ပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အသံျမည္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ အရင္းစစ္လိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ စနစ္ဆိုေတာ့ မူက ေကာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမူကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္ လူေတြဘက္ကေရာ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ဖို႔ လိုမည္လဲ ဆိုသည္ကလည္း ဦးစားေပး ေဆြးေႏြးစရာျဖစ္ရာ လက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို အမွန္အတိုင္း သံုးသပ္ၾကည့္ရန္ လိုပါသည္။
ပညာေရး၊ အထူးသျဖင့္ အေျခခံပညာ သင္ၾကားေရးဟု ဆိုရာတြင္ သင္ၾကားေပးသူႏွင့္ သင္ယူသူဟု ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိသည္။ ယင္း ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားကို ခ်ိတ္ဆက္ထားသည္မွာ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း ျဖစ္ၿပီး ယင္း သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းကို ပံုေဖာ္သည္မွာ သင္ၾကားေရး နည္းစနစ္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “သင္ၾကားေပးသူ”၊ “သင္ယူသူ”၊ “သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းႏွင့္ သင္ၾကားေရး နည္းစနစ္” တို႔ ျပည့္စံုမွသာ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝေသာ အနာဂတ္ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျဖစ္ကို ေမြးထုတ္ႏိုုင္ပါမည္။
သင္ၾကားသူ ႏွစ္မ်ိဳး
လည္ပတ္ေနေသာ အေျခခံပညာ သင္ၾကားေရး စနစ္ႀကီးတြင္ သင္ၾကားသူ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို အစိုးရ ဝန္ထမ္းႏွင့္ ပုဂၢလိက က႑ဟု ႏွစ္ပိုင္း ခြဲႏိုုင္သည္။
နံနက္အခ်ိန္မွန္ ေက်ာင္းတက္၊ ညေန အခ်ိန္မွန္ ေက်ာင္းဆင္း အစိုးရဝန္ထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ လစာမွာ တႏွစ္လွ်င္ ပ်မ္းမွ် ၂၅ သိန္းခန္႔ ရသည္။ တႏွစ္ပတ္လံုးတြင္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ခက္ခဲပါက တခ်ိဳ႕တေလ က်ဴရွင္ျပၾကရသည္။ တိုုင္ၾကားမႈရွိလွ်င္ အေရးယူခံရေသးသည္။ စာသင္ခန္းတခန္းလွ်င္ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၅၀ မွ ၆၀ အၾကား ထိန္းေက်ာင္း သင္ၾကားရသည္။ သင္႐ိုးကုန္သင္ၾကားေရး တာဝန္မွသည္ တျခားေသာ ေက်ာင္းဗာဟီရမ်ားကိုလည္း တာဝန္ယူရၿပီး ဗ်ာမ်ားရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစဲြသာ ျဖစ္ေအာင္ ေမးခြန္နွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေရြးသင္ၾကေတာ့သည္။ အတြက္သမားမ်ားက သင္ပုန္းေပၚတြက္ျပ၊ ေက်ာင္းသားကကူးယူ၊ ၿပီးေတာ့ အလြတ္ရသည္အထိ ျပန္တြက္ထား။ အက်က္သမားကလည္း ေမးခြန္အသင့္၊ အေျဖအသင့္ သင္ပုန္းေပၚေရး၊ ေက်ာင္းသားက ကူးယူ၊ အလြတ္က်က္ေစ၊ ဒါပဲခိုင္းေတာ့သည္။ သူတို႔မွာ သင္ၾကားေရး ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူက ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္းမရွိ။ ခ်ဳပ္ရလွ်င္ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ပါ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေစ့စံုစြာ သင္ၾကားရန္ထက္ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ေရးကို ေရွး႐ႈ သင္ၾကားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားသည္။ (ဤသည္မွာ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေရး ပညာေရးစနစ္၏ စနက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။)
ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ တႏွစ္ပ်မ္းမွ် ဝင္ေငြမွာ သိန္း ၁၀၀ ဝန္းက်င္ ရွိသည္။ စာသင္ၾကားမႈ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ တျခား က်ဴရွင္မ်ား သင္ႏိုုင္သည္။ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းတြင္ အတန္းတတန္း၏ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ မကြာ၊ ၅၀၊ ၆၀ ခန္႔ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို ထိန္းေက်ာင္းမည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ၂ ဦး၊ ၃ ဦးအထိ ရွိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားအေနျဖင့္ သင္ရိုးကိုသာ အာရံုစိုက္သင္ၾကားႏိုုင္ၿပီး တျခား ေက်ာင္းဗာဟီရကို လုုပ္ရန္ မလို။
ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ စာေမးပဲြေမးခြန္းတြင္ မည္သည့္သင္ခန္းစာ မည္သည့္စာမ်က္နွာမွ မည္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္းကို စစ္ေမးမည္ကို မသိၾကပါ။ စာေမးပဲြေမးခြန္းလႊာမွာ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းမ်ားနွင့္ တဲြဖက္ထားေသာ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားက ထုတ္ေသာ ေမးခြန္းလႊာမ်ားကို ေျဖဆိုၾကရသည္။ ျပင္ပဆရာမ်ားက သင္ခန္းစာ အားလံုးနီးပါး သင္ေပးၾကရသည္။ စာပိုသင္ေပးရသည့္အတြက္ စာပိုေၾကသည္ပဲ လြယ္လြယ္ဆိုပါစို႔။ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းမွလည္း ေက်ာင္းတည္ေထာင္သူက သေဘာက်မည္၊ ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားပိုရမည္။
သင္ယူသူ ႏွစ္မ်ိဳး
သင္ယူရသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား အပိုင္းကို ေလ့လာရလွ်င္ အစိုးရေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား အေနျဖင့္ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ျပည့္မီေရး အေရးႀကီးသည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ က်ဴရွင္ကို ေျပးရေသးသည္။ ေက်ာင္းစာေရာ က်ဴရွင္စာပါ လုပ္ရသည္။ အိမ္-ေက်ာင္း-က်ဴရွင္ သံသရာလည္ေနသည္။ အသစ္အသစ္ကို စဥ္းစားေတြးေတာဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ သင္ၿပီးသား သင္ခန္းစာမ်ားႏွင့္သာ လံုးလည္လိုက္ေနၾကရသည္။
ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာသင္ခ်ိန္ ခြဲျခားမႈကို ေက်ာင္းအလိုက္ အဆင္ေျပသလို ပိုင္းျခား အသံုးျပဳခြင့္ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာသင္ခန္း အခက္အခဲေၾကာင့္လည္း စာသင္ၾကားေပးခ်ိန္ကို နံနက္ႏွင့္ ေန႔လည္ ႏွစ္ခ်ိန္ခြဲၾကသည္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားက တရက္ ၂၄ နာရီမွာ အိပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီကိုဖယ္လိုက္၊ သူ႔အတြက္ သင္ခန္းစာ ေလ့လာခ်ိန္ ၁၆ နာရီရွိမည္၊ ထိုအထဲက တရက္ သင္ယူခ်ိန္ ၅ နာရီ ႏုုတ္လိုက္ဦး။ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ပို ၁၁ နာရီလံုးလံုး က်န္ေနေသးသည္။ အဲဒီထဲကမွ မိမိသင္ခန္းစာကို ေလ့က်င္ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္၊ တျခား ဗဟုသုတပိုင္းဆိုင္ရာ ေလ့လာခ်ိန္ စသျဖင့္ ေကာင္းသည္ေရာ၊ ဆိုးသည္ပါ ေလ့လာခြင့္ရမည္။
အစိုးရေက်ာင္းမ်ားနွင့္ ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမ်ား၏ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ကဲြျပားၿပီး ေက်ာင္းတည္ေဆာက္ပံု အေနအထားလည္း မတူၾကေပ။ အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၏ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္သည္ နွစ္စဥ္ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔မွ စတင္ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားသည္။
ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမ်ားသည္ ဧၿပီ ၂၀ ေက်ာ္သည္နွင့္ စတင္ဖြင့္လွစ္ၾကသည္။ တေက်ာင္းနွင့္ တေက်ာင္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္လည္း မတူၾကေပ။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမွ် ဇြန္ ၁ ရက္ မဖြင့္ၾကေခ်။ ၎ရက္ထက္ တလ သို႔မဟုတ္ ၄၅ ရက္ေစာဖြင့္ၾကသည္။
ေက်ာင္အေနထားမွာ အစိုးရေက်ာင္း အမ်ားစုသည္ ေက်ာင္းအဂၤါရပ္နွင့္အညီ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရြင္စြာ သင္ၾကားနိုင္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းအမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းအဂၤါရပ္နွင့္ ညီသည့္ေက်ာင္း မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။
စာေမးပြဲ
စာေမးပဲြဆိုသည္မွာ သင္ယူၿပီး သင္ခန္းစာမ်ားအေပၚ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ မည္မွ် သင္ယူတတ္ေျမာက္ ၿပီးၿပီ ဆိုသည္ကို အကဲျဖတ္ရန္ စစ္ေဆးျခင္း ျဖစ္သင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔နိုင္ငံရွိ ေက်ာင္းသား၊ မိဘ၊ ဆရာ အားလံုးက အတန္းေအာင္ျမင္ေရးကို ပိုအေလးထားေနၾကသည္။ စာေမးပဲြ ေျဖဆိုခ်ိန္ နီးလာလွ်င္ ေက်ာင္းသား၊ မိဘ၊ ဆရာ (ပုဂၢလိက ေက်ာင္းဆရာမ်ား အပါဝင္) စာေမးပဲြ ခန္႔မွန္းေျခ ေမးခြန္းရေရး ဦးတည္ၾကသည္။ အစိုးရစစ္ စာေမးပဲြမ်ားပင္ ေမးခြန္းႀကိဳ ေပါက္ၾကားသျဖင့္ ဆရာမ်ား အေရးယူခံၾကရသည့္ သတင္းမ်ား ၾကားသိရသည္။
