ထိုစဥ္ နတ္ကြန္းေရွ႕မွေန၍ “ဗ်ိဳ႕ ဦးရုကၡစိုး … ဦးရုကၡစိုး … ရန္ကုန္ အင္တာနက္ကို ခုထိ စိတ္မကုန္ေသးဘူးလားဗ်ာ” ဆုိသည့္ အသံျပာျပာကို ၾကားလိုက္ရာ … ဤကား ဖိုးရႈပ္ပင္ ျဖစ္ရမည္ဟု ဦးရုကၡစိုးတြက္စစ္၍ လက္ညႇိဳးေထာင္ ကိုယ္ေရာင္ လင္းလိုက္ ရေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘာတုန္း ဖိုးရႈပ္ရာ … မင္းအသံၾကားရတာ အာရံု ပ်က္လိုက္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲဒီ ကြန္နက္ရွင္ကို ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့ ဦးရုကၡစိုး၊ အခု က်ေနာ္နဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့ပါဦး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လိုက္ရမွာတုန္း၊ ငါ ေဘာလံုးပြဲေတြ၊ ျခင္းပြဲေတြ ၾကည့္ရမွာ ဝါသနာမပါဘူးေနာ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လြဲျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္လည္း အားကစားပြဲေတြ ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္မရပါဘူးဗ်ာ။ အခု က်ေနာ္ လူတေယာက္ကို အေရးေပၚ အင္တာဗ်ဴး သြားလုပ္မလို႔။ အဲဒါ လိုက္ခဲ့ပါ။
ရုကၡစုိး။ ။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ … ဘာ …။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဦးရုကၡစိုးကလည္း သတင္းေထာက္ထက္ေတာင္ ကဲေနျပန္ပါၿပီ။ ဘာစာေပဆုမွ မရ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ေဝဖန္ေရးဆရာ၊ ကပၸိယ ေမာင္ေမတၱာတံုးတဲ့ဗ်။ မၾကားဖူးဘူးလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကြာ … ဘာစာေပဆုမွ မရတာမ်ား ဂုဏ္ပုဒ္လုပ္ၿပီး ထည့္ေျပာေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နာမည္ကလည္း ေမတၱာတံုးတဲ့လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘာစာေပဆုမွ မရေပမယ့္ သူက အခု facebook ေပၚမွာ အရမ္းေဟာ့ ေနတာဗ်။ ၿပီးေတာ့ သူက ႏွယ္ႏွယ္ ရရေတာ့ မဟုတ္ဘူး … နာမည္ႀကီးေတြကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ကေလာ္တုတ္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေနာ္။ အခု သူ႔စာအုပ္ ျဖန္႔ေတာ့မွာ ဆုိေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားဗ်ဴးရမယ္ေလ။
ထိုသုိ႔ျဖင့္ ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ဖုိးရႈပ္တုိ႔သည္ ေမာင္ေမတၱာတုံး ထုိင္ေနက် လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို႔ ေရာက္သြားၾက ေလေတာ့သည္။ လက္ဖက္ရည္တခြက္၊ အၾကမ္းအိုး ၁၀ အိုးခန္႔ႏွင့္ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနေသာ ေမာင္ေမတၱာတံုးကို ထူးၿပီး ရွာေနစရာ မလို၊ ေဘးတြရင္ ဝိုင္းဝုိင္းလည္ေနသည့္ လမ္းေဘး ေခြးေလေခြးလြင့္ တသိုက္ႏွင့္ အတူ ထင္းထင္းႀကီး ေတြ႕ရသည္။
တံုး။ ။ ကဲ … အင္တာဗ်ဴးၾကမယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လား။ ျမန္ျမန္ေမးဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ အခ်ိန္က သိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ေမာင္ေမတၱာတံုးက လမ္းေဘးမွ က်ပ္ ၁၅၀၀ ျဖင့္ ဝယ္ပတ္ထားပံုရေသာ တရုတ္နာရီကို ၾကည့္ရင္း ခပ္တည္တည္ ေျပာလာရာ ဖိုးရႈပ္က ဦးရုကၡစိုးနား ကပ္၍ “အလကား ငႂကြားႀကီးဗ်။ သူ႔မွာ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနလုိ႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတာ” ဟု ခပ္တုိးတုိး ေျပာသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေမးပါ့မယ္၊ ေမးပါ့မယ္ … ျမန္ျမန္ပဲ ေမးပါမယ္။ ေမာင္ေမတၱာတံုး စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာပံုက စေျပာပါ။
တံုး။ ။ ေျပာရရင္ေတာ့ နည္းနည္း ရွည္မယ္ဗ်။ ဒီလို … က်ဳပ္က ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း ဘဝကတည္းက စာေပေတြကို ေလ့လာဖတ္ရႈ လုိက္စား လာခဲ့တာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ေလ့လာ ဖတ္ရႈတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ လိုက္စားတယ္ ဆိုတာက …။
တံုး။ ။ စာေရးဆရာေတြ လုပ္တဲ့ ဘာပြဲေတြ ညာပြဲေတြမွာ သိသိ မသိသိ အတင္းဝင္ေရာၿပီး ေကၽြးသမွ်ဟာေတြ လိုက္စားတာ … အဲ … အဲဒီလို ဇြဲသန္ခဲ့လို႔လည္း စာေပနယ္ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ သိတာေပါ့ဗ်။ ျဖတ္မေျပာနဲ႔ဗ်ာ … အဲဒီလို လုိက္စားလာေတာ့ သိလိုက္ရတဲ့ အသိက … ကဗ်ာေရးတာ အလြယ္ဆံုး ဆုိတာပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခင္ဗ်ာ …။
တံုး။ ။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ … ဝတၳဳေရးမလား၊ ေဆာင္းပါးေရးမလား အနည္းဆံုး ေအဖိုးစာရြက္နဲ႔ ၃၊ ၄ ရြက္ေတာ့ သြားမွာပဲ။ မင္လည္း ကုန္ေသးတယ္။ ကဗ်ာက်ေတာ့ ၃၊ ၄ ေၾကာင္းေလာက္ ေရးလုိက္ၿပီးေရာ။ ေၾသာ္ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္က ကဗ်ာေတာင္ ေမာ္ဒန္ပဲ ေရးတာဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ က်န္တာေတြက လက္ဝင္တယ္ေလ၊ ေမာ္ဒန္က်ေတာ့ လူနားလည္စရာ မလိုဘူး မဟုတ္လား။ ဥပမာ – က်ဳပ္ရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ရြတ္ျပမယ္ … လမင္းကို ခဲနဲ႔ လွမ္းေပါက္ေတာ့ ကုကၠိဳရြက္ေတြ ဖြဲကနဲ ေႂကြက်လာတယ္ … ခ်စ္သူ … ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဖိနပ္ကို ေခါင္းအံုး မအိပ္ပါနဲ႔ …။ ကဲ မုိက္တယ္ မဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ မိုက္တယ္ဗ်ာ … အဲဒါက ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔၊ ဘယ္လိုခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ေရးတာလဲ။
တံုး။ ။ ခင္ဗ်ား အဲဒီလို ေမးကတည္းက ဘယ္ေလာက္ညံ့တယ္ ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနၿပီ။ က်ဳပ္ေတာင္ နားမလည္တဲ့ကိစၥ ခင္ဗ်ား နားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ရွင္းျပရမွာလဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ … အဲဒါနဲ႔ ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာကေန ဘယ္လိုကဘယ္လို စာေပေဝဖန္ေရးဘက္ ေရာက္သြား တာလဲ။
တံုး။ ။ ဒီလိုရွိတယ္ …။ က်ဳပ္က ကဗ်ာနဲ႔ ပါရမီမပါဘူးဗ်၊ နာမည္မႀကီးဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က နာမည္လည္း ႀကီးခ်င္ ေသးတာကိုး … ဒါနဲ႔ စာေပေဝဖန္ေရး လိုင္းဘက္ ကူးၿပီး ကိုယ့္ထက္သက္ႀကီး၊ ဝါႀကီး … သူမ်ား ေလးစားတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြကို ေဝဖန္ရင္ လူစိတ္ဝင္စားမွာပဲဆုိၿပီး လုပ္လုိက္တာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕ … ကဗ်ာထက္ စာရင္ စာရြက္နဲ႔ မင္နဲ႔ေတာ့ ပိုကုန္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ နာမည္ႀကီးပံုကေတာ့ ေမတၱာတံုးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ လိုက္ရွာတဲ့သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ပုန္းေနရတဲ့ အထိပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ကိုယ့္ပရိသတ္ေတြကို ဘာလို႔ ပုန္းတာလဲဗ်။
တံုး။ ။ ဟာ … သူတုိ႔က က်ဳပ္ကို အေကာင္းလိုက္ရွာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဓားေတြ၊ တုတ္ေတြနဲ႔ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ ဆုိၿပီး လုိက္ရွာတာ ဟီးဟီး။
ေမာင္ေမတၱာတံုးက သူ၏ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို ပုဆုိးခါးပံုစျဖင့္ သုတ္ရင္း ၾကည့္မေကာင္းစြာ စပ္ၿဖီးၿဖီး ရယ္ျပသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ စာေပေဝဖန္ေရးမွာ သမိုင္းပညာရွင္ေတြကို ေဝဖန္ရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာပါဦး။
တံုး။ ။ မနာလိုလို႔ဗ်ာ …။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဦး … အခ်က္အလက္ေတြ တိတိက်က်နဲ႔ ဘယ္သူမွ ေထာက္မျပႏုိင္ေအာင္ ေရးထားၾကတာ။ သူတို႔မို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ …။ ဘယ္ရမလဲ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ပဲ။ ဘုရားသမိုင္း၊ သိုက္သမိုင္းေတြနဲ႔ … ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ အေသအေက် ဖတ္ၿပီး သူတို႔အမွားေတြကို ေထာက္ျပတာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေလ့လာခဲ့ရ တာပါလား။ ဒါနဲ႔ … ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာေပေဝဖန္ေရးအယူအဆကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ျပပါဦး။
