ဦးမ်ိဳး (ဥပေဒ)
လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထမဆုံး “ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ၏ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ”ကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္တြင္ အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ဤ အေျခခံဥပေဒ အခန္း ၃ ။ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ တာဝန္ ဝတ္တရားမ်ား၊ ပုဒ္မ- ၃ဝ။ ။
(၁) ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ေျမယာအားလုံး၏ ပင္ရင္းပုိင္ရွင္ ျဖစ္သည္။
(၂) ဤအေျခခံဥပေဒ၏ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ၊ ေျမယာပိုင္ဆုိင္ခြင့္စနစ္မ်ားကို စည္းမ်ဥ္းတက် ျဖစ္ေစရန္ေသာ္၎၊ လႊဲေျပာင္းရန္ေသာ္၎၊ ဖ်က္သိမ္းရန္ေသာ္၎၊ ႏိုင္ငံေတာ္၌ အခြင့္အေရးရွိရမည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ မည္သည့္ေျမယာကိုမဆိုလည္း သိမ္းယူၿပီးလွ်င္၊ ထိုေျမယာကုိ စုေပါင္းစိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ သမဝါယမ စုိက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ လယ္သီးစားသမားမ်ား သို႔ျဖစ္ေစ၊ ေဝငွေပး ရန္ အခြင့္အေရး ရွိရမည္။
(၃) မည္သည့္ အေျခခံစနစ္ႏွင့္မွ် ေျမယာ အေျမာက္အျမား ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရးမရွိေစရ။ တဦးတည္းပုိင္ ျဖစ္ေသာ ေျမယာ၏အမ်ားဆုံး ေျမဧက အေရအတြက္ကို အေၾကာင္းညီညြတ္လွ်င္ ညီညြတ္ ျခင္း တရားဥပေဒျဖင့္ သတ္မွတ္ရမည္။ ဟုျပ႒ာန္းထားသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးမရမီက လယ္ယာေျမအမ်ားစုကုိ ေတာင္သူလယ္သမား မဟုတ္ေသာ ေငြရွင္ေၾကးရွင္မ်ား လက္ထဲသို႔ လယ္ယာမ်ားေရာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား အမ်ားထုၾကီးသည္ သီးစားခ ၾကီးမားလြန္း၍ လယ္ယာကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မလုပ္ကိုင္ႏိုင္ျခင္း၊ လက္ငုတ္လယ္ယာ လက္မဲ့ျဖစ္ရျခင္း၊ ေၾကြးၿမီတင္ျခင္း စသည့္ ျပႆနာေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “လယ္လုပ္သူသာ လယ္ပိုင္ရမည္”ဟူေသာ သေဘာတရား ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။လယ္ယာ မလုပ္သူတို႔ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ လယ္ယာေျမမ်ားကို သိမ္းယူ၍ လယ္လုပ္ခြင့္ မရသူတို႔အား ေဝေပးရန္အတြက္ ”၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒႏွင့္ လယ္ယာေျမႏုိင္ငံပိုင္ ျပဳလုပ္ေရး ဥပေဒမ်ားကုိ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လယ္ယာေျမ ႏိုင္ငံပုိင္ ျပဳလုပ္ေရး အက္ဥပေဒကို ၁၉၅ဝ တြင္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕၌စတင္က်င့္သုံးရာတြင္ အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳေတြ႔ကာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ား ေတြ႔ရွိခဲ့ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ၎ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျပဳျပင္ၿပီး ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ လယ္ယာေျမႏိုင္ငံပုိင္ ျပဳလုပ္ ေရး အက္ဥပေဒကုိ အသစ္တဖန္ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါသည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒ ကိုလည္းျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ (၁) ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ သီးစားအက္ဥပေဒ (၂) ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ သီးစား အက္ဥပေဒ (၃) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး အက္ဥပေဒ (၄)၁၉၅၃ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရးအက္ ဥပေဒ ဟူ၍ သီးစား ဥပေဒမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ဆုံး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ဤဥပေဒကို ၿပီးျပည့္စုံၿပီဟု မယူဆသည့္အတြက္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒ ကိုထပ္မံျပ႒ာန္းခဲ့ျပန္သည္။ လြတ္လပ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒေတြ အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပ႒ာန္းၿပီး လယ္သမား အေျမာက္အမ်ား ေသြးစုတ္ခံေနရသည္ကို မခံႏုိင္လြန္း၍ ” ဥပေဒ ေနာက္ထပ္ မတုိးလုိက္ပါနဲ႔ သူအေမ ေၾကာက္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးဟာမို႔ ”ဟုစာခ်ိဳးခဲ့သည့္ အဖိုးသခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းကုိ တိုင္တည္ရပါေတာ့မည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အနိမ့္ဆုံး အခေၾကးေငြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ”လယ္ယာ အလုပ္သမား အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒ (၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၄၄)ကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ဤ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ -၃ တြင္ ” မည္သည့္ အလုပ္ရွင္မဆုိ သူရင္းငွား တေယာက္ကုိ ငွားသည္ရွိေသာ္ ထိုသူရင္းငွားအား -
(က) တတုံးထြန္ထက္ ပိုမိုသည့္ လုပ္ခြင္ကုိ ခ်ထားလုပ္ကိုင္ေစျခင္းမျပဳရ။
(ခ) လယ္ယာထြန္ယက္ျခင္း မျပဳသည့္ အခ်ိန္တြင္ ခိုင္းႏြားတရွဥ္း ထိန္းေက်ာင္းေကၽြးေမြးရန္ တာဝန္ထက္ ပိုေသာ တာဝန္ကို ခ်ထားျခင္း မျပဳရ၊
ဤဥပေဒ ပုဒ္မ -၄ တြင္” (၁)(က) က်ီဝင္ သူရင္းငွား တဦး၏ အခေၾကးေငြမွာ ထိုသူ၏ လုပ္ခြင္မွ ထြက္သည့္ သီးႏွံ၏ ၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္း အနည္းဆုံး ျဖစ္ေစရမည္။ ထို႔ျပင္ အလုပ္ရွင္က ထိုသူရင္းငွားအား ငွားရမ္းသည့္ အခ်ိန္ကာလပတ္လုံး ေကၽြးေမြးထားရမည္။ (ခ) က်ီဝင္ သူရင္းငွားမွ အပ အျခားသူရင္းငွားမ်ား ပုတ္ျပတ္ လယ္ယာအလုပ္သမားမ်ား ေန႔စားလယ္ယာ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အခေၾကးေငြကို ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတက က်ီဝင္သူရင္းငွားမ်ား၏ ႏႈန္းႏွင့္ ႏႈိႈင္းယွဥ္ၿပီး သင့္ေတာ္သည့္ႏႈန္းကို ကန္႔သတ္ေပးရမည္။ သို႔ေသာ္ တႏွစ္ပတ္လုံး လုပ္ကိုင္ရသည့္ သူရင္းငွားမ်ားကို ပိုမို၍ ငွားရမ္းေစျခင္းငွာ ႏႈန္းမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ က ျပဳျပင္ေပးႏုိင္သည္။” ဟုေဖာ္ျပထားသည္ ကိုေတြ႔ရသည္။
အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ အက္ ဥပေဒ (၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၆၆)ကုိလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္း အရပ္ရပ္တို႔၌ လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ားအား သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ေနထိုင္စားေသာက္ႏုိင္ေလာက္ေသာ အခေၾကးေငြကုိ ရရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ဤဥပေဒ ပုဒ္မ (၂) (၁) တြင္ ”အလုပ္သမား” ဆုိေသာ စကားရပ္တြင္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ပဋိဉာဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့သူ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ပဋိဉာဥ္အရ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနဆဲ ျဖစ္သူကုိ ဆုိလုိသည္။
(က) အလုပ္ရွင္၏ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအတြက္ မဟုတ္ဘဲ အျခားကိစၥအတြက္ ေခတၱခဏ ခုိင္းေစျခင္း ခံရသူ၊
(ခ) အစုိးရ ဌာနကျဖစ္ေစ၊ အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ကျဖစ္ေစ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း၊ သို႔တည္းမဟုတ္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္း၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္း မွတပါး အျခား ကိစၥအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက ခိုင္းေစျခင္းခံရသူ၊ ထို႔ျပင္
(ဂ) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လယ္ယာအလုပ္သမား အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အလုပ္သမား။ ဟူ၍ ေဖာ္ျပပါရွိပါသည္။
အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ ေကာင္စီမ်ား ဖြဲ႕စည္းျခင္း၊ ထိုေကာင္စီမ်ား၏ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေကာင္စီမ်ား ၏ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကုိ ပဌမ ဇယား (ပုဒ္မ ၈) တြင္လည္းေကာင္း၊ စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္ အဖြဲ႕မ်ား ဖြဲ႕စည္းျခင္း၊ ေကာ္မရွင္အဖြဲ႕၏ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေကာ္မရွင္အဖြဲ႕မ်ား၏ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ဒုတိယဇယား (ပုဒ္မ ၉) တြင္ လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ဒုတိယဇယား အပုိဒ္ (၁) တြင္ ” စုံစမ္းေရး အဖြဲ႕တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတက ခန္႔ထားသူမ်ား ပါဝင္ရမည္။ထုိသူမ်ားသည္-
(က) အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားတုိ႔ႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတက ေရြးခ်ယ္သည့္ သုံးဦးထက္ မပိုေသာ သူမ်ား။
(ခ) အလုပ္ရွင္ ကိုယ္စားအျဖစ္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတက ေရြးခ်ယ္သည့္ ႏွစ္ဦးထက္ မပိုေသာ သူမ်ား။
(ဂ) အလုပ္သမား ကိုယ္စားအျဖစ္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတက ေရြးခ်ယ္သည့္ ႏွစ္ဦးထက္ မပိုေသာ သူမ်ား။”
ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
ျပ႒ာန္း ဥပေဒမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ မုခ်မေသြ အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ား ခံစားၾကရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရမ်ားက ဥပေဒသည္ ဥပေဒျပ႒ာန္းသူမ်ား အတြက္သာ ျပ႒ာန္းျခင္း ျဖစ္သည့္အလား ေၾကြးေၾကာ္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ယခုေလာေလာလတ္လတ္ နအဖ စစ္အစိုးရလက္ထက္ထိပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကို တေစ့တေစာင္းေဖာ္ျပရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ အလုပ္သမား တဦး၏အနိမ့္ဆုံး လစာမွာ (တလ ၁၂,ဝဝဝ/က်ပ္) ျဖစ္ကာ အစုိးရ ဝန္ထမ္း တဦး၏ အနိမ့္ဆုံး လစာမွာ (တလ ၃ဝ,ဝဝဝ/က်ပ္) ျဖစ္ေနသည္ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႔ေနရေပသည္။ လုံးဝ ျငင္းမရပါ။
