ဤႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီးမႈိင္း ၁၃၅ ႏွစ္တုိင္ၿပီဆုိ၍ ၁၂ဝ ျပည့္စဥ္က စာေပဂ်ာနယ္ ထုတ္ခဲ့ပုံကုိ ျပန္သတိရပါသည္။ ထုိစဥ္က ယခုကဲ့သုိ႔ မီဒီယာဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပည္တြင္းတြင္ မထြန္းကားေသးပါ။ စာနယ္ဇင္း ဖိႏွိပ္မႈကုိ ျပည္ပကေန ေစာင့္ၾကည့္ ေထာက္ျပမည့္ အဖြဲ႔ႀကီးငယ္လည္း ယေန႔ေလာက္မမ်ားေသး။ သုိ႔ေၾကာင့္ သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဆုိရင္ ရမည္မဟုတ္ဟု တြက္ထားသည့္အထဲက ရေအာင္ ၾကိဳးစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မႈိင္းရာျပည့္ စာအုပ္စာေစာင္မ်ား ထုတ္ေဝၿပီးေနာက္ အႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း အေရးအခင္းကုိလည္း ျဖတ္လုိက္ရ၍ မႈိင္းႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ေအာင္ဆန္းကဲ့သုိ႔ပင္ အာဏာရမ်ားက ျပည္ဖုံးကား ခ်ထားခ်င္သည့္ ကာလလည္း ျဖစ္သည္။ မႈိင္းတပည့္ဆုိသူ လက္ဝဲႏြယ္မ်ားကလည္း အေရးအခင္းတြင္ အဓိက လႈပ္႐ွား လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကသည္ပဲ။
ထုိမွ ေရွ႕ေလွ်ာက္ တစတစ တုိးစမ္းၾကည့္ရင္း အားထုတ္ခဲ့ၾကရာ ယခုအခါ ဆရာႀကီး စာအုပ္စာတမ္းမ်ား တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာသျဖင့္ ေခတ္လူငယ္မ်ားႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ႏုိင္ေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေခတ္ ဗမာလူမ်ိဳးမွာ စာေပခံစားမႈ၌ အင္မတန္ တိမ္လာသည္ ျဖစ္ရာ (တနည္း ဂ်ဴး တာရာ မင္းေဝေလာက္ႏွင့္ ဘဝက ျပည့္စုံႏုိင္ၾကသည္ဟူလုိ) ဆရာႀကီး၏ လက္စြမ္းျပ ကဗ်ာဖြဲ႔ပုံ အေသာေဖာက္ပုံ ႏုိင္ငံေရး ဥပစာမ်ား (ေရွးေခတ္ အနီးေခတ္ သမုိင္းကုိေၾကမွ သိႏုိင္သည္) ကုိ ထိစပ္ႏုိင္မွသာ သူႏွင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးေပလိမ့္မည္။ ႏုိ႔မဟုတ္က ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ားမွ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ေကာက္စာေလးမ်ားကုိ ထုတ္သုံးျပႏုိင္လွ်င္ပင္ မဆုိးဟု ေျပာရမည့္ အခ်ိန္ပါေပ။ မႈိင္း၏စာမွာ မႏၲေလးေခတ္ႏွင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကုိ ဆက္သြယ္ေပးသည္ျဖစ္၍ ေရွးစာအလွႏွင့္ ေခတ္စာအေတြး ၂ မ်ိဳးလုံးႏွင့္ ေတာ္ေျပပါသည္။
ဆရာႀကီးမွာ မႏၲေလးသားမဟုတ္ေပမင့္ အညာေခ်ာင္းဦး မုံေရြးမွာ ႀကီးခဲ့ရ၍ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား၏ အလွ ရတနာသုိက္ကုိ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး ေမႊေႏွာက္ ဆည္းပူးခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ မုံရြာ အလုံနယ္မွာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တေလွ်ာက္ ပညာရွိမ်ား အထူးေပၚထြက္ရာ ျဖစ္သည့္အျပင္ မဏိပူရ ဗာရာဏသီစသည္မွ ယူေဆာင္လာခဲ့သည့္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကုိ ေလ့က်က္ျပန္ဆုိရာ ဘုရင္ဂ်ီ ကသည္း စသည့္ သုံ႔ရႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေရာေႏွာဖလွယ္ရာ နယ္တနယ္ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရင္ေခတ္အပ်က္ ေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္းတြင္ က်န္သမွ် စာေပယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ ဆည္းပူးႏုိင္ခဲ့သည့္ အခံတြင္ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆင္းရဲသား ျပည္သူမ်ားကုိ သနားစိတ္က သူ႔ဘဝကုိ ဦးေဆာင္သြားသည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။
စာေပႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိျပဳျပင္ဦးေဆာင္သြားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ျမန္မာျပည္တြင္ ဦးစီးဦးေဆာင္ခဲ့သူမွာ ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္သည္ကလည္း ထူးျခားသည္။ တခ်ိဳ႕က ဆရာႀကီးကုိ ယဥ္ေက်းမႈေရွ႕ေဆာင္ စာေပဖခင္ တုိင္းျပည္ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ တုိ႔ဗမာသခင္မ်ား လက္ဝဲသမားမ်ားက သူတုိ႔ေကာင္းစားခ်ိန္ အာဏာရခ်ိန္တြင္ စြတ္တင္ခဲ့သည္ဟု စြပ္စြဲလုိၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိသူတုိ႔ နားမလည္ႏုိင္သည္က သူတုိ႔စန္းတင္လုိသည့္ ပညာတတ္စာသမားမ်ား (ဂ်ိမ္းစ္လွေက်ာ္၊ ဦးေမေအာင္၊ ေဒါက္တာဘဟန္၊ ဦးေဖေမာင္တင္၊ သိပၸံေမာင္ဝ)စသူတုိ႔မွာ ပင္မစာေပေရစီးကုိ ဦးေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သူမ်ားမဟုတ္၊ ဗမာလုိအေရးမ်ားသည့္ သိပၸံေမာင္ဝ၏ စာမ်ားတြင္လည္း အမ်ားျပည္သူႏွင့္ အဟပ္ကြာေနေသာ အုိင္စီအက္ဉာဥ္ႏွင့္စာမ်ားက ပါေနသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔မွာ အမ်ိဳးသားေရးကဗ်ာမ်ား စပ္ဆုိခဲ့ေသာ္လည္း အစုိးရၾသဇာခံ ဝန္ထမ္းဘဝမုိ႔ ျပင္ပႏုိင္ငံေရး စာေရးဆရာမ်ားေလာက္ စိတ္မျမႇဳပ္ႏုိင္ ကေလာင္မရမ္းႏုိင္ၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူေပၚ တကယ္တမ္းၾသဇာေညာင္းသည္က ဆရာမႈိင္း၊ ဦးဖုိးက်ား၊ မဟာေဆြစသည့္ အျပင္းစား မ်ိဳးခ်စ္ဆရာႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
အႏွီဆရာႀကီးမႈိင္းသည္ ဘုရားမရွိတရားမရွိဟု အစြပ္စြဲခံရသည့္ ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔၏ ထိပ္သီးမွ်မဟုတ္ပါ။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား အစည္းအ႐ုံး နာယကျဖစ္၍ ဆရာႀကီးမသာတြင္ စမ္းေခ်ာင္းထဲက မင္းတုန္းမင္းသမီးေတာ္ မင္းတပ္ထိပ္ေခါင္တင္ (သက္ေတာ္ ၁ဝဝနားနီး)က မင္းတုိင္ပင္အမတ္ႀကီးမ်ားကုိ သၿဂိဳၤဟ္သည့္ထုံးအတုိင္း ေရႊသလြန္ႏွင့္ေရႊထီးမ်ားအပုိ႔လႊတ္၍ သလြန္ေပၚတြင္ ႐ုပ္ကလာပ္ျပင္ရပါသည္။
ေဖာက္ျပန္ေရးသမား အေခၚခံရေသာ ေခတ္ေဟာင္း ၅ဝဝဝစား ဝန္ႀကီးေဟာင္းမ်ားတြင္လည္း ဆရာႀကီး၏ “ေခြးမသား”အေခၚမလြတ္ေသာသူ ရွားပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သက္နည္းေသာ္လည္း (၁၉၃၅ ေရနံေခ်ာင္းညီလာခံတြင္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဘြဲ႔ခံသည္မွ စစ္ၿပီးစ လူသိနည္းသည့္ပါတီတခုတြင္ ပါသည္အထိ) စာသက္ ဆရာသက္ကမ်ား၍ တပည့္ေပါျခင္းျဖစ္သည္။ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ အာဏာတန္စုိး ေမွ်ာ္ကုိးသည့္ ေလာ္လီေလာ္မာ ႏုိင္ငံေရးအက်င့္လည္းကင္း၍ ထုိမွ်အရွိန္အဝါႀကီးသည္ မွတ္ပါသည္။ သူ႔တသက္ အစုိးရရာထူးရဘူးသည္ဆုိ၍ ဂ်ပန္ေခတ္ အဓိပတိအတုိင္ပင္ခံ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ျဖစ္ဖူး၍ ေရႊေတာင္ၾကားတြင္ ေနရဘူးသည္သာ ရွိပါသည္။
