သိၾကားမင္းနဲ႔ တိုင္ေျပာလိုက္မယ္

ရန္ကုန္သားတာေတ

သႀကၤန္ႏွစ္ဦး တူးပို႔ တူးပို႔ တူးသံျမဴးသာယာ .. သႀကၤန္မယ္မ်ား တူးပို႔ တူးပို႔ တူးမာေရ႕ေနာ္ဗ်ာ .. ေဟ့ သႀကၤန္ အခါေတာ္ေပ .. ရက္ျမတ္ မွာေလ .. ေမာ္ဒယ္ေဖာ္တသင္းနဲ႔ .. သႀကၤန္မိုးေလးေရ .. စို႐ံု ျဖန္းပက္ဦး .. သႀကၤန္မိုးေလးေရ .. ညိဳျမေတာ့ အေခၚမခံႏိုင္ဘူးဆရာ .. ။

သႀကၤန္သီခ်င္း ေပါင္းစံုကို ေရာသမေမႊသီဆိုရင္း ေပါက္ခ်လာေသာ ဖိုး႐ႈပ္၏အသံကြဲႀကီးေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုး မ်က္ႏွာႀကီး ရႈံ႕မဲ့သြားသည္။ ေဘးတြင္ ႂကြက္စုတ္လည္း ေရဖလားတလံုးကိုင္လွ်က္သား ပါလာသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ေကာင္ ဖိုး႐ႈပ္ .. တစက္ကေလးမွ မသာယာတဲ့ မင္းအသံႀကီးကို နားညည္းတယ္ကြာ .. ဒီမွာ အလုပ္ပ်က္တယ္။ ပါးစပ္ကေလးပိတ္ၿပီး မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီနားခဏလာထိုင္စမ္းပါဦး။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟာ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးကလည္းဗ်ာ .. က်ေနာ္လည္း အႏုပညာကို ျမတ္ႏုိးခုံမင္သူပါဗ်။ ခ်င္းမိုင္ ေရာက္ေနေပမယ့္ သႀကၤန္အခ်ိန္မွာေတာ့ ပိုးက မရဘူး။ ဆုိခ်င္သလိုလို ကခ်င္သလိုလိုနဲ႔။ ခင္ဗ်ားက တရားပဲ ထုိင္ရေတာ့မလို လာၿငိမ္ခိုင္းတာေတာ့ မတရားဘူးဗ်ာ။ ဘာလုပ္မွာလဲ ေျပာ .. ။

ဦး႐ုကၡစိုးက သူ႔ေရွ႕မွ ခရီးေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာကို တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ကလိရင္း “႐ွဴးတိုးတိုး” ဟု ဟန္႔လိုက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီမွာ ငါ .. သိၾကားမင္းနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန ခ်က္တင္လုပ္မလို႔ဟာ သူ႔ဘက္က လက္မခံ ေသးလို႔ဟ။ ေဟာ ေဟာ လက္ခံလိုက္ၿပီေတြ႕လား .. ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ သိၾကားမင္းနဲ႔ ခ်က္တင္တဲ့ ၾကား မၾကားဖူးပါဘူးဗ်ာ။ ခု သႀကၤန္တြင္းမွာ သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္ ဆင္းတာပဲဟာ .. ဒဲ့ (တဲ့) ေတြ႕ၿပီး ဗ်ဴးေပါ့ဗ်။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟ မင္း အေတာ္ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးတာပါလား .. ဒီႏွစ္ သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္မဆင္းဘူးကြ..။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာလို႔လဲ ဆီေစ်းေတြလည္း က်သားနဲ႔။

႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒါနဲ႔မဆိုင္ဘူး .. သူ႔မေဟသီေတြက စိတ္မခ်လို႔ မလႊတ္ဘူး။ ခု ေမာ္ဒယ္ေလးေတြက အဝတ္ဝတ္တာ မလံုလို႔တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စကိုက္ပ္ သံုးၿပီး အြန္လိုင္းကေနပဲ လူ႔ျပည္ကို ခ်က္ကင္ဝင္မယ္တဲ့။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေၾသာ္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ သၾကားမင္းထင္တယ္။ ဒါဆို ႀကံဳတုန္း က်ဳပ္လည္း ဝင္ဗ်ဴးမယ္ဗ်ာ။ သိၾကားမင္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ဆိုရင္ ေပါက္ႏုိင္တယ္။ စာမူခေလးဘာေလး မ်ိဳးမ်ိဳးျမက္ျမက္ ရတာေပါ့။

႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ကို ေခၚတာေပါ့ကြ .. ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ဦး .. သူ႔ဘက္က ခဏခဏ လိုင္းက် က်ေနတယ္ ေတြ႕လား။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အင္း .. ဒါကေတာ့ .. သူထိုင္ေနတဲ့ေနရာက ျမန္မာျပည္အေပၚတည့္တည့္မွာမို႔လို႔ ထင္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ခုတေလာ အင္တာနက္က က်လိုက္၊ ျပန္မရလိုက္၊ ေပ်ာက္လိုက္ .. မေပၚလာလိုက္ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။

ထိုစဥ္ ဦး႐ုကၡစိုး၏ ဂ်ီေတာ့ခ္ ေသတၱာအတြင္း သိၾကားမင္း ဆိုေသာအမည္ စိမ္းလာေလသည္။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟိုင္း။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟိုင္း ဟိုင္း ..။

သိၾကားမင္း။ ။ ယူက ဘယ္သူလဲဟင္။ မိုးေဟကိုလား၊ ဝတ္မႈံေရႊရည္လား၊ ေအးျမတ္သူလား၊ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္လား .. တျခားတေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ တို႔က ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ မိန္းကေလးမွ စကား ေျပာမွာေနာ္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟိုက္ .. ဖိုး႐ႈပ္ေရ .. ခြေတာ့က်ပဟ .. ။ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အမွန္ေျပာျပလိုက္ဗ် .. လိမ္ေျပာရင္ ဂ်ာနယ္လစ္ အက္သစ္နဲ႔ ၿငိမယ္။

ဖိုး႐ႈပ္က ႐ုပ္တည္ႏွင့္ ဆံုးမသလို ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုးလည္း သိၾကားမင္းထံ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွင့္ ျပန္သတင္းပို႔ေတာ့သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘိုးဘိုးသိၾကား .. က်ေနာ္က ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးပါ။ ရန္ကုန္သားတာေတ ဆိုတဲ့ေကာင္ လက္ေဆာ့သမွ် ႐ုကၡစိုးအလုပ္ တခါမွမလုပ္ရေတာ့ဘဲ ဟိုေရာက္လိုက္ သည္ေရာက္လုိက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနရတဲ့သူပါ။

သိၾကားမင္း။ ။ ေၾသာ ေမာင္ရင့္နာမည္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေမာင္ရင္က စီလီဘရစ္တီပဲ .. အင္း ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ။ က်ဳပ္က အခ်ိန္ေတာ့ သိပ္မေပးႏုိင္ဘူးေနာ္။ အလုပ္ကခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးေရ .. ေလသံကေတာ့ ေျပာင္းသြားၿပီ။ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေကာင္မ ေလးဆိုရင္ေတာ့ အၾကာႀကီးေျပာမယ့္ သေဘာမွာရွိတယ္။

ဦး႐ုကၡစိုးက ႂကြက္စုတ္ကို အသာေနစမ္းပါကြာ ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ လက္ကာျပကာ ေသတၱာထဲ စာ႐ိုက္ထည့္ လိုက္သည္ ..။

႐ုကၡစိုး။ ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ေဘးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ကလည္း ဘုိးသိၾကားနဲ႔ ဆံုတုန္းေလး ဗ်ဴးခ်င္လုိ႔တဲ့ .. က်ေနာ္ကေတာ့ တိုင္ခ်င္တာပါ။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ေမးၾကေလ။ တုိင္မယ္ဆိုရင္လည္း တိုင္။

သိၾကားမင္းက ေျပာခြင့္ျပဳလုိက္သည္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္က ကမန္းကတမ္း လုကာ အတင္းဝင္႐ုိက္သျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုး ဖင္ထုိင္လ်က္ ျပဳတ္က်သြားရသည္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါနဲ႔ ဘိုးသိၾကား .. ဘိုးသိၾကားရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေခြးေရပုရပိုဒ္ဆိုတာႀကီး ရွိေသးလား ခင္ဗ်။

သိၾကားမင္း။ ။ အာ အဲဒါႀကီးသံုးလို႔ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲကြ .. ငါ့ေဒတာေတြ အားလံုးကို လက္ပ္ေတာ့ ထဲပဲ ထည့္သိမ္းထားေတာ့တယ္။ မင္းေျပာတဲ့ဟာႀကီးကို အမ်ိဳးသားျပတုိက္ကို လွဴမလားလို႔။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္လား .. ဒါဆိုရင္ မလွဴခင္ ပံုတူေလး တပံုေလာက္ ပို႔ေပးပါလား။ က်ေနာ္ အတုလုပ္ၿပီး ခ်င္းမိုင္ ညေစ်းမွာ သြားေရာင္းခ်င္လို႔။

ႂကြက္စုတ္စကားေၾကာင့္ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး မ်က္ႏွာမ်ား႐ႈံ႕မဲ့သြားသည္။ ႂကြက္စုတ္ကုိ အတင္းတြန္းတိုက္ကာ ဖိုး႐ႈပ္ဝင္ေမးသည္။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘိုးသိၾကားခင္ဗ်ာ .. ဒီေကာင္ႂကြက္စုတ္ပါ။ အမိုက္အမဲေလးကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါေနာ္။ က်ေနာ္ေမးတာ အရင္ေျဖပါဦး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သႀကၤန္ဆိုတာ ရွိေသးလား သိခ်င္လို႔ပါ။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟာ .. မင္းတို႔ တယ္ေအာက္တဲ့ ငနဲေတြပဲ။ က်ဳပ္ေတာင္ ေခြးေရပုရပိုဒ္ထဲ မမွတ္ဘဲ လက္ပ္ေတာ့နဲ႔ မွတ္ေနမွဟာ .. ယဥ္ေက်းမႈသႀကၤန္ေတြဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ..။ ခုက ရီမစၥ (Remix) သႀကၤန္ .. ဟစ္ ေဟာ့သႀကၤန္ …။ ၿမိဳ႕မ က်န္ခဲ့ၿပီ .. ေရာ့အင္႐ိုးလ္ က်န္ခဲ့ၿပီ .. ဖိုးဂစ္တို႔ သာဆိုးတို႔ သႀကၤန္ ေရလည္လန္း တဲ့သႀကၤန္ ႐ို႕ .. ႐ို႕ .. ။ အင္းလ်ားလမ္းမွာ မ႑ပ္ထိုင္မယ္ .. မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ထိုးမယ္ .. ေကာင္မေလးေတြ ခါးေပၚရင္ .. အဟစ္ အဟစ္ ..။

“ဟိုက္ .. မလြယ္ပါလားဟ။ ငါ တုိင္မလို႔ဟာေတာင္ ဘယ္က ဘယ္လို တိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး” ဟု ဦး႐ုကၡစိုးက တိုးတုိးညည္းကာ .. စာဝင္႐ိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ဘိုးသိၾကားရယ္ .. ဘိုးသိၾကားကသာ ရီမစၥသႀကၤန္ လုပ္ေနေပမယ့္ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေတာ့ သေျပခက္နဲ႔ ေရစက္ကေလးေတြခ်ၿပီး ကစားတုန္းမဟုတ္လား။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟား .. ထပ္သရီး ..။ ဒီေသာက္႐ူးေတြကိုေတာ့ စာရင္းထဲ ထည့္မေနနဲ႔။ ေနျပည္ေတာ္ သႀကၤန္မွာ ျမန္မာ့႐ုိးရာ အစဥ္အလာအတုိင္း သေျပခက္နဲ႔ ေရပက္ျပေနတာက က်ဳပ္ လာၿပီး စာရင္းတို႔မယ္ ဆိုတာ သိလို႔ ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ တႏွစ္တခါ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ျပတာ။ ပါတိတ္အကႌ်ေတြဝတ္၊ ပန္းကံုး ႀကီးေတြဆြဲလို႔ .. ႐ုပ္ေတြကလည္း နာပါ့။ တကယ္က ဒင္းတို႔ ရြပိုးထိုးရင္ ဘယ္သူမွ မီတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟို ဝန္ႀကီး ေဆာ္ၾကမ္းဆိုတဲ့ ငနဲဓာတ္ပံုေတြ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ သူ႔႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ ေမ်ာက္က ကေနလိုက္တာ မ်ား။ ငါက ကတယ္ဆို ဟုတ္တုတ္တုတ္။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ သူတို႔ကို တႏွစ္တခါ စာရင္းတို႔ေနရေတာ့ ဘိုးဘိုး အလုပ္႐ႈပ္တာေပါ့ေနာ္။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟ အလုပ္႐ႈပ္ခံမလားကြယ္တို႔ရယ္ .. ။ အႀကံပိုင္ေသာ သိၾကားပါကြ။ မပူနဲ႔ ႏွစ္တိုင္း မဟုတ္တာေတြလုပ္လြန္းလို႔ ႏွစ္တိုင္း စာရင္း သြင္းေနရတဲ့ သူတို႔နာမည္ေတြကို ေအာ္တိုထည့္ထား လိုက္ တယ္ ..။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မင္းတို႔တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ငေရႊ႕ေျမး ပါ စာရင္းတို႔ရဦးမယ္ .. ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘာလို႔လဲဟင္ .. သ႐ုပ္ပ်က္လို႔လား။

သိၾကားမင္း။ ။ လာျပန္ၿပီတေကာင္ .. သ႐ုပ္ပ်က္တယ္ မေျပာပါနဲ႔။ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ေခတ္လြန္ သႀကၤန္လို႔ ေျပာပါ။ သ႐ုပ္ပ်က္တဲ့သူေတြသာ စာရင္းတို႔ရရင္ ငါတပါးတည္းမေျပာနဲ႔ သုဇိတာတို႔၊ သုမာလာတို႔ ရွိသမွ် နတ္သမီး ေတြ ဝိုင္းတို႔တာေတာင္ စာရင္းက ေနာက္ႏွစ္ထိ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေခတ္လြန္တာကို ငါက ပါမစ္ေပးလိုက္ၿပီ။ ေကာင္မေလးေတြ မလံု႔တလံု ဝတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ မင္းတို႔ သေကာင့္သားေတြပဲ ငမ္းၾကတာမဟုတ္လား။ ခြက္ေစာင္းခုတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ .. နည္းနည္းပါးပါး ကြဲ႐ံု စပ္႐ံုေပါ့ .. မီးသတ္ ပိုက္နဲ႔ ထိုးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ .. မြန္း႐ံု၊ အကႌ်ေတြ စုတ္ျပတ္သတ္႐ံု ေပါ့၊ အရက္ေသာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ .. မသကာ အန္ဖတ္ဆို႔ ေသ႐ံုေပါ့။ မူးၿပီး မွားယြင္းကုန္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ .. ဗိုက္ထြက္႐ံုေပါ့ .. ဟြန္း။ ဒါေလးကိုမ်ား ဇာလာခ်ဲ႕ေနေသးတယ္။

ခု ငေရႊ႕ေျမးကို စာရင္းတို႔ရမွာက အလကားရတဲ့ မ႑ပ္ပါမစ္ေတြကို အျမတ္ႀကီးစား ေရာင္းစားေနလို႔ေဟ့။ သိၿပီလား။ လုပ္စားတတ္လို႔ကြ။ ၿပီးရင္ သူ႔မ႑ပ္မွာ ေမာ္ဒယ္အေခ်ာေလးေတြ ေခၚထားၿပီး ေဂၚငနဲေတြကို မ႑ပ္ထုိင္ခြင့္ ေရာင္းစားဦးမွာေလ။ လက္ေတာက္ေလာက္ေလးနဲ႔ စီးပြားရွာေတာ္လြန္းလို႔ .. ေလးစားသမႈနဲ႔ မွတ္ထားရမွာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္ အေလာင္းအလ်ာေလးအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳမလို႔ သိၿပီလား။

သိၾကားမင္းက ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေျဖေနေသာေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုး ေမးခြန္းလႊဲဖို႔ ျပင္ရသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ မႏၱေလးသႀကၤန္ကေတာ့ နည္းနည္း ယဥ္ေက်းမယ္ ထင္တယ္ေနာ္ ဘုိးဘိုး။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟာ မႏၱေလးသႀကၤန္လို႔ မေခၚေတာ့ဘူးေလ .. အေတာ္ေခတ္ေနာက္က်တာပဲ။ တ႐ုတ္ႀကီး သႀကၤန္လို႔ ေခၚတယ္ .. မွတ္ထား။

ႂကြက္စုတ္က “ဦး႐ုကၡစိုးႀကီး .. သိၾကားမင္း တင္းေနၿပီထင္တယ္ေနာ္” ဟု သတိေပးသည္။ အလုိက္ကမ္းဆိုး မသိေသာ ဖိုး႐ႈပ္က အတင္းဝင္ေမးျပန္သည္။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ဘိုးသိၾကားၾကည့္ရတာ လူ႔ျပည္မဆင္းရလို႔ တင္းေနပံုရတယ္။ ဟုတ္လား။

သိၾကားမင္း။ ။ ဟင္းဟင္း .. တင္းတယ္ကြ၊ တင္းတယ္။ ဒီေသာက္ေခတ္မီ နည္းပညာေတြ ေပၚလာလို႔ ငါ မဆင္းရေတာ့တာ။ ဘယ့္ႏွယ္ကြာ ငါက ဒီႏွစ္ကို ဝတ္မႈံေရႊရည္ေလးနဲ႔ ေတြ႕ရ ေကာင္းမလား၊ ခ်စ္သုေဝနဲ႔ သီခ်င္းတြဲဆိုရေကာင္းမလား စဥ္းစားထားတာ။ ခုေတာ့ ငါ့အိပ္မက္ေတြ အကုန္ ေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္ၿပီကြ။ ခ်စ္သုေဝနဲ႔ သီခ်င္းတြဲမဆိုရေတာ့ဘဲ ေခတ္ေဆြးအဘြားႀကီး သုဇိတာနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့မယ္။ .. ဟိုက္ .. ။

ေျပာေနရင္း “ဟိုက္” ဆိုေသာအသံ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ သူတို႔ သံုးဦးစလံုး လန္႔သြားၾကသည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဘိုးသိၾကား .. ဘိုးသၾကား ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္။

သိၾကားမင္း။ ။ ဘယ္အခ်ိန္က သုဇိတာ ငါ့ေနာက္ ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူးေဟ့။ ဒီမွာ နားရြက္လာ ဆြဲလိမ္ေနတယ္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ က်ေနာ္တို႔က ဘိုးသိၾကားကို တိုင္ရမွာေလ။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၿပီ။

သိၾကားမင္း။ ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ဳပ္ကပဲ တုိင္ပါရေစဗ်ာ။ ဒီမွာ ေအာက္ေတာ့တဲ့ က်ဳပ္ကို အမိန္႔ေပးေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူႀကီးေတြ သံုးလာခဲ့တဲ့ နည္းကိုပဲ သံုးလုိက္ပါ ဘိုးသိၾကားရယ္ အဲဒါက အႏၱရာယ္ကင္းပါတယ္။ နားသာေထာင္လိုက္ေပေတာ့။

ဦး႐ုကၡစိုး၏ စကားအဆံုးတြင္ စိမ္းေနေသာမီးေလး မီးခိုးေရာင္သို႔ ေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။

အလကားေနရင္း ေသာက္ဖို႔ အေၾကာင္းရွာေနေသာ ဖုိး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔မွာ သိၾကားမင္းႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခန္း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသည့္ အထိန္းအမွတ္အျဖစ္ ပုလင္းေထာင္ၾကမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးပါ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ ပါသြားေတာ့သည္။ သူတို႔သံုးဦးသား ထြက္ခြာ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္၌ ဖိုးရႈပ္၏ ကီးမတည့္ေသာ သႀကၤန္ သီခ်င္းသံက ပ်ံ႕လြင့္က်န္ခဲ့ေလေတာ့၏။

“ရွာပံုေတာ္ မင္းသားႀကီး .. ဆုိက္ဘာကေဖးတကာ ေရာက္ခဲ့ၿပီ .. ဘယ္ရပ္သူဇာတိမွန္းလဲ မသိေတာ့ အခက္ေတြ႕ၿပီ။ မႏွစ္ကေပးတဲ့ သူ႔လိပ္စာ ဟက္ခံထိလို႔ ပ်က္ကုန္ၿပီ .. မမွတ္မိေတာ့ ခက္သားလား ေဒဝီ ..”။ ။