နအဖက ထုတ္ျပန္လုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပုံတင္ျခင္းဥပေဒရဲ႕ အခန္း (၂) ပုဒ္မ (၆-ဂ) အရ ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားမယ့္ ပါတီဟာ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံေဖာ္ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီဥပေဒရဲ႕ အခန္း (၃) မွာ အဆုိပါ ၀န္ခံခ်က္ကုိ လုိက္နာရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါက ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ခြင့္ မရွိေစရလုိ႔လည္း အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။
ဒီျပ႒ာန္းခ်က္ေတြဟာ တရား၀င္ တည္ရွိေနတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကုိ အဓိကဦးတည္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးထုိးစစ္ဆင္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျပ႒ာန္းခ်က္ေတြရဲ႕ လက္ေတြ႔အဓိပၸာယ္က လက္ခံႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ အန္အယ္လ္ဒီပါတီအေနနဲ႔ နအဖရဲ႕ ၂၀၀၈ ဥပေဒကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ ၀န္ခံေျဖာင့္ခ်က္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ႏုိင္ငံေရးအရ ၀န္ခံခ်က္မေပးရင္ အန္အယ္လ္ဒီဟာ တရား၀င္ပါတီအျဖစ္က ရပ္စဲခံရမယ္လုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ စိန္ေခၚလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ပါတီ တရား၀င္ရပ္တည္ခြင့္ ရခ်င္ရင္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးအရ ဒူးေထာက္ အည့ံခံလုိက္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ ဖိအားေပး အက်ပ္ကုိင္လုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီပါတီဆုိတာ မုိးေပၚက က်လာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ရရွိေရးအတြက္ ရွစ္ေလးလုံး လူထုအုံႂကြမႈႀကီးက ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့ ပါတီသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါတီတရပ္အေနျဖင့္ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး အာမခံခ်က္ ဘာမွမရွိဘဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆုိးရွည္ေရးအတြက္ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္လက္လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ စီမံလုပ္ႀကံထားတဲ့ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဆုိတာကုိ ဘယ္လုိမွ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကုိ ေရွး႐ႈေသာအားျဖင့္ ဒီအေျခခံဥပေဒကုိ ျပန္လည္သုံးသပ္ဖုိ႔ နအဖအဖြဲ႔ထံ တင္ျပေတာင္းဆုိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တုိင္းျပည္အက်ဳိးရွိရာရွိေၾကာင္းအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိယ္တုိင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ေတြ႔ဆုံခြင့္ေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့တာကုိလည္း ေက်ာခုိင္းလ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ နအဖအေနနဲ႔ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းလုိတဲ့ သေဘာထား ဘာမွမရွိေၾကာင္းကုိ ေျဗာင္က်က် ေဖာ္ျပလုိက္တာပါပဲ။
အခုပုိဆုိးတာက ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ လက္မခံရင္ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကုိ တရား၀င္ရပ္တည္ခြင့္ မေပးဘူးလုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ စိန္ေခၚလုိက္ျခင္းပါပဲ။ ဒီေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီအေနျဖင့္ ပါတီရပ္တည္ခြင့္ရေရးအတြက္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကုိ ႀကိတ္မွိတ္ လက္ခံလုိက္မွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္႐ုံမက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိပါ အသက္ဆက္ေပးမယ့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကုိ ျငင္းဆန္လက္မခံဘဲ ပါတီကုိ ဖ်က္သိမ္းခံမွာလားဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအရ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းႀကီး (၂) ခုကုိ ရင္ဆုိင္ေနရပါတယ္။
တနည္းေျပာရရင္ ပါတီနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ဘယ္ဟာေရြးမွာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။
- ပါတီရပ္တည္ခြင့္ကုိ အရယူရင္ ႏုိင္ငံေရးေသမယ္၊
- ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္မႈကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္ ပါတီရပ္တည္ခြင့္ ဆုံး႐ႈံးမယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ပါတီနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ဘယ္ရပ္တည္မႈက အေရးႀကီးဆုံးလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိ အေျဖေပးၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေမးခြန္းကုိ မွန္ကန္စြာ အေျဖေပးႏုိင္ဖုိ႔ ပါတီနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးတုိ႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးသေဘာကုိ အေသအခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းေၾကာင္းမွာ ပထမဆုံးေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီဟာ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႔ႀကီးလုိ႔ပဲ အသိအမွတ္ ျပဳၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒီအဖြဲ႔ႀကီးကုိ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီ အစုိးရဆန္႔က်င္ေရး၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆုိတုိက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႔ႀကီးရွိလာလုိ႔ ကုိလုိနီဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေရး၊ ဒုိင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ လက္ခံေရး စတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသေဘာထား ကြဲလြဲမႈေတြ ေပၚေပါက္လာခ်ိန္မွာ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႔ႀကီးလည္း ၿပိဳကြဲသြားခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိပါပဲ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာ သခင္စုိးေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလံနီပါတီဆုိတာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာကလည္း ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ႏုိ္င္ငံေရးသေဘာထား၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြ မတူကြဲလြဲလာမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလံနီပါတီဆုိတာ ေပၚေပါက္လာလုိ႔ ႏုိင္ငံေရးသေဘာထား ကြဲလြဲၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က “ေသရဲတာအလံနီ၊ တုိက္ရဲတာ အလံနီ” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ပထမဆုံး လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး စလုပ္ခဲ့တာလည္း အလံနီပါတီပါပဲ။ ၇၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ “လက္နက္ကုိင္ သူပုန္ထမိတာ မွားပါၿပီ” ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသေဘာထား ေျပာင္းလဲလာမႈနဲ႔အတူ စစ္အစုိးရဆီမွာ တပါတီလုံး လက္နက္ခ်လုိက္ၾကတဲ့အခါ အလံနီပါတီဆုိတာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ ေပၚေပါက္လာမႈ၊ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမႈဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသံသရာဆုိတာ ဒီပါတီေတြအေပၚမွာ တည္မွီေနတာမဟုတ္ဘဲ ၎တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသေဘာထား၊ လမ္းစဥ္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြအေပၚမွာသာ အဓိက မူတည္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ပါတီရဲ႕ အသက္၀ိညာဥ္ျဖစ္ၿပီး၊ ပါတီဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ ခႏၶာအိမ္မွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး၀ိညာဥ္မရွိရင္ ပါတီလည္း မရွင္သန္ႏုိင္ပါဘူး။ ပါတီမရွိေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး၀ိညာဥ္ကေတာ့ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏုိင္စြမ္း ရွိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီပါတီဆုိတာလည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ႏုိင္ငံေရး သေဘာထားေတြနဲ႔ ရွစ္ေလးလုံးျပည္သူ႔လႈပ္ရွားမႈႀကီးက ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့ ပါတီတရပ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း န၀တ၊ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္က အန္အယ္လ္ဒီပါတီကုိ ၿဖိဳခြဲဖုိ႔၊ ေခ်မႈန္းပစ္ဖုိ႔ တေလွ်ာက္လုံး ႀကိဳးပမ္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပါတီ၀င္ေတြကုိ ဖမ္းဆီး၊ ေထာင္ခ်၊ သတ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ပါတီ၀င္တခ်ဳိ႕ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ဳိးစုံသုံးၿပီး ထြက္ေအာင္ ဖိအားေပးတာ၊ မက္လုံးအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး ၿဖိဳခြဲဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ေတြျဖဳတ္၊ ႐ုံးေတြပိတ္၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ခဲ့ၾကတာလည္း ေနရာအႏွံ႔ပါပဲ။ တကယ္တမ္းေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ အန္အယ္လ္ဒီပါတီဟာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္အရသာ ရွင္သန္တည္ရွိေနၿပီး ပါတီတရပ္အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းရပ္တည္ခြင့္ မရေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၁၀ ခုနွစ္ထဲမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ၊ တုိင္းစည္း၊ ၿမိဳ႕နယ္စည္းေတြ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းခြင့္ ရတယ္ဆုိတာ လပုိင္းေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီလုိ ပါတီဖြဲ႔စည္းရပ္တည္မႈဆုိတာမ်ဳိးက နအဖရဲ႕ တခ်က္လႊတ္ဥပေဒအမိန္႔ေအာက္မွာ အခ်ိန္မေရြး ၿပိဳပ်က္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖအဖြဲ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးလုိ႔မရတာ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ၀င္ေတြရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ေတြပါပဲ။
အခုလည္း နအဖက ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒဆုိတာေတြနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကုိ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးဖုိ႔ အက်ပ္ကုိင္ႀကိဳးပမ္းေနျပန္ပါၿပီ။ ဒီဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ရပ္တည္ခြင့္ရယူမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖ်က္သိမ္းခံမလား ဆုိတာကုိ အေရြးခ်ယ္ခုိင္းလုိက္တာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပါတီ ဘယ္ဟာကုိေရြးၿပီး ဘယ္ဟာကုိ စေတးမယ္လုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ပါတီရပ္တည္ခြင့္အတြက္ ႏုိင္ငံေရးအရ လက္နက္ခ်ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းလုိက္ျခင္းပါပဲ။ တကယ္လုိ႔ အန္အယ္လ္ဒီအေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးကုိ စေတးလုိက္ရင္ ပါတီဆုိတာလည္း ၀ိညာဥ္အႏုတ္ခံလုိက္ရလုိ႔ ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေန႔ တည္ရွိဆဲ တစညတုိ႔လုိ ပါတီဆုိတာသာရွိၿပီး ႏုိင္ငံေရး၀ိညာဥ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနတဲ့ ပါတီေသေတြနဲ႔ တတန္းစားထဲ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ တမူးသားပဲရရ၊ တမတ္သားပဲရရ၊ စင္ထုိးေပးရင္ တက္ကခ်င္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ပ်က္ေတြထက္ေတာင္ အန္အယ္လ္ဒီပါတီက ပုိမုိေအာက္တန္းက် သြားႏုိင္ပါတယ္။
ဒီလုိအေနအထားေရာက္သြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကုိ ေထာင္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြက သစၥာေဖာက္ပါတီအျဖစ္ စြဲခ်က္တင္ပါလိမ့္မယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္းမွာ က်ဆုံးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြက က်ိန္စာတုိက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း တံေတြးနဲ႔ ေထြးကာ ေက်ာခုိင္းသြားၾကပါလိ့္မ္မယ္။
ၿခံဳေျပာရရင္ နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒဆုိတာ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကုိ အေသသတ္ပစ္ဖုိ႔ ေထာင္ေခ်ာက္အမ်ဳိးမ်ဳိးဆင္၊ ေက်ာ့ကြင္းအေျမာက္အျမား ဆင္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသတ္ကြင္းပါ။ အန္အယ္လ္ဒီပါတီအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးလွတဲ့ ႏုိင္ငံေရး စမ္းသပ္ကြက္ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ နအဖရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသတ္ကြင္းထဲမွာ အရွင္ထြက္ႏွင့္ အေသထြက္ (၂) ခ်က္ပဲရွိလုိ႔ပါ။ ပါတီရွင္ရင္ ႏုိင္ငံေရးေသမယ္၊ ႏုိင္ငံေရးရွင္ရင္ ပါတီေသမယ္။ တျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအရ အေျမာ္အျမင္ရွိစြာ အျမင္က်ယ္စြာ ေရြးခ်ယ္ၾကမယ္ဆုိရင္ …
ပါတီရွင္သန္ခြင့္ရၿပီး ႏုိင္ငံေရးအေသခံရမွာထက္စာရင္ ႏုိင္ငံေရးရွင္သန္ခြင့္အတြက္ ပါတီအစေတးခံရတာက ပုိမုိသင့္ျမတ္ မွန္ကန္ပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးရွိေနသမွ် ပါတီ၀င္ေတြ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ပါတီ၀င္ေတြ ရွိေနသမွ် ပါတီဆုိတာလည္း ရွိေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ။
No comments:
Post a Comment