အရပ္ေကာင္းမွ အေလာင္းလွရမယ့္ဘ၀ဟု ေျပာဆိုျခင္းမွာ ေရႊမရွိ၊ ေငြမရွိ၊ ေဆြမ်ဳိးမရွိသည့္ သူေသဆံုးခ်ိန္၌ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ မိတ္ေဆြမ်ား ၀ိုင္း၀န္းကူညီမွသာ လူျမင္တင့္တယ္ေသာ နာေရး အခမ္းအနားတခု ျဖစ္ႏိုင္မည္ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
“က်မ ေယာက္်ားေရာ၊ သား ၃ ေယာက္ေရာ နာဂစ္မွာ အကုန္ဆံုးပါးခဲ့တယ္။ က်မတို႔အိမ္၊ စီးပြားဥစၥာေတြလည္း နာဂစ္က အကုန္ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္”ဟု ႐ိႈက္ငင္ငိုေၾကြးကာ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္က ေျပာျပသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၇ ႏွစ္ နာဂစ္မျဖစ္မီက ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္တို႔ မိသားစုသည္ ငပုေတာၿမိဳ႕နယ္၊ နကုန္းရြာတြင္ေနၾကၿပီး ေနလွန္းဆားခ်က္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ သား ၃ ေယာက္ရွိသည့္ သူမ၏ မိသားစုဘ၀က လူဆင္းရဲေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရသည့္ဘ၀မ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့သည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ သူတို႔ေနထိုင္ရာေဒသသို႔ တနာရီ မိုင္ ၁၂၀ ေက်ာ္ ေလတုိက္ႏႈန္းျဖင့္ အဖ်က္စြမ္းအား ႀကီးမားေသာ နာဂစ္ ဆုိင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ၀င္ေရာက္ တုိက္ခတ္မည္ဆိုသည္ကို သူတို႔ ႀကိဳမသိခဲ့။
ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ ဦးေဆာင္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သိန္းစိန္ (လက္ရွိ သမၼတ) တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေကာင္စီ စစ္အစိုးရက ျပည္သူမ်ားအား နာဂစ္မုန္တိုင္းသတင္းကို ႀကိဳတင္အသိမေပးခဲ့သလို ျပည္သူမ်ားကို မုန္တိုင္းအႏၱရာယ္ လြတ္ကင္းရာသို႔ ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့ျခင္းလည္း မရွိခဲ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမုန္တိုင္းသတင္းမွ မသိရသည့္ ဧရာ၀တီတိုင္းသားေတြက နာဂစ္မုန္တိုင္းကိုလည္း လံုး၀ စိတ္မပူခဲ့ေပ။ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္ဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းတဦးက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္ၾကားသည့္အတြက္ နာဂစ္ျဖစ္သည့္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္ သား ၃ ေယာက္ကို အိမ္တြင္ထားခဲ့ၿပီး ကံဆိပ္ေက်းရြာရွိ မဂၤလာေဆာင္သို႔ပင္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ညတြင္ေတာ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းက သူ႔မိသားစုဘဝျဖစ္သည့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္ သား ၃ ဦးကို တမလြန္ဘ၀သို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၿပီး သူတို႔ ပိုင္ဆုိင္သမွ် စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကိုလည္း နာရီပိုင္းအတြင္း ေခ်မြဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္။
“မုန္တိုင္းတိုက္ေတာ့ က်မက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔ ကံဆိပ္ရြာမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ေလတိုက္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္အိမ္ႀကီး ၿပိဳက်သြားေတာ့ က်မတို႔မွာ ၅ ဂါလံပံုးႀကီး ၂ ခု နဲ႔ လူ ၃ ေယာက္ေပါ့၊ ေမ်ာပါသြားတာ။ ေကာင္မေလး တေယာက္က ေသသြားတယ္။ က်မနဲ႔ ေနာက္တဦးပဲ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္” ဟု ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္က ေျပာျပသည္။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ မြန္းလဲြပိုင္းက စတင္၍ ၃ ရက္ေန႔ နံနက္ခင္းပိုင္းအထိ တိုက္ခတ္ခဲ့သည့္ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတိုင္း လပြတၱာ၊ ငပုေတာ၊ ေဒးဒရဲ၊ ဘိုကေလးစသည္တို႔အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕နယ္ ၁၀ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္တုိင္း ၿမိဳ႕နယ္ ၃ ၿမိဳ႕နယ္မွ လူေပါင္း ၈၄,၅၃၇ ဦး ေသဆံုးခဲ့ၿပီး ၅၃,၈၃၆ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ကာ ၁၉,၃၅၉ ဦး ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေၾကာင္း လူမႈ၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ႀကီးဌာန၏ စာရင္းမ်ားက ေဖာ္ျပသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးသူမ်ားကိုပါ ေသဆံုးစာရင္းတြင္ ထည့္သြင္းပါက နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ လူေပါင္း ၁သိန္း ၃ ေသာင္းေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
နာဂစ္ေၾကာင့္ လူေနအိမ္ ၈ သိန္းေက်ာ္ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီး ကၽြဲႏြားအေကာင္ေရ ၁ သိန္း ၅ ေသာင္းေက်ာ္ႏွင့္ လယ္ဧက ၇ ေသာင္း ၂ ေထာင္ေက်ာ္ ေရငံဖံုးလႊမ္းျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈအားလံုး တန္ဖိုးမွာ ၁၁ ဒသမ ၇ ထရီလီယံက်ပ္ (က်ပ္ ၁ ထရီလီယံတြင္ က်ပ္သန္းေပါင္း ၁ သန္း) ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈ အမ်ားဆံုး သဘာ၀ေဘးအျဖစ္ စံခ်ိန္တင္ခဲ့သလို ကမာၻေပၚတြင္လည္း ပ်က္စီးမႈႏွင့္ အေသအေပ်ာက္အမ်ားဆံုး မုန္တိုင္းစာရင္းတြင္ နံပါတ္ ၈ ခ်ိတ္ခဲ့သည္။
နာဂစ္ေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈ မ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္အတြက္ စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ ၎တို႔စိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆဲြထားသည့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ လူထုဆႏၵခံယူပဲြ ထိခိုက္မည္စိုးရိမ္သည့္အတြက္ ျပည္သူမ်ားကို နာဂစ္မုန္တုိင္းၾကား ပစ္ထားခဲ့သည္ဟူ၍ အတုိက္အခံႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားက အျပင္းအထန္ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။ ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကိုလည္း နာဂစ္ဖဲြ႔စည္းပံုဟူ၍ပင္ ႏိုင္ငံေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ားက သမုတ္ခဲ့ၾကသည္။
စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ၿပီးေနာက္ ေပၚေပါက္လာမည့္ ေရေဘး၊ ေလေဘး ဒုကၡသည္မ်ားကို ကူညီကယ္ဆယ္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေဆာင္ရြက္ထားျခင္းလည္း မရွိခဲ့ေပ။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္က ႏိုင္ငံတကာမွ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားသည့္ အကူအညီမ်ားကိုလည္း ခ်က္ျခင္း လက္မခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အစိုးရက ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမ်ား ျငင္းပယ္ေနခ်ိန္တြင္ လပြတၱာရွိ နာဂစ္သင့္ျပည္သူ အမ်ားစုမွာ ေသာက္စရာေရမရွိ၊ စားစရာမရွိ၊ ေဆး၀ါးမရွိ၊ ကူညီကယ္ဆယ္မည့္သူ မရွိဘဲ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ ေနခဲ့သည္။
“နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ရာေတြရေပမယ့္ မေသတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီမွာ အစားအစာမရွိ၊ အဆိုး၀ါးဆံုးက ေသာက္စရာ ေရမရွိတာပဲ။ အကူအညီေတြမ်ား လာမလားဆိုၿပီး နာဂစ္တိုက္ၿပီး ၂ ရက္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ လူေတြက ရြာကေန ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဘာအကူအညီမွ မလာေတာ့ ဒီတိုင္းထိုင္ေနရင္ အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီး လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚကို တက္ၾကေတာ့တာ။ ခရီးက ေ၀းေတာ့ လမ္းမွာတင္ အားျပတ္ၿပီး ေသကုန္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္” ဟု လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္၊ သကၤန္းႀကီးေက်းရြာမွ ေက်းရြာသားတဦးက ေျပာျပသည္။
မုန္တိုင္းၾကားထဲတြင္ အသက္ရွင္ခဲ့သည့္ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္မွာ ခင္ပြန္းႏွင့္ သား ၃ ဦးရွိရာ နကုန္းရြာျပန္ရန္ အားတင္းခဲ့ၿပီး ေတာထဲရွိ အုန္းသီးမ်ားခဲြစားရင္း၊ ေသာက္စရာေရမရွိ၍ ေရငန္မ်ားေသာက္ရင္း ေနရပ္အေရာက္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ရြာေရာက္ခ်ိန္တြင္ အသက္မဲ့ေနသည့္ သူ႔ခင္ပြန္းႏွင့္ သားမ်ားအေလာင္းက ဆီးႀကိဳေနသလို ေနအိမ္မွာလည္း အစအနပင္ မက်န္ေအာင္ မုန္တုိင္းက ဖ်က္ဆီးထားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
နာဂစ္ေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္ခဲ့သည့္ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္ တေယာက္ ဆန္၊ ဆီ၊ အ၀တ္အထည္ႏွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္ တခ်ဳိ႕မွလဲြ၍ ဘ၀ျပန္ လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အစိုးရထံမွ ထိေရာက္ေသာ အကူအညီမ်ား မရရွိခဲ့ပါ။
လင္ေသ၊ သားေသႏွင့္ ရြာမွာပင္ ေနစရာမရွိေတာ့သည့္အတြက္ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္သည္ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ ပိႏၷဲေတာင္ရြာရွိ ဘ၀တူ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ လာေရာက္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ နာဂစ္က သူ႔ဘ၀ကို ဆက္လက္ ဒုကၡေပးခဲ့ျပန္သည္။ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္စဥ္က ေရထဲေမ်ာပါရင္း မ်က္လံုးတြင္ ရရွိခဲ့သည့္ဒဏ္ရာက ဆိုး၀ါးလာၿပီး သူ၏ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးတဖက္ ကြယ္ခဲ့ရသည္။
“မုန္တုိင္းျဖစ္တုန္း ေရထဲေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ သစ္ကိုင္းေတြနဲ႔ ထိုးမိတာေပါ့။ ေဆးကုဖို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားရာကေန အခုေတာ့ ဘယ္ဘက္တျခမ္းက လံုး၀ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ညာဘက္ကလည္း ႐ိုးတိုးရိပ္တိပ္ပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္” ဟု ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္က သူ႔မ်က္လုံုးကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာသည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္သည္မွာ ၇ ႏွစ္ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္တို႔လို မုန္တိုင္းၾကားမွ တကိုယ္ရည္ က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားဘ၀က ဆိုး၀ါးစြာ နိမ့္က်ေနဆဲျဖစ္သည္။
“ပုသိမ္မွာလည္း နာဂစ္ေၾကာင့္ မိသားစုေတြ အားလံုးေသၿပီး အလုပ္လည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေတာင္းစားေနရတဲ့ သူတေယာက္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်န္းမာေရးဆုိး၀ါးၿပီး လမ္းေဘးမွာတင္ ေသသြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး နာဂစ္ေၾကာင့္ အလုပ္လည္း မလုပ္ႏိုင္၊ မိသားစုေဆြမ်ဳိး မရွိေတာ့သူေတြကို အစိုးရက လူမႈဖူလံုေရး ေထာက္ပံ့ေၾကးကို ေန႔စဥ္ထမင္းဖိုးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ တြက္ခ်က္ၿပီး ေထာက္ပံ့ ေပးသင့္တယ္” ဟု ပုသိမ္ၿမိဳ႕အေျခစိုက္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ ကြန္ရက္ (NDN) မွ ဦးသန္း၀င္းက ေျပာသည္။
မ်က္စိတဖက္လည္း ကြယ္ေနၿပီး အားကိုးရာလည္း မရွိေတာ့သည့္ လပြတၱာၿမိဳ႕မွ အသက္ ၅၄ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္ကမူ ဘ၀တူ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ား၏ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ အသက္ဆက္ ေနရၿပီး သူ႔မ်က္လုံုးကို ကုသေပးမည့္ေစတနာရွင္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေလသည္။
No comments:
Post a Comment