ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းက အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္စရာ ဆိုတဲ့ လက္တဝါးသာသာ စာအုပ္ကေလး ဖတ္မိၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ဟာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြကို မုန္းတီးခဲ့တယ္။ စာအုပ္ထဲက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာေကာင္မေလးေတြကို မုဒိန္းက်င့္၊ အႏိုင္က်င့္ၿပီး သားေဖာက္မ်ိဳးပြားတယ္၊ သတ္ျဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေရးသားခ်က္မ်ဳိးေတြဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အစၥလာမ္မုန္းတီးစိတ္ကို မီးထိုးေပးသလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက WWF နပန္းပြဲေတြ ေခတ္စားေနတာဆိုေတာ့ ေန႔လယ္ပိုင္းမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ စာသင္ခန္း ေနာက္မွာ နပန္းသတ္တမ္း ေဆာ့ေလ့ရွိတယ္။ အတန္းထဲမွာ မြတ္ဆလင္ေကာင္ေလးက ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က ႏွစ္က်၊ က်ေနာ့္ထက္ အေကာင္ႀကီးတယ္။ ေနာက္တေယာက္က အရပ္ပုၿပီး လူေကာင္ေတာင့္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ ရြယ္တူေကာင္ေလး။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က မြတ္ဆလင္ေကာင္ေလးကို အျမဲတမ္းေခၚၿပီး နပန္းသတ္ေလ့ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ေလာက္က သူ႔ကို ဝိုင္းၿပီး ကိုင္ေပါက္လိုက္၊ တက္ခုန္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ သူဟာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ဆိုတဲ့ အမုန္းစိတ္လည္း ပါခဲ့တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္စရာ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီး ေက်ာင္းသားေတြအၾကားမွာ “ကုလား”မုန္းတီးေရး ခံယူခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္အေနနဲ႔ က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ဒန္ေပါက္ကိုေတာင္ ငါးႏွစ္ေလာက္ မစားဘဲ ေနျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္မွာရွိေနတဲ့ ကုလားမုန္းတီးေရးအျမင္ကို စၿပီးေျပာင္းသြားေစခဲ့တာက ၂ဝဝ၇ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ကာလအတြင္းမွာပါ။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္ၾကေတာ့ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရၿပီးခါစ က်ေနာ္လည္း ဝင္ပါခဲ့တယ္။ ေနအရမ္းပူခ်ိန္ ကတၱရာလမ္းေပၚေတြမွာ သံဃာေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေမတၱာပြားရြတ္ဖတ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကရင္း ဖိနပ္မပါတဲ့သံဃာေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆူးေလဘုရားနားမွာ ဗလီဆင္းလာတဲ့ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ေတြက သူတို႔စီးလာတဲ့ဖိနပ္ေတြခြ်တ္ေပး၊ ေရဘူးေဝေပးၾကတာကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မြတ္ဆလင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံသားေတြအားလံုးဟာ စနစ္ဆိုးႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ဒဏ္ကို အတူတူူ မွ်ေဝခံစားေနရသူေတြပါလားဆိုၿပီး စတင္နားလည္လာတယ္။
ေရႊဝါေရာင္အေရးအခင္းႀကီးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ စိတ္ေရာက္သြားမွာစိုးလို႔ဆိုုၿပီး အေမက စကၤာပူကို လႊတ္လိုက္တယ္။ လူမ်ိဳးစုံ၊ သာဘာစံုတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံက က်ေနာ့္မွာ လက္က်န္ရွိေနတဲ့ မြတ္ဆလင္မုန္းတီးေရးစိတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ စကၤာပူမွာ မူလတန္းကတည္းက သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ အဓိကလူမ်ိဳးသံုးမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ တရုတ္၊ မေလး၊ တမီးလ္တို႔ရဲ႕ မတူကဲြျပားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြအေၾကာင္း သင္ေပးတယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ ေရာက္သြားရင္လည္း ဘယ္ဘာသာဝင္ပဲျဖစ္ပါေစ၊ အလုပ္လုပ္တာေတာ္ရင္ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ေနရာ ရတယ္။
ကုမၸဏီတခုရဲ႕ ဌာနခဲြတခုမွာ က်ေနာ္အလုပ္ဝင္ေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ ရာထူးႀကီးသူေတြ အကုန္လံုးက အိႏိၵယႏိုင္ငံလာတဲ့ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ တမီးလ္လူမ်ိဳးေတြ၊ က်ေနာ့္ထက္ ရာထူးငယ္သူူေတြ အကုန္လံုးက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကလာတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ဘဂၤါလီေတြ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ အားလံုးနဲ႔ စကားေျပာဆိုရင္းနဲ႔ပဲ ဘာသာ၊ လူမ်ိဳးဆိုတာေတြထက္စာရင္ လူေကာင္းနဲ႔လူဆိုးဆိုၿပီး ခြဲျခား ျမင္တတ္လာတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ မဟုတ္္တဲ့ စကၤာပူလိုႏိုင္ငံမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနရင္းနဲ႔ ဗဟုလူ႔အဖဲြ႔အစည္း ဆိုတာကို နားလည္ သေဘာေပါက္လာတယ္။
၂ဝ၁ဝ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ စိတ္တူသေဘာတူ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လူငယ္ အဖဲြ႔အစည္းေလးတစ္ခု ပူးေပါင္းတည္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဖဲြ႔ထဲမွာ ခရစ္ယာန္၊ မြတ္ဆလင္၊ ခရစ္ယာန္ ကေန ဗုဒၶဘာသာ ေျပာင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လည္း ပါတဲ့အတြက္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အယူအဆေရးရာေတြကို လူငယ္ေတြရဲ႕ အျမင္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး ေလ့လာခြင့္ရခဲ့့တယ္။ ဒီလိုမိတ္ေဆြေတြ ရွိတာေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္မွာစြဲကပ္ေနတဲ့ ငါ့လူမ်ိဳး၊ ငါ့ဘာသာမွ ပိုေကာင္းတယ္၊ ပိုျမင့္ျမတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြေပ်ာက္ၿပီး မတူညီတဲ့အယူအဆေတြကို နားလည္ လက္ခံႏိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေစခဲ့တာပါ။ လူခ်င္းအတူတူ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ ဘာသာအယူဝါဒ မတူတာနဲ႔တင္ ရန္သူျဖစ္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဆင္ျခင္မိလာတယ္။
ဘာသာတရားတိုင္းက လူသားေတြအေပၚ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထားဖို႔ ေဟာၾကားခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူသားေတြက ဘာသာတရားကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံ အျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းၾကၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ တကယ့္ အႏွစ္သာရကို ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကတာပါ။ လူအမ်ားအျပားဟာ ဗုဒၶရဲ႕စကားထက္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ စကားကို ပိုအေလးထားၾကတယ္။ အလႅာဟ္ရဲ႕စကားထက္စာရင္ ေမာ္လီဆပ္ေတြကို ပိုယံုၾကတယ္။ ဘာသာေရးေတြဟာ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕အသံုးခ်တာကို ခံေနၾကရတယ္။
ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တ့ဲ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး ျပႆနာေတြဟာ ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းသူေတြက စခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘဲ ဘာသာေရးအေရျခံဳၿပီး လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈေတြ လုပ္ခ်င္တဲ့ လူတစုက စတင္ခဲ့တာလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ မဟာဗမာဝါဒနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာသည္သာ ကမာၻမွာ အေကာင္းဆံုးဘာသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈဟာ အစြန္းေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဓာတ္ခံေတြပါပဲ။ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အဲ့ဒီအခံစိတ္ဟာ က်ေနာ္အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္စရာလို စာအုပ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္လိုက္တဲ့အခါ မြတ္ဆလင္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဘာသာျခား ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ေတြအျဖစ္ ရွင္သန္ထၾကြလာၾကတယ္။
အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြ ေခါင္းေထာင္လာတာဟာ ဒီမုိကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေစတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္အရ မတူကြဲျပားမႈေတြကို လက္ခံၿပီး တရား ဥပေဒေအာက္မွာ အားလံုးတန္းတူညီမွွ် အခြင့္အေရးရွိၾကဖို႔လိုတယ္။ အခုျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာထား တင္းမာတဲ့ ဘုန္းႀကီးတခ်ဳိ႕က ခရစ္ယာန္၊ အစၥလာမ္ အစရွိတဲ့ ဘာသာျခားေတြအေပၚ အႏိုင္က်င့္တာမ်ိဳးကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ ရွင္းလင္းကိုင္တြယ္ဖို႔ လိုတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ ႏွစ္ဆန္း တရက္ေန႔က ေရႊတိဂံုဘုရားနားမွာ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ မြတ္ဆလင္တခ်ဳိ႕ကို ဘုန္းႀကီးတစုက ရိုက္ႏွက္ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ပစၥည္းသိမ္း ႏွင္ထုတ္လိုက္ရာမွာ ရဲေတြက ဘုန္းႀကီးေတြမို႔လို႔ သာသနာေရး ဌာနကေန ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ကိစၥဆိုၿပီး လက္ေရွာင္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။ ဥပေဒဆိုတာ စံသတ္မွတ္မႈ တစ္မ်ိဳးတည္းပဲ ျဖစ္ရပါမယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြမို႔လို႔ မကိုင္တြယ္ရဲဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ေမးခြန္းထုတ္စရာရွိလာပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ေလာက္က အိႏၵိယမွာ ဒလိုင္းလားမားနဲ႔ ကမာၻ့ ပဋိပကၡႏိုင္ငံ ၁၃ ခုက လူငယ္ သံုးဆယ္နီးပါး ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ပြဲကို က်ေနာ္ သြားတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီပြဲကို တက္ၾကတာ ဆီးရီးယား၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊ ဆိုမာလီ၊ အီရတ္၊ ကင္ညာ၊ ဆူဒန္၊ ဆူဒန္ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘာသာေရးကိုအေျခခံၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဆိုလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္တေယာက္ပဲ ပါတယ္၊ ခရစ္ယာန္နဲ႔ အစၥလာမ္ေတြ မ်ားတယ္။
အဲ့ဒီပြဲမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ လူသားဆန္မႈအေၾကာင္းေတြကို အခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အမွန္တရားအတြက္ လုပ္တယ္ ဆိုရာမွာ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရးေတြမပါဘဲ အမွန္တရား သီးသန္႔အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ဘာသာေပါင္းစံုက လူငယ္ေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစၥလာမ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ျမန္မာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူနည္းစုမြတ္ဆလင္ေတြကို ဖိႏွိပ္ၿပီး ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို သတ္ျဖတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြခ်ည္းပဲ ၾကားေနရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိလာရတယ္။
ကမာၻက ဒီလိုျမင္ေနတဲ့အျမင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေပးႏိုင္မလဲ။ အစၥလာမ္အပါအဝင္ တျခားဘာသာေရးေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ျမွင့္တင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူတစုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ကမာၻက ဒီလိုျမင္ေနၾကတယ္။ ဗုဒၶေဟာတဲ့ တရားအတိုင္း မက်င့္ၾကံၾကတဲ့သူေတြမ်ားျပားလာ၊ မတရားမႈေတြကို ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတဲ့သူေတြ မ်ားျပားေနတာေၾကာင့္ အဓမၼဝါဒီသမားေတြ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ရခဲ့တာ။
၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ ကုလသမဂၢ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံမွာ ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ကာေျပာသြားတဲ့ “မိမိတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာကို ခ်ီးမြမ္းၿပီး အျခားဘာသာေတြကို ႏွိမ္ခ်တဲ့သူေတြဟာ မိမိတို႔ဘာသာကို ေျမွာက္စားတယ္လို႔ ထင္ျမင္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ သူတို႔ဘာသာကို အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းပါပဲ” ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္တို႔ သတိျပဳၾကဖို႔လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ရန္လိုမႈ၊ မုန္းတီးမႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ထိစပ္သမွ် အရာရာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာပဲ ကိုးကြယ္ကိုးကြယ္ တရားမရွိရင္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္သူေတြ တေယာက္စီတိုင္း မွားမွန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပိုမိုျပည့္စံုလာမွသာလွ်င္ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တ့ဲ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ လူ႔ေဘာင္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment