ေႏြနဲ႔ သၾကၤန္ကို စာဖြဲ႔ၾကတဲ့ ရတု၊ ရကန္၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္၊ ကဗ်ာေတြ က်မတို႔ ျမန္မာ စာေပ ေလာက မွာ အမ်ားၾကီး ပါ။ ဒီထဲက မွ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာဆိုေတာ္ၾကီး လက္ဝဲသုႏၵရ ဦးေအး တျဖစ္လဲ၊ မဟာ အတုလ မင္းၾကီးရဲ႕ ျမန္မာ ့သၾကၤန္ အလြမ္းက က်မရင္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ရပါတယ္။
“ထပ္ထပ္သာေစာေတာ့တယ္
ျမေၾကာငယ္ရစ္သီ
ကိုက္ဖူးငယ္စီသည္
ပြင့္သိဂႌေ႐ႊရင္ခတ္ကယ္တို႔
ရွစ္ရပ္ကယ္နယ္တခိုက
စိုလွတယ္ေလး။
ေႏြခါမွီ ရာသီမိႆ
ဂီမွာနမို႔၊ စိၾတၾကယ္တိမ္မိုးလယ္မွာ
စံပယ္ကြန္႔ကာ တိမ္ေဗြခ်ာဝယ္
ေဒသစာ လွမ္းလွည့္လည္ငယ္ျမန္းလို႔
ႏွစ္ဆန္းငယ္သၾကၤန္
သစ္သစ္သာဖန္ေတာ့တယ္
ႏိုင္ငံေၾကာ့ ျပည္သူမွာ
ပန္ဆုယူ တာေရသြန္းခ်ိန္မို႔
လြမ္းလွတယ္ေလး” ။
ျမန္မာျပည္အလြမ္းေတြ ျပည့္ေနတဲ့က်မ ျမန္မာျပည္ထဲက ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ပြဲေတာ္ေတြကို နီးနီးကပ္ကပ္ ခံစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးနဲ႔အတူ စီးေမ်ာေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေႏြရဲ႕အမွတ္အသား ပိေတာက္နဲ႔ ငုတို႔ အၿပိဳင္ပြင့္ၾကၿပီ။ “ငုနဲ႔ ပိေတာက္ ေႏြမွာလိႈင္ၿပီ၊ စုနဲ႔ခေမာက္ ေမမွာ ႏိုင္ၿပီ” ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိး ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ကာလမွာ ျပည္သူလူထုပါးစပ္ဖ်ား ေရပန္းစားခဲ့တာလည္း သတိရမိတယ္။
က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူလူထုက ခံစားခ်က္ေတြ ခဏေမ့ၿပီး စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ စည္း႐ံုးျခင္းဆိုတဲ့ မိသားစုစိတ္ေတြနဲ႔ ပြဲေတာ္ေတြကို က်င္းပေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒီထဲကမွ မဟာသၾကၤန္ဆိုတာ လူၾကီးလူငယ္မေရြး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္တဲ့ ပြဲေတာ္ပါ။ က်မတို႔ရဲ႕ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြကို အတာေရနဲ႔ ေဆးေၾကာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားသိလည္း ရိွၾကတယ္မို႔လား။
ဒါေပမယ့္ ပြဲေတာ္ကို က်င္းပပံုခ်င္းကေတာ့ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြေၾကာင့္ မတူၾကေတာ့ဘူး။ က်မတို႔ငယ္စဥ္က သၾကၤန္အခါ နီးၿပီဆို ပဲခူးကလာတဲ့ အတာေျမအိုးေတြ ေစ်းထိပ္မွာ ေတာင္ပံုယာပံု။ သၾကၤန္ၾကိဳဖို႔ အတာအိုးေတြကို အိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းကအျပန္မွာ ဝယ္ၾကၿပီ။ က်မတို႔ခေလးေတြအတြက္ ေရျပြတ္၊ ေရပံုး၊ သၾကၤန္ပန္းကံုးေတြကလည္း လိုခ်င္စရာ။ ခေလးက မိခင္ကို လက္တို႔ပူဆာတိုင္း အလြယ္တကူ ဝယ္ေပးႏိုင္တဲ့ေခတ္။ ရပ္ကြက္တိုင္း ရပ္ကြက္တိုင္း သၾကၤန္မွာၿပိဳင္ပြဲဝင္ဖို႔ သၾကၤန္ယိမ္းေတြ ကၾက၊ ခုန္ၾက၊ သံခ်ပ္တိုင္ၾကတဲ့ သၾကၤန္ဒိုးေတြကို တိပ္ေခြနဲ႔မဟုတ္ဘဲ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားရၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္ထဲက က်မတို႔ ေပ်ာ္ရတာ။ သၾကၤန္က်ဖို႔ ေမွ်ာ္ရတာ။
သၾကၤန္အၾကိဳေန႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္အလိုက္ မ႑ပ္ေတြမွာ သၾကၤန္မယ္ေတြ၊ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ သံခ်ပ္တိုင္မယ့္သူေတြ ဝတ္စံုအျပည့္ ဝတ္ဆင္ၿပီး ဖြင့္ပြဲကို လာၾကတယ္။ သံခ်ပ္ကားေတြထဲက သူတို႔ရဲ႕ မိတ္ဆက္အခန္းေလး တခန္းေလာက္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားရင္ပဲ က်မတို႔ေတြ ေနာက္ေန႔ သၾကၤန္အက်၊ အၾကတ္၊ အတက္ေန႔ကို ေမွ်ာ္ၾကရပါတယ္။ သံခ်ပ္ဆိုတာ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးအသိ ႏႈိးၾကားဖို႔၊ ေခတ္ျပဳျပင္ေရး၊ အစိုးရျပဳျပင္ေရးနဲ႔ လူထုျပဳျပင္ရမွာေတြကို လူထုရဲ႕ အႏုပညာျဖစ္တဲ့ သံခ်ပ္နဲ႔ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ျပခဲ့တယ္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သံခ်ပ္ဆိုတာကို စစ္အစိုးရက ခြင့္မျပဳေတာ့ပါဘူး။ ရပ္ကြက္တိုင္း ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ သၾကၤန္မ႑ပ္ေတြ မရိွေတာ့ပါဘူး။ သၾကၤန္က အမ်ားျပည္သူဆင္ႏႊဲႏိုင္တဲ့ သၾကၤန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သၾကၤန္က ေၾကာ္ျငာသၾကၤန္သက္သက္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေရသန္႔၊ ဘယ္ဘီယာ၊ ဘယ္ေဆးကုမၸဏီရဲ႕ မ႑ပ္မွာ အဆိုေတာ္ ဘယ္သူဆိုတာနဲ႔ ေၾကာ္ျငာၿပီး သၾကၤန္ၿပီးခဲ့ရပါတယ္။ မဟာသၾကၤန္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ က်မတို႔ကို လူတန္းစားအလႊာ ကန္႔လိုက္တယ္။ ေရပတ္ခံထြက္ဖို႔၊ မ႑ပ္မွာ ေရပက္ဖို႔၊ မရိွမျဖစ္ တေယာက္ကို ေသာင္းခ်ီ သိန္းခ်ီေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္ဖို႔က ေငြရိွသူေတြသာ ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္။ ဒီလိုေငြလည္းမရိွ သၾကၤန္ဆိုတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားခ်င္သူမ်ားက ဘတ္စ္ကားၿမိဳ႕တပတ္စီးၿပီး မ႑ပ္ၾကီးေတြကို ဘတ္စ္ကားေပၚေတြကပဲ ေငးေမာရေတာ့တယ္။
အမိျမန္မာျပည္မွာ သၾကၤန္ေရနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ ေျမသင္းနံ႔၊ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြကို ရႉ႐ႈိက္ၿပီး က်မ အႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္အထိ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ သၾကၤန္ကိုေတာ့ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဲရပါၿပီ။ တတိယႏိုင္ငံကို ထြက္ခြာဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသူေတြရဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ စိတ္ေဝဒနာေတြက အင္မတန္မွ ၾကီးပါတယ္။ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘာသာစံု၊ အေတြးစံုမို႔ က်မတို႔ လူမႈျပႆနာေတြကလည္း တေန႔ တမ်ဳိး မ႐ိုးရဘူးမို႔လား။ ဒါေၾကာင့္ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးစုေခါင္းဆာင္ တာဝန္ခံေတြ သၾကၤန္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။
သၾကၤန္ကို လူမ်ဳိးစံု ပါဝင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲပံုစံ ၆ ၾကိမ္ေျမာက္ အစည္းအေဝးလုပ္ၿပီး သူ႔အခန္းက႑အလိုက္ တာဝန္ယူၾကမယ္ေပါ့။ က်မတို႔ကို စာေရးသူေတြမို႔ သတင္းနဲ႔ျပန္ၾကားေရးဆုိတဲ့ တာဝန္ကို ေပးပါတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သတင္းနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးက ဘာေတြ တာဝန္ယူမလဲ။ က်မတို႔ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ဝိုင္းၿပီး စဥ္းစားၾကပါတယ္။ သၾကၤန္ကို အားလံုးပါဝင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ေအာင္ လံႈ႔ေဆာ္ရေတာ့မယ္။ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးက စကၠဴေတြ ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီစကၠဴေတြနဲ႔ ရခိုင္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ေရပက္ကစားေနတဲ့ ခေလးပံုေတြ ဆြဲၾကပါတယ္။ အယ္ဒီတာေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြက လႈံ႔ေဆာ္စာေတြ ေရးၾကတယ္။ ဘ႑ာရွာေဖြေရးကလည္း ဒိုးပတ္ဝိုင္းနဲ႔ အလႉခံထြက္ၾကတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးတာဝန္ခံနဲ႔ အကအဖြဲ႔ေတြ၊ အဆိုရွင္ေတြကလည္း ရိကၡာဆန္၊ ဆီ မရေသးတဲ့ ကိစၥကိုလည္း ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ဆိုၾက ကၾကတယ္။
အင္ဖက္မိုး ဝါးကပ္ကာ ဒုကၡသည္တဲစခန္းေလးေတြထဲက သၾကၤန္သီခ်င္းသံေတြ ခုန္ေပါက္ထြက္လာတယ္။ ယိမ္းကမယ့္ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြ ဝတ္စံုခ်ဳပ္ၾက၊ အကေလ့က်င့္ၾက၊ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ သၾကၤန္အဆင္ ပိတ္စမရလို႔ ေျပးၾကလႊားၾကနဲ႔ ဒုကၡသည္ဘဝကို ခဏေမ့ေနၾကတယ္။ အက်ည္းတန္တဲ့ က်မတို႔ဘဝေတြကို သၾကၤန္မွာ လွပေအာင္ ဖန္တီးရတာပါပဲ။
ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ၾကားထဲက သၾကၤန္မ႑ပ္ကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္၊ ခမ္းခမ္းနားနားျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ေပးတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး တာဝန္ယူသူေတြ မနားၾကရပါဘူး။ ရိွတဲ့ ဝါးနဲ႔ အခင္း၊ သဲပြတ္ျဖစ္ေအာင္ လူမ်ားစု တက္ႏိုင္ေအာင္ ေဒါက္ေထာက္ဖို႔ ေျမက်င္းတူးရတဲ့ အလုပ္က အေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ မ႑ပ္မွာ ေနာက္ခံ အျပင္အဆင္အတြက္ မိုးေရခံႏိုင္ေအာင္ ထရံလည္း ယက္ရေသးတယ္။ အဲဒီ ထရံေပၚမွာ ပန္းခ်ီဆရာေတြ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းက ပိေတာက္ပြင့္ခိုင္းၾကၿပီ။ ပိေတာက္ေတြ ေရႊရည္လူးဖို႔ ရိွတဲ့ေဆးေတြနဲ႔ စုတ္ခ်က္တင္ၾကတယ္။ တကယ့္ပိေတာက္ရိွတဲ့ အမိျမန္မာျပည္ကိုလည္း လြမ္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ့္ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ ရလာသလို ခံစားၾကရတယ္။
သၾကၤန္က်ဳဖို႔ က်မတို႔ဒုကၡသည္ေတြ ကသီကရႊဲ ရိွတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္၊ နည္းနည္းနဲ႔ က်ဲက်ဲဝိုင္းၿပီး သၾကၤန္အၾကိဳေန႔ ဖြင့္ပြဲလုပ္ၾကမယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ဝတ္စံုအျပည္႔နဲ႔ စင္ေပၚမွာ ေနရာယူမယ္။ စခန္းတာဝန္ရိွသူေတြ ပြဲေတာ္က်င္းပသူေတြ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ ဖြင့္မယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးအၾကိဳ ဆုေတာင္းမယ္။ လူၾကီးေတြကို သေျပခက္နဲ႔ ေရပက္မယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ပါးစပ္က ေျပာသေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္ကူခဲ့ပါဘူး။
အၾကိဳေန႔ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္မွာ “ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ မဟာသၾကၤန္ ေရသဘင္” ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနား စတင္ ပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ကို အခါေပးမယ့္ ပေရာဟိတ္ဆရာလည္း ရိွပါတယ္။ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ဖြင့္လွစ္ဖို႔ လူၾကီးေတြကို ဖိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႔မွာ ခံု ၅ ခံု၊ ဗန္း ၅ ဗန္း၊ ကတ္ေၾကး ၅ လက္၊ ပန္းကံုး ၅ ကံုးပဲ အဆင္သင့္ ရိွတယ္။ လူၾကီးက ၆ ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ က်မတုိ႔ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔ေတြ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပး ရွာေဖြေပမယ့္ အဆင္သင့္ မရွိပါဘူး။ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူက အခ်ိန္ဆြဲၿပီး က်မတို႔ ပစၥည္းရွာလို႔ရေအာင္ တိုင္းရင္းသူေလးေတြနဲ႔ သၾကၤန္ခ်စ္သူေတြကို သၾကၤန္နဲ႔ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု မိတ္ဆက္ေပးရွာတယ္။ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာေတာ့ ပြဲေတာ္က်င္းပေရးေကာ္မီတီ ဥကၠဌ ဆရာမ ေနာ္ဒါးဒါးကို စင္ေပၚတက္ၿပီး တိုးတိုးကပ္ေျပာရတယ္။ “ဆရာမ ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်မတို႔မွာ ခံုကလြဲလို႔ က်န္တာေတြ မရိွလို႔ ဆရာမကို ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆိုေတာ့ ဆရာမက ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ “ရတယ္ က်မက ကိစၥမရိွဘူး” လို႔ ဆိုရွာတယ္။
က်မတုိ႔လည္း ပင့္သက္ခ် စိတ္အေမာေျဖလို႔ မၿပီးခင္ ပြဲေတာ္လာ ပရိသတ္ကို အတာေရနဲ႔ ဖ်န္းဖုိ႔ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူက လူၾကီးေတြကို ခြင့္ပန္လိုက္တယ္။ ေငြဖလားထဲ နံ႔သာထည့္ ေရထည့္ေပးေတာ့ ေငြဖလားက ႏွစ္လံုးပဲ ေကာင္းတယ္။ က်န္တဲ့ဖလားေတြက ေပါက္လို႔ ေရထည့္မရ၊ ဖလားနဲ႔ေရကို ေျပးလႊားရွာၾကေတာ့ အားလံုး တ႐ုန္း႐ုန္း တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေျပာစရာ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူၾကီးေတြက ခြင့္လႊတ္အၿပံဳးနဲ႔ “ကိစၥမရိွဘူး။ ဒါမွ တကယ့္ဒုကၡသည္ စစ္စစ္” လို႔ ဆိုရွာတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြထဲမွာ ကရင္လူမ်ဳိး ဒုကၡသည္ေတြက ပြဲေတာ္ဆုိတာနဲ႔ စိမ္းေနသူေတြပါ။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေျပးလႊားပုန္းေရွာင္ ေနရသူမ်ားမို႔ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ပြဲေတာ္ဆုိတာေတြနဲ႔ မၾကံဳခဲ့ရဘူးလို႔ လူၾကီးေတြက ေျပာပါတယ္။
က်မတုိ႔ သၾကၤန္ရက္အတြင္းမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအဖြဲ႔ေတြ အားက်ဳိးမာန္တက္ ကၾကတယ္၊ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတယ္၊ သံခ်ပ္ေတြ တုိင္ၾကတယ္။ ဆိုၾက ကၾက သံခ်ပ္တိုင္ၾကတာေတြက ဝါသနာရွင္အဆင့္ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္ကို အႏုပညာေျမာက္ပါတယ္။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ အသက္အရြယ္ေဘးခ်ိပ္၊ အႏုပညာ အဓိကဆိုၿပီး ဆိုၾက ကၾကပါတယ္။ အပင္ပန္းလည္း ခံႏိုင္ၾကတယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့နဲ႔ လုိက္ၿပီး သၾကၤန္ကို တိုင္းရင္းသားေတြ သီဆိုကျပၾကတာေတြကို က်မတို႔ တေနရာထဲမွာ စုေပါင္းျမင္ၾကရတာပါပဲ။ သၾကၤန္သီခ်င္း၊ ေက်းလက္သီခ်င္းေတြက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔ ရခိုင္သီခ်င္း သီဆိုတဲ့သူေတြက ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီး နဖူးမွာ လက္ကိုင္ပုဝါ ခ်ည္လို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားပံု၊ ႏြားေက်ာင္းသားပံုနဲ႔ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္း ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။ ပရိသတ္ကပါ သူတို႔ ဆိုသလို လိုက္ဆိုၾကတယ္၊ လိုက္ကၾကတယ္။ ရွမ္းအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ဓားသိုင္းအက၊ ရွမ္းအိုးစည္အကဆုိလည္း ေအာက္က လိုက္ကၾကတာပဲ။ ေမာ္ဒယ္လ္ေလွ်ာက္တဲ့ ႏို႔ဖိုးေမာ္ဒယ္လ္မေလးေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးအေျဖကလည္း က်မတို႔ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡအခက္အခဲေတြကို တင္ျပသြားလို႔ ေမာစရာေတြက ရယ္စရာ ျဖစ္သြားရတယ္။
အဲဒီအထဲမွာ ေမာ္ဒယ္လ္မေလးတေယာက္ကို သၾကၤန္ခ်စ္သူ “ကိုေအာင္ဘညိဳ” က “သမီးက ျမန္မာျပည္ကေန ဒုကၡသည္စခန္းကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရာက္လာသလဲ” လို႔ ေမးပါတယ္။ ေမာ္ဒယ္လ္မေလးက မိတ္ကပ္ “ခင္စန္းဝင္း” အိုက္တင္နဲ႔ “သမီးက စိ္န္စီေသာည မဂၤလာေဆာင္က သတို႔သမီးကို မိတ္ကပ္ျပင္ေပးရတဲ့ မာမီပါ။ မာမီက သတို႔သမီးကို မိတ္ကပ္ျပင္ဆင္ခ၊ ထိုင္မသိမ္း စီးကြင့္ထိုးခ ၃၅ သိန္းက်တဲ့အေၾကာင္း ေဘာက္ခ်ာေပးၿပီး မဂၤလာလက္ဖြဲ႔လုိက္တယ္။ ဒါကို သမီးေတာ္က သူ႔ကို သိကၡာခ်တယ္ဆိုၿပီး မာမီ့ကို အျမတ္ေတာ္ခြန္ ေဆာင္ခိုင္းလို္က္တာ သိန္း ၅ဝဝ ျဖစ္သြားေတာ့ မာမီ စည္းစိမ္ျပဳတ္ၿပီး ဒီေရာက္လာတာပါပဲ” တဲ့။ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ဓေလ့ထံုးစံကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာေတြနဲ႔ အလြမ္းေျဖၾကရတာပါပဲ။
က်မတို႔ ျပန္ၾကားေရးေနရာကို အသက္ ၇ ႏွစ္ အရြယ္ ခေလးငယ္ေလး စီဒီခ်ပ္ကိုင္ၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ကတံုး ဆံပင္ေပါက္နဲ႔ ေဆာ့ေနရာက လာလို႔ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာေလးက ေပလူးလို႔။ က်မတုိ႔ကို နံပါတ္တစ္ ဖြင့္ေပးပါ၊ တက္ကခ်င္လို႔တဲ့။ က်မတုိ႔ အစီအစဥ္မွာ ၾကိဳတင္စာရင္းေပးမထားေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕သတၱိ၊ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာစိတ္ကုိ အသိအမွတ္ျပဳလို႔ စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ သူ တကယ့္ကို ကတတ္ပါတယ္။ စင္ေပၚက ဆင္းသြားၿပီး မၾကာဘူး။ သူ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္လိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုၿပီး ေခါင္းမွာ ပုဝါစည္းလာတယ္။ သူ ထပ္ကမယ္တဲ့။ ၾကားျဖတ္အစီအစဥ္ လုပ္ေပးဖို႔ အခ်ိန္မရလို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ မျပန္ဘူး။ ဇြဲေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ က်မတို႔အားလံုးကို သူ လိုက္ေျပာတယ္။
“သူ႔အေဖ ပြဲခင္းထဲမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ အေဖ့ကို စင္ေပၚမွာ ကျပခ်င္တာ” တဲ့။ က်မတုိ႔ကို ပြဲခင္းထဲ လက္ညိႇဳးထိုးျပတယ္။ သမီးကို ဘယ္အခ်ိန္ ကမလဲ၊ စင္ေပၚ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ဖခင္ကို ဂ႐ုဏာသက္ၿပီး စင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ သူ႔သမီး ဂီတသံနဲ႔ စင္ေပၚမွာကေတာ့ သူ႔အေဖက ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။ စင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ သမီးကို လက္ဆြဲၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျပန္သြားတယ္။ ပရိသတ္နဲ႔ က်မတို႔ကို ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္္အစုတ္ေလးေတာင္ စီးမထားရွာဘူး။ အႏုပညာခံစားမႈဆိုတာ လူတိုင္း ခံစားခ်င္ၾကတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵကို တဒဂၤ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ က်မတုိ႔အားလံုး ဝမ္းသာဝမ္းေျမာက္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။
၁၃၇ဝ ကေန ၁၃၇၁ ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွာေတာ့ ကရင့္အစည္းအ႐ံုးက သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲ လုပ္ပါတယ္။ အသက္ ၇ဝ – ၇ဝ ေက်ာ္ အဖိုး၊ အဖြား ၁ဝ၅ ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြေပးၿပီး နံ႔သာေရနဲ႔ ဖ်န္းပါတယ္။ ကရင့္အမ်ဳိးသား လူငယ္ေလးေတြ ႐ိုးရာဝတ္စံုေတြနဲ႔ ပြဲေတာ္ကို ေရာက္လာတယ္။ အဖိုးအဖြားေတြကို ကရင္သင္တိုင္း ဝတ္ထားတဲ့ မိ္န္းခေလးေတြက သေျဖခက္နဲ႔ န႔ံသာေရကို လက္ဖဝါးထဲ သံုးခါခ်ေပးတယ္။ လက္ခံယူတဲ့ အဖိုး၊ အဖြားေတြက လက္ဖဝါးနဲ႔ မ်က္ႏွာကေန ေခါင္းအထိ သပ္ခ်ပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းခေလး ေယာက္်ားေလး ၁ဝ၅ ေယာက္က ေအာ္ဂင္က ထြက္လာတဲ့ တီးလံုးသံအတိုင္း လက္ေဆာင္ထုတ္ကေလးကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္။ အဖိုး အဖြားေတြ ေရွ႕မွာ တေယာက္ခ်င္း တန္းစီ ဒူးသံုးၾကိမ္ ညႊတ္ၿပီးမွ လက္ေဆာင္ထုတ္ကို လက္ထဲ ထည့္ေပးပါတယ္။ ညီညီညာညာနဲ႔ စနစ္တက် တန္းစီၿပီး ဂီတသံနဲ႔အတူ စည္းခ်က္က်က် လႈပ္ရွားသြားတဲ့ သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲက အင္မတန္မွ ဂႏၲဝင္ဆန္လွပါတယ္။
တေပါင္း တန္ခူး မိုးသားၾကဴးတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ သၾကၤန္ရက္အတြင္း တိမ္ေတြက မဲလို႔ေမွာင္လို႔။ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ အဆင္ေျပေအာင္ တိမ္ခိုးတိမ္လိပ္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးေနတာကေတာ့ တန္ခူးေလပါပဲ။ အဲဒီတန္ခူးေလေၾကာင့္ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ၊ သီခ်င္းသံေတြ ပ်ံ႕လြင့္ႏိုင္တာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လိ္ု႔ ႏွစ္သစ္ကူးရင္ ႏွစ္ေတြ ေခတ္ေတြနဲ႔အတူ က်မတို႔အားလံုး ေရွ႕ကို ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္။ ႏွစ္ေဟာင္းမွာေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အသိအာ႐ံုခံစားမႈ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အားလုံးဟာ က်မတုိ႔ ေျခရာေတြနဲ႔အတူ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ေျခရာသစ္ေတြ ရွိေနၾကဦးမွာပါ။
No comments:
Post a Comment