အဆိုပါ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ တရားဝင္ အားျဖင့္ ျမန္မာစစ္တပ္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ရွိေန သည္။ အင္အား ၁၀ဝ၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည့္ သူတို႔ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားကို ယခုအခါတြင္ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ (ေတာင္ပိုင္း) ႏွင့္ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တို႔ကို တိုက္ခိုက္ရန္ အသံုးျပဳျခင္းခံေနရသည္။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ (ေတာင္ပိုင္း) ႏွင့္ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တို႔သည္ အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာ တူညီခ်က္ ရရွိထားသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အမိန္႔ နာခံေလ့ မရွိၾကေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္အတြက္ ႐ႈပ္ေထြးမႈႏွင့္ ပ်က္စီးမႈအစား တစံုတရာ ပါဝင္ေပး ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆရန္ ခက္ခဲပါသည္။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ ရွမ္းျပည္နယ္မွ ျပည္တြင္း စစ္ပြဲမ်ားက ရွင္းလင္းစြာ ေဖာ္ျပေနသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ား အလယ္ပိုင္း ေလာက္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ေဝးလံေခါင္ဖ်ား သည့္ ေနရာမ်ားသို႔ က်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ လာၿပီး အေျခခ်ခဲ့ၾကသည့္ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားဝါဒီ ကူမင္တန္ တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရ တပ္ဖြဲ႕မ်ား၏ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ စစ္ေျမျပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုဂံေခတ္ က ဒ႑ာရီလာ သူရဲေကာင္းတဦးျဖစ္သည့္ ပ်ဴ ေစာထီး၏ အမည္ကိုအစြဲျပဳထားသည့္ “ပ်ဴေစာထီး” ဟုေခၚေသာ အာဏာရပါတီ၏ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ေပၚေပါက္ ခဲ့ၿပီး ေဒသခံ စစ္ဘုရင္မ်ား ဦးေဆာင္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအသြင္ျဖင့္ ႀကီးထြားလာခဲ့ရာ အစိုးရကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း၏ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရလက္ထက္ ေရာက္မွသာ ၎တို႔ကို ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အင္အားနည္းပါးၿပီး လက္နက္ပစၥည္း မစံုလင္ေသာ ပ်ဴေစာထီး မ်ားကဲ့သို႔ မဟုတ္ဘဲ ပိုမိုၿပီး အာဏာရွိေသာ (ပို၍လည္း နာမည္ပ်က္ေသာ) ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕မ်ား ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ သည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲ တြင္ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည့္ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်၍ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းယူခဲ့ၿပီး ေနာက္ ၁ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕မ်ားကို တည္ ေထာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၎အဖြဲ႕ သည္ အစိုးရက ျပဳလုပ္ရန္ရွိေနသည့္ ျပည္တြင္း ပုန္ကန္ေတာ္လွန္မႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဗ်ဴဟာ၏ တစိတ္တပိုင္း အေနျဖင့္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အခက္အခဲေတြ႕ေစသည့္ ေနရာတခု အၿမဲတမ္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနထိုင္ သည့္ လူမ်ိဳးမ်ားကလည္း ရွမ္း တိုင္းရင္းသားတမ်ိဳးတည္း မဟုတ္ဘဲ ကခ်င္၊ ပအို႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ပေဒါင္၊ ဝ၊ ကိုးကန္႔တ႐ုတ္ႏွင့္ တျခား တိုင္းရင္းသား အေျမာက္အျမား ေနထိုင္ၾကျခင္းက တစိတ္တပိုင္းျဖစ္သလို လြတ္လပ္ေရးမရမီႏွင့္ ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ သီးျခားရပ္တည္မႈႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိေနခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေခတ္တြင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ နယ္ေျမ ၄၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အစိတ္အပိုင္းတခု အျဖစ္ စနစ္တက် မရွိခဲ့ေပ။ နယ္ပယ္ အသီးသီးကို ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ရဲတပ္ဖြဲ႕မ်ား ပင္ ရွိသည့္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ “တိုင္္း” ဟု ေခၚေသာ ရွမ္း လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ထိုင္းႏွင့္ လာအိုမွ သူတို႔၏ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ နီးကပ္ေသာ ဆက္ဆံေရးရွိသည္။ ကိုလိုနီ ေခတ္မတိုင္မီက ျမန္မာမင္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ သည္လည္း အကန္႔အသတ္ႏွင့္သာျဖစ္ၿပီး အေနာက္ဘက္ ေျမနိမ့္ေဒသမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားထံသို႔ လက္ေဆာင္ ပဏၰာႏွင့္ အခြန္မ်ား ဆက္သျခင္းေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရာနယ္ေျမ မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပိုင္နက္နယ္ေျမအျဖစ္ မည္သည့္အခါမွ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
ရွမ္းျပည္နယ္အေပၚ ၿဗိတိန္၏ စိတ္ဝင္စားမႈက လည္း အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားေဒသမွ ျပင္သစ္ကို တားဆီးရန္ႏွင့္ ကိုလိုနီအင္ပါယာ ၂ ခုအၾကားတြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ ရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ နယ္ေျမတခု ေပၚေပါက္မလာ ေစရန္ ကာကြယ္ေရးအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ၁၈၉၇ ခုႏွစ္မွ ၁၈၉၀ အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မဟာဝန္ ရွင္ေတာ္မင္းႀကီး အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဆာ ခ်ားလ္စ္ ခေရာ့စ္ဝိတ္ (Sir Charles Crosthwaite) က ထိုအေျခအေနကို “သံလြင္ျမစ္ႏွင့္ မဲေခါင္ျမစ္ ၾကားတြင္ ရွိေနသည့္ တိုင္းျပည္၏ သေဘာသဘာဝ ကို ၾကည့္သည့္အခါ ထိုေနရာ သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မေက်နပ္သူမ်ား၊ ရာဇဝတ္ေဘးမွ တိမ္းေရွာင္လာ သူမ်ား အားလံုးအတြက္ ခိုလံႈရာ ေနရာတခု ျဖစ္ေနခဲ့ သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကို သစၥာခံေသာ၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ မိတ္ေဆြျဖစ္ေသာ အစိုးရတခုက အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း မရွိခဲ့ လွ်င္ ထိုေဒသသည္ မေကာင္းမႈ က်ဴးလြန္လိုသည့္ ေတာပုန္း ဓါးျပေခါင္းေဆာင္တိုင္း သို႔မဟုတ္ လူလိမ္မ်ားက ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ စုစည္းကာ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္မည့္ေနရာတခု ျဖစ္သြားႏိုင္ပါ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တာဝန္ ရွိသူမ်ားအတြက္ ထိုကဲ့သို႔ အလားအလာ ရွိေနျခင္း က ေကာင္းမြန္သည့္ အရာတခု မဟုတ္ေပ” ဟု မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။
ဆာ ခ်ားလ္စ္ ခေရာ့စ္ဝိတ္၏ စကားလံုးမ်ားက ၁၉၆၀ ႏွစ္မ်ားအတြက္ ႀကိဳတင္ နိမိတ္ဖတ္ျဖင္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ရွမ္းျပည္နယ္ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ညီလာခံတခု၌ ရွမ္းေစာ္ ဘြားမ်ားက ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပါဝင္ရန္ သေဘာတူခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ ေသာ ပင္လံု စာခ်ဳပ္၏ သေဘာတူညီခ်က္ တစိတ္တပိုင္းအရ ရွမ္းနယ္မ်ားသည္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ က်င့္သံုးရန္ရွိသည့္ ဖက္ဒရယ္စနစ္အတြက္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ ခ်မွတ္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သေဘာ တူညီခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ မရွိပါ က လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီး ၁၀ ႏွစ္ အၾကာတြင္ ျပည္ ေထာင္စုမွ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးရန္လည္း ရွမ္းေစာ္ဘြား မ်ားက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ကရင္နီျပည္နယ္ (ယခု ကယားျပည္နယ္) တို႔သာလွ်င္ ထိုအခြင့္အေရး ရရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေျခခံ ဥပေဒသစ္၏ အခန္း ၁၀ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
