သူလုိကုိယ္လုိ ဒႆန ဆရာတပည့္

မဇၥ်ိမသတင္းဌာန

ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ ေမာင္ဝဏၰတုိ႔ က်န္းမာေရးအေျခအေန မေကာင္းလွဟု သတင္းၾကားကတည္းက နာေရးသတင္းအတြက္ ရသမွ် စုေဆာင္း ျပင္ဆင္ထားမိပါသည္။ ဆရာခင္ေမာင္ဝင္း ဆုံးသည့္ညမွာပင္ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းကုိ လြန္းထားထား အဖုိးေယာကၡမ သခင္ေက်ာ္စိန္-ေဒၚမိမိၾကီးတုိ႔ ျပည္သူ႔စာေပတုိက္က ၁၉၆၁ ထုတ္ Who's Who in Burma ႏွင့္ myanmarbookshop စသည့္ အင္တာနက္ အေထာက္အထားမ်ား သုံးကာ မဇၩိမအတြက္ ဤသုိ႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။

“ဒႆနဝင္း ကြယ္လြန္’’ ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ယခုလ ၉ ရက္ေန႔ ရက္စဲြ တပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ …

မဆလေခတ္ ပညာေရးဝန္ၾကီးႏွင့္ သံအမတ္ၾကီးေဟာင္း ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္း (ဒႆနေဗဒ) ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အသက္ ၈၁ ႏွစ္ အရြယ္ ဇန္နဝါရီ ၉ ရက္၌ ကြယ္လြန္သည္။ မကြယ္လြန္မီ ႏွစ္ပုိင္းအထိ ဝင္ဆာ (ရွင္ေစာပု) လမ္း သံတမန္ေက်ာင္း ေကာလိပ္အၾကိဳသင္တန္း (Pre-Collegiate Program) တြင္ ၇ ႏွစ္ၾကာ ဒႆနိကေဗဒကုိ ပုိ႔ခ်ေပးခဲ့သည္။

မႏၲေလး လက္ဆည္ကန္ရပ္တြင္ ၁၉၂၉ ေအာက္တုိဘာ ၇ က ေမြးၿပီး သမၼတေဟာင္း ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္၏ ေယာက္ဖျဖစ္သည္။ Some philosophical problems in contemporary Burma : a study in the comparative philosophy of culture စာတမ္းျဖင့္ ၁၉၅၈ တြင္ ေယးလ္တကၠသုိလ္မွ ပါရဂူဘြဲ႔ ရရွိသည္။ ၁၉၅၃ မွစ၍ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ သဘာဝတၱေဗဒႏွင့္ တကၠေဗဒဌာန (ေနာင္ ဒႆနိကေဗဒဌာန) တြင္ နည္းျပမွ ပါေမာကၡထိ တာဝန္ထမ္းခဲ့ၿပီး မႏၲေလးေဆာင္ အေဆာင္မႉးလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၂ တြင္ ပညာေရးတကၠသုိလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ၁၉၇၄ တြင္ ပညာေရးဝန္ၾကီး ၊ ၁၉၈ဝ မွ ၁၉၈၉ ထိ ျပင္သစ္ႏွင့္ အိႏၵိယ၊နီေပါတြင္ ျမန္မာသံအမတ္ (၁၉၈ဝ-၁၉၈၉) တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

အသုံးလုံး စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈကုိ ဦးစီးခဲ့ၿပီး ေဒသေကာလိပ္ႏွင့္ တကၠသုိလ္ စာေပးစာယူတန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ေရးကုိ အစပ်ိဳးခဲ့သည္။ သူ ဝန္ၾကီးျဖစ္ခ်ိန္ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ ၁၉၇၆ မႈိင္းရာျပည့္စသည့္ ေက်ာင္းသားအုံၾကြမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။ ၁၉၈၂ တြင္ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္(ပထမဆင့္) ခ်ီးျမႇင့္ခံရသည္။ ၁၉၉၉ မွ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဒႆနိကေဗဒ ဌာန ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါေမာကၡအျဖစ္ ပါရဂူက်မ္းစာမ်ားကို ၾကီးၾကပ္ေပးခဲ့သည္။

