တိမ္ေကာေနတဲ့ ရပ္မိရပ္ဖ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ျပာဖံုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး လကၡဏာမ်ား

မင္းေကာင္းခ်စ္

လူတဦးတေယာက္အတြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ပိုင္ဂုဏ္ရည္၊ လူမ်ိဳး အမွတ္အသား၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ (National Identities) ေတြဆိုတာ တခုတင္မကဘဲ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဓိကလူမ်ဳိး ၈ မ်ိဳးနဲ႔ လူမ်ိဳးငယ္စုေတြ ေပါင္းရင္ လူမ်ိဳးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိေနေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြ အပါအ၀င္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြကလည္း ရာေက်ာ္မက ေထာင္ခ်ီရွိႏိုင္တာေပါ့။

ဥပမာတခ်ိဳ႕ေဆာင္ရရင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြ (Burma’s National Identities) ကေတာ့ …

(၁) ဂါရ၀ထားတတ္ျခင္း၊ (၂) ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္း၊ (၃) ေအးခ်မ္းစြာေနလိုျခင္း၊ (၄) ခင္မင္ေဖာ္ေရြျခင္း၊ (၅) ယိုင္းပင္းကူညီတတ္ျခင္း၊ (၆) ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ျခင္း၊ (၇) သည္းခံတတ္ျခင္း၊ (၈) အားနာတတ္ျခင္း၊ (၉) ယံုၾကည္တတ္ျခင္း၊ (၁၀) သနားၾကင္နာတတ္ျခင္း၊ (၁၁) ခြင့္လႊတ္တတ္ျခင္း၊ (၁၂) ေရာင့္ရဲတတ္ျခင္း၊ (၁၃) မဟုတ္မခံတတ္ျခင္း၊ (၁၄) ရဲရင့္ျခင္း၊ (၁၅) သစၥာေစာင့္တတ္ျခင္း၊ (၁၆) ကတိတည္ၾကည္ျခင္း၊ (၁၇) ဇြဲႀကီးျခင္း၊ (၁၈) ဝီရိယေကာင္းျခင္း၊ (၁၉) ေက်းဇူးသိတတ္ျခင္း၊ (၂၀) လႉဒါန္းစြန္႔ႀကဲလိုစိတ္ထက္သန္ျခင္း၊ (၂၁) ႐ုိးသားျခင္းတို႔ပါပဲ။

လူ႔ေလာကမွာ လူပုဂၢိဳလ္တဦးဟာ လူလူခ်င္းဆက္ဆံရာမွာ ဂါရဝတရားမရွိဘူး၊ ေဒါသခက္ထန္လြယ္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ေလ့ရွိတယ္၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈမရွိဘဲ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ အၿမဲတေစ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုျပဳမူ ေစာ္ကားတတ္ရင္ ႐ုိင္းစိုင္းတဲ့လူလို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။

အဲ့ဒီလိုပါပဲ၊ အရပ္ေဒသတခု၊ တိုင္းႏိုင္ငံတခုမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရတရပ္ဟာ ရပ္မိရပ္ဖ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြကို အေလးမထားဘူး၊ ပညာရွင္ေတြကို ေနရာမေပးဘူး၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ အႏိုင္က်င့္ အၾကမ္းဖက္ေလ့ရွိတယ္ဆိုရင္ အုပ္စိုးသူ အ႐ုိင္းအစိုင္း ပညာမဲ့ အာဏာရွင္အစိုးရလို႔ သတ္မွတ္ၾကသလို သူတို႔ ဗိုလ္က်အုပ္စိုးတဲ့ ႏိုင္ငံဟာလည္း ႐ုိင္းစိုင္းနိမ့္က်သြားေတာ့တာပါပဲ။

ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ မင္းမူႀကီးစိုးခြင့္ ရသြားတာမို႔ အထက္မွာ ေရးျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ အမ်ားအျပားဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားေနတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာ ဂါရဝတရားကို အေျခခံတဲ့ လူႀကီးသူမ၊ ရပ္မိရပ္ဖေတြရဲ႕ ထိန္းေက်ာင္းေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေကာင္း ၂ ရပ္ ပါဝင္သြားတာကို ဝမ္းနည္းစြာ ေတြ႔ရပါတယ္။

“ေဟ့.. မဆိုင္သူ မကပ္နဲ႔ကြေနာ္၊ မင္းတို႔မယားေတြ မုဆိုးမျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ေဘးဖယ္ေနၾက” လို႔ ႀကိမ္းေမာင္းေအာ္ဟစ္ရင္း ေသနတ္တရမ္းရမ္းနဲ႔ ဓားျပတိုက္ေနတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းကို ႐ုပ္ရွင္ဗြီဒီယိုေတြထဲမွာ စာဖတ္သူတခ်ိဳ႕ ၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။ အကာအကြယ္မဲ့ေနတဲ့ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲမွာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ၿပီး အတြင္း၀န္႐ုံး ေလွခါးအတိုင္း ဘရင္းဂန္းေသနတ္ေတြရမ္းၿပီး ပစ္ခတ္ရင္းေျပးဆင္းလာတဲ့ ဂဠဳန္ဦးေစာ ေစလႊတ္လိုက္တဲ့ လူသတ္သမားအုပ္စုဟာလည္း အဲ့ဒီလို သေဘာရတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈစကားေတြ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တာပါပဲ။

အဲ့ဒီလိုပါပဲ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းဟာလည္း စစ္တပ္ဆိုတာ ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္မေဖာက္ဘူး … ပစ္ရင္ တည့္တည့္ မွန္ေအာင္ပစ္တာလို႔ ျပည္သူလူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အေၾကာက္တရား၀န္းက်င္ အရိပ္မည္းႀကီးကို ဖန္းတီးလို႔ ဗိုလ္က်အႏုိင္က်င့္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

မိမိမွာရွိတဲ့ လက္သည္း၊ အစြယ္၊ ဦးခ်ိဳ စတဲ့ လက္နက္ကိုသာ အားထားၿပီး ႀကီးႏုိင္ငယ္ညႇဥ္း သတ္ျဖတ္စားေသာက္ေလ့ရွိတဲ့ ေတာ႐ုိင္းဥပေဒသလို ဓားလွံေသနတ္ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ လူလူခ်င္း အႏုိင္က်င့္ ဗိုလ္က်တတ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အေမွာင္ေခတ္တေလ်ွာက္လံုးမွာ သူတို႔ မတရားလုပ္တာကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့သူေတြကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲ၊ အလုပ္ျဖဳတ္၊ ဘ၀ပ်က္ေအာင္လုပ္ျပၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ အမိန္႔နာခံေအာင္ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ရဲတဲ့ သတၱိေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာမွန္း သိေပမယ့္ ေခါင္းငံု႔လက္ခံတဲ့ အေလ့အထေတြနဲ႔ အသားေသလာခဲ့ၾကရတာပါ။

ဗိုလ္က်သူတိုင္း က်င့္သံုးေလ့ရွိတဲ့ နည္းနာက လက္နက္အင္အား၊ ေငြအင္အား၊ စီးပြားအင္အား၊ အသိုင္းအဝိုင္းအင္အား၊ အသိပညာအင္အား၊ ကာယဗလအင္အား စတဲ့ မိမိကအားသာတဲ့ အင္အားတခုခုကိုသံုးၿပီး တဘက္လူကို အႏုိင္ယူ မင္းမူၿပီး မလွန္ႏိုင္ေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္လို႔ အေၾကာက္တရားေတြ ဖန္တီးတဲ့ နည္းလမ္းပါပဲ။ ဗိုလ္က်စီးပိုးမႈဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သီလခ်ိဳ႕ယြင္းမႈနဲ႔ ဉာဏ္ရည္နိမ့္က်မႈရဲ႕ ျပယုဂ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို က်ားကန္ ေထာက္ကူေပးႏိုင္ေအာင္ တပ္မေတာ္အရာရွိေတြကို အရပ္ဘက္၊ နယ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေတြမွာ ခန္႔အပ္ေနရာေပးျခင္းကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား မိုက္မဲစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးရလဒ္ကေတာ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အျမင္မေတာ္တဲ့ကိစၥေတြ၊ မလုပ္သင့္တဲ့ အရာေတြကို မေကာင္းျမစ္တား ေကာင္းရာညႊန္လတ္ၾကမယ့္ ရပ္မိရပ္ဖ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာပါပဲ။

ေခါင္ကအစ မိုးမလံုေလေတာ့ အထက္အမိန္႔ကိုသာ မဆင္မျခင္ နာခံတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာပဲ ခံခဲ့ရသလို ငါ့အလွည့္က်ရင္ စားမယ္ဝါးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ အက်င့္သီလ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္အမ်ားစုက အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေနရာရလာေတာ့ တတ္သိပညာရွင္ေတြ၊ ရပ္မိရပ္ဖေတြကို မေလးမစား အဂါရဝတရားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံ၊ မသင့္ေတာ္လို႔ အႀကံေပးရင္ လက္မခံ၊ ဖားယားကပ္ရပ္သူေတြကို ေနရာေပး ေျမႇာက္စား၊ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္တဲ့သူဆိုရင္ ေခ်ာင္ထိုးဖိႏွိပ္ အလုပ္ျဖဳတ္ စတဲ့ အေၾကာက္တရားဝန္းက်င္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့ ရပ္မိရပ္ဖ လူႀကီးသူမေတြ၊ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ အားလံုးလိုလိုဟာ အရပ္ထဲရြာထဲမွာ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီလို ရပ္မိရပ္ဖ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး တိမ္ေကာဆိတ္သုဥ္းသြားတာဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲေဟာင္း ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ မင္းမူဗိုလ္က်တဲ့ေခတ္မွာ အဆိုးဝါးဆံုး အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီေခတ္ဆိုးအတြင္းမွာ တပ္ေထာက္လွမ္းေရးက တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ေလာက္ကို ဗ်ဴဟာမႉးေတြ၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးအဆင့္ရွိသူေတြက ေၾကာက္ၾကရတာကိုး။ မေၾကာက္လို႔ရမလား .. အဲဒီဗ်ဴဟာမႉးေတြ၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးေတြ၊ တိုင္းမႉးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မဟုတ္တ႐ုတ္ လုပ္ထားတာေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးကသိၿပီး အညႇာကို ကိုင္ထားတာေလ။

အဲ့ဒီလို ရပ္မိရပ္ဖယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၿပီးခဲ့တဲ့လတုန္းက မိသားစုကိစၥ အေၾကာင္းျပဳလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့ အလြန္ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အုပ္ထိန္းသူမဲ့ေနတဲ့ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျခအေနကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔၀င္ေတြရဲ႕ တာဝန္၀တၱရားေတြထဲမွာ အရပ္ထဲရြာထဲက အျမင္မေတာ္တာေတြ၊ ဥပေဒနဲ႔ မညီညြတ္တာေတြကို ရပ္မိရပ္ဖသဖြယ္ ထိန္းေက်ာင္းပဲ့ျပင္ မွ်မွ်တတ ဆိုဆံုးမ အုပ္ခ်ဳပ္ရမွာ မဟုတ္လား။

အခုေတာ့ အဲ့သလိုမဟုတ္ဘဲ သူတို႔က အရပ္ထဲေနထိုင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ ထုတ္ေပးရတာ၊ အစိုးရ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ရတာေလာက္သာ သူတို႔အလုပ္လို႔ မွတ္ေနပံုရတယ္။ သာေရးနာေရး အေၾကာင္းျပၿပီး ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့ လူမမာေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ ေမြးကင္းစကေလးေတြကို လံုးဝညႇာတာမႈမရွိဘဲ အသံခ်ဲ႕စက္ ေလာ္စပီကာေတြကို မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေန႔ေန႔ညညဖြင့္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေနတာကို တားျမစ္ရေကာင္းမွန္းလဲမသိ၊ တခါတရံ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကဦးေဆာင္ေနတာေတာင္ ေတြ႔ရတယ္။

အရပ္ထဲမွာ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကိုယ္ အိမ္မႀကီးတံခါးတပ္ၿပီး ယာဥ္ဝင္ဖို႔ ဆင္ေျခေလ်ာခင္းၾကတာမ်ား အမ်ားပိုင္လမ္းေပၚထိ က်ဴးေက်ာ္ခင္းေနၾကတာကို ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက တလံုးတပါဒမွ ဝင္မေျပာဘူး၊ လာမတားၾကဘူးေလ။ အရပ္နာရြာနာေအာင္ ဖဲဝိုင္းေထာင္၊ ဇိမ္ခန္းဖြင့္၊ ေလာင္းကစားဒိုင္ကိုင္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းတာသိလည္း မတားျမစ္၊ အေရးမယူဘဲ သိသိနဲ႔ လႊတ္ထားၾကတာေလ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြျဖစ္ေနရတာကို ေလ့လာလိုက္ရင္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ မေကာင္းမႈလုပ္ေနသူေတြက ရဲနဲ႔ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႔ဝင္ေတြကို ေငြနဲ႔ဝယ္ထားလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ အာဏာ၊ အကာအကြယ္ေတြ ျပည့္စံုလံုေလာက္ေအာင္ မေပးထားလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အက်င့္ပ်က္လို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အသိပညာနည္းလို႔ျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားဘက္ရပ္ဖို ့သတၱိမရွိလို႔ျဖစ္ေစ မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။

ေနာက္ထပ္ေရးျပခ်င္တဲ့ ယိုယြင္းၿပိဳက်ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာကေတာ့ “ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း” ပါပဲ။ ေရွးအစဥ္အဆက္ဆက္ကတည္းက ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသား ျမန္မာႏိုင္ငံသူနိုင္ငံသား အားလံုးရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာရပ္ေတြထဲမွာ “ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တယ္” ဆိုတဲ့ လကၡဏာဟာ ထိပ္ဆံုးက ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။

ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တယ္ဆိုတဲ့ လကၡဏာရပ္ဟာ အလြန္က်ယ္၀န္းလွပါတယ္။ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ၊ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ နိစၥဓူဝ ေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္၊ ျပဳမူဆက္ဆံ၊ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္း၊ ေရးသားမႈတိုင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္မႈေနာက္ကြယ္မွာ အဲ့ဒီႏုိင္ငံနဲ႔ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အသိတရား၊ အေတြးအေခၚ၊ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းနဲ႔ စံတန္ဖုိးေတြ ျမင့္မားစြာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳေနတာ မဟုတ္လား။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ယဥ္ေက်းတဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို အၿမဲဂုဏ္ယူခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျခင္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာဟာ အထူးသျဖင့္ အင္တာနက္စာမ်က္နွာ လူမႈကြန္ရက္ေတြေပၚမွာ အလြန္ဆိုးဝါးစြာ နိမ့္က်ယိုယြင္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာေတြမွာဆို လူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရတာေၾကာင့္လည္း ပိုအတင့္ရဲၾကတာေနမွာ၊ ေမာင္ရင္းႏွမ၊ သားအမိ သားအဖ အတူတူ မဖတ္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ႐ုိင္းျပတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဆဲၾကဆိုၾက၊ ပံုေတြတင္ၾကနဲ႔ မိုးမႊန္ေအာင္ ေသာင္းက်န္းေနၾကတာ။

တခ်ိဳ႕က ကိုယ္မူရင္းပံုကို ပ႐ုိဖိုင္းပံုမတင္ဘဲ ေရးၾကဆဲၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ကိုယ့္ပ႐ုိဖိုင္းအမွန္နဲ႔ေတာင္ အဲ့သလို ဆဲဆိုေရးသားတာကို ရွက္ရေၾကာက္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ လူလိမၼာသား ယဥ္ပါး၊ လူမိုက္သား ရမ္းကားသတဲ့၊ အဖယုတ္ေတာ့ ကိုယ္ၾကမ္း၊ အမိယုတ္ေတာ့ ႏႈတ္ၾကမ္းသတဲ့၊ ဆို႐ုိးစကားေတြရွိတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ မိဘဆရာသမားေတြပါ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္တာ ခံရတတ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာထင္ပါရဲ႕ ပ်က္လံုးထုတ္ရင္း သတိေပးတာ … “ျမန္မာေတြက ဆဲရင္းဆဲရင္းနဲ႔ ဆင္းရဲကုန္တာတဲ့” ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ ပစၥည္းဥစၥာ ႐ုပ္ပိုင္းတင္မဟုတ္ဘူး၊ အေတြးအေခၚ အက်င့္စ႐ုိက္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ အားလံုးဆင္းရဲကုန္တာေလ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ ျမန္မာနိုင္ငံကို တကယ္ပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမယ္ဆိုရင္ တိမ္ေကာသြားတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာေတြကို အသစ္တဖန္ ျပန္ေမြးဖြားလာဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ “မလုပ္၊ မ႐ႈပ္၊ မျပဳတ္၊ ေနသာသလိုေန၊ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားရတာ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ မဆိုင္ရင္ဝင္မ႐ႈပ္နဲ႔၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား၊ ဘယ္သူအမွားလုပ္ေနေန မ်က္နွာလႊဲ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ တာ၀န္မဲ့ေန” စတဲ့ အဆိပ္သင့္အေတြးအျမင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေဖ်ာက္လို႔ လူနဲ႔ လူ႔ဝန္းက်င္ကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့၊ အျမင္မေတာ္တာကို ထိန္းသိမ္းတည့္မတ္ေပးတတ္တဲ့ ရပ္မိရပ္ဖ ယဥ္ေက်းမႈကို တဖန္ျပန္ေမြးဖြားဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္သလို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံ၊ ျပဳမူေရးသား ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးတတ္တဲ့ အက်င့္ေကာင္း၊ လကၡဏာေကာင္းေတြ ျပန္လည္ ပ်ိဳးေထာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒါေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုရင္ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕နယ္ စတဲ့ အေျခခံလူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ က်င့္သံုးေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပၚလစီေတြကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ နာခံရျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူႀကီးသူမ၊ ရပ္မိရပ္ဖ၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ားရဲ႕ အႀကံအဉာဏ္ေတြယူလို႔ ထိန္းေက်ာင္းတည့္မတ္သြားဖို႔လိုသလို လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးအဆင့္အတန္းေတြ ျမင့္မားလာေအာင္၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ေကာင္းေတြကို ငယ္စဥ္ကေန ေလ့လာသင္ယူခြင့္ရွိေအာင္ ေက်ာင္းသင္႐ုိးေတြထဲမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားႏုိင္ဖို႔ ျပ႒ာန္းေပးရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။