းကန္ သပိတ္စခန္းမွာ ဆႏၵျပသူေတြကိုလည္း မုန္႔ေတြ ေဝငွသြားမယ္” ဟု ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာစဥ္ သူတို႔ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ဆိုင္ကို သိမ္းကာ ႏြမ္းပါးသူမ်ားအား ေပးလႉရန္ မုန္႔မ်ားႏွင့္ ေရသန္႔ဘူးမ်ားကို သယ္ေဆာင္၍ ဆူးေလလမ္းမ တေလွ်ာက္ ထြက္ခြာသြား ၾကေတာ့သည္။ ။