အထက္ပါ ဥပေဒမ်ားအျပင္ ေနာက္ဆုံး လက္ရွိတည္ဆဲ ဥပေဒျဖစ္သည့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ သီးစား ခ်ထားေရး ဥပေဒ ႏွင့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေတာင္သူလယ္သမား အခြင့္အေရး ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ မ်ား၌ သီးစားခကို ေငြျဖင့္သာ ေပးရမည္။(၆၃ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒ ပုဒ္မ ၄ (၃) ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေတာင္သူလယ္သမား အခြင့္အေရး ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၃ (၁) (က) တြင္ ”လယ္ယာေျမကုိေသာ္၎၊ လယ္ယာေျမ လုပ္ကိုင္ရာ၌ အသုံးျပဳသည့္ ကၽြဲ၊ ႏြားႏွင့္ကိရိယာ တန္ဆာပလာ၊ ထြန္စက္ႏွင့္ ကိရိယာတန္ဆာပလာ၊ အျခားသက္ရွိ သက္မဲ့ ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားကိုေသာ္၎၊ လယ္ယာေျမမွ ထြက္ေသာပစၥည္းမ်ားကိုေသာ္၎၊ ဝရမ္းကပ္ျခင္း၊သိမ္းဆည္းျခင္း မျပဳရ။” (ခ) တြင္ “လယ္ယာေျမကုိ မလုပ္ကိုင္ရဟုေသာ္၎ ၊ လယ္ယာေျမထဲသို႔ မဝင္ရ ဟုေသာ္၎ တားဆီးျခင္းမျပဳရ။” ဟူ၍ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားပါသည္။
တရားဥပေဒ ကိုေလးစားလုိက္နာၿပီး တရားဥပေဒပါ အခြင့္အေရး မ်ားကို လယ္သမား ၊ အလုပ္သမားမ်ား ရရွိခံစားခြင့္ ရွိပါသလား။ ယခုက်င္းပခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ (၉ -၃ - ၂ဝ၁၁) ေန႔တြင္ ဦးေအာင္ခင္ (ပုဇြန္ေတာင္၊မဲဆႏၵနယ္) ႏွင့္ ဦးရဲထြန္း (သီေပါ မဲဆႏၵနယ္) တို႔ “လယ္သမားမ်ား ၏ လယ္ေျမမ်ားကို ေလ်ာ္ေၾကးေငြျဖင့္သိမ္းယူျခင္း၊ စက္႐ုံတည္ေဆာက္ရန္ သိမ္းယူျခင္း ကိစၥမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေပးရန္ရွိမရွိ” ေမးခြန္းႏွင့္ “ကုမၸဏီမ်ား၏ ေလ်ာ္ေၾကးအနည္းငယ္ေပး သိမ္းယူမႈ၊ လယ္လုပ္သူတုိင္း လယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္သာရွိ၊ လယ္လုပ္သူတိုင္း လယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိျခင္း၊ လယ္သမားမ်ား လယ္ယာေျမပိုင္ဆုိင္ခြင့္ကုိ အာမခံခ်က္ေပးရန္ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းေပးႏုိင္ျခင္း ရွိမရွိ” ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးျမန္းခဲ့ ၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ဦးေဌးဦး (လယ္ဆည္ ဝန္ၾကီး) က တခြန္းတည္း ေျဖၾကားသည္မွာ ဥပေဒ လုပ္ထုံး လုပ္နည္းမ်ားႏွင့္အညီ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္ ဟူ၍သာျဖစ္သည္။ ဤစကား ကို ၾကားရ႐ုံ ျဖင့္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ႏိုင္ငံႏွင့္အဝွမ္း လယ္သမားမ်ားထံမွ လယ္ေျမမ်ားကို မတရားသိမ္းဆည္း ထားျခင္းေၾကာင့္ အုိင္အယ္အုိက ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနရသည္ကို ႏုိင္ငံတကာ မွာ သက္ေသခံ အေထာက္အထားမ်ား ေရာက္ရွိေနပါလ်က္သားႏွင့္ အလိမ္အညာ လည္ဆယ္ ေျဖၾကားခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ကုန္ပါသည္။ လည္ဆယ္ ဝန္ၾကီး ဦးေဌးဦးေၾကာင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ တခုလုံး ျပည္သူလူထုကို လိမ္ညာေနေၾကာင္း မေတာ္မတရား ဥပေဒေတြ ထြက္ေပၚလာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနၾကေပၿပီ။
အလုပ္သမား၊ လယ္သမား တည္းဟူေသာ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ၾကီးကုိ မျဖစ္စေလာက္ လႊတ္ေတာ္မ်ားက ဇီးေစ့ႏွင့္ ေပါက္၍ ေရြ႔ႏုိင္ပါမည္ေလာ။
No comments:
Post a Comment