၈၈ ေနာက္ ႏုိင္ငံေရးတေခတ္တြင္ လစ္ဘရယ္ဝါဒမႈိင္းေၾကာင့္ ဆရာမႈိင္းႀကီးကုိ ေရွး႐ုိးစြဲ အၾကမ္းပတမ္းသမား မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒီဟု မႏွစ္လုိသူမ်ားေပၚလာပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ “စာျဖဴ”သင္ရဘူးသည့္ ႏုိင္ငံေရးလူထြက္ပုိင္းက ထုိအသံထြက္ေလ့ရွိသည္။ မႈိင္းသည္ ကာလၾကိဳက္ ဒီမုိကရက္ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ လူမ်ိဳးခြဲျခားေရးအျမင္ကုိလည္း မဖုံးကြယ္ခဲ့ပါ။ ဆုိရွယ္လစ္ပင္ ေသခ်ာျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္မျမင္ပါ။ ဆုိရွယ္လစ္တုိင္းျပည္မ်ားကုိ သေဘာက်၍ျပန္လာသူဟုသာ မွတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔တသက္တြင္ “ကြ်န္ဝယ္ရာအဆစ္ပါ” မည့္ ႏုိင္ငံေရးပေယာဂတုိ႔ကုိ သတိႏွင့္ ဆင္ျခင္ေလ့ ရွိပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္တခ်ိဳ႕ သံ႐ုံးခါးပုိက္တြင္းေရာက္ၾကေသာ္လည္း ဆရာႀကီးတြင္ ဆုိဗီယက္-တ႐ုတ္လက္ကုိင္တုတ္ဟု တုိင္းျပည္ကၿငိဳျငင္စရာမရွိဘဲ သမာဓိသိကၡာျပည့္စုံစြာႏွင့္ ေသမင္းႏုိင္ငံသုိ႔ပါေလသည္။ ေခတ္သစ္ျမန္မာျပည္တြင္ တုိင္းျပည္၏ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈကုိ ခံရဆဲ ေလာကီနယ္က ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ဝါအႀကီးဆုံးလည္းျဖစ္သည္။မယုံက ေနာက္ အႏွစ္ ၂ဝ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွအပ ေခတ္ေပၚ ႏုိင္ငံေရးစူပါစတား ဆယ္ေယာက္ႏွင့္ ဆရာႀကီး မည္သူ႔ကုိ လူပုိသိမည္နည္း ေစာင့္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရရွည္ခံ လူၾကိဳက္မ်ားႏုိင္ငံေရးသမားဟူ၍ ဆရာမႈိင္းအျပင္ ဦးဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရ၊ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ေဒၚစုႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕သာ ရွိပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ သူ၏ႏုိင္ငံေရးစြမ္းပကားေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္အထိ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျမန္မာျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးကုိ ေပ်ာ့ညံ့ေသြးေအး နိမ့္ပါးသည့္ဘဝမွ သူပုန္လူမ်ိဳးအျဖစ္ မီးထုိးတင္ေပးလုိက္သည္မွာ ေယာဂီႀကီးမစၥတာေမာင္မႈိင္း၏ တစ္တစ္ခြခြ ဋီကာမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာမႈိင္းႀကီးစာမ်ားမွာ ေဝ့လည္ေၾကာင္ထုိး ေပ်ာ့ခ်ိခ်ိ ေၾကာင္စီစီ သမားဂုဏ္ျပစာမ်ားမဟုတ္ၾက။ သတင္းစာအတတ္ကုိ လူထုစြဲေအာင္ အစဥ္အလာအဆုိအေျပာစာသေဘာႏွင့္ တြဲ၍ ထူမေပးခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာကာတြန္း၏ေက်းဇူးရွင္ စာထုိးေလးခ်ိဳးဆရာႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ခ်ီးေျမႇာက္႐ႈံ႕ခ်စသည့္ သတင္းသမားတုိ႔ျပဳဘြယ္ဝတ္ကုိ အထူးဝါယမစုိက္ကာ ေက်ပြန္ခဲ့သည္။ လူ႐ုိးႀကီးဆရာမႈိင္း၏ အျမင္အေတြးအေျပာအေရးတုိ႔မွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ ႏုိင္ငံေရးသမား အဆက္ဆက္၏ “ဆရာကုိင္” ျဖစ္လာကာ နယ္ခ်ဲ႔ပရိယာယ္တြင္ အညံ့မခံပဲ လုံးဝလြတ္လမ္းကုိ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
ဆရာမႈိင္း၏ဇြဲသတၱိအေျမာ္အျမင္တုိ႔မွာ ယေန႔ထက္တုိင္ ႏုိင္ငံေရးသစၥာလမ္းမွန္ေပၚတြင္ ထိန္ညီးဆဲျဖစ္၏။ ပီကာဆုိ၊ မဒမ္ဆြန္ယက္ဆင္မွ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလားထိရဘူးေသာ စတာလင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ဘားမိစ္ပ႐ုိဖက္ဆာဆရာမႈိင္း (ဗဟန္းေနရွင္နယ္ေကာလိပ္)၏ ပညာေရး အမ်ိဳးသားေရး ဘာသာေရး စာေပယဥ္ေက်းမႈ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကုိ “ေခြးမသား”လူမုိက္လက္သစ္မ်ား ေျခႏွင့္မဖ်က္ပဲ ဆက္ခံ အေျချမႇင့္ႏုိင္ၾကပါေစကုန္။
No comments:
Post a Comment