တကယ္ေတာ့ မႏၲေလးကို စတင္ ၿမိဳ႕ျပဖြဲ႔စည္း ကတည္းက “တူရာ တူရာ” စုၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ျပပံုစံ ျဖစ္တယ္။ အမရပူရ ေနျပည္ေတာ္က ေျပာင္းေရႊ႕လာကတည္းက အမရပူရ ေနျပည္ေတာ္မွာ အေျခတက် ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ အတိုင္း “တူရာအိမ္နီးခ်င္း” ေတြကို စုစည္းေစတယ္။ ဥပမာ – ေစ်းခ်ိဳ၊ ဝါးတန္း … စသည္ျဖင့္ ျဖစ္တယ္။ မိဖုရား၊ မင္းသမီး၊ မင္းညီ မင္းသား၊ မႉးေတာ္ မတ္ေတာ္မ်ားကို အပိုင္စား ေပးတဲ့ ဝင္း မ်ားလည္း ရွိခဲ့တယ္။
ဥပမာ – ေရႊတိုက္ အတြင္းဝန္မင္း ဝင္း၊ ဆင္ဝန္ေထာက္ ဝင္း၊ တိုင္းတာမင္းႀကီး ဝင္း၊ ေတာင္ခြင္မင္းႀကီး ဝင္း၊ ေက်ာ္ရဲမိဖုရား ဝင္း၊ အရွင္ႏွမေတာ္ဘုရားဝင္း….စသည္ျဖင့္ေပါ့။ လူမ်ိဳးဆိုင္ရာ အစုအေဝး ေတြကိုလည္း “တူရာ” ေနရာခ်ထား ေပးျပန္တယ္။ ဥပမာ – ကုလားစု၊ ကသည္းစု၊ တ႐ုတ္စု၊ ျမန္မာစု၊ မြန္စု၊ ယိုးဒယားစု၊ ရခိုင္စု… စသည္တို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ အတတ္ပညာ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လည္း “တူရာ”ေနရာမ်ား ရွိျပန္တယ္။ ဥပမာ – ေၾကးသြန္း၊ ခတ္တန္း၊ ေက်ာက္ဆစ္တန္း၊ ဆိုင္းတန္း၊ မဲအိုးတန္း၊ အခ်ဳပ္တန္း၊ အႏွိပ္ေတာ္၊ ဂုႏၲာန္ဝင္း၊ ၾကယ္ခတ္ဝင္း၊ မ်က္ပါးရပ္ စသည္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ျပဖြဲ႔စည္းမႈဟာ ျမန္မာ့ေက်းလက္ လူေနမႈ ပံုစံကို အေျခခံ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ တဦးတေယာက္ ပုဂၢလိက သေဘာ သီးျခားေနထိုင္လို႔ မရတဲ့သေဘာ…။
ဘဝရပ္တည္ေရး ပင္တိုင္ပင္မ မဟုတ္တဲ့ ဝါသနာပါရာ လုပ္ငန္း အသီးသီး ကလည္း စီးပြားေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဘဲ ရင္းႏွီးမႈ စိတ္ရင္း စိတ္ဓာတ္ အေျခခံေၾကာင့္ ပါဝင္ပူးေပါင္း ၾကတယ္။ ဥပုသ္ေန႔လို အလုပ္အား၊ အလုပ္နားတဲ့ ရက္ေတြက အစ အလုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ လုပ္ငန္း သိမ္းခ်ိန္ ေတြမွာ “တူရာ” စုေဝးကာ ျခင္းခတ္ကစားျခင္းတို႔၊ တူရိယာ တီးမႈတ္ျခင္းတို႔၊ ၾကက္ေတာင္ ႐ိုက္ျခင္းတို႔၊ အေလးမျခင္းတို႔ … စသည္ျဖင့္ ေပါ့။ စီးပြားေရး ကိစၥေတြ မပါတဲ့ အတြက္ “အေပ်ာ္တမ္း” ဆိုတဲ့ ကမၺည္း ထိုးခဲ့ၾက တယ္။ မွတ္တမ္း တင္ခဲ့ၾကတယ္။ အားကစားလည္း အားကစား အေလ်ာက္၊ အႏုပညာလည္း အႏုပညာ အေလ်ာက္ “အေပ်ာ္တမ္း” ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထား ခဲ့ေသာ္လည္း စီးပြားေရး၊ ေငြေၾကး၊ တန္ဖိုးမပါတဲ့၊ အတတ္ပညာ စံခ်ိန္ မပါတဲ့ အတိမ္အနက္နဲ႔ လံုးဝ မသက္ဆိုင္တာ ကိုလည္း အစဥ္အဆက္ နားလည္သေဘာ ေပါက္ၿပီး ျဖစ္တယ္။
ေရွ႕ေတာ္ေျပးဝင္း ေျမာက္ေပါက္ ၂၈ လမ္းေပၚက အိမ္ဝင္းအတြင္း သစ္သားကြပ္ပ်စ္ တခ်ပ္ေပၚမွာ ဘင္ဂ်ိဳ တေဒါင္ေဒါင္ တီးခတ္ေနတဲ့သူ တဦးကို “သူက အေပ်ာ္တမ္း ဂီတသမား တဦးပါ” ဆိုၿပီး နယ္က လာလည္သူ တဦးကို မႏၲေလးသားက ညႊန္ျပ ေျပာဆိုသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ထိုဘင္ဂ်ိဳတေဒါင္ေဒါင္နဲ႔ တီးခတ္ေနတဲ့ လူငယ္ အႏုပညာရွင္က “အလကၤာေက်ာ္စြာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း” ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေဘာက္စ္ဝက္ဂြန္း ကားေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံု လွည့္႐ိုက္၊ အေပါင္းအသင္း ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္၊ တိုက္ႀကီး ေတြေပၚမွာ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြ ဆင္ၿပီး တီးခတ္ၾက၊ ဓာတ္စက္ဖြင့္ၿပီး ဆင္ဖိုနီ ဓာတ္ျပားေတြ နားေထာင္ေနတဲ့ ဓားတန္းရပ္က သူေဌးသားတဦးကို “အေပ်ာ္တမ္း” ပါ ဆိုၿပီး ေျပာဆိုေသာ္ျငား အဲဒီ သူေဌးသားကလည္း စြယ္စံုအႏုပညာရွင္ႀကီး “ဓားတန္း ဦးသန္႔” ျဖစ္ေနတယ္။
လက္ကိုင္ပုဝါ ေခါင္းစည္း၊ စြပ္က်ယ္လက္စက အက်ႌနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္တတို ေသာက္ကာ လူငယ္ေတြနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္း ေနသူ ေရွ႕ေတာ္ေျပး ဝင္းသားႀကီး ကလည္း “အေပ်ာ္တမ္း ပန္းခ်ီဆရာ” ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘသက္ ျဖစ္တယ္။ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဆရာတင္သည္ လည္းေကာင္း၊ ေအဝမ္းဆရာသည္ လည္းေကာင္း၊ ဆရာထာသည္ လည္းေကာင္း၊ ဦးသက္တင္သည္ လည္းေကာင္း၊ ဂီတဘသိန္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ဦးဘဒင္သည္ လည္းေကာင္း၊ ဦးလွဒင္သည္ လည္းေကာင္း ထိုထို လည္းေကာင္းေပါင္း မ်ားစြာသည္လည္း အေပ်ာ္တမ္း သမားေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဝါသနာပါတဲ့ သူေဌးေတြစုၿပီး ကုမၸဏီ ေထာင္ၾက၊ အေပ်ာ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကူး ၾကတဲ့အခါ … ဘဝ သံသရာ၊ ဤလူ႔ေဘာင္တြင္၊ ေရေျမဆံုးတိုင္ … စတဲ့ … စတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကကို ကိုင္လႈပ္ လိုက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားေပါင္း မ်ားစြာ အဖတ္တင္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သီခ်င္းဆို၊ စႏၵရား တီးတဲ့ ဝါသနာရွင္ အေပ်ာ္တမ္း ဂီတသမားလူငယ္ ကိုလွျမင့္က အေပ်ာ္တမ္း ဒါ႐ိုက္တာလုပ္ၿပီး “ကံ” ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားကိုလည္း အေပ်ာ္တမ္း ႐ိုက္ကူးခဲ့တာ အဲဒီဇာတ္ကားက ပရိသတ္ၾကား အရည္အခ်င္းရွိရွိ ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ သြားခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ အစုစပ္ ႐ုပ္ရွင္ ကုမၸဏီ ရွယ္ရာဝင္သူေဌးကလည္း စမ္းၾကည့္ ေသးတာေပါ့ ဆိုၿပီး “ေက်ာက္ဘီလူးႏွင့္ ပပဝင္း” ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားကို အေပ်ာ္တမ္း ႐ိုက္ကူးခဲ့တယ္။ ဒီဇာတ္ကားကလည္း ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကား တကားျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးဘသက္လည္း အေပ်ာ္တမ္း ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္တယ္။ ဘဏ္ ဦးခင္ေမာင္လည္း အေပ်ာ္တမ္း ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္တယ္။ ေပၚဦးသက္လည္း အေပ်ုာ္တမ္း ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္တယ္။ အုပ္ႀကီး (ခ) အညိဳလည္း အေပ်ာ္တမ္း ပန္းခ်ီဆရာ၊ အေပ်ာ္တမ္း ဒါ႐ိုက္တာ၊ အေပ်ာ္တမ္း ဝတၳဳတိုဆရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။
“အေပ်ာ္တမ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို Amateur လို႔ သေဘာေပါက္ နားလည္ထားတဲ့ အခါ အဲဒီ စကားလံုးရဲ႕အဓိပၸာယ္က အဘိဓာန္မွာ “မကၽြမ္းက်င္ေသးသူ၊ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုေသးသူ၊ လက္သင္” လို႔ ဖြင့္ဆိုခဲ့တယ္။ ဒီလို ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ ဆိုရင္ျဖင့္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္က စတင္ ဖြဲ႔စည္းၿပီး ဒီကေန႔ထက္တိုင္ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲ ရွင္သန္ဆဲျဖစ္တဲ့ “ၿမိဳ႕မ အေပ်ာ္တမ္း တူရိယာ အသင္း” ကိုလည္း “မကၽြမ္းက်င္ေသးေသာ ဂီတ အသင္းႀကီး”၊ “လက္သင္တူရိယာ အသင္းႀကီး”လို႔ ေျပာဆိုရလိမ့္မယ္။
ဒီအသင္းႀကီးက ဓားတန္း ဦးသန္႔လို၊ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုလည္း မကၽြမ္းက်င္ေသးေသာ ဂီတသမား၊ လက္သင္ သီခ်င္းေရး ဆရာလို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ ေနတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဆိုရရင္ မႏၲေလး အႏွစ္ ၁၀၀ သက္တမ္း အတြင္း အေပ်ာ္တမ္းလို႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း ခံယူ၊ အမ်ားကလည္း သမုတ္ခဲ့ ၾကတဲ့ မႏၲေလးသား ပညာရွင္ အသီးသီးဟာ Professional ရဲ႕အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုသာျဖစ္တဲ့ “ေၾကးစား” မဟုတ္ျခင္း တခုေၾကာင့္သာ “အေပ်ာ္တမ္း” ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး “အေပ်ာ္တမ္း” ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ “Amateur” မဟုတ္ခဲ့ၾကတာကလည္း သူတို႔ လုပ္ရပ္နဲ႔ သမိုင္းက သက္ေသျပ ခဲ့ၿပီးၿပီ။ မႏၲေလး “အေပ်ာ္တမ္း” က “Professional” စစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ “အတတ္ပညာ ဆိုင္ရာ၊ ပညာရွင္ ပီသေသာ၊ ကၽြမ္းက်င္ အတတ္ပညာရွင္၊ ပညာရွင္ပီသသူ” ဆိုတဲ့ “Professional” ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ သူေတြ၊ ကိုက္ညီတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ေနတာက ထူးျခားမႈ တခုျဖစ္တယ္။
ျပန္လွန္ စဥ္စားလိုက္ေတာ့ ဒီလို “အေပ်ာ္တမ္း” အမည္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး အသင္းအဖြဲ႔ အသီးသီးက သာမာန္မွ်ေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ စာတတ္၊ ေပတတ္ ပညာတတ္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ “အေပ်ာ္တမ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ သံုးႏႈန္းလိုက္ျခင္းက သူတို႔ရဲ႕ အလြန္႐ိုးသားတဲ့၊ အလြန္ႏွိမ့္ခ်တတ္တဲ့၊ ျမန္မာဆန္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ။ သူတို႔ ပညာ မျပည့္ဝေသးပါ။ သမုဒၵရာ ကဲ့သို႔ အလြန္ က်ယ္ဝန္း၊ အလြန္ နက္နဲခက္ခဲလွတဲ့ ပညာရပ္ႀကီးအတြက္ ေရတခြက္ မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မျပည့္အိုး မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာသင္ယူ စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ အသက္ရွင္ သေရြ႕ “တေခ်ာင္းတည္း စိတ္” နဲ႔ ဆက္လက္ သင္ယူပါဦးမယ္ … ဆိုတဲ့ ျမင့္ျမတ္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားပစ္၊ မယားပစ္၊ အိုးပစ္၊ အိမ္ပစ္နဲ႔ ပညာရပ္ အေပၚ ေျပာစမွတ္ျပဳ ေလာက္ေအာင္ စူးစိုက္ခဲ့သူမ်ား အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစဥ္အဆက္ မႏၲေလးမွာ ဘယ္အႏုပညာ ဘာသာရပ္ကိုမဆို ၁၀ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း သိရွိတတ္ကၽြမ္းသူပင္လွ်င္ Amateur အမည္ခံၿပီး ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ပဲ လြန္ေရာ၊ ကၽြံေရာ လူသိခံၾကတယ္။ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ သိရွိသူက တီးမိ ေခါက္မိ႐ံု ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္သိတာပါလို႔ ေျပာဆို ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ “မႏၲေလးမွာ ဘာမွ သံုးမရလို႔ ျမစ္ထဲ ကန္ခ် လိုက္ေတာ့ ေမ်ာပါသြားၿပီး ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္း သြားတင္တာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာေတာ့ ျဖစ္ေသးတာပဲ” လို႔ အေျပာင္အပ်က္ စကားကလည္း ဒီစ႐ိုက္၊ ဒီသ႐ုပ္ကို ေဖာ္ျပလိုက္တာျဖစ္တယ္။