စာေမးပဲြေျဖဆိုခ်ိန္နီးကပ္လာလွ်င္ အေျဖတဲြလွ်က္ တပြဲတိုးစာအုပ္မ်ား ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ လက္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ တခ်ိဳ႕မွာ လက္ေရးနွင့္ကူးထားသည္။ တခ်ိဳ႕က မိတၱဴမ်ား ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ကိုယ္စီ လက္ဝယ္ရၾကၿပီဆိုေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေရာ ျပင္ပေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ စာအုပ္ပါ ေမးခြန္းနွင့္ အေျဖကိုသာ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ က်က္ၾကေတာ့သည္။ ေအာင္စာရင္း ဖြင့္ခ်ိန္တန္ေတာ့ အစိုးရေက်ာင္း၊ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူအားလံုးလိုလို အတူတူေအာင္ၾကသည္။ မေအာင္လွ်င္ ျပန္ေျဖစနစ္ျဖင့္ ျပန္ကုစားေျဖဆိုခြင့္ ျပဳထားသည္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး ေအာင္ၾကသည္။ သင္ေပးသူ အမ်ိဳးအစားက နွစ္မ်ိဳး၊ သင္ယူသူ အမ်ိဳးအစားကလည္း နွစ္စား၊ သင္ရိုးနွင့္ ေမးခြန္းလႊာက အတူတူ။
တခ်ိဳ႕ေသာ ျပင္ပေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက လပတ္စာေမးပဲြ မေျဖရဘဲ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေျဖဆိုေနရသည့္ မတူညီမႈမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။
သင္ယူ တတ္ေျမာက္မႈ
ဒသမတန္း ေက်ာင္းသူတဦးက “ခုနွစ္ျပည္ေထာင္မင္း” ဟူသည္ အဘယ္နည္းဟု ေမးလာသည္။ သင္နားလည္သလို အရင္ေျပာပါဟု ခြင့္ျပဳလိုက္ေသာအခါ “ဆန္ခုနွစ္ျပည္ကို နန္းတြင္းထဲတြင္ ေထာင္ထားေသာေၾကာင့္ ထင္ေၾကာင္း” ေျဖေလသည္။ အထက္တန္းျပ ဆရာတဦးက m ကို “ႏွစ္ခံုးအမ္”၊ n ကို “တခံုး အန္”၊ l ကို “တုတ္ေခ်ာင္း အယ္” ဟု ေျပာ၍ သင္ေနသည္။
ဒီေတာ့ သင္ၾကားေပးသူ၏ အရည္အခ်င္းပိုင္းကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုလာသည္။ စဥ္းစားၾကရေပေတာ့မည္။ ဘြဲ႔မ်ား တသီႀကီး ရျခင္းႏွင့္ ကေလးမ်ားကို စာတတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ျခင္းက မသက္ဆိုင္ေပ။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အသိပညာ စသည္တို႔ ခြ်တ္ၿခံဳက်ေနေသာ နိုင္ငံတနိုင္ငံအတြက္ သင္ၾကားနိုင္မႈ စြမ္းရည္ရွိေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အထူး လိုအပ္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ၅ ႏွစ္တာကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း ဥပေဒ ျပဌာန္းေပးၿပီး ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ တကယ့္ကို ေက်ာင္းသားေရာ မိဘပါ အဆင္ေျပေကာင္းမြန္သည့္ စနစ္ေကာင္းတခု ျဖစ္လာပါ၏ေလာ။ လူ႔စြမ္းအား ရင္းျမစ္ေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္၏ေလာ။ နိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကား နိုင္သည့္ အရည္ခ်င္းျပည့္မီေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မည္မွ် ေပၚထြန္းလာခဲ့သနည္း။ ျပင္ပ ပုဂၢလိက သင္ၾကားေရး ေက်ာင္းမ်ား (နိုင္ငံတကာနွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ သင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို မဆို) ေပၚထြန္းလာျခင္းေၾကာင့္ ဆရာႏွစ္မ်ိဳး၊ ေက်ာင္းသားႏွစ္မ်ိဳး ကဲြျပားသြားသည္ကိုမူ ျမင္မိသည္။
ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳ စနစ္
ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔လိုသည္မွာ မွန္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သင္ၾကားသူ၏ အခန္းက႑၊ သင္ယူသူ၏ အခန္းက႑ ညီမွ်မႈရွိဖို႔ေတာ့ လိုသည္။ ယခု ျမန္မာနိုင္ငံ ပညာေရးက႑မွာ ကြာဟလြန္းေနသည္။ ေငြတတ္နိုင္သူ ပညာသင္စတမ္းပံုစံ ေရာက္ေနသည္။ အေျခခိုင္ဖို႔ လိုသည္။
ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳစနစ္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ကြက္ၾကည့္ေန၍ မျဖစ္ေသး။ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား ေမြးထုတ္ႏိုုင္ေရးအတြက္ သင္ၾကားေပးသူမ်ား၏ စြမ္းရည္ျမွင့္တင္ေရးကိုလည္း ပထမ ဦးစားေပးဖို႔ လိုေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မူေကာင္းကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုုင္မည့္ လူေကာင္း သင္ၾကားသူမ်ား ျဖစ္ေရးကလည္း လက္ငင္း လုပ္ရမည့္ ေျခလွမ္း ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
No comments:
Post a Comment