အေျခခံ ယုတၱိေဗဒစာအုပ္ (ဆန္းလြင္ႏွင့္တြဲ၍) ၊ လူ၊ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ဒႆနရႈေထာင့္ (၁၉၉၈)၊ အေတြးသစ္ကို ဖန္တီးခဲ့သူမ်ား (၂ဝဝ၆)၊ အေနာက္တုိင္းဒႆနေဗဒကုိ ျမန္မာ့မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ျခင္း (၂ဝဝ၈)၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေသာ အေ႐ွ႕တိုင္းအေတြးအေခၚ (၂ဝ၁ဝ ဒီဇင္ဘာ) စသည့္ စာအုပ္မ်ား ေရးသားခဲ့ကာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ The Psychology of the Burmese Language, Logical Positivism စသည့္စာတမ္းမ်ား ျပဳစုခဲ့သည္။ ေဇာ္ဂ်ီ၏ ပေလးတုိးနိဒါန္းကုိ တည္းျဖတ္ေပးခဲ့သည္။

ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ား ၾကီးစုိးရာ ဒႆနိကေဗဒဌာနတြင္ ဗုဒၶအေတြးအေခၚႏွင့္ ႐ုိးရာအျမင္မ်ား ေလ့လာေရးကုိ လမ္းထြင္ေပးခဲ့သူတဦး ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေသာ အျခား ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္း (သခ်ၤာ၊ အသည္း) တုိ႔ႏွင့္ ကြဲျပားေစရန္ သူ႔ကုိ ဒႆနဝင္းဟု ေခၚၾကသည္။ နႏၵာသိန္းဇံ (ပါေမာကၡ ေဒါက္တာသိန္းဇံ)၊ ေမာင္ၾကည္သစ္ (ပါေမာကၡ ဦးေအးေက်ာ္)၊ ဒါ႐ုိက္တာ ေမာင္ဝဏၰ၊ ျမင့္သန္း စသူတုိ႔၏ ဆရာျဖစ္သည္။

အေမရိကေရာက္ ေျမးတပည့္တေယာက္ ေရးသည့္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္စာကုိလည္း က်ေနာ့ဘေလာက္တြင္ တင္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ မႏၲေလး ၁၅ဝ ျပည့္ မဂၢဇင္းထဲက ဦးခင္ေမာင္ဝင္းေရးသည့္ “လက္ဆည္ကန္ရပ္တြင္ ျပန္ရွာမေတြ႔ေတာ့သည့္ မႏၲေလးကုိ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ မႏၲေလးအသင္းတြင္ ျပန္ေတြ႔ပါသည္” ဆုိသည့္ စာသားကုိ ခဏခဏ ဆင္ျခင္ရင္း ေရႊျပည္ေတာ္ကုိ တမိေပေတာ့မည္။


(၂)
ေနာက္ေန႔တြင္ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံကုိ ဆက္သြယ္မရ၍ ထုိသတင္း မတင္ျဖစ္ပါ။ ေနာက္ရက္တြင္ ေမာင္ဝဏၰပါ လုိက္သြားေတာ့သည္။ တမလြန္တြင္ သူ႔ဆရာၾကီးနဲ႔ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ႏွီးေႏွာေနမလား၊ ညီ သုေမာင္၊ ေယာက္ဖေတာ္ ဆရာေအာင္ျပည့္တုိ႔နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖုိ႔ လုပ္ေနမလားေတာ့ မသိ။

ေမာင္ဝဏၰ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲ့ေသာ ဦးခင္ေမာင္ဝင္း ၈ဝ ျပည့္ ကန္ေတာ့ပြဲအေၾကာင္း အထီးက်န္လြတ္ေျမာက္မႈ ဆုိသည့္ ေဆာင္းပါးေလးပင္ ဒႆနဝင္း ဆုံးခ်ိန္က က်ေနာ့ facebook တြင္ ျပန္တင္ထားမိေသးသည္။

“ေသမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕ ခံစားမႈပါ။ က်ေနာ္ စိုးရိမ္ေနတာက နာမွာကိုပါ။ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အတန္အသင့္ ခံစားရတာက သဘာဝပါပဲ။ အိပ္ရာထဲ ပက္လက္လဲၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ကုိယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ နာနည္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ ေၾကာက္ပါတယ္” ။

ထုိစာကုိ ဖတ္မိေတာ့ မဆုံးခင္ ကင္ဆာေဝဒနာ အေတာ္ခံသြားရရွာေသာ ဦးဝဏၰႏွင့္ မိသားစု၏ ပရိေဝဒကုိ အေတာ္စာနာမိပါသည္။ ထုိစကားမ်ဳိး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ဆုံးစဥ္က အန္တီေဒၚခင္ရီကုိ က်ေနာ့အဖြား လူထုေဒၚအမာ ေျပာဖူးသည္ကုိလည္း ျပန္ၾကားလာသည္။ အဖြားသည္ မေသမီ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနစဥ္ကတည္းက ေသရင္ လူမမာၾကီး လုပ္မေနရဘဲ၊ ျမန္ျမန္ေသခ်င္တယ္ ဆုိသည့္ စာမ်ဳိး စကားမ်ဳိး မၾကာမၾကာ ေျပာဖူးေရးဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ မေသခ်င္ေသးဟု အားတင္းထားဆဲမွာပင္ ခႏၶာႏွင့္ ဇရာက သူ႔အလုိ မလုိက္ခဲ့ေခ်။ ေနာက္ အဖြားမဆုံးခင္ တလေလာက္က ေမာင္ဝဏၰတုိ႔ မိသားစု မႏၲေလးလာရင္း ဝင္ကန္ေတာ့စဥ္က အဖြားက သား ကုိဝဏၰတုိ႔ ဖတ္ဖုိ႔ဟု လက္မွတ္ထုိးၿပီး စာအုပ္လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္သည့္အေၾကာင္း လက္မွတ္ပုံေလးႏွင့္တကြ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္တြင္ ေမာင္ဝဏၰေရးခဲ့သည္ကုိလည္း ျပန္စဥ္းစားမိပါသည္။

“ဒီေန႔မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္းကို ေရေဝးမွာ သၿဂၤ ိဳဟ္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးက ၈၂ ႏွစ္ပါ။ ေမာင္ဝဏၰကေတာ့ ဆရာ့ေနာက္ကို တပည့္လိုက္သြားပါတယ္။ ဆရာၾကီးကို သၿဂၤ ိဳဟ္ၿပီးလို႔ ျပန္အထြက္မွာ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ အေလာင္းက ေရေဝး ေရာက္လာပါတယ္။ အင္မတန္မွ ရင္နင့္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး ေနာက္မၾကံဳပါရေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္" ဆုိေသာ ဝီးကလီးအလဲဗင္းဂ်ာနယ္ပါ ခ်စ္ဦးညိဳ (ဒႆနိက မဟာဝိဇၨာ) ၏ စကားက အေတာ္ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းပါသည္။ ဆရာတပည့္ နာေရးအေၾကာင္း ဦးျမင့္သန္းဆီ ဆရာကုိတာ အီးေမးလ္ပုိ႔ၿပီးေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္ အေၾကာင္းမၾကားလုိေတာ့ပါ။


(၃)
ေမာင္ဝဏၰ၏ ပန္းေတြနဲ႔ေဝ၊ ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ၊ ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕၊ ခုနစ္စဥ္အလြမ္း စသည့္ အခ်စ္အလြမ္းကားမ်ားကုိ ျမန္မာ့႐ုပ္သံက မၾကာခဏျပဖူးေသာ္လည္း စိတ္တြင္ သိပ္မစြဲလွပါ။ မဆလေခတ္က တကၠသုိလ္ေနာက္ခံ အခ်စ္နဲ႔ သစၥာတရား ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးမွာ တကၠသုိလ္ေတြ ေခတ္ပ်က္ေနသည့္ ၂၁ ရာစု အျမန္ေခတ္တြင္ သိပ္လမုိင္းမကပ္ဟု ထင္မိသည္။ စိတၱဇ ဇာတ္႐ုပ္ ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္းကုိ ျပလွ်င္ ပုိစိတ္ဝင္စားမိမည္ ထင္ပါသည္။

ဇာခန္းဆီးေနာက္ကြယ္မွာကလည္း ေအးေအးသင္းကုိ ပိတ္ထား၍ ျပမျဖစ္ေသး။ ဓာတ္ခဲကုိ ကုလားကားဆန္သည္ ေအာက္ေမ့၍ မၾကည့္ျဖစ္ပါ။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ထုိကားလူၾကိဳက္မ်ားလြန္း၍ စိတ္ဓာတ္က်သည္ဟု ဂ်ဴနီယာဝင္း စာတြင္ ဖတ္လုိက္ရသည္။ လြမ္းေအာင္ ရယ္တတ္သူကုိ သြားၾကည့္စဥ္က ေရခဲမုန္႔ကုိ ထန္းညက္ႏွင့္ စားရသလုိ အီလည္လည္ႏုိင္လြန္းလွ၍ ယခု ျပည္သူ႔ေခတ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မႉးၾကီး ဦးေမာ္လင္းတုိ႔ လင္မယားႏွင့္ သမၼတ႐ုံထဲ ထုိင္ၿပီး ရယ္လုိက္ငုိက္လုိက္ လုပ္ေနရသည္ကုိ သတိရမိပါသည္။

ဆရာက သူတုိ႔ေခတ္ပုံစံ ဟဲဗီးဒရာမာ အရမ္းခံစားရသည့္ ဇာတ္႐ုပ္မ်ဳိးကုိ ယခုေခတ္ လူငယ္ေတြနဲ႔ သုံးျပလုိက္တာ ေခ်ာ္သြားသလား ထင္မိပါသည္။ ေနာက္ဆုံးလက္ရာ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊးကေတာ့ ဝတၳဳကုိ မမီႏုိင္ေတာ့ဟု ၾကားရသည္။ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနသည့္ အရြယ္လြန္ စူပါစတားမ်ားႏွင့္ ႐ုိက္ရသည့္ ဒုကၡဟုသာ ေတြးမိသည္။ ဘာေျပာေျပာ ကုလားကားလုိ ႐ုိက္ေနေသာ သက္ၾကီးပု ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ေပၚတြင္ သူတုိ႔မိသားစု ေက်းဇူးက ၾကီးပါသည္။

“ေမာင္ဝဏၰဟာ နံပါတ္တစ္၊ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီကို တန္ဖိုးထားသူတဦး ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းတုန္းကထက္ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပိုတန္ဖိုးထားတတ္သူ ျဖစ္တယ္။ နံပါတ္ႏွစ္က သူ႔ကိုယ္သူ သူလိုငါလို သေဘာထားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ သူလိုငါလို ခံယူထားတာက ၾကည့္တဲ့သူရဲ႕ အျမင္မွာ သူလိုငါလို မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အလြန္ၾကီးက်ယ္ျခင္းကို ျပန္ျမင္ေစတယ္...” ဟု ခ်စ္ဦးညိဳ၏ သုံးသပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္စိန္ေသာင္းႏွင့္ မႏွင္းရည္ ဝတၳဳမ်ား စာအုပ္ေစ်းက စုစည္းထုတ္စဥ္က ဖတ္ၾကည့္ကာ မစြဲလွေပ။ အေရးသြက္သည္ဟုသာ ခံစားမိသည္။ အၾကိဳက္ေတြ႔သည္က ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းထဲက သူလုိကုိယ္လုိ ေမာင္ဝဏၰ အခန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္က လူ႔ထိပ္သီးတုိ႔ထုံးစံ ငါႏွင့္ငါသာ ႏႈိင္းစရာဟု ဘဝင္နထင္ေရာက္ၿပီး ေတာေရးေတာင္ေရးေတြ လုပ္လြန္းၾကေသာ ေခတ္ပ်က္ၾကီးတြင္ သူ႔ဘဝကုိ ႐ုိး႐ုိးေလး လူေတြၾကား ခ်ျပရဲေသာ ေမာင္ဝဏၰစာက ထူးေနေတာ့သည္။

ထုိ႔ျပင္ သူျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ေခတ္ကာလႏွင့္ ေဒသေတြ၊ ေတြ႔ၾကံဳရသည့္ လူေတြအေၾကာင္း သူျမင္သည့္အတုိင္း ေဖာက္သည္ခ်ျပသည္ကလည္း မဆလေခတ္ လူမႈစီးပြားသမုိင္း ေလ့လာသူမ်ားအတြက္ တန္ဖုိးၾကီးသည္။ စာေပလုပ္သားညီလာခံမွာ စာေရးဆရာေတြ “ေသာက္ေသာက္လဲ” ျဖစ္ကုန္သည္ဆုိသည့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္က ၿပံဳးခ်င္စရာ။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာက အရက္ေသာက္ ေတေလခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေတြကုိ အႏုပညာသည္၏ ဘဝဟု အထင္ၾကီးေအာင္ အမႊမ္းတင္ ေရးသူမဟုတ္ပါ။ သားအရြယ္ တူအရြယ္ လူငယ္မ်ား ဆင္ျခင္စရာ ေတြးစရာေတြကုိလည္း ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ ေျပာထားခဲ့ပါသည္။

“ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ "ဦး" ခင္ေမာင္ဝင္း (ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါေမာကၡ ) က " ခင္ဗ်ားက ေလာဂ်စ္တုိ႔၊ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီတို႔ကို လူမ်ားမ်ား အသံုးခ်လို႔ရေအာင္ ၾကိဳးစားတာ က်ေနာ္ သိပ္ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ။ တကယ္က လူေတြအားလံုးဟာ ေန႔တိုင္း ေတြးေနၾကတာပဲ။ ေန႔တိုင္း ေလာဂ်စ္တို႔၊ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီတို႔ကို သံုးေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔သံုးေနတာက ေလာဂ်စ္ပါ။ သူတို႔ေတြးေနတာ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီပါလို႔ သတိမထားမိၾကဘူး။ ခင္ဗ်ားက အဲသလို သတိထားမိေအာင္ ေရးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ သိပ္ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ" လို႔ ေျပာပါတယ္ ။ ...” (ေမာင္ဝဏၰ၏ အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီမွ)။

ယုဒသန္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ေဒါက္တာလွဘူး၊ ပါေမာကၡ ေကအင္ ကား စသည့္ ေရွ႕ေဆာင္ ျမန္မာဒႆန ဆရာမ်ားက ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ မႈိင္းဖုံးေနဆဲ ျမန္မာစာတတ္ ျပည္သူမ်ားကုိ အလင္းဖြင့္ မေပးႏုိင္ခဲ့သည့္ တာဝန္ကုိ မုိးထဲေရထဲတြင္ ႏုိင္သေလာက္ ထမ္းခဲ့သည့္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္း၊ ေဒၚေမတင္ထြတ္၊ ေဒၚခင္ဆက္ရီ၊ ဘရာသာေဖေအာင္မွသည္ ဆန္းလြင္၊ နႏၵာသိန္းဇံ၊ ေမာင္ၾကည္သစ္၊ ေမာင္ကုိသီ စသည့္ ျမန္မာ အေတြးအေခၚစာေရးဆရာမ်ားကုိ ေလးစားပါသည္။

“ဆရာၾကီးေျပာေလ့ရွိသည္မွာ ေဆြးေႏြးျခင္းဟူသည္ အေျဖတစ္ခုတည္းရရန္ မဟုတ္ဟူလို။... ဆရာၾကီးသည္ ပညာကို လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔မ်ဳိးဆက္မ်ားအဖို႔ကား ေရွးေရွးမ်ဳိးဆက္တို႔ထက္ ျပန္႔ပြား တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ရန္တည္း။... သမုဒၵရာဝမ္းတထြာအတြက္ ေျပးရင္းလုိက္ရင္း မိမိတို႔အတြက္ေရာ အမ်ားသူငါအတြက္ပါ တုိးတက္ေအာင္ျမင္ေစႏုိင္သည့္ ပညာလမ္းကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားရသည္မွာ ၾကာလွၿပီ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ကား ၾကာေလေလ ဆုတ္ယုတ္ေလျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ မ်ဳိးဆက္တဆက္ လြန္ေလတုိင္း နလပိန္းတုံးဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေဝးေလေလ ျဖစ္လိမ့္မည္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ေတြးေခၚရမည္။ ေဆြးေႏြးရမည္။ က်ေနာ္တုိ႔အနာဂတ္အတြက္ ေနာက္ေနာင္ မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ လုပ္ၾကရမည္ကို အဟုတ္ပင္ လုပ္ၾကရေပလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေလာ” (ေမာင္ေအာင္ေကာင္း၏ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြးေခၚရမည္မွ)