ကာတြန္းဆရာႀကီး နံ႔သာရဲ႕ တကြက္ ကာတြန္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ငွက္တေကာင္ဟာ လြတ္လြတ္ လပ္ လပ္ ပ်ံသန္းသြားရမယ့္ အစား ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ပံုေလးပါ။ အဲဒီငွက္က ငွက္တေကာင္မွာ ရွိရမယ့္ အေတာင္ အလက္ေတြ မစံုလင္ေတာ့ဘဲ အေမြးေတြကၽြတ္ၿပီး ဒဏ္ရာပရပြနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္မွာ ခ်ိတ္ ဆြဲထားတဲ့ စာ ရြက္မွာေတာ့ “၄၈ ႏွစ္နဲ႔ ၁၄” ရက္ တဲ့။ ငွက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔မွာလည္း ပံုႏွိပ္စာလံုး တခ်ိဳ႕ ေတြ႕ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကာတြန္းကုိ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိသလို၊ အေတြးမ်ားစြာလည္း ျဖန္႔က်က္မိပါတယ္။ ဒီကာတြန္းေလးက လက္ရွိ စာနယ္ဇင္း ေလာက ႀကံဳေတြ႕ေနရ တဲ့ အေျခအေနကို သရုပ္ေဖာ္ေနသလို၊ အရင္က နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ နလံမထူႏုိင္ေတာ့တဲ့ စာေပ၊ အႏုပညာ အပါအဝင္ သ တင္းဂ်ာနယ္ ေတြရဲ႕ လက္ရွိ အေနအထားကို ျပသေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာေပစိစစ္ေရးႀကီး မၾကာေသးခင္ကပဲ အဆံုးသတ္သြားၿပီ ဆိုတာအားလံုးအသိပါ။ အဲဒီအ တြက္ ျပည္သူလူထု အပါအဝင္ သက္ဆုိင္သူ အားလံုး သာဓုကို ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ ေခၚႏုိင္သလို ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္း မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကတာကလည္း အ မွန္ တရား တ ခုပါပဲ။
တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္စိစစ္ျဖတ္ေတာက္မႈ ဆိုတာႀကီး မရွိေတာ့တာ ဝမ္းသာရမွာပါ။ စာနယ္ဇင္း သမားေတြ အထိုက္ေလ်ာက္ လည္း ဝမ္း သာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ႀကိဳတင္စိစစ္ ျဖတ္ေတာက္မႈ မရွိေတာ့တာက လြဲရင္ ခ်ဳပ္ ကိုင္မႈေတြက ဟိုအရင္ကနဲ႔ ဘာမွ မျခားဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိဳတင္စိစစ္ျဖတ္ ေတာက္ၾက၊ တက္ လာတဲ့ ျပႆနာ ကိုယ့္ဘာသာရွင္းဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
တက္လာတဲ့ ျပႆနာ ဆိုတာလည္း ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဝင္လာမယ္မွန္းမသိတဲ့ အႏၲရာယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳတင္ စိစစ္ ျဖတ္ ေတာက္မႈေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ၁၆ ခ်က္ကို လိုက္နာကို လိုက္နာရမယ္၊ မလိုက္နာရင္ ဘာလုပ္မလဲမေျပာ ဘူး၊အ ေရး ဘယ္လိုယူမလဲ မသိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ျပင္းထန္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြ ထိႏုိင္မလဲ ဆိုတာလည္း မေရရာဘူး ဆိုတဲ့ အေန အထားကို စာနယ္ဇင္းသမားေတြ ရင္ဆုိင္ေနရတာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကာတြန္း နံ႔သာရဲ႕ သတင္းငွက္က ေလွာင္ခ်ိဳင့္ အျပင္ကို ထြက္လာေပမယ့္ မပ်ံႏိုင္ဘဲ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ေထာ့နင္း၊ ေထာ့နင္း ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါကေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ဒီ ၁၆ ခ်က္နဲ႔ မပ်ံႏုိင္ေအာင္ အေတာင္ခ်ိဳး ထားတာလား လို႔ ေတြးခ်င္စရာ ေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ ေတြးမိတာကေတာ့ ၄၈ ႏွစ္လံုးလံုး နလံမထူႏုိင္ေအာင္ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရလို႔ ဒီစာနယ္ဇင္း ငွက္က မပ်ံတတ္ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ ႏုိင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စိစစ္ေရးသက္တမ္း တေလွ်ာက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ေခတ္ ၄ ေခတ္ ခြဲလို႔ရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စိစစ္ေရး ဆိုတာႀကီးကို စၿပီး မ်ိဳး ေစ့ခ်ေပးလိုက္တာကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ(မဆလ) ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေနဝင္းပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ သူအုပ္စိုး စဥ္ကာလ တေလွ်ာက္လံုး စာေပ၊ အႏုပညာ အားလံုးကို ဘယ္လို ျဖတ္ေတာက္ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူေတြရဲ႕ စကား အရ သိရပါတယ္။
မၾကာေသးခင္က ခ်င္းမုိင္ကို အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ေတးေရး ကဗ်ာဆရာ သုခမိန္လႈိင္နဲ႔ စကားစပ္မိေတာ့ အဲဒီေခတ္က စိစစ္ေရးရဲ႕ လုပ္ ကိုင္ ပံုနည္းလမ္းေတြကို သူက ေျပာျပပါတယ္။ နာမည္ႀကီးၿပီး အရမ္း ေရာင္းေနရတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြကို ပိတ္ခ်င္ေတာ့ မထုတ္ရ ဘူးဆိုတဲ့ အမိန္႔ မခ်ဘဲ စာရြက္ ထုတ္မေပးေတာ့တာမ်ိဳး လုပ္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အရင္နာမည္ သိဒၵတၳလႈိင္ကို အစိုးရက မႀကိဳက္ေတာ့ ဒီနာ မည္ မသံုးရဘူးလို႔ အမိန္႔မထုတ္ဘဲ ပံုႏွိပ္စက္ေတြကို ဒီနာမည္ပါလာလို႔ ရိုက္ေပးတဲ့ ပံုႏွိပ္စက္ကို အေရးယူမယ္ဆိုၿပီး လိုက္ေျပာတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း (ဦး) သုခ မိန္လႈိင္က ေျပာျပပါတယ္။
မဆလ ေခတ္မွာ လူျဖစ္ရတဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ စာတပုဒ္၊ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္တုိင္း ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ဝွက္ ေနာက္ကြယ္မွာ ပါေန ႏုိင္သ လဲ ဆိုတာကို ရွာေဖြတတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က သတင္းဂ်ာနယ္ ဆိုတာေတြလည္း မရွိသလို အစိုးရထုတ္တဲ့ ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမံု၊ ဗိုလ္ တစ္ေထာင္၊ လုပ္သား စတဲ့ သတင္းစာေတြက သတင္းေတြကိုပဲ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ မဆလေခတ္ ကုန္ခါနီး ကာလ၊ က်မတို႔ လူငယ္ဘဝ မွာေတာ့ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဝတၳဳတိုေတြ၊ ကဗ်ာေတြ အားေကာင္းခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလကကို စာေရးဆရာေတြ က ဝတၳဳတို ေရႊေခတ္လို႔ကို ေခၚၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏုပညာရွင္ေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ စာေပ အႏုပညာေတြဟာ မထြက္ခင္က အျဖတ္ ေတာက္ ခံရရံုမကဘဲ၊ ထြက္ၿပီး စာအုပ္ ျဖစ္ၿပီး ခ်ိန္မွာေတာင္ စာရြက္ေတြ အၿဖဲခံရတာ၊ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မင္အမည္းေတြ သုတ္ခံရတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ ေတြက တကယ္ကို ရုပ္ဆုိးခဲ့သလို စာေပသမားေတြ၊ အႏုပညာသမားေတြလည္း အေတာ့္ကို ခံရ ခက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ စာေပစိစစ္ ေရး စတင္ခဲ့တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္က်ခ်ိန္မွာ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ သက္တမ္း က ၂၄ ႏွစ္တိတိ ရွိခဲ့ပါၿပီ။
စိစစ္ေရး ေနာက္တေခတ္ကေတာ့ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း မဆလ အစိုးရျပဳတ္က်ၿပီး အိမ္ခဏေစာင့္မယ္ ဆုိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရလက္ ေအာက္ ကာလပါ။ ပိုၿပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလကေတာ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ထုတ္ ေဝ ခြင့္ မရေသးေပမယ့္ စာေပ အႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးက႑ေတြပါတဲ့ အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေတာ့ ထုတ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီေခတ္မွာ စိစစ္ေရး က သူတို႔ မျဖဳတ္မိလိုက္၊ မျမင္မိလိုက္တဲ့ စာေၾကာင္းေတြ၊ စာပိုဒ္ေတြ၊ ကာတြန္းေတြ မဂၢဇင္းထဲ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ပါသြားၿပီဆို ရင္ ေနာက္က လိုက္ၿပီး ၿဖဲခိုင္းတာ၊ ေငြမွင္နဲ႔ သုတ္ခိုင္းတာေတြ လုပ္တုန္းပါ။ ဒါကေတာ့ မဆလေခတ္နဲ႔ မျခားပါဘူး။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေလာက္က ဆိုရင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး လက္ေအာက္ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို က်မကိုယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ ႀကံဳခဲ့ ရပါတယ္။ က်မ အသိ မဂၢဇင္းတုိက္တတိုက္ကို အလည္ေရာက္သြားတုန္း ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီမဂၢဇင္း ရိုက္ၿပီး ျဖန္႔ခါနီးမွ ေနာက္က လိုက္ ၿပီး ေဆာင္းပါးတပုဒ္လံုး အၿဖဲခိုင္းလို႔ စာမ်က္ႏွာ ၁၅ မ်က္ႏွာေလာက္ ရွိတဲ့ ေဆာင္းပါးကို မဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာေတြ၊ ဒီဇုိင္နာ ေတြ၊ ရွိသမွ်လူေတြ အကုန္ ထုိင္ၿဖဲေနၾကရပါတယ္။ က်မပါ စာရြက္ၿဖဲတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္အားဝင္ေပး ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္မွာလည္း စာေရးသူေတြ၊ ကဗ်ာေရးသူေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြဟာ စိစစ္ေရးလက္က လြတ္ေအာင္ ဘယ္လို ေရးမလဲ ဆိုတာ ကို အရင္ စဥ္းစားၿပီးမွ ေရးၾကရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို စာေရးဆရာမ ခက္မာနဲ႔ ေျပာၿပီး ရယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူက “က်မေတာ့ ဝတၳဳတပုဒ္ ေရးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အႏုပညာေျမာက္ ေအာင္ ဘယ္လိုေရးမလဲ ဆိုတာကို မစဥ္းစားႏုိင္ဘူး။ ဒီအေၾကာင္း ေရးရင္ စိစစ္ေရး လြတ္ပါ့မ လား၊ ဘယ္လို လွည့္ပတ္ေရးရင္ လြတ္ႏုိင္မလဲ ဆိုတာ အရင္စဥ္းစားရတယ္” လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။
နားလည္ပါတယ္။ က်မ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ စဝင္ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေစာပိုင္း ကာလမွာေတာ့ သတင္းဆိုတာကို အပတ္စဥ္ဂ်ာ နယ္ တခ်ိဳ႕က ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး ထည့္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေထာက္ေတြ ထားၿပီး ကိုယ္တုိင္ သတင္း လိုက္တဲ့ အဆင့္ မဟုတ္ ေသးပါဘူး။ အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ရွယ္ယာပါသူေတြ၊ တနည္းအားျဖင့္ အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ထုတ္ေဝခြင့္ ရတဲ့သူေတြဟာ စစ္ ေထာက္လွမ္းေရးက ဗုိလ္မႉး၊ ဗိုလ္ႀကီး၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး စသည္ျဖင့္ အဲဒီတုန္းက အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားေတြပါ။ ျပည္တြင္း သတင္းတခ်ိဳ႕ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး ထည့္ တယ္ ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြက စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ရံုးက ရတဲ့ သတင္းေတြကို ထည့္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ကာလက စိစစ္ေရးရဲ႕ ေခါင္သူ ႀကီးက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဗိုလ္မႉး ေအးထြန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ ဆက္ဆံဖူးသူေတြ၊ ဆက္ဆံခဲ့ရသူ ေတြ၊ သူ႔အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ ေဆာင္ ေပးခဲ့ရသူေတြ စာေပနယ္ထဲမွာ ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ မွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။
၂၀၀၁ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အပတ္စဥ္ သတင္းဂ်ာနယ္ တခ်ိဳ႕ ထုတ္ေဝခြင့္ စတင္ ရလာပါၿပီ။ အဲဒီမွာ သတင္းေထာက္ ေတြနဲ႔ သတင္း လုိက္ တဲ့ အလုပ္ေတြ စလုပ္ပါၿပီ။ အဲဒီကာလေတြမွာ သတင္းဂ်ာနယ္တိုက္ေတြ အေပၚ စာေပစိစစ္ေရး ဘယ္လို ဆက္ဆံတယ္၊ ျဖတ္ ေတာက္မႈေတြ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အထူး ေျပာစရာ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီကာလက စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ေရး လုပ္တယ္ ဆိုတာထက္ စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး အလုပ္မ်ိဳးလုပ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္ကြပ္ ေစာင့္ၾကည့္ တာမ်ိဳးလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ စစ္ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ စစ္ ဖိနပ္ေအာက္မွာ စာေပအႏုပညာ ထားလို႔ ျပည္သူေတြ အားလံုး စကားေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေျပာဝံ့တဲ့ အေနအ ထား ခံစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ႀကံဳခဲ့သူတိုင္း သိပါတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ရွယ္ယာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ တခ်ိဳ႕ ရပ္နားရ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ခဏတာ စစ္ေဆးခံရၿပီး ျပန္ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အ ေန အထားေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ယႏၲရား ရပ္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း စာေပ စိစစ္ေရး ေခါင္သူႀကီး ဗိုလ္မႉးေအး ထြန္းနား သြားၿပီး လက္ရွိ ဒုတိယ ညႊန္ၾကားေရးမႉး တာဝန္ယူထားတဲ့ ဗိုလ္မႉးေဟာင္း ဦးတင့္ေဆြ ေခါင္သူႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာအ ပတ္ စဥ္ သတင္းဂ်ာနယ္ ထုတ္ေဝခြင့္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရခဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ ၄၀ ေလာက္ ကင္းကြာခဲ့ တဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ ေခတ္ ဆိုတာကို ျပန္လည္ စတင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ လူေတြ ဆာငတ္ေနတဲ့ သတင္းဆိုတာကိုလည္း အထိုက္အ ေလွ်ာက္ ျမည္းစမ္းခြင့္ရလာ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး သိတဲ့ အတုိင္း တပတ္ႀကိဳတင္ျဖတ္ေတာက္ ခံရလို႔ သိုးသြားတဲ့သတင္းေတြ၊ ပုပ္ေနတဲ့ သတင္းေတြ၊ အဂၤါမ စံုတဲ့ သတင္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာလည္း စာေပသမားေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ အပါအဝင္ သတင္း မီဒီယာသမားေတြဟာ စာေပ စိစစ္ေရးကို ဘယ္ လို ဆက္ဆံခဲ့ရတယ္၊ ဘယ္နည္းေတြသံုးၿပီး ကိုယ္အဆင္ေျပေရး အတြက္ ဝင္ခဲ့ရတယ္၊ မမွ်တမႈေတြ၊ မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါမႈေတြ ရွိခဲ့တယ္ ဆုိတာ တကယ္ ခံစားခဲ့ရသူေတြမွာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြနဲ႔ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေျပာရဲပါတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ယႏၲ ရား မရပ္ခင္ က တည္းကစၿပီး သတင္းဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ တေယာက္ အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ရတဲ့ က်မမွာလည္း ျမင္ရ၊ ၾကားရ၊ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေထာက္အ ထား ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
