ဓာတ္ပုံ အ႐ုိက္ခံၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ ဆုံးခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလး ၄ ေယာက္ မိခင္ျဖစ္သူ မခ်မ္က “ဧည့္သည္လာမွ ဆန္ဖိုးရတယ္၊ ေစ်းလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေရာင္းရေတာ့ ကေလးေတြအတြက္လည္း မုန္႔ဖိုးရတာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္လာမယ့္အခ်ိန္ကုိပဲ ေန႔တုိင္းေမွ်ာ္ေနရတာေပါ့”လို႔ သူတို႔ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြကုိ ရွင္းျပပါတယ္။ မခ်မ္ဟာ ဗမာစကား အတန္အသင့္ေျပာတတ္ၿပီး ပစၥည္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကုိလည္း အဂၤလိပ္လို အနည္းငယ္ ေျပာဆို ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။
မခ်မ္တို႔ရြာကုိ လာလည္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဟာ အရင္တုန္းက တလမွာ ေထာင္ခ်ီရွိခဲ့ ေပမယ့္ လက္ရွိမွာေတာ့ တလ ၁၀၀ ၊ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ပဲလာေတာ့တယ္လို႔ ရြာခံေတြက ေျပာၾကတယ္။ လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက အခြန္ ေကာက္ခံကာ ဧည့္သည္ဦးေရ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ မခ်မ္ လို ေၾကးကြင္းစြပ္ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ဆန္ဖိုးနဲ႔ေငြသား တလမွာ ဘတ္ ၂ ေထာင္စီ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ လက္ရွိမွာေတာ့ ၂ လမွ တႀကိမ္ပဲ ေပးေတာ့တယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ခ႐ိုင္ထဲမွာရွိတဲ့ ေဟြ႔ပူးကဲ ေက်းရြာမွာ လက္ရွိ အိမ္ေျခ ၄၀ ရွိၿပီး ေၾကးကြင္းစြပ္ လည္ပင္းရွည္ ကယန္း ပေဒါင္လူမ်ဳိးေတြ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေက်းရြာတခုျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အတြက္ အထူး အဆန္းသဖြယ္ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္စရာ၊ လည္ပတ္စရာ ေနရာတခုအျဖစ္ နာမည္ ေက်ာ္လာခဲ့တာဟာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြကုိ ရာသီ အလိုက္ပြဲေတာ္ေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။
ေဟြ႔ပူးကဲေခ်ာင္းေဘးမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က တည္ေဆာက္ထားတဲ့အတြက္ ေဟြ႔ပူးကဲရြာလို႔ အမည္ေပးထားၿပီး ရြာသား အားလုံး နီးပါးဟာ ကယား(ကရင္နီ)ျပည္နယ္၊ ဒီေမာဆို႔ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ကယန္းလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကေယာလူမ်ဳိး တခ်ဳိ႕တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ အားလုံးနီးပါးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၁၉၈၈ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ေဒသေတြက စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ထြက္ေျပး လာၾကတာလို႔ ရြာခံေတြက ေျပာပါတယ္။ ထြက္ေျပးလာသူေတြကုိ ထိုင္းအာဏာပုိင္ေတြက ရြာအျဖစ္တည္ေဆာက္ေနရာ ခ်ထား ေပးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ လည္ပတ္စရာ ေနရာတခုအျဖစ္ ဖန္တီး ေပးထားတာပါ။ ရြာေလးဟာ အိမ္ေျခ နည္းေပမယ့္ လမ္းတဖက္တခ်က္က အိမ္ေလးေတြဟာ အင္ဖက္မိုး၊ ၀ါးထရံကာရံၿပီး ေသေသသပ္သပ္ေဆာက္လုပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။
ရြာအစအဆုံးကုိ ၁၀ မိနစ္၊ ၁၅ မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္႐ုံနဲ႔ ရြာဆုံးသြားေပမယ့္ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ ကုိယ္တိုင္ရက္လုပ္ထားတဲ့ ႐ိုးရာ ခ်ည္ထည္ ေခါင္းေပါင္း၊ တံဘက္၊ လြယ္အိတ္၊ အက်ႌ၊ လုံခ်ည္ေတြကုိ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားၾကၿပီး လက္လုပ္ ပစၥည္း အ႐ုပ္မ်ဳိးစုံ၊ မင္ဒလင္၊ ဂစ္တာတခ်ဳိ႕ကုိ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ခင္းက်င္းျပသေရာင္းခ်ေနၾကတာဟာလည္း စိတ္၀င္စားစရာတခု အျဖစ္ေတြ႔ရပါတယ္။
တရြာလုံးမွာ ေၾကးကြင္းစြပ္အမ်ဳိးသမီး ၁၉ ဦးအနက္ အသက္အႀကီးဆုံးက အသက္ ၉၀ ရွိၿပီး အငယ္ဆုံး မိန္းကေလးကေတာ့ ၅ ႏွစ္သာ ရွိပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕ဟာ သူတို႔ကုိ လူအမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ၾကလို႔ ျပန္ျဖဳတ္ လိုက္ၾကသလို မ်ဳိးဆက္သစ္ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြဟာလည္း ေၾကးကြင္းမစြပ္ၾကေတာ့ဘူးလို႔ ရြာခံေတြက ေျပာၾကတယ္။
ရြာမွာရွိတဲ့ လူဦးေရ ၂၂၀ ေက်ာ္ထဲက ၁၉ ဦးသာရွိတဲ့ ေၾကးကြင္းစြပ္အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ သက္မဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳေတြလို ျပစားေနၾကတဲ့ အတြက္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့“လူသားျပတိုက္”လို႔ေတာင္ တင္စားေျပာဆိုေလ့ရွိၾကသလို ကရင္နီ လူငယ္အမ်ားစုကေတာ့ သေဘာမက် ပါဘူး။
“ကုိယ့္လူမ်ဳိးေတြကုိ အ႐ုပ္ေတြ၊ အေကာင္ေတြလိုမ်ဳိး ျပစားထားေတာ့ ပထမပိုင္းမွာေတာ့ အေတာ္ႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာေပါ့”လိ႔ု ရြာသူႀကီးေဟာင္းႏွင့္ လက္ရွိ ေက်းရြာေကာ္မတီအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္သူ ဦးေမာင္ပိန္က ေျပာပါတယ္။
ေၾကးကြင္းစြပ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ သူတို႔ကုိ အခုလိုျပစားၿပီး ၀င္ေငြရတာကုိ သေဘာက်တယ္ လို႔သာ ေျပာဆိုၾကၿပီး သူတို႔ကုိယ္သူတို႔လည္း ႐ုပ္၀တၳဳတခုလို အသုံးခ်ခံဘ၀ ေရာက္ေနၾကတာကုိ နားလည္ၾကဟန္မရွိၾကသလို အဲဒီအတြက္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္တဲ့ ပုံစံေတြလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။
ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္လာေရာက္လည္ပတ္မႈဟာ ၂၀၀၅ ေနာက္ပိုင္းကေန ယေန႔အထိ က်ဆင္းသြားတဲ့ အတြက္ သူတို႔ရဲ႕စား ၀တ္ေနေရး အတြက္ ေျခာက္ေသြ႔ရာသီမွာ နီးစပ္ရာ ေတာေတာင္ေတြထဲက အင္ဖက္ေတြကုိ ေကာက္ယူၿပီး ျပန္လည္ေရာင္းခ် အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြ ဆီက ခရီးသြားလက္မွတ္ အေထာက္အထားရယူၿပီး တျခားေဒသေတြမွာ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ကာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနၾကပါတယ္။ မိုးတြင္းမွာေတာ့ ေတာင္ယာ လုပ္ ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကတယ္လို႔ ရြာခံေတြက ေျပာတယ္။
ဧည့္သည္လာေရာက္ လည္ပတ္မႈနည္းသြားတာဟာ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ေဒသတ၀ိုက္မွာ ေၾကးကြင္းစြပ္ ကယန္းပေဒါင္ ရြာတခ်ဳိ႕ေပၚလာတဲ့ လို႔ အဲဒီရြာေတြကုိပဲ သြားလည္ၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႔ ဦးေမာင္ပိန္က ဆိုပါတယ္။ ခ်င္းမိုင္ေဒသ ပေဒါင္ေတြဟာလည္း မယ္ ေဟာင္ေဆာင္ေဒသ ေက်းရြာေတြက ပေဒါင္ေတြကုိ စီးပြားေရးသမားေတြက ေခၚေဆာင္သြားတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ေဒသမွာပဲ ရွိတဲ့ ကယန္းသာယာ ပေဒါင္ရြာကုိလည္း ဧည့္သည္လာေရာက္မႈဟာ ယခင္က တလမွာ ေထာင္ ဂဏန္းရွိေပမယ့္ အခု ၂၀၀၊ ၂၅၀ ေလာက္ပဲ လာတယ္လို႔ ရြာ၀င္ဂိတ္မွာ အခြန္ေကာက္ခံေနတဲ့ ရပ္မိရပ္ဘ ဦးလထန္က ေျပာပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသား တဦးကုိ ထိုင္းဘတ္ေငြ ၂၅၀ စီေကာက္ ခံရရွိတာကုိ ထိုင္း အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ႔ခြဲေ၀ၿပီး ရြာခံေတြကုိ မွ်ေ၀ေပးရတယ္ လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ကယန္းသာယာ ရြာမွာ ေၾကးကြင္းစြပ္ အမ်ဳိးသမီး ၆၈ ဦးၿပီး အမ်ားစုက တတိယႏိုင္ငံကုိထြက္ခြာသြားၾကတဲ့ အတြက္ လက္ရွိမွာ ၁၂ ဦးသာ ရွိပါေတာ့တယ္။
မယ္ေဟာင္ေဆာင္ေဒသမွာ ေဟြ႔ပူးကဲ၊ ကယန္းသာယာ၊ ေဟြ႔စူေထာက္ စတဲ့ ကယန္းပေဒါင္ရြာ ၃ ရြာရွိၿပီး အႀကီးဆုံးကေတာ့ ေဟြ႔ပူးကဲရြာပါ။ ရြာအားလုံးဟာ ဧည့္သည္နည္းလို႔ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲေနၾကပါတယ္။
ဦးေမာင္ပိန္က“ဧည့္သည္လာတာ အရမ္းနည္းရင္ေတာ့ ဆန္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းဆိုင္ကုိ အေၾကြးေပးထားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ရြာေကာ္မတီက အာမခံေပးထားတယ္၊ ၂ လစာ၊ ၃ လစာေလာက္ေပါ့၊ ဧည့္သည္လာလို႔ ပိုက္ဆံ ထုတ္တဲ့အခါ အေၾကြး ျပန္ဆပ္ေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံသရာ လည္ေနၾကတယ္”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြကုိသာ မီွခိုအားထားေနတဲ့ ေဟြ႔ပူးကဲရြာခံ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ေရရွည္စား၀တ္ ေနေရး အတြက္ အခက္အခဲ ေတြရွိေနသလို အနာဂတ္ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အတြက္လည္းပဲ ဘာအာမခံခ်က္မွ မရွိၾကပါဘူး။ အမ်ားစုဟာ အေျခခံ ပညာေရး အား နည္းၾကသလို မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ေဒသတ၀ိုက္သာ သြားလာပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚသားလက္မွတ္ပဲ ရွိၾကပါတယ္။
အနာဂတ္ဘ၀ အတြက္ အာမခံခ်က္မရွိၾကေပမယ့္ ေတာင္ေပၚသား လက္မွတ္ရွိ႐ုံနဲ႔ အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္နဲ႔ ကေလးဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ ပဲ ရွိရွိ အခမဲ့ ပညာသင္ၾကားခြင့္ေတြကုိေတာ့ ထိုင္းအစိုးရက စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။
ကေလး ၆ ေယာက္မိခင္ မေဆြးထူးကေတာ့“ကုိယ့္ႏိုင္ငံမွာ ေနတုန္းက ေက်ာင္းအပ္မယ္ဆိုရင္ ကေလး တေယာက္ကုိ ၆၀၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္၊ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ၄ ေယာက္ဆို ၂ ေသာင္းေက်ာ္ေပးရေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဘူး၊ အခု ဒီရြာကုိ ေျပာင္းလာေတာ့မွ က်မကေလးေတြ အကုန္လုံး ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရၾကတယ္”လို႔ ရွင္းျပတယ္။
ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကုိယ့္ေဒသမွာပဲ ေနထိုင္လိုၾကေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြက တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ နယ္ေျမ ေဒသ မတည္ၿငိမ္မႈ၊ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးမႈ၊ အစိုးရ စစ္တပ္ရဲ႕နယ္ခ်ဲ႕မႈေၾကာင့္ လယ္ေျမေတြ အသိမ္းခံရမႈ စတဲ့ အခက္အခဲေတြဟာလည္းပဲ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကဲ့သို႔ပင္ သူတို႔အနာဂတ္ အတြက္စိန္ေခၚမႈ တရပ္ ျဖစ္ေန ပါတယ္။
ေဟြ႔ပူးကဲ ေက်းရြာကုိ ပထမဆုံးေရာက္တဲ့ ေၾကးကြင္းစြပ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ေဒၚမူထူးကေတာ့ ရြာကုိ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ကုိင္ စား ေသာက္စရာ လယ္ယာေျမေတြ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီရြာမွာေနၿပီး ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ သူ႔သားနဲ႔သမီးတို႔ဟာ ဘြဲ႔ေတြရၿပီး အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေနၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။
ေက်းရြာတခုလုံး လွ်ပ္စစ္မီး ရရွိေရးအတြက္ ဆိုလာစနစ္ကုိ အသုံးျပဳၾကကာ ေရလည္း ၂၄ နာရီ ရပါတယ္။ ရြာရဲ႕ သာေရး၊ နာေရး ကိစၥအ၀၀ကုိေတာ့ ေက်းရြာေကာ္မတီအဖြဲ႔ကပဲ ဦးေဆာင္ ကူညီေပးေလ့ ရွိပါတယ္။
“သြားခ်င္တဲ့ေနရာ သြားလို႔ရတဲ့ ကုိယ့္ေျမကုိယ့္ေရမွာပဲ ေနခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အစိုးရေခၚတာ ယုံၾကည္ၿပီးေတာ့ ျပန္သြားၿပီးမွ စစ္ပြဲေတြ ထပ္ျဖစ္လို႔ ျပန္လာလို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက လက္မခံေတာ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြ ဘယ္လိုရပ္တည္ၾကမလဲ၊ ေနစရာမရွိ ျဖစ္မွာကုိ အစိုးရိမ္ဆုံးပဲ ရြာသားေတြက”လို႔ ရြာသူႀကီးေဟာင္း ဦးေမာင္ပိန္က ေျပာပါတယ္။
ေၾကးကြင္းစြပ္ ပေဒါင္အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈေလ့ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြေၾကာင့္ ထိုင္းအစိုးရဟာ ခရီးသြားေတြဆီက ၀င္ေငြရပါတယ္။ အဲဒါေၾကင့္လည္းပဲ ျမန္မာအစုိးရက ေၾကးကြင္းစြပ္ ပေဒါင္ေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိတို႔တိုင္းျပည္ ျပန္ေခၚဖို႔ ထိုင္း အစိုးရကုိ ကမ္းလွမ္းခဲ့ဖူးေပမယ့္ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက သေဘာမတူလို႔ ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ဘူးလို႔ ရြာခံေတြကေျပာပါတယ္။ ျပန္ေခၚမယ့္ အစီအစဥ္ေတာ့ ထပ္မၾကားရေသးပါဘူး။ အစိုးရက ျပန္ေခၚေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ဘ၀ အာမခံခ်က္ မရွိလို႔ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ထိုင္းအစိုးရက ေမာင္းထုတ္မွပဲ ျပန္ၾကမယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
“ျမန္မာအစိုးရကလည္း တကယ္ေစတနာနဲ႔ေခၚတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူတို႔လည္း လူေတြကုိ ျပစားၿပီး ပိုက္ဆံ ေတာင္းဖို႔အတြက္ပဲေလ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္သူက ျပန္ခ်င္မလဲ၊ စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ရယ္စနစ္၊ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေသးသေရြ႕မျပန္ခ်င္ၾကေသးဘူးေပါ့”လို႔ လည္း ဦးေမာင္ပိန္က ဆိုတယ္။
ေရဒီယို နားေထာင္ေလ့ရွိသူအမ်ဳိးသား တခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ အမ်ားစုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြား ေရး၊ လူမႈေရးကိစၥေတြကုိ မသိၾကသလို သူတို႔ရြာ ဧည့္သည္လာလည္တဲ့ ကိစၥေလာက္ကုိ စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ ပုံစံမေတြ႔ရပါဘူး။ မိမိတို႔ေဒသက စစ္ပြဲေတြ၊ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ ျပည္ပကို ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအမ်ားစုဟာ အစိုးရ အေပၚမွာလည္း ယုံၾကည္မႈနည္း ေနၾကဆဲဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
“ျမန္မာအစိုးရ အဆက္ဆက္က လိမ္ေနတာပဲ၊ ဦးေန၀င္း၊ ဦးသန္းေရႊ အစိုးရ တို႔လည္း လိမ္ခဲ့ၾကတာပဲ၊ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရလည္း အတူတူပဲေလ၊ ဘာမွမထူးဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေျပာတာလည္း မယုံဘူး”လို႔ ေဟြ႔ပူးကဲ ရြာခံနဲ႔ ကရင္နီ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တဦးျဖစ္သူ ဦးမတူးေအာ္က ေျပာပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး၊ ျပည္တြင္းေရး ကိစၥေတြကုိ နားလည္းမလည္ စိတ္၀င္စားမႈလည္း မရွိသူ မခ်မ္က ျပည္ေတာ္ျပန္ေရး ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရာမွာေတာ့“ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေရႊတိဂုံ ဘုရားသြားဖူးတာ ပိုက္ဆံ ၇ သိန္းေက်ာ္ ကုန္သြားတယ္၊ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္ေတာ့ ဘူး”လို႔ ေျပာဆိုပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment