သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၂)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္


နယ္ေျမစိုးမုိးေရးနဲ႔ ေတာတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြ လႈပ္ရွားတဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ေျမာက္ပုိင္းမွာဆုိရင္ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းမွာ အေျခစုိက္ၿပီး မြန္ျပည္သစ္ ပါတီနဲ႔ KNU နယ္စပ္ နတ္ႀကီးစင္၊ ရာဖူး၊ ကံေပါက္၊ ကလိန္ေအာင္ကေန ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ရွိ ေမတၱာေက်းရြာနားအထိကုိ ဘုိင္ သိန္း ျမင့္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခဲြ (၂) က တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ ေမတၱာ၊ ေဖါင္းေတာေဒသကေန ဘန္းေခ်ာင္းေဒသ၊ သရက္ေခ်ာင္းေဒသ၊ ပေလာက္၊ ျပည္ျခားအထိကို ကုိဘုန္းေက်ာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၃) က တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ ျပည္ျခား၊ ထမင္းမစားကေန ၿမိတ္ၿမိဳ႕အ နီးက ပျပင္၊ ကြ်ဲကူးေဒသေတြအထိကုိ ကိုေဖသင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၁) က တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ (ၿမိတ္ေအာက္ပုိင္းနဲ႔ တနသၤာရီ ေဒ သမွာေတာ့ တပ္ရင္း ၂၀၃ က လႈပ္ရွားေနပါတယ္)။

တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတဲ့ေဒသဟာ KNU တပ္မဟာ (၄) လႈပ္ရွားေဒသ သုိ႔မဟုတ္ အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ အေခၚ “အေျခခံ ေဒသ” ေတြ ျဖစ္ တဲ့အတြက္ ေနရာ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ABSDF-KNU ပူးတဲြ လႈပ္ရွား ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ကေတာ့ အရင္ရွိၿပီးသား KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ အနက္ေရာင္ေဒသ၊ ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြ ေရာက္ေလ့ ရွိတဲ့ အညိဳေရာင္ေဒသေတြကုိ ေက်ာ္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပအနီးက အျဖဴေရာင္ေဒသလုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်းလက္ေဒသဆီ ထုိးေဖာက္ စည္း႐ံုးနုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စကားလုံးအတုိင္း ဆိုရင္ေတာ့ “ေက်းလက္ကိုအေျခခံ ၿမိဳ႕ျပကို၀န္းရံ” ေပါ့။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚက ခ လရ (၂၅) တပ္ရင္းကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ၀င္ပစ္နုိင္ခဲ့ၿပီး ထား၀ယ္နဲ႔ ၆ မုိင္အကြာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေတာစခုိစဥ္က ျဖတ္လာခဲ့ဖူးတဲ့ ရွင္မုတၱီး ရြာ အထိ၀င္ၿပီး စည္း႐ံုးေရးတရား ေဟာနုိင္ခဲ့တာေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္အလြန္ နွမ္းက်ဲေက်းရြာကေန ေရးၿမိဳ႕နယ္အ၀င္ မလြဲေတာင္အၾကား ေရး-ထား၀ယ္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ မုိင္ ၆၀-၇၀ ခန္႔၊ သရက္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ ေအာက္ပိ္ုင္းကေန ၿမိတ္ၿမိဳ႕အ၀င္နားအထိ မုိင္ ၁၀၀ နီးပါးအရွည္ ထား၀ယ္ၿမိတ္ ကားလမ္းေပၚက ေက်းရြာေတြအားလုံးနီးပါးကိုလဲ KNU-ABSDF (ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ DAB စစ္ေၾကာင္း) ပူးတြဲတပ္ေတြက ထိမ္းခ်ဳပ္ထားနုိင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အမာခံေရွ႕တန္း အေျခစိုက္စခန္းေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္ျခား၊ လိပ္ဥေသာင္ ရြာေတြကေနတဆင့္ ပင္လယ္ျပင္ အထိ ထြက္ၿပီး ထား၀ယ္ကေန ေကာ့ေသာင္ၾကား ေရျပင္တေလွ်ာက္ကုိလည္း ထိမ္းခ်ဳပ္ထားနုိင္တဲ့ ကာလေတြရွိခဲ့ဖူးတာကို က်ေနာ္ မွတ္မိ ေန ပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ နယ္ေျမေကာ္မီတီမွာ တနွစ္ခန္႔ တာ၀န္ထမ္းဖူးတယ္ဆုိေပမယ့္ အထက္က လူေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ရဲေဘာ္ ထု ၾကား တုိက္႐ုိက္ဆက္ဆံဖူးတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု တပ္ရင္း (၂၀၁) ရဲ႕ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးတာ၀န္ ယူရတဲ့ အခါမွာ ေတာ့ ရဲေဘာ္ထုရဲ႕ေန႔စဥ္လုိအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရတာေတြ၊ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥေတြနဲ႔ အေတာ့္ကုိ အလုပ္႐ႈပ္လာပါ တယ္။ ရိကၡာကုိ ၇ ရက္တခါ ထုတ္ေပးရၿပီး အဲဒီလုိထုတ္တဲ့ေန႔ဆုိရင္ တမနက္လုံး မအားပါဘူး။

အဲဒီကာလ ရိကၡာခဲြတမ္း ႏႈန္းထားေတြကေတာ့ ရဲေဘာ္တဦးအတြက္ တေန႔ဆန္ ၃ ဗူး (နုိ႔ဆီဗူးခြက္နဲ႔)၊ ဆား အကန္႔အသတ္မရွိ၊ ငါးပိ၊ ဆီ၊ ပဲ၊ င႐ုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္တို႔ကေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ အနည္းအက်ဥ္းသာ ထုတ္ေပးနုိင္ၿပီး ဟင္းလ်ာအတြက္ ေငြတျပားမွ မေပးနုိင္ပါ။ ဒါဟာ BCG ကေန မင္းသမီးစခန္းအတြက္ တလတလ ဘတ္ေငြ ၅ ေသာင္း၊ ၆ ေသာင္းေလာက္အထိ လႉဒါန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာရတဲ့ ခဲြတမ္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အလႉေငြ က်ဆင္းတာနဲ႔အမွ် ရိကၡာခဲြတမ္းကလည္း တျဖည္းျဖည္း ထပ္နည္းသြားပါတယ္။ တပတ္ ၁၀ ရက္ ေလာက္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္မယ္ထင္ၿပီး ေတာခိုလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီလုိ မေလာက္ငွတဲ့ ရိကၡာေတြကို ေတာထဲမွာ ေတြ႔သမွ် သစ္ သိီးသစ္ရြက္ေတြ၊ ၀ါးမွ်စ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္၊ ေတာထဲမွာ ေတြ႔သမွ် ေတာေကာင္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ေမ်ာက္ေတြ၊ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ၊ ေျမြ ေတြ၊ ကင္းေတြ၊ ေတာက္တဲ့နဲ႔ ကင္းေျခမ်ားပါမက်န္ စားလုိ႔ရသမွ် စားစရာေတြကို ျဖစ္သလုိစားၿပီး ၁၀ နွစ္နီးပါး ရွင္သန္နုိင္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြ ဟာ အခု ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံလုိ တေန႔ခ႐ုိနာ ေငြ ၁၀၀ (၁၈ ေဒၚလာနီးပါး) စားစရိတ္အျဖစ္ အသုံးျပဳတဲ့နုိင္ငံက လူေတြသာဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔လုိ မရွင္သန္နုိင္ဘဲ အားလုံးအဟာရ ျပတ္ၿပီး ေသကုန္မလားလုိ႔ေတာင္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

BCG ကေန တလ ၅ ေသာင္းေက်ာ္ ရတယ္ဆုိတာကလည္း က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ေငြသားေတြ ေပးသြားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ေထာင္ဂဏန္း ေလာက္ကုိပဲ စီမံခန္႔ခဲြမႈစရိတ္အျဖစ္ ေငြသားထုတ္ေပးၿပီး က်န္တာ အားလုံးကိုေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လုိက္ၿပီး ကန္ခ်နဘူရီမွာ ရိကၡာေတြ ၀ယ္ေပးသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ့ ဒီလုိေငြသားေပးလုိက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဲဒီေငြကို ရိကၡာမ၀ယ္ ဘဲ လက္နက္၀ယ္မွာစိုးလုိ႔၊ သူတို႔ရဲ႕အလႉေငြဟာ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ အကူညီသာျဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္ဘက္မွာ အသုံးျပဳခြင့္ မရွိဘူးလုိ႔ သိ ရ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလကေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ အကူညီလား၊ ဘာအတြက္ေပးတဲ့ အကူညီလည္း စဥ္းစားဖုိ႔ အခ်ိန္မရ။ သူတို႔၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ရိကၡာေတြကို ျပန္ေရာင္းၿပီးျဖစ္ေစ၊ တျခားနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ရသမွ်ေငြေတြစုၿပီး လက္နက္၀ယ္ေရးကိုပဲ အဓိကဦး စားေပး ခဲ့ပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ သူပုန္စစ္သားႀကီးေတြ၊ သူပုန္တပ္မေတာ္ေတြလုိ႔ ကိုယ္ဖာသာ ေၾကညာ ထားေပ မယ့္ နုိင္ငံတကာအလႉရွင္ေတြနဲ႔ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ဖိနွိပ္မႈကို မခံနုိင္လုိ႔ နယ္စပ္ဆီ ထြက္ ေျပး လာတဲ့ ေက်ာင္းသားဒုကၡသည္ေလးေတြလုိ႔ပဲ သေဘာထားပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္နုိင္ငံကမွ လက္နက္နဲ႔စစ္ေရး အကူ ညီမေပးဘဲ ရိကၡာ၊ ေဆး၀ါးနဲ႔ စာအုပ္စာတမ္းေတြပဲ လာေပးေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။


တခါ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာလည္း နုိင္ငံတကာဘက္က အဲဒီလုိအျမင္ ရွိေနတဲ့အေပၚ သေဘာထား ၂ မ်ဳိး ရွိေနပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီကာလဟာ Asiaweek မဂၢဇင္းရဲ႕ အေအာင္ျမင္ဆုံး ကာလေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမဂၢဇင္းထဲက Eyewitness က႑ဟာ ေရပန္းစားပါတယ္။ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္း ဓာတ္ပုံေတြ Eyewitness မွာ အပတ္စဥ္လုိလုိ ပါရွိခဲ့ၿပီး သီေဘာဘုိးစခန္းေရာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး AK 47 ကုိင္ေနပုံ၊ မင္းသမီးစခန္းမွ ရဲေမတခ်ဳိ႕ ၁၀ ေပ ေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ သစ္ပင္ ၂ ပင္ ၾကားက ႀကိဳးတန္းေပၚတြားသြားၿပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္ေနပုံေတြဟာ အဲဒီကာလက အေတာ္ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒိီပုံေတြကုိၾကည့္ျပီး “ေကာင္းလုိက္တဲ့ပုံေတြကြာ။ ငါတို႔ရဲ႕လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြကို ကမာၻသိေအာင္ ဆက္လုပ္ရမယ္” လုိ႔ ဗဟုိနဲ႔ နယ္ ေျမေကာ္မတီ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕က ေျပာဆုိဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ “ျပႆနာပဲ၊ ေသနတ္ကုိင္ထားတဲ့ပုံေတြ မီဒီယာမွာ ေပၚတင္ႀကီးပါလာရင္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္၊ နုိင္ငံတကာအလႉေတြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္တယ္” လုိ႔ စုိးရိမ္မႈနဲ႔ ေျပာၾကတာကုိလည္း က်ေနာ္ အ မွတ္ရေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတာ ကမာၻမွာ တခုပဲရွိတယ္

ဒါက ရိကၡာနဲ႔ လက္နက္အပုိင္းပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ကုိ ျပန္လွည့္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တပ္ေထာက္တာ၀န္ ယူေနတဲ့ က်ေနာ္ေရာ၊ စခန္း ေကာ္မတီတာ၀န္ယူေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ အားလုံးဟာ အခု တန္းစီၿပီး ဆန္လာထုတ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အတန္းတူတူ၊ အသက္အရြယ္ အတူတူနီးပါးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပးအပ္ထားတဲ့ တာ၀န္အေပၚ ရဲေဘာ္ထုက ေလးစာအသိမွတ္ျပဳဖုိ႔၊ အမိန္႔နာခံဖုိ႔အေရးဟာ အေတာ္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္။ တပ္ဖြဲ႔၀င္အမ်ားစုႀကီး ဒီလုိ သက္တူ၊ ရြယ္တူ၊ အတန္းတူေတြ ျဖစ္ေနတာကိုက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ထူးျခား ခ်က္ျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔အရင္ ေတာခုိခဲ့တဲ့ ဟုိး လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးကာလ ဗကပ (ဗမာ ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) ေခတ္ကေန ျပည္ခ်စ္ေခတ္အထိ၊ အခုက်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မဟာမိတ္ KNU အပါ၀င္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အား လုံးမွာ အသက္ႀကီးသူေတြ၊ ၀ါႀကီးသူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္လုိက္တပည့္ေတြကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာခုိလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာအားျဖင့္ ဗကပဆုိရင္ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ကာလကတည္းက ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ပါတီႀကီးျဖစ္ၿပီး အဲဒီကေန ပါတီအလုိက္ ေတာခုိ လာတာျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ ျပည္ခ်စ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးဆုိရင္လည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးနု၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ရဲ ေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္လက်္ာတို႔လုိ အစဥ္လာႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာခုိလာတဲ့အဖြဲ႔စည္းျဖစ္ပါတယ္။ KNU ဆုိရင္လည္း ေစာဘဦးႀကီးကေန အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမအထိ အစဥ္အလာရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေန မ်ဳိးဆက္အလုိက္ ဦးေဆာင္လာတဲ့ သက္ႀကီး၀ါႀကီး အဖြဲ႔ေတြျဖစ္လုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥမွာ က်ေနာ္တို႔ေလာက္ မခက္ခဲဘူးလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးတပ္မေတာ္မွာေတာ့ ဒိီလုိမဟုတ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြ၊ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ေတြကို မဆုိထားနဲ႔ ရြာသူႀကီးလုပ္ဖူးသူေတာင္ ပါမလာဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ သူႀကီးပါလာရင္လည္း အဲဒီလူက သူ ႀကီးလုိ႔ ေျပာရဲမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မဆလမွာ တာ၀န္ထမ္းခဲ့သူအားလုံးကို ေက်ာင္းသားေတြက အျမင္ကပ္ေနလုိ႔ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလုံးနီးပါးဟာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ကာစ လူငယ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္က ဘဲြ႔ရခါစ၊ ဘဲြ႔ရခါနီးပုဂၢိဳလ္ေတြ။ စိတ္ ဓာတ္အရေရာ၊ ႐ုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာအရေရာ ကုိယ္ထက္ေတာ္သူေတာင္ ကုိယ့္ေလာက္မေတာ္ဘူးဆုိၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ေတာ ခုိလာတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ အားလုံးဗိုလ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

“မဆလကို မႀကိဳက္လုိ႔ ေတာခုိလာပါတယ္ဆုိမွ ခင္ဗ်ားက မဆလစတုိင္နဲ႔ အမိန္႔လာေပး ေနျပန္ၿပီ” ဆုိၿပီး တုိးတုိးတမ်ဳိး၊ မၾကား တၾကား တမ်ဳိး မၾကာခဏ က်ေနာ္အေျပာခံရဖူးပါတယ္။ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတာ ကမာၻမွာ တခုပဲရွိတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔နဲ႔မွ မတူနုိင္ဘူး၊ လြတ္လပ္တဲ့တပ္မေတာ္ ျဖစ္တယ္၊ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြမလုိဘူး” လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး ထုတ္သမွ် စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို မလုိက္ နာနုိင္ဘူးလုိ႔ လုပ္ေနသူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေတာထဲမွာ ေပးခဲ့သမွ် သင္တန္းေတြထဲမွာ စစ္သင္တန္းနဲ႔ နုိ္င္ငံေရးသင္တန္းေလာက္ပဲ ရွိ ေသးၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈအတတ္ပညာ သင္တန္းေပးတယ္လုိ႔ တခါမွမၾကားမိေသးပါ။ နုိင္ငံေရးပညာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာ ခပ္ဆင္ဆင္လုိ႔ထင္ရ ေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ မတူပါဘူး။ နုိင္ငံေရးသေဘာတရား သိပ္ေတာ္တဲ့လူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုင္တဲ့အခါ အဆင္မေျပတာေတြ၊ လူအ မ်ား စုနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ မေနတတ္တဲ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာ ေလ့လာမွ ျဖစ္မယ္ ဆုိၿပီး စာအုပ္စာတမ္းေတြ လုိက္ရွာေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေရးထားတဲ့ “စီမံခန္႔ခဲြမႈ အတတ္ပညာ” ဆုိတဲ့စာအုပ္ကုိ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ တပ္ရင္းစာၾကည့္တုိက္မွာ သြားေတြ႔ပါတယ္။



ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ သိပ္တက္ႂကြလြန္းေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ လူနဲ႔စာ၊ သုိ႔မဟုတ္ မဆလ သမၼတတာ၀န္ ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့လူနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႕အတတ္ပညာကို သီးျခားစီ ခြဲျမင္နုိင္စြမ္းမရွိဘဲ မဆလ သမၼတေဟာင္း ေရးတဲ့စာအုပ္ဆုိရင္ေတာ့ မဆလစနစ္လုိပဲ ဆုိးလိမ့္မယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြလုိ္က္ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာကိစၥေတြကုိ အေသခ်ာမေလ့လာေတာ့ဘဲ စာေရးသူရဲ႕အမည္ကို ၾကား တာနဲ႔ပဲ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ပယ္စာရင္း ၀င္သြားပါေတာ့တယ္။

“အဲဒါႀကီးနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ ေဟ့လူ။ မဆလကို ေတာ္လွန္ဖုိ႔ ထြက္လာသူေတြကို မဆလ သမၼတ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ကုိင္ၿပီး သြား အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ျပႆနာတက္လိမ္မ့ယ္” ဆုိၿပီး က်ေနာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကုိင္ရသူေတြၾကား ျငင္းခုန္ၾကတာကိုလည္း အမွတ္ရ ေနပါ တယ္။ “အဲဒီစာအုပ္ေတြ မလုိပါဘူးကြာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေကာင္းဆုိတာ ကို္ယ္တုိင္ဘာမွ တတ္စရာမလုိဘူး။ တတ္ထားသူေတြကို စနစ္ တက် ခုိင္းတတ္ဖုိ႔ပဲလုိတယ္” လုိ႔ ေျပာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒါက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ သေဘာတရား အပုိင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးအပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြဟာ န၀တတပ္ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံနဲ႔ အမိန္႔နာခံမႈကုိ အားက်ေနျပန္ပါတယ္။ မဆလ၊ န၀တ တပ္ထြက္ေတြေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းကို KNU ကေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းထက္ ပုိအေလးထား တာကို က်ေနာ္ေတြခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကာလက အသုံးမ်ားတဲ့ စကားလုံးအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ “သေဘာတရားပါတဲ့ အမိန္႔နာခံမႈ” အေပၚ အ ေျခခံထားတဲ့ တပ္မေတာ္မ်ဳိးကုိ တည္ေဆာက္ရမယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကခံ ယူထားပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးတပ္မေတာ္ဟာ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ေနာင္ေတာ္သူပုန္တပ္မေတာ္ အသီးသီးလုိ နုိင္ငံတကာဆီကလည္း စစ္ဖက္ ဆုိင္ရာအကူညီ ဘာမွမရ၊ ရန္ပုံေငြလည္းမရွိ၊ အခြန္ေကာက္ဖို႔ နယ္ေျမလည္းမရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွကုိ မရွိတာပါ။ စားဖုိ႔အတြက္ ရိကၡာကုိ အ လႉရွင္ဆီက အလႉခံ၊ စစ္တုိက္ဖို႔ ေသနတ္ကုိ KNU ဆီက ၀ယ္ယူ၊ ေတာင္းယူ။ ဒါမွမဟုတ္ ေရွ႕တန္းမွာရွိတဲ့ န၀တ စခန္းေတြ၊ ရဲစခန္း ေတြကို ၀င္သိမ္းၿပီးရေအာင္ယူ။ ပုိ႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ယာဥ္ေတြကို သူမ်ားဆီက အကူညီေတာင္း။ ဒီလုိ ဘာမွမရွိတဲ့ တပ္မွာ ေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားလုံးအတုိင္းဆုိရင္ “ကမာၻမွာ တခါမွ မေပၚဖူးေသးတဲ့ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” မွာ ဗုိလ္ လုပ္ၿပီး ေန႔စဥ္ တပ္ရင္းလည္ပတ္ေရး ကိစၥေတြကို တကယ္တမ္း ဦးစီးေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ တကယ့္ကုိ မလြယ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။