မဆလေခတ္က စခဲ့တဲ့ ေခတ္သံုးေခတ္ စာေပစိစစ္ေရးေၾကာင့္ ျမန္မာ့မီဒီယာေလာက အေမွာင္တုိက္ထဲ က်ခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ျငင္းႏုိင္မယ္ မထင္ ပါဘူး။ ကေလာင္ေတြ ရိုက္ခ်ိဳးခံရ၊ အႏုပညာေတြ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရ၊ သတင္းအေမွာင္ခ် ခံခဲ့ရတဲ့ ကာလဟာ ႏွစ္ ၅၀ နီးပါး ၾကာခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီ ကာလေတြမွာ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ စာေပစိစစ္ေရး ရံုးႀကီးကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တျမည့္ျမည့္ႀကီး ထြား လာတဲ့ ျခအံုႀကီးနဲ႔ တူခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဒီျခအံုႀကီးကို အခု ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရလက္ထက္ မွာ ၿဖိဳပစ္ဖို႔ မီဒီယာေလာကသား အားလံုး ႀကံစည္ေနၾကပါၿပီ။ ၿပိဳလည္း ၿပိဳသင့္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီအတုိင္း ဘယ္လိုမွ ဆက္ထား လို႔ မရ ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေနာက္ျပန္မလွည့္လိုတဲ့ အစုိးရအဖြဲ႕ဝင္ တခ်ိဳ႕အပါအဝင္ အားလံုး လက္ခံလာပါၿပီ။ အစိုးရတက္ခါစ အေစာ ပိုင္းကာလ မွာပဲ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္အမ်ိုးအစား တခ်ိဳ႕ကုိ တင္ထုတ္ကေန ထုတ္တင္ စနစ္ က်င့္သံုးေစခဲ့တာကေန စတင္ၿပီး စိစစ္ေရးအ ေျပာင္းအလဲ တခ်ိဳ႕ လုပ္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အႏုပညာငွက္တခ်ိဳ႕ကို လြတ္လပ္ခြင့္ နည္းနည္း ေပးလိုက္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။
အခုေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ခ်န္ထားေသးတဲ့ သတင္းငွက္ကေလးကိုပါ ေလွာင္ခ်ိဳင့္အျပင္ကို လႊတ္ေပး လိုက္ပါၿပီ။ ၄၈ ႏွစ္နဲ႔ ၁၄ ရက္တိတိ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ထားၿပီး နည္းမ်ိဳးစံု ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ သတင္းငွက္ကေလးဟာ ကာတြန္း နံ႔သာ ဆြဲထားသလိုပဲ အေတာင္ ပံပါေပ မယ့္ နာလံမထူေသးလို႔ မပ်ံႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒီငွက္ကို အခ်ိန္မေရြး လက္နဲ႔ယူၿပီး ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ျပန္ထည့္ႏုိင္ ပါေသးတယ္။
သတင္းငွက္ကေလးကို နာလံထူေအာင္ ကုသရဦးမယ္။ ဒီငွက္ကေလးရဲ႕ အေတာင္ျပန္ေကာင္းသြားေအာင္ ကုသေပးႏုိင္သူေတြကကု သေပး ခ်င္တဲ့ ေစတနာလည္း ရွိဦးမွ ဒီငွက္က နာလံထူခြင့္ရမွာပါ။ ေစတနာမရွိရင္ေတာ့ ဒီငွက္က ပ်ံဖို႔ ေဝးလို႔ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ျပန္ေရာက္ သြားပါလိမ့္ မယ္။ ကုသေပးရမယ့္ သူေတြထဲမွာ တာဝန္အရွိဆံုး သူေတြကေတာ့ ဒီငွက္ကို အျပင္ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ငွက္ကိုယ္ တုိင္ ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငွက္ဆိုတာကို သတိရၿပီး အေတာင္ေကာင္း သြားတာနဲ႔ ပ်ံႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာပါ။
သတင္းမီဒီယာ ငွက္ကေလး အေတာင္ျပန္ေကာင္းသြားၿပီး အျမင့္ဆံုးကို ပ်ံသန္းႏုိင္မွပဲ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္ ရၿပီလို႔ ေျပာႏုိင္ၿပီး နတ္လူ အား လံုး သာဓု ၃ ခါတိတိ ေခၚႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ။
No comments:
Post a Comment