လက္ဖက္ထဲမွာ ဆိုးေဆးေတြပါလို႔ လက္ဖက္အမ်ဳိးေပါင္း ၅ဝ အပိတ္ခံရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေရဒီယိုကေနတဆင့္ က်မၾကားရေတာ့ အံ့ၾသထိတ္လန္႔သြားရတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လက္ဖက္ေတာင္သူေတြ အားထားရတဲ့ ေ႐ႊဖီခ်ိန္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
႐ြက္ေဟာင္းေၾကြလို႔ ရြက္သစ္ထြက္လာတဲ့ ေႏြဦးမွာ လက္ဖက္ခူးၾကၿပီ။ ခူးၿပီးသား လက္ဖက္ကို ေပါင္းၿပီး မိုးေလးကင္းလြတ္တဲ့ ေႏြရဲ႕ သဘာဝကို မိမိရရ အသံုးခ် ေနလွန္းႏိုင္တာမို႔ လက္ဖက္ေျခာက္က သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕နဲ႔ ၾကာရွည္အထားခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊဖီခ်ိန္ဟာ လက္ဖက္ေတာင္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္အားထားရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။
လက္ဖက္ဆိုတာ က်မတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာဓေလ့ရဲ႕ အသက္ပါ။ ကန္ေတာ့ပြဲ၊ နတ္ပြဲ၊ အလႉမဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားမွာ လက္ဖက္မပါရင္ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်းလက္ေတြမွာ တရားတေဘာင္ျဖစ္လို႔ တဖက္နဲ႔တဖက္ အမႈေက်ေအးခ်င္ရင္ လက္ဖက္ပြဲေပးၿပီး ေက်ေအးေစပါတယ္။ တရားလိုဘက္က တရားခံေပးတဲ့ လက္ဖက္ကို ဖြင့္စားလိုက္ရင္ အမႈေက်ေအးတယ္လို႔ အဆိုရိွပါတယ္။ လက္ဖက္က သံခင္းတမန္ခင္းလိုလည္း ၾကားခံေဆာင္ရြက္ ေပးတာပါ။
ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲတဲ့ ေတာသူေတာင္သား၊ ထန္းသမား ယာသမားျဖစ္ပါေစ၊ လက္ဖက္ေျခာက္ခတ္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေတာ့ မျဖစ္မေန ေသာက္ၾကတယ္။ ေျမေရေႏြးကရားထဲ ေရထည့္၊ ထင္းမီးနဲ႔ က်ဳိက္က်ဳိက္ဆူေအာင္ တည္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္ ခတ္ေသာက္ရရင္ သူတို႔ ဘဝ ျပည့္စံုၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုၾကတယ္။
လက္ဖက္ေျခာက္၊ လက္ဖက္စိုကို ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပား တံဆိပ္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေရာက္ၾကေပမယ့္ လက္ဖက္ပင္ကိုေတာ့ ျမင္ဖူးသူ နည္းၾကတယ္။ က်မ လက္ဖက္ပင္ကို ျမင္ဖူးၿပီး လက္ဖက္ကို ကိုယ္တိုင္ခူးခဲ့တာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကပါ။
နမ့္ဆန္ မာန္ေနာက္ရြာ ပေလာင္ဘုန္းၾကီး ဦးဉာဏ္တာက ရန္ကုန္အထိ ဆင္းလာၿပီး ပေလာင္ကေလးငယ္ေတြကို ျမန္မာစကား တတ္ေအာင္ ခင္ရာမင္ရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေယာက္်ားေလးဆို ကိုရင္ အျဖစ္၊ မိန္းကေလးဆို သီလရွင္အဝတ္နဲ႔ ထားတတ္ပါတယ္။ ေႏြဆိုရင္ မိဘနဲ႔ ျပန္ေနရေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ လာေခၚတယ္။ က်မ ဖခင္က ပေလာင္ကေလးငယ္ေတြ ပရဟိတေက်ာင္း၊ အတန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ႏိုင္ဖို႔ ကူညီပံ့ပိုးေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ ဖခင္ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳခ်င္ပါတယ္ဆုိေတာ့ ေဖေဖက က်မကို ေဒသႏၲရဗဟုသုတ ရေအာင္ ပေလာင္ကေလးငယ္ေတြနဲ႔အတူ ထည့္လိုက္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ သၾကၤန္မိုး ဇာတ္ကား႐ိုက္ကူးခ်ိန္ မႏၲေလးမီး အၾကီးအက်ယ္ေလာင္ခ်ိန္ေပါ့။ က်မတို႔ မႏၲေလးကေန ေက်ာက္မဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နမ့္ဆန္ကိုသြားဖို႔ ကားေစာင့္ရတာ ၂ ရက္ ၾကာပါတယ္။ ေႏြဆိုေပမဲ့ ေက်ာက္မဲမွာ အလြန္ေအးၿပီးေတာ့ မီးဖိုနဲ႔ ေနရတယ္။ အေႏြးထည္ဆိုတာ ႏွစ္ထပ္ သံုးထပ္ ဝတ္ထားရတယ္။
၂ ရက္ ၾကာေနၿပီ။ ကားရၿပီဆိုေတာ့ ေန႔လယ္ပိုင္း ေက်ာက္မဲကေန ကားထြက္တယ္။ လူစီးကား သီးသန္႔မရိွဘူး။ ကုန္ကားကိုသာ အားထားရတာ။ ကုန္အျပည့္တင္ထားတဲ့ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ လူက ငုတ္တုတ္ ထိုင္လိုက္ရတာပါ။ ေတာေတာင္ေတြက ထူထဲနက္နဲတယ္ဆိုတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ လမ္းကေတာ့ ေတာလမ္း။ ကတၱရာလမ္းကေတာ့ နည္းတယ္။ ေခ်ာင္းေတြက ေရစီးသန္ၿပီး ေျမေတြက နီရဲေနတယ္။ စကားဝါပန္းေတြက ပင္လံုးကြ်တ္ ေဝေနေအာင္ ပြင့္တာမို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ေမႊးျမေနတာေပါ့။ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ေတြကလည္း ကားသံၾကားေတာ့ ေၾကာက္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၾက၊ တပင္နဲ႔တပင္ ကူးၾကတယ္။ ေျမနီနီမွာ ေ႐ႊက်င္ေနတဲ့လူေတြလည္း ရိွတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ အထက္အညာေဒသက လက္ဖက္ခူး လုပ္သား ေယာက္်ား-မိန္းမ အရြယ္စံုလည္း လုိက္လာၾကတယ္။
က်မတို႔ နမ့္ဆန္ကေန မာန္ေနာက္ရြာအထိ ေျခက်င္ထပ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ကားစီးခဲ့ဲရတယ္။ တညနဲ႔ တမနက္မို႔ ေညာင္းညာေနပါၿပီ။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ေန႔ဝက္ခရီးေပမယ့္ မေမာခဲ့ပါဘူး။
ေတာင္ကုန္းေတြမွာ စီစီရီရီ စိုက္ထားတဲ့ လက္ဖက္ပင္ေတြက လူ႔တရပ္စာ လူ႔ခါးေစာင္းေလာက္ရိွတယ္။ လက္ဖက္ရဲ႕ အရြက္က အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ ပုဏၰားရိပ္အရြက္နဲ႔ တူပါတယ္။
လက္ဖက္ကို ေရမဝပ္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ စိုက္ထားပါတယ္။ လက္ဖက္ပင္စိုက္ၿပီး ၃ ႏွစ္သားဆို လက္ဖက္ရြက္ စခူးလို႔ ရပါၿပီ။ လက္ဖက္ပင္ကို ထပ္မံ ျပဳျပင္ရတာ နည္းတဲ့အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ မရိွပါဘူး။ စပါးစိုက္တဲ့ ေတာင္သူေတြလို ႏွစ္စဥ္ လယ္ထြန္ ပ်ဳိးၾကဲ ပ်ဳိးႏုတ္ ေကာက္စိုက္ ေကာက္ရိတ္ စပါးေလွ႔ စပါးေခြ် စပါးၾကိတ္ လုပ္စရာ မလုိတဲ့အတြက္ လက္ဖက္က အဆင္ေျပတယ္လို႔ က်မ ငယ္ငယ္က လူၾကီးေတြ စကားဝိုင္းမွာ ၾကားၾကားေနရတယ္။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။