က်ေနာ့္ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီး မႏၲေလးသား မဟုတ္သူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္သား ေတြကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း က်ိန္ဆဲ ေမတၱာပို႔ ၾကေတာ့မွာပဲ။ ကံမေကာင္းရင္ တစ္တစ္ခြခြ ဆဲၿပီး ဂ်ာနယ္ေတာင္ လႊင့္ပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္။
မိတ္ေဆြတို႔ … နည္းနည္း သည္းခံပါခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးတဲ့အထဲမွာ “ေသခ်ာေပါက္ ဆိုရရင္ မႏၲေလး အႏွစ္ ၁၀ဝ သက္တမ္းအတြင္း” လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ၊ တခုတ္တရ၊ မွတ္မွတ္သားသား၊ ဂ႐ုတစိုက္၊ မေမ့မေလ်ာ့ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလး အႏွစ္ ၁၀ဝ သက္တမ္းအတြင္း ေမြးဖြားခဲ့ၾကတဲ့ မႏၲေလးသားႀကီးမ်ားကို ဆိုလိုတာပါ။
အႏွစ္ ၁၀ဝ ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္ ၁၉၅၉ ခုမွာပင္လွ်င္ အႏုပညာ အလုပ္ေတြ ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္သူေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ပါရမီရွင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ထဲမွာ ၁၉၅၉ ေနာက္ပိုင္း ေမြးဖြားသူေတြရဲ႕ အႏုပညာ အလုပ္ေတြကို မေျပာလိုေသးပါ။ က်ေနာ့္ ေဆာင္းပါးနဲ႔ အက်ံဳးမဝင္ေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔လက္ရွိ မႏၲေလး အႏုပညာ ေလာကအတြင္း အားေကာင္း ေမာင္းသန္ လႈပ္ရွားေနၾကဆဲ အသက္ ၅၀ နဲ႔ ၅၀ ေအာက္ လူလတ္၊ လူငယ္မ်ား မပါဝင္ပါ။ ဒီေန႔ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္၊ ၇၀ ေက်ာ္၊ ၈၀ ေက်ာ္၊ ၉၀ ေက်ာ္ ရွိတဲ့ အႏုပညာရွင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကပဲ ဒီ “အေပ်ာ္တမ္း” ဆိုတဲ့ စံခ်ိန္နဲ႔ ကိုက္ညီခဲ့ ၾကသူေတြလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာအလုပ္၊ အႏုပညာသမိုင္းကို ခိုင္မာစြာ စိုက္ထူခဲ့ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြေပၚ ၾကည့္ၿပီး တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းရရင္ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သန္းရတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ပံုစံေတြကေတာ့ တကယ့္ “အေပ်ာ္တမ္း” စစ္စစ္ ပါပဲ။ အဂၤလိပ္ ေဝါဟာရရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႔ အကိုက္ညီဆံုး ပါပဲ။ “မကၽြမ္းက်င္ေသးေသာ၊ အေတြ႕အႀကံဳႏုနယ္သူ၊ လက္သင္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ အတိုင္းပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ကေတာ့ ဟိုးေရွးေရွး မႏၲေလး အႏွစ္ ၁၀ဝ အတြင္း ပါရမီရွင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေရႊထီးေဆာင္း ကာလ ေတြကို အခုထိ အရိပ္ခို ေနၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ စိန္နားကပ္အေရာင္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပါးေျပာင္ေန တယ္လို႔ အခုထိ ထင္ေနၾကဆဲ မဟုတ္ပါလား။ ။
No comments:
Post a Comment