၁၀ ႏွစ္ၾကာ စမ္းသပ္ကာလ ၿပီးဆံုးသည့္ ၁၉၅၈ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ခြဲထြက္ရန္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ျမင့္တက္လာ ခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္အတြင္းတြင္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈတခု ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ႏွင့္ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ အယူအဆ ျပင္းထန္သည့္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု စစ္ရဲတပ္ဖြဲ႕ မွ အရာရွိေဟာင္းတဦးျဖစ္သူ “ဝ” လူမ်ိဳး ဦးဘိုေမာင္ တို႔ကဲ့သို႔ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္း ေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕ပါဝင္ေသာ တပ္ဖြဲ႕တခုကို သူက ဦးေဆာင္၍ စစ္စခန္းၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ျဖစ္သည့္ တန္႔ယန္းကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ဖက္ဒရယ္ စနစ္ကိုေထာက္ခံသည့္ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္သည့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းယူမႈ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တင္းမာမႈမ်ား ပိုမိုျမင့္တက္လာၿပီး ျပည္တြင္းစစ္လည္း အပီအျပင္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုးသမၼတ စဝ္ေရႊသိုက္ ကို လည္း စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးခဲ့ၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားစဥ္ အတြင္း အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ စဝ္ေရႊသိုက္၏ က်န္ရစ္သူ မဟာေဒဝီ စဝ္နန္း ဟိန္းခမ္းက ဆန္႔က်င္ေရးတပ္မ်ား၏ ၫႊန္႔ေပါင္းအဖြဲ႕ အႀကီးအကဲျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရွမ္းျပည္ တပ္မေတာ္ (SSA) အျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့သည္။
၁၉၆၀ ႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ ဆာခ်ားလ္စ္ ခေရာ့စ္ဝိတ္၏ အိပ္မက္ဆိုးသဖြယ္ အျမင္မ်ားက ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ သည္။ အဓိက အေၾကာင္းမွာ ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ား ႀကီးထြားလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကာကြယ္ ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ား ေပၚေပါက္လာရျခင္းမွာလည္း အစိုးရတပ္ဖြဲ႕မ်ား ေရာက္ရွိရန္ခက္ခဲသည့္ ေဒသမ်ားမွ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားကို တိုက္ခိုက္ေရးအတြက္ အသံုးျပဳရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွ အႀကီးအက်ယ္ အေထာက္အပံ့ေပးထားသည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) က ၁၉၆၀ ေႏွာင္းပိုင္း ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ၁၉၇၀ အေစာပိုင္း ႏွစ္မ်ားအတြင္း ကိုးကန္႔ႏွင့္ “ဝ” ေဒသေတာင္ကုန္း မ်ားအပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ဖ်ားမွ ေဝးလံ သည့္ နယ္စပ္ ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ ေနရာယူလာ သည့္အခ်ိန္တြင္ ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားက အစိုးရ အတြက္ အလြန္ အေရးပါလာခဲ့သည္။
ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားကို အင္အားျဖည့္တင္းႏိုင္ရန္ အားေပးခဲ့ေသာ္လည္း လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မႈမ်ားကို ေရရွည္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဗဟိုအစိုးရက လံုေလာက္သည့္ ဘ႑ာေငြ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ ခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းမွ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ ၿမိဳ႕မ်ား၊ လမ္းမ်ား အားလံုးကို ဘိန္းကုန္ကူးေရးအတြက္ အသံုးျပဳရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္လာၾကၿပီး ဘ႑ာေရးအတြက္ အစိုးရအေပၚ မွီခိုရန္ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။
ေဒသခံ စစ္ဘုရင္ အမ်ားအျပားႏွင့္ ေတာတြင္း လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားက ၎တို႔၏ တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို ကာကြယ္ ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ သေဘာ တူညီခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ထဲမွ ဩဇာအရွိဆံုးမွာ ေလာ္စစ္ဟန္ ျဖစ္ၿပီး သူ၏ ဇာတိကိုးကန္႔ ေဒသမွ လူမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႕ တခု၏ ေခါင္းေဆာင္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတေယာက္ ျဖစ္ သည္။ ေလာ္စစ္ဟန္၏ တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ အတြင္းျဖစ္ပြား ခဲ့သည့္ ကြမ္လံုတံတား တိုက္ပြဲတြင္ အစိုးရစစ္တပ္ကို ကူညီခဲ့သည္။ အဆိုပါ တိုက္ပြဲသည္ အေရးႀကီးသည့္ တိုက္ပြဲတခုလည္း ျဖစ္သည္။
ကြမ္လံုတိုက္ပြဲတြင္ အစိုးရတပ္မ်ားကို ဒု ဗိုလ္မွဴးႀကီး ထြန္းရီက ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ပုပုဂင္ တိုတို၊ ေခါင္းတံုးႏွင့္ ျဖစ္ေသာ ဒု ဗိုလ္မွဴးႀကီး ထြန္းရီ ကို သူ၏ ေနာက္လိုက္ အရာရွိမ်ားက “နပိုလီယံ” ဟု ေခၚၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း တြင္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးပါတီ (တစည) ၏ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာၿပီး ယခုႏွစ္ အေစာပိုင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။
အစိုးရအတြက္ ေလာ္စစ္ဟန္၏ ေဆာင္ရြက္ ေပးမႈမ်ားအတြက္ အတံု႔အလွယ္အေနျဖင့္ သူ၏ ဘိန္းသယ္ယူေရး လမ္းေၾကာင္းမ်ားတြင္ တျခား ၿပိဳင္ဘက္ အဖြဲ႕မ်ားက ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္ျခင္း မရွိေအာင္ အစိုးရတပ္မ်ားက ကူညီ ေစာင့္ၾကပ္ေပးသည့္ အျဖစ္ မ်ားပင္ ရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕မ်ား၏ အရွိန္အဝါ ႀကီးမား လာမႈေၾကာင့္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းက ဖ်က္သိမ္း လိုက္သည္။ ေလာ္စစ္ဟန္က အစိုးရထံ လက္နက္ မခ်ဘဲ ေတာခိုသြားခဲ့ၿပီး ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ (SSA) ႏွင့္ မဟာမိတ္ျပဳလိုက္သည္။
ထိုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ျမန္မာစစ္တပ္၏ တိုက္ခိုက္မႈကိုေရွာင္ရွားရန္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ထြက္သြားခဲ့ေသာ ေလာ္စစ္ဟန္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ဖမ္းမိခဲ့သည္။ သူ႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ လႊဲေျပာင္းေပး လိုက္ၿပီး ေနာက္တြင္ သူ႔ကို တရားမဝင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးခဲ့သည့္ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ ေဖာက္ကားမႈႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ SSA ႏွင့္ မဟာမိတ္ျပဳခဲ့ သည္ကို အေၾကာင္းျပ၍ ႏို္င္ငံေတာ္ကို လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈျဖင့္ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကို ကြပ္မ်က္ျခင္း မရွိခဲ့ဘဲ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ႏွင့္ အက်ဥ္း ေထာင္မွ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ အေျခခံစခန္းေဟာင္းျဖစ္သည့္ လား႐ိႈးသို႔ ျပန္သြားခဲ့ၿပီး ျပည္သူ႔စစ္ဆိုသည့္ အစီ အစဥ္ေအာက္တြင္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕တခုကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ ေလာ္စစ္ဟန္ သည္ အစိုးရ အတြက္ အသံုးဝင္ေနဆဲ ျဖစ္သလို ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထင္ရွားသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ တေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ သည္။