လက္ဖက္အညႊန္႔က ခူးေလထြက္ေလပါ။ မန္က်ည္းရြက္ ခူးသလိုေပါ့။ အရြက္ၾကမ္းေတြ သပ္ခ်ထားရင္ အရြက္သစ္ေတြ ထပ္ထြက္တယ္။ ေႏြဦးမွာ ထြက္တဲ့ လက္ဖက္ညႊြန္႔က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ လက္ဖက္ေတာင္သူေတြက ဆိုၾကပါတယ္။
လက္ဖက္စိုက္ထားတဲ့ ေနရာက မိုးေရမဝပ္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းေနရာေတြ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ဖက္ခူးရင္ ေဒသခံေတြက ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္နဲ႔ ခူးႏိုင္ေပမယ့္ က်မတို႔လို ဧည့္သည္လက္ဖက္ခူးေတြကေတာ့ တပင္နဲ႔တပင္ အကူးမွာ ေတာင္ေစာင္းေတြကေန မၾကာခဏ ေလွ်ာက်လို႔ လက္ဖက္ခူးလြယ္အိတ္ က သပ္သပ္။ လူက သပ္သပ္ ျဖစ္သြားတယ္။ စျဖစ္ခါစ ေၾကာက္ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း ႐ိုးသြားတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲက လက္ဖက္ညႊန္႔ေတြ ျပန္႔က်ဲကုန္ရင္ ရႏိုင္သမွ် ေကာက္ထည့္ၿပီး လက္ဖက္ပင္ကို ေျခဖဝါးကန္႔လန္႔ထားၿပီး လက္ဖက္ခူးၾကတယ္။ ခူးတတ္တဲ့ လူကေတာ့ အညႊန္႔တင္မဟုတ္ဘဲ စိမ္းႏုေနတဲ့ လက္ဖက္ရြက္ပါ သပ္ခူးသြားတာမ်ား သိပ္ျမန္တာပဲ။
မနက္ေစာေစာ မုန္ညင္းေဆာနဲ႔ ထမင္းစားခဲ့တဲ့ က်မတို႔ ေခါင္းေပၚ ေန႔တည့္တည့္က်တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားၾကတယ္။ ထမင္းစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ စမ္းေခ်ာင္းရိွတဲ့ ေနရာ၊ အရိပ္ရိွတဲ့ ေနရာမွာ စားၾကတာေပါ့။ ရြက္က်င္ရြက္ေဟာင္း က်ေၾကြေျပာင္းတဲ့ တေပါင္းေႏြဦးက လက္ဖက္ေတြကို အညြန္႔ေဝၿပီး ညရြက္ေတြလို စိမ္းေစတာ မဟုတ္ဘူး။ တေတာလံုး ျမေက်ာက္ေတြလို စိမ္းေနတာ။
ဒီလို ေတာေတာင္႐ႈခင္းေၾကာင့္သာ ထမင္းစား ဝင္ခဲ့ရတယ္။ ေစ်းမရိွတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာမွာ မုန္ညင္းကို အာလူးေရာျပဳတ္တဲ့ မုန္ညင္းေဆာ ဆုိတာနဲ႔ မျပန္မခ်င္း စားခဲ့ရတာ။ တခါတရံ လက္ဖက္ခူးကအျပန္ ဋေကာက္အညြန္႔၊ ဂ်ဴးျမစ္ရြက္ေတြ ခူးလာၿပီး ေခါပုတ္ကို မီးကင္ေထာင္းၿပီး သုပ္စားရရင္ ဟင္းအေျပာင္းအလြဲမို႔ ၿမိန္မွၿမိန္။
ညေန လက္ဖက္ခူးျပန္လာရင္ လက္ဖက္ရြက္ေတြထည့္တဲ့ ပေလာင္ လြယ္အိတ္ၾကီးေတြကို နဖူးနဲ႔ သိုင္းလြယ္ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ ေနမင္းကလည္း လက္ဖက္ပင္ေတြၾကား နိမ့္နိမ့္ဝင္သြားၿပီ။
လက္ဖက္ရြက္ကို ကိုယ့္ခြန္အားရိွသမွ် ခူးႏိုင္သေလာက္သာ ခူးခဲ့။ လက္ဖက္ရြက္က ၾကမ္းသြားရင္ အသံုးမဝင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပိုင္ရွင္က လက္သြက္တဲ့ ခူးသားကို ပိုသေဘာက်တာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆို လက္ဖက္ရြက္ အခ်ိန္ ၁ဝ ၊ ၁၅ ခူးႏုိင္ၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားခူးခူး ၅ ပိသာပဲ ရတယ္။ ခူးလို႔ရလာတဲ့ လက္ဖက္အရြက္ အခ်ိန္ ၁ဝ ဆို ပိုင္ရွင္နဲ႔ လက္ဖက္ခူးသား တေယာက္ ၅ ပိႆာ ခြဲယူရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း လုပ္သားေတြက မ်ားမ်ား ရေအာင္ ပိုခူးၾကတာေပါ့။ က်မကေတာ့ ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ဧည့္သည္မို႔ ဘယ္ေလာက္ခူးခူး ကိုယ့္ဘာသာယူလို႔ ေျပာပါတယ္။
လက္ဖက္ခူးၿပီး ျပန္လာတဲ့ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ဆို ခ်ိန္တြယ္သူနဲ႔၊ လက္ဖက္ေပါင္းသူေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တယ္။ ခူးသားက ပိုင္ရွင္ကိုဝိုင္းၿပီး လုပ္အားေပးတယ္။ လက္ဖက္ေျခာက္ျဖစ္ဖို႔ လက္ဖက္ရြက္ကို အရင္ ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔ေပါင္း၊ ခပ္ထပ္ထပ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ဖ်ာၾကမ္းေပၚ ျဖန္႔ခ်လိုက္တယ္။ ေပါင္းၿပီးသား လက္ဖက္ရြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ႏွဲပါတယ္။ အရမ္းလည္း မေက်ေအာင္ ႏွဲထားတဲ့ လက္ဖက္ရြက္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ခါခါခ်ၿပီး ေနလွန္းရတယ္။ ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔ ေတြ႔သြားတဲ့ လက္ဖက္စိ္မ္းရြက္က ဝါသြားပါေတာ့တယ္။ ဝါဖန္႔ဖန္႔လက္ဖက္ရြက္ကို ထပ္ၿပီး ေနလွန္းလို႔ ၃ ရက္ၾကာရင္ ေနပူရိွန္နဲ႔ မည္းနက္လာပါတယ္။
မိုးေလကင္းစင္တဲ့ ေႏြမွာထြက္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ကို ေရႊဖီလို႔ တင္စားေခၚၾကပါတယ္။ ေနျပင္းျပင္းနဲ႔ ၃ ရက္ေလာက္ လွန္းထားတဲ့ လက္ဖက္ရြက္ေတြကို စကာနဲ႔တုိက္ခ်လိုက္ရင္ အေပၚယံမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ညႊန္႔ေလးေတြကို ေစာ္ဘြားႏႈတ္ခမ္းေမႊးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ လက္ဖက္အညႊန္႔က ေစ်းတမ်ဳိး၊ က်န္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြကို အဆင့္ဆင့္ခြဲၿပီး ေစ်းႏွိမ့္ေရာင္းၾကတယ္။
လက္ဖက္အစို လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေပါင္းတဲ့အခ်ိန္ထဲက လက္ဖက္ေျခာက္ လုပ္မွာထက္ ပိုၿပီး ေပါင္းၾကတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့လည္း ႏွဲၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမက်င္းတူး၊ ယိုင္ပတ္ထားတဲ့ အထဲကိုထည့္ၿပီး ေလွာင္ထားၾကတယ္။ လက္ဖက္အခ်ဳိေျခာက္ကိုေတာ့ ေလွာ္ၿပီး ၾကိတ္စက္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ၾကိတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာ ေရအားနဲ႔ ဒလပ္ေပါင္းၿပီး ၾကိတ္တာပါ။
ပေလာင္လူမ်ဳိး မာန္ေနာက္ရြာကေလးရဲ႕ ထံုးစံအေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ လက္ဖက္ခူးရင္ ႏြားေတြကို ကိုက္တဲ့ မွည့္ေတြက လက္ဖက္ ခူးသူေတြကို ကိုက္တတ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလႈပ္အရွားနည္းတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုက္တာမ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေျခသလံုးမွာ လံုခ်ည္စုတ္ေတြကုို ပတ္ၿပီး ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားၾကပါတယ္။ ပြဲေတာ္ျဖစ္လို႔ ပြဲလမ္းသဘင္သြားရင္ လံုခ်ည္စုတ္အစား ကတၱီပါပတ္ ေငြကြင္းနဲ႔ ခ်ည္ပါတယ္။
ပေလာင္လူမ်ဳိးမွာ ေငြပေလာင္နဲ႔ ေရႊပေလာင္ဆိုၿပီး ၂ မ်ဳိးရိွပါတယ္။ ပေလာင္လူမ်ဳိးေတြမွာလည္း အခ်စ္ေရးကို ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း မျငင္းပယ္ဘဲ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာၾကတယ္။ ရာသီဥတုေအးတဲ့ အရပ္မ်ားမို႔ ဧည့္ခန္းမွာ မီးဖို အၿမဲရိွပါတယ္။ အဲဒီမိီးမိုမွာပဲ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံရင္း ေရေႏြးက်ဳိ၊ လက္ဖက္ေျခာက္ ေလွာ္ၿပီး ေရေႏြးနဲ႔ ဧည့္ခံတတ္တယ္။ လူပ်ဳိကာလသားက ညအခ်ိန္ အပ်ဳိရွိရာအိမ္ကို လူပ်ဳိလာလွည့္ရင္ မိဘက နားလည္ေပးၾကတယ္။ ေရႊပေလာင္ရဲ႕ဓေလ့က မိ္န္းမပ်ဳိ ၃ ဦး အိမ္ကို လူပ်ဳိလွည့္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။ ဧည့္ခံမီးဖိုမွာ လူပ်ဳိက ဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။ တည္ထားတဲ့ ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေဘးက ထင္းၾကီးၾကီးနဲ႔ မီးထို္းလိုက္ရင္ သမီးအၾကီးလို႔ သေကၤတ ျပလိုက္တာပါ။ အငယ္ဆံုးဆို ထင္းအေသးဆံုးေပါ့။ ဒီလိုဆို မိဘ ႏွစ္ပါးက မီးဖိုေဘးက ထၿပီး လူငယ္ေတြကို စကားေျပာႏိုင္ေအာင္ ခြင့္ျပဳေပးပါတယ္။
ေငြပေလာင္ကေတာ့ အပ်ဳိအိပ္တဲ့ ေနရာကို သြားၿပီး အေပါက္ႏိႈက္ရတာပါ။ အပ်ဳိအိပ္တဲ့ ေနရာေဘးကေန လူပ်ဳိက လာႏိႈးၿပီး စကားေျပာပါတယ္။ လူပ်ဳိေဖာက္ထားတဲ့ အေပါက္မွာ အပ်ဳိမိ္န္းကေလးက မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး စကားဧည့္ခံ ေျပာရပါတယ္။ ဒီလို စကားသံၾကားလို႔ မိန္းကေလးမိဘက စိတ္ဆိုးတယ္၊ မ်က္ႏွာပူတယ္ဆိုၿပီး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတာ မရွိပါဘူး။ မိ္န္းကေလးကလည္း မျငင္းရပါဘူး။ ျငင္းရင္ ႐ိုင္းပ်တယ္လို႔ မွတ္ယူပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူပ်ဳိေျပာသမွ် လူပ်ဳိမျပန္မခ်င္း မအိပ္ဘဲ နားေထာင္ရပါတယ္။ တခါတရံ ညဥ့္လယ္သန္းေခါင္ယံအထိ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တခါတရံ တေယာက္ထဲ၊ တခါတရံ အလွည့္က်လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မ်ားတဲ့ ေရႊဖီခ်ိန္မွာေတာ့ ေရႊပေလာင္ ေငြပေလာင္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ေရးကို ခဏနားထားရပါသတဲ့။
ပေလာင္ေတြရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ က်မ သတိရေနတာေလးလည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ပေလာင္လူမ်ဳိးေတြ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ရင္ အေခါင္းလုပ္ထားတဲ့ ဓေလ့ပါ။ သူတို႔ေသရင္ မီး႐ႈိ႕ဖို႔ ေရနံဆီ၊ ဓါတ္ဆီပုလင္း၊ ေရႊေရာင္ေငြေရာင္စကၠဴေတြ အဆင္သင့္ လုပ္ၿပီး ေခါင္းထဲထည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းကို အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာ ထားပါတယ္။ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္တဲ့ လူ ၂ ေယာက္၊ ၃ ေယာက္ရိွတဲ့ အိမ္ေတြမွာ ေခါင္း ၂ လံုး ၃ သံုးက တန္းစီလို႔။ သူတို႔က အဲဒီေခါင္းထဲမွာ စားစရာ အမြန္အျမတ္ေတြထည့္ၿပီး ဧည့္သည္လာရင္ ေခါင္းဖြင့္ၿပီး စားစရာထုတ္ ဧည့္ခံတတ္တယ္။ က်မက ငယ္ေသးတဲ့ အရြယ္မို႔ ေၾကာက္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ တရားမရိွတာလည္း ပါတာေပါ့။ ေသျခင္းတရားအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေသမင္းကို စိမ္ေခၚေနတဲ့ ပေလာင္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဓမၼကို အမွတ္ရတိုင္း ေျပာျပစ္ခဲ့ပါတယ္။
႐ိုးသားျဖဴစင္ျခင္းေတြနဲ႔ ဘာသာတရားကို ကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့ လက္ဖက္ေတာင္သူေတြ အားထားရဆံုးအခ်ိန္ အခုလို ေရႊဖီခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ေတြမွာ ဆိုးေဆးပါလို႔ အပိတ္ခံရသတဲ့။ လက္ဖက္ေတာင္သူေတြ၊ လက္ဖက္ကုန္သည္ေတြ အေတာ္ တုန္လႈပ္ကုန္ၾကေတာ့မယ္။ လက္ဖက္ကို စားသံုးသူ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေအာင္ ႐ိုးသားတဲ့ ေတာင္သူေတြကေတာ့ ဆိုးေဆးသုံးမယ္လို႔ က်မ မထင္ဘူး။ လက္ဖက္မွာ အေကာင္းစား၊ အလတ္စား၊ အညံ့စားဆိုတာ လက္ဖက္ရြက္ မွီၿပီး ထြက္လာတာမို႔ သူ႔ေစ်းနဲ႔သူ ရိွၿပီးသားပါ။ တကယ့္လက္ဖက္ကို ဆိုးေဆးတင္စရာ မလိုဘူး။ သဘာဝအေရာင္က လက္ဖက္မွာ ရိွၿပီးသားပါ။
ဆိုးေဆးသံုးတဲ့ လက္ဖက္အမ်ဳိးေပါင္း ၅ဝ ရိွၿပီး ယုဇနအမွတ္တံဆိပ္ပါတဲ့ လက္ဖက္တခုထဲ ခြင့္ျပဳထားတာကလည္း စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူ အားလံုးကေတာ့ ေန႔စဥ္ လက္ဖက္ေျခာက္၊ လက္ဖက္သုတ္ ဆိုတာနဲ႔ မကင္းႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ဝတ္ျပဳတတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေဆးဆိုးဆုိတာေၾကာင့္ ဂယက္႐ိုက္ကုန္ၾကပါၿပီ။
တကယ္တမ္း တျခား အစားအစာမွာေရာ ဆိုးေဆး မရိွပါဘူးလား။ က်မတုိ႔ဆီမွာ အေျခခံလူတန္းစားေတြ ေန႔စဥ္ စားသံုးေနရတဲ့ စားအုန္းဆီ အႏၲရာယ္၊ ျငဳပ္သီးမႈန္႔ႏွဲ႔အတူ တျခား စားေသာက္ကုန္ေတြမွာလည္း ဆိုးေဆးအႏၲရာယ္ေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ မေဖာ္ထုတ္ေသးတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ဆင္ကေတာ့ ေသးေပါက္တာ၊ ပုရြက္ဆိပ္က ေရေမ်ာတာ” ဆိုတဲ့ စကားပံုလို လက္ဖက္ေတာင္သူေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
No comments:
Post a Comment