တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးေျပာ

ရန္ပိုင္ Monday, 30 November 2009

လာမည့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္အညီ တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမည္ဟု ေသာၾကာေန႔က ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခုိင္ေရးႏွင့္ ဖြံၿဖိဳးေရး အသင္းႀကီး၏ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေ၀းတြင္ စစ္အစုိးရ ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက ေျပာဆုိလုိက္သည္။

ထုိသုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးက ေျပာဆုိခဲ့ေသာ္လည္း ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားအေနျဖင့္ မွတ္ပုံတင္ဖြဲ႕စည္းခြင့္၊ လြတ္လပ္ စြာ စည္းရုံး ေဟာေျပာခြင့္မရရွိေသးေၾကာင္းႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒမ်ားကုိလည္း ထုတ္ျပန္ျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရး သမားႀကီး သခင္ခ်န္ထြန္းကေျပာသည္။

“ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္သာဆုိတယ္၊ အခုအခ်ိန္အထိ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ဆုိရင္ ရုံးခ်ဳပ္သာဖြင့္ခြင့္ေပး ထားတာ၊ နယ္ရုံးေတြ အပိတ္ခံထားရတာပဲ” ဟု ၎ကဆုိသည္။

ႏုိင္ငံတကာ အသိအမွတ္ျပဳသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္မည္ဆုိလွ်င္ ယခုအခ်ိန္ကာလကတည္းက လြတ္လပ္စြာ စည္းရုံးခြင့္ လြတ္လပ္စြာဖြဲ႕စည္းခြင့္၊ ေဟာေျပာခြင့္၊ ေဆြးေႏြးခြင့္၊ သတင္းမီဒီယာမ်ား လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ ျပဳရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ စစ္အစုိးရ အေနျဖင့္ ၎တုိ႔ႏွင့္ နီးစပ္သည့္ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ စစ္အစုိးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးတခ်ိဳ႕ကုိသာ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ နယ္လွည့္ စည္းရုံးခြင့္မ်ား ေပးအပ္ထားေၾကာင္း သခင္ခ်န္ထြန္းက ေထာက္ျပေ၀ဖန္သည္။

ထုိ႔အျပင္ မၾကာေသးမီက ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားကလည္း အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ အမ်ိဳသား ရင္ၾကားေစ့ေရး တို႔အတြက္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရန္ တုိက္တြန္းထားသည့္ စာကုိ ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊထံ လိပ္မူၿပီးေပးပုိ႔ခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။

ယခုကဲ့သုိ႔ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးေျပာဆုိသည္မွာ ၿပီးခဲ့သည့္ တပ္မေတာ္ေန႔တြင္ တႀကိမ္၊ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ညီလာခံတြင္တႀကိမ္ႏွင့္ ယခု ႀကံ့ခိုင္ဖြံၿဖိဳးေရးအသင္း ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေ၀းတြင္တႀကိမ္ ေျပာဆုိခဲ့ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ေျပာဆုိ ျခင္း ကုိ ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကုိျပဳလုပ္မည္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု အဓိပၸာယ္ရရွိေၾကာင္း ခ်င္းမုိင္ၿမိဳ႕ အေျခစုိက္ ျမန္မာ့အေရးေလ့လာသူ ဦး၀င္းမင္းကဆုိသည္။

“ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လုိ ဥပေဒမထုတ္ေသးဘူးဆုိတာက သူတုိ႔ဘက္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈက သိပ္မေသခ်ာေသးလုိ႔၊ အား နည္းေနေသးလုိ႔ သူတုိ႔ပါတီမႏုိင္ႏုိင္ေသးလုိ႔” ဟု ၎ကေျပာသည္။

ထုိ႔အျပင္ ယခုက်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ႏုိင္ငံတကာမွ ေတာင္းဆုိေနသည့္အတုိင္း လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တသည့္ ေရြး ေကာက္ပြဲ ျဖစ္ႏုိင္ရန္ အလားအလာနည္းပါးေၾကာင္း၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျမန္မာဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္ ႏွင့္ အတုိက္အခံနုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ဖမ္းဆီးထားျခင္းမွ ျပန္လႊတ္ ေပးျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း၊ ထုိ႔အျပင္ လြတ္လပ္စြာ စည္းရုံးေဟာေျပာခြင့္မရွိသည္ကုိ ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ တရားမွ်တမႈရွိလိမ့္မည္ဟု မထင္ေၾကာင္း ဦး၀င္းမင္းက သုံးသပ္သည္။

ရခုိင္ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမႉး ဦးေအးသာေအာင္ကလည္း “စစ္အစုိးရအေနနဲ႔က လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို မျဖစ္မေန က်င္းပလိမ့္မယ္၊ သူတုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ အရပ္သား ရုပ္ျပအစုိးရတခု လုပ္ျပရမယ္၊ ေနာက္ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိလည္း အသိအမွတ္ျပဳ ခံရဖို႔ လုိမယ္” ဟု ေျပာသည္။

စစ္အစုိးရအေနျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ NLD အား ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ သုိ႔မွသာ ၎တုိ႔ျပဳလုပ္သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲအား ႏုိင္ငံတကာမွ အသိအမွတ္ျပဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ NLD အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရသကဲ့သုိ႔ ယခုေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အႏုိင္ရရွိသြားမည္ကုိ စုိးရိမ္သည့္အတြက္ စည္းရုံးလႈပ္ရွားခြင့္ အခ်ိန္နည္းပါးေစရန္ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒမ်ားကုိ အခ်ိန္နီးကပ္မွသာ ျပဌာန္းေပးလိမ့္မည္ဟု ထင္ေၾကာင္း ဦးေအးသာေအာင္က ေျပာသည္။

တျခားေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္က်င့္သုံးသည့္ တုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲတခုကုိ တုိေတာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလတခုသတ္မွတ္ ျပဌာန္းၿပီး ျပဳလုပ္ႏုိင္ေသာ္လည္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကဲ့သုိ႔ ယခုမွ စတင္ၿပီးပါတီစုံေရြးေကာက္ပြဲကုိ က်င္းပမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားအား ပါတီမွတ္ပုံတင္ခြင့္၊ စည္းရုံးခြင့္ စသည္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ကာလ

အားျဖင့္ အနည္းဆုံး ၁ ႏွစ္ ႏွင့္ ၁ ႏွစ္ခြဲခန္႔ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သုိ႔မွသာလွ်င္ ႏုိင္ငံတကာမွ အသိအမွတ္ျပဳသည့္ သန္႔ရွင္း မွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတခု ျဖစ္လာမည္ထင္ေၾကာင္း ျမန္မာ့အေရးေလ့လာေနသူ ဦးေအာင္ႏုိင္ဦးကလည္း သုံးသပ္သည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါတီမ်ားဖြဲ႔စည္းခြင့္ကုိ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္ စတင္ခြင့္ ျပဳခဲ့ၿပီးေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည့္အတြက္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား အားလုံး အတြက္ စည္းရုံးလႈပ္ရွားခြင့္ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရရွိခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရန္ ၃ လခန္႔ အလိုု၌ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ စည္းရုံးခြင့္မ်ား ေပးခဲ့သည္။

အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ျဖစ္ေပၚရန္ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား တုိက္တြန္း

မင္းႏိုင္သူ / ၃၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၉

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊထံသုိ႔ ေပးပုိ႔ထားသည့္စာကုိ အေျခခံကာ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားက ၎တုိ႔၏ သေဘာထားတရပ္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊထံ ႏုိ၀င္ဘာ (၂၈) ရက္တြင္ ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။

“အဓိကကေတာ့ အစုိးရအေနနဲ႔ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚ အျမန္ဆုံးတက္လာဖုိ႔ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ အေနနဲ႔ ဆႏၵရွိတယ္ဆုိတာကုိ ေဖာ္ျပလုိက္တာပါ” ဟု ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ဦးသာဘန္းက ေျပာသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အေရးယူပိတ္ဆုိ႔ထားမႈမ်ားကုိ ႐ုပ္သိမ္းေရးကိစၥ ေနာက္ဆက္တြဲဟူေသာေပးစာ ႏုိ၀င္ဘာ (၁၁) ရက္တြင္ နအဖဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊထံ ေပးပုိ႔ခဲ့ၿပီး သူ႔အေနျဖင့္ ႏုိုင္ငံအက်ဳိးရွိေစမည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊႏွင့္လည္း ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးလုိပါေၾကာင္း အဆုိပါစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

သုိ႔ရာတြင္ အဆုိပါစာႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ နအဖစစ္အစုိးရဘက္မွ သီတင္း (၂) ပတ္ေက်ာ္အၾကာ တုံ႔ျပန္မႈတစုံတရာ မရွိခဲ့သည့္ေနာက္ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားက ၎တုိ႔၏ သေဘာထားကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားလုိက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား၏စာတြင္ ၀ါရင့္အဖြဲ႔အေနျဖင့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွစ၍ ယေန႔အထိ (၁၄) ႏွစ္တုိင္တုိင္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ အႀကံေပးျခင္း၊ ပန္ၾကားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခုလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေပးစာသည္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏုိင္မည့္ စာတေစာင္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊအေနျဖင့္လည္း ဗုဒၶအဆုံးအမမ်ားႏွင့္အညီ ေမတၱာတရားေရွး႐ႈၿပီး အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားသင့္ေၾကာင္းတို႔ကို ေရးသားထားေၾကာင္း ဦးသာဘန္းက ေျပာသည္။

“၀ါရင့္အဖြဲ႔အေနနဲ႔ အစဥ္တစုိက္ တုိက္တြန္းေနတာက အမ်ဳိးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးပါပဲ။ လုိအပ္ရင္ လုိအပ္သလုိ စာေရးသား တုိက္တြန္းေနတာပါ။ နအဖအစုိးရဘက္က တုံ႔ျပန္မႈရွိတာ မရွိတာက သူ႔အပုိင္းေလ။ တုိ႔ လုပ္စရာရွိတာ၊ ေျပာစရာရွိတာကုိ လုပ္တာေျပာရမွာက တုိ႔အပုိင္းေလ” ဟုလည္း ၎က ေျပာသည္။

၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားအဖြဲ႔ကုိ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကေသာ သခင္ေဟာင္းမ်ား၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားက ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္က (၂၃) ဦး ပါ၀င္ေသာ္လည္း ယခုအခါ (၁၀) ဦးခန္႔ သာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္စြာ ရွိေနေၾကာင္း သိရသည္။

“ဗုိလ္မႉးေအာင္တုိ႔၊ သခင္သိန္းေဖတုိ႔ စဖြဲ႔ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ေတြလည္း ကြယ္လြန္ကုန္ၾက။ တခ်ဳိ႕ေတြလည္း က်န္းမာေရး ည့ံကုန္ၾကနဲ႔။ အခု သြားလာလႈပ္ရွား ေျပာႏုိင္ဆုိႏုိင္တာက (၇) ဦး၊ (၈) ဦးေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္” ဟု ဦးသာဘန္းက ေျပာသည္။

ထုိင္းေရတပ္ကပစ္သျဖင့္ ျမန္မာစစ္သားမ်ား ဒဏ္ရာရ

သန္းထိုက္ဦး Monday, 30 November 2009

ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရပုိင္နက္ အတြင္း ထုိင္းႏွင့္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံ စစ္သားမ်ား ေသာၾကာေန႔က အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြား ခ့ဲရာ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ႀကီး တဦးႏွင့္ တပ္သား ေလးဦး ဒဏ္ရာ ရရွိ ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရသည္။

တနသၤာရီတိုင္းေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕အေျခစိုက္ ေျခလ်င္တပ္ရင္း အမွတ္ ၂၆၂ မွ စစ္သားမ်ားက ျမန္မာေရပုိင္နက္အတြင္း ၀င္ေရာက္လာသည့္ ငါးဖမ္းေလွမ်ားကုိ လိုက္လံ ဖမ္းဆီးစဥ္ ထုိင္းေရပိုက္နက္အတြင္း က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ခဲ့သျဖင့္ ႏွစ္ဘက္ စစ္တပ္မ်ား အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။

လုိက္လံ ဖမ္းဆီးသည့္ ျမန္မာစစ္သားမ်ားက စစ္၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ထားျခင္း မရွိေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုင္း ငါးဖမ္းသမားမ်ားက ၎တုိ႔ကုိ ပင္လယ္ဓားျပဟု ထင္မွတ္ၿပီး ထိုင္းေရတပ္ကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္း ထုိသုိ႔ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားခ့ဲေၾကာင္း ျမန္မာ စစ္တပ္ႏွင့္ နီးစပ္သူတဦးျဖစ္သည့္ ေမာင္တူးက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။

ဒဏ္ရာရရွိသူမ်ားမွာ ေျခလ်င္တပ္ရင္း အမွတ္ ၂၆၂ မွ တပ္စုမႉး လြင္မင္းသူ ႏွင့္ တပ္သားမ်ား ျဖစ္ၿပီး ယခုအခါ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕တြင္ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနေၾကာင္း သိရသည္။

ငါးခုိးဖမ္းသည့္ ေလွမ်ားကုိ လုိက္လံစစ္ေဆးစဥ္ စစ္သားမ်ားက ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕မွ ပုဂၢလိကပုိင္ စက္ေလွတစီးကုိ ေခ်ာဆဲြသြားခ့ဲေၾကာင္း၊ စက္ေလွတြင္ လုပ္ကုိင္သူ ေလွသမားတခ်ဳိ႕လည္း ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေၾကာင္း ထုိေဒသတြင္ ေနထုိင္သူ စာနယ္ဇင္းသမားတဦးက ေျပာသည္။

ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားစဥ္ ထုိင္းေရတပ္မွ စစ္သည္အင္အား ၃၀ခန္႔ရွိၿပီး၊ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဘက္မွ ၇ဦးခန္႔သာ ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။

ပစ္ခတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္ႏုိင္ငံ အာဏာပုိင္မ်ားက တစုံတရာ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားျခင္း မရိွေသးေပ။

ျမန္မာ့ေရပုိင္နက္သည္ တျခားေဒသမ်ားထက္ ငါးမ်ဳိးစုံ ပုိမုိ က်က္စားသျဖင့္ ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံမ်ားမွ ငါးဖမ္းေလွမ်ားက ၀င္ေရာက္ၿပီး ငါးဖမ္းေလ့ရိွသည္။

ရဲႏွင့္ စစ္တပ္ကိုလည္း ဆိုင္ကယ္စီးခြင့္ ပိတ္ပင္

ေအာင္ေက်ာ္မိုး / ၃၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၉

ၿပီးခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာ လမွ စ၍ ရဲ၊ စစ္တပ္ႏွင့္ ဌာန ဆိုင္ရာ အခ်ဳိ႕ကို ရန္ကုန္ စည္ပင္သာယာ နယ္နိမိတ္ အတြင္း သံုးဘီးေရာင္ ဆိုင္ကယ္မ်ား စီးနင္း ခြင့္ျပဳခဲ့ ေသာ္လည္း ယခုအခါ လံုးဝ စီးနင္းခြင့္ ျပဳေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း စံုစမ္း သိရသည္။


ပန္းဆိုးတန္းလမ္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္ေပးေရး႐ံုးတြင္ တာဝန္က်သည့္ သတင္းတပ္ဖဲြ႔ အရာရွိတဦးက “က်ေနာ္တို႔ ဆိုင္ကယ္ေတြက ဒီဇင္ဘာ (၁၅) ရက္ေန႔အထိပဲ စီးခြင့္ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ေနာက္ပိုင္း စီးခြင့္လံုးဝ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ စစ္ေဒသက ၫႊန္ၾကားတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ လံုးဝမေပးဘူး” ဟု ေျပာသည္။

နအဖစစ္အစိုးရသည္ ၎တို႔၏ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ဝန္ႀကီး႐ံုးမ်ား ရန္ကုန္တြင္ ရွိစဥ္ကတည္းက စည္ပင္သာယာနယ္နိမိတ္အတြင္း အမ်ားျပည္သူ ဆိုင္ကယ္စီးခြင့္ လံုးဝပိတ္ပင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ရဲ၊ ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ ဌာနဆိုင္ရာအခ်ဳိ႕ကို ဆက္လက္ စီးနင္းခြင့္ျပဳထားခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ရယက အဆင့္သာမက အျခားနီးစပ္ရာမ်ားကပါ ေရာစီးလာသည့္အတြက္ စည္းကမ္းခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိး ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဆိုင္ကယ္စီးခြင့္ရသူမ်ားသည္ ရဲ၊ စစ္တပ္အပါအဝင္ အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းက လူမ်ားသာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားအေနျဖင့္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးကို လံုးဝလုပ္ကိုင္၍ မရခဲ့ေပ။

ထိုသုိ႔ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းရန္ ခက္ခဲလာျခင္းေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာလကစၿပီး စည္းကမ္းခ်က္အသစ္ ထပ္မံခ်မွတ္ခဲ့သည္။

အဆိုပါစည္းကမ္းခ်က္အရ ရဲ၊ စရဖႏွင့္ ဌာနဆိုင္ရာအလိုက္ ဆိုင္ကယ္စီးခြင့္ရသည့္သူ အေရအတြက္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ၿပီး အဆိုပါ စီးခြင့္ရသူမ်ားသည္ ကိုယ္စီးမည့္ဆိုင္ကယ္ကို လိေမၼာ္ေရာင္ ေဆးမႈတ္ၿပီးမွ စီးခြင့္ေပးျခင္းျဖစ္ၿပီး အဆိုပါအခ်ိန္က ဆိုင္ကယ္ စုစုေပါင္း (၁,ဝ၁၂) စီးကို စီးခြင့္ျပဳထားခဲ့သည္။

ထိုသုိ႔ စီးခြင့္ျပဳထားသည့္ ဆိုင္ကယ္မ်ားအနက္ ယခုအခါ လွ်ပ္စစ္ဝန္ထမ္းမ်ားစီးသည့္ ဆိုင္ကယ္ (၆၅) စီးမွလဲြၿပီး က်န္ ဆိုင္ကယ္ အားလံုးကို ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း အဆင့္ (၃) ဆင့္ခဲြကာ လံုးဝတားျမစ္ပိတ္ပင္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စံုစမ္းသိရသည္။

သံုးဘီးေရာင္ သတ္မွတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးနင္းခြင့္ျပဳထားျခင္းအားျဖင့္ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာ နယ္နိမိတ္တြင္ ဆိုင္ကယ္စီးသူ မွန္ပါက အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းက လူမ်ားသာျဖစ္မည္ဟု ျပည္သူတုိ႔က ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္သားႏိုင္သည့္အတြက္ စိုးရိမ္ၿပီး ယခုကဲ့သုိ႔ ဆိုင္ကယ္စီးခြင့္ ႐ုပ္သိမ္းျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သတင္းတပ္ဖဲြ႔ အရာရွိတဦးက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံမ်ားကမူ အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းမွလူမ်ား သံုးဘီးေရာင္ဆိုင္ကယ္ စီးခြင့္ရျခင္းကို မေက်နပ္ေနသည့္အတြက္ ယခုကဲ့သုိ႔ ပိတ္ပင္မည္ဆုိျခင္းကို ေက်နပ္ေနၾကေၾကာင္း သိရသည္။

အရိပ္မဲ့ေသာပန္းကေလးမ်ား

စႏၵာမြန္

ပဲခူးတိုင္း ေညာင္ေလးပင္ ရြာက မိုးသက္ႏွင့္ မုိးသူ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ သူတုိ့အိမ္မွာ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္လို႔ ထိုင္း ႏုိင္ငံံမွာ အလုပ္ လာလုပ္ ေနပါတယ္။ အဲဒီ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္က အသက္(၂၃) ႏွစ္၊ သူ႔ညီမက (၁၇) ႏွစ္၊ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ေယာက္္ စလံုးက အပ်ဳိေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမ ကေတာ့ သူတို႔ မဲေဆာက္ စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကိုေတာ့ ေငြမပို႔ ႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လစာက နည္းနည္း ပဲရတယ္။ စားေလာက္ ရုံပဲ ေငြမပိုဘူး။ သူတို႔ လာတုန္းက လမ္းစရိတ္ ရဖိုု႔ အိမ္ ေပါင္ ထားရတယ္။

တစ္ေန႔ က်ေတာ့ ko Tout ဆိုတဲ့ ပြဲစား တစ္ေယာက္က သူတို႔ကို အခုလို လာေျပာပါတယ္။ “ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ ေကာင္းတယ္။ ဝင္ေငြလည္း ေကာင္းတယ္။ အကယ္လို႔ နင္တို႔ သြားလို႔ ရွိရင္ လမ္းစရိတ္ ၆၀၀၀ ဘတ္ပဲေပး” ပြဲစားက ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္သြား လုပ္ဖိို႔ တိုက္တြန္း ပါတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘန္ေကာက္္မွာ အဆင္ေျပမယ္ထင္ၿပီး ပြဲစားနဲ႔လို္က္လာခဲ့ပါတယ္။ ပြဲစားကလည္း သူနဲ႔သူ႔ညီမ ေလးကို အတူတူမထားပဲနဲ႔ သူ႔ကို္္က်ေတာ့့ သူေဌးအိမ္မွာ ဘတ္ေငြ ၂၀၀၀၀နဲ႔လာေရာင္းထားပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ သူေဌးအိမ္မွာ ေနေနတာ အျပင္လည္းမထြက္ရဘူး။ သူတုိ့ကလည္း ထိုင္းစကားမတတ္ ဘူး။ အိမ္ကလည္း အၿမဲေသာ့့ခတ္ထားပါတယ္။

သူအလုပ္လုပ္တာ (၅)လေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ သူေဌးမကိုေမးလုိက္တယ္။ သူ႔အေၾကြး ဘယ္ေတာ့ေက်မလဲ။ သူေဌး မကေျပာတယ္။ အကယ္လို႔ သူတို႔ကို ကေလးေမြးေပးရင္ ေက်ၿပီး။ သူေဌးမကလည္း ကေလးမရဘူး။ သူကအဲဒီလို လုပ္တာကိုိသေဘာမတူဘူး။ သူေဌးမက သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔အတူ အတင္းအိပ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ သူကိုယ္ဝန္ရသြား တယ္။ သူေဌးနဲ႔ သူေဌးမကလည္း သူ႔ကိုယ္ဝန္ကုုိေဆးရုံမွာသြားမျပဘူး။ ေဆးခန္းငယ္ငယ္မွာပဲသြားျပေပးတယ္။ သူကေလးေမြးေတာ့ အမႊာေယာက်ာ္းေလး(၂)ေယာက္ရတယ္။ သူေဌးနဲ႔သူေဌးမက သ့ူူကိုကေလးနဲ့အတူ (၁၀)ရက္ပဲ ေပးေနတယ္။ (၁၀)ရက္ျပည့္သြားေတာ့ အဲဒီကေလး(၂)ေယာက္ ကိုယူလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ကေလးငိုသံၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူႏုိ႔တိုက္ခ်င္ေပမဲ့လည္း တို္က္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူအရမ္းကို ခံစားခဲ့ရတာ။

ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ သူေဌးမက သူကို အိမ္ကေန ေမာင္းထုတ္တယ္။ သူငုိိိိယုိၿပီး သူေဌးကိုေတာင္းပန္တယ္။ လစာ နည္းနည္းပဲေပး ကေလးကိုေတြ႔ရရင္ျပီးေရာ သူ႔ကိုေတာ့ အိမ္ကေန မေမာင္းထုတ္ပါနဲ႔။ သူဘာေျပာေျပာသူေဌးမက ဂရုမစုိက္ဘူး။ ေန႔လည္(၂) နာရီေလာက္မွာ သူေဌးမက Taxi driver တစ္ေယာက္ကုိေခၚၿပီး အိမ္ကေနမထြက္လာခင္ သူေဌးမနဲ႔ Driver ဘာေျပာေနလည္း သူနားမလည္ဘူး။

ခဏၾကာေတာ့ သူနဲ႔Taxi driver အိမ္ကေနထြက္လာပါတယ္။ ထြက္လာၿပီး (၂) ေလာက္ၾကာေတာ့ driver သမားက ကားရပ္ၿပီီး သူ႔ကို ဖ်က္စီးဖို႔ ၾကံ လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတစ္ခုခု ေကာက္ကိုင္မိၿပီး ခုခံလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားထဲကေန ဖိနပ္မပါပဲနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေၿပးထြက္လာပါတယ္။ သူေျပးလာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ေကာင္းတဲ့ အျခား driverတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုကူညီီတယ္။ သူအဆက္အသြြယ္ ရလြယ္ဖုိ႔ ေစ်းတစ္ေနေနရာမွာ သြားထားတာေပးတယ္။

သူေမာလည္းေမာတယ္ ဗိုက္ကလည္းဆာတယ္။ ဘယ္သြားရမွန္းလည္းမသိဘူး။ ေစ်းကေန သူဆက္ေလ်ွာက္လာပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုန္္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတြ႔ၿပီး ဝင္သြားပါတယ္။ စားစရာေတြ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ မြန္တစ္ ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ အေဆာက္အအံုေတြြ ေဆာက္ေနတာကိုေတြ႔ၿပီီး ဒီမွာခဏေနဖို႔ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္(၂) ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ။ ေဆးရံုတက္ရၿပီး ဆရာဝန္ကေမးတာေပ့ါေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့့လဲ။ သူ႔ရ့ဲ အေၾကာင္းေတြ ဆရာဝန္ကိိုေျပာျပလို္က္္တယ္။ ဆရာဝန္က မဟာခ်ိဳင္မွာရွိတဲ့ safe house ကိုဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။

အဲဒီ safe house ဟာ လူကုန္ကူးခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကူညီတာေပါ့ေနာ္။ အခုဆို သူ safe house မွာရွိေနပါတယ္။ သူ႔ညီမတစ္ေယာက္္္ကလည္း မဲေဆာက္ကေန ထြက္လာကတည္းက ဘာသတင္းမွ သူမၾကားမိဘူး။ ဘာျပႆနာျဖစ္ ေနလည္း သူမသိဘူး။ ဒီအျဖစ္ပ်က္္ဟာ ဘန္ေကာက္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီ သူေဌးအိမ္ကို အေရးယူဖို႔ လည္း သူက လိပ္စာ လည္းမသိဘူး။ ဘယ္မွာေနလည္းသူမသိဘူး။

မိုးသက္ႏွင့္ မိုးသူတုိ႔လုုိ ေရာင္းစားခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနတယ္ဆိိုတာ တိတိက်က် မသိရ ေသးေပမဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့ မိန္းကေလးအမ်ားစုဟာ သက္ဆိိိုင္ရာ လူကုန္ကူးပြဲစားကေနတဆင့္ ေရာက္လာ ခဲ့တယ္လို႔ ေလ့လာစစ္တမ္း ေကာက္ခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ WCRP ေခၚ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးအခြင့္အေရးအစီ အစဥ္ ဌါနတာဝန္ခံ မိဂ်ရိုင္းႏြန္က အခုလို ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လူကုန္ကူးပြဲစားကေနတဆင့္ ေရာက္လာခဲတယ္ဆိုေတာ့ လမ္းခရီးမွာ သူတို႔ဒုကၡအမ်ိုဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို ဘန္ေကာက္နဲ႔ မဟာခ်ိဳင္ေရာက္ဖုိ႔ မဲေဆာက္လမ္းက လမ္းေလ်ွာက္ရတယ္။ ေတာ၊ ခ်ဳံ ပုတ္မွာ အိပ္ရတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္သြားတဲ့ ေနရာေရာက္ဖို႔ လမ္းမွာ ၇ - ၈ ည အိပ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ျမဝတီ လမ္းသြားမယ္ ေျပာၿပီး ဘုရားသုံးဆူလမ္းေရာက္သြားတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုိနဲ႔ပဲ ပြဲစားေတြက လိမ္လည္ေနပါတယ္။

သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီထိုင္းႏုုိင္ငံကို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ ပြဲစားနဲ႔လာ ရတယ္။ ပြဲစားနဲ႔လာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ တခ်ိဳ့ဆို တခါမွ မသြားဖူးေတာ့ သြားမတတ္ဘူး။ တခ်ိဳ့ဆို ေငြေၾကးမရွိလို႔ ပြဲစား ကေငြြထုတ္ေပးၿပီး ဟိုေရာက္မွ ျပန္ဆပ္ေျပာေတာ့ သြားတယ္။ ကုိယ့္အစ္မေယာက်ာ္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ့ေဆြမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူကပြဲစားလုပ္တယ္ဆိုျပီး လိုက္လာတာလဲ ရွိတယ္။ အမ်ိဳး သမီးေတြ ဒီတဖက္နိုင္ငံကိို အလုပ္လာလုပ္ရတာဟာ မရွိဆင္း ရဲလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ဖို႔လည္း စားမေလာက္ ဘူး။ ကိိုယ့္အိမ္ရဲ့ စားဝတ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ ကိုယ့္သားသမီးရဲ့ အနာဂတ္ ကိုယ့္မိဘအတြက္ အလုပ္လာလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံကို အလုပ္လာလုပ္ရပါတယ္။


အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ထိုင္းႏိိိုင္ငံ၊ မေလးရွားႏုိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိိုင္ငံ ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေရာင္းစား ခံေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဟာ မဲေဆာက္၊ ဘန္ေကာက္၊ မဟာခ်ိဳင္၊ သုံးဆူ၊ ပီးနမ္း၊ ဆုူဖန္းပူရီ ၊ကန္ခ်နပူရီ၊ မွာလည္း ေရာင္းစားခံေနရတာ ရွိေနဆဲလို႔ မိဂ်ရိုင္းႏြန္က ေျပာပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးအခြင့္အေရးအဖြဲ႔အေနနဲ႔ လူကုန္ကူခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ သူတို႔ ေလ့လာစုံစမ္းၿပီး သတင္းထုတ္ေပးတယ္။ ေငြေၾကးအေနနဲ႔ ေထာက္ပံ့တာမရွိပါဘူး။ သူတို႔ သတင္းယူမယ္။ သတင္းထုတ္မယ္။ က်န္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ပညာေပးတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရးနဲ႔ပက္သက္ျပီး လူေတြ သိဖို႔ တစ္ႏွစ္ တစ္ၾကိမ္၊ သုံးလ တစ္ၾကိမ္လုပ္တာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရွိသမ်ွအေနအထား ရသေလာက္အခြင့္အေရး ေလးနဲ႔လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ အက်ိဳးသက္ ေရာက္မွဳ နည္းပါးပါတယ္။ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး လူမွဳေရး ျပႆနာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံေနရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေရျခားေျမျခား တပါးႏိုင္ငံကို တိုးတက္ႀကီးပြါးလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စြန္႔စားၿပီးလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လူကုန္ကူးမႈ အႏၲရာယ္နဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အနုုိင္က်င့္မႈ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာေစာ္ကားမႈေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳေနရပါတယ္လို႔ ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ WCRP ေခၚ အမ်ိဳးသမီး နဲ႔ခေလးအခြင့္အေရးအစီအစဥ္ ဌါနတာဝန္ခံ မိဂ်ရုိင္းႏြြန္က ေျပာပါတယ္။


ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ မိခင္နဲ႔ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းတို႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔တို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္အေနနဲ႔ အမ်ိဳး သမီးေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တာဝန္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူကုန္ခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ကာကြယ္ တဲ့ေနရာမွာ ထိေရာက္မွဳနည္္းတယ္။ အကယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လုိပဲ ေျပာေျပာ လူကုန္ကူးခံရတဲ့အျဖစ္ကေန လြတ္မွာပဲ။ လူကုန္္ကူးခံရတဲ့လူကို ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ အတြက္ ထိုင္း-ျမန္မာႏွစ္ႏိုင္ငံ သေဘာတူညီခ်က္ရွိခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ကေနၿပီးေတာ့ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ အေရးယူ လုပ္ေဆာင္ျခင္း မရွိဘူးလို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးသမဂၢ ျပည္တြင္းစည္းရုံးေရး တာဝန္ခံ မိဆူးပြင့္ ကေျပာပါတယ္။


အစိုးရတစ္ရပ္အေနနဲ႔ကလည္း ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္စံႏွန္းေတြကို လက္ခံၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ အတြက္ဆိုယင္ ဒီအမ်ိဳးသမီးလူဦးေရထက္ဝက္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးထုရဲ့ စြမ္းအားကိုပစ္ပယ္မထားဘဲ လ်စ္လ်ဴရွဳ႔မထားဘဲနဲ႔ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး ဘက္ေပါင္းစုံမွာ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ ေပါက္ေပါက္ ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္လာေအာင္လို႔အတြက္ ႀကံေဆာင္ေပးႏိုင္မဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ အဆင့္ဆင့္ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့မွ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္အေျခအေနေတြ ရွိပါတယ္။ ပညာေပးမွဳေတြလုပ္သြားရင္ ဒီစနစ္ႀကီးကိုၿပိဳက်သြားတဲ့ တေန႔မွာ က်မတို႔ အစျပဳ ေပၚထြန္းလာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လိိ္ိို႔ က်မတို႔ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ဘာသာေရးအရေသာ္လည္းေကာင္း ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထုံးစံအရ ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ္ခႏၶာ အေနအထားအ ရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပတ္ဝန္ က်င္က အားႏြဲ႔ သူရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကသလုုိ တခ်ိဳ႔ေနရာမွာယင္ လူ႔အသို္င္းအဝိုင္းမွာ ဖယ္ၾကဥ္ ခံေနရပါ တယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳဓေလ့ထုံးစံနဲ႔ အမ်ိဳး သမီးတို႕ရဲ႔အခြင့္အေရးၾကား ကြဲျပားျခားနားမွဳ ေလးေတြကိို ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစို္္က္ ျမန္မာအမ်ိဳး သမီမ်ားသမဂၢ ျပည္တြင္းစည္းရံုးေရးတာဝန္ခံ မိဆူးပြင့္ ေျပာျပခဲ့တာက။

အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ႔အခ်ိ္န္မွာ အိမ္ေထာင္ကြာ ရွင္းတဲ့အခါမွာ ခ်ထားတဲ့ဓေလ့ထုံးစံေတြ ရွိတဲ့အေပၚမွာ တခ်ိဳ႔ဓေလ့ထုံးစံ မွာအိမ္ ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ ကြာရွင္းခြင့္မျပဳဘူး။ အယူအဆ မ်ိဳးယုံၾကည္ၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုအေနထားေတြမွာ ဒီအမ်ုိဳးသမီးေတြရဲ့ ဘဝကိုထိခိုက္လာတဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္လာတာလည္းရွိတယ္။ ေနာက္တဖက္မွာ ဒီအစဥ္ အလာဓေလ့ထုံးတမ္းေတာ့ အာရွစံခ်ိန္စံႏွန္းနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆုုုိရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဒီအိမ္ထဲမွာ ေနတာ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥမွာ နိုင္နင္းတာသမီးမိန္္ကေလးျဖစ္ရင္ ပညာသိပ္တတ္ဖို႔မလိုပါဘူး။သားေယာက်ာ္း ေလးပဲ အေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သားေယာက်ာ္းေလးကို ဦးစားေပးတဲ့အယူအဆေတြ အစြဲအလမ္းေတြ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ဒီလိုအယူအဆ အစြဲအလမ္းေတြ ဒီလိုဓေလ့ထုံးတမ္း ယုံၾကည္းမွဳေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီး ေတြမွာ ခြဲျခားခံရတဲ့အေျခအေနေတြျဖစ္လာတယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကုလသမဂၢ လုံျခံဳေရးေကာင္စီကေနခ်မွတ္ထားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမွတ္ (၁၃၂၅)က ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ုိဳးသမီးေတြပါဝင္မွဳနဲ႔ သက္ဆိုင္ၿပီးေတာ့ စံနစ္တက်ခ်ဥး္ကပ္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ အာမခံထားေပမဲ့လည္း လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖၚဘိို႔ အလွန္းကြာေနဆဲပါဘဲလို႔ ဆိိုထားပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိတ္သုဥ္းေနရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမွဳေရးျပႆနာေၾကာင့္ ျပည္ပမွာ ေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမား အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္ ေရရာ ေသခ်ာမွဳမရွိေသးဘူးလို႔ အမ်ိဳးသမီးအခြြင့္အေရးလွဳပ္ရွားသူေတြက သုံးသပ္ထားပါတယ္။

ပုခက္လႊဲတဲ့လက္ဟာ ကမၻာကိုအုပ္စိုးႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့စကား၊ သာဓကေတြရွိခဲ့ေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိတ္ သုဥ္းေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ယုံတမ္းစကားလိုျဖစ္ေနပါၿပီီး။ ၾကပ္ တည္းလွတဲ့ လူေနမွဳဘဝေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ရဲ့ဘဝဟာ ေရနည္းတဲ့ငါးပမာ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ေသာင္တင္ေနတာ တေန႔တျခား မ်ားလာပါတယ္။ သူတို႔ရဲဘဝကို ၿမွင့္တင္ဘုိ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ဘို႔ဟာ မေရမရာျပႆနာေတြက ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ ေနပူၾကဲၾကဲထဲမွာ ပန္းကေလး မ်ားဟာအားခဲၿပီီး ပြင့္ေနရေတာ့ သူတို႔အတြက္ ဘဝလံုၿခံဳမွဳဆိုတဲ့ အရိပ္အာဝါသတခုခုေတာ့ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။

AIDS ေရာဂါေဝဒနာခံေနရသည့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးျပည့္တန္ဆာ(၂)ဦးထပ္မံကြယ္လြန္ျပန္

Kaowao

ထိုင္းနိုင္ငံ ရေနာင္း ျမိဳ႔နယ္ ဖန္းငါး ေဒသတြင္ ဖြဲ႔စည္း ထားသည့္ ေစတနာရွင္ လူမွဳ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႔ အစည္းမွ ကယ္ တင္ ခဲ့ေသာ AIDS ေဝဒနာသည္ အမ်ဳိးသမီး ျပည့္တန္ဆာ (၁၂)ဦး အနက္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဦး နိုဝင္ဘာ (၂၈)ရက္ နံက္အခ်ိန္ ခူရပူရီျမိဳ႔ ေဆးရံုမွာ ထပ္မံ ကြယ္လြန္ သြားျပီးဟု ေရာဂါသည္ ႏွင့္ နီးစပ္သူ တစ္ဦးမွ ေျပာသည္။

နိုဝင္ဘာ(၂၇)ရက္ေန႔နံက္တြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္ဆုံးသြားတဲ့အတြက္ စုစုေပါင္း(၄)ဦးေသဆုံးသြားခဲ့ျပီး ေဆးရံု၌ က်န္ရွိတဲ့သူ(၃)ဦးကလည္း အသက္ယဲ့ယဲ့မွ်သာက်န္ေနသည္ဟုဆို၏။ အဆိုပါ ဆုံးပါးသြားေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး မွာ သံျဖဴဇရပ္ျမိဳ႔နယ္ ကရုတ္ပိရြာသူတစ္ဦးႏွင့္ ေတာင္ဖလုေက်းရြာဇာတိဟု ဆိုပါသည္။

ထို႔အျပင္နိုဝင္ဘာ(၂၈)ရက္တြင္ ဖန္းငါးျမိဳ႔အေျခစိုက္ ေစတနာရွင္လူမွဳကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔မွ အမ်ိဳးသမီး ျပည့္တန္ဆာေပါင္း(၃၂)ဦးကို ထပ္မံကယ္တင္နိုင္ခဲ့ျပီး အဆိုပါအမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုေဆးစစ္ခဲ့ရာမွာ HIV ေရာဂါပိုး မေတြ႔ရွိဟုဆိုပါ၏။ အဆိုပါအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္ေက်းရြာမ်ားမွျဖစ္ျပီး လူကုန္ကူးပြဲစား ေတြကေနတဆင့္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေရာင္းခ်ျခင္းခံရတဲ့သူေတြဟု ဆိုပါသည္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေဒသခံလူမွဳကာ ကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးက အခုလိုေျပာျပခဲ့ပါသည္။

မေန႔က ခြ်န္ဖြန္ကေနကယ္တင္ရခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီး(၄)ဦးကေတာ့ ေရာဂါမရွိေသးဘူး။ သူတို႔ေရာင္းခ်ခံရတာ(၈)ရက္ ဘဲရွိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အမ်ဳိးသမီး(၂၈)ေယာက္ကလည္း အဲဒီအမ်ိဳးသမီး(၄) ေယာက္နဲ႔ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဝင္လာတဲ့လူေတြက ဖဲကတာရြာက(၁၂)ေယာက္ ေကာ့ဝမ္းက(၃ဝ)ေယာက္လို႔ သူတို႔ေျပာျပတယ္။ အဲဒီလူေမွာင္ခို ဂိုဏ္းေတြကေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ နိုင္ငံရပ္ျခားအထိသူတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုပို႔ေနသည္ ဟု ေျပာသြားပါတယ္။

ေစတနာရွင္လူမွဳကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမွ ကယ္တင္ထားေသာအမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ေနရပ္သ႔ိုျပန္ပို႔ မည္ျဖစ္ျပီး က်န္ရွိေနေသာ AIDS ေရာဂါျဖစ္ပြါးေနသည့္အမ်ိဳးသမီး(၃)ဦးမွာ ခူရပူရီျမိဳ႔ေဆးရံု၌ပင္ ေဆးကုသမွဳ ခံယူေနေသာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေနျပီး သူမတို႔၏ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္ဟု လူနာ ႏွင့္နီးစပ္သူတစ္ဦးမွ ေျပာပါသည္။

သံုးႏိုင္ငံ ဓါတ္ေငြ႕ ပိုက္လိုင္း စီမံကိန္း ဘဂၤလာေဒ့ရွ္မွ ျပန္လည္ စဥ္းစားမည္

Narinjara News

ပိုက္လိုင္း ျဖတ္သန္းခ အတြက္ ႏွစ္စဥ္ အေမ ရိ ကန္ ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္ ရရွိမည့္ အိႏၵိယ - ဘဂၤလာေဒခ်္႕- ျမန္မာ သံုးနိုင္ငံ ဓါတ္ေငြ႕ ပိုက္လိုင္း စီမံကိန္းကို ဘဂၤလာ ေဒခ်္႔႕ နိုင္ငံမွ ျပန္လည္ စတင္ အေကာင္ အထည္ ေဖၚေဆာင္ရြက္ လိုေၾကာင္း သက္ဆိုင္ရာ ဘဂၤလာ တာ၀န္ရွိ သူမ်ားမွ ထုတ္ေဖၚ ေျပာၾကား လိုက္သည္။

“ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ိတ္ခ္ဟာ ဆီးနာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ အရ သံုးႏိုင္ငံ ပိုက္လိုင္း စီမံကိန္း ျပန္လည္ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာ၊ အိႏၵိယ တို႕နဲ႕ ေဆြးေႏြး မႈေတြ ျပန္လုပ္ဖို႕ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး ဌာနကို တင္ျပ ထားလိုက္္ ပါၿပီ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု စြမ္းအင္ ႏွင့္ သယံဇာတ ၀န္ႀကီး ဌာနမွ အတြင္း၀န္ မိုဟာမက္ မိုဆိန္က ေျပာသည္။

အိႏၵိယ-ဘဂၤလာေဒခ်္႕- ျမန္မာ ဂတ္စ္ ပိုက္လိုင္း ေဖါက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းမွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ရပ္တန္႕ေနခဲ့ျပီးေနာက္ ယခုကဲ့သို႕ ဘဂၤလာေဒခ်္႕က စတင္ အဆိုျပဳလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ယခုကဲ့သို႕ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံမွ ဓါတ္ေငြ႕ ပိုက္လိုင္း ေဖါက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းကို စတင္ရန္ ျပန္လည္ အဆိုျပဳလာခဲ့ျခင္းမွာ ၎တို႕ နိုင္ငံအတြင္း ဂတ္စ္ ဓါတ္ေငြ႕ ျပတ္လပ္မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရမည့္ အေနအထားသို႕ ေရာက္ရွိလာ၍ ျဖစ္သည္။

“ စြမ္းအင္ မလံုေလာက္မူ ျပႆနာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို အေနွာင့္အယွက္ ျဖစ္လာေစပါတယ္။ အဆိုပါ ဓါတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္း စီမံကိန္းကိုသာ အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဓါတ္ေငြ႕ေတြကို ျမန္မာနိုင္ငံက တင္သြင္းခြင့္ ရရွိေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္း သြားမွာ ျဖစ္သလို ပိုက္လိုင္း ျဖတ္သန္းခ အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ၀င္ေငြ အပါအ၀င္ တျခား အက်ဳိးအျမတ္ ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရရွိနိုင္ပါတယ္” ဟု စြမ္းအင္၀န္ၾကီးက ေျပာသည္။

ဘဂၤလာေဒခ်္႕ နိုင္ငံအေနျဖင့္ ယခုအခါ သူ႕နိုင္ငံတြင္းမွ ထြက္ေသာ ဂတ္စ္မ်ားကို နိုင္ငံအတြင္း လိုအပ္ေသာ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ က႑တြင္ အသံုးျပဳသည္သာမက ျပည္သူမ်ား ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ရာတြင္ အသံုးျပဳနိုင္ရန္အတြက္လည္း ေန႕စဥ္ ျဖန္႕ျဖဴးေပးသည္။

ဘဂၤလာေဒခ်္႕ နုိင္ငံတြင္ ၂၀၂၁ ခုႏွစ္အတြက္ ဓါတ္ေငြ႕ ျပတ္လပ္မူႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရနုိင္ေၾကာင္း ေလ့လာသူမ်ားက သံုးသပ္ထားသည္။

ရခိုင္ကမ္းလြန္ ပင္လယ္ျပင္ ေရႊဓါတ္ေငြ႕သိုက္မွ ထုတ္လုပ္မည့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ကို ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ကိုျဖတ္၍ အိႏၵိယသို႕ တင္ပို႕ႏိုင္ရန္ ပိုက္လိုင္း တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းကို သံုးႏိုင္ငံ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးမ်ားက ၂၀၀၅-ခု ဇႏၷ၀ါရီလတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ပထမဆံုး အႀကိမ္ နားလည္မႈ စာခၽြန္လႊာ မူၾကမ္းကို လက္မွတ္ ေရးထိုး ခဲ့ၾကသည္။

၉၅၀-ကီလိုမီတာ ရွည္လ်ားမည့္ အဆိုပါ ပိုက္လိုင္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွ တဆင့္ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံကို ျဖတ္ကာ အိႏၵိယ အေနာက္ ဘဂၤလားျပည္နယ္ထိ အေ၀းေျပး ကားလမ္းမ အတိုင္း တည္ေဆာက္ သြားမည္ဟု စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။

ပိုက္လိုင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံက အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ျဖတ္၍ ဟိမ၀ႏၵာေဒသမွ ေရအား လွ်ပ္စစ္ တင္သြင္းခြင့္ျပဳရန္ႏွင့္ နီေပါ ၊ ဘူတန္ႏိုင္ငံတို႕ႏွင့္ ကုန္သြယ္ခြင့္မ်ားေပးရန္ အဆိုပါမူၾကမ္းတြင္ ထည့္သြင္း ေတာင္းခံခဲ့ျခင္းေၾကာင္း ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ႏွင့္ အိႏၵိယတို႕အၾကား သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ၾကၿပီး ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္းမွာ တိုးတက္မႈတစ္စံုတရာမရွိဘဲ ေႏွာင္းေႏွး ၾကန္႕ၾကာေနခဲ့သည္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႕က ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ကို အၿပီးပိုင္ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ရန္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ရွိ မီဇူရမ္ႏွင့္ အာသန္ျပည္နယ္မ်ားကိုျဖတ္ကာ အေနာက္ ဘဂၤလား ျပည္နယ္ထိ ေဖာက္လုပ္တည္ေဆာက္မည့္ ကီလိုမီတာ ၁၄၀၀ ရွည္လားသည့္ ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္းသစ္ကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာ-ဘဂၤလာေဒ့ရွ္-အိႏၵိယ သံုးႏိုင္ငံပိုက္လိုင္းစီမံကိန္းမွာ ေရွ႕တိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရိွျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ တရုတ္ႏိုင္ငံကို ျမန္မာစစ္အစိုးရမွ ဂတ္စ္ ေရာင္းခ်ရန္ သေဘာတူလိုက္သျဖင့္ အဆိုပါ ဂတ္စ္ ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္းမွာ ရပ္တန္႕သြားခဲ့သည္။

ရခိုင့္ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္ရွိ ေရႊဓါတ္ေငြ႕သိုက္ Block A1 ႏွင့္ A2 တြင္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ပမာဏ ၆ ထရီလီယံကုဗေပခန္႔ ေတြ႕ရွိထားၿပီး အိႏၵိယသို႕ တင္ပို႕ ေရာင္းခ်ရန္ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိသည္ဟု ကြင္းဆင္းလုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကေျပာသည္။

ရခိုင့္ ကမ္းလြန္ ပင္လယ္ျပင္မွ ထြက္ရွိမည့္ ဂတ္စ္မွာ တရုတ္နိုင္ငံ၏ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္ရံုသာမက ထပ္မံ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ရန္ ဓါတ္ေငြ႕ပမာဏ ပိုလွ်ံ ေနေသးသည္ဟု သူတို႕က ေျပာသည္။

ရခိုင့္ကမ္းလြန္သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕လုပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေတာင္ကိုးရီးယားဂတ္စ္ေကာ္ပိုေရးရွင္း (KOGAS) ၊ အိႏၵိယေရနံႏွင့္သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေကာ္ပိုေရးရွင္း (ONGC)၊ ဂဲလ္အိႏိၵယႏွင့္ (Gail India) ႏွင့္ ေဒ၀ူးအင္တာနက္ရွင္နယ္ (Daewoo International) တို႕မွ ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံထားၾကၿပီး အစုရွယ္ယာအသီးသီးပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။

သံုးႏိုင္ငံဓါတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံတြင္ ေဒၚလာသန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ခန္႕ ရင္ႏွီးျမွပ္ႏွံလာၾကမည့္အျပင္၊ ပိုက္လိုင္းျဖတ္သန္းခ အျဖစ္လည္း တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေဒၚလာ သန္း ၁၀၀ ေက်ာ္ရရွိမည္္ျဖစ္ၿပီး၊ ပိုက္လိုင္းစီမံ ခန္႕ခြဲခ အျဖစ္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေဒၚလာ ၂၅ သန္း အသီးသီးရရွိလာမည္ဟု ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌါနမွ အရာရွိမ်ားက ေျပာသည္။

၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္အိမ္ေစာင့္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ထိုပိုက္လိုင္း စီမံကိန္းအား ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ေသာ္လည္း ျမန္မာနုိင္ငံမွ ဂတ္စ္ကို အိႏၵိယသုိ႕ မေရာင္းဘဲ တရုတ္ကို ေရာင္းခ်ခဲ့သျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရရွိခဲ့ျခင္း မရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။

အေလးအနက္ စဥ္းစားသင့္ေသာ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအေရး

အင္ဒီ ေဟာလ္

ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံအတြင္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကသည့္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကို တရား၀င္ သတ္မွတ္ ေပးႏိုင္ေရးဆိုင္ရာ မူ၀ါဒတရပ္ကို ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့သည္။ အလုပ္သမားမ်ား အေနႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား စစ္မွန္ေၾကာင္း စိစစ္ေရး အစီအစဥ္ကို ေဆာင္ ႐ြက္ၾကရမည္ဟု ဆိုသည္။ အစိုးရမဟုတ္သည့္ အဖြဲ႔အစည္း (အန္ဂ်ီအို) အမ်ားစုလည္း မ်က္စိလည္ ေခါင္းရႈပ္ကုန္ၾကရသည္။


ထိုင္းအစိုးရ အေနႏွင့္ တရားမ၀င္ ေရႊ႔ေျပာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အေရး ေျဖရွင္း ႏိုင္ရန္ လက္ေတြ႔မက်ေသာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား ထားရွိေနသည္ဟု သူတို႔က ယံုၾကည္ေနၾကသည္။

ယခုအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေရႊ႔ေျပာင္းလူထု ၃ သန္း ပတ္၀န္းက်င္ ရွိေနသည္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ေန ထိုင္ခြင့္ႏွင့္ အလုပ္သမားေရးရာ ၀န္ႀကီးဌာနမွ "တရား၀င္" အလုပ္သမား လက္မွတ္မ်ား ထုတ္ေပးေနေစကာမူ ထိုင္းႏိုင္ငံ တြင္း တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ၾကဆဲျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ခံရမည့္ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ လည္း ရင္ဆိုင္ေနၾကရသူမ်ား ရွိေနေသးသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာမ်ားေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္မႈမ်ား၊ ေရာဂါဘယမ်ား၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ရမႈမ်ား စသည့္ အမ်ဳိး စံုေသာ ျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ရသည္ဟု သတင္းမ်ားတြင္လည္း ေဖာ္ျပထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား မ်ား၏ အခြင့္အေရးႏွင့္လုပ္အား အေရးပါမႈကိုလည္း တရား၀င္ အသိအမွတ္ျပဳထားျပန္သည္။

ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရး အစီအစဥ္ ဆိုသည္ကို ေျပာေနၾကသည္မွာ ၁၀ ႏွစ္မွ် ရွိေတာ့မည္။ ျမန္မာႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အစိုးရမ်ား အၾကား နားလည္မႈစာခၽြန္လႊာ (MoU) တရပ္ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔ကပင္ လက္မွတ္ ေရးထိုးထား ခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိေနခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္က ျဖစ္လာေတာ့မည္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ဂိတ္ ၃ ေနရာတြင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုး၌ ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရးဌာန(၆) ခုကို ဖြင့္လွစ္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ စိစစ္ေရးဌာန ၂ ခု ထပ္မံဖြင့္လွစ္ရန္ လည္း စီစဥ္ထားၾကသည္။ ယခုအခါ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းလူထုမ်ား အၾကား၌ သတင္းမ်ားလည္း ပ်ံ႔ႏွံ႔ေနသည္။ သူတို႔ ပထမ ဦးစြာ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ရမည္။ ျပန္လာသည့္အခါ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရရွိလာမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ၂ ႏွစ္ၾကာ ေနထိုင္ႏိုင္မည့္ ဗီဇာရရွိမည္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရးကိစၥ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ မည္သို႔ မည္ပံု ထိေရာက္စြာလုပ္ေဆာင္ ႏိုင္မည္နည္းဟူေသာ ေဆြးေႏြးမႈမ်ဳိး ျဖစ္ေနၾကၿပီ။

ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရး အစီအစဥ္က ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း အလုပ္သမားတဦးအတြက္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေျခာက္အိပ္မက္ မ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ ဤလုပ္ငန္းစဥ္ေၾကာင့္ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားတြင္ ႏွစ္မ်ဳိးနစ္နာဖြယ္ အေၾကာင္း ရွိေနသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ ဤလုပ္ငန္းစဥ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုတိယအခ်က္မွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားက သူတို႔၏ "ရန္သူ" သဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ၾကံဳရႏိုင္သည့္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုမ်ားအတြက္ အမွန္တကယ္ ေၾကာက္ရြံ႔စိုးရိမ္ဖြယ္ ကိစၥလည္း ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ား သည္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္၍ ဆက္လက္ စစ္ပြဲဆင္ႏႊဲေနၾကဆဲေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ထိုင္းအစိုးရကလည္း ႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ရႈပ္ေထြးေ၀၀ါးရန္ လုပ္ေနသည္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိသကဲ့သို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း မ်ားလွသည္။ ေရႊ႔ေျပာင္းလူထုမ်ားအၾကား၊ အလုပ္သမား အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ အစိုးရ မဟုတ္ သည့္ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႔မ်ားအၾကားတြင္ သတင္းျပန္ၾကား ဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ဤ ကိစၥကို အစိုးရ အရာရွိအနည္းငယ္ႏွင့္ အလုပ္ရွင္ အနည္းငယ္ကသာ သိရွိၾကသည္။ ၾကားပြဲစားမ်ားကို စည္းက်ပ္ရန္ မေဆာင္ ရြက္ႏိုင္ၾကသည့္အတိုင္း ထိုသူမ်ားက ယခုကိစၥအတြက္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၀၀ မွသည္ ၃၀၀ အထိ ကုန္က် ေငြကို အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ေတာင္းယူေနၾကသည္။ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား အေနႏွင့္ လုပ္ခအနည္းငယ္မွ်ႏွင့္ ရွင္သန္ ရုန္းကန္ေနၾကရသည့္ အေျခအေနတြင္ အလြန္မွ မျဖစ္သင့္ေသာ ကိစၥလည္း ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရး အစီအစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရား၀င္ ေဖာ္ျပခ်က္ ဟူသည္မွာ ျမန္မာအစိုးရက ေရႊ႔ေျပာင္းလူထုမ်ား (ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တရားမ၀င္ ထြက္ခြာသြားၾကၿပီး စစ္အစိုးရအေပၚ ယံုၾကည္မႈနည္းေနၾကသူမ်ား) အၾကား ေပးသည့္ လက္ ကမ္းသတင္းလႊာ တခုပင္ ရွိသည္။ ဤလုပ္ငန္းစဥ္သည္ အႏၱရာယ္မရွိေၾကာင္း၊ ကုန္က်စရိတ္နည္းပါးေၾကာင္းႏွင့္ ရင္းႏွီး လက္ကမ္းေႏြးေထြးစြာ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္။

ေရႊ႔ေျပာင္းလူထုအၾကားတြင္မူ ေကာလာဟလမ်ားက ပ်ံ႔ႏွံ႔လွ်က္ရွိေနသည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္း က်န္ေနသူ မိသားစုမ်ားထံမွ ေျမသိမ္းယူျခင္း၊ ဘန္ေကာက္မွ ေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ်လုပ္သားမ်ား ၆၀ (သို႔မဟုတ္ ေျပာသူအေပၚ မူတည္၍ ၂၀၀ အထိ အေရအတြက္ အေျပာင္းအလဲလည္း ရွိႏိုင္သည္) ခန္႔ ျမ၀တီစိစစ္ေရးဂိတ္သို႔ ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရးကိစၥမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျမန္မာအစိုးရကဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔ျခင္း၊ ေငြညႇစ္ျခင္း၊ ထိုမွ်မက ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္ သမားမ်ားအၾကား ယခု ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကိစၥ ေရွာင္လႊဲႏိုင္ရန္ မိမိကိုယ္ကိုသတ္ေသျခင္း စသည့္ ေကာလာဟလမ်ား ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ထိုင္းႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရမ်ားက ေအာက္တိုဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဤေကာလာဟလမ်ားကို ျငင္းဆိုခဲ့ ၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ႏိုင္ငံအစိုးရမ်ားက ယခုလုပ္ငန္းစဥ္ကို သိုသိပ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္းမွာ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာ ရွိေနပါ ေသးသည္။ ၾကားပြဲစားဆိုသူမ်ားကေရာ မည္သူမ်ားပါနည္း။ မည္သို႔မည္ပံု ႏိုင္ငံသား ဟုတ္ မဟုတ္ စစ္ေဆးသနည္း။

ဤလုပ္ငန္းစဥ္ လုပ္ေဆာင္ပံုက မည္သို႔ ရွိေနသနည္း။ မည္သူက အက်ဳိးအျမတ္ ျဖစ္ေနသနည္း။ တခ်ဳိ႕ေသာ ေလွ်ာက္ လႊာမ်ားက အျမန္က်လာၿပီး တခ်ဳိ႕ေလွ်ာက္လႊာမ်ားက မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ၾကာျမင့္ေနရပါသနည္း။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မြတ္စလင္မ်ားကို ခ်န္ဖယ္ထားရပါသနည္း။ လာအိုႏွင့္ ကမၻာဒီးယားႏိုင္ငံမ်ားမွ ေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ် လုပ္ သားမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည့္နည္းတူ ျမန္မာမ်ားကို ထိုင္း ႏိုင္ငံအတြင္း ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ရန္ မည္သည့္အတြက္ ေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳပါသနည္း။ ယခု ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္သည္ လာမည့္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ က်င္းပမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ တနည္းတဖံု သက္ဆိုင္မႈ ရွိေနပါသေလာ စသျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ရွိေနၾကပါသည္။

မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးသည့္ ႏိုင္ငံတခု၊ ျခစားမႈလည္း ထူေျပာ၊ ဒီမိုကေရစီနည္းက် အစိုးရလည္းမရွိ၊ ရွည္လ်ားစြာ ထိစပ္ေနေသာ နယ္စပ္ခ်င္းလည္း ဆက္စပ္ေနသည့္ ႏိုင္ငံတခုႏွင့္ တရားမ၀င္ လူ၀င္ေရာက္မႈ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ ဆိုသည္မွာ ကမၻာ ေပၚတြင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးဟူသည့္ အဆင့္ျမင့္ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ပင္ ခက္ခဲလွေသာ ျပႆနာလုပ္ငန္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤ စံႏႈန္းထားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေဆာင္ရြက္ေနေသာ လုပ္ငန္းမွာ ည့ံဖ်င္းလွပါသည္။

ေရႊ႔ေျပာင္း အေျခခ်ေနထိုင္မႈဆိုသည္မွာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ျဖစ္စဥ္တခုမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး လူမ်ားက သူတို႔ ႏွင့္ သူတို႔မိသားစု ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္မည့္ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာကို ရွာေဖြေနၾကပါသည္။ တခုခုပို၍ ထူးျခားသည့္ ေနရာ၊ သူတို႔ဘ၀အတြက္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစမည့္ ေနရာကို ရွာေနၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ဘ၀ လံုျခံဳေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ ပဋိပကၡမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔လိုၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကာလမ်ားမွစ၍ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရးအတြက္ မစို႔မပို႔ မူ၀ါဒမ်ား စတင္ခ်မွတ္ က်င့္သံုးလာခဲ့သည္။ ပထမပိုင္းတြင္ တခ်ဳိ႕ေသာခရိုင္မ်ားႏွင့္ တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းက႑မ်ားကို ကန္႔သတ္၍ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့သည္။ အစီအစဥ္ မက်လွေသာ ျပႆနာခ်ဥ္းကပ္မႈတြင္ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္း၊ ထိုသူ မ်ားအတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ျပဳျခင္း၊ ေရႊ႔ေျပာင္း လုပ္သားမ်ား မွတ္ပံုတင္ႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ယာယီခြင့္ျပဳ ျခင္း၊ အနည္းအက်ဥ္းမွ်ေသာ လူထုျပန္ၾကားဆက္သြယ္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္ သမားေရးရာ၀န္ႀကီးဌာနရွိ အရာရွိမ်ားက ယခုလုပ္ငန္းစဥ္ စတင္ၿပီးေနာက္မွ အလုပ္သမား မွတ္ပံုတင္ေရးကိစၥကို ၾကားသိ ၾကရျခင္း၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္ ေရႊ႔ေျပာင္း အေျခခ်လူထုအၾကား ေနာက္တႏွစ္တြင္ ၿပီးဆံုး ေတာ့မည့္ ၎အစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတိမမူမိဘဲ ရွိေနၾကျခင္းတို႔မွာ မ်ားစြာ အံ့ၾသဖြယ္ ကိစၥ မဟုတ္ပါ။

ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း အေျခခ်လူထုက ၎တို႔၏ ႏွလံုးသားအတြင္းမွ ျငင္းဆန္ေနၾကသည့္ အေရးႀကီးကိစၥ အခ်က္တခု ရွိပါ သည္။ ၎မွာ သူတို႔က ေမြးရပ္ဇာတိေျမမွ တရားမ၀င္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ၿပီး (အကယ္၍ သူတို႔ျပန္ပါက တရား စြဲဆို ဖမ္းဆီးခံရႏိုင္၍ ေထာင္ခ်ခံရႏိုင္ဖြယ္ အေျခအေနလည္း ရွိေနသည္။) သူတို႔က ဤသို႔ျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း တရားမ၀င္ ခိုး၀င္ေနထိုင္ၾကျခင္း၊ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ ခြင့္ျပဳသက္တမ္း သက္တမ္းလြန္သည့္တိုင္ ေနထိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုသူမ်ားက ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းသို႔ တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ တရား၀င္ ၀င္ေရာက္လာၿပီးမွ အခ်ိန္ ၾကာၾကာ ေနထိုင္ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ျမန္မာႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အစိုးရမ်ားအၾကားတြင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသာ တရား၀င္ သေဘာတူညီခ်က္၊ နားလည္မႈ စာခၽြန္လႊာ (MoU) မ်ား ရွိမေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း သို႔ တရားမ၀င္ ခိုးပို႔ေပးၾကမည့္ ၾကားပြဲစားမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနၾကသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးစနစ္ကလည္း ထိုသူမ်ား၏ လုပ္အားကို အႀကီးအက်ယ္ မွီခိုေနၾကရၿပီး အထူးသျဖင့္ လုပ္အားခနည္းနည္းေပး၍ လုပ္ေစလိုေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ထိုသူမ်ားကို အလိုရွိေနၾကသည္။

ေရႊ႔ေျပာင္း အေျခခ်လုပ္သားမ်ားသည္ အႏၱရာယ္ အမ်ားဆံုး၊ အညစ္ညမ္းဆံုး၊ အနိမ့္က်ဆံုး လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ လုပ္ ေဆာင္ေနၾကရပါသည္။ သူတို႔ မေတာ္တဆ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမည္ဆိုလွ်င္လည္း ေလ်ာ္ေၾကးခံစားခြင့္မ်ား ရွိမေနပါ။ ထိုသူမ်ားက တရား၀င္အရ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းႏွင္ခြင့္မရွိသလို၊ သူတို႔မွတ္ပံုတင္ထားသည့္ ခရိုင္ျပင္ပသို႔ ခရီး ထြက္ခြာခြင့္လည္း မရွိၾကပါ။ တခ်ဳိ႕ေသာေနရာမ်ားတြင္ လူစုလူေ၀းျဖင့္ ေတြ႔ဆံု စုစည္းခြင့္ပင္ မရွိၾကပါ။

ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရး အစီအစဥ္သည္ ယခုကဲ့သို႔ ခၽြတ္ေခ်ာ္လြဲမွားသည့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း လိုအပ္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ တခုပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း အေျခခ်လူထုသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား မည္ မဟုတ္ဘဲ ထိုင္းႏိုင္ငံ စီးပြားေရးစနစ္အတြက္လည္း ထိုသူမ်ားကို လိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။

ေအာက္တိုဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔ထုတ္ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ (Bangkok Post) သတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္က အမွန္ အတိုင္း မွတ္ခ်က္ေပး ေရးသားခဲ့ေသးသည္။ "ျပႆနာ ေရေသာက္ျမစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစစ္ အစိုးရက ၎၏ျပည္သူမ်ားကို အေၾကာက္တရားလႊမ္းမိုးထားေစရန္ အၾကမ္းဖက္ေဆာင္ရြက္ေနသမွ် ဤျပႆနာမ်ား ၿပီးဆံုးသြားမည္ မဟုတ္ပါ။ ဤအဖုအထံုးမ်ားကို ျပည္တြင္း ျပည္ပဖိအားမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ၎၏ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားကို စည္းမ်ဥ္းခ်မွတ္ ထိန္းသိမ္းရန္၊ ထိုသူမ်ားအတြက္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ လူမႈဖူလံုေရးႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ခံစားခြင့္မ်ား ပံ့ပိုးေပးရန္ တာ၀န္ရွိေနမႈကို ျငင္းပယ္ေန၍ မရပါ" ဟု ေဖာ္ျပေရးသားထားခဲ့သည္။

မည္သည့္ အားနည္းခြ်တ္ယြင္းခ်က္မ်ား ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို ဆက္လက္အားေပး ေထာက္ခံရမည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၎က အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈမ်ားႏွင့္ ဤလုပ္ငန္းကို စတင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ ေရႊ႔ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ စနစ္တက် ေခါင္းပံုျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာလုပ္သား မ်ားမွာ ကမၻာေပၚတြင္ အနစ္နာ အခံစားရဆံုး အလုပ္သမားဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေတာ့သည္။ ေမြးရပ္ဇာတိေျမ ႏိုင္ငံကလည္း ၎ ကိုယ္ပိုင္ ျပည္သူမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တုံ႔ျပန္ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾကေသးရာ အားနည္း ခ်က္ရွိေန ေသာ ယခုႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရး အစီအစဥ္သည္ပင္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းလူထုအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းႏွင့္ ေဆာင္ ရြက္ ခဲ့ေသာ္လည္း ျပႆနာမ်ား ေပါင္းစံုႏွင့္ ၾကံဳရသည္။

ပို၍ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းမႈမ်ား၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ရွိလာလွ်င္ သန္းႏွင့္ခ်ီသည့္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း အေျခခ် အလုပ္သမားမ်ားသည္ ပို၍ ေကာင္းမြန္ေသာ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ရရွိလာေစႏိုင္သည္။ သူတို႔အားလံုး အျပဳခံသေဘာ သက္ေရာက္ေနသည့္ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔၏ ျပႆနာ အခက္အခဲမ်ားအတြက္ အေျဖရရွိႏိုင္ရန္ အေလးအနက္ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ လိုအပ္ေနသကဲ့သို႔ သူတို႔အတြက္ ခံစားထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ANDY HALL ေရးသားသည့္ A Debate Worth Having? ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။

Andy Hall သည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေဖာင္ေဒးရွင္း (Human Rights and Development Foundation) မွ ေရႊ႔ေျပာင္းလူထု တရားမွ်တမႈ ရရွိေစေရး အစီအစဥ္၏ ဒါရိုက္တာျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ ေျမေနရာ ေရာင္းခ်ေၾကာင္းသတင္း မမွန္ကန္

ေအာင္ထက္

တိရစာၦန္ ဥယ်ာဥ္ (ရန္ကုန္) ေျမေနရာအား ေရာင္းခ်ၿပီး ျဖစ္၍ တိရစာၦန္ မ်ားအား ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္း ေဘးမဲ့ ေတာမ်ားသို႔ ေရႊ႕ မည္ဟူေသာ သတင္းမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အတြင္း ထြက္ေပၚ လ်က္ရိွရာ ၎တို႔မွာ အေျခ အျမစ္ မရိွေသာ သတင္း မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ တိရစာၦန္ ဥယ်ာဥ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဦးညိဳေအးက ျငင္းဆို လိုက္သည္။

အသက္အရြယ္ အိုမင္းေနသည့္ ဟိမ၀ႏၲာ ၀က္၀ံ (၁၅) ေကာင္အား အေလာင္းေတာ္ကႆပ ေဘးမဲ့ေတာသို႔လႊတ္ရန္ စီစဥ္ေနျခင္းကို ထင္ေယာင္ထင္မွား ေျပာဆိုေနျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ၎က ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံမ်ားက ရန္ကုန္တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္၀င္းအတြင္းမွ တိရစာၦန္မ်ား နည္းသြားသည့္အတြက္ ယခင္ကဲ့သုိ႔ ၾကည့္႐ႈခ်င္စဖြယ္ မရိွဟု ေျပာၾကသည္။

“ႏွစ္ခ်ီၿပီးေနလာတဲ့ တိရစာၦန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို မႏွစ္က ဇူလိုင္ေလာက္က ေနျပည္ေတာ္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ခုဆို ႀကံ့တေကာင္၊ သစ္ကုလားအုတ္တေကာင္၊ ျခေသၤ့ဆို လံုး၀မရိွေတာ့ဘူး၊ အေကာင္ငယ္တခ်ဳိ႕ေလာက္ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့ အနားယူ အပန္းေျဖတဲ့သူ အရမ္းနည္းသြားတယ္” ဟု ေက်ာင္းဆရာမတဦးက ေျပာသည္။

တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္မွ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကမူ “ရန္ကုန္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္က ခြဲပို႔တာ နည္းပါတယ္။ မဂၤလာဒံု၊ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္က ေဘးမဲ့ တိရစာၦန္ေတြရယ္၊ က်ားျဖဴ (၂) ေကာင္လို ျပည္ပက လာေရာက္လႉဒါန္းတဲ့ တိရစာၦန္ေတြကိုသာ ေနျပည္ေတာ္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ ပို႔တာျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာသည္။

တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ (ရန္ကုန္) ကို ၁၉၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္သူတို႔၏ အလႉေငြ (၂) သိန္း (၄) ေသာင္းက်ပ္ျဖင့္ ေျမ႐ိုင္း (၆၁) ဧကကို ရွင္းလင္းၿပီး စတင္တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၀၆ ခု ဇန္န၀ါရီတြင္ အသစ္ေဆာက္လုပ္ကာ “၀ိတိုရိယဘုရင္မပန္းၿခံႏွင့္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္” ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။

ဥယ်ာဥ္၀င္းအတြင္း ၁၉၉၇ ခု ေအာက္တိုဘာ (၇) ရက္တြင္ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ဘက္စံုကစားကြင္းကို ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ေန႔စား၀န္ထမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္း (၃၀၀) ခန္႔ ပံုမွန္ လုပ္ငန္းခြင္၀င္လ်က္ရိွၿပီး ဥယ်ာဥ္အတြင္း တိရစာၦန္အစားအစာဆိုင္ (၁၂) ဆိုင္၊ ဆိုင္ငယ္ (၂၀) ခန္႔ႏွင့္ ျပင္ပမွ လစဥ္ အခြန္ေပးသြင္းေရာင္းခ်သည့္ ဆိုင္မ်ား ဖြင့္လွစ္ထားရိွသည္။

“တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ေလလံေၾကးေတြ ျမင့္လာတယ္။ လက္ဖက္ရည္၊ အေအးဆိုင္ေတြက တလ (၂၂၅,၀၀၀) က်ပ္ ေပးသြင္းရတယ္။ ဆင္အစားအစာအေရာင္းဆိုင္ဆို တလ (၁၅) သိန္းေလာက္သြင္းရတယ္။ လူအ၀င္နည္းတဲ့ ခုလိုရာသီဆို လစဥ္ေၾကးအလ်ဥ္မီေအာင္ မနည္းလုပ္ေနရတယ္” ဟု ဆိုင္ရွင္တဦးက ေျပာသည္။

တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ (ရန္ကုန္) သည္ ေျမဧရိယာအက်ယ္ (၆၉.၂၅) ဧကရိွၿပီး ႏွစ္စဥ္ အပန္းေျဖရန္ လာေရာက္သူ (၁) သန္းခြဲခန္႔ ရိွေၾကာင္း သိရသည္။

“တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ေနရာမ်ားျဖစ္သည့္ ကန္ေတာ္ႀကီး၊ ေရႊတိဂံုဘုရား၊ အလံျပဘုရားလမ္း (စစ္႐ံုး) မ်ားႏွင့္ နီးေနသည့္အတြက္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက မ်က္စိက်ေနၾကေၾကာင္း ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္းမွ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တဦးက ေျပာသည္။

အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို အၾကမ္းဖက္မႈ ရပ္တန္းကရပ္ (႐ုပ္သံသတင္း)

မဇၩိမသတင္းဌာန

ယေန႔ ျမန္မာ့ေရးရာ သတင္းမ်ား Nov,30th,2009

( 29 )Japan to allow resettlement of Burmese refugees

( 28 )ရခုိင္ေဒသ ေရေအာက္ ဓာတ္ေငြ႔ ပိုက္လိုင္းကုိ စကၤာပူႏွင့္ျမန္မာ ေဆာက္မည္

( 27 )Burma should democratize on its own

( 26 )ျမန္မာပရိတ္သတ္မ်ား ဆီးဂိမ္းၿပိဳင္ပြဲ LIVE ၾကည့္ရႈခြင့္ မရ

( 25 )Media and Medical Ethics Controversy Hits Rangoon

( 24 )ရတနာပံု FC အသင္းၾကီးႏွင့္ အရန္အသင္းတို႔ ရလဒ္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေန

( 23 )Thai Navy Vessel Fires on Burmese Soldiers

( 22 )ျမန္မာလူငယ္မ်ားက ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ မဲေပးမည္ေလာ

( 21 )We will stand by our 14 November position

( 20 )ခြဲစိတ္ခံၿပီး ေသဆုံးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသူေလးကိစၥ စုံစမ္းေရးအဖြဲ႔က စုံစမ္းေဖာ္ထုတ္မည္

( 19 )SPDC into election campaign in Chin state

( 18 )ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းအတြက္ ကခ်င္ေဒသခံမ်ား ဖိအားေပးခံရ

( 17 )Nobel Laureate Stiglitz to Advise Junta on Poverty

( 16 )ရန္လံုက်ိဳင္း နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးစခန္း မျဖစ္လာေသး

( 15 )Here Today, Gone Tomorrow

( 14 )ဆားေတာင္သူမ်ားအတြက္ ေခ်းေငြအစီအစဥ္ ဖ်က္သိမ္း

( 13 )Asian Parliamentarians insist on a free & fair 2010 Burma polls

( 12 )အယ္ဒီတာေဟာင္း ကိုညီညီထြန္း ေဖာက္ခြဲမႈႏွင့္ ႏွိပ္စက္ခံေနရ

( 11 )Column reunites Bob and ‘Burmese Bandit’

( 10 )စပါးထြက္နဳန္း ေကာင္းေသာ္လည္း ေစ်းမတက္၍ လယ္သမားမ်ား မေပ်ာ္နိဳင္

( 9 )Burmese 'pirate' murderers of cruising sailor jailed for 25 years

( 8 )သေဘၤာနစ္ျမဳပ္၍ အိဒ္ပြဲေတာ္ အိမ္ျပန္သူ ၃၀ ေက်ာ္ ေသဆံုး

( 7 )Asian MPs Insist On A Free & Fair 2010 Burma Polls

( 6 )ကေလး ၃ ဦး မတရား ျပဳက်င့္ခံရ

( 5 )EU seeks more flexible camps

( 4 )Ejected from Singapore

( 3 )ကိုညီညီေအာင္ အမႈ တရားလိုသက္ေသမ်ားကို စစ္ေဆး

( 2 )Prison for 3 Burmese teenage killers

( 1 )A tour of Burma from Mandalay to Bagan reveals a country of harsh contrasts

ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနရ

ေရေၾကာင္းတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတဦး

က်ေတာ္က ေရေၾကာင္းေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲပါပဲ။ ေက်ာင္းမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ေနခဲ့သူဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ခုေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္သတင္း ေတြ႔ေတာ့ ေျပာခ်င္စိတ္ကေလးေတြ ေပၚလာလို႔ပါ။ reply မလုပ္ခ်င္ေတာင္မွ အေၾကာင္းသင့္ရင္ စံုစမ္းႏိုင္ပါတယ္။

လာမယ့္ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီမွာ ဒုတိယႏွစ္ကေန စတုတၳႏွစ္အထိ ေက်ာင္းသားေတြ စစ္ေရးျပ တပတ္ကို ႏွစ္ရက္ ဆင္းရမယ္တဲ့။ တခါမွ အရင္က မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ ေက်ာင္းဟာ အသိပညာကို ဦးစားေပးမယ္၊ ယူနီေဖာင္းေတြ၊ စစ္ေရးျပေတြ မလိုဘူး စသျဖင့္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ျဖင့္ မေယာင္ရာဆီလူး ဒီလိုအခ်က္ေတြ ပိုလာၿပီး ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို နာမည္ေကာင္းယူ စပ္ေပးေနတာဟာလည္း ပြဲစားလုပ္ေနတာသာျဖစ္ၿပီး စာသင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ပိုအားနည္းလာတာသာ အဖတ္တင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းက ေ၀းသေလာက္ ဖယ္ရီလံုေလာက္ေအာင္ မရွိတာအစ၊ ဆရာမေတြ က်ဴရွင္သင္တာအဆံုး အခ်င္းခ်င္းလႊဲခ်ေနၾက ေပမယ့္ ISO ေလး ဘာေလးနဲ႔ တဖက္က ေမာက္မာျပေနတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း ေသခ်ာမရွိတာ၊ text book, lecture note, hands-out, reference ဘာဆိုဘာမွ ေရေရရာရာမရွိတာ ေက်ာင္းသားေတြ အသိဆံုးပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတြ ပင္စင္ယူ၊ အလုပ္ေျပာင္းကုန္ၿပီး brain drain brain waste ျဖစ္ကုန္တာကလြဲရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ေခတ္စားၿပီး သည္းေျခႀကိဳက္ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားတေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ပါပဲ။ ေက်ာင္းမွာ တေန႔တျခား တိုးပြားလာတာက စစ္ဘက္က ေျပာင္းလာတဲ့ အရာရွိအရာခံေတြပါပဲ။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားေတြ သူတို႔ကို အေလးျပဳတာ ခံခ်င္ပံုရပါတယ္။
ဒါကို မိဘေတြ မသိဘူးလား။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခပ္ခ်ာခ်ာလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ (ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်) ဆယ္တန္းေအာင္မွတ္ေတြ ျမင့္တယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္စ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ တက္ႂကြေနၾကတာေပါ့။ ၾကာၾကာ၀ါးေတာ့မွ ခါးမွန္းသိေတာ့ ေထြးထုတ္ရ ခက္ေနျပန္တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းမွာ ဟိုဟာအဆင္မေျပ၊ ဒီဟာ အဆင္မေခ်ာေတြ မ်ားလာမွ စိတ္ကုန္ၿပီး ဂိမ္းကစား၊ ေက်ာင္းလစ္ ျဖစ္တာပါ။ အမွတ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြ ည့ံဖ်င္းတာထက္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့လို႔ပါ။ ဆရာေတြထဲမွာ အပ်ံစားေတြရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ႏိုင္ငံတကာက သူ႔နယ္ပယ္မွာ သူ အသိအမွတ္ျပဳခံရသူေတြပါ။

ဒါေပမယ့္ စီမံမႈညံ့တာက အခရာျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေရာ ဆရာပါ ဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အိုင္အက္စ္အိုဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ ေမာ္ကြန္းထိန္းတေယာက္ ေရာက္စက က်ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြလိုတယ္ထင္လဲတဲ့။ က်ေနာ္က ရွင္းျပတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရင္ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္မယ္ဆိုတာ အႀကံျပဳတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ဟိုလူ႔ လက္ညႇိဳးထိုး၊ ဒီလူ႔လႊဲခ်နဲ႔ ေယာင္၀ါး၀ါး လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ဳိးမွာ ဘယ္လိုဆရာေကာင္းေတြက ခို၀င္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေ၀မွ်ေပးႏိုင္မွာလဲ။ ရွိေနတဲ့ဆရာေတြေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြက အားနာေနတာ။ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနရတာ။ ေနာက္မွ ေရးေတာ့မယ္။

ေကာက္ပဲသီးႏွံပ်က္စီးရသျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလာေသာ အညာေတာင္သူမ်ား

သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္

သွ်မ္းျပည္ (ေျမာက္ပိုင္း) မူဆယ္ၿမိဳ႕မွ တဆင့္ နယ္စပ္ ဂိတ္အတိုင္း တရုတ္ ဘက္ျခမ္း က်ယ္ေခါင္ - ေရႊလီၿမိဳ႕ သို႔ ေန႔ စဥ္ အေၾကာင္း အမ်ိဳး မ်ိဳးျဖင့္ ျဖတ္သန္း သြားလာ ေနေသာ ျမန္မာျပည္ သားမ်ား ထဲတြင္ တရုတ္ျပည္ ဆိုသည္ကို အိပ္မက္ပင္ မမက္ဘူး ခဲ့ေသာ အညႇာသား ကိုထြန္းထြန္းတို႔ မိသား စုလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။

အညႇာေဒသဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း အပူပိုင္းဇံု အတြင္းပါ၀င္သည့္ အရပ္ေဒသတစ္ခု ကို ထန္းပင္ ထန္းေတာ ထေႏွာင္းေတာမ်ား ေစတီဘုရားပုထိုးမ်ားႏွင့္ ျမဴလိုလို ဖုန္မႈန္႔လိုလို ထေနတတ္သည့္ အရာ မ်ားႏွင့္တြဲ၍ အျမင္အာရံုတြင္လြမ္းေမာဘြယ္ ေျပးျမင္လာရေတာ့သည္။

သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ တမူထူးျခားလွတဲ့ ဟန္ပန္အမူအရာႏွင့္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကို အကဲခတ္ရင္း သူတို႔ ေမြးရပ္ဇာတိကို ခြဲခြာလာရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ခပ္ေရးေရးပံုေဖၚၾကည့္ေနမိသည္။

တကယ္ေတာ့ ကိုထြန္းထြန္းတို႔ မိသားစုက မိထၳီလာၿမိဳ႕နယ္ ေျမာက္လယ္ေက်းရြာအုပ္စုမွ ေတာင္သူမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ယခုႏွစ္ မိုးရာသီတြင္ ထိုအရပ္၌ ရာသီဥတုေဖါက္ျပန္သျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားဆံုး႐ံႈးသြားကာ ၀င္ေငြအခက္အခဲေၾကာင့္ ရရာအလုပ္လုပ္ရွာရန္ ေရၾကည္ရာမ်က္ႏုရာသို႔ ထြက္ခြာလာသူမ်ား ျဖစ္သည္။

တရုတ္နယ္စပ္သို႔ ယခင္ေရာက္ရိွႏွင့္ၿပီးသား သူတို႔အရပ္မွ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ နယ္စပ္တြင္ဖြင့္လွစ္ထား သည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးပိုင္ေသာ ကားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အလုပ္ရံုတြင္ အလုပ္ကူညီ လုပ္ကိုင္ရင္းယာယီ စခန္းခ်ေနထိုင္ေနၾကသည္။

မတူကြဲျပားလွသည့္ အရပ္မို႔ အထာမက်ေသးသည့္ သူတို႔က အရာရာႏွင့္ တစိမ္းျပင္ျပင္ရိွေနသည္။ အလုပ္ရံု အတြင္းရိွ အလုပ္သမားမ်ားစားရန္ ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္အလုပ္ အျပင္ ကားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အလုပ္မ်ားကိုလည္း ကူညီ လုပ္ကိုင္ရင္း ဗ်ာမ်ားေနပံုရေသာ ကိုထြန္းထြန္းက ၀င္လာသမွ်လူမ်ားကို အကဲခတ္ၾကည့္ ေနတတ္သည္။

နဂိုကမွ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနသည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအဖို႔ ယခုႏွစ္မိုးက မညႇာမတာျပဳရက္တယ္ဟု ေတြးထင္ ေနပံုရသည့္ ကိုထြန္းထြန္းက ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္ဆိုသလိုျဖစ္ခဲ့ရသည့္ သူတို႔အရပ္မွေတာင္သူမ်ား အထိနာခဲ့ပံုကို ယခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။

“ဒီႏွစ္ မိုးေခါင္တာက မိုးဦးက်တာနဲ႔ဒီကေန႔အထိ အပင္စိုက္မိုးရယ္လို႔ ႏွင္းမိုးေလာက္ပဲရြာခဲ့တယ္ ဒီၾကားထဲမွာသီးပင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့မိုးက လံုးလံုးမရြာခဲ့ဘူး အခုက ေတာရြာေတြမွာက အိမ္မွာမကပ္ႏူိင္ေတာ့ဘူး ေဘးမွာထြက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ၾက ရတယ္ ” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာသည္။

အဓိကမိုးေခါင္ခဲ့သည့္ေနရာတ၀ိုက္ျဖစ္သည့္ မိထၳီလာၿမိဳ႕နယ္ အေနာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ ေတာင္သူမ်ား အားထား စိုက္ပ်ိဳးၾကေသာ ပဲေစးငံု ႏွမ္း ငရုပ္ စသည့္သီးႏွံတို႔ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးသြားရသည္။

ကိုထြန္းထြန္းက ဧက (၄၀) ခန္႔ပိုင္ဆိုင္သည့္ ေတာင္သူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ကာ ယခင္မိုးေလ၀သ ေကာင္းမြန္သည့္ ႏွစ္ မ်ားက မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မပူပန္ရေသာ္လည္း ယခုႏွစ္အဖို႔ အညာေတာင္သူမ်ား အခက္အခဲမ်ား စြာ ႏွင့္ရင္ဆိုင္ႀကံဳ ေတြ႔ ေနရေၾကာင္း ေျပာသည္။

သူတို႔ေဒသရိွေတာင္သူတို႔ အဓိက ၀င္ေငြရရိွသည့္ စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံ ၃ မ်ိဳးအနက္ ႏွမ္းကရိတ္သိမ္းၿပီးစီးကာ ငရုပ္ ႏွင့္ပဲေစးငံု မွာ မသိမ္းရေသးပါ။

သူတို႔အဖို႔ ရိတ္သိမ္းၿပီးႏွမ္းက မ်ိဳးစားေလာက္သာ ရရိွခဲ့ၿပီး ငရုပ္မွာ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တိုင္ေသာ္လည္း မိုးမေကာင္းခဲ့ သျဖင့္ မရိတ္သိမ္းႏိုင္ေသးပဲ ျဖစ္ေနရသည္။ ပဲေစးငံုမွာမိုးမရြာသည့္ဒဏ္ခံႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုႏွစ္အပင္ႏွင့္အသီးသိပ္မေကာင္း လွေၾကာင္း ဆိုသည္။

“ႏွမ္းကလည္း မ်ိဳးစားေလာက္ပဲရခဲ့တယ္ ဒီရဲ႕ေရွ႕မွာၾကေတာ့ ငရုပ္ကုလားေအာ္ မိုးေကာင္းတဲ့ႏွစ္ေတြနဲ႔စာလို႔ရိွ ရင္ ဒီႏွစ္က မခူးရေသးဘူး မိုးေကာင္းတဲ့ ႏွစ္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ခူးၿပီးၿပီ အပင္အေနအထားက်ေတာ့လည္း ခါတိုင္းဆိုလို႔ရိွရင္ ဂ်ိဳင္းတစ္ရပ္ ဒီႏွစ္ပိုင္းက်ေတာ့ ဒူးေပါင္လည္ပဲ အသီးအားႏႈန္းက်ေတာ့လည္း နည္းသြားၿပီ ” လို႔ ဆက္ ေျပာသည္။

ယခုလို ေကာက္ပဲသီးႏွံဆံုးရံူးရသည့္အေနအထားက မိုးေခါင္ခဲ့သည့္ မိထၳီလာ အေနာက္ျခမ္းမွ ေတာင္သူမ်ား အားလံုးလိုလို ႀကံဳေတြ႔ေနရသည္။

အပူပိုင္းေဒသ မိုးေခါင္ေဒသျခင္း တူေသာ္လည္း ေခ်ာင္းေျမာင္းႏွင့္ ဆည္တမံတို႔ႏွင့္နီးၿပီး ေရရရိွသည့္ မိထၳီလာၿမိဳ႕ မုန္တိုင္နယ္ တ၀ိုက္ေတာင္သူတို႔ကေတာ့ မေထာင္းသာလွဟု ဆိုသည္။

သွ်မ္းျပည္ (ေျမာက္ပိုင္း) မူဆယ္ၿမိဳ႕သည္ ကိုထြန္းထြန္းကဲ့သို႔ေသာ တနယ္တေက်းမွ လာေရာက္စီးပြားရွာလို သူမ်ား အတြက္ မ်က္စိက်ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။

တရုတ္-ျမန္မာႏွစ္ႏိုင္ငံ အဓိကကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီး ေပၚတြင္ရိွသည့္ နယ္စပ္အ၀င္အထြက္ ၿမိဳ႕ျဖစ္ သည့္ အတြက္ ျမန္မာျပည္တြင္းရိွ အျခားေသာၿမိဳ႕မ်ားႏွင့္စာလွ်င္ စီးပြားေရးအကြက္အကြင္း ပိုေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္္ ျဖစ္သည္။

နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ရိွေသာေၾကာင့္ သာမန္လက္လုပ္စားမ်ားအတြက္ အလုပ္အကိုင္ သစ္ရွာေဖြရာ တြင္ ပိုမိုလြယ္ကူသည္ဟု ဆိုလွ်င္မွားမည္မထင္ေပ။ ယုတ္စြအဆံုး ကုန္တင္ကုန္ခ် အထမ္းသမားေတာ့လုပ္စား ၍ရေသး သည္။

အႀကံဥာဏ္ ေကာင္းလွ်င္ေကာင္းသလို လုပ္တတ္ကိုင္တတ္လို႔ကေတာ့ ႀကီးပြားခ်မ္းသာႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာ လည္းရိွသည္။

ထိုသို႔ေသာ စီးပြားေရးအားသာခ်က္မ်ားရိွသည့္အျပင္ ရာသီဥတုေကာင္းမြန္လွေသာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးအား တနယ္ တေက်းမွ စီးပြားရွာသူမ်ား ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္လာၾကသူမ်ားအဖို႔ ေရြးခ်ယ္စရာ ျဖစ္ေနသည္ကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ ေတာ့ပါ။

အခက္အခဲျဖစ္ေနသည့္ အညာအရပ္မွ ေတာင္သူမ်ားက ကိုထြန္းထြန္းကဲ့သို႔ပင္ ျပင္ပတြင္ အလုပ္အကိုင္သစ္ရွာရန္ အတြက္ ေနရပ္စြန္႔ခြာထြက္ခြာလာသူ မနည္းလွေၾကာင္း သိရသည္။

“ မိုးကြက္က်ားရြာခဲ့တဲ့ နယ္ကေတာင္သူေတြအားလံုးလိုလိုပဲ ခံရတယ္ ႏြားစာရိတ္ ႏြားေက်ာင္းက်ေတာ့လည္း ထံုးစံလိုျဖစ္ေနေတာ့ အလုပ္လို႔မေခၚေတာ့ဘူး ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းလို႔ေျပာလို႔ရတယ္ အိမ္တိုင္းနီးနီးပဲ က်ေႏွာ္တို႔ရြာဆိုရင္ အိမ္ေျခ ၁၅၀ ေလာက္ရိွတယ္ ေျမာက္လယ္ ေက်းရြာအုပ္စုက ၉ ရြာ ရိွတယ္ ” လို႔ ေျပာသည္။

အလားတူ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း အညာအရပ္ေဒသတစ္ခုျဖစ္သည့္ စစ္ကိုင္းတိုင္း မံုရြာၿမိဳ႕နယ္ ကႏၷီနယ္ တ၀ိုက္တြင္ လည္း ယခုႏွစ္ မိုးေခါင္ခဲ့သျဖင့္ အဆိုပါေဒသတ၀ိုက္မွ ေတာင္သူမ်ား အလုပ္အကိုင္ မရိွသည့္ ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနရသည္။

အဆိုပါ ေဒသမွေတာင္သူမ်ားလည္း စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ပ်က္စီးဆံုးရံႈးၾကရၿပီး ရရာအလုပ္လုပ္ဖို႔ ျပင္ပထြက္ခြာၾကရသည္ဟု ကႏၷီနယ္မွ ေတာင္သူတစ္ဦးကလည္း ေျပာသည္။

“ မိုးေခါင္တယ္ ေျမပဲ ႏွမ္း ပဲေစးငံု စပါးေပါ႔ စပါးကေတာ့ဘာမွကိုမရဘူး စပါးက အခုခ်ိန္ထိမစိုက္ရေသးဘူးပ်ိဳးပင္က တည္းက ေသကုန္တာ ႏွမ္း က မိုးဦးႏွမ္းမရဘူး ေနာက္ပိုင္းႏွမ္း မိုးဦးႏွမ္း ႏွစ္သီးရိွတာကိုး မိုးေခါင္ ေတာ့အကုန္ ေသကုန္တာ ဘာမွမရဘူး မိုးေလးနည္းနည္းက်ေတာ့ ဘယ္လိုေခၚမလဲ မိုးလယ္သီးႏွံေပါ႔ ေျမပဲ ေလာက္ပဲနည္းနည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေဖၚရတယ္ အခက္အခဲက လူတိုင္းျဖစ္ေနတယ္ မူး (မူးျမစ္) ေရ၀င္စပါးရိွတဲ့ဘက္ စပါးရိတ္ၿပီးအဲဒီစပါးေတြ ယူစားရံုပ ” လို႔ ေျပာသည္။

ယခုအခါ ကႏၷီနယ္သားတို႔လည္း ၀င္ေငြရရိွမည့္ လုပ္ငန္းသစ္မ်ား ရွာေဖြရန္ မူးျမစ္ေရရရိွသည့္ စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း နယ္တ၀ိုက္ႏွင့္ အိႏၵိယနယ္စပ္တမူး ကေလးဘက္ မိုးေျမပဲဆြတ္ရန္ ခရီးထြက္ကုန္ၾကေၾကာင္း သူကေျပာသည္။

အညာေတာင္သူမ်ား အတြက္ ထပ္ႀကိဳးစားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရိွေနအံုးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာင္သူတို႔ဘ၀ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာပံုကို ေခတ္ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္၍ ကိုထြန္းထြန္းက အခုလို ေျပာသြား သည္။

“က်ေႏွာ္တို႔ဘက္ေတြေတာ့ သီးႏွံရမွ စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပမယ္ ႏွစ္စဥ္ေတာ့ ပဲေစးငံု ၄ ၊ ၅ ဆယ္(တင္း) စပါး ၁၀၀(တင္း) ဟိုးအရင္ အဖိုးအဖြားေတြေခတ္က စပါး ၁၅၀ ၊ ၂၀၀ ရတယ္ အခုက်ေႏွာ္တို႔ေခတ္က်ေတာ့ ၁၀၀ စံခ်ိန္မွီရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ဘူး ” လို႔ ဆိုသည္။

ေပ်ာက္ကြယ္လုလုမြန္ရိုးရာမိေခ်ာင္းတူရိယာ

ကြန္းအိနု္

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကတည္းက ေပၚထြန္း ခဲ့တဲ့ မြန္ရိုးရာ မိေခ်ာင္း တူရိယာဟာ မြန္လူမ်ိဳး တို႔ရဲ႔ အထြတ္ အျမတ္ ထားတဲ့ တူရိ ယာတခု ျဖစ္ပါတယ္။ မြန္ လူမ်ိဳး တို႔ရဲ႔ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမွဳ ကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အမ်ိဳး သားေရး လကၡဏာ တရပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေရွးအစဥ္ အဆက္ ဆက္က အျမတ္ တနိုး တီးခတ္လာ ခဲ့တဲ့ ရိုးရာ မိေခ်ာင္း တူရိယာဟာ အခုခ်ိန္မွာ ကြ်မ္းကြ်မ္း က်င္က်င္ တီးခတ္ တတ္တဲ့ သူနည္း လာပါျပီးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲ သြားတာ နဲ႔အမ်ွ အေဟာင္း ေနရာမွာ အသစ္သစ္တို႔ အစားထိုး ဝင္ေရာက္ လာတာဟာ ဓမၼတာ တခုလို႔ ဆိုေပမဲ့ ေခတ္ဘယ္လို ေျပာင္းေျပာင္း မိမိ အမ်ိဳး သားရဲ႔ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွဳ မတိမ္ေကာ မပေပ်ာက္ သြားေအာင္ ထိန္းသိမ္း သြားဘို႔ဟာ လူမ်ိဳးတိုင္း ရဲ႔ သမိုင္းေပး တာဝန္ တခုပါ။ တကယ္လို႔ လူမ်ိဳး တမ်ိဳးရဲ႔ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွဳ အသြင္ လကၡဏာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားယင္ သည္လူမ်ိဳး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာ နဲ႔မျခား ဘူးလို႔ သမိုင္း သုေတသီ တို႔က ဆိုပါတယ္။

အဲဒီလိုရွည္လ်ားတဲ့သမိုင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ရွိလာခဲ့တဲ့ မိေခ်ာင္းတူရိယာရဲ႔ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းရာဇဝင္ေတြကို မြန္ဂီတ သမိုင္းေလ့လာသူ နိုင္ေအာက္ပိုင္က အခုလိုရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

“ဗုဒၾၶြျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္ ရာမညတိုင္း ဒဂုံျမိဳ႔မွာ ဥကၠလာပမင္း ထီးနန္းစိုးစံစဥ္ကာလမွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ရဲ႔သားေတာ္ မင္းနႏၵာဟာ သံလွ်င္ဘက္ကမ္းက ခ်စ္သူရွင္ေမြ႔ႏြန္းဆီသြားရာမွာ ငမိုးရိပ္ မိေခ်ာင္းကိုဘဲ စီးသြားေလ့ ရွိတယ္။ တေန႔ေတာ့ စီးေတာ္ မိေခ်ာင္းငမိုးရိပ္နဲ႔ ရန္သူမလက္တိုတို႔ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲျဖစ္ ခဲ့ရာမွာ မင္းသား မင္းနႏၵာ အႏၱရာယ္က်ေရာက္မွာစိုးလို႔ ငမိုးရိပ္မိေခ်ာင္းက အာခံ တြင္းထဲမွာငုံထားျပီး ဒဂုံဘက္ ကမ္းကိုကူးလာခဲ့တယ္။ ဒီဒဂုံ ဘက္ကမ္းလဲေရာက္ေရာ မိေခ်ာင္းရဲ႔ခံတြင္းမွာရွိတဲ့မင္းသားခင္မ်ာ အသက္ ရွဳမြန္းၾကပ္ျပီးအသက္ပါမလာေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ဥကၠလာပမင္းၾကီးဟာ သားေတာ္စိတ္နဲ႔ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္ေန တယ္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နန္းေတာ္ထဲ မွာမိေခ်ာင္းရုပ္ၾကိဳးတပ္တူရိယာတီထြင္ေစျပီး သားေတာ္ကိုသတိရ လြမ္း ဆြတ္တဲ့အထိန္းအမွတ္အေနနဲ႔ မိေခ်ာင္းတူ ရိယာေပၚလာခဲ့တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာ မိေခ်ာင္းတူရိယာပညာရွင္ နိုင္ထဝိုင္ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။”

ႀကိဳးတပ္တူရိယာထဲမွာဆုိယင္ ႀကိဳးသုံးေခ်ာင္းသာရွိတဲ့ မြန္ရုိးရာမိေခ်ာင္း တူရိယာဟာတကယ့္ကုိထူးျခား ပါတယ္။ စူးရွ တဲ့အသံလြင္လြင္ ေလးနဲ႔ နဝင္ပီယံျဖစ္ေစျပီး နားေသာတအာရုံကုိလည္း ထူးထူးျခားျခားျမဴးႀကြေစပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း မိေခ်ာင္းတူရိယာဟာ အျခားၾကိဳး တပ္တူရိယာနဲ႔မတူတဲ့ ထူးျခားမွဳေတြကို နိုင္ေအာက္ပုိင္ေျပာျပပါေသးတယ္။

“မိေခ်ာင္းတူရိယာနဲ႕အျခားတူရိယာ ကြာဟခ်က္ဆိုတာက မိေခ်ာင္းဆိုတာကသူက(Slite)လုပ္လို႕ရတယ္။ ဥပမာမြန္မွာ ဆိုလို႕႐ွိရင္ လျခမ္းသူကအသံေသ။ ပတၲလားအသံေသ။ မိေခ်ာင္းဆိုေတာ့(Slite )လုပ္လို႕ ရတယ္။ အသံေတြကအေ႐ြ႕ အေျပာင္းလုပ္လို႕ရတယ္။ ”

ပေဒသရာဇ္စံနစ္ရဲ႔ဆိုးေမြေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ ဆုံးရွံဳးခဲ့တဲ့ မြန္လူမ်ိဳး ေတြအတြက္ အရင္ကထီးသုံးနန္းသုံးျဖစ္ခဲ့တဲ့ မြန္ရုိးရာမိေခ်ာင္းတူရိယာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ျပီး လက္တဆုတ္စာ ပညာ ရွင္ေတြကဘဲ ရိုးရာအေမြအႏွစ္မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနၾကပါ တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လက္ရွိမိေခ်ာင္းတူရိယာ ပညာရွင္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး နိုင္ေအာက္ပိုင္က အခုလိုေျပာပါတယ္။

“အခုဆိုယင္ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ေပါ့ေနာ္။ မိေခ်ာင္းတူရိယာကိုကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္တီးတတ္တဲ့သူဆိုလို႔ ဆရာ နိုင္ထဝိုင္ရယ္ ဆရာနိုင္ခ်င္ရယ္ ဆရာနိုင္ေရႊျပည္ရယ္ ဆရာနိုင္ေထာပိုင္ရယ္ ဆရာနိုင္ဟံသာရယ္ ဒါဘဲက်န္ေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ပညာရွင္အဆင့္ေရာက္ဘို႔ေတာ္ေတာ္ကိုၾကိဳးစားရအုံးမယ္။”

မိေခ်ာင္းတီးခတ္တဲ့လက္ကြက္ေတြဟာ အျခားတူရိယာေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ နည္းပရိယာယ္အပိုင္းေတြမ်ားျပီးေတာ့ ကြ်မ္း က်င္မွဳရွိမွသာ အကြက္သံစဥ္ေတြကိုေဖၚနိုင္မယ္လို႔နိုင္ေအာက္ပိုင္ကဆိုပါတယ္။

မိေခ်ာင္းတီးကြက္ဆိုတာက ပထမဦးဆုံးစတီးတာနဲ႔ မြန္ေတြက ဇယ္နဲ႔စတီးတယ္။ ဇယ္ဆိုတာက စီစေကးေပါ့။ ဗမာသံနဲ႔ ဆိုရင္သံမွန္ေပါ့။ ေနာက္ျပီးေတာ့ တန္းပြန္း(တင္ပန္) ဆိုတာက ဗမာမွာ(၅)ေပါက္သံနဲ႔သြားကိုက္ ညီတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဗမာသံ ငါးေပါက္နဲ႔ ကိုက္ညီ သလဲ ဆိုယင္ ဗမာက ေအာက္ဘက္ ကေန စေရတြက္ လာတယ္။ မြန္မွာ က်ေတာ့ အေပၚဘက္ ကေရ တြက္တယ္။ အဲဒါေတာ့ ကြာတယ္။ မြန္မွာ က်ေတာ့ တစ္ ႏွစ္ သုံး ေလး ငါး ဘယ္ဘက္ ကေရတယ္။ ျမန္မာ ဂီတမွာ က်ေတာ့ ညာဘက္ အျခမ္း ကေရတယ္။ ဗမာက ေရတြက္ေတာ့ ငါးေပါက္ နဲ႔သြား ကိုက္ျပီး မြန္က်ေတာ့ ေလးေပါက္နဲ႔ ကိုက္ေတာ့ တနး္ပြန္ (တင္ပန္) လို႔ေခၚတယ္။

ေရွးေဟာင္းႀကဳိးတပ္တူရိယာထဲမွာဆိုယင္ ဆရာခင္ေမာင္ေလးရဲ႔ေလ့လာခ်က္အရ (၇)မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မြန္ရိုးရာမိေခ်ာင္းတူရိယာက ေစာင္းအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ပါတယ္ လို႔လဲဆိုပါတယ္။
(၁) ရစ္ေခါင္းပုံေစာင္း
(၂) မိေက်ာင္းေခါင္းေစာင္း
(၃) နဂါးေခါင္းဗ်ပ္ေစာင္း
(၄) မုိးသားေခါင္းဗ်ပ္ေစာင္း
(၅) ဗူးႀကီးဗ်ပ္ေစာင္း
(၆) ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတပ္ ဗူးဗ်ပ္ေစာင္း
(၇) ဗူးကေလးဗ်ပ္ေစာင္း။
ထန္မင္းဆက္လက္ထက္ တရုတ္ျပည္ေရာက္မိေခ်ာင္းေစာင္းဟာ ယခုမြန္တုိ႔အသုံးအျပဳေနတဲ့ မိေက်ာင္း ေစာင္းမ်ဳိး ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးဒဂုန္နတ္ရွင္ကဆိုထားပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ေရာက္ မိေက်ာင္းေစာင္း(၂)ခုအနက္္ တစ္ခုရဲ႔ပုံ သ႑ာန္ဟာ အခုမိေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ (၄)ေပရွည္ျပီးေတာ ့ေျခေလးေခ်ာင္းရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဝမ္းဗုိက္ ေဟာင္းေလာင္းရွိေနျပီး ေက်ာဘက္မွာမိေက်ာင္းေရနဲ႔တန္ဆာဆင္ထားပါတယ္။ ႀကဳိး(၉)ေခ်ာင္းကို ဆန္႔တန္းရန္္အကန္႔ ထားရွိထားပါတယ္။ လက္ဝဲဘက္ႏွင့္ လက္ယာဘက္မွာ ေရႊ႔ေျပာင္းႏုိင္တဲ့ ခလုတ္ (၁၂) ခုရွိပါတယ္။ အျခားထူးျခားခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ မိေက်ာင္းေစာင္းႏွင့္ မတူေအာင္ေရာင္စုံျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္တို႔နဲ႔ တန္ ဆာဆင္ထားျပီး ေျမြသားေရနဲ႔ ဖုံးအုပ္ ထားပါတယ္။

ထုိစဥ္က တရုတ္မိေက်ာင္းေစာင္းျပဳလုပ္ထားပုံကေတာ့ အခုမြန္္တုိ႔အသုံးအျပဳေနတဲ့ မိေက်ာင္းတူရိယာ နဲ႔အေျခခံအား ျဖင့္ တူညီေပမဲ့လည္း ယခုမြန္မိေက်ာင္းမွာ ႀကဳိး(၃)ေခ်ာင္းသာပါရွိျပီး လက္ဝဲလက္ယာမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းႏုိင္ေသာ ခလုတ္ မ်ားမပါရွိဘဲ ထိပ္တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ႀကဳိးညွိဘို႔အတြက္ ဒလက္သုံးခုပါရွိပါတယ္။ ယင္းမိေက်ာင္းပုံစံကေနယခုေခတ္္ မိေက်ာင္းပုံစံသုိ႔ ေျပာင္းလဲခဲ့သလားလို႔ေတြးေတာစရာပါ ။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ယခုအခါမိေက်ာင္းတူရိယာကုိ မြန္တုိ႔က သာအသံုးျပဳေနႀကလို႔ ထန္မင္းဆက္လက္ထက္ တရုတ္နန္းေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ မိေက်ာင္းေစာင္းဟာ ယခုမြန္မိ ေက်ာင္းတူရိယာမ်ဳိးျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးဒဂုန္နတ္ရွင္ရဲ႔အဆုိကို လက္သင့္ခံရမယ္လို႔ ဆရာခင္ေမာင္ေလးက သုေတ သနျပဳေရးသားထားပါတယ္။

ယေန႔လက္ရွိအေနအထားကေတာ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအေနအထားအရေသာ္၄င္း မြန္ အမ်ိဳးသားတို႔ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးပိုင္ခြင့္ဆုံးရွဳံးေနလို႔ မြန္ရုိးရာမိေခ်ာင္းတီးခတ္မွဳအတတ္ပညာဟာ တိမ္ေကာလုနီးပါးျဖစ္ ေနပါျပီး။ မြန္ဂီတပညာရွင္ေတြအေနနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း သင္ၾကားေနေပမဲ့ အတိုင္းတာတခု အထိဘဲလုပ္ေဆာင္နိုင္ပါေသးတယ္။

အခုေခတ္မြန္လူငယ္အဆိုေတာ္ေတြထဲမွာ ေခတ္ေပၚေတးဂီတနဲ႔ ရိုးရာမိေခ်ာင္းဒူရိယာတီးလုံး ေတးသြားေတြကို တြဲဖက္ အသံုးျပဳတာ တခ်ဳိ႔တေလေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့လည္း မိေခ်ာင္းဒူရိယာကုိ တကယ္ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တီး ခတ္ႏိုင္တဲ့သူကေတာ့ သိပ္ကို နည္းသြားပါၿပီးလို႔ နိုင္ေအာက္ပိုင္ကအခုလို ေဆြးေျမ႔စြာ ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔မ်က္လုံး ေတြဟာ အနာဂါတ္ရဲ႔ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အတြက္ လင္းတခါ မိွန္တလွည့္ျဖစ္ေနေလရဲ႔။

အခုေခတ္လူငယ္ေတြဆိုတာေတြက အခုေခတ္သစ္တူရိယာေတြဝင္လာတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕႐ိုးရာယဥ္ေက်းမွဳ တူရိယာေတြ ကုိ သူတို႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမွသာ သူတို႕ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္မယ္။ ဒီထိန္းသိမ္းတဲ့ေနရာမွာ ေလ့လာ လိုက္စားတဲ့ ေနရာမွာ အရင္ကထက္နည္းပါးလာတယ္။

လက္ရွိျမန္မာနိုင္ငံမွာ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ရိုးရာအဆိုအကအေရးအတီးျပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပျပီး ျမန္မာ့ယဥ္ ေက်းမွဳအသြင္ လကၡဏာေတြမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနတယ္ဆိုေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႔ ဂီတ၊ယဥ္ေက်း မွဳေတြကို ထိန္းသိမ္း မႈမရွိေသးတာေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကို စိုးရိမ္မိ တယ္လို႔ ႏိုင္ေအာက္ပိုင္က ေျပာပါ တယ္။ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့မိေခ်ာင္းတူရိယာေလးဟာ သိမ္ငယ္တဲ့မ်က္လုံးနဲ႔ တီး ခတ္နိုင္မဲ့ပိုင္ရွင္သစ္ကို ေမ်ွာ္လင့္ ေနသေယာင္ေယာင္ရွိေနပါတယ္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း ေရွ႕တလွမ္းတိုးႏိုင္မည္ေလာ

NEJ

၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို လူမဆန္စြာ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း ဆိုက္ခဲ့သည့္ နအဖစစ္အုပ္စုသည္ (၁၄) ႏွစ္ၾကာ က်င္းပလိုက္ ရပ္နားလိုက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို အလ်င္အျမန္ အဆံုးသတ္ကာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခဥပေဒမူၾကမ္းဆိုသည္ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္သူမ်ား နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ အပူမီးေတာက္ေလာက္ေနခ်ိန္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ဆႏၵခံယူပြဲျပဳလုပ္ၿပီး ေညာင္ႏွစ္ပင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံမူၾကမ္းကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ လိမ္လည္အတည္ျပဳခဲ့သည္။ (၉၂) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ ေသာ ဆႏၵမဲျဖင့္ အတည္ျပဳေၾကာင္း မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ေၾကညာၿပီး ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပေပးမည္ဟု တဆက္တည္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) က ပါလီမန္တြင္ စစ္ဗိုလ္တမတ္သား အလိုအေလ်ာက္ပါ၀င္မည့္ နအဖ၏ ၂၀၀၈ ေညာင္ႏွစ္ပင္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥေပဒကို လက္မခံဘဲ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ဒီမိုကေရစီနည္းမက်သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးမွသာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ စဥ္းစားမည္ဟု ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၂၉) ရက္ေန႔တြင္ ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာစာတမ္း ကို ထုတ္ျပန္ကာ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ အန္အယ္လ္ဒီ၏ ေရႊဂံုတုိင္ေၾကညာစာတမ္းပါ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားကလည္း သေဘာတူ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။

နအဖစစ္အုပ္စုကမူ အန္အယ္လ္ဒီ၏ ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာစာတမ္းပါ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အေၾကာင္းျပန္ၾကားျခင္းမရွိဘဲ သူတို႔၏ အစီအစဥ္အတိုင္း ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရန္အတြက္သာ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလဆန္းတြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ဂြၽန္၀ီလ်ံယက္ေတာအမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ခ်ိန္မွစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသည္ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ေလသည္။ ဂြၽန္ယက္ေတာအမႈႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ကာ အေမရိကန္ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဂ်င္မ္၀က္ဘ္ ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုတြင္ အေမရိကန္အစိုးရ၏ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္မႈသည္ တမဟုတ္ခ်င္း ေရွ႕တန္းသို႔ တက္လွမ္းလာခဲ့ေလသည္။ မၾကာေသးမီ ရက္ပိုင္းအတြင္းက အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ အေရွ႕အာရွႏွင့္ပစိဖိတ္ေရးရာ လက္ေထာက္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး မစၥတာ ကာ့တ္ကမ္ဘဲလ္ႏွင့္ ဒု-လက္ေထာက္ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး စေကာ့မာရွယ္တုိ႔အဖြဲ႔ လာေရာက္သည့္ ခရီးစဥ္အထိပင္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ မစၥတာကာ့တ္ကမ္ဘဲလ္ႏွင့္ စေကာ့မာရွယ္တို႔ လာေရာက္သည့္ ခရီးစဥ္၏ ရလဒ္သည္လည္း ယခင့္ယခင္ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည့္ ကုလသမဂၢအထူးကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ခရီးစဥ္မ်ားႏွင့္ မျခားနားေသာ အေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္သာ အဆံုးသတ္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ျမင္ရေပသည္။ နအဖစစ္အုပ္စုဘက္မွ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္သည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္မရရွိဘဲ ျပန္သြားခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယခင္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနည္းတူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္ေပးရန္၊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးလုပ္ရန္ ထိုသို႔ထင္သာျမင္သာသည့္ တိုးတက္မႈမ်ားရွိမွသာ စီပြားေရးအရ ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈမ်ားကို ေလ်ာ့ေပါ့ေပးသြားမည္ဆိုသည့္ ေျဖၾကားမႈမ်ားျဖင့္ ခရီးစဥ္အား အဆံုးသတ္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အနည္းငယ္ထူးျခားသည္မွာ ကာ့တ္ကမ္ဘဲလ္၏ ခရီးစဥ္၌ ယခင္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား လာေရာက္စဥ္က ကန္႔သတ္ခံထားရသည့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ဦး၀င္းတင္ႏွင့္ ညီၫြတ္ေသာတုိင္းရင္းသားမ်ား မဟာမိတ္အဖြဲ႔ (ယူအန္ေအ) မွ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့ျခင္းႏွင့္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ေလွ်ာ့ေပါ့ေရးအတြက္ မက္လံုးေပးေျပာဆိုႏိုင္မႈတို႔ပင္ျဖစ္သည္။

နအဖစစ္အုပ္စုဘက္မွ ျပဳမူဆက္ဆံပံုကို သတိထားသံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္မူ အေမရိကန္အစိုးရ၏ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္မႈကို လက္ခံခဲ့သည့္ သူတို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ အေမရိကန္ လိုလားသည့္အတိုင္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးလုပ္ရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ တိုးတက္မႈရွိေၾကာင္း ျပသႏိုင္ရန္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္လို၍ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔စစ္အုပ္စုအေပၚ အထိနာေစသည့္ စီပြားေရးပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈမ်ားကို ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးေစလိုျခင္းေၾကာင့္သာ အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဟန္ျပေတြ႔ဆံုခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရွိရမည္ျဖစ္ေပသည္။

နအဖလိုလားသည္က အေမရိကန္ဘက္မွ စီပြားေရးပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈမ်ားကို အရင္ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးေစလိုျခင္းျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္အစိုးရအေနျဖင့္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအားလံုးကို လႊတ္ၿပီး စစ္မွန္သည့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈကို အရင္ျပဳလုပ္မွ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးလိုျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ နအဖ၏ အႀကံအစည္ႏွင့္ အေမရိကန္အစိုးရ၏ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ လတ္တေလာအေျခအေနတြင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရေပသည္။

ထို႔အျပင္ နအဖစစ္အုပ္စုက သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားသည့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို အသက္သြင္းခ်င္၍သာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပလိုေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ား၏ ပါ၀င္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္ထားလိုသည္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ အေနာက္အုပ္စုအစိုးရမ်ားက ပါ၀င္သင့္ ပါ၀င္ထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ျပဳမွ ေရြးေကာက္ပြဲကို အသိအမွတ္ျပဳမည္ဟု ဆိုသည့္အတြက္ အတိုက္အခံတို႔ ေတာင္းဆိုေနသည့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရန္ ဆႏၵမရွိသည့္ နအဖစစ္အုပ္စုအဖို႔ ေရွ႕ဆက္ရန္ အခက္ေတြ႔ေနေလသည္။

အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားဘက္သို႔ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္႐ႈလွ်င္လည္း မိမိတို႔လိုလားသည့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို နအဖဘက္မွ မျဖစ္မေန လက္ခံေဆာင္ရြက္လာေစရန္အတြက္ ဖိအား (လူထုတိုက္ပြဲ၊ စစ္ေရး၊ သံတမန္ေရးဖိအား) ေပးႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ဳိး မေတြ႔ရေသးေပ။ ထိုသို႔ နအဖဘက္မွလည္း အေလွ်ာ့မေပး (အာဏာမစြန္႔ခ်င္)၊ အတိုက္အခံဘက္မွလည္း နအဖစစ္အုပ္စု အေလွ်ာ့မေပး၍ မရေအာင္ ဖိအားေပးႏုိင္ျခင္းမ်ဳိးမရွိလွ်င္ လူႀကီးေနရာမွ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္သည့္ အေမရိကန္အစိုးရအေနျဖင့္ နအဖႏွင့္ အတိုက္အခံတို႔အၾကား တစံုတရာ ေျပလည္မႈရရွိေအာင္ မည္သို႔မည္ပံု ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မည္လဲ သို႔တည္းမဟုတ္ ယခုအတိုင္းပင္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း လိပ္ခဲတည္းလည္း ဆက္ျဖစ္ေနဦးမည္လားဆိုသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ရဖို႔ရွိေပသည္။

သမိုင္းသင္ၾကားခ်က္ေတြထဲက သတိျပဳစရာတခု

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

တေလာေလးကပဲ ပထမကမာၻစစ္ၿပီးဆံုးတာ အႏွစ္ (၉ဝ) ေျမာက္တဲ့ အခမ္းအနားမ်ားကို ဥေရာပအႏွံ႔အျပားမွာ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပခဲ့ၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မႀကီးအပါအဝင္ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားက ထိပ္သီးေတြ တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႔အသက္ေပါင္း (၈၇) သိန္းေက်ာ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစခဲ့တဲ့ ဒီစစ္ပြဲႀကီး ၿပီးသြားတာၾကာၿပီျဖစ္လို႔လားမသိ၊

ဒီအခမ္းအနားမွာေရာ၊ ဒီကာလအတြင္း မီဒီယာေတြမွာေရာ ဒီစစ္ႀကီးေပါက္ဖြားလာပံု၊ အဆံုးသတ္သြားပံုေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိပ္မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာရတာမ်ားလို႔ ေမာသြားၾကတာလား၊ သေဗၺသတၱာအေဝရာေဟာႏၲဳပဲ လုပ္လိုက္ၾကတာလား မေျပာတတ္ပါ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အဲဒီအထဲက မေမ့သင့္တဲ့ သင္ခန္းစာတခုကို ျပန္ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။
ဒုတိယကမာၻစစ္နဲ႔ ပထမကမာၻစစ္တို႔ဆက္ေနပံုကို မွတ္မိၾကလိမ့္အုန္းမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကမာၻစစ္ႀကီးတခုၿပီးလို႔ အႏွစ္ (၂ဝ) မရွိခင္မွာဘဲ ေနာက္ကမာၻစစ္ႀကီးတခုအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကတာ၊ ေျခပုန္းခုတ္ၾကတာ၊ တကယ္လည္း ေပါက္ကြဲထြက္လာတာ စတဲ့ကိစၥေတြဟာ မေတာ္တဆတိုက္ဆိုင္မႈေတြမဟုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးမွာ စတင္စစ္ခင္းသူဟာ ပထမ ကမာၻစစ္ႀကီးတုန္းက စစ္႐ံႈးခဲ့သူျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ သတိမျပဳဘဲမေနသင့္ပါဘူး။

ပထမကမာၻစစ္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ စစ္႐ံႈးသူဂ်ာမဏီအေပၚမွာ ဗာဆိုင္းစာခ်ဳပ္- The Treaty of Versailles (၂၈-၆-၁၉) ၊ ေလာ္ဇန္းစာခ်ဳပ္ The Treaty of Lausanne (၂၄-၇-၂၃ ခု)၊ စိန္႔ဂ်ာမိန္းစာခ်ဳပ္ The Treaty of St. Germain (၁ဝ-၉-၁၉) စတဲ့စာခ်ဳပ္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်ဳပ္ဆိုၿပီး စစ္႐ံႈးသူေတြကို ဖိထားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဗာဆိုင္း စာခ်ဳပ္ကိုဆိုရင္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကေတာင္မွ ဂ်ာမဏီအေပၚမွာေတာင္းဆိုတာ သိပ္ျပင္းထန္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာခ်ဳပ္ ေၾကာင့္မို႔ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံဟာ စစ္မျဖစ္မီကရွိခဲ့တဲ့ သူ႔နယ္ေျမဧရိယာရဲ႕ (၁၃.၅) ရာခုိင္ႏႈန္း (လူဦးေရ ၇ သန္း) ကို ဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပည္ပမွာရွိိတဲ့ သူတို႔ကိုလိုနီေတြ အားလံုးကိုလည္း လက္လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။ တခါ တူရကီဟာဆိုရင္လည္း ေလာ္ဇန္းစာခ်ဳပ္ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ေအာ္တိုမန္အင္ပါယာဆိုတာကို လံုးဝလက္လႊတ္လိုက္ရၿပီး နယ္ေျမေတြ အမ်ားႀကီးဆံုး႐ံႈးသြားပါတယ္။ ဟက္ဘ္စဘဂ္အင္ပါယာ (Habsburg empire) ကို ဆံုး႐ံႈးလက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ ၾသစထရီးယားႏိုင္ငံဟာလည္း သူ႔နဂိုေဒသေတြ ခြဲထုတ္ေပးပစ္ရ၊ သူ႔တပ္ကို (၃) ေသာင္းအထိ ေလွ်ာ့ခ်ရ စသျဖင့္ တသက္အခဲမေက်စရာေတြ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလိုမတရားတဖက္သတ္က်တဲ့ စစ္ေျပၿငိမ္းစာခ်ဳပ္ေတြေၾကာင့္မို႔ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ေပၚေပါက္တယ္ဆိုတာကို ကမာၻ႔သမိုင္း ပညာရွင္ေတြနဲ႔ စြယ္စံုက်မ္းအေတာ္မ်ားမ်ားကပဲ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ မတရားအခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ လူထုကို စည္း႐ံုးလို႔အေကာင္းဆံုးလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ပြဲႀကီးတပြဲၿပီးတယ္ဆိုတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အာမခံခ်က္ ရတာမဟုတ္ေၾကာင္း ဒီေခတ္လူသားေတြကို ဒီသမိုင္းက ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဋိပကၡေတြကို တဖက္သတ္ေျဖရွင္းတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလို႔မရေၾကာင္းလည္း သင္ခန္းစာယူသင့္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔တဆက္တည္း၊ မၾကာေသးမီကမွ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ စစ္ေအးစစ္ပြဲကိစၥကိုလည္း ျပန္စဥ္းစားစရာသင့္ပါတယ္။ စစ္ေအးစစ္ပြဲ ဆိုတာႀကီးဟာ ေသနတ္သံတခ်က္မၾကားရဘဲ ၿပီးသြားတယ္လို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုစစ္ေျပၿငိမ္းစာခ်ဳပ္၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ေရးထိုးတာေတြမရွိဘဲ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ဝါေဆာစာခ်ဳပ္တပ္ဖြဲ႔ဆိုတဲ့ ဧရာမစစ္တပ္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ အဲဒီေဒသေတြမွာ တကယ္တမ္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခဲ့ပါသလား။ မနည္းလွတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒုတိယကမာၻစစ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ အႀကီးမားဆံုးၿပိဳကြဲမႈေတြနဲ႔ ပထမဆံုးေသနတ္သံေတြ ျပန္ၾကားလာရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေျပာရရင္ ဝါေဆာစစ္အုပ္စု မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေနတိုးစစ္အုပ္ရဲ႕ တည္ရွိမႈဟာလည္း အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ တရားအရဆိုရင္ သူလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ေနတိုးကိုတိုးခ်ဲ႕လာလိုက္တာ ႐ုရွားနဲ႔နယ္စပ္ခ်င္း ကပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကိုေတာင္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ပူတင္တို႔ဘက္ကလည္း အခုအခါ အမ်ဳိးသားေရးေႂကြးေၾကာ္သံေတြကိုတင္ၿပီး စစ္အင္အားတိုးခ်ဲ႕တာ၊ ျဖည့္ဆည္းတာေတြ လုပ္လာလို႔ ဒုတိယစစ္ေအးစစ္ပြဲကို ျပန္ေရာက္လာအုန္းမွာလားလို႔ ေတြးစရာ၊ ေမးစရာျဖစ္လာေနပါတယ္။ တပါတည္း ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အခုေနာက္ဆံုးျဖစ္ေပၚမႈေတြဟာ အဲဒီမေပၚေပါက္ေသးတဲ့ ဒုတိယစစ္ေအးစစ္ပြဲနဲ႔မ်ား ဆက္ေနသလားလို႔ေတာင္ ေတြးစရာျဖစ္လာေနတယ္မဟုတ္ပါလား။

ကမာၻစစ္တခုၿပီးေတာ့ ေနာက္ကမာၻစစ္တခု။ စစ္ေအးစစ္ပြဲတခုၿပီးေတာ့ ေနာက္စစ္ေအးစစ္ပြဲတခု။

ဒီလိုပါပဲ။ သမိုင္းမွာ တဖက္စီးနင္းဆံုးျဖတ္ခဲ့၊ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြဟာ တကယ္တမ္းၿပီးျပတ္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တန္ျပန္တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ဗမာႏိုင္ငံမွာ ဒီေန႔ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး အရာရာကို နအဖစစ္အုပ္စုက ထင္သလို ျခယ္လွယ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေနၿပီ၊ နအဖစစ္အစိုးရဟာ သခၤါရတရားနဲ႔ကင္းလြတ္ေနသူေတြျဖစ္တယ္၊ က်န္တဲ့တႏိုင္ငံလံုး၊ ျပည္သူတရပ္လံုးဟာ သူတို႔ေပးသနားတဲ့ စေပ့စ္ေလးထဲမွာပဲ လႈပ္ရွားၾကေပေတာ့လို႔ဆိုၿပီး ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို တခုတည္းေသာ တလမ္းသြားလမ္းေၾကာင္းလို ေျပာသူေတြက ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေနအထား ေအာက္မွာ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာလည္း ေနျမင့္ေလအ႐ူးရင့္ေလဆိုသလို အဲဒီလိုေျမႇာက္ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ႀကီးဝင္သထက္ဝင္၊ အတိုက္အခံေတြကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္မွ သေဘာမထားဘဲ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနၾကပါတယ္။

၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူေတြက တခဲနက္မဲေပးထားတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ရန္ကုန္မွာသာ တၿမိဳ႕တည္းမွာသာ ဆိုင္းဘုတ္တင္ခြင့္ေပး၊ သူတို႔ကိုဖားေနတဲ့ “ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္” ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔လိုဟာေတြကိုေတာ့ တိတ္တိတ္ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြေပးၿပီး တျပည္လံုးမွာ လႈပ္ရွားခိုင္းထားပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကားအထက္ ျဖစ္ေေနတာၾကာပါၿပီ။

စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ၂ဝ၁ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔နီးလာေလေလ၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ေရြးေကာက္ပြဲမဝင္ရင္ ဖ်က္ သိမ္းပစ္မယ္၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲမွာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ၿပီးၿပီ စတဲ့ေကာလာဟလေတြ အက်ယ္ အျပန္႔ ၾကားလာရပါတယ္။ ဘယ္သူကလႊင့္တယ္ဆိုတာေတာ့ မသိရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္တူေရြးထက္ကဲေနတဲ့ မယ္ေဘာ္ေတြကေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ခံခ်င္သလားလို႔ေတာင္ ေမာက္ေမာက္မာမာ၊ မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္းေတြ ေရးေနၾကပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီလိုေရးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း မေျခာက္လွန္႔ႏိုင္ဘူး၊ ျပည္သူလူထုကိုလည္း မ်က္စိလည္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူတို႔သိပါတယ္။ တကယ္က ဆရာလုပ္တာအက်င့္ပါေနတဲ့ သူတို႔ဟာ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို “ခ်လိုက္ပါေတာ့လား” ဆိုတာမ်ဳိး အႀကံေပးတိုက္တြန္းေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္မွေရးခဲ့သလိုပဲ သမိုင္းဆိုတာ အသာစီးရေနတုန္း တဖက္သတ္လုပ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ခ်ည္း ၿပီးသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ တန္ျပန္ကိစၥေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ တန္ျပန္တယ္ဆိုရင္ ပိုေတာင္ျပင္းထန္၊ ပိုေတာင္သဲသန္တတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း မေမ့သင့္ပါဘူး။

စနစ္တက်ေလးေတာ့ ပ်က္ေစခ်င္

ရန္ကုန္သားတာေတ

ကၽြႏု္ပ္ ၾဆာေတ ဒီေန႔ ဆိုက္ကားထြက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ ...။ မေန႔က လ မသာသည့္ ည ေမွာင္မည္းမည္းတြင္ .. မလင္းေသာ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္ … ဆိုက္ကား ေမွာက္သြား ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူက သိပ္မထိ ေသာ္လည္း ဆိုက္ကားေခြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလိန္သြားသည္။ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီး ေျပာဖူးသည့္ လကမၻာႏွင့္ တူေသာ က်င္းႀကီးကို မျမင္ဘဲ နင္းမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

မဒမ္ေတက ပြစိပြစိ ေရရြတ္ေနသည္။ ဒီေန႔ ကမၻာ့ အၾကမ္းဖက္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးေန႔ ဆိုေတာ့ သူ႔ ပြစိပြစိကို လႊတ္ေပး ထားလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ျပန္ေျပာမိတာကို စကားလံုးျဖင့္ အၾကမ္းဖက္သည္ဟု စြပ္စြဲေနမွျဖင့္။

မဒမ္ေတ။ ။ အဲဒီဆိုက္ကားေခြျပင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာလဲ။

ၾဆာေတ။ ။ ၅ ေထာင္၊ ၁ ေသာင္းေလာက္ေတာ့ ကုန္မွာေပါ့ကြာ။

တကယ္ေတာ့ ပိုပိုသာသာေလး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါမွ ဘတ္ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါး ထြက္လာမည္ မဟုတ္လား။


မဒမ္ေတ။ ။ ဒုကၡပါပဲ … ကိုတာေတရယ္။ ရွင္ကလည္း ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ခ်ိဳင့္ႀကီးေတာင္ မျမင္ဘူးလား။

ၾဆာေတ။ ။ ေၾသာ္ … လမ္းမီး ပ်က္ေနတာေလ။ လကလည္း မသာေတာ့ ဘယ္ျမင္ပါ့မလဲ။

မဒမ္ေတ။ ။ လမ္းမီးပ်က္တာ သတင္းမွမဟုတ္ဘဲ၊ လကေတာ့ တိမ္ဖုံးရင္ ဘယ္ျမင္ရမလဲရွင့္ ...။ ေတာ့္ဘာသာ သြားေန လာေနက်လမ္း … ဒီနားမွာ ခ်ိဳင့္ရွိတယ္ … ဟိုနားမွာ ခ်ိဳင့္ရွိတယ္ မွတ္ထားမွေပါ့။

ၾဆာေတ။ ။ သြားေနလာေနက်လမ္း ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာင္ သိေသးတယ္။ အဲဒီခ်ိဳင့္က မနက္ပိုင္းမွာ မရွိေသးဘူးဟ။ ညက်မွ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။

မဒမ္ေတ။ ။ ကဲပါ … ထားလိုက္ပါေတာ့။ ၅ ေထာင္၊ ၁ ေသာင္းအကုန္ခံၿပီးေတာ့ ရွင့္ေခြကို မျပင္ႏုိင္ ေသးဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆုိက္ကား နားလိုက္ေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွင္က ဘာလုပ္မွာလဲ။

ၾဆာေတ။ ။ ငါက … ေဒဝါလီမဂၢဇင္းအတြက္ စာမူ ေႂကြးေလး ေပးစရာရွိတာ ေရးမလားလို႔ ...။

တကယ္ေတာ့ “စာေရးမလို႔ စဥ္းစားေနတာ” ဆိုၿပီး ငုတ္တုတ္ ငိုက္မည့္ အႀကံႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မဒမ္ေတ ကလည္း ကၽြႏု္ပ္၏ ဇနီးပီပီ အႀကံကို သိပံုရသည္။ “ရွင္ စာေရးမလို႔ စဥ္းစား ေနတာဆိုၿပီး ငိုက္မလို႔ မဟုတ္လား … သိတယ္၊ မရဘူး … ဆုိက္ကား မထြက္ရင္ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္၊ ေလာေလာဆယ္ ထမင္း တအိုးတည္” ဟူ၍ အမိန္႔တရပ္ ခ်မွတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ထိုစဥ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေရွ႕၌ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ၿပိဳးျပက္ေတာက္ပေနသူတဦး ရုတ္တရက္ ကိုယ္ထင္ျပေလသည္။ တျခားသူမဟုတ္ … ကၽြႏ္ုပ္၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ဦးရုကၡစိုးပင္ ျဖစ္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လိုလဲ ကိုတာေတ၊ ဆိုက္ကားထြက္မရလို႔ အနားယူမယ္ထင္တယ္ … ဟုတ္လား။

ၾဆာေတ။ ။ ဆိုက္ကားမထြက္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အနားယူတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ခုပဲ ထမင္းအိုးတည္ဖို႔ ဆန္ေဆးေနရၿပီ မေတြ႕ဘူးလား။

႐ုကၡစိုး။ ။ ထမင္းတည္တာမ်ား … ေပါင္းအိုးေလးနဲ႔ … ခလုပ္ကေလး ေထာက္ဆို ႏွိပ္ … ၿပီးသြားတဲ့ဥစၥာ။

ဦးရုကၡစိုး၏ အေျပာကို မဒမ္ေတက မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ရင္း .. “ၾကည့္ေသးတာေပါ့” ဟု ဆိုသည္။ မီးက သေဘာေကာင္းစြာ လာေနသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က ဆန္ေဆးၿပီးသားအိုးကို ေပါင္းအိုးထဲ ထည့္ကာ ခလုပ္ႏွိပ္လိုက္ သည္။

ၾဆာေတ။ ။ ထမင္းအိုး တည္တာကေတာ့ ခလုပ္ကေလး ႏွိပ္ရံုဆိုေတာ့ လြယ္ပါတယ္ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ မလြယ္တာက စာေရးတာပါ။ ကုန္ၾကမ္းက တျဖည္းျဖည္းရွားလာၿပီ။ ဦးေႏွာက္ဘယ္လို သံုးရတယ္ဆိုတာ ဒီမိန္းမ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။

ဦးရုကၡစိုးကို ေျပာသလိုလိုႏွင့္ မဒမ္ေတကို လွမ္းတြယ္လိုက္စဥ္ မီးက ပ်က္သြားသည္။ “ကဲ … မီးက ပ်က္သြားၿပီ … ရွင္ ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲ” ဆုိသည့္ အဓိပၸာယ္မ်က္ေစာင္းကို မဒမ္ေတက ထိုးသည္။

ၾဆာေတ။ ။ မီးက ခဏေလး ပ်က္တာ ေနမွာပါကြာ … ေစာင့္ၾကည့္လိုက္မယ္။

ရုကၡစိုး။ ။ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ ၾဆာေတ … အီးပီစီမွာ အမ်ိဳးရွိရင္ေတာင္ သိဖို႔ မလြယ္ေလာက္တဲ့ ကိစၥ။

ၾဆာေတ။ ။ ဟာ … သိၿပီ … ဦးရုကၡစိုးက တန္ခိုးရွင္ပဲ။ မီး ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမလဲ မသိဘူးလား။

ရုကၡစိုး။ ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ … ။ တျခားကိစၥေတြမွာသာ တန္ခိုးရွင္ … ဒီလွ်ပ္စစ္မီးက်ေတာ့ မသိဘူးဗ်။

ထိုစဥ္ မီးက ဖ်ပ္ခနဲ ျပန္လာသည္။

ၾဆာေတ။ ။ ကဲ … မီးလာၿပီ ဆိုေတာ့ … ကုန္ၾကမ္းအေၾကာင္း ဆက္ေဆြးေႏြးရင္ ေကာင္းမယ္ … ။

႐ုကၡစိုး။ ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ … မိုးေလဝသ ဌာနအေၾကာင္း ေရးပါလား။ ႏုိင္ငံတကာမွာ မိုးေလဝသ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြကို အခမဲ့ ျဖန္႔ေဝေနတဲ့အခ်ိန္မွာ … ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ပိုက္ဆံေပးမွ သတင္း ရမယ္တဲ့။

ၾဆာေတ။ ။ ဒါကေတာ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္ … ။ သူတို႔လည္း ဖားေကာင္ေရ တိုးခ်ဲ႕ေမြးျမဴဖို႔ ေငြလိုလို႔ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကေတာ့ မေရးေတာ့ပါဘူး။

ရုကၡစိုး။ ။ ဖားက ဘာကိစၥ ေမြးရျပန္တာတဲ့တုန္း။

ၾဆာေတ။ ။ ဦးရုကၡစိုးကလည္း ေဝးရန္ေကာ … မိုးေလဝသနဲ႔ ဇလေဗဒဦးစီးဌာနမွာ ေခတ္မီစက္ ကိရိယာေတြ ဝယ္မတပ္ႏိုင္လို႔ ဖားေတြပဲေမြးၿပီး မိုးေလဝသအေျခအေန ခန္႔မွန္းရမယ္ေလ ...။

ဧည့္သည္လာတိုင္း မဒမ္ေတ့ ဆူေအာင့္ျခင္းမွ ေခတၱလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ရေလ့ရွိသည့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘဝေပး ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးႀကီး ျပန္မသြားေစရန္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ေအာင္ ေျပာေနရ ေလသည္။ ထိုစဥ္ လွ်ပ္စစ္မီးက ပ်က္သြားျပန္သည္။ ဒီတခ်ီမွာေတာ့ ထမင္းအိုးက ဆူပြက္သည့္ အဆင့္ စတင္ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မဒမ္ေတက ကၽြႏု္ပ္ကို “ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ” ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၾကည့္သည္။

ၾဆာေတ။ ။ ခုန ေတာင္ ျပန္လာေသးတာပဲ … ခဏပဲပ်က္တာေနမွာပါ … ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အနားတြင္ေတာ့ ထမင္းအက်က္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘု စု ခရု ငါးေကာင္က ဝန္းရန္ေနသည္။ သူတို႔၏ ႂကြက္စီ၊ ႂကြက္စီ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေလေပးမေျဖာင့္ႏုိင္သည့္အတြက္ …

ၾဆာေတ။ ။ ထမင္းလည္း မက်က္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ … မိန္းမ … ကေလးေတြကို ေရခ်ိဳးေပး လိုက္ပါလား။

မဒမ္ေတ။ ။ မီးမလာလို႔ ေရလည္း မလာဘူးေလ။ ရွင္ပဲ ေရတြင္းက သြားထမ္းရမွာ ...။

မဒမ္ေတ့ လက္နက္ႀကီးက ျပင္းေလစြ။ ကၽြႏ္ုပ္ဘက္ကို ျပန္လွည့္လာေသာေၾကာင့္ အသာၿငိမ္ေန လိုက္ရသည္။

ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္အႀကံေပးရရင္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးကို အားမကိုးဘဲ မီးေသြးမီးပဲ ေမႊးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။

ကၽြႏ္ုပ္ၾဆာေတ မီးစေမႊးေလၿပီ။ မီးေသြး မီးဖို တလံုးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ … လူတဦး ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေဂဟာထဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဦးရုကၡစိုးက ဧည့္ေထာက္ ခံလိုက္သည္။

ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး … ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ။ က်ဳပ္က ေလးလပတ္စည္းေဝးထဲ ေရာက္ေနတယ္ ေအာက္ေမ့လို႔။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ … ပ်င္းစရာႀကီးပါဗ်ာ ...။ ေျပာၿပီးသားေတြပဲ ျပန္ေျပာၾကမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လို႔ထြက္လာတာ။

ကၽြႏ္ုပ္ၾဆာေတကေတာ့ မီးကို အားက်ိဳးမာန္တက္ ေမႊးဆဲျဖစ္သည္။ တည္လက္စ ထမင္းအိုးက ေအးေနၿပီ။ ထိုစဥ္ လွ်ပ္စစ္မီးက ျပန္လာျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းအိုးကို လွ်ပ္စစ္ႏွင့္သာဆက္တည္ထားလိုက္သည္။

ရုကၡစိုး။ ။ ကိုတာေတ … ဘယ္လိုလဲ။ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ပဲ ဆက္ခ်က္မလို႔လား။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ … မီးပ်က္တာလား။ မီးပ်က္တာေလာက္ေတာ့ မဆန္းဘူး ထင္တယ္ဗ် ..။ က်ဳပ္တိုင္းျပည္မွာ အကုန္ပ်က္ေနတာပဲဟာ။ မပ်က္ဘူးဆိုရင္သာ ဆန္းတာ ...။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔က ကိုတာေတ ထမင္းခ်က္ တာဝန္က်လို႔ မီးမလာတဲ့ကိစၥ အသံထြက္ ေနတာ။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ လွ်ပ္စစ္မီး မလာရင္ မီးေမႊးခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆန္းတာမွတ္လို႔။ ေရအားလွ်ပ္စစ္က ေစ်းေကာင္း တယ္ .. ဘာလုပ္ဖို႔ ျပည္သူလူထု သံုးမလဲ။ သူမ်ားႏိုင္ငံ ေရာင္းစားမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ လမ္းေတြ ပ်က္ေတာ့လည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခင္းလိုက္။ က်ဳပ္က ျပည္သူလူထုကို ထုသားေပသား က်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ။ ဒါမွ လာမယ့္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္တဲ့အခါ ခံႏုိင္ရည္ရွိမွာ ...။

ရုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို … ဝန္ထမ္းေတြ၊ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ရဲေတြ အက်င့္ပ်က္တာက်ေတာ့ေကာ။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါလည္း … အသစ္မဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္တေလ ပ်က္တာမွ မဟုတ္တာ။ အကုန္လံုး ပ်က္တာပဲဟာ။ မပူနဲ႔ … သူလည္းပ်က္၊ ကုိယ္လည္းပ်က္ ဆိုေတာ့ ပ်က္တယ္လို႔ကို ထင္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။

ၾဆာေတ။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး လက္ထက္မွာ ေကာင္းတာ တခုမွ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာမွမရွိဘူး။ တမ်ိဳးေတာ့မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရ … အလုပ္မလုပ္မွာစိုးလို႔ … ျပႆနာေလးေတြ ခ်န္ခဲ့တာပါ။

ထိုစဥ္ လွ်ပ္စစ္မီးက ျပန္ပ်က္သြားျပန္သည္။ ဒီတခါ ထမင္းအိုးအဖုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆန္ေစ့တဝက္ ထမင္းျဖစ္ခါစ တဝက္ အေနအထား၊ ဖိုေပၚေျပာင္းတင္ ငွဲ႔ခ်က္ဖို႔လည္း အဆင္မေျပေတာ့၊ ခုေတာ့ ထမင္းအိုး တကယ္ ပ်က္ၿပီ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကေတာ့ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ဆက္ေဆြးေႏြးေနဆဲ။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ လူေတြကလည္းေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္ဗ်ာ၊ ဟိုဟာပ်က္ … ပ်က္ျပန္ၿပီ၊ ဒီဟာပ်က္ … ပ်က္ျပန္ၿပီနဲ႔ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ သူတို႔ကို မထုိက္တန္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနရတာ။

ထိုစဥ္ ၿငိမ္ေနေသာ မဒမ္ေတက ဝင္ေျပာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လွမ္းတားဖို႔ အလ်င္မမီေတာ့ ...။

မဒမ္ေတ။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ ပ်က္ခ်င္သလိုပ်က္ပါ။ ပ်က္ခ်င္တာေတြ ပ်က္ပါ …။ ပ်က္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔အတြက္ လံုး ….. ဝ မဆန္းတဲ့အတြက္ ျပႆနာ … လံုး ….... ဝ မရွိပါဘူး။ မီးပဲ ပ်က္ပ်က္၊ ေရပဲ ပ်က္ပ်က္၊ လမ္းပဲ ပ်က္ပ်က္၊ အက်င့္ေတြပဲ ပ်က္ပ်က္ … ပ်က္လို႔ရပါတယ္။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ အင္း … ကိုတာေတ … ခင္ဗ်ားမိန္းမကမွ သေဘာထား ျပည့္ဝေသးတယ္၊ ေတြ႕လား။

မဒမ္ေတ ဝင္ေျပာသည္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး သေဘာေခြ႕သြားသည္။

မဒမ္ေတ။ ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ ပ်က္တာေတြက နည္းနည္း ပရမ္းပတာ ႏုိင္လြန္းတယ္။ ပ်က္ခ်င္ရာ … ပ်က္ေနေပမယ့္ … စနစ္တက် ပ်က္တယ္ဆိုရင္ နည္းနည္း ခံႏုိင္ေသးတာေပါ့။ ခုဟာက ဘယ္အခ်ိန္မွာ … ဘယ္ဟာက ဘယ္လို ပ်က္မယ္ဆိုတာ မသိရေတာ့ က်မတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ...။ ခုပဲၾကည့္ … လွ်ပ္စစ္မီးက ဘယ္လို ပ်က္ေနမွန္းမသိေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ဒီေန႔ ထမင္း ငတ္ၿပီရွင့္ သိရဲ႕လား။

ဗိုက္ဆာေသာေၾကာင့္ ေအာ္ငိုေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘုစုခရုတို႔ အသံႏွင့္ မဒမ္ေတ့ ေဒါသက ကၽြႏ္ုပ္ေဂဟာကို လႊမ္းမိုးလ်က္ရွိရာ ဆက္ေနလွ်င္ ေဒါသစက္ကြင္း သင့္မည္ကို သိေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ထုိင္ရာက ထသည္။

ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ဒါ မွတ္သားရမယ့္ အခ်က္ပဲ၊ က်ဳပ္ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေလးလပတ္ အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပေပးပါ့မယ္။

ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကမန္းကတန္း ထလစ္သြားသည္။ ဦးရုကၡစိုးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္သြားလိုက္သည္ မသိ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာေတာ့ မဒမ္ေတ့ ေဒါသစက္ကြင္း ဗဟိုခ်က္တြင္ တဦးတည္း အားငယ္စြာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။

ၿမိဳ႕လယ္စည္ပင္ အမႈိက္ေရြးပံုက ေဒသခံမ်ား စိတ္ညစ္ (႐ုပ္သံသတင္း)

မဇိၥ်မသတင္းဌာန

သနားစရာ ေကာင္းတဲ့၊ အကာ အကြယ္မဲ့ ခဲ့တဲ့ လူနာေလး ေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔က မတူညီတဲ့ ေနရာ ကေန လာၾကတာပါ။

တဦးက မေကြးတုိင္းက ေတာင္သူလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္သူ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ပါတယ္။ သူ ကုိယ္ဝန္ပ်က္က်ၿပီးတ့ဲေနာက္ ေသြးသြင္း ကုသခံရာကေန HIV ပုိး ကူးစက္ခ့ဲပါတယ္။ သူ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဒီေရာဂါပုိး ရခ့ဲသလဲဆိုတာ သူ မသိဘူး။ သူ႔ေယာက်္ားကုိ အထင္လဲြတယ္။ သူ႔ေယာက္်ား အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားလို႔ သူ႔ေယာက်္ားဆီက ကူးတာလုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ စြပ္စြဲၿပီး ရန္ေတြ႔ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေယာက်္ားျဖစ္သူက ရွင္းျပတာကုိ လက္မခံ၊ ရန္လုပ္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနတာပါ။

အျဖစ္မွန္ကုိ သိသြားၾကတာကေတာ့ သူတုိ႔ အိမ္ကုိ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတ့ဲေန႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူေတြေရာက္လာေတာ့ ျပႆနာတက္ေနတ့ဲ သူတုိ႔ လင္မယား အေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔သြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္လုံး ယားနာေတြ တကိုယ္လံုး ေပါက္ေနၾကၿပီး အေတာ္ေလး ပိန္လွီေနတယ္တ့ဲ။ AIDS အဆင့္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ဒီမိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္က လာေတာင္းပန္တာပါ။ သူတုိ႔ မသိလို႔ ေသြးလႉမိတယ္ သူတို႔မွာ AIDS ျဖစ္ေနပါတယ္ဆုိၿပီး လာေတာင္းပန္ေတာ့ လင္မယား ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမယ္ကို မသိ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတုိ႔ သတင္းကုိ ၾကားရတဲ့ က်မတို႔ အဖြဲ႔ဝင္တေယာက္ျဖစ္တ့ဲ ကိုပါေလးက သူတုိ႔ဆီကုိ သြားၿပီး ပညာေပး ေဆြးေႏြးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မဆီ ပို႔လုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဒီအမ်ဳိးသမီးေလး ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ က်မဆီ လာတယ္။ သူ႔မွာ ေနစရာမရွိ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ထားရတာလည္း အဆင္မေျပ။ ဒါနဲ႔ က်မ အေဖပိုင္တဲ့ အိမ္ကေလးမွာ သူ႔ကုိ ထားတယ္။ နယ္ျခားမ့ဲ ဆရာဝန္မ်ား အဖဲြ႔က ဖြင့္ထားတ့ဲ AZG ေဆးခန္းကုိ သြားျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ARV ေဆး ရပါတယ္၊ ဒီေဆးက HIV ပုိးကုိ တုိက္ဖ်က္တ့ဲေဆးပါ။

ဒါေပမဲ့ အေစာပုိင္းကာလမွာ သူဟာ ေဆးအရိွန္ေၾကာင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္သြားတယ္။ တကိုယ္လံုး ခြ်တ္ၿပီး အရပ္ထဲ ပတ္ေျပးတဲ့ အဆင့္ထိ ျဖစ္သြားတာပါ။ မ်ဳိး႐ိုးေၾကာင့္ စိတ္ေရာဂါျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူက ျပန္ေကာင္းလာၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနပါၿပီ။

သူ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ေတာ့ ေသြး ၆ ပုလင္း သြင္းရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ လုိတ့ဲေသြးအတြက္ အထက္မွာ ေျပာခ့ဲတ့ဲ သူ႔မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦး အပါအဝင္ ေသြးလႉရွင္ ၆ ဦးက လႉၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆး႐ံုမွာ ေသြးစစ္ခဆုိၿပီး ႏွစ္ေသာင္း ေတာင္းတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက တသိန္းႏွစ္ေသာင္း ေပးခ့ဲရပါတယ္တ့ဲ။ မွတ္မွတ္ရရ သူေျပာသြားတဲ့အတုိင္း ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ‘သ’ ေတြကုိ ‘တ’ လုိ႔ အသံထြက္ပါတယ္။

“ဆရာမရယ္ က်မလည္း နားလည္ပါဘူး။ တိလည္း မတိဘူးေလ။ ခုေတာ့ ေတြးတြင္းလို႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ က်မ နားမလည္ဘူး။ ခု ဆရာမ ေျပာျပေတာ့ ေသြးသြင္းလို႔ ျဖစ္တြားတာဆုိ။ က်မက ဒီေရာဂါကို တတိန္းေက်ာ္ ေပးၿပီး ဝယ္လုိက္ရတာေပ့ါ” တ့ဲ။ သူ႔ စကားကုိ က်မ ခုခ်ိန္ထိ ၾကားေယာင္ေနၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတုန္းပါပဲ။

က်မလည္း ျပန္လည္ သံုးသပ္ပါတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတုိ႔မွာ ပုိးရိွမွန္း မသိလိုက္လို႔ ေသြးလႉမိတယ္။ ေဆး႐ံုကလည္း ဒီေသြးကုိ စစ္ေဆးပါတယ္။ စစ္ေဆးခ တသိန္းေက်ာ္ ယူလုိက္တာပဲ။ ဝင္းဒုိးကာလလုိ႔ ေခၚၾကတ့ဲ စစ္ေဆးခ်ိန္မွာ လူ႔ကုိယ္ခႏၶာက HIV ပိုးကို တုံ႔ျပန္တဲ့ ပဋိပစၥည္း မထြက္ေသးတ့ဲ အခ်ိန္ကာလေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူေျပာသလုိ ေရာဂါဆိုးတခုကို ေငြေပးၿပီး ဝယ္လုိက္ရသလို ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ လူတဦးခ်င္း ေပါ့ဆမႈကေန အမ်ား ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ကေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးကို ေသြးစစ္ထားရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။

သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္၊ သူတုိ႔အေၾကာင္း စာေတြေရးပါ၊ နာမည္ရင္းေတြ သုံးပါ။ ဒါမွ သူတုိ႔ကုိ လာေမးတ့ဲအခါ ေျပာျပႏုိင္မယ္၊ သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ၾကမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကေလးေလးပါ။ က်မနဲ႔ ေတြ႔ခ်ိန္မွာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူလည္း ေသြးသြင္းရာကေန ကူးစက္ခံရသူပါ။ ကေလးက အလြန္ပဲ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ အေဖက ဒုတပ္ၾကပ္၊ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေတာ့ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆး႐ံုကုိ ပုိ႔ၾကတယ္တ့ဲ။

အဲ့ဒီမွာ ကေလးအတြက္ ေသြး အကူအညီ ေပးတာကလည္း ကေလးအေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ ပံုမွန္ ေသြးလႉရွင္ပါပဲ။ အၾကိမ္ ၆ဝ ေက်ာ္ေနၿပီ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ မသိလိုက္တာက ဒီလူက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေသြးလႉၿပီီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အကာကြယ္မပါဘဲ အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါကို ကာယကံရွင္ကလည္း ထုတ္မေျပာဘူး။ ေဆးစစ္ခ်က္ယူသူ ဆရာဝန္ေတြကလည္း မေမးလုိက္မိဘူး။ အၾကိမ္ ၆ဝ ေက်ာ္ ေသြးလႉထားတဲ့သူဆုိတဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ မေမးျဖစ္တာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။

ေကာင္းမြန္ ေခတ္မီတဲ့ စက္ၾကီးေတြနဲ႔လည္း ေသခ်ာစစ္ေဆးတယ္ ဆုိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဝင္းဒိုးကာလ သြားမိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးအေဖနဲ႔ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ၾကီးေတြ အျပန္အလွန္ အျပစ္တင္တာေပါ့၊ ေဆး႐ံုက ေသြးစစ္တာ မေသခ်ာလို႔ ကေလးကို ကူးတယ္လုိ႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္။ ေဆး႐ုံကလည္း ကေလးဟာ မိဘဆီက ကူးတာျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ကို ေသြးေဖာက္စစ္မယ္ဆုိၿပီး ေသြးေဖာက္ယူထားခ်ိန္ က်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

က်မလည္း ကမန္းကတန္းပဲ သူတုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသား ေသြးစစ္ဌာနဆီ ေခၚသြားၿပီး ေသြးစစ္တာေတြ လုပ္ေပးထားရပါတယ္။ ျပႆနာတက္လာရင္ ေဆး႐ံုက မမွန္ကန္တဲ့ ေသြးစစ္ခ်က္ေတြ ထုတ္ေပးၿပီး ရွင္းမွာ စုိးလို႔ပါ။ အဲ့ဒီလို စစ္လိုက္ရာမွာလည္း ပိုးမေတြ႔ပါဘူး။ ေဆး႐ံုက မွားေနတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူကလည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္ၾကပ္ေလး တေယာက္။ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ၾကီးေတြကလည္း ဗိုလ္မႉး၊ ဒုဗိုလ္မႉးၾကီးေတြဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတုံ႔ျပန္ရဲဘူး။ အေစာပိုင္းကေတာ့ တရားစြဲမယ္၊ ကေလးသူငယ္ အခြင့္အေရး ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲ အဖြဲ႔ေတြဆီ တိုင္မယ္ေတာမယ္ဆုိေတာ့ က်မ ဘက္ကလည္း လုိအပ္တာေတြ လုိက္လုပ္ေပးႏုိင္ေအာင္ ျပင္ထားရတာေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒီကေလးရဲ႕ အဖြားျဖစ္သူ မယ္သီလရွင္က ဒါေတြဟာ ကံ ကံရဲ႕ အက်ဳိးေတြ၊ ဘာမွ ပူေလာင္မေနနဲ႔၊ ကေလး အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔ ျဖစ္တာဆိုၿပီး လာေခၚသြားပါတယ္။ က်မလည္း အေတာ္ေလး အံ့ၾသမိတယ္။ က်မတို႔ လူမ်ဳိးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွေအာင္ကို ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမလား၊ ေၾကာက္တာလို႔ ေျပာရမလား၊ ဘယ္လို ေျပာရမယ္မွန္းကို မသိ၊ ေဝခြဲမရေတာ့ပါဘူး။
က်မကေတာ့ က်မဆီ ေရာက္လာၾကတ့ဲ သူေတြထဲက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အမွတ္ရေနမိပါေတာ့တယ္။ ။

(စာေရးသူ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္ျဖစ္ၿပီး၊ ပါတီ၏ HIV/AIDS ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ကုသေရးအဖဲြ႔တြင္ လက္ရွိ ဦးေဆာင္ေနသူတဦး ျဖစ္သည္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပသျဖင့္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ အာဏာပိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးခဲ့ရာ HIV ေဝဒနာသည္မ်ားက သူမကို ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။)

ဇီဝေျမၾသဇာစိုက္ပ်ဳိးနည္း ျမန္မာနုိင္ငံမွာ အားနည္းေနေသး (႐ုပ္သံသတင္း)

မဇၩိမသတင္းဌာန

ယေန႔ ျမန္မာ့ေရးရာ သတင္းမ်ား Nov,29th,2009

( 16 )Asian Lawmakers Want Regional Powers To End Sufferings In Myanmar

( 15 )Myanmar humanitarian worker granted refugee status

( 14 )Trip to Burma changes guest columnist's life

( 13 )Junta under Scrutiny for Concrete Pre-election Signs

( 12 )Trespassing of forests in Burma from Thailand

( 11 )ျမန္မာ သီခ်င္းမ်ားကို တယ္လီဖုန္း ျမည္သံ အသုံးျပဳရန္ အတြက္ ႏိုင္ငံျခားမွ ၀ယ္ယူ

( 10 )Kachins celebrate Thanksgiving in northern Burma

( 9 )ဖမ္းဆီးခံ တရုတ္ ငါးဖမ္း သမားေတြအတြက္ ျမန္မာ အစိုးရကို ေတာင္းဆို

( 8 )Thailand surveys location for second bridge with Burma

( 7 )၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား တိုင္းျပည္အေျခအေနေကာင္း ေမွ်ာ္လင့္

( 6 )Handcuffing of Burmese-American in court protested

( 5 )စင္ကာပူ Company ႏွင့္ ဓါတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း တည္ေဆာက္မည္

( 4 )ျမန္မာျပည့္တန္ဆာအခ်ဳိ႕ AIDS ေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုး

( 3 )SAFC's global appeal swells

( 2 )ျမန္မာႏိုင္ငံေရး တိုးတက္ ေျပာင္းလဲဖြယ္ရွိဟု ဖာစီႏိုကေျပာ

( 1 )Burma's minorities must not be overlooked

သံဃာေတာ္မ်ား ဆက္လက္ဖိႏွိပ္ခံေနရ

ဧရာဝတီ Friday, 27 November 2009

သံဃာမ်ား ဦးေဆာင္ေသာ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဆႏၵျပမႈမ်ားကုိ လက္တုံ႔ျပန္သည့္ အေနျဖင့္ စစ္အစုိးရက ရဟန္းသံဃာမ်ားကုိ ဆက္လက္ ဖိႏွိပ္လ်က္ ရိွသည္။ စစ္အစိုးရသည္ တရားပြဲမ်ားကုိ ပိတ္ပင္ျခင္း ၊ ခရီးသြားလာမႈမ်ားအေပၚ ကန္႔သတ္ျခင္း စသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ သံဃာမ်ားကုိ ဆက္လက္ ဖိအားေပးေနသည္။

သံဃာတို႔၏ မိသားစု၀င္မ်ားလည္း ဖိအားေပးခံေနရသည္ဟု ျပည္ပေရာက္ သံဃာတပါးက ဧရာဝတီသုိ႔ မိန္႔ၾကားသည္။

“ဦးပဥၨင္းမိဘေတြက ၿမိဳ႕နယ္အာဏာပိုင္ေတြဆီကို လစဥ္ သြားၿပီး လက္မွတ္ထိုးရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဦးပဥၨင္းဆက္သြယ္တာနဲ႕ သူတို႔ဆီကို အေၾကာင္းၾကားရမယ္လို႕လည္း အမိန္႔ေပးတယ္။

ဦးပဥၨင္းမိဘေတြကို အလုပ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ အလုပ္ရွင္ကုိလည္း ဖိအား ေပးခဲ့ေသးတယ္” ဟု အိႏၵိယအေျခစိုက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာကုိယ္စားလွယ္အဖဲြ႔ (ABMRC) အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ အရွင္ထာ၀ရက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာျပသည္။

သက္ေတာ္ ၂၆ ႏွစ္ရွိ အရွင္ထာ၀ရသည္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားအတြင္း ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီး ABMRC ကို စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ သံဃာတပါးျဖစ္သည္။

“၂၀၀၈ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ အာဏာပိုင္ေတြက ဦးပဥၨင္းပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းအားလံုးကို သိမ္းသြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီကတည္းက ဦးပဥၨင္း သီတင္းသံုးတဲ့ ရန္ကုန္၊ သဃၤန္းကြ်န္း ေဇယ်သိဒၶက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြကို ေက်ာင္းကေန ထြက္သြားဖို႕ ဖိအားေပးခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးအိုႀကီးတပါးပဲ က်န္ေတာ့တယ္” ဟု အရွင္ထာ၀ရက ေျပာသည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔၌ စစ္အစိုးရက ဆႏၵျပသူမ်ားကုိ ႏိွမ္နင္းသျဖင့္ သံဃာ အမ်ားအျပားသည္ ဖမ္းဆီးခံရမႈမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ၎တုိ႔ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾကရသည္။ ႏိုင္ငံမွ စြန္႔ခြာခဲ့ရသည့္ သံဃာမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရိွသည္။

တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သံဃာ အေရအတြက္ ေလးသိန္းေက်ာ္ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ကုိးကြယ္သူ အမ်ားစု ေနထုိင္သည့္ ျမန္မာျပည္တြင္ သံဃာမ်ားသည္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈ အခံရဆံုး ပုဂၢဳိလ္မ်ား ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစု အဖဲြ႔ႀကီး (ABMA) ကုိ စတင္ တည္ေထာင္ရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ အရွင္ဣႆရိယ က “စစ္အစိုးရက သံဃာေတာ္ေတြနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဖိႏိွပ္ေစာ္ကားေနတုန္းပဲ။ အခု လက္ရွိ သံဃာ အပါး ၂၅၀ ေက်ာ္၊ သီလရွင္ အပါး ၂၀ အဖမ္းခံထားရတယ္” ဟု ဆုိသည္။

သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနသည္ သံဃာ့ မဟာနာယကအဖဲြ႔မွတဆင့္ သံဃာမ်ားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ သံဃာမ်ား ခရီးသြားလာျခင္း၊ တရား ဓမၼ ေဟာၾကားျခင္း တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကန္႔သတ္သည့္ အမိန္႔မ်ားကုိလည္း ထုတ္ျပန္ထားသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ ေရႊည၀ါ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ ႒ာနမွဴး အပါအ၀င္ သံဃာတခ်ဳိ႕သည္ တရားေဟာၾကားျခင္း မျပဳရန္ တားျမစ္ခံထားရေၾကာင္း သိရသည္။

“ေရႊည၀ါဆရာေတာ္က သူ႕ရဲ႕ ‘တကယ့္လြတ္လပ္ေရး’ နဲ႕ ‘မတရားမလုပ္ၾကပါနဲ႕’ အေခြေတြေၾကာင့္ မႏွစ္ ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ တရားပြဲေတြ အပိတ္ခံထားရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔တုန္းက လွည္းတန္းနဲ႕ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွာ လျပည့္ေန႕ တရားပြဲေတြ လုပ္ေတာ့လည္း ဆရာေတာ္ေဟာဖို႕ အပိတ္ခံရေသးတယ္” ဟု ေရႊည၀ါ၌ ပညာသင္ယူခဲ့သည့္ ရဟန္းေတာ္တပါးက ဧရာ၀တီသို႕ ေျပာျပခဲ့သည္။

သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနက သံဃာမ်ား ျပည္ပခရီးသြားေရာက္ႏုိင္ေရး အတြက္ လိုအပ္သည့္ အေထာက္အထား စာရြက္စာတမ္းမ်ား ထုတ္ေပးမႈကို ရပ္ဆုိင္းထားေၾကာင္းလည္း သိရသည္။

“အခုဆိုရင္ အာဏာပိုင္ေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဗီဇာနဲ႕ စေကာလားရွစ္ေတြ ရဖို႕လည္း သိပ္ကိုခက္ေနတယ္” ဟု ရန္ကုန္တြင္ သီတင္းသံုးသည့္ အရွင္ပညာသာမိက ဆုိသည္။ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားကုိလည္း အာဏာပုိင္တုိ႔က ဖိအားေပးေနသည္ဟု သိရသည္။

“ဆႏၵျပပြဲေတြတုန္းက ပါခဲ့တဲ့ ဦးပဥၨင္းရဲ႕ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ ဆိုရင္ ဦးပဥၨင္းနဲ႕ ခပ္ခြာခြာေနၾကၿပီးေတာ့ အခုဆို လူ၀တ္လဲသြားၾကၿပီ၊ ေဒါပံုက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဦးပဥၨင္း ပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းအားလံုးလည္း အသိမ္းခံရတယ္” ဟု ၂၀၀၇ ဆႏၵျပပြဲမ်ားအတြင္း ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့သူ အရွင္ ေနမိႏၵက မိန္႔ၾကားသည္။

မႏၱေလးတိုင္းမွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္တပါးက “အရပ္၀တ္နဲ႕ လံုျခံဳေရးအရာရွိေတြက တခ်ိဳ႕ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ” ဟု ဧရာ၀တီသို႕ ေျပာဆိုခဲ့သည္။

မႏၱေလးတိုင္းအတြင္း သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရိွသည့္ လူငယ္ေလးဦး စက္တင္ဘာလတြင္ အထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရေၾကာင္း မႏၱေလးရိွ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ တပါးထံမွ သိရသည္။

“သူတို႔မိသားစုနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ သူတို႔အခုဘယ္မွာ ရွိေနသလဲဆိုတာ မသိၾကဘူး” ဟု အဆုိပါ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က မိန္႔သည္။

အာဏာပိုင္မ်ားသည္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ဦးအိႏၵကကုိ ဖမ္းဆီးခဲ့ၿပီးေနာက္ ၎၏ ေက်ာင္းတုိက္ျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္တုိင္း၊ သကၤန္းကြ်န္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ မဂၢင္ စာသင္တုိက္ကုိ ပိတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က အာဏာပုိင္တုိ႔သည္ စာသင္တိုက္အတြင္းရွိ သံဃာမ်ား၊ သီလရွင္မ်ား၊ ေဆးကုသမႈခံယူေနၾကေသာ အိတ္ခ်္အိုင္ဗီ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာရွင္ အမ်ားအျပားကုိ အတင္းအက်ပ္ ေမာင္းထုတ္ခ့ဲသည္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ABMA အဖဲြ႔ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊကုိ ရဟန္းသံဃာမ်ား ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ အေပၚ ေစာ္ကားမႈမ်ားအတြက္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အျဖစ္မွ ထုတ္ပယ္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့သည္။