တျခားေသာ ထင္ရွားသည့္ ကာကြယ္ေရး တပ္မွဴးတဦးမွာ Zhang Qif က ျဖစ္သည္။ ရွမ္းႏွင့္ တ႐ုတ္ကျပား Zhang Qif က သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း လြယ္ေမာ္ေတာင္တန္းေဒသမွ ကာကြယ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း ေလာ္စစ္ဟန္ႏွင့္ ဩဇာအာဏာတန္းတူ ရွိေသာ စစ္ဘုရင္တဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ၏ တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ရွမ္းလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကၿပီး အတံု႔အျပန္အေနျဖင့္ သူ႔ကို ဘိန္းႏွင့္ ဘိန္းျဖဴ ကုန္သြယ္ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္း လက္နက္ကိုင္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ေဒသမ်ား အတြင္း သူ၏ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ ျဖတ္သန္း သြားလာႏိုင္ေရးအတြက္ ရန္သူ ရွမ္းလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးရန္ အားထုတ္မႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဖမ္းဆီးျခင္းခံခဲ့ရ သည္။
အဆိုပါ သေဘာတူညီခ်က္မ်ိဳးသည္ ကာကြယ္ ေရး အစီအစဥ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ တခုလံုးကို ပ်က္စီး ေစႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Zhang Qif က ေထာင္ခ်ခံ လိုက္ရသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ SSA ႏွင့္ အဆက္ အသြယ္ရွိေသာ ေတာတြင္းမွ သူ၏ လူမ်ားက ေတာင္ႀကီးေဆး႐ံုမွ ႐ုရွားလူမ်ိဳး ဆရာဝန္၂ ေယာက္ ကို ျပန္ေပးဆြဲခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကိုျပန္လႊတ္ခဲ့သည္။ Zhang Qif က သူ၏ တပ္ကို ရွမ္းကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕တခုအသြင္ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းလိုက္ၿပီး “ခြန္ဆာ” ဆိုသည့္ ရွမ္းနာမည္သစ္ကို ေျပာင္းလဲခံယူခဲ့သည္။
သူ၏ ေမာ္ထိုင္းတပ္မေတာ္ (MTA) က ရွမ္း ျပည္နယ္တြင္ အင္အား အေတာင့္တင္းဆံုးႏွင့္ လက္နက္ကိရိယာ အျပည့္စံုဆံုး တပ္ဖြဲ႕ျဖစ္လာခဲ့သည္။ လက္နက္အမ်ားစုကို ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ရရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း MTA သည္ ၎၏ လက္နက္မ်ားကို အစိုးရတပ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရာတြင္ မည္သည့္အခါမွ် အသံုးျပဳျခင္းမရွိသျဖင့္ ခြန္ဆာ၏ ရွမ္းလူမ်ိဳး ေနာက္လိုက္ အသစ္မ်ား၏ အလိုမက်မႈ မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ယခင္ကာကြယ္ေရး ေခတ္ က သေဘာတူညီခ်က္ေဟာင္း၏ ပံုစံအသစ္ ျဖစ္ဖြယ္ ရွိသည္ဟု ယူဆရသည္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ အစိုးရထံ ခြန္ဆာလက္နက္ခ်ခဲ့ၿပီး သူ၏ တပ္ဖြဲ႕ကို ဖ်က္သိမ္း၍ သူပိုင္ဆိုင္သည့္ ေငြမ်ားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ဤနည္းအတိုင္းဆိုပါလွ်င္ အစိုးရမဟုတ္သည့္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ပံုစံတမ်ိဳးျဖင့္ ေပၚေပါက္ လာျခင္းက အတိတ္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားႏွင့္ ကြဲျပား ျခားနားသည့္ အေျခအေနတခုသို႔ ေရာက္ရွိေစလိမ့္ မည္ဟု ယူဆရန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ဘိန္းႏွင့္ မက္သဖက္တမင္းကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ႂကြ ေဆးမ်ား ထုတ္လုပ္မႈ တဟုန္ထိုး ျမင့္တက္လာေန သည္ကို ေထာက္ျပ၍ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူ အမ်ားစုက ခက္ခဲပါသည္ဟု ေျပာၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္ သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္သည္ မူးယစ္ေဆး၊ ေသနတ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံက အဓိက ႀကီးစိုးထားသည့္ ပဋိပကၡေဒသတခု အျဖစ္ ကန္႔သတ္ခံထားရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment