ေအာက္တိုဘာလ ၁၅ ရက္၊ ၁၆ ရက္ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ထေနာင္းကန္ရြာမွာရွိတဲ့ က်မတို႔အေဖနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္ သူေတြကို စစ္ေဆးေမးျမန္းတာေတြ၊ စီးနင္းရွာေဖြတာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔ အေဖတုိ႔က ဒီရြာဝန္းက်င္မွာပဲ ခိုေအာင္းေနလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ ယူဆထားၾကပံုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရြာနီးဝန္းက်င္တဝိုက္မွာ ဦးဇင္းရဲ႕ သတင္းေပးႏိုင္သူကို ႏိုင္ငံေတာ္က ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္မယ္ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာစာေတြ ကပ္တယ္။ သတင္းေတြလည္း ျပန္႔ေနတယ္လို႔ ရြာေဆာ္ၾကီးတဦးရဲ႕ သတင္းစကားအရ က်မတို႔ သိရပါတယ္။
‘‘ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္မယ္သာ ေျပာတာပါဟာ..။ လိုခ်င္တဲ့ တို႔ရြာသားက ခပ္ရွားရွားရယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုခ်င္သူေတြလည္း ရွိတာေပါ့။ သစၥာေဖာက္ဆိုတာ ေခတ္တိုင္းမွာ ရွိတတ္တာ သဘာဝမဟုတ္လား’’ လို႔ ရြာေဆာ္ၾကီးက ထပ္ေျပာပါေသးတယ္။
ရြာေဆာ္ၾကီးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ ရြာသူရြာသား အေတာ္မ်ားမ်ားက အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္သာ ေျပာဆိုဆက္ဆံၿပီး ဦးဇင္းနဲ႔ အေဖတို႔ကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ သေဘာရွိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ ေျပာျပခ်င္ၾကတာ ရွိပါတယ္။ ဦးဇင္းရဲ႕ပံုစံ အေသးစိတ္ကို အတိအက် ေျပာျပၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ လူေတာင္ ရွိခဲ့တယ္လို႔ က်မတို႔ သိရပါတယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီလူကို အေဖ့ဘက္ကေန ေဆြမ်ဳိးစပ္ၾကည့္ရင္ က်မတို႔နဲ႔ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတာင္ ေတာ္စပ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဘို႔တည္းသာ ၾကည့္တတ္သူ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဖယ္ၾကဥ္တာကို ခံထားရသူပါ။
ဒီသတင္းကိုၾကားေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက အရမ္း ေဒါသျဖစ္ၾကရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမကင္းသူကို ကာကြယ္မေပးခ်င္ရင္ေတာင္မွ မသိခ်င္ေယာင္ေတာ့ ေဆာင္ေပးေနဖို႔ သင့္တယ္။ အခုေတာ့ ဦးဇင္းရဲ႕ အခ်က္အလက္ အတိအက်ကို မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ သြားေျပာေနတယ္၊ လူ႔ငႏြားဟဲ့၊ ဘာဟဲ့ ဆိုၿပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး တုံ႔ျပန္ေပးလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့့ အေမကေတာ့ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ ‘‘သူ႔အက်ဳိးစီးပြားပဲ သူၾကည့္မွာေပါ့ေအ။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုတူေအာင္မွ လိုက္ညွိလို႔ မရႏိုင္ဘဲ၊ မတူတာေတြ စုေနလို႔လည္း ေလာကျဖစ္ေနတာေပါ့’’ လို႔ အေမက ေျပာပါတယ္။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ တူတာေတြ စုေနရင္ေတာ့ ေလာကမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေလာကုတၱရာပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ေလာကမွာ မတူတာေတြ စုေနၾကတာကိုက သဘာဝလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ အဲလိုမတူညီတာေတြနဲ႔ စုေပါင္းထားတဲ့ အင္အားထုၾကီးအေနနဲ႔ ဓမၼဘက္ကို ဦးတည္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေလာကၾကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာလာမွာပါပဲ။
တကယ္တမ္း သီလတူ၊ သမာဓိတူ ပညာတူဆိုတာေတြက အရိယာေတြမွာသာ ရွိၾကတာ၊ ေလာကလူသားတိုင္းမွာ ရွိႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ အရိယာတို႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္ကို တိတိက်က် လိုက္နာက်င့္သံုးေတာ္မူေနၾကတဲ့ ေထရဝါဒ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ဝဝ ေက်ာ္လာတာေတာင္မွ မပ်က္စီးႏိုင္ဘဲ ခိုင္ၿမဲေနတာလို႔ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက ေျပာၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို သိခ်င္ရင္ ဒုကၡျဖစ္ၾကည့္လို႔ တခ်ဳိ႕ ေျပာသံၾကားဖူးတယ္။ အခု တကယ္ပဲ ဘယ္သူက မိတ္ေဆြေကာင္း၊ ဘယ္သူက မိတ္ေဆြဆိုးဆိုတာ ဒီအခ်ိန္မွာ ေပၚေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာထဲကေတာင္ မိတ္ေဆြဆိုးေတြ ထြက္ေပၚလာတာ သိရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ က်မတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မခံစားမိပါဘူး။ သုခရယ္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ တနည္းေျပာရရင္ ဓမၼဝါဒီေတြ အားနည္းေနခ်ိန္မွာ ဓမၼကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူေတြ ႏွိပ္ကြပ္ခံရေလ့ရွိတာ သေဘာသဘာဝပဲလို႔ က်မတို႔ မွတ္ယူထားတယ္။ ဒီလိုႏွိပ္ကြပ္မခံခ်င္ရင္ အမွန္တရားကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္သူေတြ ေပါမ်ားလာေအာင္၊ ဓမၼဝါဒီေတြ အားေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို လုပ္လိုက္လို႔ ရင္ဆိုင္လာရမယ့္ အခက္အခဲေတြ၊ ျပႆနာေတြကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံၿပီး ေျဖရွင္းဖို႔၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆက္လုပ္္ႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ အားေမြးေနမိေတာ့တယ္။
ေအာက္တိုဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ဘက္မွာပဲ ဦးဂမၻီရကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးစရာ နည္းနည္းရွိလို႔ပါဆိုၿပီး မႏၲေလးကေန ဆင္းလာတဲ့ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔က တာဝန္ရွိသူေတြပါလို႔ (နာမည္ကို က်မ ေမ့ေနလို႔) မိတ္ဆက္တဲ့ လူႏွစ္ဦး ေရာက္လာျပန္တယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ ေမးလည္းေမးႏိုင္တဲ့ သူေတြပဲလို႔သာ ၿငီးေနမိေတာ့တယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ စရဖ အဖြဲ႔မွာ သိပ္ေတာ့ ရင့္က်က္ေသးပံု မရဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ စစ္ပါးဝပံု သိပ္မေပၚေသးဘူးလို႔ က်မက သံုးသပ္မိတယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာေတာ့ ေရးဖို႔မွတ္ဖို႔အတြက္ စာအုပ္ေလးေတြ ကိုင္ထားတာကလြဲရင္ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မေတြ႔မိဘူး။ ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးလည္း သိပ္မရွိၾကပါဘူး။ သူတို႔က ဦးဇင္းရဲ႕ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီစက္မႈဇုန္ထဲကို ေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီလို႔ စေျပာၿပီး က်မတို႔ကို မိတ္ဆက္တယ္။
က်မတို႔ကေတာ့ ေၾသာ္ … ဟုတ္ကဲ့ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ပဲ ဧည့္ခံေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
အသက္အရြယ္အားျဖင့္ သိပ္ရွိၾကပံု မေပၚဘူး။ ၂ဝ ေက်ာ္၊ ၃ဝ ဝန္းက်င္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းေတာ့ က်မတို႔လည္း အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကတဲ့ သက္တမ္း၊ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ အလုပ္အကိုင္၊ ေပါင္းသင္းလာတဲ့ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ အေမျမင္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာ၊ ဦးဇင္းကို ေမြးခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ (အဂၤလိပ္-ျမန္မာ)၊ ဦးဇင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့သူေတြ၊ ဦးဇင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဦးဇင္းရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာ၊ ေလ့လာလိုက္စားဖူးတဲ့ ပညာရပ္ေတြအျပင္ ဦးဇင္းဆီက ထူးျခားခ်က္ တခုခုဆိုၿပီး အေသးစိတ္ ေမးပါတယ္။
အေမကပဲ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေျဖေပးေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အေဖ့အေၾကာင္းကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က အေဖက ဘာအလုပ္ လုပ္ေနခဲ့လဲ၊ ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲ၊ ဘယ္ေတြကို သြားတတ္လဲ စတဲ့ အခ်က္ေတြ ထပ္ေမးလာျပန္ေတာ့ အေမလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္တိုလာဟန္ရွိတယ္။
‘‘ေအး… မင္းတို႔ အဲဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဦးမင္းလြင္နဲ႔ေတြ႔မွ ေမးေတာ့ကြာ’’ လို႔ အေမက အေငၚတူးလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ က်မတို႔ဘက္ကို လွည့္လာတယ္။ ဦးမင္းလြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္လိုပံုစံရွိလဲ၊ ခါးကိုင္းလား ဒါမွမဟုတ္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ခပ္ေတာင္ေတာင့္လား၊ ဘာေတြ ဝါသနာပါလဲ စတဲ့ အေသးစိတ္ေတြကို ထပ္ေမးျပန္တယ္။ က်မတို႔လည္း တလြဲေတြပဲ ေျဖေပးလိုက္တယ္။ အဲေလာက္ၾကီး အေသးစိတ္လာေတာ့ စိတ္က ဘယ္ရွည္ခ်င္ေတာ့မလဲေနာ္။ သူတို႔ကေတာ့ ရသေလာက္ အခ်က္အလက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ႏိႈက္ယူရမယ္ဆိုၿပီးမ်ား တြက္ထားသလား မသိဘူး။ က်မတို႔က စိတ္တိုလာၿပီး ေကာင္းေကာင္းမေျဖၾကေတာ့ သူတို႔လည္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားၾကတာပါပဲ။
သူတို႔ျပန္သြားေတာ့မွ ‘‘ဘယ္လိုလူေတြမွန္းမသိဘူး။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔’’ လို႔ပဲ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ေျပာမိၾကတယ္။ လူစံုတက္စံုနဲ႔ အဖြဲ႔စံုက လာလာေမးေနၾကလို႔ ေျဖရေပါင္းလည္း မ်ားေနေတာ့ က်မတို႔မွာ ၿငီးေငြ႔ေနတာလည္း ပါတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ေတြကို ျမင္ရတိုင္း ဦးဇင္းနဲ႔ အေဖ့ကို ဖမ္းမယ့္ သူေတြပဲလို႔ အေတြးထဲ တန္းဝင္လာေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္း အဆင့္ဆင့္က လူေတြလာရင္ က်မတို႔မွာ လူေရာစိတ္ပါ ပင္ပန္းရတယ္။ သူတို႔ျပန္မွသာ အနားရေတာ့တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေတြ လာၿပီး ဘယ္လိုေမးၾကဦးမွာလဲ၊ ဦးဇင္းနဲ႔ အေဖတို႔ ဖမ္းခံရၿပီဆိုတဲ့ သတင္းမ်ား ၾကားရေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ထဲေတာ့ အၿမဲစိုးရိမ္ေသာက ေရာက္ေနရတာေပါ့။
က်မတို႔ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ေနာက္တေန႔ (၁၇ ရက္ေန႔) ည ၈ နာရီေလာက္မွာ ရဲကားတစီး ေရာက္လာၿပီး အေမကို လာေခၚတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ေခၚတဲ့အထဲမွာ မပါေတာ့ အေမ့ကိုေတာ့ ဓားစာခံအျဖစ္ ဖမ္းၿပီထင္တယ္လို႔ က်မတို႔ ေတြးမိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘‘အေမတေယာက္တည္း စိတ္မခ်ဘူး။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြပါ လိုက္မယ္’’ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ‘‘မလိုက္နဲ႔ စိတ္ေအးေအးသာထား’’ လို႔ အေမကပဲ ဦးေအာင္ ၾကားျဖတ္ၿပီး တားလိုက္တယ္။ ဒီ့ေနာက္ က်မတို႔ေတြခ်ည္း အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ နည္းနည္း ေမးစရာရွိေသးလို႔ပါဆိုၿပီး ေခၚသြားတာပဲ။ ဘယ္ကိုေခၚသြားမွန္း မသိေတာ့ က်မတို႔လည္း စိတ္ပူတာကလြဲရင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ က်မတို႔အနားမွာ အေမမရွိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ပိုၿပီး အားငယ္ေနသလိုလည္း ခံစားလာရတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားပဲ တိုင္တည္ေနရေတာ့တယ္။
က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားစုမွာက သာယာမႈေတြနဲ႔ ယစ္မူးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဆိုတဲ့ သရဏဂုဏ္ကို ႏွလံုးသြင္းဖို႔၊ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္ပြားမ်ားဖို႔၊ သခၤါရတရားကို စဥ္းစားဆင္ျခင္မိၾကဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ နည္းတယ္လို႔ က်မ ခံစားမိတယ္။ တကယ္လည္း ဒုကၡေတြ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ၾကံဳလာရေရာ တလိုက္တဲ့ ‘‘ဘုရား ဘုရား’’ ဆိုတာ ပါးစပ္ကကို မခ်ေတာ့ဘူး။ အခု က်မလည္း အဲလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ တျခားအားကိုးရာ မရွိေတာ့မွ ဘုရားဘုရားဆိုတာ ပါးစပ္ထဲမွာ တရစပ္ ရြတ္ဖတ္မိေနေတာ့တယ္။ တကယ္က အာစိဏၰကံျဖစ္ေအာင္ ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေတြ၊ ဗုဒၶရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အၿမဲ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ေနရမွာ။ ဒါမွလည္း အက်ဳိးေက်းဇူး အထူးရတာလို႔ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက ဆံုးမခဲ့ဖူးတယ္။
ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ အေမျပန္ေရာက္လာေတာ့ က်မတို႔လည္း မအိပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ အေမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ သိပ္တုန္လႈပ္ပံုမရဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ မေအးေဆးႏိုင္ဘူးေလ။ အေမ့ကို ဘာေတြေမးလဲ၊ အေမကေကာ ဘာေတြေျဖလိုက္လဲ စသျဖင့္ ခရီးေရာက္မဆိုက္မွာ အေမာေျဖဖို႔ အခ်ိန္မရႏိုင္ေအာင္ကို ဝိုင္းေမးလိုက္ေတာ့တာ။
‘‘အေမ့ကို မိတၳီလာရဲစခန္းကို ေခၚသြားၿပီး အရာရွိတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ေပးတယ္။ မႏၲေလး စရဖ က ဗုိလ္ၾကီးေအာင္ကို ဆိုလားပါပဲ။ အသက္ကေတာ့ ငယ္ေသးတယ္ေအ့။ ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ။ ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ေျပျပစ္ပါတယ္။ သူက အသစ္ထပ္ေရာက္လာတာတဲ့။ အဲဒါ မနက္ျဖန္ အိမ္ကိုလာလည္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းလို႔ အေမလည္း ေန႔လည္ထမင္း စားအမီ ၾကြခဲ့ပါ၊ ဖိတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္’’။
ဒီေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ‘‘ဟာ … ထမင္းမေကြ်းခ်င္ပါဘူး’’ လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။
“ေၾသာ္ .. အဲလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲေအ။ သူမေကာင္းတာက သူ႔အေၾကာင္း။ အဓိကအေရးၾကီးတာက ကိုယ္ေကာင္းေနဖို႔ပဲေအ့’’ လို႔ အေမက ေဖ်ာင့္ဖ်ေတာ့ က်မတို႔ေတြလည္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့တယ္။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ထမင္းေကြ်းဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာခ်င္ၾကဘူး။ က်မတို႔က အဓိက ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးရမွာကိုး။ ဒီလိုေကြ်းေမြးဧည့္ခံတာက အဆိပ္ပင္ကို ေရေလာင္းေပးေနသလိုပဲလို႔ က်မတို႔က ျမင္ထားၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ ကိုယ့္ေယာက္်ားနဲ႔ ကိုယ့္သားကို လိုက္ဖမ္းေနသူကိုေတာင္ ေစတနာထားၿပီး ဆက္ဆံေနတယ္ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က အဓိကဆိုၿပီးသာ မနက္ျဖန္ ထမင္းေကြ်းဖို႔ကိစၥ လက္ခံခဲ့ရေတာ့တာေပါ့။
မႏၲေလး စရဖ က ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကိုက အေတာ္ေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ပိုၾကီးတယ္ ထင္တယ္။ မႏၲေလးတိုင္း စရဖ အဖြဲ႔မွာ ရာထူးအၾကီးဆံုးပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အေမ့ကို ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုကေတာ့ အေတာ့္ကို ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိလွတယ္လို႔ အေမက ေျပာျပလို႔ က်မတို႔ သိရေပမယ့္ မယံုရဲဘူး။ မာယာမ်ားတယ္လို႔ပဲ က်မတို႔ တြက္ထားလိုက္တယ္။
၁၈ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးေတာ့ က်မတို႔ အိမ္ေရွ႕ကေန လူတေယာက္ ျဖတ္သြားတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ‘‘ဒီလူကို တခါမွလည္း မျမင္ဘူးပါဘူး။ ဘယ္ကပါလိ့မ္’’ လို႔ စိတ္ထဲေတြးေနမိတယ္။ သူက ႏွီးဦးထုပ္အစုတ္ေလးကို ေဆာင္းၿပီး အကၤ်ီက အျပာေရာင္ အကြက္စိပ္စိပ္ကေလးနဲ႔ ပုဆိုးကိုလည္း က်က်နန ဝတ္တတ္ပံု မေပၚတဲ့အျပင္ လမ္းသြားပံုကလည္း ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္ တနည္းေျပာရရင္ သာမန္ရြာသား ပံုစံမ်ဳိးက်ေအာင္ တမင္လုပ္သြားေနရပံုပဲ။ ဝတ္ထားတာက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အရပ္သားဆန္ေပမယ့္ သူ႔႐ုပ္အဂၤါနဲ႔ မလုိက္ဖက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပံုစံက နယ္သူနယ္သားပံု မေပၚဘူးေလ။ သူက လမ္းဆံုးေအာင္ ပတ္ၿပီး စက္မႈဇုန္ ၅ လမ္းထိပ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းေတာ့ သံသယဝင္မိသြားတယ္။
‘‘ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကိုဆိုတဲ့ လူရဲ႕ ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ အေမ’’ လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အေမက ‘‘အသားျဖဴျဖဴ အဲ.. ခႏၶာကိုယ္ အခ်ဳိးက်က် လွလွပဲေအ့။ သူက ၿမိဳ႕ၾကီးသားဆိုဒ္ေပါ့ေအ’’။
အင္း… ေသခ်ာၿပီ ဒီငနဲပဲ ဆိုၿပီး က်မေမာင္ေလး လြင္ေမာင္ေမာင္ကို လိုက္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ‘‘ကိုေအာင္ကိုလို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး။ အေမက လိုက္ေခၚခိုင္းလို႔ပါလို႔ေျပာ။ ၿပီးရင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တင္လာခဲ့ဟာ’’ လို႔ က်မ မွာလိုက္တယ္။ လြင္ေမာင္ေမာင္ကလည္း က်မ မွာလိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အဲဒီလူေနာက္ကို လိုက္တယ္။
‘‘ကိုေအာင္ကို က်ေနာ့္အိမ္က အဲဒီဘက္မွာ မဟုတ္ဘူးအကို။ ဒီဘက္မွာဗ်’’ လို႔ လြင္ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကို နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္ ထင္တယ္။
စပ္ၿဖီးၿဖီးလုပ္ၿပီး ‘‘က်ေနာ္မွန္း ဘယ္လိုသိလဲဗ်’’ တဲ့။
‘‘အကို အိမ္လိုက္ရွာေနပံုေပါက္လို႔ ေခၚၾကည့္တာပါ’’ လို႔ လြင္ေမာင္ေမာင္က ေျပာၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚ တင္ေခၚလာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကိုက ရွက္ၿပံဳးပဲ ေျပာရမလား၊ ရွက္ရီရီတယ္ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ မလံုမလဲနဲ႔ ရီေနေတာ့တယ္။ ၿပီးမွ ‘‘က်ေနာ္က ႐ုပ္ဖ်က္လာတာ အေတာ္ပီျပင္ၿပီ ထင္ေနတာဗ်၊ ဟားဟား လိုေသးတာပဲ’’ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ အေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ရယ္ေနတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ‘‘လူေတြကို အခ်ဥ္မ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ ႐ိုးေနၿပီ’’ လို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနမိတယ္။
ဒါက က်မတို႔နဲ႔ တမင္ရင္းႏွီးမႈရေအာင္ ၾကံေဆာင္ခ်က္လား ဒါမွမဟုတ္ တကယ္ပဲ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး အိမ္အေျခအေနေတြကို အကဲခတ္ခ်င္တာလားဆိုတာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေအာင္ပြဲတခုလိုပဲ ထင္ေနၾကတယ္။
အေဖတို႔နဲ႔ အကိုၾကီးတို႔ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္းကာလ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဲလိုမ်က္ႏွာစိမ္း လူတေယာက္ ကိုယ့္အိမ္နားေရာက္လာရင္ ‘‘ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ျဖစ္ေနမလားဟဲ့’’၊ ‘‘အေဖတို႔ အကိုၾကီးတို႔ကိုမ်ား ဖမ္းဖို႔ရွိေနလား မသိဘူး’’ စတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြက မ်ားၿပီကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူးေဟ့၊ ဒါမ်ဳိးေတြ ႐ိုးေနၿပီလို႔ က်မတို႔က ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကိုကို ေျပာခ်င္ေနၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ မေျပာလုိက္ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူက ေလေၾကာရွည္ေနရင္ စကားလက္ခံေျပာေနရမွာစိုးလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ေနလိုက္တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ က်မတို႔ကို ေက်ာင္းၿပီးၿပီလား၊ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ စသျဖင့္ ေမးတယ္။ အေမ့က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြေကာ ေမးတယ္။ အေမ .. အေမ ဆိုၿပီး တရင္းတႏီွးပံုစံနဲ႔ ေမးေနေတာ့တာပဲ။ အေဖနဲ႔ ဦးဇင္းအေၾကာင္းေတာ့ တခြန္းမွ မဟေသးဘူး။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ပဲ အဆင္ေျပေျပေအာင္ ဆက္ဆံေနပါေစ၊ သူ႔ရဲ႕ အဓိက ပစ္မွတ္က အေဖနဲ႔ ဦးဇင္းကို ဖမ္းႏိုင္ဖို႔ပဲဆိုေတာ့ စကားကို လက္ခံေျပာခ်င္စိတ္ မရွိဘူး။ အေမကေတာ့ လူၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကို ေမးတာေတြကို ဒိုင္ခံေျဖေပးတယ္။ တျခားလူေတြနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်က္က ဗိုလ္ၾကီးေအာင္ကိုက က်မတို႔နဲ႔ တရင္းတႏွီး ျဖစ္ေအာင္ကို တမင္ဆက္ဆံေနရပံုပါပဲ။
No comments:
Post a Comment