၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဦးေန၀င္း၏ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီမွ အာဏာယူၿပီးေနာက္ ျမန္မာ့ပညာေရး စနစ္သည္ ယခင္က သင္ၾကားေနေသာ စနစ္အစား ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ပံုစံအသစ္အျဖစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ အဓိက ဦးစားေပးသင္ၾကားရန္ စီစဥ္ခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းေနရာတြင္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ အစားထိုး ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သင္ၾကားေနေသာ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအျပင္ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ အမ်ားစုျဖစ္ကာ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသင္ၾကားရသျဖင့္ သင္ၾကားေရးတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၾကသည္။
မႏၲေလးတကၠသိုလ္တြင္ အခ်ိန္ပိုင္း ပါေမာကၡအျဖစ္ ျပန္လည္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနဆဲျဖစ္ေသာ အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡတဦးက ထိုစဥ္အခ်ိန္က ပညာေရးေျပာင္းလဲမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “ဆရာမႀကီးတို႔ ပထမႏွစ္က အဂၤလိပ္လို စာသင္ရတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ သင္ရတယ္၊ ၁၉၆၄ ခုနွစ္ေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပန္သြားၾကတယ္။ ဆရာအမ်ားစုက အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ Original text book ေတြကို ကိုင္ၿပီးသင္တယ္။ ဆရာအမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတြ။ ႏိုင္ငံျခားျပန္ မဟုတ္တဲ့ ဆရာေတြကလည္း သူတုိ႔ ပညာသင္ကာလ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ပဲ သင္ခဲ့ရေတာ့ ျမန္မာ ဘာသာစကားသံုးၿပီး သင္ရတာဟာ သူတုိ႔အတြက္ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။ သင္ယူတဲ့ ဆရာမႀကီးတို႔လည္းမွာလည္း ခက္ခဲတာပဲ။ Text book က အဂၤလိပ္လို၊ စာေမးပြဲေျဖရတာက ျမန္မာလို။ ဆရာေတြက အဂၤလိပ္လိုဖတ္ျပ၊ ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ျပန္ေဆြးေႏြး၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲခဲ့တယ္” ဟု ေျပာျပသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကသည္ စစ္အစိုးရ၏ မ်က္စိ စပါးေမႊး စူးစရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္မ်ားသည္ စစ္အစိုးရအား အာခံမည့္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေမြးဖြားရာ ဘူမိနက္သန္ျဖစ္ခဲ့ကာ စစ္အစိုးရ၏ အၿမဲတေစ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည့္ ေနရာျဖစ္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္မ်ား၏ အဆင့္အတန္း တိုးတက္ေရးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ၿမိဳ႕တြင္း တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္မွ ေဝးလြင့္ေရးသည္ စစ္အစိုးရ၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပညာေရးအတြက္ အသံုးစရိတ္ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းမ်ားကို စစ္အစိုးရက အဓိက ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ၌ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ စစ္အစိုးရအား ဆႏၵျပမႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္မ်ားကို ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာ ပိတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသူတဦးျဖစ္ခဲ့ကာ ယခုအခါ တကၠသိုလ္ဆရာမအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူက ထိုစဥ္က ပညာေရးစနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အဲဒီတုန္းက က်မက မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ၊ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ဆႏၵျပတာက တရက္သာသာေလးပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဆႏၵျပေနတာ နည္းနည္း အခ်ိန္ၾကာတာေပါ့။ အဲဒီလိုဆႏၵျပၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာဟာ တေမ့တေမာပဲ။ ၁၉၉၇ ဇြန္လေလာက္မွ စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ အဲဒါက ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေတြမွာပဲ ေျဖရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္တာ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွ ျပန္ဖြင့္ေတာ့တယ္။ ျပန္မဖြင့္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း သတင္းေတြၾကားခဲ့တယ္” ဟု ေျပာျပသည္။
အေဝးသင္ ပညာေရးစနစ္ စတင္လာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူက “အဲဒီမွာ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ေတြကေတာ့ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားက အေ၀းသင္ ေျပာင္းယူၾကတယ္။ ေန႔သင္တန္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားက နည္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္အသစ္ေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ မႏၲေလးမွာ ရတနာပံုတကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ဒဂံုတကၠသိုလ္၊ အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အင္အားကို စၿပီးခြဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္ၾကားေရးစနစ္ကလည္း Semester စနစ္ေပါ့။ စာသင္ႏွစ္ တႏွစ္မွာ စာေမးပြဲ ႏွစ္ခါေျဖရတယ္။ ေနာက္ၿပီး Supplementary ဆိုတဲ့ စာေမးပြဲက်တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ျပန္ေျဖလို႔ရတဲ့ စနစ္ေပၚခဲ့တယ္။ ဒါဟာ တကၠသိုလ္ ပညာေရးကိုသာမက ျမန္မာ့ပညာေရးကို ေခ်ာက္ထဲကို ဆြဲခ်လိုက္တဲ့ စနစ္ပဲ။ ဒီစနစ္ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြက ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဘြဲ႔မွတ္ေတြဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရေတာ့တာ၊ ဘြဲ႕ရတဲ့သူေတြအားလံုး ကိုယ့္ရထားတဲ့ ဘြဲ႕ကို တန္ဖိုးမထား တတ္ေတာ့တာေတြက အဲဒီစနစ္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြပါ” ဟု သံုးသပ္သည္။
ယေန႔အခ်ိန္အထိ ျမန္မာ့ပညာေရး ေလာကတြင္ အသံုးျပဳေနေသာ သင္ၾကားေရးစနစ္သည္ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္၊ ကိုယ္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ သင္ၾကားေနေသာ သင္ၾကားေရးစနစ္ပင္ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားမရွိ၊ လက္ေတြ႔ခန္းတြင္း လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ရေသာ သင္ခန္းစာမ်ားမရွိ။ ဆရာမ်ားမွ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ အဆင္ေျပသလို ေရးဆြဲထားေသာ Notes မ်ားျဖင့္သာ သင္ယူေနရသည္။ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ ဆရာမ်ားကသာ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးကာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ျပဳလုပ္သြားရေသာ စနစ္သာျဖစ္သည္။ ကမာၻေပၚရွိ သင္ၾကားေရး စနစ္မ်ားထဲတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သင္ၾကားေရးစနစ္သည္ ျမန္မာ့ပညာေရး စနစ္တြင္သာ ရွိသည္ဟု ၀ါရင့္တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွ မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည္။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ကာလတြင္ အလ်င္ျမန္ဆံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္သည္ဟု အေျပာခံရမႈ အမ်ားဆံုးမွာ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳစနစ္ကို က်င့္သံုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ပညာေရး စနစ္တြင္လည္း ယင္းစနစ္အတိုင္း ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးရန္ အမ်ားစုက ေ၀ဖန္လာၿပီျဖစ္သည္။
တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ စနစ္ကို က်င့္သံုးရန္ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီလား။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွ လက္ေထာက္ကထိက တဦးက “လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္၊ ၂၀၁၁ ေလာက္က က်မတို႔ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သင္တန္းေတြ ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက ဌာနကိုယ္စား တက္ခဲ့ဖူးတယ္။ မိခင္ဌာနကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္သင္ခဲ့ရတဲ့ Knowledge ကို ျပန္ၿပီး Sharing လုပ္တယ္။ ဒီမွာ ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာအမ်ားစုက ဒီစနစ္ကို လက္မခံဘူး။ သင္လုိ႔မရဘူး ေျပာၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ကိုယ္စာသင္တဲ့ စာသင္ခန္းမွာ သင္တန္းကရတဲ့ Knowledge နဲ႔ စာသင္တယ္။ ကေလးေတြက ညံ့တယ္ ေျပာရမလားပဲ။ သူတုိ႔က ဆရာက အဂၤလိပ္လို စာေၾကာင္းကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေပးမွ ရတယ္။ သခ်ၤာလို ဘာသာရပ္မွာလည္း ဆရာက ကိုယ္တုိင္က တြက္ျပမွ ရတယ္။ သူတုိ႔က ကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အရမ္း အားနည္းသြားတယ္။ အဲဒီလိုေတြလုပ္ေတာ့ က်မရဲ႕ အတန္းခ်ိန္ကို ေက်ာင္းေျပးတယ္” ဟု သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပသည္။
ေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္ အဆင္သင့္ ခူးၿပီးခပ္ၿပီးသားကိုသာ စားေသာက္သည့္စနစ္ႏွင့္ အသားက်ေနၿပီဟု အဆိုပါ ဆရာမက ထပ္ေလာင္းေျပာသည္။
ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳစနစ္ ေျပာင္းလဲရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အဆိုပါစနစ္ကို လိုက္ပါႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္းအျပင္ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းမ်ားလည္း လိုအပ္သည္ဟု တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ယူဆသည္။ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ စာသင္ခန္း အမ်ားစုသည္ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ခန္႔ျဖင့္ စာသင္ေနရၿပီး ေမဂ်ာအလိုက္ ၁၀၀ မွ ၁၅၀ အထိ ရွိတတ္သည္။ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးစနစ္ကို စာသင္ခန္းအတြင္း အသံုးျပဳရန္မွာ အေတာ္ပင္ ခက္ခဲေသာ အေနအထားတြင္ ရွိေနသည္။ လက္ေတြ႔ခန္းမ်ားတြင္လည္း လက္ေတြ႕အသံုးျပဳရန္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မရွိျခင္း၊ လက္ေတြ႕ခန္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ မညီမွ်လြန္းျခင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳစနစ္ကို အဓိက စိန္ေခၚေနေသာ အခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ရတနာပံု တကၠသိုလ္မွ ႐ူပေဗဒအဓိက ေက်ာင္းသားတဦးက လက္ေတြ႕ခန္း သင္ယူမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “လက္ေတြ႕ခ်ိန္ေတြက အခ်ိန္စာရင္းမွာ အျပည့္ပါပါတယ္။ တကယ္လည္း ၀င္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ခန္း၀င္တဲ့ ဆရာမက တေယာက္တည္း၊ ေက်ာင္းသားေတြက လက္ေတြ႔ခန္းနဲ႔ မဆန္႔ဘူး။ လက္ေတြ႔လုပ္ရမယ့္ ပုစာၦကို ဆရာမက ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ တြက္ျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကူးတယ္။ လက္ေတြ႕စာအုပ္ထပ္၊ လက္မွတ္ထိုး။ လက္မွတ္က အေရးႀကီးတယ္။ အစားထုိး ျပန္မေပးဘူး။ အဲဒီပုစာၦကို လက္ေတြ႕လုပ္ရတာကေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဆရာမက ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ တြက္ျပတာပဲ။ ဒါပါပဲ၊ မထူးျခားပါဘူး” ဟု သူ၏ အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာသည္။
ယခုကဲ့သို႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားစြာ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္တြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ စိန္ေခၚမႈမ်ားမွာ ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အရည္အခ်င္း မျပည့္၀မႈ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မလံုေလာက္မႈမ်ား ရွိေနခ်ိန္တြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္း ျပဳစုရာတြင္ အရည္အခ်င္းထက္ အေရအတြက္ မ်ားေရးကို ဖိအားေပးခံေနရသည္။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ မျပည့္မီပါက စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ မရွိဟု စည္းမ်ဥ္း ထုတ္ျပန္ထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျပႆနာမ်ားကို အေၾကာင္းျပၿပီး စည္းကမ္းလိုက္နာမႈ မရွိေပ။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ လစာႏွင့္ မေလာက္ငွသျဖင့္ က်ဴရွင္သင္ၿပီး တဖက္တလမ္းမွ ၀င္ေငြရွာေနရသည္။ ယင္းျပႆနာမ်ားသည္ ျမန္မာ့ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတြင္ အခ်ိန္မီ ျပဳျပင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျပဳျပင္ရမည့္ နည္းလမ္း မထြက္ေပၚေသးေပ။
ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈသည္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈထက္ ပိုမိုုခက္ခဲႏိုင္ၿပီး အခ်ိန္တုိတိုအတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ၏ အက်ိဳးရလဒ္ကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္ေပ။ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ အနည္းဆံုး ၆ ႏွစ္မွ ၁၀ ႏွစ္အထိ အခ်ိန္ယူရဖြယ္ရွိသည္ဟု ပညာရွင္တခ်ိဳ႕က မွတ္ခ်က္ေပးထားသည္။ လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈကို ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲရန္ ေက်ာင္းသားထုအေပၚ သက္ညွာမႈ မရွိေသာ နည္းလမ္းကို သံုးရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆိုထားသည္။
လက္ေတြ႔တြင္ အစိုးရသစ္အေနျဖင့္ စာမတတ္ေျမာက္သူ ပေပ်ာက္ေရးဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ဆြဲကိုင္ထားၿပီး စာေမးပြဲ စနစ္တြင္လည္း အတန္းတင္စနစ္ကို အေျခခံပညာအဆင့္တြင္ က်င့္သံုးေနဆဲျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားအမ်ား၏ ပညာအရည္အေသြးမွာ အရည္အခ်င္းထက္ အေရအတြက္က မ်ားေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ အေရအတြက္ မ်ားေနေသာ္လည္း အလုပ္မျဖစ္သည့္ အေရအတြက္ျဖစ္ေနကာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးႏိုင္သည့္စြမ္းရည္၊ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္မ်ား ကင္းမဲ့ေနသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ ပညာသင္စနစ္သည္ လာမည့္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ျပန္လည္ စတင္ေတာ့မည္ျဖစ္ရာ လာမည့္ပညာသင္ႏွစ္တြင္ စာသင္ခန္းမ်ား၌ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးစနစ္အတြက္ တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားေရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေမာင္မယ္သစ္လြင္မ်ားပါ အဆင့္သင့္ ျဖစ္၊ မျဖစ္က ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနဆဲပင္။ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ စနစ္အတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက အရည္အခ်င္းျပည့္ဝဖို႔ လိုအပ္သကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ဘက္ကလည္း ေရစီးတြင္ အလိုက္သင့္ ေမွ်ာမည္ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္အစား ကိုယ္တိုင္ ေလွာ္ခတ္မည္ဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ ထားရွိရန္ လိုသည္။ ထိုသို႔ စိတ္ဓာတ္ေျပာင္းလဲရန္ ဆႏၵရွိေရးလည္း လိုအပ္သည္။ သင္ၾကားသူမ်ားေရာ ေလ့လာသူမ်ားကပါ ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွသာ ဒီမိုကေရစီ ကူးေျပာင္းေရးကာလအတြက္ အင္အားစုမ်ားအျဖစ္ ပါဝင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။
(နႏၵာဘုန္းျမင့္သည္ လက္ေထာက္ကထိက တဦးျဖစ္ၿပီး သတင္းစာ၊ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ကေလးသူငယ္မ်ား အေရးႏွင့္ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ရသစာေပမ်ား ေရးသားလ်က္ရွိသည္။)
No comments:
Post a Comment