က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ မိဘဟူသည္ ဘုရားႏွင့္ တဂိုဏ္းထဲ ထားအပ္ေသာ အနႏၲဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ားအျဖစ္ အေလးအျမတ္ျပဳၾကပါသည္။ မိဘေက်းဇူး မေက်ေတာင္မွ မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မျပဳၾကရပါ။ မိဘမ်က္ရည္တစက္ သားသမီး ဆင္းရဲတသက္ဟု ဆိုစကား ရွိျပန္ပါေသးသည္။
ဒီလိုသာ အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္တကြ ဘ၀တူ လုပ္ေဘာ္ကိုင္ဘက္မ်ား ဤတသက္ ခ်မ္းသာစရာ မျမင္ေတာ့ေပ။ အမွန္လည္း က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြက ယခုအလုပ္ႏွင့္ ၾကီးပြားတိုးတက္စရာ မျမင္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ၀ါသနာႏွင့္ အနစ္နာခံကာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနလ်က္ပင္။
ကိုယ့္အတြက္ မိဘေတြ စိတ္ဆင္းရဲရေစေသာ္လည္း အမ်ားအတြက္၊ ျပည္သူႏွင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ အနည္းငယ္မွ် အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ ရလိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အျပစ္ေတြ ေက်ေပမည္ဟု ယံုၾကည္ထားပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ဆိုသည္မွာ အတားအဆီး၊ အက်ပ္အတည္းမ်ားၾကားမွ ေထာင္ႏုတ္ခမ္း၀ နင္းကာ ေလွ်ာက္လွမ္းလုပ္ေနရေသာ ျမန္မာျပည္က ဂ်ာနယ္လစ္၊ ျပည္တြင္းသတင္းဂ်ာနယ္မ်ားမွ သတင္းေထာက္အခ်ဳိ႕ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္၏ မိခင္ေရာ၊ ဖခင္ပါ က်ေနာ့္ကို အေ၀းကေန တတြတ္တြတ္ လွမ္းမွာၾကသည္က … "သား … ေျပာမွားဆိုမွား၊ အေရးမွားေတြ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ေနာ္။ သား တခုခုျဖစ္သြားရင္ အေမတို႔ ရင္က်ဳိးရေခ်ရဲ႕" ဟု မၾကာခဏ အမွာစကားဆိုသည္။
၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွ စတင္ကာ ၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီးႏွင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ တႏွစ္လံုးအတြင္း ျပည္တြင္း သတင္းဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၏ ဘ၀က လံုၿခံဳမႈမရွိေတာ့ေသာ အေနအထားသို႔ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
ျပည္သူ႔ထံ သတင္းအေျခအေနမွန္မ်ား ေရးသားတင္ျပခြင့္ မရေသာ အေနအထား က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲမွ ရသမွ် အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ကာ လိမၼာပါးနပ္စြာ က်ေနာ္တို႔တေတြ သတင္းမ်ား လွည့္ပတ္ေရးသား ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အေနအထားအတြင္းပင္လွ်င္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသူတို႔မွာ နအဖ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ မတရားဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္၊ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းက် ခံခဲ့ၾကရျပန္ေသးသည္။
စက္တင္ဘာ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရေသာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၊ နာဂစ္အလြန္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ၾကရသူမ်ား၊ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘဲ အမႈဆင္ လုပ္ၾကံခံရကာ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း ခံခဲ့ရေသာ သတင္းစာသမား ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ မ်ားလွေခ်ၿပီ။
ျမန္မာေနးရွင္းဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုသက္ဇင္၊ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး ဦးစိန္၀င္းေမာင္၊ ျမန္မာထရီျဗဳန္းဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးေအာင္ေက်ာ္ဆန္း၊ ကိုဥာဏ္လင္းေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္သန္႔၊ အီကိုဗီးရွင္းဂ်ာနယ္ သတင္းေထာက္ မအိမ့္ခိုင္ဦး၊ ကိုေဇာ္သက္ေထြး၊ နယူး၀ပ္ခ်္ဂ်ာနယ္မွ အယ္ဒီတာႏွင့္ သတင္းေထာက္တို႔မွာ လူမဆန္ေသာ နအဖ၏ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအတြင္း ဖိႏွိပ္အက်ဥ္းက် ခံစားေနၾကရဆဲ။ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ ေျခတလွမ္းမွားသည္ႏွင့္ တရားစြဲအမႈဆင္ ေထာင္ခ်ႏိုင္သည္ဆိုသည့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ဳိးကိုလည္း ဖလား၀ါးနယူး သတင္းဂ်ာနယ္၏ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ ကိုေစာျမင့္သန္းကို ၃ လၾကာ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့ပံုမ်ဳိးျဖင့္ ဥပမာျပထားျပန္ေသးသည္။
ျပည္ပကို သတင္းအပို႔ေကာင္း၍ ဖုန္းအပိတ္ခံရေသာ ျပည္တြင္းမွ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားလည္း ရွိပါေသးသည္။ ဖုန္းတလံုး ျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္း ၂၀ ခန္႔ေပး၀ယ္၍ ကိုင္ၾကရသည့္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာေတာ့ ဤအေနအထားက ၾကီးမားလွေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈပင္။ သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ၾကီးဌာနမ်ားကို စာအဆင့္ဆင့္ တင္ျပေသာ္လည္း ဘယ္ဌာနကမွ မိမိတို႔ တာ၀န္ပါဟု ၀န္မခံဘဲ ဟိုဌာနလိုလို၊ ဒီဌာနလိုလို ပုတ္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္ဟု ၾကားသိရျပန္သည္။
လက္ရွိ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္လစ္မ်ား အေနအထားမွာ သြားသတိ၊ ေမးသတိ၊ ေရးသတိ၊ ေျဖသတိ အေနထားျဖင့္ သတိၾကီးစြာထားကာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရေသာ အေျခအေနပင္။ စာေပစိစစ္ေရးဟူေသာ ဌာနကလည္း တင္သမွ်စာကို ျဖတ္ေတာက္စိစစ္၊ စိတ္တိုင္းက် ျဖဳတ္ပယ္ထားၿပီးသည့္ အေနအထားမွာ သူတို႔ ခြင့္ျပဳေပးလိုက္ေသာ သတင္းတပုဒ္ ကံမေကာင္းစြာ ျပႆနာၾကံဳရပါက သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္ ေဘးထိုင္ေနေပေတာ့သည္။ ပို၍ ဆိုး၀ါးေသာ အျဖစ္မ်ားကား ၀န္ၾကီးဌာနမ်ားႏွင့္ ၿငိၾကရေသာ သတင္းမ်ားပင္။ ကံဆိုးလွေသာ ထိုဂ်ာနယ္မ်ားမွာ တရားစြဲဆိုခံရကာ အမႈရင္ဆိုင္ၾကရပါသည္။
ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားကပင္ က်ေနာ္တို႔၏ မိဘမ်ား စိတ္ဆင္းရဲေစရေသာ အေနအထားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္၏ မိဘမ်ားဆိုလွ်င္ က်ေနာ့္ကို အလုပ္ ေျပာင္းလုပ္ခိုင္းေနသည္မွာ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပင္။
က်ေနာ့္မွာကလည္း ဤအလုပ္မွလြဲလွ်င္ တျခား ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တတ္၊ မလုပ္ခ်င္။ လက္ရွိအလုပ္ႏွင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး အက်ဳိးျပဳမႈ အမွန္တကယ္ လုပ္ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္လက္ခံထားသည့္အေလ်ာက္ မည္သို႔ အေျခအေနၾကံဳၾကံဳ သတင္းစာဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ အျဖစ္သာ ရပ္တည္သြားမည္ဟု ေခါင္းမာမာျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ထားပါသည္။ မိဘမ်ား စိတ္ဆင္းရဲရသည့္အတြက္ ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္ရေပမည္။
No comments:
Post a Comment