တံုး။ ။ က်ဳပ္အတြက္ကေတာ့ နာမည္ႀကီး၊ သက္ႀကီးဝါႀကီး၊ လူအေလးစားခံ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ နားရြက္ကို လိုက္တံေတြး ဆြတ္တာက ေသာ့ခ်က္ပဲ။ စာအေၾကာင္း နည္းနည္း၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး မ်ားမ်ား မဟုတ္တန္းတရားေတြ ေရးေလ၊ က်ဳပ္ နာမည္ ႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ …။
ေမာင္ေမတၱာတံုး၏ အသံက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ႏုိင္လာသည္။
တံုး။ ။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေနာ္ … က်ဳပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေဝဖန္စာေတြကို ဘယ္မဂၢဇင္းကမွ ဆက္မသံုးေတာ့ဘူးဗ်။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေပေဝဖန္ေရးက အနားယူၿပီး ကပၸိယ လိုင္းဘက္ ကူးလိုက္တာလား။
တံုး။ ။ ဒါကေတာ့ ဝါးတီးကိစၥနဲ႔ ဆုိင္တယ္ဗ်။ ကပၸိယလုပ္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းေတာ့ မငတ္ဘူးေလ။ ဒီထက္ အက်ိဳးရွိတာကေတာ့ အခု စာေစာင္ေတာ္ႀကီး တေစာင္မွာ စာမ်က္ႏွာ တမ်က္ႏွာေလာက္ ရေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ ေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းေတြက အဲဒီ ကပၸိယဘဝက ရလိုက္တာပဲ ဟဲဟဲ …။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ လိုရင္းေရာက္လာၿပီ။ အခု ခင္ဗ်ားရဲ႕ “နာမည္ႀကီးသူတိုင္းကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ကေလာ္တုတ္မည္၊ မည္သူ အမ်ိဳးေစာင့္ေစာင့္ မေစာင့္ေစာင့္ ကၽြႏု္ပ္ ေစာင့္မည္” ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကိစၥ ေျပာပါဦး။
တံုး။ ။ ဟဲဟဲ … ဒါက ေနာက္တပိုင္းျဖစ္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘဝက သံုးပိုင္းဗ်။ စာေပနယ္၊ ဘာသာေရးနယ္၊ ၿပီးေတာ့ … အခု ႏုိင္ငံေရး နယ္ပယ္ေပါ့ေနာ္ …။
ေမာင္ေမတၱာတံုး၏ စကားေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုး ဘုရားတလိုက္သည္။ ေမာင္ေမတၱာတံုးက မၾကားဘဲ သူေျပာခ်င္ရာ ဆက္ေျပာသည္။
တံုး။ ။ အဲဒီလို နယ္ပယ္ သံုးနယ္ပယ္မွာ က်င္လည္လိုက္ေတာ့ သိသြားတာ တခုက … အခုအခ်ိန္မွာ စာေပသမားေတြ၊ သမုိင္းဆရာေတြကို ေဝဖန္လို႔ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆုိတာပဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ငုတ္လွ်ိဳးေနတဲ့ ကေလာင္ေလး ျပန္လည္ ထြန္းေတာက္လာဖို႔ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေဝဖန္ရမယ္၊ ေဝဖန္ရာမွာလည္း တခါတည္းနဲ႔ ပြဲျပတ္ … ဒိုင္ပြဲရပ္ေပါ့ဗ်ာ …။
ရုကၡစိုး။ ။ ဆက္ပါဦး။
တံုး။ ။ ဒိုင္ပြဲရပ္ဖို႔ဆိုေတာ့ ပြဲဆူမယ့္ကိစၥကို စဥ္းစားလိုက္တာ ဘယ္သူအမ်ိဳးေစာင့္ေစာင့္ မေစာင့္ေစာင့္ ကၽြႏု္ပ္ေစာင့္မည္ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို သြားေတြ႕ေတာ့တာပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ကိုယ့္ဘာသာ အမ်ိဳးေစာင့္တာနဲ႔ ဟိုလူေတြကို ကေလာ္တုတ္တာနဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔လဲဗ်ာ။
တံုး။ ။ ဆုိင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ … ဟိုလူေတြ အမ်ိဳးမေစာင့္ေၾကာင္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာေတာ့မွ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ အမ်ိဳးေစာင့္တယ္ ဆိုတာ ေပၚလြင္ေတာ့မွာေပါ့ … ဟုတ္ဘူးလား။
ထုိစဥ္ … တုတ္မ်ား၊ ဓားမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ ေမာင္ေမတၱာတံုးအမည္ကို ေအာ္ဟစ္ရင္း ေဒါသတႀကီး တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္ကို သူတို႔အားလံုး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ေမာင္ေမတၱာတံုးကား လ်င္ပါေပသည္။ ပုဆုိးကို ျပင္ဝတ္ကာ ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ဖိုးရႈပ္တို႔ကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္၊ လက္မျပႏုိင္ဘဲ ထိုေနရာမွ တခ်ိဳးတည္း လစ္ေျပးေလေသာေၾကာင့္ သူေသာက္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ဖိုးကုိ ဖိုးရႈပ္က စိုက္ရွင္းလိုက္ရ ေလေတာ့သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment